vrijdag 18 april 2014

Op ontdekking in Hanoi

Vandaag hebben we een volledige dag om de sfeervolle stad Hanoi te ontdekken. We trachten wat langer te slapen dan gewoonlijk maar Vietnam is het land van vroeg opstaan. In Hanoi verschijnen de eerste joggers ruim voor dagenraad, eethuisjes openen als het nog donker is om de eerste klanten van een vroeg ontbijt te voorzien en op de bouwwerven begint het eerste hameren en boren vaak al om zes uur. We ontbijten op ons gemakje in het hotel. Daarna beginnen we aan onze wandeling door Hanoi. Bart loodste ons gisterenavond feilloos naar het hotel dus besluiten we dezelfde weg terug te nemen om zo bij het meer uit te komen. Wanneer we op een gegeven moment niets bekends meer zien, beseffen we dat we verkeerd gelopen zijn. Maar we botsen pal op de lange mozaïekmuur van Hanoi. Deze is opgenomen in het Guinness Book of Records dus gaan we die alvast even van naderbij bekijken. Een vrouwtje zit net voor ons haar behoefte te doen. Het is hier drukker dan de Meir in Antwerpen en ze zit daar, broek naar beneden, zonder schroom - onbegrijpelijk! De muur is prachtig, verschillende taferelen, diverse kleuren in kleine mozaïeksteentjes. Hier is jaren aan gewerkt ...
Daarna dwalen we verder door de straatjes en besluiten op een gegeven ogenblik toch maar de kaart te raadplegen. Terwijl Annelies probeert uit te zoeken waar we zijn doe ik bijna in mijn broek van't lachen. Jullie geloven het nooit .... we staan met onze rug net voor ons hotel. Blokje rond gelopen dus! Enfin we beginnen dan maar opnieuw ... deze keer niet op goed geluk maar echt met het plan in de hand. Uiteindelijk komen we aan het meer. Hier zijn enkele oudere vrouwtjes net hun ochtendgymnastiek aan het doen. Eentje knuffelt zelfs een boom op de maat van de muziek - grappig.
We gaan op zoek naar de oude Franse koloniale huizen ... hier en daar zien we er eentje maar ze zijn bijna allemaal in verval - vergane glorie. Voor, achter en tussen werden er lelijke betonnen huizen bijgebouwd waardoor de charme van weleer helemaal is verdwenen. We krijgen dorst maar hier zijn enkel cafeetjes voor de locals. We zetten ons dus maar tussen hen op een terrasje maar de kaart is enkel in het Vietnamees. Soda en CocaCola verstaan ze wel dus dat valt al mee. We krijgen wat we besteld hebben met een grote bak ijs erbij want de drankjes zelf zijn warm. We durven echter het ijs niet te gebruiken want we weten niet of dit veilig is en vermits we heel de nacht op de trein zitten, spelen we op zeker. Arthur, Agnes en Tommy komen voorbij en zijn op weg naar het park. Goed idee ... mensjes kijken op een bankje dus na ons drankje wandelen we ook in die richting. Onderweg zien we wie het sterke geslacht is hier in Vietnam. De vrouwen werken op de straat, ze zeulen met pek en scheppen dat het een lieve lust is.
Wij kunnen ons dat echt niet voorstellen dat vrouwen bij ons dat zware werk zouden doen. Op het trottoir barricaderen scooters en verkoopstertjes de weg waardoor we soms op de straat moeten lopen. Daartussen scharrelen er verschillende kippen rond. Hoe vinden ze hier in godsnaam de eieren terug? We passeren nog een klein meer waarin de smalle huisjes van Hanoi mooi weerspiegelen in het water. De grond is voor een Vietnamees heel erg duur dus daarom zijn sommige huizen maar 3m breed - mensen bouwen liever in de hoogte. Maar ze blijven wel fit want liften zijn in deze huizen niet voorzien!
Bij het park aangekomen, zijn we een beetje teleurgesteld - het stelt niet echt veel voor. We keren dus op onze stappen terug en passeren het Zen massagesalon. We kijken elkaar aan en denken net hetzelfde - een heerlijke voetmassage zou nu wonderen doen! We stappen dus binnen maar de man achter de toog spreekt geen woord Engels. Uiteindelijk belt hij iemand op en geeft de telefoon aan mij door. Ik vertel de dame aan de andere kant van de lijn dat we enkel een voetmassage willen. Ze spreekt vloeiend Engels en vertaalt even later aan de man achter de balie wat wij haar gezegd hebben. We worden naar boven gebracht en achtergelaten in een klein kamertje met super comfortabele ligzetels, krijgen een zijden broekje om aan te doen, een zacht muziekje wordt opgezet, het licht wordt gedempt en we krijgen een kopje thee. Het grappige moment van de dag ... de zijden broekjes zijn op maat van de frêle Vietnamese dametjes en het is niet makkelijk om ons daar in te wringen. Wat volgt is een hemelse voetmassage van een uur. We hebben beide spijt dat het gedaan is. Annelies maakt nog de bedenking dat ze nu wel begrijpt waarom al die mannen Aziatische vrouwen willen. We wandelen op wolkjes terug naar buiten waar we opnieuw ons leven wagen tussen de vele scootertjes. By the way ... zouden jullie het geloven wanneer we zeiden dat iemand 11 bakken bier op zijn scooter meezeult? Kan je je bij ons niet voorstellen hé - wel hier het bewijs!
We wandelen terug naar het meer en komen er een groepje schoolkinderen tegen. Zij spreken wel goed Engels en moeten een enquête afnemen van de toeristen. We helpen hen graag en gaan met hen ook nog even op de foto. Ondertussen hebben we honger gekregen en we gaan lunchen in een restaurantje met uitzicht op het meer. Na de lunch duiken we de binnenstad in. Deze bestaat uit talloze smalle straten die bewoond worden door allerlei handwerkslieden. Bij de winkeltjes worden pannen geslagen, leer bewerkt en zijde of andere waren verkocht. Een plek om uren rond te dwalen maar gelukkig denken Annelies en ik meestal hetzelfde op hetzelfde moment. We hebben plots genoeg van al het lawaai en de drukte en gaan terug naar het hotel om ons nog even op te frissen. Om 10 over 6 belt Andreas naar de kamer met de melding dat we om 6u moesten uitchecken. Wij vallen uit de lucht want dat heeft hij ons 'vergeten' te zeggen. Gelukkig is al onze bagage al wel ingepakt en stonden we op het punt om nog even iets te gaan drinken met Faby. Wanneer we beneden komen zegt hij al lachend: 'jaaaaa dat gaat jullie extra kosten' - ik denk het ni!!! Andreas doet dat wel meer, tegen een deel van de groep zijn uitleg doen terwijl niet iedereen het hoort en dan heeft hij het gezegd en is er vanaf - die die het niet gehoord hebben, moeten het maar ruiken! Met z'n drietjes drinken we nog iets naast het hotel en eten er ook lekkere dunne frietjes. Om 7u45 verlaten we het hotel om de nachttrein te nemen naar Lao Cai. De belevenissen van onze treinreis zal voor het verslag van morgen zijn.

2 opmerkingen:

  1. Heb een hele boterham gehad om alles te lezen. Wat spijtig dat de koloniale
    huizen in verval zijn, want op beeld vond ik dat zo mooi.
    Ik hoop dat je thuis nog een paar dagen verlof hebt om bij te slapen, want
    het is altijd wel heel vroeg dag hé, het is echt wel vermoeiend denk ik. Het
    zijn prachtige foto's die je doorstuurt, zeker nu ze zo megagroot zijn.

    Groetjes

    Liliane

    BeantwoordenVerwijderen
  2. O boy, ff een hele serie bijgelezen en ik moet eerlijk zijn...met momenten met krullende tenen en een zware frons...haren die omhoog kwamen en een lip die krulde...momenten dat ik riep " No way in hell!!" Maar heerlijk om je blog te lezen, het idd alsof we er zelf bij zijn..en ik denk dat je weer een zalige vakantie hebt.
    Vrees wel dat je aan verlof toe bent als je terug komt..zo vroeg opstaan en zo laat gaan slapen..geniet er nog van! Dikke kus.

    BeantwoordenVerwijderen