maandag 30 november 2015

Doha - Colombo - Negombo

De ochtend valt in Doha en ik besluit even te checken of de gate niet gewijzigd is. Wanneer ik de quiet room verlaat, merk ik dat er op de deur in sierlijke letters geschreven staat 'Men's quiet room'. Het begint me te dagen waarom ik gisteren avond zo werd aangestaard. Even verder op zie ik een glazen deur met daarop 'womans quiet room'. Waarschijnlijk was ik gisteren te moe om dit op te merken. Ik kijk me de ogen uit want plots rijzen ze als paddenstoelen uit de grond, vrouwen volledig in zwarte boerka's gehuld met enkel de ogen zichtbaar en mannen in witte lange kledij met dito tulband. In deze feeërieke setting, lijkt het wel Alladin in het echt. Ik ben blij dat de nacht voorbij is en dat ik mijn reis eindelijk kan verder zetten. Aan de gate zet ik me strategisch aan het raam, waar de zon me kan opwarmen want de airco van vannacht heeft er voor gezorgd dat ik helemaal verkleumd ben. Om 8u15 stijgen we op voor een vlucht van 4,5 uur. We krijgen heerlijke appel pannenkoekjes voor ontbijt. Het vliegtuig is maar voor de helft gevuld waardoor ik me languit kan leggen en toch een beetje slaap kan inhalen. Aankomst in de luchthaven van Colombo om 15u10 plaatselijke tijd. Van zodra de deuren van het vliegtuig open gaan, komt de vochtige warmte me tegemoet. Mijn eerste dag en ik heb al onmiddellijk het gevoel 'ik ben weer thuis'. Benieuwd wat de komende dagen gaan brengen. Ik ben helemaal klaar om me volledig onder te dompelen in mijn geliefde Azië. De rest van de groep zou 10 min na mij landen maar ik zie op de borden hun vluchtnummer al staan. Blijkbaar hebben zij bagageband 5. Ik moet naar bagageband 3 maar dien eerst de douane te passeren. De lieve man stuurt me terug want ik moet eerst een formuliertje invullen. Nadien is de wachtrij heel erg lang en dien ik ook nog eens tot de allerlaatste passagiers te wachten voor mijn koffer op de band verschijnt. Ik verwacht halvelings dat ze me in de aankomsthal zullen opwachten maar ik zie niemand. Dan maar alvast wat geld wisselen. Na een half uurtje ga ik toch maar eens naar de info balie om te vragen of ze al geland zijn. De bediende knikt heel beslist van ja. Mijn telefoontjes blijven echter onbeantwoord dus besluit ik maar een taxi te nemen naar het hotel Catamaran Beach aan het strand van Negombo. Het wegennet is tweetalig bewegwijzerd, in het sierlijke Singalees en in het Engels. Het linksrijdende, chaotische verkeer, de riksja's die hier threewheeler genoemd worden, de trucks en de bussen van het postkoloniale tijdperk doen een beetje denken aan Indië maar gelukkig zijn de mensen hier helemaal anders. Dat merk ik meteen wanneer ik in het hotel aankom. Ik word begroet met een vriendelijk "Ayubowan”, wat goedendag betekent en krijg prompt een zoet welkomstdrankje. Wat blijkt ... mijn medereizigers zijn helemaal nog niet gearriveerd. Mijn schuldgevoel steekt de kop op want wat als ze nu wel ergens op mij stonden te wachten? Kan het moeilijk geloven want ben de aankomsthal wel 5 keer rondgewandeld. De hotelbediende besluit onze gids te bellen. Ik krijg een goed Frans sprekende man aan de telefoon die me vertelt dat hun vlucht twee uur vertraging heeft. Hij zorgt er wel voor dat ik alvast mijn kamer krijg. Na de lange en vermoeiende reis geen overbodige luxe.

Het kamertje is niet erg ruim en ruikt een beetje verduft maar er is airco. Ik ben net op tijd binnen want daar is de regen al. Het is eigenlijk net als in Ierland; om een groen eiland groen te houden, heb je regen nodig, véél regen. En die valt dan ook rijkelijk, wanneer ik me op het, gelukkig overdekte, terrasje van de kamer neervlij. Het ziet er uit als Blankenberge op een stormachtige herfstdag als je even de heen en weer zwaaiende palmbomen vergeet, alsook de zalige temperatuur van 30°C en de warme regen die zich verticaal naar beneden stort. De inwoners kijken er niet van op maar ik had toch liever die mooie blauwe luchten van uit de reclamefolders gezien. Ach ja, dat komt wel zeker? Ik wacht mijn medereizigers op in de broeierig hete lobby want ondertussen is de avond al gevallen en zijn de muggen op zoek naar zoet bloed. De Sri Lankaanse bediende snelt me ter hulp en plant een grote ventilator voor mijn neus. Op de muren zie ik vanuit mijn ooghoek af en toe een gekko passeren. Twee uur later dan verwacht arriveren mijn medereizigers uiteindelijk in Catamaran Beach. Ook de stem aan de telefoon krijgt een gezicht. De gids ziet er een toffe jonge kerel uit die ons alvast een eerste briefing geeft voor morgen. Ik deel de kamer met Ria en er is een onmiddellijke klik. Het lijkt of we elkaar al jaren kennen. Afspraken hoeven niet, de onuitgesproken regels marcheren vanzelf. Iedereen krijgt nog even de tijd om zich wat op te frissen en rond acht uur gaan we aan tafel. We genieten van een diner in buffetvorm. Suzy en mijn roommate Ria zijn beide jarig en trakteren met het drinken deze avond. Rond 10u slaat de vermoeidheid genadeloos toe en wat is er beter dan een goede nachtrust om onze totaal door elkaar gehusselde biologische klok weer te herstellen? De gids verzekert ons dat we morgen tot een uur of vijf geen regen zullen hebben. Daarom willen we vroeg vertrekken en wordt de wekker gezet op 7u.

 

zondag 29 november 2015

Brussel - Doha

We houden allemaal van reizen, toch? En de voorpret is misschien wel het allerleukste. Waar ga je heen, wat ga je doen, wat wil je zien? Ik heb lang moeten wachten om aan die voorbereidingen te kunnen beginnen omdat ik nog niet wist of mijn Koning Aap reis al dan niet door zou kunnen gaan. Midden oktober lieten ze me weten dat zowel Thailand als Cambodja niet zou lukken vanwege te weinig deelnemers. Vandaag kan ik gelukkig toch ons koude landje even verlaten en van het zonnetje gaan genieten. Even ontsnappen uit het stressy leven van elke dag. Kompas had nog een plaatsje vrij op hun Sri Lanka reis – ook wel de groene parel van de Indische oceaan, het eiland van de Goden en het wonder van Azië genoemd. Geen enkele andere plek kreeg zulke prachtige bijnamen als Sri Lanka. Meer nog, Sri Lanka betekent zelfs ‘mooi land’ en sommige legendes beschouwen Sri Lanka zelfs als de plek waar ooit het aards paradijs lag. Reden genoeg dus om dit eiland te gaan verkennen. Ik neem wel een andere vlucht dan de rest van mijn medereizigers omdat ik toch Qatar Airways verkies boven Turkish Airways. Martha, een BASF collega staat net op hetzelfde moment als ik aan de incheck balie. Zij vliegt met dezelfde vlucht naar Doha om van daaruit naar Thailand door te vliegen. Wat blijkt nu, we zitten ook nog eens op dezelfde rij. Toeval bestaat zeker? Om kwart over drie stipt stijgen we op. Het stoeltje naast mij blijft leeg dus kan ik onverwachts toch aan het gangpad zitten. Na het eten is het tijd voor een filmpje en daarna sluit ik toch maar even de ogen. Na een vlucht van 6u arriveer ik in Doha waar me een transit van bijna 8 uur te wachten staat. Gelukkig hebben Martha en haar man nog twee uurtjes dus we gaan samen iets drinken. Wanneer ze naar hun gate vertrekken, ga ik wat window shoppen.

In de transithal merk je onmiddellijk dat je in een dure golfstaat zit. Hier is water dubbel zo duur als benzine. De luchthaven van Doha, de hoofdstad van Qatar is immens en oogt heel sjeik. Porsches, diamanten, de allernieuwste camera's en nog veel meer luxe in de belastingvrije winkels. Centraal punt is een grote hal met daarin een reusachtige gele beer. Van daaruit zijn er 4 assen, naar de 4 verschillende gates met talrijke winkels die hier midden in de nacht allemaal open blijven.

Ik dacht hier heel veel vrouwen in boerka te zien maar dat valt eigenlijk wel mee. De Arabieren die er rond lopen zien er wel allemaal uit als rijke oliesjeiks. In afwachting van mijn vlucht, trek ik naar de quiet room waar het lekker rustig is en ik me languit kan leggen in de comfortabele zetels. Ik word een beetje aangestaard door de mannen die er liggen te rusten maar besluit me daar niets van aan te trekken en vlij me neer in de confortabele zetels. Er is slechts één minpuntje ... de airco blaast je bijna uit je sokken :-(

 

zondag 15 november 2015

Weekendje Deudesfeld 13-15/11

Zoals ieder jaar vertrekken we om half 10 richting Duitsland. Bij het wegrestaurant van Barchon komen we bij elkaar en dan trekken we richting Daun. Het kleine stadje heeft een paar leuke winkeltjes maar dat is voor later. Eerst zoeken we een gezellig restaurantje. We zijn met 17 dus de groep splits zich in twee - enkele gaan voor de oerdegelijke Duitse keuken en de andere groep zoekt een Italiaans restaurantje op. Na een overheerlijke pasta is het even shopping time in de regen want ondertussen valt het water met bakken uit de hemel. What else is new? We houden het dan ook snel voor bekeken en rijden al rond 4u naar het hotel in Deudesfeld. Sylvie en Arthur zijn al gearriveerd. We worden ontvangen door een streng uitziende dame die ons kort maar kordaat toespreekt in een Duits dialect waar niemand iets van begrijpt. Ze staat blijkbaar alleen voor zowel onthaal als bar. Kamer 25 ligt op de bovenste verdieping en na wat gemor van Liliane ontdekken we een groot appartement met keuken, aparte slaapkamer, grote badkamer, living en zelfs een dressing. Dat valt dus al reuze mee. Na het uitpakken trekken we naar de bar. Het is een typische Duitse bierstübe en er heerst een gezellige Antwaarpse drukte. We zijn namelijk niet de enige Antwerpenaren die hier zijn neergestreken. Op de kaart gin tonic voor 3 euro dus daar wordt gretig van geprofiteerd. Ik ga voor hot Peach ... mmm niet zo een goede keuze want al na 10 min stijgt de alcohol me naar het hoofd. Eigenlijk is het ook helemaal niet zo lekker. De achtergrondgeluiden galmen me in de oren en mijn ogen prikken van de rook. Hier mag er namelijk nog steeds gerookt worden, wat naar ons gevoel een nadeel is. Rond half 7 mogen we aan tafel. Even is er verwarring want Loco, de hond van Sylvie mag niet mee de eetzaal in. Na wat over en weer gepraat mag het uitzonderlijk deze avond toch. Eerst een lekker preisoepje en daarna buffet met redelijk wat keuze. Het dessert is een koude pannenkoek met een soort bessen confituur en slagroom. Na het diner mogen we gelukkig nog wat napraten in de eetzaal waar het aanzienlijk rustiger is dan in het café. Rond 10u kruip ik onder de wol maar merk al snel dat onze kamer niet echt ideaal is. De ramen sluiten niet goed af en de koude lucht blaast me rond de oren. Ik probeer me volledig in mijn dons te wikkelen maar dan krijg ik het benauwd. Pyama uit en muts op - zo haal ik ten minste nog wat slaap in.
's Morgens smokkelt Sylvie Loco binnen in de eetzaal en we ontbijten met lekkere pistolets en spek met eieren. De sfeer is redelijk bedrukt nadat Greta ons heeft ingelicht over de verschillende bomaanslagen in Parijs. De verslagenheid is groot. Hoe onmenselijk, hoe laf kan je zijn om mensen die ongewapend zijn van het leven te beroven? Tijd om ons hoofd opnieuw leeg te maken dus beginnen we aan onze 'Wasser' wandeling. De omgeving is prachtig maar heel heuvelachtig, dus dat betekent klimmen. Arthur dartelt als een jonge berggeit op en af de berg alsof het niks is maar wij trappen toch regelmatig op onze adem. Niets beter dan even te stoppen en een lekker jeneverke te drinken met een zelfgemaakt koekje er bij.
Na 1,5 uur kunnen we terug dalen en net voor de regen opnieuw van de partij is, bereiken we ons hotel. De lunch wordt opgediend, lekkere knackworsten en allerhande charcuterie met ovenverse broodjes. Na de middag blijft een deel in het hotel maar ondanks de regen wil ik toch liever terug wat frisse lucht. We nemen de wagen tot aan het meer en beginnen aan een prachtige wandeling langs het water. Aanvankelijk belemmert het hoge riet het zicht op het meer maar wanneer het zich eindelijk aan ons toont, genieten we met volle teugen van de rust die hier heerst. De regen is gestopt dus de paraplu's kunnen weer dicht. Het Meerfelder Meer is tussen de 80.000 en 30.000 jaar geleden ontstaan door een ondergrondse explosie, waarbij heet opstijgend magma in contact kwam met grote hoeveelheden water. Door de explosie is een krater ontstaan die zich nadien vulde met regenwater. Omdat de bodem van het ontstane meer, bestaand uit stollingsgesteente ondoordringbaar is, blijft het water erin staan. Aan appels geen gebrek hier. Het wandelpad is ermee bezaaid en we moeten opletten waar we onze voeten zetten.
Her en der zwemmen waterkoeten tussen de vele planten. Gepassioneerde vissers dobberen in hun kleine bootjes en wachten geduldig tot de vis bijt. Dit alles in een adembenemend decor van bossen, appelbomen en groene velden. De mistsluiers boven het water geven de omgeving een mystieke sfeer. We geraken niet uitgekeken op de mooie natuur hier en maken ons de bedenking dat het echt jammer is dat de anderen er niet bij zijn. Iedereen is het er over eens dat de omgeving hier veel mooier is dan onze normale stek in Gransdorf.
Na de wandeling bezoeken we het NaturPurHotel Maarblick met zoals de naam doet vermoeden, zicht op het meer. De toog met lekkere taarten is aanlokkelijk en onweerstaanbaar voor enkele van ons. Ja inderdaad ik ben één van hen. De rode vruchtentaart is heerlijk. Net niet te zoet en ze ziet er ook prachtig uit. Stilletjes dromen we van een vakantie op deze super leuke locatie ook al is de prijs iets hoger dan we gewend zijn. Dit is dan ook luxe met de grote L. De wellness hier zou ook een aanrader zijn maar daar hebben we jammer genoeg geen tijd voor. Terug in het hotel staat het avondmaal alweer klaar. Onze garçon doet me een beetje denken aan Mr Bean, even schattig maar gelukkig niet zo klunzig. Gezwind brengt hij alle drankjes op tafel. Een Antwerpse troela maakt heel arrogant een opmerking dat ze allergisch is voor honden, waarschijnlijk met Loco in het achterhoofd. Het lieve beestje ligt echter muisstil onder tafel en doet geen vlieg kwaad. We sturen haar een boze blik maar het lijkt haar niet te deren. Deze keer krijgen we een groentesoepje, gevolgd door een lekkere pittige goulash met frietjes. De rest van het buffet laat ik aan me voorbij gaan want de grens van genieten en overeten is snel overschreden. Het dessert bestaat uit een ijsstronk met slagroom. Arthur, de masseur van dienst, gaat van rug tot rug en schudt onze spieren los alsof het een professional is. Ondertussen proberen ze me hier weer aan de man te brengen maar ik ben blijkbaar te kieskeurig (lees: lastig volgens Grisjo). Na het eten wordt er gekegeld beneden in de kelder van het hotel. Arthur is helemaal in z'n element en doet het niet slecht maar de strijd wordt uiteindelijk gestreden tussen Jeanke en mezelf. We staan beiden op 61 en strijden om de titel. De stress neemt toe en de eerste worp die ik doe, eindigt in de goot. Daardoor wordt het een nipt verlies met slechts één puntje. Jeanke eindigt op 68 en ik op 67. Volgend jaar revanche! Moe kruipen we in ons bedje.
De volgende ochtend heeft het herfstweer toegeslagen want er is verschrikkelijk veel wind en die wordt vergezeld van regen. We gaan dus rustig ontbijten en pakken daarna de koffers. Sylvie en Arthur rijden al huiswaarts en de dames blijven rustig in de bierstübe wat lezen maar Ik ben gekomen om te wandelen dus ik ben bereid het weer te trotseren en opnieuw de wandelschoenen aan te trekken. Wanneer we buiten komen is de regen gelukkig gestopt en er staat zelfs een flauw zonnetje aan de hemel. Grisjo, Jan, Inge, Thomas en ikzelf trekken achter het hotel de berg op en het bos in. Het lijkt wel of we zijn hier alleen op de wereld. Die rust, die stilte, die gezonde berglucht, het doet echt deugd om ons hoofd nog een laatste keer volledig leeg te maken. Wanneer we het bos uitkomen, wandelen we hoog boven het dorp via een klein weggetje, over een uitgestrekte wei waar hertjes hevig in het rond springen. Even de weg over en dan opnieuw het bos in.
Via een laan vol appelbomen, arriveren we bij vier rustig grazende koeien. Door hun lange wimpers, houden ze ons in de gaten. Bij deze schattige viervoeters nemen we even de tijd voor een borreltje en een koekje. We zetten onze wandeling verder maar komen aan een ketting waarop staat dat we bij privaat terrein zijn beland en dat we niet verder mogen. Terug wandelen vinden we geen optie dus nemen we een short cut stijl de helling af tussen hoog gras, onkruid en een stekelig plantje dat me de rest van de namiddag parten zal spelen. Zijn nijdige stekeltjes hebben mijn hand geraakt en het jeukt verschrikkelijk. Terug in het hotel krijgen we nog een uitgebreide warme drie gangen lunch. Daarna is het tijd om af te rekenen. Onbegrijpelijk hoe ze het kunnen doen voor 51 euro pp/dag volpension! We nemen afscheid van elkaar en rijden opnieuw richting Antwerpen.