Bilbao - San Sebastian

Opnieuw een rumoerige nacht achter de rug maar als we de gordijnen openen, schijnt de zon al volop en is de lucht blauw. De vermoeidheid smelt als sneeuw voor de zon. Ons laatste ontbijt in Hotel El Muelle maar deze keer geen churros - jammer :-) We vertrekken naar Bilbao, de grootste stad van het Baskenland die al lang op mijn verlanglijstje staat. Bilbao heeft een opmerkelijke gedaanteverwisseling ondergaan; van een weinig aantrekkelijk industriestad is ze uitgegroeid tot één van de meest originele en populaire plekken van Spanje, vooral sinds de bouw van een Guggenheimmuseum in de jaren negentig mag de stad op steeds meer toeristische belangstelling rekenen. Er zijn er ondertussen vier in de wereld: New York, Berlijn, Venetië en Bilbao.

We zijn er vroeg dus het is er nog lekker rustig. We wandelen rond het museum om het unieke gebouw, een kunstwerk op zichzelf ontworpen door de Noord-Amerikaanse architect Frank Gehry, langs alle kanten te bewonderen. De zon weerspiegelt in het met schubvormige titanium platen bedekte gebouw en de immense spin aan de voorkant steekt sierlijk af tegen de geometrische vormen.

Voor het gebouw een kunstwerk met bollen waarin de omgeving weerspiegeld. Kort samengevat een staaltje van architecturale kunst gedreven tot de limiet. Vanop de brug over de rivier is het zicht echt uniek. De stad zelf bestaat uit een oud en een nieuw gedeelte maar beide zijn mooi verweven met elkaar. Na het Guggenheim, gelegen in het nieuwe gedeelte, maken we vervolgens een wandeling door de oude binnenstad en het valt ons op hoe proper het hier wel is. We wandelen langs de Santiago kathedraal, de overdekte markt, de Plaza Nueva en het station en genieten van het warme weer - zalig om waarschijnlijk voor de laatste keer de warmte van de zon op ons gezicht te voelen. Na het middagmaal verlaten we deze prachtige stad - een citytripje hiernaartoe staat volgend jaar zeker op het programma! We houden nog een halte in San Sebastián, een vrij grote stad gelegen aan een schelpvormig strand. De oude binnenstad heeft een wirwar van straatjes met gezellige tapabars. De Baskische tapasvariant wordt Pintxo genoemd en lijkt op de reguliere tapa maar is meestal iets verfijnder. Gedurende de ganse dag genieten de Spanjaarden van hun glaasje wijn en bijbehorende pintxos. Jammer dat we op deze reis niet echt zelf konden deelnemen aan deze typische Spaanse bezigheid. Twee keer warm eten per dag en al die zoetigheden tussendoor zorgden sowieso al voor extra gewicht. De verloren 6 kg waar ik drie volle maanden hard voor heb moeten werken, zijn er waarschijnlijk nu alweer bij ... maar t'is congé en dat verrechtvaardigt veel.

Tijd om eens echt te genieten op een terrasje is er wel. Na weer een leuke dag vertrekken we naar Bayonne. Hier overnachten we en morgen om 7u rijden we terug richting Antwerpen.

Ik was er nog nooit eerder geweest maar mijn reis naar het noorden van Spanje was een fijne ervaring. Geen kurkdroge desolate landschappen of zonovergoten mediterrane stranden. Flamencoshows of witte dorpen waren er al evenmin. Viel er dan niets te beleven? Integendeel, het 'groene Spanje' heeft werkelijk aantrekkelijke steden, een oogverblindende natuur en die typisch Spaanse 'joie de vivre'. Dat alles maakten van deze reis een onvergetelijke ervaring.

Posted with Blogsy

Picos de Europa - Potes - Fuentes Dé

Helaas was het geen nacht die je normaal alleen in films ziet. Met de ramen open slapen op een vrijdagavond betekent tot middernacht genieten van luidruchtige Spaanse kinderen maar ook dat hoort bij de Spaanse cultuur zullen we maar zeggen. Vandaag staan opnieuw de Picos de Europa op het programma, voor wandelaars het neusje van de zalm. We rijden door de 19 km lange kloof 'Desfiladero de la Hermida', uitgesleten door de snelstromende rivier de Deva. De verticale bergwanden zijn hier zo hoog en de kloof is zo smal, dat op sommige plaatsen de zon maar enkele minuten per dag het dal bereikt. Als we even later bij het hoger gelegen Monasterio de Santo Toribio komen, schijnt de zon echter volop.

Hier wordt een kostbaar relikwie vereerd. Het 'Lignum Crucis' is het grootste bewaarde stuk hout van het kruis van Christus. De abt staat alle gelovigen onder ons toe om het kruis één voor één te kussen. Als je daarna binnen de 14 dagen naar de mis gaat, zouden al je zonden vergeven worden - de gewone zonden welteverstaan, doodzonden vallen er niet onder volgens onze gids. Pa en ikzelf hebben maar één blik nodig en besluiten het kruis niet te kussen - stel dat het klooster instort :-) Het verwondert me steeds weer hoeveel mensen nog echt gelovig zijn. Of zouden ze allemaal doen alsof en gewoon wat meelopen? Hoe het ook zij, Spanje is een heel katholiek land en de meeste mensen zijn hier nog echt gelovig. Ik ben dan ook verbaasd wanneer Dirk ons vertelt dat er nog maar 3 mensen in het klooster wonen, de abt zelf en 2 Paters Franciscanen. In het stadje Potes, gekend voor zijn ambachtelijk gemaakte streekproducten, mogen we een likeur en sterke drank genaamd orujo uitproberen. Niet echt mijn ding maar de salami en de zoetigheden die in het winkeltje te koop zijn, lust ik wel. Hier kopen we alvast wat 'lekkere' souveniers voor thuis. In tegenstelling tot de rest van Spanje waar de mascotte de stier is, is dat hier de koe. Overal zie je potjes, tassen en andere souvenirs met koetjes op. Ook de desserten zijn allemaal van koemelk gemaakt - sorry Gina niets voor jou hier. Daarna hebben we nog wat vrije tijd om het stadje te verkennen. De kleine steegjes, met prachtige bloemen, houten terrasjes, gezellige pleintjes in combinatie met een kolkend riviertje maken dit stadje heel pittoresk. Terwijl de rest een terrasje doet, dwaal ik wat door de smalle straatjes. De mensen lachen me vriendelijk toe ... Dit is echt genieten - de dag mag van mij nog wat langer duren. Na het middagmaal rijden we verder door de vallei van de Deva tot Fuente Dé. Daar brengt een kabelbaan ons steil tegen de rotsen omhoog tot op ruim 1.800m. Het is helder weer dus het zicht boven is adembenemend. De toppen rondom bereiken hoogtes tot 2.600m. We nemen de tijd voor een wandeling door deze indrukwekkende bergwereld. Overal lopen er schattige berggeitjes rond die geen angst hebben, we mogen ze zelfs aaien!

Wanneer we, in het aangename middagzonnetje, even gaan zitten boven op een rots met zicht op het dal en de adembenemende met sneeuw bedekte toppen van de Picos de Europa, zweven er hoog boven ons op de thermiek verschillende alpenkauwen, zwarte vogels met gele snavel. Wat een zalig gevoel ... de wereld ligt letterlijk aan onze voeten en we genieten voluit van deze ongerepte en prachtige natuur. Met tegenzin nemen we opnieuw de kabelbaan naar beneden. Nog snel een ijsje en dan terug naar Suances voor ons laatste avondmaal in het hotel.

Posted with Blogsy

Picos de Europa

Vandaag staat er een prachtige excursie naar de Picos de Europa, het grootste nationaal park van Spanje op het programma. Het strekt zich uit over 3 provincies. Gelukkig schijnt de zon! Dit ruige berggebied is nog grotendeels onaangetast gebleven. Wát een onbeschrijflijk mooie en ongerepte natuur! Tijdens onze tocht komen we door 3 valleien. Via de vallei van de Gargantes bereiken we de smalle Caresvallei. Links en rechts rijzen spectaculaire bergwanden op. De autocar kan slechts enkele kilometers de vallei inrijden. Van hieruit moeten we dus te voet verder. Na enkele kms is de weg geblokeerd met grote rotsblokken. Iedereen draait terug maar dat is voor mij geen opstakel. De gids gaat mee verder. We dwalen af van de gebaande paden en luisteren naar de stilte, die alleen door het geluid van de kolkende rivier wordt onderbroken. Hier waan je je echt alleen op de wereld. Geen lawaai maar prachtige vergezichten. Plots zie ik naast de weg een zwerm van tientallen vlinders die vooral op de grond zitten. De diertjes doen zich tegoed aan het verse water dat lekt uit het bronnetje vlakbij. Het zijn blauwtjes, een vrij kleine vlindersoort die je ook bij ons vaak aantreft.

Na het middagmaal rijden we de Vallei van de Cares terug uit en stoppen we halverwege om snel wat te shoppen. Jassen, sjaals, lederen handtassen etc ... aan spotprijzen. Een winterjas en twee sjaals rijker, vervolgen we onze weg. Een derde vallei voert naar Covadonga. Naast Rome, Jerusalem en Santiago de Compostella, het vierde belangrijkste bedevaartsoord van de Christenen. Nuestra Señora de Covadonga, wordt hier vereerd in een grot waaronder een rivier ontspringt. Bij de ingang staan tientallen kleine kaarsjes te branden. De grot zelf is mooi versierd en van daaruit hebben we een prachtig zicht op de omgeving en de imposante basiliek. Uiteraard wandelen we ook daar even binnen alvorens verder te rijden naar het levendige stadje Cangas de Onís. Belangrijkste bezienswaardigheid hier is de mooie Romaanse brug. Verder in de stad allerlei souvenirswinkeltjes waar ze de plaatselijke lekkernijen verkopen. Bij de slager wandel ik even binnen om te vragen waar ze hier zo'n jamón staander verkopen. De lieve dame wijst me de weg en voor slechts 8 euro ben ik gesteld ... nu enkel nog een pata negra en mijn geluk kan niet op. Nog even geduld dus want daarvoor moet ik naar de Pyreneeën :-) Over geluk gesproken, onze chauffeur heeft het licht gezien en draait eindelijk goede muziek! Wanneer we in Suances aankomen, besluiten we eerst uitgebreid te aperitieven. Het mooie aan de zomer is al zittend op een terras, kijken naar andere mensen. Het terrasje aan de overkant van ons hotel leent zich dus perfect voor deze gelegenheid. Het schijnt dat mannen vooral kijken naar wat ze opwindend vinden, terwijl vrouwen meer zichzelf met anderen vergelijken. Kijken naar anderen is iets wat kennelijk nooit verveelt. Jammer genoeg blijven we op onze honger zitten want het café blijkt gesloten. Dan maar naar het terras van ons hotel. De tinto verano en mojito smaken voortreffelijk en voor de prijs moeten we het niet laten - 4 aperitiefjes en we zijn slechts 14 euro armer

 

Posted with Blogsy

Vallei van de Pas - Comillas

Het ontbijt verloopt weer even chaotisch als gisteren. Blijkbaar hebben ze hier in het hotel slechts 78 tassen maar er zijn twee groepen van 43 personen ... Tja snel zijn is de boodschap :-) Ons dagelijkse dilemma is, wat trekken we aan vandaag? Buiten is het weer donker en grijs. Vannacht heeft het ook verschrikkelijk hard geregend. Ik volhard in de boosheid en ga voor een rokje, T-shirt en sandalen. We maken na het ontbijt een excursie naar de vallei van de Pas, een bijzonder hoekje van de Cordillera Cantábrica. Zo vlak en kaal het landschap in Midden-Spanje is, zo bergachtig en groen is het hier. Rondtrekkende melkveehouders hebben de hellingen met mensenhanden geschikt gemaakt om ervan te kunnen leven. Typisch zijn de hutjes met daken van platte stenen, die overal verspreid staan in de weiden waar ze hun vee laten grazen. De melk uit deze streek wordt beschouwd als de beste van Spanje. In de dorpen worden 'quesadas' (gebakjes van melk, boter en eieren) en 'sobaos' (zachte cakes) verkocht, de specialiteiten van de streek. We kunnen deze uiteraard ook uitgebreid proeven en beide zijn best lekker. Langs een schilderachtige route - jammer genoeg met een beperkt uitzicht vanwege de laaghangende bewolking en mist - bereiken we Vega de Pas, een van de drie belangrijkste plaatsjes in het gebied. Het is een pittoresk dorpje met typische huisjes en veel bloemen. Het zonnetje komt ook af en toe door het wolkendek ... gelukkig!

Onze lunch bestaat uit een flinke maaltijdsoep met bonen, chorizo en een soort soepvlees. Dat laatste krijgen we ook als hoofdgerecht met aardappeltjes, wortelen en champignons. Het dessert, hoe kan het ook anders, de overheerlijke quesadas. Na het middagmaal rijden we langs de oevers van het stuwmeer van de Ebro die hier in de buurt ontspringt en we maken een kleine wandeling rond het meer. Er is verschrikkelijk veel wind maar de temeratuur is goed (althans voor stiphout senior en stiphout junior - want alle andere zijn gekleed alsof ze naar de noordpool gaan). Via Torrelavega bereiken we Santillana del Mar, één van de mooiste stadjes van Noord-Spanje. In de loop der tijden lieten adellijke bewoners er herenhuizen bouwen, voorzien van hun wapenschild op de voorgevel. De houten of ijzeren balkons zijn het hele jaar versierd met bloemen. Het dorpje zelf doet me een beetje denken aan het Toscaanse Sienna. Ook al is het hier mega toeristisch en zijn alle winkeltjes hierop afgestemd, het is best mooi. Hier bezoeken we een klein klooster met een prachtige binnentuin. Het licht en schaduw spel in de zuilengalerij is erg mooi - hier zou ik uren kunnen vertoeven om te kunnen genieten van de rust maar dat gaat jammer genoeg niet.

We hebben nog een klein halfuurtje om langs de talrijke kleine winkeltjes te kuieren. Ze verkopen echter allemaal hetzelfde en we zijn snel uitgekeken. We volgen nu een klein stukje van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Na het verhaal van Claire, bekijk ik die route helemaal anders. In Comillas bezoeken we een kerkhof met zicht op zee, heel bijzonder. Dit kleine stadje dankt zijn welvaart aan de eerste markies, die einde 19e eeuw een van de rijkste inwoners van Spanje was en bij wie de koning zijn zomervakantie kwam doorbrengen. Hij liet enkele opmerkelijke constructies bouwen, waaronder een neogotisch paleis en een villa in modernistische stijl van de hand van de beroemde Catalaanse architect Gaudí. De vele terrasjes in het gezellige dorpje zien er uitnodigend uit maar Gaudí kan ik niet weerstaan - dat moet ik gezien hebben. Het gebouw, dat door zijn originele uiterlijk El Capricho werd genoemd, staat in een kastanje bos op de helling van een heuvel. Bij de bouw moest de architect rekening houden met het verval van het naar het noorden gekeerde terrein, dat uitloopt op een dichtbegroeid dal en naar de zee toe vlakker wordt. Gaudí maakte er een overwegend horizontaal geheel van, gaf het woongedeelte uitzicht op het dal en voorzag de ramen van dubbel glas. Het exterieur van het compacte gebouw is rondom opgetrokken met banden van tegels. De hoofdgevel laat vanaf de grond okergele tot grijze rustica met een sterk reliëf zien, en de etage daarboven is afwisselend met brede banden van verschillend gekleurde bakstenen en met smalle banden van majolicategels bekleed, die grotendeels met een zonnebloem- of zonnebloembladmotief in reliëf zijn versierd. Het is bijna acht uur wanneer we ons hotel terug bereiken, net op tijd voor het avondeten dus.

 

Posted with Blogsy

Suances - Torrelavega

We worden wakker net voor de wekker afgaat. Het is kwart over zeven en verschrikkelijk warm in de kamer dus we zijn optimistisch ... misschien schijnt de zon. Wanneer we de gordijnen openen, zien we echter weer donkere wolken en regen. Met tegenzin staan we op. Aan het ontbijt is er nog niet veel volk van onze groep opgedaagd. Een groep Fransen zit echter al lekker te ontbijten. Er zijn eitjes, hesp, kaas, cake en churros en dan hebben we het gehad. Voldoende voor ons maar de mensen die na ons komen, hebben pech. Koffie op, brood op, eitjes op .... Iemand maakt zich boos en dan komt de gids ons vertellen dat ze in de keuken dachten dat er maar één groep zou komen. In sneltempo beginnen ze opnieuw eitjes te bakken en na een half uurtje verschijnt er ook terug koffie en brood. Na het ontbijt is het helemaal opgeklaard en gaan we op verkenning in Suances, onze verblijfplaats voor de komende dagen. Diane en Guy zijn verdwenen zonder iets te zeggen dus trekken we er met ons vieren op uit. De uitgestrekte stranden bieden een fraai contrast met de groene kustlijn.

Het is nog lekker rustig, het dorpje ontwaakt maar langzaam en al snel hebben we begrepen dat hier niet veel te beleven valt buiten het seizoen. Het eigenlijke centrum van Suances is gelegen in de bovenstad en dat is flink klimmen. Daarom besluiten we om een taxi te nemen naar Torrelavega, de dichtbijgelegen grote stad. Dat kost ons slechts 14 euro. De chauffeur zet ons af in het centrum en we kuieren vervolgens langs kleine pleintjes, prachtige kerken, gezellige cafeetjes en mooie winkels. Ondanks dat het een redelijk grote stad is, heerst er toch een gezellige dorpssfeer. Rond het middaguur zoeken we een typisch Spaans restaurantje en we eten de menu del dia voor slechts 10 euro de man: voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, brood en wijn inbegrepen ... en de porties zijn niet klein! Dat is pas congé! We nemen in de late namiddag een taxi terug naar het centrum van Suances waar we op zoek gaan naar de trap die helemaal tot aan de benedenstad loopt. In mijn beste Spaans vraag ik het hier en daar, maar van zodra ze horen dat je Spaans spreekt, beginnen ze me daar te ratelen. Wanneer twee vriendinnen dan ook nog eens ruzie beginnen te maken hoe we het beste beneden geraken, verstaan we er helemaal niks meer van. Af en toe wat flarden en zo komen we uiteindelijk toch waar we moeten zijn. Via de dijk naast het strand wandelen we terug naar het hotel.

Posted with Blogsy

Bayonne - Santander

Na het ontbijt rijden we richting Frans/Spaanse grens en verder tot Cantabrië. Rond de middag bereiken we Santander. Dit is de hoofdstad van Cantabria, gelegen aan een erg bekoorlijke baai. Deze stad is het mekka van de windsurfers vanwege de hoge golven. De Atlantische Oceaan dringt er diep het land in waardoor je zowat overal het leuke gevoel krijgt omringd te worden door water. Het eigenlijke centrum vormt een mooi geheel van smalle straten en ranke avenues. Na het uitgebreide middagmaal maken we een wandeling op het schiereiland La Magdalena. Dirk, onze gids doet zijn verhaal en al snel is duidelijk dat hij een passie heeft voor deze streek. Het is dan ook aangenaam om naar zijn verhalen te luisteren en zo wat geschiedenis te horen over de plaatsen die we bezoeken. Het voormalig koninklijk paleis was een geschenk van de stad Santander aan koning Alfonso XIII in 1912. Nu is het een geliefkoosde wandel- en picknickplaats voor de Cantabriërs. Een stukje van het schiereiland is ingericht als een kleine dierentuin met pinguïns (joepie!!!!) en zeeleeuwen. Dan reis ik de halve wereldbol rond voor mijn lievelingsdiertjes krijg ik ze in Nieuw Zeeland amper te zien en kan ik ze hier in Spanje bijna aanraken! De temperatuur is aangenaam maar er is veel bewolking. Het water spat hoog op tegen de rotsen dus ik twijfel even of ik de boottocht in de baai van Santander wel mee wil doen.

Met een touristilleke in de maag moet dat echter lukken. Gelukkig want de deining is enorm en bij sommige medereizigers verdwijnt de lach van hun gezicht. Leuk vind ik het ook niet - ik heb echt geen zeebenen. In de late namiddag - na de siësta - komt de stad terug tot leven en nemen we een kijkje in de kathedraal. Het wolkendek breekt open en de zon schijnt volop - zo hebben we het graag! Aansluitend wandelen we langs enkele van de vele mooie pleinen en imposante gebouwen die de stad telt. We zijn aangenaam verrast. Daarna verlaten we Santander en rijden we naar onze verblijfplaats in Suances de la Barquera. Het hotel is mooi gelegen aan het strand en ook onze kamer is netjes. Om half acht krijgen we een drankje aangeboden ... heeeeeeeel zoete tinto verrano met wat chips en olijven. Rond acht uur gaan we aan tafel. Het duurt wel even alvorens iedereen zit om dan opnieuw recht te staan voor het buffet. Lilane vindt de zalm wat uitgedroogd en is een beetje teleurgesteld... Ik vind het eten best ok en ben al lang blij dat er keuze genoeg is. Op het dessertenbuffet vinden we allerhande fruit, waaronder nectarines mét schimmel. Dat is er wél over! Wanneer we dit aan onze reisleider zeggen, krijgen we de melding dat nectarines niet voorzien waren in het menu maar dat ze ze er als extraatje hebben bijgelegd. Bijdehand zegt hij: 'Het zijn of beschimmelde nectarines of heerlijke appelsienen'. Iedereen staat beetje perplex - misschien had Dirk beter diplomaat geworden in plaats van reisleider.

Posted with Blogsy

Antwerpen - Bayonne

In Antwerpen nemen we de bus voor een 7 daags avontuur door Cantabrië, het noorden van Spanje. In de vroege ochtend ontmoeten we onze medereizigers ... zoals verwacht ben ik de jongste van de groep. Mijn 'oudjes' zijn veulens vergeleken bij sommigen van de andere passagiers. Dat is duidelijk te merken aan de muziek - Laura Lynn, Danny Fabri, zelfs tirolermuziek passeert de revue. Ambiance :-). Liliane en ik schieten geregeld in de lach. Ze zegt wat ik denk ... gelukkig is Pascale er niet bij, die stapte af! Gelukkig heb ik mijn eigen muziek meegebracht dus heb ik er geen last van! Om 4u vertrekken we via Parijs richting Tours en Bordeaux. In de omgeving van Bayonne brengen we de nacht door.

 

Posted with Blogsy