woensdag 23 oktober 2013

Madrid dag 5

We worden wakker vóór de wekker afloopt. Daar we gisterenavond al alles ingepakt hebben, kunnen we vroeg uitchecken. De bagage wordt voor ons weggezet dus hebben we onze handen vrij voor nog een laatste dagje Madrid. Het zonnetje is terug van de partij dus onze dag kan niet meer stuk. We ontbijten in een plaatselijk barretje, onze laatste pan con jamón maar met tomatenpuree deze keer, net zoals de Madrilenen het doen. Daarna nemen we de metro naar Reina Sofia. De grootheden uit de Spaanse moderne kunst zijn Pablo Picasso, Salvador Dali en Joan Miró en die staan dan ook centraal in dit museum – our cup of tea!
Het is een redelijk groot museum en het is best even zoeken waar we moeten zijn want uiteraard hangen er hier ook andere kunstvormen. Het hoogtepunt van Reina Sofie is het doek Guernica uit 1937 van Pablo Picasso. Het schilderij laat de stad zien tijdens het bombardement. Er is veel tegelijk te zien op het schilderij. Een paard dat in paniek een huis binnen stormt. Rechts valt iemand van het brandende dak en een moeder huilt om haar dode kind. Pablo Picasso wilde met het schilderij de chaos tijdens een bombardement laten voelen als je naar het schilderij kijkt. De mensen rennen in paniek uit hun huizen. Het schilderij bestaat uit lijnen en vlakken en is in zwart, wit en grijs geschilderd om de oorlog uit te drukken. Het mega schilderij wordt door twee bewakers geflankeerd en massa's Japanezen trachten ons te verdringen maar het lukt ons toch om net voor het schilderij even te verpozen. Naar onze mening niet één van de beste schilderijen van de grootmeester maar soit ... Iedereen weet hoe vermoeiend een museum kan zijn. Na een paar uur bereik je de grenzen van je opnamevermogen. Daarom moet je museumbezoeken goed doseren en je tevens concentreren op de voor jou interessantste zaken en voorkeuren. Toch bezoeken we nog snel de andere zalen maar we zijn niet echt voorstander van de moderne kunst die er hangt - misschien begrijpen we het niet zo goed. Het is veel te mooi weer om nog langer binnen rond te dwalen dus besluiten we terug naar buiten te trekken en wat te wandelen in de oude volkswijk La Latina. Vele kronkelige straatjes maar niet echt een leuke buurt want hier is de Chinees heer en meester - het lijkt wel China Town met allerlei typische winkeltjes. Het is volgens ons ook de armmoedigste wijk van Madrid. Niet te verwonderen dat hier elke zondagmorgen El Rastro gehouden wordt, de beroemde en beruchte vlooienmarkt. Beroemd vanwege het feit dat er nagenoeg alles te krijgen is. Berucht vanwege de horden zakkenrollers die het slenterende publiek wat euro’s lichter proberen te maken. Het symbool van Madrid: El Oso y el Madroño, de beer en de aardbeiboom, komen we overal tegen, op taxi's, bussen, politieauto's en vuilniswagens, op ansichtkaarten en zelfs op de putdeksels in het wegdek. Op het Plaza Puerta del Sol staat trouwens een groot standbeeld van dit symbool van de stad. Ondertussen hebben we honger en dorst gekregen en dat niet alleen want onze beenspieren werden ook al aardig op de proef gesteld na onze slentertocht door La Latina. We kiezen een gezellig restaurantje uit aan de bloemenmarkt. Hier staat het terras buiten en dat is toch wel heel aanlokkelijk nu het zonnetje weer vrolijk schijnt. Tortilla, patatas bravas, calamares en dorade à la plancha. Zalig!
Met ons buikje goed gevuld gaan we nog een uurtje in het zonnetje zitten aan de fontein van de Puerta del Sol, mensjes kijken. Ondertussen is de oude stad volgelopen met Juventus supporters die later op de avond tegen Real Madrid spelen. Er is dan ook veel blauw op straat. Rond 4u wandelen we terug naar het hotel maar stoppen nog even bij Desigual want Viviane wil nog graag een paar schoenen. Op de valreep vindt ze het paar dat ze mooi vindt. Daarna nemen we de metro naar het vliegveld. Alles gaat redelijk vlot en voor we het weten zetten we opnieuw voet op Belgische bodem.

dinsdag 22 oktober 2013

Madrid dag 4

Deze morgen gaan we opnieuw ontbijten tussen de Spanjaarden. We trekken naar Museo del Jamón, zo zijn er verschillende in de stad. Eerst dachten we 'oh fijn een museum over ham' maar dat is het dus niet. Het zijn lokalen waar de Spanjaarden de hele dag door hun geliefde jamón kunnen eten. We kiezen voor het filiaal in de Carrera San Jeronimo die het dichts bij ons hotel gelegen is. Het is hier gezellig druk. We zetten ons aan de lange toog tussen de Spanjaarden. Boven ons hangen verschillende soorten droge hammen. Er gaat een aangename dreiging van uit. De jamón de bellota (ham gemaakt van varkens die enkel eikels eten) zou spectaculair lekker zijn. We bestellen een bocadillo belegd met dikke plakken van die ongeëvenaarde ham. Het smaakt verrukkelijk!
Het begint langzaam te druppelen dus we vrezen dat de voorspelde regen effectief allemaal vandaag zal vallen. Dus besluiten we een museum dagje in te lassen vandaag. Madrid mag dan spaarzaam bedeeld zijn met opmerkelijke monumenten, de rijkdom van de kunstverzamelingen is daarentegen zonder weerga. Drie musea springen eruit: Prado, Reina Sofía en Thyssen. Wie een weekendje Madrid doet, zal moeten kiezen, want het gevaar van een overdosis kunst is hier reëel. Gelukkig houden Viviane en ikzelf beide van dezelfde kunstvormen met het surrealisme op kop. En dat treft want er is net een tijdelijke tentoonstelling over het surrealisme in het Thyssen museum 'Surrealism and the dream'. Dat wordt dus onze eerste stop. Wanneer we er arriveren is er nog niet veel volk. De toegang kost 10 euro en is achteraf gezien niet echt zijn geld waard. Vooral onbekende schilders met uitzondering van Salvador Dali, Rene Magritte en Delvaux waarvan slechts enkele schilderijen tentoongesteld werden. Fijn vond ik wel dat ook het werk van de beroemde fotograaf Man Ray te zien was.
Na een lekker tasje thee wandelen we naar het Reina Sofia museum. Daar aangekomen staan we echter voor een gesloten deur want dinsdag is hun sluitingsdag. Dat hebben we weer goed geregeld! Ondertussen valt de regen met bakken uit de hemel dus gaan we schuilen in het Starbucks café om opnieuw te brainstormen over wat we verder gaan doen. Bij het passeren van het Prado deze morgen hebben we gezien dat er daar een rij mensen stond aan te schuiven van wel 30 m. Dat zien we niet echt zitten, vooral dan omdat de kunstcollectie van het Prado ons niet echt kan bekoren. Eigenlijk moeten we niet lang nadenken want wat doen twee vrouwen als het regent? Shop till you drop! Maar we hebben honger dus gaan we eerst wat eten. De Mercado de San Antón is niet zo veraf en die willen we ook wel eens zien. Het is een paradijs voor trendy gourmetshopping maar niet echt heel typisch want niets herinnert nog aan de oude overdekte markt. Het is een modern concept voor foodies van de eenentwintigste eeuw. We kiezen uiteindelijk voor een plaatselijk restaurantje. Het dagmenu van 10 euro ziet er goed uit maar wanneer we een uurtje later terug buiten komen, hebben we allebei iets te veel gegeten. Het winkelen zal er wel voor zorgen dat we de extra calorietjes er terug afstappen. Wat ons echt opvalt is dat er zeker honderden schoenwinkels zijn in Madrid en we kunnen nu wel zeggen dat schoenen passen vermoeiend is! De Spaanse modewinkels zoals Zara, Sfera en andere kunnen ons ook wel bekoren. Vreemd eigenlijk dat de mooie spullen die we in de winkels zien hangen niet weerspiegeld worden op straat. De vrouwen lopen er hier allemaal onverzorgd bij en de armoede is echt wel duidelijk te zien - vooral dan in hun manier van kleden. Het is ook schrijnend om zo veel daklozen tegen te komen, om de zoveel meter zit er wel iemand te bedelen. Vlak voor ons hotel hebben we er ook eentje - onze 'vriend' is echter niet veel thuis dus we denken dat hij ook ergens anders zijn centjes gaat schooien. Zijn 'huisje' bestaat uit een kartonnen doos, een oude vuilnisbak, wat dekens, een klok (de mens moet toch weten hoe laat het is) en last but not least ... geurstokjes (alternatief voor de ontbrekende lichaamshygiëne). Na een halve dag shoppen voelen we onze voeten nog amper maar we besluiten toch nog even naar de overdekte markt te gaan die we op dag 1 bezocht hebben voor wat kleine tapa's, vergezeld van een lekkere sangria. Ondertussen is de hemel weer helemaal opgeklaard en onderweg nemen we nog even de tijd om wat rond te kijken. Opvallend is wel dat Madrid geen banale straatnaambordjes heeft. In elke straat, steeg, boulevard of plein hangt er een naambord samengesteld uit handgeschilderde tegeltjes waarop niet alleen sierlijk de naam geschreven staat maar ook een afbeelding aangebracht is die de naam verklaart.
Wanneer we terug naar het hotel wandelen, stoppen we nog even bij de Portugese bakkerij voor een pasteis de Belem - lekker bij een tasje thee op de kamer om onze dag af te sluiten. Ja zelfs dat hebben ze hier in Madrid en dan nog wel net achter de hoek van ons hotel - als dat geen meevaller is! Vanavond pakken we onze koffers zodat we morgenvroeg onmiddellijk naar het Reina Sofia kunnen.

maandag 21 oktober 2013

Madrid dag 3

Vannacht was het verkeer veel minder hectisch dan op zaterdag maar het zou natuurlijk ook kunnen liggen aan het feit dat we beiden zo moe waren gisteren dat we als een blok in slaap zijn gevallen. We worden opnieuw wakker met mooi weer en we hebben het plan opgevat om te gaan eten bij Museo de Jamón maar wanneer we onderweg in een klein weggestopt steegje Chocolateria San Gines zien staan, wijzigen we onze plannen. Hier zouden ze namelijk de beste churros van heel Madrid hebben.
Eerst bestellen we onze portie churros aan de toog. We krijgen een bonnetje en wachten dan geduldig op een tafeltje. Het was ons al opgevallen dat het 's morgens erg druk is in de cafeterías. De Madrilenen ontbijten niet thuis maar doen dat buitenshuis met koffie en veel zoetigheid. We zijn echter vroeg dus het gaat redelijk snel. Het loont écht de moeite want de churros worden vers gemaakt en worden bijgevolg ook lekker warm geserveerd. Normaal krijg je er een dikke, donkere en sterke chocolademelk bij waarin je lepel rechtop blijft staan, maar wij geven toch de voorkeur aan gewone suiker. Dat is al zwaar genoeg. Ook al verkiezen we toch een wat lichter ontbijt, af en toe moet je jezelf eens verwennen. Leuk om deze madrileense traditie even mee te pakken. Na een stevig, zoet ontbijt nemen we de metro richting Parque del Buen Retiro. Bijna rijden we voorbij onze halte met al ons gebabbel. Gelukkig vraagt Viviane 'waar zijn we?' We kunnen er nog net op tijd uitspringen. Wanneer we uit de metro komen, duikt de Puerta de Alcalá voor ons op, een monumentaal poortgebouw. De hoofdingang van El Retiro ligt vlakbij. Het park is dé groene long in het centrum van de stad. Het park is een geliefde plek om te joggen, te wandelen, te mediteren, of kortweg te genieten. Honden, kinderen en schoonmoeders worden massaal uitgelaten. Hilarisch, zijn de aspirant saxofonisten die trachten om een juiste noot uit hun instrument te halen. Het lukt hen jammer genoeg niet. Dit park behoorde ooit aan de Koninklijke familie toe maar sinds 1868 is het ook toegankelijk voor het publiek en zijn er speeltuinen en sportvelden aangelegd. Overal staan statige monumenten en fonteinen tussen het vele groen. Dit park is echt een rustige oase in de hectische drukte van de stad. Aan de grote kunstmatig aangelegde vijver zien we het ruiterstandbeeld van de populaire maar jong gestorven Koning Alfonso XII geflankeerd door een enorm uitgebouwde galerij met trappen en zuilen. Even verderop bevindt zich het Palacio de Cristal uit 1887.
Het lijkt wel een bonbondoos van glas en ijzer met als enige extra versiering azulejo's aan de buitenkant. Oorspronkelijk werd het gebouwd om exotische palmen te herbergen maar dat is nooit gebeurd. Na een grondige restauratie wordt het gebouw vandaag gebruikt voor tijdelijke tentoonstellingen maar wanneer wij er zijn, staat het leeg. We wandelen langs de vele houten boekenstalletjes op de Cuesta Moyano die in de schaduw van de grote bomen, hier het hele jaar staan met oude zeldzame maar ook nieuwe boeken tegen lage prijzen. We snuffelen hier wat rond en gaan dan naar de Botanische tuin. Hier betalen we inkom maar dat was het zeker niet waard. De tuinen zijn een beetje in verval geraakt, er is geen enkele bloem te zien. Ondertussen is het tijd voor de lunch en we gaan eten in naar verluidt het goedkoopste tapa restaurantje van Madrid, la Cerveceria 100 montaditos in de Calle de la Montera. Bij het zien van de prijzen valt onze mond open van verbazing. Elke tapa kost hier slechts 0,5 euro. Bovendien wordt elke tapa geserveerd in een broodje dus klein zijn de porties allerminst. We gaan voor jamón serano con tomate y aceite de oliva, tortilla, polo con ajilo, gamba's en lomo con tomate. Alles is stuk voor stuk super lekker. Na de lunch nemen we opnieuw de metro naar Las Ventas, de beroemde arena voor stierengevechten. De eerste aanblik is prachtig - wij houden wel van de Moorse stijl. De capaciteit van de arena bedraagt 25.000 zitplaatsen en de zitjes zijn verdeeld over 10 zones. De prijs varieert afhankelijk van de afstand tot de ring en afhankelijk van zon of schaduw. Viviane heeft nog nooit een arena bezocht dus nemen we ook binnen een kijkje. Het is best leuk om helemaal alleen in de ring te staan. Vreemd eigenlijk dat er hier bijna geen toeristen zijn want deze arena wordt beschouwd als het centrum van het stierenvechten in Spanje en zelfs in de wereld.
Na dit vleugje Spaanse cultuur wandelen we verder naar de statige Salamanca wijk, waar de wereldberoemde Spaanse filmregisseur Pedro Almodóvar woont. Bijna al zijn films zijn in Madrid opgenomen. Salamanca is een levendige wijk waar je alle chique kledingzaken van Spaanse en internationale modeontwerpers kan vinden. Hier is het dus enkel window shopping! Op de Plaza de Salvator Dali staat er, hoe kan het ook anders een beeld van dit genie. We drinken nog iets in het Hard Rock café van Madrid en nemen dan de metro terug naar ons hotel. 's Avonds eten we in El Catedral in de Carrera San Jeronimo. Het pand heeft een prachtige gevel en eenmaal binnen treffen we geen doorsnee tapasbar aan met een TV aan de wand en TL verlichting. We komen terecht in een schitterende accommodatie met veel hout en warme sfeerverlichting. Dit is een lust voor het oog en het is fijn te weten dat het ook anders kan. In het bar gedeelte is het gezellig druk met veel lokale gasten. Iedereen is ontspannen en lijkt zich nergens druk om te maken. We besluiten om plaats te nemen in het restaurant gedeelte en eens lekker te dineren. We bestellen gamba's à la plancha. Ze zijn lekker maar het zijn meer kleine garnalen. Na het hoofdgerecht nemen we dan nog maar een dessertje. De boog moet niet altijd gespannen staan! Ons hotel ligt aan de Gran Via, de statige 18de eeuwse boulevard en tevens vooraanstaande winkelstraat. Daar alles nog open is, is het gezellig om via deze weg terug naar ons hotel te wandelen, zelfs laat op de avond. De zitbanken op de tamelijk brede trottoirs van de Gran Via zijn allemaal bezet. Het verkeer raast voorbij maar niemand schijnt daar last van te hebben. We zijn wel blij eindelijk in ons bedje te kunnen kruipen na weer een lange vermoeiende dag

zondag 20 oktober 2013

Madrid dag 2

Onze eerste nacht is achter de rug en die is niet echt geweldig geweest want het lijkt hier wel Chicago. Om de zoveel minuten horen we een loeiende sirene om nog maar eens te zeggen dat Madrid leeft in de donkere uurtjes van de nacht. Het nadeel van een hotel pal in het centrum, al moeten we toegeven dat we voor de rest echt helemaal niets horen. Je kan het vergelijken met de stilte hoog in een luchtballon waar je toch het geluid van de blaffende honden hoort. We hebben wel de luxe van twee badkamers dus we kunnen ons snel klaarmaken voor ons tweede dagje. Bij het buitenkomen zien we her en der daklozen ontwaken in de portieken van enkele grote winkels, beschut onder grote kartonnen dozen of gewoon onder een dunne wollen deken. Eerst gaan we op zoek naar ontbijt. Dat treft, over de deur is er een gezellige kleine taverne waar ook de Spanjaarden komen voor hun zondagse ontbijt. We nemen een warm broodje met jamón iberico, vers fruitsap en een thee. Super lekker maar prijzig zo ondervinden we later op de dag. We beginnen onze sightseeing op de Plaza Mayor, één van de meest bezochte plekjes van de stad. Het is nog vroeg in de ochtend en de straatvegers doen hun werk waardoor het hele plein er wat nat bij ligt. We moeten ons uiterste best doen om niet uit te schuiven op het natte wegdek. Een artiest zonder hoofd komt ons tegemoet en wil met ons op de foto. Normaal gezien zou ik hier van weglopen maar de man is zo innemend dat we het toch maar doen ... uiteraard wil hij wel een centje nadien. Het plein is omringd door mooie arcades en ook de gebouwen zijn stuk voor stuk juweeltjes. De gevel van het Casa de la Panadería uit 1590 (het huis van het toenmalige bakkersgilde) is versierd met fresco's van Carlos Franco, die de klassieke symbolen van de stad voorstellen. Portrettekenaars wachten op hun eerste klanten en kijken ons verlangend aan maar daar hebben we geen tijd voor. We gaan op zoek naar de Mercado San Miguel. Me gusta mucho! Deze overdekte markt is gevestigd in een groot, modern, glazen gebouw waar de oorspronkelijke ranke gietijzeren structuur nog behouden is gebleven. Hier kan je eigenlijk alles wat de Spanjaarden te bieden hebben onmiddellijk proeven: wijn, tapa's allerhande, zoetigheden, zelfs oesters. Het is echt een tempel voor lekkerbekken. Er heerst een gezellige en ongedwongen sfeer en het is duidelijk dat ook de Spanjaarden hier komen ontbijten. We nemen nog wat churros maar die vallen een beetje tegen, geen suiker en koud. We nemen ons voor dat de volgende keer dat we churros gaan eten, we zeker naar 'the place to be' gaan bij San Gilles.
Op onze weg naar Parque del Oeste komen we voorbij de Catedral de Nuestra Señora de la Almudena. De statige kathedraal is genoemd naar de vrouwelijke beschermheilige van de stad en heeft prachtige glasramen en toch wel vreemde gewelven, heel kleurrijk en helemaal anders dan wat je in een kathedraal zou verwachten. Het interieur is namelijk modern met zelfs pop art invloeden. Het koninklijk paleis of het Palacio Real, gelegen naast de kathedraal, is één van de meest majestueuze gebouwen van Madrid. In een lichte ochtendnevel en beschenen door een flauw zonnetje steekt het kolossale paleis fraai af tegen het groen van de Jardines Sabatini. We wandelen door de tuinen en komen zo bij Parque de Oeste waar we de Templo de Debod bezoeken, een Egyptisch heiligdom uit 200 v. Chr. dat oorspronkelijk aan de Nijl stond. Het werd door Egypte aan Spanje geschonken en is hier in Madrid weer opgebouwd. Binnenin zien we de eeuwenoude hiërogliefen.
Ondertussen is de nevel verdwenen en schijnt er een mooi najaarszonnetje. De bomen laten hun fraaiste herfstkleuren zien: bruin, rood, geel, oker en alles wat aan kleurschakering daartussen mogelijk is. De Madrileense herfst lijkt op een Belgische zomer. We vinden een gezellig terrasje aan de rand van het park en bestellen iets om te drinken. We krijgen er een schaaltje paella bij. Om onze voetjes wat te sparen besluiten we de metro te nemen naar Estadio Vicentes Calderon. Ik ben niet voor niets op stap met de mama van twee voetbalfanaten. Ze kreeg de opdracht een outfit mee te brengen van Atletico Madrid dus misschien vinden we dat wel in een winkeltje bij het stadium. Wij dachten dat er hier verder niet veel te zien zou zijn maar wanneer we de metro buitenkomen, zijn we aangenaam verrast. De Spaanse hoofdstad associeer je niet automatisch met water, toch vind je het hier aan de rand van de oude stad. De rivier Manzanares loopt dwars door een prachtig aangelegd park dat de naam Arganzuela kreeg. Er zijn verschillende bruggen aangelegd en wanneer we de Puente de Toledo overwandelen hebben we al een prachtig zicht op het stadium. Blikvanger is echter de 274 meter lange constructie van de Fransman Dominique Perrault en tevens het uithangbord van Madrid Rio. De voetgangers- en fietsbrug lijkt op een uitgewerkte springveer en ik krijg er geen genoeg van. Een prachtig staaltje architectuur.
Uiteindelijk komen we bij het stadium maar het is er angstaanjagend stil. De straten zijn uitgestorven en alles is gesloten, ook het winkeltje. We wandelen er helemaal rond en kunnen slechts door kleine gaatjes een glimps opvangen van het interieur. We nemen de metro terug en sporen naar de andere kant van de stad. Het treinstation van Atocha is de laatste bezienswaardigheid voor vandaag. Op 11 maart 2004 was het daar een waar inferno. In alle media over de hele wereld werd Atocha in één klap bekend. Negen jaar later, de 191 doden begraven, de in allerijl opgezette veldhospitalen ontmanteld, het gekrijs verstomd. Dit is het grootste en oudste station van Madrid. Binnen in het station werd een indrukwekkend monument voor de slachtoffers van de aanslagen aangelegd. Je loopt een ruimte in en ziet dan een grote koker die aan de bovenkant uitkomt op de straat. Binnen in de koker staan allemaal teksten die door mensen zijn geschreven vlak na de aanslagen. Op een verlicht paneel bij de ingang staan alle namen van de slachtoffers, heel erg mooi gedaan!
We lopen verder naar het oude gedeelte van het station. Het interieur is op z'n zachts gezegd verrassend. Onder het glazen dak is een prachtige wintertuin aangelegd, reizigers lopen voorbij bananen- en palmbomen en kijken naar de waterpartijen waarin waterschildpadden uitrusten. We wandelen terug via de Calle de Atocha en gaan op zoek naar restaurant Azahar. Een authentieke paella aan een degelijke prijs is moeilijk te vinden in Madrid maar volgens locals moeten we hier zijn! De familie die het restaurant uitbaat, is van Valencia. We worden vriendelijk ontvangen door de kokkin zelf en kunnen kiezen uit 4 verschillende paella's. Deze is inderdaad overheerlijk en spotgoedkoop. Voor slechts 12,7 euro hebben we ons buikje vol gegeten. We besluiten nog een slaapmutsje te drinken op het terrasje van gisteren terwijl de zon langzaam onder gaat

zaterdag 19 oktober 2013

Madrid dag 1

Vandaag vertrekken we naar Madrid, het New York van Spanje. Naar wat ik gehoord heb, zou deze metropool een boeiende stad zijn met statige boulevards, prachtige pleinen, mooie en imposante gebouwen, volkswijken met kronkelige straatjes vol traditionele tavernes. We zijn dan ook reuze benieuwd. Bij aankomst in de luchthaven wordt ons gevraagd of we geïnteresseerd zijn om een latere vlucht te nemen want het vliegtuig is overboekt. Als bonus krijgen we dan elk 150 euro. We twijfelen even maar besluiten toch onze eigen vlucht te behouden. Na 2,5 uurtjes vliegen arriveren we in Madrid. Het zonnetje schijnt maar het eeste uur merken we daar niet veel van, want we duiken onder de grond. Het metro netwerk van Madrid is heel overzichtelijk. Het is bovendien een veilige en snelle manier om je in deze wereldstad te verplaatsen. In ons hotel aangekomen zijn we aangenaam verrast. Het is een prachtig gebouw, gelegen in de hoofdstraat van Madrid, de Gran Via. Mits een kleine opleg, krijgen we een suite. De kamer heeft rond om rond grote ramen en we worden beloond met een prachtig uitzicht. Wat een luxe! Het schitterende herfstweer lonkt, dus gaan we de stad in op verkenning! Daar staan we dan, midden in het gegons van de Madrileense bijenkorf. Veel winkelend en flanerend publiek en straatmusici. We hebben dorst dus vleien we ons al snel neer op een terrasje. Het eerste glas mojito met aardbeien smaakt voortreffelijk, ondanks de herrie van het voorbij razende verkeer. Maar het is goed de enerverende stad op die manier op ons in te laten werken. De mojito wordt grappig geserveerd in glazen bokaaltjes en ze zijn niet echt gierig met de alcohol. Wij als levensgenieters nemen er natuurlijk nog een tapa of 2, 3, 4 bij :-)
Het wordt stilaan donker en Madrid komt nu echt tot leven, de straten, terrassen en bars stromen vol. De winkels zijn hier ook open tot 22u en we zouden geen échte vrouwen zijn als we daar niet van zouden genieten. We kuieren wat door de winkelwandelstraten en brengen een bezoekje aan El Corte Ingles. Gelukkig heb ik thuis geen mes gekocht om mijn pata negra te snijden want de prijzen hier zijn veel goedkoper. Voor slecht 25 euro ben ik gesteld! Wanneer we op onze kamer komen, genieten we nog even van de gezellige drukte en de verlichtte stad die letterlijk aan onze voeten ligt.