Weekend Gransdorf

De winter is de guurste periode van het jaar en ik kan er zo van genieten om s’avonds na het werk thuis te komen, de verwarming wat hoger te zetten, gezellig de kaarsjes aan te steken of in het weekend met mijn pyjama aan, tijd te maken voor mezelf met een theetje op de bank voor de tv. Het is heel paradoxaal maar ik kan ook immens genieten van een weekendje weg. Er wordt vandaag wel niet veel goeds voorspeld op weervlak. We zitten in het begin van de winter en dat laat zich voelen.

Vrijdag: Opnieuw trekken we voor een lang weekend naar Gransdorf, op slechts een paar uurtjes rijden van Antwerpen. Dit verloren dorpje heeft alles wat bij mijn ‘luilekker nietsdoen dagdroom’ hoort en is bovendien een plekje waar de meesten onder ons gewoon ‘thuiskomen’. Dit jaar is het toch lichtjes anders want ma en pa hebben besloten om te passen. Mama heeft de laatste tijd veel ademnood en lange wandelingen zouden misschien nefast zijn voor haar gezondheid.  Verder is er in het slaperige dorpje niet veel te zien dus de dagen zouden iets te lang duren mochten ze alleen bestaan uit koffie drinken en bijkletsen. Zoals steeds treffen we de rest van de groep in het wegrestaurant in Barchon van waar we verder rijden naar Bitburg. Hier volgt naar goede gewoonte de lunch van ons eerste dagje.  Nadien kuieren we nog wat door de winkelstraat en passeren we het mini kerstmarktje waar ik al verlekkerd uitkijk naar de egg punch. Mijn beteuterd gezichtje spreekt boekdelen wanneer ik te horen krijg dat de egg punch ‘noch nicht fertig ist’. Dan maar een zoete zonde - banaan omhuld met een wit chocolade jasje, ook niet slecht. Het weer is redelijk, af en toe wat sneeuwvlokjes, wel koude wind en jachtige wolken maar gelukkig soms ook een streepje blauwe lucht. Rond half 5 stappen we de auto in voor onze rit naar Gransdorf. Volgens Jan nog een uurtje bollen maar in werkelijkheid slechts 15 minuutjes. 

Bij aankomst in Gransdorf, stappen we een wereld binnen van rust wanneer we het heuvelachtig landschap, het lappendeken van akkers, de knotwilgen, de bossen en de beken aanschouwen. Het walhalla voor wandelaars en al wie aan het jachtige leven wil ontsnappen.  Kortom de perfecte uitvalbasis voor een weekendje onder vrienden. We krijgen een mooi gerenoveerde kamer op de eerste verdieping. Liliane moet dus wel wat trappen doen maar voor zo’n mooi kamertje wil ze die extra inspanning best leveren. We droppen onze bagage op de kamer en trekken dan de bar in voor iets lekkers. Ze hebben een nieuw drankje op de kaart staan, een warme punch van kleine blauwe pruimpjes - heerlijk maar na eentje sta ik al wel op mijn kop. Gelukkig laat het eten niet lang op zich wachten. We krijgen een buffet voorgeschoteld van gans, hert, puree, aardappeltjes en rode kool, de echte Duitse keuken dus. Na het dessert slaat de vermoeidheid toe en trekken we al snel naar ons kamertje voor een hopelijk goede nachtrust. 

Zaterdag: Vannacht is koning winter even komen piepen dus worden we wakker onder een klein wit sneeuwtapijtje. Na het ontbijt maken we ons klaar voor een wandeling in winterwonder land. De luchtkwaliteit is hier uitzonderlijk goed en heilzaam doordat er weinig grote steden te vinden zijn in de omgeving en bijgevolg weinig vervuiling. Bij het schnapsbruggetje maken we de traditionele Gransdorf foto. Terwijl iedereen rustig staat te wachten om vereeuwigd te worden,  laat Jan wat op zich wachten. Even testen hoe diep het riviertje hier is denkt hij. Gelukkig kan hij het wel droog houden.

We passeren een stal met schaapjes en Jan probeert een communicatie uit te lokken - vol overtuiging zegt hij ‘ ich bin ein beer’. Gevolg: bange saapjens. Ondertussen wandelt de rest van de groep ook bang de helling op, voetje per voetje want de weg is bedekt met een flinke laag ijs en het is spekglad. Eenmaal boven, steken we de weg over en betreden we het bos. Hier is het muisstil en de groene naaldbomen zijn allemaal bedekt met een laagje sneeuw. Halverwege moeten we opnieuw flink omhoog maar boven aan de helling wacht ons een beloning. De zelfgebakken koekjes komen uit de doos en Jan haalt traditiegetrouw de schnapps boven.

Jenever met passievruchten smaakt heerlijk bij een smeuïg boterkoekje. Een beetje tipsy zetten we de wandeling verder. In het bos was het zo goed als windstil maar eenmaal in de open vlakte snijdt de wind. Iedereen is dan ook blij wanneer we terug bij ons hotel aankomen. Verkleumd steken we de voetjes onder tafel en genieten we van lekkere Duitse kost.

In de namiddag trekt een deel van de groep naar Bernkastel terwijl wij opnieuw de koude trotseren voor een wandeling in de gezonde buitenlucht. Door de met sneeuw bedekte velden, arriveren we bij een weggetje waar we twee prachtige paarden aantreffen. We stappen verder maar een klein stromend beekje verspert ons de weg. Jan test even of we er op de een of andere manier over kunnen maar al snel wordt duidelijk dat, willen we droge voetjes behouden, we op onze stappen moeten terugkeren. Dan maar rond de rivier wandelen maar het bos is duidelijk nog niet door veel andere mensen betreden want er zijn hoegenaamd geen voetsporen te bekennen. Grisjo en Jan denken dat ze juist zitten maar wij hebben er onze twijfels bij. Inge en ik beklimmen de bouwvallige houten uitkijktoren die op ons pad komt en Titanic gewijs aanschouwen we het mooie witte landschap maar de toren is niet hoog genoeg om een juiste richting te kunnen aanwijzen.

Het is al laat in de namiddag en binnen een goed uurtje gaat de zon onder. Grisjo, Jan en Thomas besluiten het toch te wagen maar Robert, Sylvie, Greta, Inge en ik wij keren op onze stappen terug. Tot grote hilariteit van de jongens, komen wij meer dan een kwartier later in het hotel aan. Zij zitten al aan den drank! Om vijf uur gaat de kerstmarkt open dus besluiten we daar voor het eten nog wat te drinken maar de piepkleine kerstmarkt stelt niet veel voor. Welgeteld 4 kraampjes met zelfgemaakte rommel en wat gluhwein. We hadden zo erg uitgekeken naar een pannekoekenkraam maar dat is hier in tegenstelling tot enkele jaren geleden niet meer te vinden. Teleurgesteld gaan we terug naar het hotel. Het avondeten is opnieuw lekker want ik heb alvast mijn lievelingskostje besteld, rijst met kip en curry. Enkele moedige vrienden trotseren opnieuw de koude om nog even naar de bangelijke kerstmarkt te wandelen maar na een kwartiertje staan ze al terug in het hotel. Blijkbaar is heel Gransdorf naar de kerk afgezakt en is er geen doorkomen aan, althans dat is wat ze beweren maar blijkbaar moeten we dat met een korrel zout nemen.  Ik kruip opnieuw lekker vroeg onder de wol terwijl buiten de sneeuw valt op de verlaten straat. 

Zondag: Wanneer ‘s morgens de wekker gaat en ik uit het raam kijk, word ik instant happy. De verwachte sneeuw is gekomen en geeft dit slaperige dorpje onmiddellijk de gemütliche sfeer die het verdiend. Na het ontbijt trotseren we het gure weer en maken we een wandeling door het hagelwitte landschap. De frisse berglucht doet ons goed, en ons niet alleen, de wei staat vol met witte schaapjes met een zwart snoetje. Ook hen lijkt de koude niet te deren.  Ik vind het een geweldig gevoel, die sneeuw die kraakt onder onze voeten.

We stappen iets sneller dan gewoonlijk en onder de brug houden we halt voor een koekje en een borrel. Veel passanten komen we niet tegen, in de verte een man die zijn hond uitlaat maar daar blijft het bij. Het blijkt de ideale setting voor de plaatselijke hertjes. Net voor ons steekt er eentje de weg over en in de verte zien we ook nog twee herten een weiland oversteken. Wat is de natuur hier toch prachtig! Bij terugkomst in het hotel worden de natte kleren over de verwarming gelegd en gaan we aan tafel voor de laatste lunch bij Zum Holzwurm. Na het eten, nemen we afscheid van familie Näckel, stappen we de auto in en rijden we terug richting België. Tot volgend jaar!

Amsterdam - Oost en de Pijp

Vanmorgen hetzelfde lekkere ontbijt als gisteren maar iets meer volk in het restaurant. Het weer is prachtig dus wordt het grote terras vrijgemaakt, de verwarmingselementen worden aangestoken  en de tafeltjes worden schoongemaakt voor de eventuele bezoekers die vanmiddag willen komen lunchen. We blijven toch maar lekker binnen om te ontbijten en genieten van het heerlijke brood, beleg en zoete zondes. We sluiten af met een gezonde smoothie en wat rood fruit.

Met een goed gevuld buikje,  checken we uit en vertrekken we voor een wandeling door Amsterdam Oost en de Pijp. Dit is waarschijnlijk de meest veelzijdige wijk waar veel straatnamen herinneren aan het koloniale verleden. Het beginpunt van onze wandeling bevindt zich vlak bij het hotel dat midden in het bruisende Oosterpark ligt. Hier komen alle culturen samen. Het monument ‘de schreeuw’ herinnert aan de moord op Theo van Gogh in 2004. Het gras is dankzij de regen van gisterenavond zompig en modderig en dat is te merken aan mijn schoenen. Dat begint al goed!  

We wandelen in de richting van de Pijp, ooit een ware volksbuurt maar tegenwoordig ook erg hip. De huizen hier zijn prachtig dus we kijken onze ogen uit. Ze dateren bijna allemaal uit de 19de eeuw. Zo ook het kabouterhuis. Dit zijn eigenlijk drie huizen gebouwd in 1884 waarbij de architect zijn fantasie de vrije loop liet. Het is een chalet stijl maar het meest opvallende zijn de kabouters die met een bal spelen. Hier zien we veel traditionele Turkse bakkerijen, Surinaamse supermarktjes en Midden-Oosterse lunchrooms. Ja in deze oude volksbuurt leven vandaag de dag mensen uit alle werelddelen zij aan zij. Zoals steeds is iedereen hier mega vriendelijk. 

Iets verderop arriveren we aan de Albert Cuypmarkt waar altijd wel iets te beleven valt. De vele marktkramers zijn bezig met het opstellen van hun kramen. Te midden van de markt zien we het standbeeld van André Hazes, waarschijnlijk de beroemdste inwoner van de Pijp. Het beeld werd in 2005 ingehuldigd op de dag dat zijn as de lucht werd ingeschoten met tien vuurpijlen. Nog altijd komen fans af en toe een biertje of een bos bloemen neerleggen bij het standbeeld van een van de grootste volkszangers die Nederland ooit gekend heeft. 

Op een website las ik dat ze hier net om de hoek in de Gerard Doustraat, waar André Hazes trouwens geboren werd, de lekkerste macarons van Amsterdam verkopen. Ja ik beken, ik ben een macaron junkie en ga er dan ook naar op zoek in elke stad. Bij Poptasi zouden ze helemaal zijn zoals ze moeten zijn: licht crunchy van buiten, chewy vanbinnen en natuurlijk gevuld met een heerlijke lichte crème. Wanneer we bij het adresje aankomen zien we al van ver de pastelkleurtjes, eigen aan macarons maar jammer genoeg is de slogan ‘Dangerously delicious’ van de vitrine verwijderd en zit er nu een ander artisanaal bakkertje met Baltische specialiteiten. We zijn er binnen gestapt en vinden het maar raar om terug buiten te stappen zonder iets te verbruiken. We zetten ons dus in de gemakkelijke fauteuils en drinken iets warms. Geen overbodige luxe want we zijn zo wat verkleumd. De zon staat hoog aan de hemel, de lucht is blauw maar de temperatuur is toch beneden de 7 graden, redelijk fris dus. De warme chocolade smaakt me niet echt want de slagroom is totaal niet gezoet. Ook de taarten op de toonbank doen mij niet echt het water in de mond krijgen. Omdat het winkeltje wat afgelegen ligt, is er niet veel passage en bijgevolg heeft ze, zo denken wij, nog niets verkocht. Wanneer we willen opstappen vraagt ze dan ook of we eens iets willen proeven. Annick antwoordt bevestigend en ze krijgt prompt een flink stuk van de zelfgebakken chocolade babka, een soort gebak uit gistdeeg. Volgens Annick was het lekker maar ook niet erg zoet. Niets voor mij dus! 

We hebben honger gekregen en onze voeten doen pijn van al dat stappen de twee voorbije dagen dus nemen we de tram naar ons lunchadresje. Bij het verlaten van de tram, kan ik nog net op tijd wegspringen wanneer een fietster mij bijna omverrijdt. Amsterdam is werkelijk de stad bij uitstek voor de fiets. Iedereen, klein, groot, dik, dun, oud en jong doorkruist er de stad mee en de meesten zitten dan ook nog eens te bellen waardoor ze niet echt goed opletten. 

Op het Javaplein bevindt zich het Badhuis. Dit is een van de laatst gebouwde badhuizen in de stad en is nu een knus en trendy bar-restaurant. De douches zijn al lang verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor retro meubeltjes en een open haard. Alleen de tegelwand achter de bar herinnert nog  aan de plek waar vrouwen zich wasten. We gaan voor het typische broodje kroket om ons weekend Amsterdam op traditionele manier af te sluiten.

Na de lunch snuiven we nog even de multi culturele sfeer op aan De Dappermarkt. Deze markt is al meerdere malen uitgeroepen tot beste markt van Nederland. Waarom? Dat is ons een raadsel. Ben je op zoek naar goedkope spullen dan zit je hier wel aan het goede adres. 

We wandelen terug naar het hotel om onze bagage op te halen en nemen vervolgens de trein naar Bergen op Zoom. Ons weekendje Amsterdam zit er op maar we hebben ervan genoten! Johnny Jordaan zong er al over, Geef mij maar Amsterdam’ en dat kan ik beamen. Ik hou van deze stad met zijn smeltkroes aan culturen, de vele shopping straten en de mega vriendelijke mensen. 

Amsterdam - De Jordaan

Om acht uur zitten we als eersten aan het ontbijt in PARK, het café-restaurant van ons hotel. We kiezen een tafeltje aan het raam met een waanzinnig uitzicht op het Oosterpark. Bij het zien van het ongelooflijk uitgebreide buffet, komt het water ons al in de mond. We nemen onze tijd om te genieten van al dat lekkers alvorens we onze lange wandeltocht door het mooiste stukje van Amsterdam aanvatten.

Na het ontbijt wandelen we naar de tram via de Stadhouderskade. Hier staan er veel oude bomen met prachtige herfstkleuren. Hier zitten ontelbaar veel groene parkieten wat ons echt wel verbaast want deze papegaaiachtige vogels verwacht je toch eerder in een tropisch land dan aan een Amsterdamse gracht. Ik maak me de bedenking dat de beestjes het hier toch koud moeten hebben.

Vandaag kuieren we door de Jordaan met mooie vergezichten over de vele bruggen en grachten. Het is de bekendste volksbuurt van Nederland met een rijke en vooral roerige geschiedenis. In de eerste helft van de 17e eeuw werd de wijk gebouwd om alle arbeiders een dak boven het hoofd te kunnen bieden. Zij kwamen namelijk in grote getale naar de stad om te profiteren van de vele banen die de Industriële Revolutie teweegbracht. Maar die toestroom bleek uiteindelijk een keerzijde te hebben voor de bloeiende volksbuurt. In de 19e eeuw werden bouwvallige huizen gesloopt, maar er kwamen geen nieuwe huizen bij. Arbeiders bleven maar naar Amsterdam komen en doordat ze weinig tot geen geld hadden, kwamen ze al snel in de Jordaan terecht. Gezinnen werden steeds groter. Kortom, de Jordaan raakte overbevolkt en verpauperde. Vandaag de dag is het een hippe buurt waar de jongere generatie graag een huis wil kopen.

Het is plots beginnen regenen dus besluiten we één van de vele koffiehuisjes binnen te stappen. Bij 2 coffee is het heel gezellig en de koffie is er heerlijk. Achter de hoek van dit toffe tentje zit een verzorgingstehuis waar het Jordaan museum gevestigd is dus besluiten we daar even langs te gaan. Wanneer we er binnen komen, ruiken we die typische geur van een verzorgingstehuis en draait onze maag maar we proberen toch even wat op te steken van de Jordaan cultuur, de vele oproeren, het leven op straat en de artiesten. Echt indrukwekkend is het gelukkig niet want we kunnen er niet snel genoeg weg zijn.

Heel opvallend is dat hier in Amsterdam talrijke reigers opduiken in het straatbeeld. Ze zijn bovendien ongelooflijk tam en we kunnen ze bijna gewoon aanraken. De Jordaan staat bekend om zijn vele hofjes. Ze vinden is een ander paar mouwen want vaak liggen ze verscholen achter een onopvallende deur of poort. Wanneer we een kijkje gaan nemen in het karthuizerhofje, komen we in een heel andere wereld terecht. Het werd oorspronkelijk gebouwd voor arme weduwen maar tegenwoordig kunnen ook particulieren het huren. Hier heerst rust in de stad. 

Op het Johnny Jordaanplein zien we de iconen van het Jordaanse levenslied. Hier overheerst bij de standbeelden van de bekendste zangers uit de Jordaan het ‘Geef mij maar Amsterdam’ gevoel. Tijdens onze zoektocht naar de 9 straatjes, passeren we ontelbaar veel bruggetjes op de Prinsengracht, Herengracht en Keizersgracht. We lopen geregeld een rondje want de wegbeschrijving in ons boekje over Amsterdam is niet echt duidelijk. We hebben geluk dat we in Amsterdam zijn want er bestaan geen vriendelijkere Nederlanders dan Amsterdammers. Bijna iedereen die ons ziet staren op ons plan, spreekt ons aan met de vraag waar we naar op zoek zijn. Met de glimlach sturen ze ons de juiste richting uit. De authentieke straatjes worden gekenmerkt door leuke, aparte en veelal hippe winkeltjes met veel vintage spullen, in mooie historische panden. Ook zijn er veel kleine, knusse cafeetjes en eetzaakjes.

Ondertussen is het al 1 uur gepasseerd en we krijgen een hongertje. De meeste gezellige lunch restaurantjes zitten helemaal vol. Zo ook de adresjes die in ons boekje 100% Amsterdam vermeld staan. Maar we zien plots een Aziatisch restaurantje dat heel modern en gezellig is ingericht. Dat blijkt een super goede keuze want bij Nooch hebben ze geweldige gerechtjes. Bovendien is de muziek hier geweldig want Eryka Badu schalt door de luidsprekers. Heerlijk om met haar zwoele klanken te genieten van een smakelijke Pad Thai. Buiten valt de regen weer met bakken uit de hemel maar wij hebben er geen last van. We willen graag naar het Museumplein maar hebben geen idee hoe we daar moeten geraken. De dame van het restaurant legt ons haarfijn uit wat de beste weg is. 

Bij aankomst aan het Stedelijk Museum, ook wel ‘de badkuip’ genoemd, staan we versteld van hoe groen het hier is. Op het zompige grasveld voor het museum spelen enkele tieners voetbal. De zon komt tevoorschijn en schijnt op de nieuwe vleugel van het museum dat wat mij betreft perfect past bij het oude gebouw. Er is een directe, naadloze overgang tussen beide gebouwen op elke verdieping. De begane grond, waar zich de entree, de museumwinkel en het restaurant bevinden, is voorzien van een glazen buitenwand. Het interieur werd ontdaan van alle decoratie en heeft witgeverfde muren, waardoor het ideaal is om kunst tentoon te stellen. We kochten reeds kaartjes via internet en kunnen dus zo naar binnen. Eigenlijk had ik het kunnen weten, moderne kunst is echt niet aan mij besteed want al snel begin ik me te ergeren aan de werken die hier hangen. Annick en ik bekijken elkaar regelmatig en denken hetzelfde: ‘Man, man, man dat noemen ze dan kunst’! Heel lang blijven we hier dus niet. Op het Museumplein zien we het symbool van de stad, de rood-witte letters van ruim 2 meter hoog die samen driedimensionaal ‘I amsterdam’ vormen. Het blijkt voor vele toeristen een onmisbaar fotomoment.

We wandelen verder naar het Vondelpark. Dit prachtige park is een groene long midden in de stad. Het is nog steeds droog dus besluiten we gewoon verder te wandelen. Tulpen uit Amsterdam, ja wanneer je je in de Nederlandse hoofdstad bevindt, kan je niet om de tulpen heen. We passeren een heuse tulpenmarkt waar we werkelijk alle mogelijke tulpen kunnen ontdekken. Dat er zo veel verschillende soorten zijn, daar staan we van versteld. 

Tijdens deze koude winterdag, bereiken we de ultieme ‘chillmodus’ met een kop warme choco bij de pop up ‘Eventjes’. Hier wanen we ons in een sfeervolle woonkamer waar iedereen al in kerststemming is. Twee prachtige kerstbomen sieren het gezellige bistrootje en de heerlijke chocolademelk wordt geserveerd met een lekkere macaron. Meer kan ik niet verlangen! Ondertussen is de avond gevallen en zijn de grachten mooi verlicht. Heel fijn om zo naar onze volgende bezienswaardigheid te wandelen. 

Ik ben al zo vaak in Amsterdam geweest maar nog nooit bezocht ik het Anne Frank Huis en daar komt nu verandering in. We hebben ons ticket online geboekt om zeker te zijn. In dit huis schreef Anne Frank gedurende de Tweede Wereldoorlog het inmiddels wereldberoemde dagboek. Ruim twee jaar zat Anne Frank met haar familie ondergedoken in het achterhuis van het pand aan de Prinsengracht 263, waar Anne’s vader, Otto Frank, zijn bedrijf had. Ook de familie Van Pels en Fritz Pfeffer hadden hier hun schuilplek. De toegang tot het achterhuis was verborgen achter een draaikast die speciaal voor dit doel was gemaakt. Het kantoorpersoneel hielp de onderduikers met eten en bracht 'nieuws van buiten'. Op 4 augustus 1944 werd de schuilplaats verraden en de onderduikers werden gedeporteerd naar verschillende concentratiekampen. Alleen Otto Frank overleefde de oorlog.

De kamers in het Anne Frank Huis, alhoewel er geen meubels meer in staan, ademen nog steeds de sfeer uit de onderduikperiode. Citaten uit het dagboek, foto's, filmbeelden en originele voorwerpen van de onderduikers en de helpers illustreren de gebeurtenissen die zich hier hebben afgespeeld. Het geruite dagboek en andere originele geschriften van Anne Frank zijn hier te zien. Het boek komt helemaal tot leven door dit bezoek aan het achterhuis. Wij zijn alvast heel erg onder de indruk en vinden dit museum een ‘must’ wanneer je Amsterdam bezoekt. 

Het is zeven uur voorbij wanneer we buitenkomen en besluiten snel iets te eten in de omgeving van het museum. We stappen binnen in het Italiaanse restaurantje op de hoek. Dit gezellige eettentje is zo authentiek ingericht dat we ons op slag in de wereld van Don Corleone wanen. simpele papieren servieten, flessen chianti op de toog en muren bedekt met allerlei prullaria uit Italië. Laura Pausini zingt de longen uit haar lijf en zorgt voor die typische Italiaanse sfeer. Na een lekkere maaltijd, rijden we terug met de tram naar ons hotel. 

Jammer dat we vandaag geen stappenteller bij hadden want we hebben op dag twee zeker meer dan genoeg stapjes gezet. Als we vannacht niet goed slapen, dan weten we het niet meer. 

Amsterdam - Centrum

Het blijft bijzonder om de halve wereld over te reizen om de mooiste plekken te ontdekken, maar ook in Europa, bij onze noorderburen bij voorbeeld zijn er leuke steden te ontdekken. Annick is jarig geweest en daarom hebben we een weekendje Amsterdam geboekt. Wie Amsterdam zegt denkt coffeeshops en de walletjes maar de stad heeft zoveel meer te bieden. Tal van musea, monumenten en niet te vergeten de meest fotogenieke grachtengordel van ruim 100 km lang. Op citytrip in Amsterdam is eigenlijk ook een beetje een reis rond de wereld: Hier kan je meer dan 180 nationaliteiten proeven in gezellige restaurants. Wist je trouwens dat Amsterdam meer fietsen dan inwoners telt? De stad is met z’n wirwar aan hippe buurten, 19de-eeuwse wijken en drukke winkelstraten dan ook hét speelterrein voor de hedendaagse wereldreiziger. 

We nemen de Intercity van Roosendaal naar de Nederlandse hoofdstad want met de trein reizen is zoveel relaxter dan met de auto en bovendien niet veel duurder. Bij aankomst in Amsterdam centraal zijn we gelijk in het levendige hart van Amsterdam maar om naar ons hotel te gaan, moeten we de tram nemen. Het Arena hotel ligt in het stadsdeel oost en is een perfecte locatie om te genieten van de ruimtelijkheid die de natuur biedt, zonder Amsterdam te hoeven verlaten. Het Oosterpark is tegenwoordig de voortuin van Hotel Arena en is naast een prachtig stukje natuur ook een bloeiende plek waar zich vele talrijke barretjes en restaurants bevinden. Meer dan een eeuw geleden werd het pand van Hotel Arena oorspronkelijk gebouwd als weeshuis. En nog niet eens zo heel lang geleden was het nog een populaire plek voor backpackers en damslapers. Wanneer we het monumentale pand binnen wandelen zijn we aangenaam verrast. De lobby met statige trap in gietijzer, is prachtig. De kamer is nog niet klaar maar we kunnen wel onze bagage achterlaten.  We nemen tram 9 terug naar het centrum want vandaag gaan we gewoon lekker shoppen. Het is droog dus kuieren we wat rond in de vele winkelstraten. We geraken al snel ondergedompeld in de borrelende smeltkroes van culturen. En in dat borrelen tout court, de favoriete bezigheid van menig Amsterdammer tijdens het weekend. Wij houden het bij een lekker theetje op een verwarmd, overdekt terras.

Af en toe bereikt de wietgeur die hier hangt onze neusgaten en hebben we het gevoel dat we mee high worden. Weed of hasj roken mag hier gewoon in het openbaar, maar op het drinken van alcohol staan hoge boetes! Begrijpen wie begrijpen kan. In de vele souvenir winkels kan je ook allerlei producten kopen met cannabis. Van kauwgum tot muffins tot sigaretten. Misschien een ideetje voor het komend kerstfeest! 

Als je zelf niet uit een grote stad komt, kan Amsterdam overweldigend zijn. Na al dat stadsgeweld voelen we toch de behoefte opkomen aan een flinke dosis rust dus besluiten we terug te keren naar ons hotel. We aperitieven op onze kamer met een lekker glaasje merlot en chips. 

We kozen voor vanavond een Thais restaurantje uit om Annick’s verjaardag te vieren en dat is gelukkig niet zo ver van ons hotel. Wanneer we bij Thaicoon op het Beukenplein 10 binnen stappen, lijkt het even of we zijn ergens in Bangkok. Het is lekker druk in het kleine restaurantje en even chaotisch als in de Thaise hoofdstad. De ober is een slungelige jongeman die niet echt luistert naar onze bestelling maar gelukkig komt het goed. We krijgen wat we besteld hebben. De porties zijn hier immens en mijn buikje zit al bijna vol na het voorgerecht. Slechts 15 min nadien staat ons hoofdgerecht al op tafel. Met pijn in het hart moet ik toch best wat laten liggen. Op minder dan 1,5 uur staan we terug op straat. 

Onze eerste dag Amsterdam is voorbijgevlogen! 

Doha - Brussel - Terug thuis

Het Bali dat ik heb leren kennen toen ik 20 jaar geleden voor de eerste keer aan land stapte op dit mystieke eiland is helemaal veranderd. Het oude traditionele heeft plaats gemaakt voor materiële welvaart. Maar ook al is Bali slachtoffer geworden van haar eigen succes, na bijna drie weken vertoeven op het eiland waar evenveel scooters zijn dan mensen, krijg ik er nog steeds geen genoeg van. Het was FANTASTISCH! Bali, het eiland van de rijst, de hindoes en de tradities. Daar waar de mannen in rok met gele tanden genieten van hun speciale muziek. Ik heb niet het gevoel ‘op reis’ geweest te zijn maar het gevoel ‘echt op vakantie’ geweest te zijn. Bali is een eiland met ups en downs. Lieve mensen maar ook zeer onbeschofte en opdringerige mensen. Heerlijk weer maar ook heftige regenbuien. De mooiste natuur maar ook enorm veel afval overal op straat.

Iedere reis levert souvenirs op. Soms passen ze in je hand, in je tas of op een geheugenkaart maar het leukst vind ik de onverwachte souvenirs, zoals een geur. Een paar specifieke geuren halen bij mij de meest levendige reisherinneringen tevoorschijn. Zodra ik de zoete geur van wierrookstokjes ruik bij voorbeeld, ben ik even terug in Tibet. Voor deze reis zal het zeker de geur van de frangipane bloem zijn. Met deze herinnering in mijn hoofd, ben ik dan in een split second van druilerig België opnieuw in Bali. 

Ik ben echt erg dankbaar dat ik deze reis met Ingrid heb gemaakt. We hebben het samen ook erg gezellig en relaxt gehad. Ingrid is een fijne reispartner, maar daar twijfelde ik van tevoren ook geen seconde aan. We hebben er mooie herinneringen bijgemaakt en onze vriendschap nog een beetje verdiept.

Bali is zo’n bestemming waarvan alle clichés kloppen: de fenomenale witte stranden, de prachtige eindeloze rijstvelden, de indrukwekkende vulkanen, de relaxte sfeer tot de breed glimlachende bevolking. Het eiland heeft deze beloftes waargemaakt en verdient dan ook een plek op ieders ‘places to go’-lijstje.

Selamat tinggal ofwel tot ziens!

Sanur - Doha

De laatste dag op Bali. “Time flies when you are having fun!”  Christiane en Magdaatje zullen zeggen ‘olle frut wordt zuur zene’ – nee hij IS gewoon zuur! Eerst lekker niks doen en dan ook nog eens lekker niks doen, zit er niet meer in en wat hadden jullie gedacht? Deze morgen toen we de gordijnen openden, staalblauwe hemel en volop zon! Na het ontbijt is het inpak tijd en dat gaat heel wat moeizamer dan gedacht. Door alle souvenirs zit onze koffer barstensvol maar alles geraakt erin!

We gaan nog even naar het zwembad - ‘Sit back, relax en enjoy’, nog effe gewoon genieten en zo komt het uur van afscheid steeds dichterbij! Maar we gaan uiteraard niet naar huis zonder ons nog even te laten verwennen. Onze voetjes hebben heel erg afgezien de voorbije weken dus worden ze nog even onder handen genomen door twee lieve Balineesjes in de spa even voorbij ons hotel. Voetbadje, scrubje, nageltjes geknipt, gevijld en gelakt en uiteraard nog een kleine massage. 

Helemaal tiptop gaan we nog snel iets eten op het strand met zicht op de prachtige blauwe zee. 

Terug in het hotel nog snel even douchen en dan is het tijd voor de luchthaven. Tot onze verbazing is het toch Surya die ons komt ophalen want zijn opleiding was al voorbij. Fijn om hem toch nog even te zien. Aan de luchthaven zeggen we vaarwel en geven we hem nog een kaartje met een tekstje dat nu wel niet meer klopt : 

Dear Surya

Three weeks ago we met each other as total strangers

You taught us about Bali with great care

And whenever we needed you, you were always there 

You protected us from angry monkeys

Whenever they came close you waved your stick

And they started to run real quick

You are the most optimistic person we know

Always made us believe the sun was going to shine

Even when the weather was not fine

One day you even gave us a wooden name plate as a souvenir

We would like to say thank you for the gift and for the thought

And would also like to thank you for all the joy you brought

We regret not have seen you again on our last day

Now this beautiful holiday has come to an end

So goodbye to our dear friend

Ingrid & Nadine

Op de luchthaven staat Surya’s broer klaar om ons verder te begeleiden naar binnen, een luxe. Vooral omdat we zelfs niet moeten aanschuiven want hij heeft ons al op voorhand ingecheckt. Eens door de douane ontdekt Ingrid dat ze haar gsm niet meer heeft. Paniek want wanneer ik haar bel, horen we niets. In de handbagage zit hij dus zeker niet, hopelijk in de grote koffer, maar dat weten we pas bij thuiskomst. We hebben een vlucht van 9 uur en die verloopt vrij goed, eten, filmpje, dutje doen en voor we het weten is het eerste traject van onze reis al achter de rug. In de luchthaven van Quatar lopen we nog heel wat af alvorens we aan onze gate zijn. We zijn stik kapot! 

Sanur - opnieuw dagje relaxen

Zoals steeds zit de zon ‘s morgens nog verscholen achter de wolken dus besluiten we na het ontbijt een strandwandeling te maken. Er is een verfrissend windje dat zachtjes door ons haar waait en het lekker overhoop legt. De perfecte dag voor het strand!  Maar dat strand is zo goed als verlaten. We vragen ons af waaraan het ligt. Is het water te koud? Is er te veel zeewier misschien? Zijn er haaien? Maar even later begrijpen we het – het is de vuiligheid die hier via het water aanspoelt! Jullie vinden ons misschien drama queens maar écht op sommige plaatsen lijkt het wel en vuilnisbelt! NO WAY dat we hier gaan zwemmen. Met de voetjes gaat nog net want dan kunnen we de rommel een beetje ontwijken. Onderweg zien we de ‘beach cleaners’. Sommige nemen hun job heel erg serieus en stoppen alle vuiligheid in een zak maar sommige rijven alles bijeen en maken vervolgens een putje waar ze alles instoppen en terug bedekken met zand. Op sommige plaatsen wanen we ons wel in het paradijs, daar waar een kleine baai ons de luxe allure geeft die het verdient

We zakken diep met onze voeten in het zand en het is best vermoeiend dus na goed twee uurtjes stappen, hebben we wel een drankje verdiend. We zoeken dus een leuk strand barretje uit en ik drink een heerlijke icetea en Ingrid een sapje van wortel en gember. We nemen er gelijk een appetizer bij en wanen ons even op een zonnig terras in Italië met onze bruschetta met tomaat. Het ziet er zo lekker uit dat de mensen aan de tafel naast ons ook prompt hetzelfde bestellen. Met ons buikje gevuld, wandelen we terug naar het hotel waar we nog wat gaan zwemmen in het zwembad om af te koelen. 

Ondertussen worden we ook weer af en toe belaagd door allerlei Balinezen die vanuit alle hoeken en gaten opduiken en die je horloges, sarongs, massages, pedicure, haarspelden en allerlei prullaria proberen aan te smeren. We bedanken steeds hartelijk voor het aanbod en lopen gewoon door. Bij het hotel staat er altijd een security agent en  begeven we ons weer in de 'veilige zone'.

Ook vandaag is er heel weinig volk aan het zwembad. We sluiten even de ogen en genieten van de rust met op de achtergrond de ruisende zee. Tijdens ons zwempartijtje raken we aan de praat met een Belgisch koppel uit Brussel. Meer dan twee uur tateren we in het warme water tot onze vingertjes helemaal verrimpeld zijn. Een fijne ontmoeting! Terug op ons ligbed worden we belaagd door kleine vliegjes dus Ingrid wil graag een ander plekje. We verhuizen naar de ligstoel nabij het strand en ik voel de bui al hangen. Na 3 weken samen optrekken, begin je elkaar nog beter te kennen nietwaar? De wind is hier een pak heviger dan aan het zwembad dus ze kijkt me met haar lieve puppy oogjes aan …. Snel even mijn hoofdstukje uitlezen en dan pakken we in naar warmere oorden. Misschien nog even een massage meepikken voor we naar huis gaan, zegt ze.  Prima idee vind ik dat! 

Wanneer we op de massagetafel liggen, start even ons ‘me time’ momentje. Door het gat van de massagetafel zie ik twee mooi gelakte mini voetjes. Het Balineesje moet zich helemaal op mij gooien om mijn onderrug te masseren, anders kan ze er met haar kleine lijfje niet aan. Af en toe komt ze gewoon op de tafel gekropen. De massage, die trouwens 9x goedkoper is dan die van in het hotel, is prima maar de hele entourage verschilt lichtjes. De airco staat vollen bak aan, Celine Dion schalt door de luidsprekers en vooraan in het salon wordt er luid gebabbeld met een Iers koppel dat net is binnengekomen. Aan het eind van de massage, wordt al die rijke olie terug van ons afgewassen en daarna worden we gedroogd met een handdoek, al lijkt die laatste meer op schuurpapier - die body schub hebben we er dus gratis bij gekregen! 

Onze laatste avond gaat in en we besluiten nog maar eens lekker te gaan eten bij ‘El Comodor’ het restaurantje waar we de eerste dag in Sanur ook zijn gaan eten. We kiezen voor het vismenu, ook al weten we al op voorhand dat we moeite zullen moeten doen om alles op te eten maar het mag iets meer zijn want morgen zitten we weer terug aan een saaie keukentafel in een minder adembenemende setting. Eerst is er soep en dan komt de mega visschotel op tafel met gamba’s, krab, inktvis, tonijn, red snapper en nog twee plaatselijke vissen. Op de schotel ligt ook saté lilith, een visgerecht op basis van gemalen tonijn en kokosnoot, op smaak gebracht met knoflook, garnalenpasta zout en palmsuiker. We hadden nog niet de kans gekregen om dit te proeven. De lokale bevolking maakt het voornamelijk tijdens ceremonies. Dit alles vergezeld van 3 sausjes en gestoomde witte rijst. Alles is superlekker maar veel te veel. Met de krab is het even knoeien,  van zodra ik de eerste poot tussen de notenkraker steek, vliegt er al een stuk de tafel over. Na het hoofdgerecht begint het lichtjes te regenen en verhuizen we dus naar achter onder het afdak. Daar krijgen we nog een dessert, bananen beignet met vanille-ijs. We ontploffen bijna! Heel deze menu kost slechts 43 euro!

We blikken even terug op de voorbije weken en besluiten dat we echt wel genoten hebben van het mooie Bali. We hebben het echt naar onze zin gehad op dit prachtige eiland met zijn vriendelijke bevolking die ons steeds op onze wenken heeft bediend. Alleen jammer dat de eerste week het weer ons en beetje in de steek heeft gelaten. 

Terug in het hotel duurt het even voor we het licht uitdoen. Eerst alles even laten verteren.

Sanur - dagje relaxen

Vanmorgen geen yoga voor mij want ik heb last van allerlei kwaaltjes. Wat is dat toch met ouder worden? Misschien heb ik me gisteren wat geforceerd want mijn onderrug doet pijn. Wanneer Ingrid vertrekt, draai ik me dus nog eens lekker om. Een uurtje later is ze terug met de melding dat onze knappe yoga leraar, gezegend met een goed ontwikkeld lichaam, goudbronzen huid, glanzend zwart haar en een charmante en mystieke glimlach vandaag niet van dienst was. Ik heb dus niets gemist.

In de ontbijtruimte is er vandaag een fotoshoot bezig. De hoeveelheid aan attributen voor een simpele foto van de nieuwe gerechten voor het restaurant is immens. Een vrouw in boerka bereidt het eten voor - gamba’s worden deskundig ingevet met olijfolie en kruiden en vervolgens met en bunsenbrander bewerkt. Daarna worden ze mooi op een bord gelegd voor de foto. De Balinezen kunnen er wat van als het aankomt op presentatie van voedsel. Elk bord is een schilderijtje, zelfs wanneer je in en simpel eethuisje je voeten onder tafel schuift. 

Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. Achteraan vleien we ons neer in onze ligstoel op het strand. Het fijne zand knispert tussen onze tenen en de zon brandt op onze niet meer zo witte huid. Gelukkig staat er een grote parasol zodat ik lekker in de schaduw kan zitten terwijl Ingrid  bakt en braadt. 

Hotelgasten hebben ook in de spa een ‘happy hour’ dus ik besluit mijn onderrug eens flink onder handen te laten nemen. Aangekomen bij de spa neem ik plaats in een comfortabele sofa en krijg ik een drankje aangeboden. Daarna mag ik kiezen uit vier verschillende aroma’s om mijn olie mee te parfumeren. Ik ga voor de Bali flower. Eens de keuze gemaakt, word ik begeleid naar een gezellige massageruimte en word ik gehuld in een kimono, waarna ik een aromatische voetscrub krijg. De kamer vult zich met de heerlijke bloemengeur. Wanneer ik op de tafel plaatsneem, wrijft Nona de spierontspannende bloemenolie op mijn lichaam met een rustig muziekje op de achtergrond. Anderhalf uur geniet ik van haar deskundige handen die al mijn zintuigen tot euforie brengen, mijn lijf weer kracht geeft en mijn geest doet relaxen! Mindfulness op reis, tijd inplannen om me te laten verwennen. Een mens zou het vaker moeten doen. 

Nog rozig van deze ontspannende ‘Soothing Maya Massage’, geniet ik gewoon verder van dit ‘luier’ dagje. Ja, de dagen rijgen zich loom aaneen. Zalig zo even nietsdoen met zicht op het witte zandstrand en de kabbelende golfjes, even zwemmen in het verkwikkende water en ‘mensjes’ kijken. Maar omdat het leven meer is dan relaxen aan het zwembad, besluiten we in de late namiddag toch nog maar eens een wandelingetje te maken. We nemen eerst even de lift naar de vijfde verdieping want we hebben onze ‘rooftop garden’ nog niet gezien. Van hieruit hebben we een adembenemend zicht op de zee en aan de andere kant op de stad. Het gras is zacht onder onze voetjes maar je mag er niet op gaan zitten want het prikt verschrikkelijk. Tijd om nog eens de stad in te trekken. Ingrid heeft nog een souvenir gezien dat ze graag mee naar huis wil nemen dus we moeten onze onderhandel skills weer even bovenhalen.

Wanneer de buit binnen is, gaan we naar ‘Oranje’, het restaurant van onze nieuwe Nederlandse vriend Rogier voor de frietjes met stoofvlees. In tegenstelling tot bijna alle Balinese restaurants waar ons eten binnen het kwartier op tafel staat, moeten we hier heeeeeeeeeel lang wachten. Naast ons zit er een koppeltje die een kroket en een curryworst speciaal voorgeschoteld krijgen. Dit is duidelijk op vraag van de Nederlandse jongen want het Engelse liefje vindt de viandel maar niks. Ons stoofvlees laat dus lang op zich wachten maar van smaak is het wel erg lekker, alleen een beetje taai. Het zal een oude, versleten koe geweest zijn.

De zon is ondertussen bijna achter de wolken en het is dus een pak aangenamer om rond te lopen. We komen onderweg een frêle vouwtje tegen met een last op haar hoofd om ‘u’ tegen te zeggen. Vreemd toch dat het hier vooral de vrouwen zijn die het zware werk opknappen. Omdat we zo laat geluncht hebben, gaan we ‘s avonds enkel nog een stukje taart eten bij Jims café want hier spelen ze op dinsdagavond salsa en Ingrid ziet dat helemaal zitten. De plaatselijke Cubanen geven een staaltje salsa ten beste en het ritme werkt aanstekelijk. Het is moeilijk om stil te blijven zitten. Af en toe komt er een Cubaan iemand uit het publiek halen maar dat ziet Ingrid dan toch weer niet zitten. Tegen 10 uur wandelen we terug naar het hotel met de Caribische ritmes nog nazinderend in ons hoofd. 

Ondertussen laat Surya ons weten dat hij ons niet naar de luchthaven zal kunnen brengen op donderdag want hij moet op training voor het geval Mount Agung uitbarst. De laatste twee dagen zou er weer een hogere activiteit zijn vastgesteld. De kans dat de vulkaan alsnog uitbarst tijdens onze vakantie hier, is dus reëel. Hij heeft beloofd zijn vrouw en zoon te sturen om ons op te pikken. We vinden het wel jammer dat we hem niet meer zullen zien want samen met hem hebben we onvergetelijke dagen op Bali beleefd. Hij heeft echt iets heel moois aan onze vakantie toegevoegd. Hij heeft ons Bali laten beleven op een heel bijzondere manier. Dankzij hem hebben wij Bali leren kennen zoals het echt is. Zijn humor, zijn openheid, zijn attente aanwezigheid, echt het heeft diepe indruk op ons gemaakt. Het was aandoenlijk om te zien hoe deze lieve Balinees voor ons zijn hart opende. We gaan dus met gemengde gevoelens naar bed.

Sanur

We staan weer vroeg op voor onze ochtendmeditatie in de yogales. De yogi werkt opnieuw op onze ademhaling maar de oefeningen zijn zwaarder dan deze van gisteren. De ademhaling is veel meer dan simpelweg wat lucht in en uit je longen blazen. Ondanks de airco loopt het zweet over mijn rug. Ik vind het fascinerend te zien hoe lening en buigzaam zijn lichaam is en vraag me elke keer af of ook ik ooit zo flexibel en sterk kan worden. Waarschijnlijk moet ik dit dan alle dagen doen en dat is geen haalbare kaart in onze drukke samenleving. Na de langzame serie van houdingen, vooral zittend en liggend, komt de yoga leraar individueel zijn handen op verschillende energiepunten op ons lichaam leggen terwijl hij zachtjes onze chakra’s masseert, kunnen we heerlijk ontspannen. Zowel Ingrid als ik willen onze yoga leraar wel mee naar huis nemen. Het was intens, inspirerend, fascinerend en weer zeer leerzaam.

De nu snel opkomende zon zorgt voor onophoudelijke lichttransformaties en heeft daardoor invloed op de kleuren van het landschap. In korte tijd is de ochtendnevel verdwenen en zorgt de wind er mede voor dat de kleuren van de zee zich nog blauwer aftekenen tegen de indrukwekkende wolkenlucht. Het is te mooi weer om binnen te zitten, dus maken we ons snel klaar om te gaan ontbijten. Opnieuw sober voor mij. Witte rijst met gekookte kip, toast met banaan. Oh wat doet het pijn om al dat lekkers op het buffet te zien liggen, terwijl het voor mij het veiligste is er toch nog een dagje af te blijven. Morgen misschien! 

Na het ontbijt trekken we terug richting strand voor een wandeling naar de andere kant. In 1906 was het strand van Sanur de plaats waar de Nederlanders voet aan wal zette en tijdens de Tweede Wereldoorlog was Sanur ook de plaats waar de Japanners de invasie van Bali begonnen. Tegenwoordig is Sanur een populaire badplaats. De zee is hier behoorlijk kalm en niet diep. Hier mogen de gebouwen niet hoger zijn dan een palmboom. Voor de Balinezen is de pier van Sanur een mooie plek om rond te hangen en om lekker te chillen onder een afdakje. Vliegeren is een populaire bezigheid hier. Niet alleen als tijdverdrijf of in competitieverband maar ook als een manier om te communiceren met de goden. We zien veel locals en kinderen die lekker aan het vliegeren zijn. Sommige vliegers komen zo hoog dat ze bijna de wolken lijken te raken. Een onwerkelijk gezicht.

Onderweg passeren we de kleine Pura Patal. De tempel ligt enigszins verscholen en het is vooral de lokale bevolking die dit heiligdom weet te waarderen. Hij dateert van ver voor de achttiende eeuw en bevat een aantal beelden die zijn gemaakt van koraal. Weinig toeristen bezoeken de tempel en het is er lekker rustig.

We zien de plaatselijke bevolking hun offers hier neerleggen en een eenzame eekhoorn bekijkt ons argwanend vanop de enige boom op de binnenplaats. Bij het buiten komen, passeren we twee dames die ons besluiten te ambeteren tot we meegaan naar hun winkeltje. We proberen ze te negeren maar ze hebben doorzettingsvermogen. We storten ons in het marktgeweld terwijl zij achter ons aan blijven sjokken ook al wimpelen we ze zeer beslist en consequent af. ‘Sarong?’ - ‘We already have three’ - ‘Ohhhhh, you buy another one?’ Natuurlijk, beginnen we een sarong winkeltje in Antwerpen?

Terug in de winkelstraat komen we een Hollands restaurantje tegen. De eigenaar komt ons, zoals het een Hollander betaamt, in hoogsteigen persoon welkom heten. Hier staat er stoofvlees met frietjes op de kaart. Mmmm plots krijg ik zin in gewone Belgische kost en dat uit mijn mond horen is vreemd niet? Het is echter nog veel te vroeg om te lunchen en bovendien is het zo verschrikkelijk heet dat we beiden snakken naar platte rust bij het zwembad - Ingrid in de zon en ik in de schaduw weliswaar. Maar we hebben nog een lange weg af te leggen alvorens we terug bij ons hotel zijn. Af en toe duiken we een winkeltje binnen waar het lekker fris is maar wanneer we dan terug buiten komen, valt de warmte op ons. In de plaatselijke supermarkt zijn we getuige van een leuk tafereel. De vrouwelijke winkelbediendes lopen gillend weg en dan zien we de reden van hun paniek - een klein schattig kikkertje huppelt vrolijk en nietsvermoedend tussen de winkelrekken. Zijn geluk is van korte duur want de enige man in de supermarkt zit hem achterna met een vuilblik en veger. Het duurt best wel even voor hij de vrolijke springer te pakken krijgt. Gelukkig wordt het beestje gewoon buiten vrijgelaten. Ingrid is op zoek naar papieren zakdoekjes maar dat kennen ze hier blijkbaar niet. De Balinezen snuiven hun snot meestal op, of ze houden één neusgat dicht en katapulteren de inhoud van hun andere gewoon op straat. Dat hebben we de laatste dagen bij Surya meermaals mogen ondervinden want die zat met een verkoudheid. Enkel voor kindjes hebben ze mini papieren zakdoekjes. Daar moet ze het dan maar mee doen. 

In de drukke winkelstraat gaan we ook op zoek naar het Nogo Bali Ikat Centre want volgens de reisgids maken en verkopen ze hier de mooiste stoffen volgens de Ikat-methode. Het textiel is afkomstig uit heel Indonesië en wordt al sinds de jaren tachtig door de eigenaren verzameld. In eerste instantie lijkt de winkel heel exclusief en prijzig, maar er zijn ook stoffen voor een betaalbaar bedrag te vinden.

We lunchen een tijdje later bij een restaurantje dat Surya ons heeft aangeraden maar dat is geen hoogvlieger. Mijn noedelsoep valt nog mee maar de lasagne van Ingrid drijft in de olie. Als dat maar goed komt! Terug in het hotel, vleien we ons neer aan het zwembad. Opvallend is de welgemeende hartelijkheid van het personeel, binnen de vijf minuten ligt er een handdoek op ons ligbed. In de schaduw van een overhangende palm lees ik een ‘geleend’ boek uit het vorige hotel. 

De Treetop bar naast het zwembad heeft elke dag van 17.00-19.00 uur “happy hour” met muziek dus van zodra de zon ondergaat, zetten we ons op het terras bij het strand. Een gezellig terrasje, sfeervolle lichtjes, de ruisend zee en voetjes bijna in het zand … een cocktail smaakt heerlijk in zo’n setting. ‘Heaven is a place on earth’. Ik ga voor de ‘ginger delight’ en Ingrid voor de ‘mango’. Misschien dat de alcohol al onze vieze beestjes doodt. En op alcohol meer of minder wordt er hier niet gekeken, er zit een flinke scheut in als je het ons vraagt. 

Na happy hour trekken we terug de stad in op zoek naar een gezellig restaurantje. De Balinezen voeren heel zwart/wit opdrachten uit en kunnen moeilijk zelf beslissingen nemen. Ingrid heeft nu ook problemen met haar buik en wil niet eten, ikzelf heb niet veel honger en geen zin in rijst. Dus ik vraag naar de saté met frietjes ipv met rijst. De ober werpt een blik op de menukaart en het antwoord is ‘sorry we hebben alleen saté met rijst’. Het ligt niet aan het feit dat ze geen frietjes hebben, want die staan wel afzonderlijk op de kaart maar het is niet volgens het menu, dus kan het niet. Onbegrijpelijk! In eerste instantie drinken we dan maar gewoon iets maar nadien bestellen we dan toch maar een portie frietjes. 

Morgen willen we een echte relax dag inlassen met een strand bezoekje tijdens de voormiddag dus doen we nog een schietgebedje voor ‘helder weer de volgende dag’ en gaan dan slapen.