Ho Chi Minh City

Wake up call om 7u - geweldig geslapen, toch handig als je weet hoe de airco werkt! Vandaag besluiten we Ho Chi Minh City eens echt de gaan ontdekken. Bij het buitenkomen valt de hitte weer op ons, kan me niet herinneren het al ergens zo warm te hebben gehad. Van 's morgens tot laat in de avond blijft het hier 40 graden met een vochtigheid van 90% dus alles kleeft aan je lijf! Gelukkig hebben we ons voorzien en enkel katoenen kledij meegebracht. Eerst trekken we naar het voormalige presidentiële paleis dat ontworpen werd door de Fransen. We wandelen door het smeedijzeren hek naar het grote witte gebouw en gaan op ontdekkingstocht. De architectuur van de ramen vind ik echt prachtig, het licht weerkaatst in de hal. De vertrekken zijn voor ons niet zo indrukwekkend en we hebben het dan ook snel gezien.

Het hoofdpostkantoor recht over de kathedraal heeft een schitterend retrodecor, een enorme koepel van ijzerwerk en glas en oude telefooncellen. Heel grappig is de aanwezigheid van een oude man. Hij is 84 jaar en werkte vroeger in het postkantoor maar kan het niet laten om elke dag naar zijn oude stek terug te keren. Hij spreekt vloeiend Frans en Engels en staat de toeristen met veel plezier te woord. Tijd om wat postkaarten te kopen - geweldig detail, de postzegels kleven niet dus staan er overal potjes lijm met een penseel zodat je jezelf kan behelpen. Wanneer we opnieuw de straat op gaan, verrast de gids ons op een klein souvenirtje, alle vrouwen krijgen een waaier. Deze biedt toch alvast een klein beetje verkoeling. Volgende stop is het oorlogsmuseum, toch wel een belangrijk onderdeel van de Vietnamese cultuur. Één ding is zeker, dit museum vergroot onze afschuw voor de oorlog aanzienlijk. Vooral de foto's van misvormde kinderen door napalm en ontbladeringsmiddelen, en verminkte gezichten van de slachtoffers van fosforbommen zijn griezelig realistisch. Niet voor gevoelige zielen! Na deze gruwel, besluiten we af te zakken naar de wijk Cholon. In deze wijk zijn het merendeel van de bewoners Hoa Chinezen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de talloze tempels en huizen van Chinese architectuur zijn. Er zijn zoveel eetlocaties, dat het af en toe lijkt of die Chinezen altijd maar aan het eten zijn. Het openbare leven vindt plaats op straat waardoor je veel contact hebt met de gewone man of vrouw.

Hier bevindt zich de grootste overdekte markt van Ho Chi Minh, waar echt alles te koop aangeboden wordt. Het is een mierennest van mensen en we wringen ons door de nauwe gangen waar slechts plaats is voor één persoon. In tegenovergestelde richting komen er dan Chinezen aangelopen met materiaal waardoor we bijna in de kramen moeten wegduiken om ze te laten passeren. De markt is ingedeeld in secties: kleding, schoenen, eten ... Je kan het inderdaad zo gek niet bedenken of het wordt verkocht: duif, meelballen, kruiden, stofmaskers, nep horloges, kikkers, eenden, slangenwijn, zonnehoedjes, etc ... De kramen worden vooral 'bemand' door vrouwen. We kijken onze ogen uit, terwijl we doelloos ronddwalen en genieten van de geuren en kleuren. Het duurt dan ook maar even of we zijn de weg kwijt. Na een tijdje arriveren we opnieuw bij de hoofdingang en lopen we nog wat rond op het pleintje voor de markt. Er stapt een dame van de bromfiets en zij is, net als zo vele andere vrouwen, helemaal ingepakt van kop tot teen en dat bedoelen we letterlijk. Dikke kousen in haar teensletsen (geen gezicht maar heel normaal hier - ze verkopen zelfs speciale sokken hiervoor), lange broek, trui met kap, handschoenen en last but not least, een mondbeschermer in namaakbond. We kunnen het niet geloven, in deze hitte ... niet normaal! Reden is dat deze dames niet bruin willen worden, ze zijn jaloers op onze blanke huid. Na deze drukte bezoeken we de Thien Hau pagode, ook wel de tempel van de Hemelse dame genoemd. Hier hangt er een serene stilte en wordt Long Mau, de beschermgodin van moeders en baby's aanbeden. Het gebouw bestaat uit verschillende aan elkaar grenzende ruimten, deels overdekt, deels open waardoor het mooie strijklicht prachtig naar binnen valt. Aan het plafond hangen langzaam opbrandende wierookspiraaltjes en ook in het midden van de pagode zijn er grote potten waar wierook gebrand wordt. De geur kruipt in onze neus en we voelen ons met z'n allen plots heel zen. Het binnenplein is versierd met een hele reeks in aardewerk gebeeldhouwde figuren, prachtig! Tommy koopt een pakje wierookstokjes en geeft er aan iedereen van de groep eentje voor geluk. T'is toch een schatje!

We eten ook in de Chinese wijk bij restaurant 19, simpele maar wederom lekkere gerechten. Na al deze culturele activiteiten van 's morgens, wandelen we via de mooiste straat van Ho Chi Minh, Dong Khoi, naar de rivier. Hier bevinden zich alle dure merkkledij, Hugo Bosch, Chanel, etc ... we houden het dus maar op window shoppen. Wanneer we bij de rivier aankomen moeten we eerst nog een drukke weg over. Ondertussen durven we het al wel maar wennen zal het waarschijnlijk nooit. Auto's stoppen niet maar de bromfietsen dansen als het ware rondom ons heen wanneer we met fikse pas de oversteek wagen. We zetten ons op een terrasje aan het water en iedereen geniet van een Vietnamees biertje. Ik val een beetje uit de toon want ik drink een Baileys. We genieten van de rust en de voorbijvarende boten en blijven hier toch wel een uurtje zitten alvorens naar het restaurant te gaan dat onze gids Hay heeft aangeraden.

Zoals steeds een goede keuze en voor Tommy spectaculair. Hij bestelt reuzegarnalen en deze worden opgediend in een brandende kokosnoot. Na het eten nemen we een taxi naar het hotel. Ho Chi Minh City slaapt nooit dat is wel duidelijk, het verkeer is nu zelfs hectischer dan tijdens de daguren.

Posted with Blogsy