Stari Bar - Bar

Deze ochtend krijgen we een rustieke omelet met ui en paprika, gebakken in lekkere olijfolie. De dikke sneden brood die erbij worden geserveerd zijn heerlijk vers. Van op ons terrasje zien we Marco’s moeder een tiental mega grote vissen in een basin gooien. Blijkbaar zullen die verkocht worden aan de restaurants van het dorp.

Na ons ontbijt trekken we naar de oude, verlaten stad Stari Bar. Het is zo’n uurtje rijden maar de weg er naartoe is per uitzondering eens niet uitdagend of zouden we het gewoon al gewend zijn die haarspeldbochten? We hebben het misschien nog niet echt vermeld maar de wegen zijn hier echt wel oké en het wegdek is prima onderhouden. Ons advies is wel je snelheid aan te passen aan de omstandigheden. Sowieso, is het hier veel te mooi om hard te rijden! Prachtige routes door het binnenland, door wijngaarden en grasland, door dorpjes en langs diepe kliffen. Afstanden zijn altijd kort, hemelsbreed althans, maar door het gekronkel langs de vele haarspeldbochten rijden we met een gemiddelde snelheid rond de 30 km/u. Het duurt dus telkens wel even alvorens we op onze bestemming komen. Soms is het opletten geblazen want de Montenegrijnen kennen de weg goed, scheuren vaak door de bochten, doen aan bumperkleven of halen ons in, zelfs in de bochten. Niet verrassend want je mag op de meeste wegen maar 50 en sowieso nooit harder dan 80 km/uur. Ja de rijstijl van de locals doet ons vaak de wenkbrauwen fronsen. Telefoneren achter het stuur is meer regel dan uitzondering en wordt hier duidelijk nog niet beboet. Wij laten ons hiertoe niet verleiden en kiezen voor safe. De fabrikanten van plastieken bloemen doen in Montenegro wel gouden zaken, want minstens elke paar kilometers staat er wel een gedenkplaat voor één of meerdere doden, versierd met die plastieken bloemen.

Het eerste half uur rijden we weer door de bergen en plots worden we opgehouden door een auto waarachter een aanhangwagen hangt met daarop écht waar, een pony!!! De auto zigzagt de bergweg af tegen 30 per uur en dat arme beest moet zich maar staande proberen te houden. Het laatste half uur rijden we op de kustweg, die is mega druk. Dat is wel even wennen na de rust in de bergen. Bij aankomst parkeren we op een betaalparking want de smalle straatjes staan al volgepakt met auto’s en ik heb geen zin om eindeloos op zoek te gaan naar een plekje.  We gaan te voet de stad in en belanden onmiddellijk in een straatje vol souvenirwinkeltjes en restaurantjes.  Zoals steeds moet ik eerst even een toiletstop inlassen dus zetten we ons op een terrasje. Naast ons een groepje Franse toeristen die koppig Frans spreken tegen de ober, die er uiteraard geen bal van verstaat. De dame in kwestie wil water met siroop van aardbeien. Wanneer ze merkt dat hij niet weet wat ze bedoelt gaat ze gewoon mee met hem naar binnen om achter de bar aan te wijzen wat ze nu eigenlijk wil. Haar koppigheid wordt beloond want ze komt buiten met een glas vol aardbeiensiroop en een flesje water. 

De weg gaat steil omhoog en eenmaal boven zien we links de moskee en rechts het fort en de ruïnes van de oude stad.  Na een zware aardbeving in 1979 werd Stari Bar (de oude stad) volledig verlaten en werd de nieuwe stad Bar opgebouwd aan de kust. Ooit woonden hier honderden mensen! Er is geen duidelijke route uitgezet, maar dat vinden we niet erg want het is heerlijk om tussen de bijzondere ruïnes te dwalen met de overwoekerde paadjes, gedeeltelijk afbrokkelende stadsmuren en een aantal kerken. De klokkentoren van Bar staat wel nog fier overeind. De klok staat echter stil. Hoe symbolisch: ook in Stari Bar staat de tijd stil. Totdat de oude stad misschien ooit weer opgebouwd wordt? We krijgen hier een goede indruk van het verleden. Tussen deze ruïnes zien we een oud badhuis, een aantal musea, verschillende kerken en we worden keer op keer getrakteerd op prachtige uitzichten. De zon brandt en veel beschutting is er niet maar we doen het rustig aan. We voelen de tropische lucht in onze neusgaten en op onze huid. Na een tweetal uurtjes ronddwalen tussen de ruïnes, is het tijd om wat te gaan eten. 

Er zijn hier heel veel leuke restaurants en we kiezen er eentje op basis van het terras. Papa is in zijn nopjes wanneer hij ziet dat er weer inktvis op de kaart staat want daar is hij verzot op. Hij is hier dan ook uitermate lekker, zacht en heerlijk van smaak. We krijgen gezelschap van drie schattige poesjes die geduldig aan onze voeten plaatsnemen in de hoop een hapje te krijgen. Jammer voor hen maar er zijn geen restjes meer te bespeuren, ons bordje hebben we flink leeg gegeten. We dalen terug af en nemen de auto om naar de nieuwe stad Bar te rijden. De parking kost ons trouwens slechts 1,40 €.

Wat ons hier opvalt is de drukte en de levendigheid. Bar is geen slapend dorp en het verkeer is wat chaotisch. Er is weinig of geen discipline.

In de nieuwe stad gaan we op zoek naar de allermooiste kerk van Montenegro, de St Jovan Vladimir kerk. We zien ze al van ver door de enorm grote gouden koepels. Van de buitenkant een parel, maar eenmaal binnen valt onze mond echt open. De fresco’s en schilderingen zijn zo indrukwekkend!

Er zijn zo goed als geen toeristen dus misschien is dit echt een onontdekte parel? Wat ons betreft een van de mooiste kerken die we ooit gezien hebben. De kerk is vernoemd naar John Vladimir, de eerste Servische heilige op het grondgebied van Montenegro. De bouw van deze prachtige kerk is tot stand gekomen door donaties van betrokken bewoners van Montenegro.

Nog steeds onder de indruk gaan we richting zee naar het paleis van Koning Nikola. Wat ons betreft meer een villa dan een paleis en niet echt een ‘must see’. Het is bovendien gesloten. Papa heeft even genoeg van de brandende zon dus gaat hij wat in de schaduw zitten met een drankje terwijl ik even de wandelpromenade afloop. De vele palmbomen  maken het zomerse plaatje compleet maar veel is er niet te zien.

We rijden terug naar Virpazar en genieten op ons terras van een hapje en een drankje. ‘Summertime, when the living is easy’. Deze woorden uit 1935 gelden zeker voor onze B&B behalve wanneer het ganse dorp onder ons terras samenkomt en begint te discussiëren. We zijn blij wanneer ze eindelijk allemaal huiswaarts keren en we terug kunnen genieten van de rust.