Zalig wakker worden met de zingende vogeltjes op de achtergrond. Na een drukke werkweek is dit echt een verademing. Van uit ons kamerraam zien we dat het zonnetje op de de met vorst beklede velden schijnt. Tweede dag op rij prachtig weer - gelukkig! Het ontbijt beneden in het hotel is niet voor kleine mensjes. Alles staat opgesteld op de twee hoge togen en Maurina heeft best wat moeite om de zaken achteraan op het buffet te nemen. Alles is er en dat betekent wel een beetje doodzonde maar we zijn met vakantie dus dan mag het. Na het ontbijt rijden we naar Giethoorn. Het dorp is uniek in Nederland: heel veel water, boogbruggetjes en vonders. Het heeft daarom de bijnaam Hollands Venetië. Het is een speciaal stukje Nederland.
In deze mooie omgeving maken we alvast een frisse ochtendwandeling. Zo vroeg op de dag is er bijna niemand en de stilte klinkt nergens zo mooi als hier. We genieten echt van de "sound of silence". In de plaatselijke pottenbakkerij maken we een praatje met de eigenaars. Ze vertellen ons dat het nu echt zalig vertoeven is in Giethoorn. Niet zo tijdens de drukke vakantiemaanden want dan wordt het kleine stadje overspoeld door toeristen. Elke inwoner heeft achteraan zijn huis nog een kleine tuin ver weg van de priemende blikken van vreemden. Verder is er niet veel te zien. De winkeltjes zijn nog allemaal gesloten en ook de restaurantjes en cafeetjes hebben de deuren nog niet geopend. Wanneer we voorbij de kerk komen, horen we gezang. Binnen zit de kerk nokvol - waarschijnlijk zitten alle inwoners van Giethoorn hier. In het dorp was de boot vroeger het belangrijkste vervoersmiddel. Hierbij kunnen we het zo gek niet bedenken: van boer tot bakker, van trouwerij tot begrafenis en van verhuizen tot vertier, alles en iedereen maakte gebruik van boten om van A naar B te komen. Daar waar in Venetië de gondel het traditionele vaartuig is, is de punter dat voor Giethoorn, althans vroeger toch. In Giethoorn waren ooit zo’n twintig punterwerven, voornamelijk kleine familie-ondernemingen. Punterbouw was een onderdeel van de opvoeding. In dit moderne tijdperk is de boot nog steeds het transportmiddel bij uitstek maar maakt men gebruik van motoren, veelal elektrisch. De vraag naar de traditionele Gieterse punter is daardoor drastisch afgenomen. Er zijn nog maar een tweetal punterbouwers over. We hebben zelf ook een boottocht geboekt om ons te kunnen inleven. De schipper, een knappe man van een jaar of 25 loodst ons door de grachten van Giethoorn. Hij vertelt geamuseerd wat anekdotes over het dorp. Het water in het Hollandse Venetië is gemiddeld 1 meter diep. Langzaam passeren we de mooie huisjes terwijl de eenden ons aankijken met een ongeïnteresseerde blik. We varen vervolgens over het prachtige meer.
Het dunne laagje ijs maakt een krakend geluid wanneer de boot er door klieft. Het is ijskoud maar we genieten van het mistige landschap, het zonnetje op ons gezicht, de alles overheersende stilte, met uitzondering van de vele vogelgeluiden en de wind die door de rietlanden waait. Een enkele koe loeit traag in een stuk weiland ergens aan de overkant. Verder niets. Voor mij is dit dorp echt een plek om tot rust te komen, mijn gedachten op een rijtje te zetten. Na een uurtje zijn we verkleumd en zijn we blij dat we terug aan wal gaan. We besluiten hier ook iets te eten zodat we opgewarmd onze dag kunnen verder zetten. Plots zien we druppels op de ramen. Het weer is omgeslagen dus een wandeling in de buitenlucht zetten we snel uit ons hoofd en we moeten dus op zoek naar een alternatief. We rijden naar Luttelgeest voor een bezoekje aan de orchideeën hoeve en de vlindertuin. Het lijkt wel of we een wereldreis maken wanneer we door de grote tropische tuinen lopen. We bewonderen de duizend verschillende wilde en zeldzame orchideeën, de één al mooier dan de andere. Boven ons hoofd fladderen de kleurrijke lori's vrolijk rond. Deze bontgekleurde mini papagaaitjes zijn helemaal niet schuw en wanneer je ze ook nog eten geeft, komen ze met plezier op je hand zitten. In de vlindertuin sta ik versteld van de mooie exemplaren die hier rondfladderen. Het zouden er over de 2000 zijn. De mooiste vind ik de uilvlinder. Deze komt voor van Mexico tot in het Amazonegebied en dankt zijn naam aan het feit dat hij een opvallende, afschrikwekkende oogvlek heeft aan de onderkant van de vleugel. Wanneer hij opvliegt zie je echter de prachtige helblauwe kleur aan de binnenkant van zijn vleugels.
Ook het kleine vlindertje met doorschijnende vleugels maakt een diepe indruk op mij. Voor we het goed en wel beseffen is het al laat in de namiddag wanneer we ons eindelijk naar de uitgang begeven. We rijden terug naar het hotel waar we met een lekker glaasje wijn plaatsnemen in de bibliotheek voor de open haard. Een rustig muziekje op de achtergrond, tijd maken voor het lezen van een boekje, het schrijven van onze blog en wat bijkletsen over de voorbije dag. 's Avonds ga ik opnieuw voor het verleggen van mijn grenzen, maw ik kies opnieuw voor het verrassingsmenu. Maurina volgt mijn voorbeeld want ze heeft naar eigen zeggen haar bril niet bij en kan bijgevolg het menu niet lezen. Het ding staat wel mooi op haar hoofd maar soit .... Dit keer is het een zalig gerechtje met vis en zuiderse groentjes. Het dessert is een uitdaging want het hoofdingredient is een moeilleux van pure chocolade. Iedereen die me kent weet dat ik daar niet echt warm van word maar wonder boven wonder het smaakt hemels ...
A
Na nog een extra glaasje van die heerlijke wijn, gaan we lichtjes aangeschoten naar bed.
Gepubliceerd met Blogsy
