zondag 29 januari 2012

Londen - Brussel

We zijn blij dat we eindelijk in Londen arriveren. Nu is het nog even en dan zijn we terug thuis - althans dat denken we. Na het inchecken blijft het vliegtuig verdacht lang op de grond. We ruiken de kerosine en plots horen we de kapitein door de micro. Er is een technisch defect, er zou kerosine uit één van de motoren lekken en er komt een technieker om het probleem op te lossen. Na een uur moeten we toch allemaal het vliegtuig uit want het probleem is blijkbaar erger dan verwacht. In de luchthaven krijgen we een voucher van 5 £ zodat we toch al iets kunnen eten. Verder is het afwachten en de borden in het oog houden ... Vijf uur later dan wat oorspronkelijk gepland was, vertrekken we dan toch richting Brussel maar wel in hetzelfde vliegtuig - iedereen houdt de adem in wanneer we de lucht ingaan. Na amper 40 min staan we al op Belgische bodem. Het einde van een prachtige reis!

zaterdag 28 januari 2012

Christchurch - Sydney

Geen aardbevingen meer vannacht - of ik heb er door geslapen, dat kan natuurlijk ook. Lekker uitgeslapen en dan uitgebreid ontbijt want alles moet op voor we naar huis gaan. Mag er niet aan denken pffff weer 2 volle dagen onderweg! We moeten om 10u van de kamer en hebben dus nog wat vrije tijd voor we naar de luchthaven moeten. In het parkje achter ons hotel is er een 'farmers market' dus gaan we daar nog wat kuieren. Er is country muziek en een leuk plekje in de schaduw waar we kunnen zitten want met al wat we aan hebben is het iets te warm om nog te zonnen. Warmste dag van heel de vakantie en wij moeten naar huis - tja al bij al mogen we niet klagen - het was meestal wel t-shirt weer en dus warmer dan thuis. Na deze korte stop rijden we naar de luchthaven en brengen we onze wagen binnen. Daar zijn we gelukkig van af!  Heb er niets van in mijn blog geschreven (om het thuisfront niet ongerust te maken) maar echt geweldig was deze auto niet ...  telkens we aan het stuur draaiden, hoorden we een schurend geluid en ook de motor draaide niet echt zoals het moest. Hij ging precies opstijgen! En niet te vergeten, hij zat heel slecht zegt Marleen. We checken in en wat blijkt? We hebben 6 kg overgewicht - heb ik dan toch zoveel gekocht? We zijn er zeker van dat er iets mis is met hun weegschaal. Eerst zegt de dame dat we moeten bijbetalen - wanneer ik vraag hoeveel dat dan wel is, gaat ze in overleg met haar collega. Uiteindelijk laten ze het zo en mogen we door. Gelukkig! Er komen wel labels aan onze koffer 'Heavy - bend your knees'. De werkmannen zijn dus verwittigd - ja daar sleur ik nu al bijna 4 weken mee, in en uit de koffer van de auto. De vlucht verloopt goed en we zijn zelfs een half uurtje voeger in Sydney. Jammer van het jengelende kindje op de rij voor ons. In Sydney wachten we ongeveer 2 uurtjes voor onze vlucht naar Londen. Dit is een vlucht van 24 uur met tussenstop in Singapore. Wanneer we aan boord gaan, wordt er gezegd dat de vlucht niet vol zit en dat we indien gewenst van plaats mogen veranderen na het opstijgen. Marleen gaat op de middelste rij zitten en heeft zo 4 zitplaatsen en kan zich volledig uitstrekken, ik ga aan het raam zitten met 3 zitplaatsen en liggen lukt hier ook aardig. Dat maakt dat we toch al een beetje kunnen rusten. We kunnen weer kiezen uit 2 maaltijden maar geen van beide is echt lekker. Gelukkig heb ik in Christchurch nog snel iets gegeten. Na een vlucht van 7,5 uur stoppen we in Singapore - gelukkig maar voor een uurtje om dan verder te vliegen naar Londen. Dit keer zit het vliegtuig wel goed vol. Wij zitten achteraan en daar is nog net 1 rij van 4 stoelen vrij dus we zetten ons daar - toch ook weer iets comfortabeler dan rechtzitten op 1 stoel zonder bewegingsvrijheid. T'is een zeer lange vlucht met af en toe turbulentie.

vrijdag 27 januari 2012

Christchurch

Vandaag onze laatste dag in Nieuw-Zeeland en opnieuw een lange tocht van Twizel naar Christchurch (± 318 km) dus hebben we jammer genoeg geen tijd om nog naar 'Mount Cook' te gaan. Deze spectaculaire berg is met zijn 3754 m de hoogste van het land en wordt omgeven door achttien bergtoppen. De trots van het land wordt door de Maori's 'Aoraki' genoemd, wat zoveel betekent als de wolkendoordringer. Gelukkig zien we de berg wel van ver liggen als we het desolate landschap doorkruisen naar onze eindbestemming. We kunnen meer dan een uur genieten van de besneeuwde Mount Cook en zijn omliggende bergtoppen. We besluiten dan ook langzaam te rijden en ten volle te genieten van deze mooie natuur, tot ongenoegen van sommige Nieuw-Zeelanders die ons voorbij scheuren. Nochtans staan er hier langs de weg weer geweldige plakkaten tegen te hard rijden: 'Slow down - there is no doctor, no hospital, one cemetry'. De regen van gisteren is gelukkig voorbij en de lucht is weer blauw. Ondanks de warmte van het zonnetje is de temperatuur toch zeer laag - slechts 7 graden is het en dat voelen we .... te meer omdat we beiden wat te optimistisch waren vanmorgen toen we buiten keken. Onze blote teentjes in de open sandalen vriezen er bijna af. De weg tussen Lake Pukaki en Lake Tekapu is één van de mooiste routes in Nieuw-Zeeland want de meren hebben een prachtige appel-blauw-zeegroene kleur doordat het water van de gletsjers hierin uitkomt.


We stoppen bij de 'Church of the Good Chepard'. Het is een klein bijzonder kerkje want het uitzicht vanaf het altaar door het venster op de bergen is fantastisch! Een mens zou voor minder naar de mis gaan op zondag .... Een beetje voorbij de kerk staat er een bronzen gedenkteken gewijd aan de vriendschap tussen mens en herdershond dat vooral hier met zijn lange en strenge winters van bijzondere betekenis is. Marleen gaat bijna op de vuist met een Chinese die voor mijn beeld wil komen wanneer ik aan het fotograferen ben. Ze vraagt het 2x beleefd maar tja die Chinezen hebben geen manieren en die luisteren dus niet .... Na een derde keer heeft de dame het eindelijk begrepen maar ze kijkt wel héél verontwaardigd. We wandelen terug naar de auto en tegen dan zijn we bevroren ondanks onze dikke fleece. Achter glas is het wel lekker warm dus rijden we maar verder. We lunchen in Ashburton, ook wel de graanschuur van Nieuw-Zeeland genoemd. Het landschap wordt hier gedomineerd door velden met graan. In Rakaia rijden we over de langste brug van het land en enkele tijd later komen we in Christchurch aan. Het is even zoeken naar ons hotel maar we vragen hier en daar de weg en komen er zo wel. Ik ben blij dat het geen groot hotel is want in 'aardbevingsgebied' wil ik niet op een verdieping zitten. Het zijn gelukkig alleenstaande huisjes. We besluiten nog even de stad in te trekken en nog eens uitgebreid te gaan eten voor onze laatste avond. Wanneer we onze wagen geparkeerd hebben en naar het centrum wandelen zien we echter al gauw dat er van de stad niet veel is overgebleven. Het volledige centrum rond de kathedraal (die trouwens volledig vernield werd) is afgesloten - er is geen doorkomen aan. Bovendien is de stad zo goed als verlaten, geen restaurantjes meer, leegstaande gebouwen, winkels die helemaal onder de rommel zitten, overal bulldozers en ingestorte huizen. Dat het er zó erg zou uitzien hadden we geen van beiden gedacht. Enkele handelaars hebben hun zaak opnieuw opgestart in ijzeren containers. Zo is er een hele nieuwe wijk ontstaan net buiten het echte centrum. Het ziet er trouwens wel ultra-modern en leuk uit en het misstaat zeker niet.


Vermits er geen enkel restaurant te vinden is, gaan we maar inkopen doen en besluiten we in ons motel te eten. Wanneer ik net aan mijn verslag begonnen ben, begint de aarde te beven. Even verstijf ik maar Marleen die volop haar koffer aan het inpakken is, lacht me uit .... dat is de wind zegt ze. Ik denk dat ze zwanst maar nee ze meent het! Ik ben er zo zeker van dat ik naar de receptie ga om het te vragen. 'Yes that was definitely an earthquake and not the wind - welcome in earthquake city', zegt de man. Zijn vrouw komt buiten en berispt hem dat hij de gasten niet bang mag maken. Ik vraag hen of ze zelf niet angstig zijn. 'Oh no we are used to it by now, it happens all the time', is zijn antwoord. Hij voegt er nog aan toe 'But no worries, we are only one storey high, so if you are under the rubble they will find you easily'. T'is een Chinees dus kan niet echt lachen met zijn humor maar hij vindt zichzelf hilarisch. Hopelijk kan ik vannacht slapen want ik ben er niet echt gerust in ...

donderdag 26 januari 2012

Moeraki Boulders - Oamaru

Het opstaan valt ons zwaarder en zwaarder maar tot 's middags in bed liggen is geen optie en de wekker loopt om 7u15 af. Het zonnetje schijnt in Dunedin maar we trekken vandaag verder naar Twizel (± 282 km). Bij aankomst in Dunedin hebben we gekozen voor het strand met als gevolg dat we de stad niet echt gezien hebben. Vanmorgen rijden we dus nog even naar het treinstation want dit zou het meest gefotografeerde gebouw in Nieuw-Zeeland zijn vanwege zijn prachtige bouwstijl. Volgens de dame op de boot gisteren is het zeker de moeite om eens een kijkje te gaan nemen. Het station dateert van 1906 en is inderdaad een mooi gebouw. Het is echter het interieur dat écht de moeite is met glas-in-lood ramen, Royal Doultan tegels, mozaïek en koperwerk. We wandelen nog even naar het Octagon plein omgeven door statige bouwwerken. We zijn echter niet echt onder de indruk van deze stad met zijn Schotse bouwstijl en besluiten dus maar te vertrekken. We stoppen opnieuw na 80 km bij de 'Moeraki Boulders', waar we aan het strand talrijke, ronde zwerfkeien zien. Volgens de Maori-legende zijn deze opmerkelijke ronde rotsen manden met voedsel en zoete aardappels die na een schipbreuk aan land zijn gespoeld. De wetenschappelijke verklaring is dat ze gevormd zijn door de eroderende kliffen aan de kust. Het zijn ophopingen van mineralen in de kleiachtige zeebodem die meer dan 50 miljoen jaar geleden zijn ontstaan.


Deze rotsformaties zijn echt wel bijzonder - alleen jammer van al die Chinezen die ook de weg naar hier gevonden hebben. Marleen en ik hebben beide de neiging om ons demonstratief in beeld te zetten van elke Chinees met fototoestel. Het is echt ongelofelijk dat volk .... die zien naar niets of niemand en als ze kunnen, zouden ze nog mee op onze foto gaan ook! Bovendien is de rust compleet verstoord wanneer ze ergens verschijnen - dat gekakel ... een bende kippen is er niets tegen! Zouden we nu echt racisten geworden zijn? We rijden verder naar Oamaru. Dit is echt een buitengewone en intrigerende stad aan de oostoever van de Friendly Bay en we besluiten hier dan ook iets langer te vertoeven. Dankzij de welvaart in de jaren 1860-1890 en de ontdekking van eenvoudig te bewerken kalksteen, creëerden de kolonisten een nederzetting met indrukwekkende bouwwerken. De bouwstijlen variëren van victoriaans tot venetiaans. Het doet ons heel erg denken aan Canterbury en er is zelfs ook een echt Engels theehuis en een prachtige tuin met kleurige bloemen. In deze stad is er ook een kolonie blauwe dwergpinguïns te bewonderen maar dan wel met zonsondergang want tijdens de dag zitten de beestjes allemaal op zee. Het is wel grappig dat er langs de weg overal bordjes staan met de tekst 'Pinguïns crossing - slow' .... we hopen toch nog even dat we geluk hebben en dat er een pinguïn moe gevist is en naar huis komt maar jammer genoeg zien we er geen enkele die de straat oversteekt.



Na de lunch rijden we verder naar Twizel door weer een totaal ander landschap. We wanen ons echt in een western .... en verwachten elk moment indianen te zien opduiken boven aan de kale rotsen die ons omringen. In de hele omgeving is geen levende ziel en geen huis te bekennen. Het is een prachtige weg en in december en januari zouden de velden vol staan met lupinen in alle kleuren. Door de droogte hier de laatste weken zijn alle bloemen spijtig genoeg al uitgebloeid en is alles nu dor en droog. Maar net dat maakt deze weg nog indrukwekkender - heel het landschap, zo ver je kan zien, heeft één en dezelfde kleur. Nergens is er een plaatsje langs de weg waar we kunnen stoppen en bij het eerste tankstation denken we eindelijk dat we een plas stop kunnen inlassen ... staat daar toch wel een mega grote plakkaat met de tekst 'No toilets here'! Waarschijnlijk zijn wij niet de enigen die dringend moeten! Gelukkig is er verder op een klein dorpje met public toilets ... oef net op tijd! Wanneer we in Twizel aankomen is het reeds 5 u dus checken we in en wandelen daarna naar het stadje. Het voormalige mijnwerkersstadje is zo klein dat we er in een mum van tijd doorgewandeld zijn. Veel is er dus niet te zien en te beleven maar er is wel een subliem Thaïs restaurantje en meer hebben we niet nodig! Wanneer we terug wandelen naar onze blokhut, wordt de lucht heel donker en we zijn nog maar net binnen of de regen vat met bakken uit de hemel .... dat is weeral even geleden. Hopelijk is het morgen opnieuw warm voor onze laatste dag.

woensdag 25 januari 2012

Otago Peninsula

Luxe want onze dag begint vandaag later dan gewoonlijk. Om half 11 komt onze persoonlijke gids Paul ons oppikken aan het hotel. We hebben een minibusje voor ons alleen. We vertrekken naar het schiereiland Otago in de Stille Oceaan voor een dag gevuld met natuur-ervaringen. We gaan eerst op 'birdspotting'. Paul is goed op de hoogte van welke vogels er hier in Nieuw-Zeeland leven en we zien er ook verschillende. Diegenen die mij het meeste zijn bijgebleven zijn de Pukeko, een mooie blauwe vogel met rode bek en grappige hoge poten en de Kingfisher, een klein blauw vogeltje met een oranje/gele borst. Die laatste zouden heel schichtig zijn maar wanneer ik uit het busje stap, kan ik toch redelijk dichtbij komen. De grootste bezienswaardigheid op het eiland is echter de kolonie albatrossen aan Taiaroa Head op het uiterste puntje van het schiereiland - de enige plek ter wereld waar deze vogelsoort op het vasteland broedt. Het eerste ei werd gelegd in 1920 en tegenwoordig telt de kolonie ongeveer 100 vogels. We kunnen ze observeren vanuit het 'Royal Albatross Centre'. Paul zet ons hier af want we krijgen een rondleiding. Onze gids verteld ons eerst wat algemeenheden over deze prachtige vogel: De vleugels van de albatros kunnen een spanbreedte van 3 meter bereiken. Hiermee kunnen ze op efficiënte wijze lange afstanden afleggen door al zwevende gebruik te maken van opstijgende luchtstromen en dit af te wisselen met lange glijvluchten. Hun snelheid kan tot 120 km per uur gaan. Na 7 maanden wegen de vogeltjes al 10 tot 12 kg, een volwassen exemplaar weegt slechts 8 tot 9 kg. Maar hun 'babyvet' raken ze snel kwijt wanneer ze zelf naar voedsel moeten zoeken. Na deze kleine introductie mogen we mee de berg op naar het observatiecentrum. Vanuit een glazen kamer zien we een volwassen albatros op zijn nest.


Rond deze tijd van het jaar worden de kuikentjes geboren. Van zodra de kleine albatrossen geboren worden en kunnen vliegen, komen ze de eerste 5 jaar niet meer aan land. Ze eten, drinken en slapen op het water. Op dit meest zuidelijke puntje van het Zuideiland broedt ook de zeldzame 'Stewart Island aalscholver'. De vogel is eenvoudig te herkennen aan zijn zwartwitte veren. Van op de klip hebben we een prachtig zicht op deze dieren. Na de lunch komt Paul ons opnieuw ophalen en brengt hij ons naar het 'Penguin Place Conservation Reserve' voor een kennismaking met de zeldzame en meest bedreigde pinguïn ter wereld, de 'Yellow Eyed Pinguïn'. De eigenaar heeft op zijn domein een heel gangensysteem gegraven onder de grond waardoor de pinguïns ons niet zien aankomen. Via kijkgaten kunnen we de pasgeboren geeloog pinguïns bewonderen. Van de gele kleur is nog geen sprake - die komt pas op volwassen leeftijd - nu is het al dons wat je ziet - heel grappig ... De volwassen pinguïns zijn naar zee om eten te gaan halen voor de kindjes en de meeste van die baby pinguïns slapen dus dat is wel jammer maar er is één exemplaar dat met plezier even voor mijn lens komt paraderen. Het is net een fotomodel. Dit beestje is 1 jaar oud en ook nog niet volwassen maar het dons is toch al zo goed als verdwenen.


Het hele project wordt gesponsord door de geleide wandelingen die ze hier dagelijks doen en omvat vooral het rehabiliteren van de natuurlijke habitat, de bescherming tegen roofdieren zoals o.a. fretten en ratten, research en er is ook een on-site hospitaal voor de zwakkere, gekwetste en zieke pinguïns. Onze gids brengt ons na deze spectaculaire ervaring naar 'Wellers Rock' voor een boottocht zodat we ook aan de andere kant van de rots de dieren kunnen bewonderen. De redelijk kleine boot is in een mum van tijd helemaal gevuld met een bende joelende schoolkinderen. Gelukkig waren wij eerst aan boord en hebben we een goed plaatsje helemaal vooraan in de boot.



We passeren een kolonie zeehonden en zien dan over ons hoofd de albatros voorbij zweven. Wat een indrukwekkend dier! De schipper maakt ons ook attent op een dwergpinguïn - de kleinste ter wereld. Net als veel andere zeedieren maken dwergpinguïns gebruik van camouflage. De bovenkant (rug, kop, staart) is donker, zoals het zeeoppervlak. De onderkant (buik, hals) is zilverwit zoals de reflectie van het licht in het water. Hierdoor kunnen bijvoorbeeld roofvogels vanuit de lucht en haaien vanuit de zee de dwergpinguïn niet herkennen als prooi. Hij komt piepen tussen de rotsen maar met zijn 30 cm kunnen ook wij het beestje amper zien. De zee is heel wild en de boot gaat flink op en neer. Op een gegeven moment guts het water in de boot en ben ik dus helemaal nat! Gelukkig schijnt de zon volop en kunnen mijn kleren snel drogen. Marleen zit ondertussen al achteraan op de boot waar er minder wind is. Na een goed uurtje varen we terug naar Wellers Rock en gaat iedereen van boord behalve wij 2 en nog een Nieuw-Zeelandse dame die in Londen woont maar hier op familiebezoek is. Wat een rust! De schipper brengt ons helemaal terug naar Dunedin - deze anderhalf uur durende Cruise in het zonnetje is de perfecte afsluiter van een geweldige dag. 

dinsdag 24 januari 2012

Dunedin

Vandaag verlaten we Te Anau voor alweer een lange autorit naar Dunedin (± 322 km). Naar dit moment heb ik al heel de reis uitgekeken want Dunedin is de streek waar je nog de dwerg- en geelkuifpinguïns kan zien op het schiereiland Otago. Ik vind dat zo'n schattige beestjes! Nog even geduld dus .... De weg kronkelt zich weer een weg tussen prachtige landschappen vol schaapjes. De uitgestrektheid is wederom immens. Bij het ontbijt heb ik nog gezegd dat we eerst moeten gaan tanken maar ondertussen zijn we vertrokken zonder ons autootje drinken te geven. We zijn al op de State Highway wanneer ik me realiseer dat we nog maar een halve naftbak hebben. Hopelijk halen we het ... op vlakke weg is dat geen probleem maar met die haarspeldbochten hier is een halve naftbak soms net niet voldoende om in de volgende stad te geraken. Gelukkig komen we er enkele kilometers verder nog eentje tegen. Grappige borden hebben ze hier trouwens om je alert te maken op het niet zonder benzine vallen.

In 'Gore' stoppen we even om onze benen te strekken en iets te drinken. Dit stadje heeft een mooie galerij - alleen jammer dat de zogenaamde 'kunst' die er hangt, op niet veel trekt. Daar kan Marleen met gemak haar schilderijen naast hangen zene! Het stadje zelf is best gezellig met zoals elders ook winkelgaanderijen maar hier hangen er overal verse bloemen in mandjes - heel mooi. Het zou 'The Capital of Country Music' zijn maar daar merken we niet veel van. Nergens klinkt er country music uit de luidsprekers ... Voor één keer laat Marleen zich eens gaan en bestelt een carrotcake. Telkens dat ik er eentje at deze reis, zag die er super uit (en smaakte die ook super) maar nu is hij blijkbaar niet zo lekker. Jammer! Redelijk vroeg komen we in Dunedin aan en we checken dus maar al in. We willen morgen graag naar het schiereiland dus ga ik wat info vragen in het kantoortje. De dame van ons motel is echter niet heel vriendelijk. Ze geeft wat folders maar voor info moeten we zelf maar bellen. We besluiten dan maar op zoek te gaan naar een tourist office. Gelukkig zijn ze daar een pak vriendelijker. Ik had een foldertje gezien met een wandeling naar de pinguïns kolonie maar dat was er eentje van 6 uur en dat kan Marleen niet met haar rug - vooral omdat het 's morgens vroeg vertrekken is. Ik vind het ook leuker dat we iets kunnen doen met ons twee en uiteindelijk vinden we de perfecte daguitstap waar we ons beiden in kunnen vinden. Pinguïns voor mij, albatrossen voor Marleen. En heel belangrijk - het is een tour die pas om 10u30 vertrekt - ze komen ons halen met de bus en daarna gaan we verder met de boot. De rest van de dag genieten we van een wandeling langs het strand van Dunedin. Dit is nagenoeg verlaten - heerlijk die rust - enkel het geluid van de golven en de vogels.



De zee is redelijk wild en er zijn wel heel wat surfers actief. Ze glijden op de golven alsof het niets is - prachtig om te zien. Het zonnetje schijnt en dat is echt genieten. Marleen heeft haar prachtige nieuwe zonnehoed weer thuis laten liggen .... misschien kan ze hem beter uitlenen aan mama voor die belangrijke gebeurtenis eind dit jaar! Zou niet misstaan met een mooi jurkje ... 's Avonds gaan we sjeik uit eten - beetje uit noodzaak want waar wij zitten zijn er slechts 3 restaurantjes. We betalen véél te véél voor wat het is maar gelukkig was het wel lekker. We moeten ze hier nog wel leren dat 'Tiger prawns' geen mini scampi's  zijn. Dat is dus een tegenvaller als je dan je bord voor je neus krijgt zene ...

maandag 23 januari 2012

Milford Sounds

Vroeg uit de veren voor onze tocht naar het 'Fjordland National Park'. Dit park is wat het landschap betreft het spectaculairste park van Nieuw-Zeeland maar het situeert zich ook in één van de regenrijkste gebieden ter wereld. Gelukkig voor ons is het vandaag volledig droog, de lucht is blauw en de zon komt reeds door de wolken. Om kwart voor 8 arriveert de bus voor ons hotel - een luxueus ding, speciaal ontworpen voor een ritje op de Milford Road. De zetels staan schuin naar het raam gericht om de omgeving beter te kunnen zien en de wanden en het dak zijn volledig uit glas zodat we de adembenemende toppen van de met sneeuw bedekte bergen boven ons hoofd kunnen bewonderen. Curlz is onze gids voor vandaag en zij vertelt ons onderweg heel veel over het landschap. Zo hebben we reeds verscheidene malen gezien dat er heel veel hellingen zijn met dode bomen. Zij vertelt ons dat dat komt door de lawines die nu 'beheerst' worden veroorzaakt. De wegen op de bergpassen worden vaak afgesloten in de winter, vanuit helikopters worden explosieven gegooid op die plaatsen waar een lawine naar beneden dreigt te vallen. Op die manier vinden er veel minder ongevallen plaats. Bij de 'Mirror Lakes' houden we halt om de reflecties van de bergtoppen in deze kleine meren te bekijken en aan het 'Lake Fergus' worden we beloond met prachtige vergezichten op gletsjers, bergen en kolkende bergriviertjes.



Wanneer we aan de smalle 'Homer Tunnel' komen, moeten we wachten voor het rode licht. Naast ons zien we een wagen met op het dak twee vogels - dat blijken Kea's te zijn. De kea is op het eerste gezicht donkergroen, maar als hij opvliegt, wordt het knaloranje onder de vleugel zichtbaar. Deze brutale papegaaien hebben het gemunt op de ruitenwissers en rubberen strips van voorbijrijdende auto's, die ze met hun vlijmscherpe snavels in een oogwenk in kleine stukjes hakken. Wij hebben echter geen last van hun bizarre gedrag, want we mogen enkele minuutjes later door de 1200 m lange tunnel. Deze is nu verlicht maar in de winter is het hier pikdonker omdat er dan gletsjerwater door de tunnel sijpelt en dat is levensgevaarlijk. We komen er weer uit in de 'Cleddau Canyon'. Na een prachtige rit van ongeveer 2 uur komen we aan te Milford. Ons schip de 'Milford Mariner' ligt al te blinken in de kleine haven met op de achtergrond het geweldige en mysterieuze landschap van de 'Milford Sounds'. Wow, wat is het hier mooi! Majestueuze bergtoppen torenen hoog uit boven de weelderige regenwouden in het westen en de beukenbossen in het minder vochtige noorden. We zijn sprakeloos wanneer we de kaarsrechte, steile klippen meer dan 1000 m hoog uit het water zien oprijzen.




We zien zelfs een groepje zeehonden zonnen op de rotsen. Milford Sounds heeft een lengte van 15 km, een diepte van 290 m en de monding is slechts 120 m breed.  De omvang van de bergen om ons heen zijn moeilijk te bevatten maar wanneer er een boot van dezelfde grootte als de onze in de verte voor een bergmassief passeert, zien we pas goed hoe gigantisch groot hier alles is. De fjorden hebben slechts één groot nadeel waar iedereen het blijkbaar over eens is: de verschrikkelijke 'sandflies'.  Meer dan ergens anders in Nieuw-Zeeland slagen deze kleine vliegjes erin je het leven zuur te maken. Voor de Maori's, de oorspronkelijke inwoners van Nieuw-Zeeland, is het geen toeval dat de zandvliegen Fjordland teisteren. Volgens één van hun vele mooie legendes loste één van hun goden de vliegjes daar om te verhinderen dat mensen er al te lang zouden blijven. Alleen op die manier zou de natuurlijke pracht van het fjordengebied bewaard kunnen blijven. Ikzelf heb er geen last van gehad, maar de kleine bloedzuigende  monsters hebben Marleen weer te pakken. Ze had alles ingesmeerd, behalve .... haar oorlelletje en haar hoofdhuid. Tja, elk plaatsje is goed voor deze uitgedroogde vampiers. Dat is weer goed voor enkele dagen krabplezier! Onderweg komen we voorbij een prachtige waterval. De kapitein van het schip vaart bijna tot tegen de rots zodat we een goed zicht hebben op de kolkende watermassa die met een enorme kracht in het meer dondert.



We varen tot aan de Tasman Zee en draaien dan terug. Na 2 uurtjes zit onze boottocht er jammer genoeg op en moeten we opnieuw de bus op naar Te Anau. We gaan langs dezelfde weg terug maar dat is niet erg want nu is het licht helemaal anders waardoor het landschap er ook helemaal anders maar minstens even sprookjesachtig uitziet als vanmorgen. We stoppen nog wel even bij de 'Chasm',  een stroom water die de rotsen dermate heeft uitgesleten zodat er een bizar landschap is ontstaan. We wandelen door het tropisch regenwoud maar zonder regen dit keer - joepie! We zijn het er beiden over eens - het was echt een onvergetelijke ervaring en tot nu toe één van de mooiste dagen van onze vakantie.

zondag 22 januari 2012

Te Anau

Vandaag verlaten we Queenstown voor een korte rit naar Te Anau  (± 186 km). We laten de zon achter ons en doorkruisen het gebergte naar de andere kant waar het jammer genoeg opnieuw grijs is. In Kingston maken we een kleine stop bij het station van de nostalgische stoomtrein 'Kingston Flyer'. Het mooie treintje staat vertrekkensklaar en een dame is het nog even aan het opblinken.



Verder is er niets te zien dus rijden we verder. De bedden van gisterenavond waren verschrikkelijk waardoor Maleen niet veel geslapen heeft en nu ook veel pijn in haar rug heeft.  In Five Rivers is het dus tijd om even te stoppen voor de dagelijkse cappuccino met skinny milk en sweetners (ti's het idee dat telt hé). Het is een gezellig café met een leuk winkeltje. Nog wat cadeautjes voor de familie inslaan .... mmmm blijkbaar iets te veel gekocht want visa wordt geweigerd ... straks in de automaat eens proberen. Tja sinds we ontdekt hebben dat de dollarkoers toch iets lager is dan we gedacht hadden, blijkt alles hier veel goedkoper - misschien heb ik een keertje teveel gezegd 'daar kunnen we ni voor sukkelen'! Al die uitstappen kosten wel veel geld natuurlijk maar ja als we die niet doen, zien we niets en we komen hier maar één keer in ons leven. Rond de middag arriveren we al in Te Anau. Ons motel ziet er tof uit en is dicht bij het meer gelegen. Er zijn slechts twee uitstappen die de moeite zijn in dit gebied en ook hiervoor moeten we weer betalen want ze zijn beide met de boot en kunnen dus niet individueel gedaan worden. We boeken ze beide tegelijkertijd zodat we toch 4% vermindering krijgen. De eerste uitstap is vanmiddag om half 5, maar we gaan maar al richting stad om nog snel iets te eten. Eindelijk zie ik de Pavlova op de kaart staan - het beroemde Nieuw-Zeelandse dessert .... dat moet ik nu toch eens proeven. Wanneer ze het dessertje brengen, ben ik aangenaam verrast ... het ziet er hemels uit, een mooie taartpunt van merengue met bosbessen, vanilleijs en slagroom. Het smaakt ook hemels!


Na de lunch gaan we nog snel even langs de apotheek voor een speciaal middel tegen de zandvliegen. We hebben er al zoveel over gehoord maar ze nog niet gezien. Tijdens onze excursie zou daar blijkbaar verandering in komen, volgens de dame van ons hotel. Je ziet ze nauwelijks maar ze zijn massaal aanwezig. Zandvliegen zijn erg lastige parasieten. Wie gevoelig is voor de beten van deze beestjes loopt na een steek zeker 72 uur te krabben. Die nare bijtertjes hebben ons dus al wel gevonden en geprikt want zowel Marleen als ikzelf hebben steken op onze voeten en armen waarvan de jeuk al dagen aanhoudt. Helemaal ingepakt (bottines, jeans, T-shirt met lange mouwen, fleece en regenvest aan) en helemaal ingesmeerd met van die vettige deed, stappen we op de boot richting Glowworm Caves. Het regent pijpenstelen en het is slechts 13 graden! Wanneer we halverwege het meer zijn klaart de hemel weer op en schijnt de zon opnieuw. Aangekomen bij de Aurora Caves, worden we in groepjes van 13 verdeeld. Wij zijn bij de eerste groep en vertrekken onder begeleiding naar de grot, die 12.000 jaar oud is. De ingang van de grot is heel laag waardoor we ons flink moeten bukken maar even later kunnen we weer rechtstaan. Dit deel van de grot noemen ze de kathedraal omdat ze hier 20 m hoog is - het hoogste punt in de grot en de beste plaats volgens onze gids mocht er een aardbeving plaatsvinden. Verschillende watervallen storten hier met grote kracht naar beneden. Voorzichtig wandelen we achter elkaar de grot door en zo komen we aan een klein bootje waar we met z'n allen net inpassen. We krijgen nog enkele richtlijnen; handen en benen in de boot houden, volledige stilte en geen licht aansteken. Daarna glijdt de boot de duisternis in richting Glowworm Cave. Aan het plafond van de grot zien we duizenden kleine, appelblauwzeegroene lichtjes. Aan deze lichtjes hangen ragfijne draadjes die we hier in het donker uiteraard niet kunnen zien. Het licht van de gloeiworm trekt de insecten aan en deze blijven kleven aan de draden die een soort van verdovingsmiddel bevatten waardoor de insecten geen schijn van kans maken. De gloeiworm trekt het insect naar boven, doodt het en zuigt al het sap uit hun lijf. Erg lang leven de gloeiwormen echter niet. De volwassen beestjes leggen elk zo'n 130 eitjes. Deze komen 3 weken later uit en de gloeiworm maakt zijn nestje. Van zodra hij 30 à 40 mm groot is (na ongeveer 9 maanden) wordt het een pop. Na 12 à 13 dagen wordt het een volwassen vlieg. Van zodra de vlieg uit de pop komt, legt hij eitjes en sterft. Wanneer we terug naar de uitgang wandelen zien we onderaan in de grot de ragfijne draadjes hangen, prachtig om zien ... Jammer genoeg mogen we in de grot geen foto's nemen maar ik heb deze keer wel een CD rom gekocht met de foto's van in de grot - ben benieuwd hoe de kwaliteit zal zijn. Ons anti-zandvlieg middel werkt blijkbaar prima want we hebben er geen van beide last van gehad. Al bij al was het toch nog een leuke dag want we hadden nog meer regen verwacht. Alhoewel Marleen de kriebels krijgt van al die ongemanierde Chinezen die hier rondlopen, gaan we 's avonds bij de Chinees eten - dat is eens iets anders dan gewoonlijk. Daarna vroeg naar bed want morgen moeten we om half 8 reeds paraat staan voor onze tocht naar de Milfort Sounds.

zaterdag 21 januari 2012

Queenstown

Vandaag hebben we een vrije dag in Queenstown en we hebben een ticket geboekt voor een ritje naar de Walter Peak High Country Farm met de stoomboot, vanwege zijn nostalgisch karakter. De stoomboot die in februari 1912 te water werd gelaten en nog altijd op steenkool vaart, vertrekt om 10 u in de Queentown Bay. We zijn een beetje vroeg maar dat is geen probleem want aan de kade hebben enkele inwoners een marktje opgesteld met allerlei ambachtelijke dingen, juwelen, wollen mutsen, schilderijen enz ... De zon is nog van de partij maar er komen wel zwarte wolken aanzetten .... Wanneer we uiteindelijk aan boord gaan, worden we aangenaam verrast ... er zit een man aan een grote, zwarte vleugel en hij speelt allerlei bekende melodieën. Varen op de 'Lady of the Lake' is zoals teruggaan in de tijd. Beneden hoor je de stoommotor sissen wanneer de stokers de kolen er in gooien. Bij aankomst te Walter Peak laat de stoomboot van zich horen. Aan wal zien we een prachtig domein in Engelse stijl met heel veel bloemen. We worden verwelkomd door Dave die ons zal laten kennismaken met het alledaagse leven van de schaapscheerders. Op deze farm worden vooral merinoschapen gekweekt. Het merinoschaap is één van de bekendste schapenrassen in de wereld en wordt over het algemeen geprezen voor de kwaliteit van de wol, die een zeer fijne structuur heeft. Per vierkante centimeter groeien bij een merino tien keer zoveel haartjes als bij een gemiddeld ander schaap. Dankzij de vele huidplooien produceert één schaap wel vijf kilo wol per jaar. Maar daartegenover staat dat het merinoschaap in tegenstelling tot de andere rassen slechts één keer per jaar geschoren mag worden. Dit is ook de reden dat alles wat van deze wol gemaakt wordt, redelijk duur is. Bij ons is de Merino een zeldzaamheid. Eerst krijgen we de kans om de schaapjes te voederen, tot groot jolijt van de allerkleinsten. Daarna krijgen we een demonstratie hoe de goed opgeleide honden de schapen bijeendrijven op de omliggende heuvels teneinde ze naar de juiste plek te brengen.



Daarna is het tijd  voor het harde werk - het scheren van de schapen. En dat is dus echt wel afzien ... een schapenscheerder verliest meer zweet dan een triatlon-atleet. Dus Liliane het scheren van schapen opnemen als olympische discipline is niet zo'n rare gedachte! De echte schaapscheerders scheren zo'n 200 schapen per dag dus qua fysieke inspanning kan dit tellen! Dave neemt het beestje bij het hoofd en draait het een kwinkslag .... dan lijkt het of het beestje helemaal verdoofd is want het blijft rustig in zijn armen liggen. Daarna wordt het arme schaapje van zijn wollen jasje ontdaan en blijft er een zielig dun beestje over. Het gaat bijzonder snel en de dieren ervaren weinig stress. Na de demonstratie is er afternoon tea voorzien in het prachtige huis op het domein. De zon is er opnieuw en we zetten ons dan ook op het terras. Het weer in Nieuw-Zeeland is echt heel wispelturig en verandert van uur op uur. Maar we zijn al blij dat de regen zich niet heeft laten zien vandaag.

Onder een stralend zonnetje gaan we nog wat wandelen op het terrein en plots zien we hoog in een boom een opossum, een buideldier dat eigenlijk 's nachts leeft. We hebben ze al vaak gezien deze reis - op de autosnelweg, platgereden door de automobilisten maar nu we het beestje in het echt zien is het eigenlijk wel schattig. Verder zijn er ook hertjes, reeën, alpaca's etc ... We nemen de boot terug naar Queenstown en bezoeken in de namiddag nog het 'Kiwi Birdlife Park'. De kiwi's zijn loopvogels die van nature alleen voorkomen in Nieuw-Zeeland. De vogel kreeg zijn naam van de Maori's. De naam is afgeleid van de kreet van het mannetje tijdens het paarseizoen. De kiwi's zijn bedreigd en worden sinds het einde van de 19e eeuw niet meer gegeten.  Hier zien we een pasgeboren kiwi - heel schattig!



We zetten ons nadien op een terrasje en daar blijven we het komende uur gewoon zitten - zalig dat zonnetje op onze huid! Wanneer we uiteindelijk naar ons hotel terugkeren, kom ik er na bijna 20 dagen Nieuw-Zeeland eindelijk achter hoe een oversteekplaats voor voetgangers er hier uitziet. Ik vroeg me al af waarom er geen echte voetpaden zijn zoals bij ons ...  Hier is er op de middenberm altijd een opening voorzien waar de voetgangers gewoon tussen wandelen. Tja beter laat dan nooit zeker ... nu weet ik tenminste waarom ik vaak vreemde blikken kreeg als ik gewoon in het midden van de weg overstak!

vrijdag 20 januari 2012

Cromwell - Arrowtown - Queenstown

Vandaag slapen we uit (wekker om 8 u ipv 7u15) - we zitten in een resort voor iets. Na het ontbijt gaan we nog even naar het centrum om het kleedje voor Inge te halen en nadien rijden we naar The Puzzling World,  een driedimensionaal doolhof. Wanneer we daar aankomen zien we dat dit niet echt iets voor ons is. We hadden gehoopt dat het doolhof door de natuur zou zijn (nu de zon weer volop schijnt - moeten we ervan genieten), maar blijkbaar zijn het slechts een paar in elkaar getimmerde planken die zo een doolhof vormen. We passen dan maar en rijden door naar Cromwell. Hier ziet het landschap verrassend groen en 'in de boomgaard van het zuiden' vinden we opnieuw vele fruitplantages. Marleen slaat hier haar voorraad fruit in. Ze heeft gelezen dat het stadje gekend is voor zijn pipfruit. Weten wij veel wat dat is ... nog nooit van gehoord ... blijken dat gewoon appelen en peren - what's in a name! Ik laat me ook verleiden want de abrikozen zien er super lekker uit.  Wanneer ik er vol goede moed in bijt, blijkt dat ze helemaal nog niet rijp zijn. Hopelijk rijpen ze wat tegen het eind van de reis .... In de 'Goldfields Minig Centre' stoppen we om even wat te drinken. Hier kan je een rondleiding krijgen en zelf naar goud gaan zoeken - al wat de toerist vindt, mag hij houden. Ons geluk kennende, wordt dat toch niks .... Wij willen trouwens de wijngaarden zien waarvoor deze streek zo bekend is. We passeren eerst 'The Kawarau Gorge', hier wordt er vanop de brug vaak aan bungee-springen gedaan. De prachtige natuur is hier weer overweldigend. Ze noemen het ruige bergachtige landschap hier niet voor niets de Nieuw-Zeelandse Alpen. Jammer dat ik het niet op foto kan vastleggen ... een natuurfotograaf zal ik dus nooit worden, krijg geen diepte in mijn foto en in het echt is alles zo veel mooier!



's Morgens zit ik altijd achter het stuur maar bij het maken van een foto aan de kant van de weg wil ik toch instappen langs de passagierskant ... macht der gewoonte zeker? Gelukkig hebben we voor de rest geen last van dat links rijden. Wanneer we door de wijnstreek komen, zien we overal rondom ons de uitgestrekte wijnvelden. In dit gebied maakt men Riesling, Gewürztraminer, Pinot Gris en Chardonnay. De echte ‘favoriet’ is echter Pinot Noir die hier veel weg heeft van de Bourgogne. De lange nazomer is essentieel voor het rijpen van de druiven. De wijngaarden liggen gemiddeld 200-450 meter boven zeeniveau beschut tegen de wind. We hebben al heel wat Nieuw-Zeelandse wijn gedronken deze vakantie en nog nooit werden we teleurgesteld (als onze auto aan de kant staat weliswaar - want zoals de reclameborden langs de weg vermelden 'Please do not DRINK and D r I v E').



Ondertussen is het tijd geworden om te lunchen. We stoppen in Arrowtown aan de voet van het Crown Massief. De oude goudzoeker huisjes hier werden liefdevol gerestaureerd en het is echt een heel gezellig dorpje om in rond te lopen. Had ik al vermeld dat je hier in Nieuw-Zeeland nooit aan tafel wordt bediend? Altijd moet je aan de toog bestellen en afrekenen doe je op dezelfde manier. Na een lekkere kipsandwich, rijden we rechtstreeks naar onze eindbestemming van vandaag - Queenstown, gelegen aan Lake Wakatipu. Een ontmoetingsplaats voor trekkers en voor mensen die op zoek zijn naar kicks is dit 'the place to be'! Er zijn echter ook heel wat winkeltjes en het is gezellig kuieren langs het water. Hier blijven we twee dagen dus we zijn blij met onze grote, mooie kamer in de 'Blue Peaks Lodge'.

donderdag 19 januari 2012

Lake Matheson - Wanaka

We beginnen de dag met een uitstap naar Lake Matheson. Het meer is beroemd om de weerspiegelingen in het water en is in het hele land een geliefd onderwerp van ansichtkaarten geworden. Om dit fenomeen zelf te aanschouwen, moeten we 's morgens vroeg gaan zei de man van ons motel. Belangrijk is dat het volledig windstil is en dat is gelukkig het geval. Naar het eerste uitkijkpunt is het ongeveer 20 min. Wanneer we daar arriveren, zien we niet wat er op de ansichtkaarten staat dus wandelen we verder. Na 50 min komen we aan het uitkijkpunt 'view of the views' maar ook hier zijn we niet echt tevreden. We waren niet van plan om helemaal rond het meer te gaan maar wandelen toch maar door. Gelukkig want we worden uiteindelijk beloond met het uitzicht dat we verwacht hadden. De Mount Cook, Mount Tasman en de omringende bossen worden mooi symmetrisch in het water weerspiegeld.



Na anderhalf uur komen we terug bij het beginpunt. We gaan nog wat snuffelen in de mooie winkel en ik vind een schattig bedeltje van een kiwi voor mijn armband - leuk, dan kan ik me Nieuw-Zeeland altijd blijven herinneren. Nadien gaan we nog even naar de cafetaria voor Marleen's dagelijkse cappucino. Ik neem alvast een lekkere wortelcake. Marleen heeft gezegd dat ik dringend wat meer groentjes moet eten, vandaar. Wanneer we buiten komen is de hemel helemaal overtrokken en begint het zacht te regenen. Pfffff dat gaat toch niet opnieuw beginnen zeker - gelukkig moeten we veel kms doen dus zitten we droog. Jullie geloven het niet maar Marleen komt tot de ontdekking dat ook haar andere truitje onvindbaar is. Ze is ontroostbaar want nu heeft ze helemaal niets warms meer bij. Vreemd want we zijn er beide van overtuigd dat het nergens is blijven liggen - het spookt in Nieuw-Zeeland! We zullen dus dringend moeten gaan shoppen ... of het weer moet dringend terug omslaan. We rijden naar Haast om te lunchen en gaan nadien tanken want de komende uren zullen we geen benzinestations meer tegen komen. De west coast is een eenzaam gebied en de weg is omgeven door reusachtige varens en dicht regenwoud. Het wordt mistiger en mistiger! Ja ik hoor het Vivke al zeggen .... MIST dat is toch super voor onze fotografieopdracht .... maar eerlijk gezegd ik zie het helemaal niet zitten om uit de auto te komen, statiefke op te stellen, fototoestel te monteren om dan in de gietende regen de MIST te fotograferen. Ja jullie lezen het goed - gietende regen - alle hemelsluizen zijn opengezet. We hebben zelfs de verwarming opgezet! De weg over de Haast pas zou de mooiste zijn van heel Nieuw-Zeeland en dat willen we best geloven ... alleen we zien het niet. Hoe hoger we komen, hoe minder zicht we hebben, alle bergen die ons omringen zijn bedekt met een witte laag en nee het is geen sneeuw. We hadden nog wat leuke stops gepland onderweg maar die vallen dus letterlijk en figuurlijk in het water. Wanneer we een uurtje later over de pas aan de andere kant terug afdalen, komen we aan de voet van de Isthmus Peak bij een  uitkijkpunt waar Lake Hawea en Lake Wanaka samen komen.



Het is gestopt met regenen en de lucht wordt weer stilaan blauw. We hopen op toch nog een zonnige, late namiddag en dat krijgen we ook. Wanneer we in Wanaka aankomen, is het opnieuw zomer ... ongelooflijk, wie had dat vanmorgen gedacht? Wanaka is een klein stadje aan de oever van het meer waar in de zomer vooral aan watersporten gedaan wordt en in de winter komen de skiërs hier aan hun trekken. Er zijn dan ook verschillende sportwinkels met de beste merken. Er is ook een winkeltje van icebreaker dus zal ik hier maar eens gaan kijken of ze het kleedje hebben dat mijn zusje zo graag wil ... en ja hoor het hangt in de rekken. Er zal er eentje blij zijn! Vanavond slapen we in een heus Resort met alles er op en eraan ... we hebben zelfs een king-size bed!

woensdag 18 januari 2012

Hokitika - Ross - Franz Josef Glacier

Vandaag is het een grote dag voor Marleen - de dag waar ze zo lang naar heeft uitgekeken. We rijden immers naar Hokitika, de vroegere woonplaats van haar dochter Jessy. Ze is echt benieuwd hoe het er 15 jaar later zal uitzien. Hopelijk wordt het geen teleurstelling voor haar. Het weer is lichtjes omgeslagen want ondanks het zonnetje is er nu vrij veel bewolking. We duimen dat het niet gaat regenen want dat zou nu toch jammer zijn. We rijden Greymouth uit, verder de Goldcoast af. Even twijfelen we of we zelf zouden proberen wat goud te vinden, maar we gaan er van uit dat al het goud al wel gevonden is ... Van zodra we Hokitika binnenrijden, valt de oude klokkentoren meteen op. Deze staat centraal in het historisch centrum, de Hokitika Heritage Area. We parkeren de auto en wandelen naar het stand waarover Marleen me zoveel heeft verteld. Het ligt vol drijfhout dat uit de zee komt en heeft toch wel iets speciaals. Veel kunstenaars gebruiken dit harde hout voor hun kunstwerken. Her en der staan er ook grappige objecten, zoals een stenen fauteuil aan het strand.


In de jaren 1860 werd er in dit stadje meer goud verhandeld dan waar ook aan de West Coast. Hokitika werd echter niet enkel bekend door het goud maar ook door het 'greenstone' - nefriet of Pounamu, een soort jade dat hier in rivieren wordt gevonden en dat veel kunstenaars hierheen heeft gelokt. In de jade factory kunnen we de slijpers aan het werk zien. Er worden voornamelijk figuren uit geslepen die te maken hebben met de Maori's. Een vorm van een vishaak, de Hei Matau, die vooral voorspoed en gezondheid moet brengen. Een vorm van een gedaante met de staart van een vis, het lijf van een man en de kop van een vogel, de Manaia. Deze vorm brengt de lucht, het water en de aarde samen in balans en zorgt er voor dat je sterker wordt. Hokitika is echt het centrum van oude ambachten waar we ook glasblazers aantreffen. Het is tot op heden het leukste stadje dat we zijn tegengekomen met toffe winkeltjes en café's. Volgens Marleen is het kleine centrum nagenoeg hetzelfde gebleven als 15 jaar geleden, het is alleen wat sjeiker - mooiere winkels. Hier kopen we dan maar alvast enkele souvenirs voor vrienden en familie thuis. We rijden verder naar Ross, onze volgende stopplaats. Ook hier worden we teruggebracht naar de lang vervlogen dagen van de goudkoorts. In het oude bankgebouw, een klein houten wit huisje, kan je een pan huren om goud te gaan zoeken - grappig! In 1907 werd hier namelijk de 'Honorable Roddy' gevonden, een goudklomp van 2,8 kg, de grootste van Nieuw-Zeeland tot nu toe.


We hebben nog heel wat kilometers te gaan naar Fox Glacier dus besluiten we wat gas te geven. De weg is echter redelijk steil en met zoveel bochten na elkaar dat het niet echt opschiet. Langzaam maar zeker - vooral als we de plakaten langs de weg passeren met de tekst 'You are a long time death, so why the hurry'. Dat kan tellen als reclameslogan om mensen trager te doen rijden! Langs de weg hebben de paars-witte agapanthussen plaats gemaakt voor prachtige oranje bloemen. Heel anders maar even kleurrijk! We lunchen in Whataroa, de verblijfplaats van de bijzonder vogel, de Kotuku of de grote zilverreiger. Zelf zien we de beestjes echter niet want de broedplaatsen liggen uiteraard niet in het centrum. Daarna staat Franz Josef Glacier Valley op het programma. Hier zou de gletsjer met dezelfde naam écht de moeite zijn. Volgens de reisgidsen is deze zelfs mooier dan de Fox Glacier. We hebben gelezen dat het mogelijk is om per helikopter naar de gletsjer te gaan maar wanneer we de prijzen zien - 399 NZD voor 10 min vlucht + 2 u geleide wandeling op de gletsjer zelf, passen we hiervoor. We besluiten dan maar te wandelen. Op de parking zien we hem in de verte al liggen. De wandeling duurt 1u 30min dus moeten we voorbereid aan de tocht beginnen; slippers en rok uit - bergschoenen en lange broek aan. Je weet maar nooit of het weer zal omslaan. Marleen komt hier tot de ontdekking dat ze haar vest verloren is - waarschijnlijk in Hokitika ergens laten liggen want toen scheen het zonnetje nog.  In de fantasierijke mythologie van de Maori's heet de gletsjer 'Nga roimata o Hine hukatere', de tranen van het lawinemeisje. Volgens de legende haalde de op avontuur beluste Hine haar geliefde ertoe over, een berg te beklimmen maar daarbij verongelukte hij. De goden lieten de tranen van de treurende Hine bevriezen tot ijs van de gletsjer. We wandelen op de uitlopers van de ooit 13 km lange gletsjer die in 1931 nog door het raam van de St. James Anglican Church bewonderd kon worden. Daarna trok de gletsjer zich meer dan 1500 m terug. Het is een mooie wandeling tussen de hoge bergketens met watervallen en rivieren. Ze brengt ons tot net voor de gletsjer. Jammer dat de zon achter de wolken zit want dan zou het ijs pas echt schitteren. Ook zonder zon is de aanblik van de Franz Josef Glacier echter indrukwekkend.



Tegen 6u komen we aan in Fox Glacier. Wanneer ik de sleutel ga halen in het kleine kantoortje, krijg ik een storm van vragen maar ik begrijp er niks van. Ik kan er maar niet van over dat ik dat Nieuw-Zeelands Engels van geen kanten versta. Marleen is blij dat ik dat ook zo ervaar want zij heeft er net als ik ook problemen mee. Na 2 keer vragen om te herhalen lukt het meestal wel want de Nieuw-Zeelanders zijn behulpzame mensen en spreken dan wat langzamer. Morgen weer een lange dag met heel wat kilometers, dus vroeg naar bed.

dinsdag 17 januari 2012

Cape Foulwind - Punakaiki

Vandaag een lange rit naar Greymouth door de bergen, dus gaan we eerst tanken zodat we niet voor verrassingen komen te staan. De hemel is weer helemaal blauw en het zonnetje schijnt, nochtans is het slechts 15 graden. Maar het is nog vroeg in de ochtend dus de temperatuur zal nog wel oplopen. Wanneer we Richmond uitrijden, passeren we de vele fruitkwekerijen ... kiwi's, appelen, peren en druiven (dit laatste vooral voor de excellente wijnen die in Nieuw-Zeeland worden geproduceerd). Het landschap verandert weer - dit keer rijden we langs brede rivieren en door dichtbebost gebied.


In Nieuw-Zeeland groeien een aantal planten die je nergens anders ter wereld ziet. Dit heeft te maken met het feit dat Nieuw-Zeeland 80 miljoen jaar een geïsoleerd gebied is geweest. Hierdoor hadden allerlei planten de mogelijkheid zich zonder inmenging van andere soorten te ontwikkelen. Zo zien we planten die metershoog zijn - het ziet eruit als een agave maar dat is het niet. Weilanden vol komen we tegen. We lunchen in Westport, een klein stadje dat een vreemde wild-west romantiek uitstraalt. Er is niet veel te beleven en veel keuze om te eten is er ook niet. We vinden een klein bistroke waar we beiden een slaatje  nemen. Na de lunch stoppen we in Cape Foulwind, een landtong in de prachtige Tauranga Bay waar een kolonie pelsrobben leeft. De pelsrobben zijn kleiner dan de zeehonden en hebben oortjes en een dikke vacht. De mannetjes kunnen tot wel vijf maal groter zijn dan de vrouwtjes. Vroeger werd op deze dieren gejaagd, maar nu zijn ze in Nieuw-Zeeland beschermd. Vijftien jaar geleden was Marleen hier ook maar er is zó veel veranderd ondertussen. Toen waren er nog niet zo veel toeristen en liepen er zo'n honderd schattige beestjes op het strand en kon je er ook tussenlopen. Ondertussen werd er voor gezorgd dat de robben niet te veel last hebben van de toeristen en kan je hen enkel bewonderen vanop een plateau boven aan de rots. Onder ons liggen slechts een vijftal pelsrobben te zonnen op de rotsen ... we hadden er iets meer van verwacht maar ze zijn wel schattig!



We vervolgen onze weg via State Highway 6, deze weg is uitgehouwen in de rotsen waardoor er af en toe slechts 1 rijvak is voorzien. Het is dan oppassen geblazen wanneer je verder rijdt want ook al is er aangegeven wie er voorrang heeft, tegenliggers zie je door de blinde bochten vaak niet aankomen. In de late namiddag arriveren we in Punakaiki waar we de Pancake Rocks gaan bekijken. Het zijn verweerde kalksteenrotsen die er inderdaad uitzien als een stapel pannenkoeken en die direct voor de kust uit de zee oprijzen. Het eeuwenlange spel van wind en golven heeft het zachte afzettingsgesteente bizarre vormen gegeven. Als gevolg van de erosie door koolzuurhoudend water zijn er ook diverse onderaardse holtes in de rotsen ontstaan. Bij hoog water en wilde zee stromen de golven onder hoge druk naar binnen en worden de holtes zogenaamde blowholes (spuitgaten) waarin het water omhoog wordt geperst. Zo ontstaan er dus een soort geisers van oceaanwater.



We rijden verder langs de prachtige westkust van het Zuidereiland met bossen, rotskliffen, brede stranden en een hele mooie branding. Rond 7u arriveren we dan in Greymounth. Dit tijdens de goudkoorts gestichte stadje is de belangrijkste havenplaats aan de westkust maar mooi is het er niet. We checken dus maar snel in en gaan lekker Indische eten - dat is lang geleden :-). Tikka massala 'my old time favorite Indian dish' staat op de kaart dus ik blij. Ook al kan ik vrij pikant eten, hier vraag ik altijd medium want ik heb al gemerkt dat ze hier iets kwistiger zijn met hun kruiding. Krijg ik me daar een pikant gerecht - de stoom komt uit mijn oren en mijn mond staat in brand! Dus ik roep de ober en vraag hem of hij zich niet vergist heeft, hij excuseert zich uitgebreid en verdwijnt met mijn potje terug naar de keuken. Even later komt hij terug en zegt in zijn typisch Indisch-Engels taaltje 'This was medium hot - it is always like this'. Indisch ... lekker eten maar dat volk grrrrrr , ze moeten altijd gelijk hebben. Zal dus maar niet discussiëren met hem. 

maandag 16 januari 2012

Golden Bay - Cape Farewell - Wharariki Beach

Wow ... what a great day ! Gisterenavond hadden we het plan opgevat om vandaag de galerijen, waarvoor Nelson bekend is af te schuimen, maar toen ik vanmorgen wat folders ging halen in het bureautje van het motel en ik onze gastvrouw over ons plan vertelde, zei ze me dat dat een volledig foute beslissing zou zijn. Volgens haar is er op deze mooie dag maar één optie en dat is een tochtje naar de Golden Bay, het noordelijkste puntje van het Zuid-eiland. Ik moet alleen Marleen nog overtuigen want dat zou betekenen dat we weerom heel wat tijd in de auto moeten doorbrengen. Gelukkig is ze ook onmiddellijk voor het plan gewonnen. Sunscrean on ... en weg zijn we. De eerste 100 km is autostrade en dat gaat dus redelijk vlot, daarna wordt de weg steiler en de haarspeldbochten wisselen elkaar af. Ik begin er echt plezier in te krijgen want deze auto ligt mij blijkbaar toch beter om te rijden, voel me er zekerder in. Tussen Takaka en Motupipi zouden de Pupu springs heel mooi zijn - bij al die pipi en kaka zou je voor minder naar het wc moeten .... wat een namen! Enfin, de Pupu springs kunnen we nergens vinden dus rijden we maar verder. We passeren verschillende 'one way bridges' waar juist één auto over kan, rijden door een ongerepte natuur en genieten van al dat moois. Vanaf Onekaka rijden we langs de kust van de prachtige Golden Bay met op de achtergrond de smaragdgroene Tasman Mountains. Helemaal boven gaan we landinwaarts - de geasfalteerde weg gaat over in gravel .... eigenlijk mogen we met onze huurauto hier niet rijden maar onze nieuwsgierigheid is groter dan ons plichtsbesef en we hebben er geen spijt van! De weg brengt ons via verschillende hekken, die we passeren en nadien terug moeten sluiten zodat de vele schapen in het gebied niet kunnen ontsnappen, naar een kleine parking. De lammetjes maken een hels klagend geluid - blijkt dat de moeders van hen gescheiden werden waardoor ze helemaal overstuur zijn. Dat zou slechts enkele dagen duren en dan zijn ze het alleen zijn gewoon. Wij vinden het eerst grappig al dat geblaat maar wanneer we dit verhaal gehoord hebben, hebben we enkel medelijden met de arme beestjes. Onze adembenemende tocht brengt ons tot Cape Farewell, een spectaculair stukje natuur waar we op de rotsen beneden pelsrobben kunnen zien. Het is machtig hoe het water tegen de hoge kliffen uiteen spat.



We wandelen opnieuw naar de auto en vervolgen onze weg naar Wharariki. Hier zou één van de mooiste stranden van Nieuw-Zeeland te vinden zijn. Eerst gaan we iets drinken in het plaatselijk café, een grappige stacaravan met dito serveerster - een hippie-meid met een leuke muts en volgens ons té veel wiet in haar lijf .... Ze is een beetje verward wanneer Marleen één koekje vraagt. 'Ja maar 1 koekje is 1 NZD en 2 koekjes zijn 2 NZD' zegt de lieve dame in kwestie ... logisch toch? Ik neem er dan maar 2 (zoals het op de kaart staat). Vervolgens wil ze in de cappuccino van Marleen ook nog marshmallows doen ... wat een idee! Ik offer me op en verorber de marshmallows in no time - lekker! Een vuilbak is er niet maar wel een pin in de grond waar we de kartonnen bekers kunnen aanspieën 'om al onze frustraties op af te reageren', zegt de hippie-meid. Na deze 'minieme lunch' beginnen we aan de wandeling naar het beroemde strand. Eerst nog even een plas stop. Er staat een mooi wc - doortrekken is niet nodig, alles valt diep onder ons in een groot gat. Bij het begin van de wandeling staat er een bordje met 1 km - 20 min wandelen. De tocht brengt ons langsheen prachtige natuur - wow tot op heden was ik niet echt overtuigd van de uitspraak 'Nieuw-Zeeland mooiste land ter wereld' .... maar na vandaag komt het toch wel heel dicht in de buurt (alhoewel Azië voor mij toch nog altijd op nr 1 staat). Dit vastleggen op foto is moeilijk - zo weids en overal waar je kan zien schaapjes, groen en stilte. Het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn. Alles is hier ook zo proper ... nergens in heel Nieuw-Zeeland zie je zwerfvuil of graffiti. Na 45 min beseffen we dat we niet naar het strand wandelen maar meer en meer het binnenland in. Waarschijnlijk is dit een stukje van de beroemde Abel Tasman Track. We besluiten terug te keren want het wordt al laat .... Wanneer we terug bij het begin van de wandeling zijn, zie ik dat ik dus effectief verkeerd gekeken heb ... De track die wij begonnen waren, duurt 3 à 4 uur, de weg naar het strand is de andere kant op. Nu we zo ver gekomen zijn, willen we toch niet naar huis zonder dat strand te zien, dus besluiten we om toch nog maar die kilometer te lopen .... Ook deze weg is adembenemend mooi. We wandelen via een kleine weg boven op de bergtop tussen de schaapjes in de richting van de kust. Plots wordt de verharde weg, gewoon wit zand .... we doen onze slippers uit en voelen het warme zand onder onze voeten. Een beetje later zien we Wharariki Beach voor onze ogen verschijnen, met goudgeel strand, geflankeerd door grotten, duinen en rots bogen. Het lijkt wel een grote zandwoestijn en ook hier zijn we alleen.


Blijkbaar zouden hier ook tamme zeehonden rondlopen maar daarvoor zijn we jammer genoeg te laat - de zee komt net op. Had ik maar wat beter gekeken naar die wegwijzers ... Ach ja, we klagen niet want het was echt een mooie tocht die we voor geen geld hadden willen missen! Bij het naar huis rijden komen we voorbij en bordje 'Old man in the rock' en dit wijst naar een weiland. Ik maak nog de opmerking dat de wind het bordje waarschijnlijk heeft verdraaid maar Marleen merkt op dat het weldegelijk in de juiste richting staat en  jawel op de rotsen kunnen we een gezicht zien ... of het nou een oude man is, laten we in het midden maar een gezicht is het zeker.


zondag 15 januari 2012

Overzet Wellington - Picton

Vandaag moeten we de boot naar Picton op het Zuid-eiland nemen. De overzet zou 3 uur duren en is, volgens de reisgidsen, meestal stormachtig. We houden ons hart vast want de wind is nog steeds niet gaan liggen. De wekker loopt af om 6u15 en om 7u zijn we al de deur uit. We leveren onze auto in (2035 km afgelegd) en gaan onmiddellijk naar de check-in balie. Het is vreemd want ik heb nog helemaal niet veel gekocht en toch weegt mijn bagage precies lood. We mogen echter 32 kg per persoon meenemen dus daar zal ik wel niet overzitten want de vriendelijke mijnheer accepteert mijn bagage zonder morren. Er hangt een bord met de condities en volgens Interislander zijn de weersvooruitzichten 'moderate'. Het kan nog erger dus! De man aan de balie zegt ons dat het normale omstandigheden zijn en dat het een goede dag is om over te varen. De meeste dagen is de zee veel woeliger. We zullen dat dan maar geloven zeker? Toch nemen we beiden ons toeristilleke, just in case. In het schip, de Kaitaki zoeken we ons een aangenaam plekje uit binnen op dek 8 waar er brede stoelen staan die je naar achter kan zetten. De eerste 2 uur kijk ik een filmpje op de iPad en daarna besluit ik even op het zonnedek te gaan kijken. Wanneer ik de deur open, word ik bijna omver geblazen. Mijn handtas met iPad, documenten, portefeuille en andere rommel (om maar te zeggen dat deze geen lichtgewicht is) vliegt heen en weer en daarna omhoog als een ballon. Snel terug naar binnen dus! Binnen voel je de deining nauwelijks - het is meer een zacht heen en weer wiegen ... zal dan ook maar wat proberen te slapen want straks hebben we nog 160 km rijden voor de boeg. Kan de slaap niet echt vatten en na een tijdje verlaten we de volle zee en varen we tussen eilanden, baaien en hoge bergtoppen door de Cook Strait. Ik besluit toch nog maar eens aan dek te gaan. De wind is iets minder en ik slaag er zelfs in enkele foto's te nemen, zij het dan een beetje onstabiel.


Om half 12 arriveren we in Picton en na het ophalen van onze bagage, zoeken we Budget Cars. Het is aanschuiven want bijna iedereen huurt hier natuurlijk een wagen. Na bijna een uur is het eindelijk aan ons. We kunnen kiezen tussen een blauwe en een metallic kleur - keuze snel gemaakt daar Marleens en mijn lievelingskleur blauw is. Weten wij veel dat we de verkeerde keuze maken. Als de papieren in orde gebracht zijn, zegt de man me dat het een Ford Focus is (de andere was een Toyota Corolla en die waren we al gewoon). We spenderen nog eerst een half uur om te kijken hoe de auto werkt; ruitenwissers check - lichten check - zetels goed gezet check - koffers in de kofferbak check (die is in ieder geval al heel wat groter dan die van de Corolla wat niet slecht is want onze koffers worden alsmaar dikker en zwaarder ....). Het is redelijk warm en ik ben goed ingeduffeld vanwege de tocht op de boot dus ik laat de deur van de auto even openstaan. Vliegt deze door de wind toch tegen de auto naast me zeker. Gelukkig zit er niemand in en heeft ook niemand het gezien ... ik weet alvast één budget auto die een extra schram heeft op zijn zijdeur en die niet op het formulier vermeld zal staan - mea culpa! Eindelijk kunnen we vertrekken. Al vanaf de eerste kilometers voelen we dat deze auto niet zo vlot rijdt als de vorige. Marleen zit ook helemaal niet goed en heeft al snel pijn in haar rug. Een tegenvaller dus maar we zullen het er mee moeten doen. De temperatuur op het Zuid-eiland is in ieder geval al ok - de zon schijnt en het is aangenaam warm bij een matige wind, in tegenstelling van waar we vandaan komen. Het landschap is hier ook veel weidser dan op het Noord-eiland. We zien ook veel fietsers en motorijders voorbij komen, iets wat we tot op heden helemaal niet gezien hebben. We stoppen in Havelock voor de lunch. Grappig dat je hier in Nieuw-Zeeland de ganse menu kan aanpassen. Ik ga voor een cajun kippenburger met slechts 5 van de 7 vermelde ingrediënten (kaas en avocado laat ik er tussenuit en ook de saus wordt naar mijn smaak aangepast). Ze wijzigen hier de gerechten volledig naar jouw smaak wat echt wel handig is als je, zoals ik niet alles lust. Bovendien moet ik hier nooit iets te drinken bestellen want water zonder gas krijg je er sowieso standaard bij - dat scheelt weeral in ons budget. En Liliane ... om op je vraag te antwoorden, ze hebben hier super lekkere cakes, zoals die met frambozen en witte chocolade en ja daar durf ik dus af en toe ook wel een stukje van te nemen na het eten .... Misschien daarom dat ze de kilo's erbij gooien maar diëten zal ik wel doen als ik thuis kom. Na de lunch bekijken we nog een tweetal galerijtjes. In de tentoonstellingsruimte zien we een grappig bordje met de tekst 'If you break something, we consider it sold ... so please bring your kids'. We rijden verder via Nelson naar Richmond en gaan op zoek naar ons motel. Wanneer we er arriveren krijgen we van de dame een upgrade - een prachtige kamer met salon, afzonderlijke slaapkamer en en mega badkamer met jacuzzi! Zowel Marleen als ikzelf proberen die uit en het moet gezegd ... dat doet wonderen.