zaterdag 30 juni 2018

Ieper

De schaapjes blaten ons wakker en volledig uitgeslapen trekken we naar de veranda voor het ontbijt. We zijn de enige gasten dus Paula en Achiel komen er gezellig bijzitten. Het zicht op de tuin is geweldig - de bloemen staan allemaal in bloei. De schattige poezen liggen languit op het terras te genieten van de zon. 


Na een heerlijk ontbijt rijden we naar Ieper voor een indrukwekkende tentoonstelling, ‘Comingworldrememberme’ of kortweg CWXRM van Koen Vanmechelen in het provinciedomein De Palingbeek. De locatie van The Bluff is op zich al indrukwekkend want dit was een van de zwaarst bevochten plekken van de eerste Wereldoorlog.



De 600000 kleien beeldjes brengen een eerbetoon aan de 600000 slachtoffers die ten gevolge van WOI vielen op Belgische bodem. Over een periode van 4 jaar werden de beeldjes gemaakt door verschillende mensen en nationaliteiten. Het beeldje stelt een gebogen figuur voor die zich lijkt de bezinnen. Hun ruggengraat toont de kracht van het leven en de vastberadenheid om verder te gaan. Alle beeldjes samen vormen het Pangea het supercontinent. De toekomst wordt er verbeeld door een groot ei dat op barsten staat en de geboorte voorspelt van de nieuwe mens. Onze wandeling eindigt op de uitkijkbrug met een bijzonder uitzicht over de land art installatie. Wanneer we de beeldjes aanschouwen, die symbool staan voor de talrijke levens die definitief tot stilstand zijn gekomen in WOI, krijgen we een krop in de keel. Het is warm maar de rillingen lopen toch even over mijn rug wanneer ik me de gruwel probeer in te beelden. Het is werkelijk indrukwekkend hoe dit monument een plaatst geeft aan een moment in het leven dat nooit vergeten mag worden. 



We maken ook een wandeling door het poëzieparcours ‘Ode aan de War Poets’ van de Vlaamse dichter Willie Verhegge. Langsheen het vlonderpad van The Bluff horen en lezen we tien gedichten. Hier krijgen rust en natuur voorrang. Een gedicht over de merel is heel erg toepasselijk want we horen hier niets anders dan vogelgeluiden. 




Lunchen doen we in de B&B en daarna besluiten we nog even naar Oostende te rijden. Maar, we zijn eraan voor de moeite want daar aangekomen blijken alle parkings vol te staan. Plots besef ik dat de treinen staken dit weekend dus letterlijk iedereen is met de auto naar zee gekomen. Dan maar terug richting Aartrijke maar dan wel langs de kleine gewestelijke wegen ipv de autostrade. We komen door godverlaten dorpjes waarvan we het bestaan niet eens kenden: Zandervoort, Zedelgem enz. Hier heeft de tijd stilgestaan. Op een rustig dorpsplein van een van die dorpjes besluiten we alvast onze dorst te lessen. Ook de plaatselijke wielerploeg is hier neergestreken en wanneer Annelies een fiets wil verzetten, krijgt ze prompt commentaar. Hij zal zijn fiets zelf wel verzetten. Vertrouwen is hier ver te zoeken. We hebben ook zin in een ijsje maar dat hebben ze niet dus rijden we verder. We parkeren de auto op de parking van het kasteel van Aertrijcke. Het prachtige terras van de bistro is echter gesloten. Onbegrijpelijk met dit mooie weer. Alle dorstige fietsers die passeren, moeten ook elders naartoe. We eindigen tenslotte opnieuw in het Fornuisje waar we een heerlijk ijsje met warme rode vruchten bestellen. Ook hier hebben we tegenslag. De coupe wordt geserveerd maar is ondertussen milkshake geworden. Het warme fruit heeft het ijs volledig doen smelten. Tja geluk is voor aardige mensen zeker? Gelukkig hebben we prachtig weer waarvan we in een airco auto geweldig hebben genoten deze namiddag. Bij terugkeer in de B&B hebben we gelukkig nog wat tijd om te genieten van de prachtige tuin. Ook nu weer blaten de schaapjes er op los. Het lijkt wel of er eentje een verkoudheid heeft want zijn geblaat komt van diep, heel diep. 



s’Avonds dineren we in ‘De wereld is klein’ een all you can eat restaurant met wereldkeuken. We sluiten het lekkere diner af met een ijsje - eentje waarvan de consistentie wel nog intact is!


vrijdag 29 juni 2018

Aartrijke

Vandaag trekken Annelies en ik naar onze goede vrienden in Aartrijke. Na de voorbije turbulente maanden zijn we er beiden erg aan toe. Een paar dagen helemaal niets. Rustig wakker worden, uitgebreid ontbijten en genieten van de blatende schaapjes. We kijken er erg naar uit!


In Aartrijke lunchen we naar goede gewoonte bij het Fornuisje en rijden dan verder naar B&B Artiriacumhoeve. Ver weg van het stadsgewoel staan Paula en Achiel samen met hun schaapjes ons al op te wachten. Schapen zijn kuddedieren. Ze doen alles samen en lopen als een groep door de weide. Als ze zich op hun gemak voelen maken de dieren nauwelijks geluid. Maar hebben ze honger, dorst of voelen ze zich onrustig, dan hoor je ze luid en duidelijk. De blatende schaapjes, oh daar kan ik zo van genieten. We drinken samen iets achteraan in de tuin en daarna neemt Paula ons mee naar Vliethemveld, een uniek natuur en bosgebied van 330 hectare. We wandelen langsheen een voormalig Brits krijgsgevangenenkamp en een prachtig speelbos voor kinderen met indrukwekkende speeltuigen gemaakt uit hout. In de smalle bosweggetjes genieten we van de prachtige natuur, de stilte en de verlatenheid. 




’s Avonds trekken we naar de Haan want Paula en Achiel hebben ons overhaald om mee te doen met ‘Het waterfront’. In 1918 eindigde de eerste Wereldoorlog en nu exact 100 jaar later komen we samen tijdens het Waterfront om de toekomst, de hoop en de verzoening te vieren. Door hun strategische ligging aan de Noordzee, tegenover het vrije Engeland, en tussen Frankrijk en Nederland, bleven heel wat Belgische kustgemeenten niet gespaard tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zeker in het oorlogsjaar 1918 kreeg de kust het zwaar te verduren. Het evenement vindt plaats over een afstand van 21 kilometer van de havengeul in Zeebrugge tot de havengeul in Oostende.


We worden verwacht in De Haan om half 7 waar we een verantwoordelijke toegewezen krijgen. De man geeft ons per 2 een bootje, een draagtas met instructies, schrijfgerief en de naam van een overleden persoon op zee tijdens WOI. Annelies en Achiel knutselen ons bootje in elkaar en schrijven de naam van de overleden persoon op het bootje. Het Waterfront-bootje is geïnspireerd op een origami-bootje, is anderhalve meter lang en weegt volledig geassembleerd maximaal vier kilogram. 




Niets heerlijker dan de lucht van de zee en het klotsen van de golven maar wachten duurt lang zeker wanneer de wind je om de oren waait. Gelukkig heeft Achiel ons nog net op tijd gezegd iets warms mee te nemen en we zijn allemaal blij hiervoor. Ik rits mijn jasje alvast helemaal tot boven dicht en ben blij met mijn kap. 7 uur wordt kwart voor 8 en dan mogen we eindelijk kniediep de zee in terwijl we het bootje gedurende 10 minuten vasthouden.  Het water is wonder boven wonder niet koud, althans het voelt redelijk warm aan. Een helikopter filmt heel het gebeuren. Het evenement wordt rechtstreeks uitgezonden op canvas vanaf 19u dus als jullie goed kijken dan zien jullie ons misschien op TV!


Ondanks het lange wachten en de hevige wind was het wel een leuke belevenis. Het is al 9 uur voorbij wanneer we aan tafel gaan. Na een heerlijke maaltijd gaan we blij en voldaan terug naar Zedelgem om te genieten van een rustige nacht.