Stuttgart - dag 4

Nadat we onze bestelling bij de plaatselijke bakker hebben afgehaald en alle inkoopjes voor Ingo bij de supermarkt hebben gehaald, laden we ons bakje vol en verlaten we Stuttgart. We rijden naar de Württemberg, net buiten het centrum, waar zich een grafkapel bevindt. Het is een mausoleum uit de 19e eeuw en is prachtig gelegen te midden van de wijngaarden. Hier is het romantiek ten top en vinden we ook het bewijs van eeuwige liefde: Koning Wilhelm I liet de grafkapel op de Württemberg bouwen voor zijn vrouw Katharina, die jong stierf. Boven de hoofdingang zien we het opschrift "Die Liebe höret nimmer auf". De koning zelf en de oudste dochter Marie Friederike Charlotte van Württemberg vonden later hun laatste rustplaats in de kapel. Geen betere plek om te picknicken dan hier. Het is rustig en dus zien enkele wespen mij als lekker hapje. Even verderop wordt een jongetje gestoken en voel ik me toch een beetje schuldig. De wespenfamilie was waarschijnlijk serieus boos vanwege mijn paniek aanval. 

Na ons lekkere ontbijt in openlucht met zicht op de vele wijnranken rondom ons, trekken we naar Schloss Solitude. Van zodra we in de auto zitten, krijgen we door de heerlijke geur van brood bijna opnieuw honger. Het slot is in de 18^e eeuw gebouwd in Rococo/Neoklassieke stijl door een voormalige hertog. We hebben een prachtig uitzicht over het landschap van Württemberg. We zien voor de laatste keer Stuttgart aan onze voeten liggen. Het is bijna middag dus tijd om de lange rit naar België aan te vatten. We passeren langs Dusseldorf voor een korte shopping sessie. Niet goed voor de portemonnee maar mijn tuintje is een Ganesha rijker. Me happy!

Ondanks de Corona tijd waren het vier super leuke dagen met Dee Dee. Ik heb die afgelopen 4 dagen nog maar eens opnieuw ontdekt hoe waardevol vriendschap is. Stuttgart is een toffe stad met heel veel groen en grote hoogteverschillen. Tip: Steek zeker goede schoenen in je koffer om de vele trappen te trotseren. 

Stuttgart - dag 3

Vandaag hebben we nergens iets geboekt dus kunnen we rustig wakker worden vooraleer op ontdekking te gaan in de stad. We besluiten om te ontbijten bij The gardener’s Nosh in de Calwerstrasse. Daar aangekomen zijn echter alle tafeltjes op het toch wel grote terras gereserveerd. Blijkt dat die bordjes er overal liggen omdat mensen niet zomaar plaats zouden nemen. We krijgen een plekje toegewezen en installeren ons tussen het groen. Er staat zoveel op de kaart dat het moeilijk kiezen wordt. Dee Dee gaat voor een klein ontbijtje met een gepocheerd eitje. Ik neem het roerei met spek op een volkoren boterham. Maar eigenlijk wou ik naar hier komen voor de gefrituurde Snickers dus doe ik maar even heel decadent en bestel ik die er gelijk bij. Tenslotte is het hier een luxe plek want zelfs ons bestek is van goud. Gardener Nosh is een van de Insta-hotspots in Stuttgart. Het interieur zou heel speciaal zijn dus ga ik binnen even een kijkje nemen. De muren zijn diepgroen geverfd, planten hangen overal aan het plafond en elke plank herbergt minstens één bloempot. Het concept van een tuin, vastgelegd in een restaurant is heel bijzonder. Het is een gezonde ontbijtplek met verse ingrediënten en dat proef je. Na het hartige komt het zoete op tafel. De gefrituurde Snickers is overgoten met Nutella en blauwebessensaus. De calorieën van deze kleine chocoladebom zal ik er hopelijk straks wel afwandelen. 

De zon brandt en dat voelen we wanneer we over de Schlossplatz wandelen. Hier is er nergens een schaduwrijk plekje en toch zitten vele banken vol met locals die nog even verpozen en een take away koffie drinken alvorens naar hun werk te gaan. Het water van de indrukwekkende fonteinen biedt een beetje verkoeling. Aan de ene kant van het plein, bevindt zich het kunstmuseum. Deze fascinerende glazen kubus neemt de omgeving op als een spiegel. De Königsbau ernaast is een doorgangsgebouw in laat-classicistische stijl gebouwd in 1860 voor koning Willhelm. De imposante colonnade van 34 kolommen is 135 meter lang en kenmerkt het hele gebouw. 

We keren nog even terug naar het stadhuis om de Paternoster, zoals de lift in het gebouw wordt genoemd, te gaan bekijken. Deze is al in gebruik sinds 1956 en werkt niet zoals de liften die we gewend zijn. In plaats van dat een individuele cabine op en neer beweegt, bestaat deze uit een reeks open cabines die langzaam in een lus bewegen zonder te stoppen. Passagiers kunnen gewoon in- en uitstappen wanneer ze maar willen. We hebben beide eigenlijk nog nooit zoiets gezien en voelen ons als kinderen in een speelgoedwinkel. We stappen in, rijden naar boven, springen er op de eerste verdieping terug uit en herhalen heel het proces nog een keer of twee. 

Wanneer we genoeg gespeeld hebben, trekken we naar de Markthal van Stuttgart. De historische, meer dan 100 jaar oude, Art Nouveau-markthal in het centrum van de stad is echt prachtig en zeker een bezoek waard. Het gebouw ligt direct naast het oude kasteel en is een juweeltje in de Zwabische metropool. Achter de zware toegangsdeuren gaat een waar culinair paradijs schuil. De traditionele marktkramen bevinden zich op de begane grond en een glazen dak werpt licht op het aanbod.  Hier vind je werkelijk alles: Spaanse ham, Turkse olijven, Iraanse kaviaar. Wat is er heerlijker dan gewoon doelloos door de hal te wandelen, te kijken en te ruiken? Enig nadeel is dat je er nu niet zonder masker kan rondslenteren en dat is toch een domper op de vreugde. 

De toren van de Stiftskirche naast de markthal steekt mooi af tegen de blauwe lucht. Dit gedeelte van de stad is echt heel erg mooi. Overal zien we bloemen en groen in de stad maar toch is de lucht in Stuttgart niet ideaal. Ik zou niet zeggen dat er meer auto's zijn in Stuttgart dan in andere grote steden, maar het doet zijn reputatie als autostad met de grootste fijn stof vervuiling in Duitsland toch nog steeds eer aan.

Het Bohnenviertel is een district van Stuttgart met charme en geschiedenis! In de vijftiende eeuw was dit een buitenwijk waar vooral arme mensen woonden, die zich niet meer konden veroorloven dan peulvruchten, groenten en wijn. Nu is er een leuke mix van woonhuizen, buurtwinkels en alternatieve en artistieke kleinschalige ondernemingen. Een vriendelijke buurt waar ook gezinnen met kinderen zich thuis voelen. Eén van de grote winkels is het klassieke Stuttgartse warenhuis Breuninger, sinds 1881. Het warenhuis is ook een bezienswaardigheid: vrijwel de gehele begane grond is exclusief gewijd aan handtassen, en dan met name hele dure handtassen. Wahnsinn als je niet geeft om merken. Het warenhuis houdt ervan vergeleken te worden met het Londense Harrods. 

Om onze voetjes wat te sparen trekken we met de metro naar de stadsbibliotheek van Stuttgart, misschien wel het meest gefotografeerde gebouw van de stad. Het werd geopend in oktober 2011 en is een symmetrisch meesterwerk. De architectuur van het gebouw is modern en imposant. Vanbuiten ziet het gebouw van de Koreaanse architect Eun Young Yi eruit als een enorme vreemde, maar niet noodzakelijk mooie, betonnen kubus. Binnen voelt het alsof we in een wit Escher-schilderij zitten. Een echt paradijs voor een boekenwurm!

Daarna trekken we naar de Killersberg, waar zich het Höhenpark bevindt. Dee Dee deed ooit stage hier in Stuttgart en de firma waarvoor ze toen werkte, deed mee aan een design wedstrijd en zij hebben het destijds ook gewonnen. Momenteel ligt het eerste gedeelte er wat verdord bij maar wat verderop zien we toch veel groen. Alleen al vanwege de fascinerende constructie van de Killesberg-toren is dit park wat ons betreft zeker een bezoek waard. De vele trappen doen ons even twijfelen maar langzaam beginnen we toch aan de klim. Vanaf de top hebben we een geweldig 360-graden uitzicht op Stuttgart en de omgeving. Helemaal boven voelen we de toren meewiegen op de wind, een vreemde gewaarwording. Eenmaal terug beneden zetten we ons op een terrasje onder een prachtige boom. De zon verwarmt ons op deze heerlijke zomerdag. We drinken beide een schorle, ik eentje met rabarber en Dee Dee met vlierbes. Dat laatste was niet echt een goede keuze vrees ik want volgens haar smaakt het net zoals wc eend ruikt. 

Langzaam zetten we ons terug in beweging en besluiten een ijsje te gaan eten op de Eugensplatz. Het pleintje is kleiner dan verwacht maar desalniettemin zeer mooi gelegen. Hier staat de Galatea, die uitkijkt over de stad in de vallei. Galatea betekent "wit als sneeuw" en is een figuur uit de Griekse mythologie. Het beeld werd ooit geschonken door koningin Olga. De inwoners van Stuttgart waren destijds niet zo tevreden met de bijna naakte figuur. Koningin Olga besloot het beeld om te draaien, zodat ze met blote rug naar Stuttgart keek. Daarna klaagde er niemand meer. Het nabijgelegen ijssalon Pinguin is een begrip in Stuttgart en dat is terecht. Met een ijsje in de hand, zetten we ons op een bankje. Nadien nemen we de trap naar beneden en gaan we nog iets drinken in het Café Babel. De Ginger limonade is hier heerlijk. 

’s Avonds eten we bij Indian Palace. We zijn een beetje vroeger daar dan gepland maar dat blijkt geen probleem. Er zit nog niemand en we worden vriendelijk begroet door zowel de ober als de heerlijke aromatische kruiden van het Indiaans eten. Het restaurant is niet erg groot maar de setting is perfect met Hindi muziek op de achtergrond. De warme kleuren en leuke accessoires maken het aangenaam zitten. Het eten is voortreffelijk en met een goed gevulde maag, wandelen we moe maar voldaan terug naar ons hotel.

Stuttgart - dag 2

Vandaag is Dee Dee jarig dus mag een klein geschenkje niet ontbreken. Bij het ontwaken sta ik dan ook met een pakje klaar. Verder mag zij natuurlijk kiezen hoe we de dag inplannen. Zij houdt wel van geleide wandelingen door de stad dus hebben we er eentje geboekt. Kleine toegeving naar mij toe: deze keer in het Engels. Ze start pas om 11 uur dus hebben we ruim de tijd om lekker te ontbijten. Dee Dee’s neef Patrick en zijn vrouw Celine hebben ons uitgenodigd om bij hen te komen ontbijten. Ja ook hier een kleine toegeving van mijn kant omdat ik Pat al heb leren kennen enkele maanden geleden in Antwerpen. We nemen eerst de metro. Grappig detail, hier in Stuttgart gaan de roltrappen in beide richtingen. Moet je naar beneden dan rolt hij naar beneden, moet je naar boven dan rolt hij naar boven. We vragen ons af hoe dat gaat tijdens de spits wanneer veel mensen tegelijkertijd uit en in de metro moeten. Na enkele haltes, stappen we over op de bus richting Killesberg, de heuvel op. Dee Dee maakt me erop attent dat hoe hoger we klimmen, hoe duurder de huizen worden. Wanneer een sjofel uitziende vrouw bijna tot aan de top meerijdt en dan uitstapt, kijken we elkaar aan en denken hetzelfde: ‘dat is zeker de kuisvrouw’. Wij stappen de voorlaatste halte uit en moeten dan nog ongeveer zeven minuten stappen, of beter ... klimmen. Onderweg ziet Dee Dee nog een rozenstruik dus plukt ze snel nog een roos voor Celine. 

Bij aankomst in het ruime appartement, zijn we aangenaam verrast. De ontbijttafel is rijkelijk gedekt en zowel bij Dee Dee (omdat ze jarig is) als bij mij ligt er een geschenkje op het bord. Een leuke attentie! Het uitzicht op hun terras is adembenemend. Stuttgart ligt letterlijk aan onze voeten. We drinken een glaasje champagne en genieten van al dat lekkers. We verliezen de tijd wat uit het oog en zien plots dat het kwart voor 11 is. Holderdebolder de auto in en naar beneden richting centrum. Gelukkig is het zondag en rustig.  Pat rijdt gezwind de berg af en vindt ook nog eens snel een parkeerplek. We zijn dus op tijd op de plaats van afspraak, het station, waar onze gids ons al opwacht. Met het hoofdgebouw achter ons kijken we rechtdoor naar de 1,2 kilometer lange autovrije  Königstrasse. Deze leidt naar de Schlossplatz waar we de toer straks zullen eindigen. 

We gaan eerst naar de Oberer Schlossgarten met een indrukwekkende vijver in het midden, omringd door de Staatsopera, de Landstag en het barokke Neues Schloss, dat dienst doet als huisvesting voor de deelstaat Baden-Württemberg. Mijn mond valt open van verbazing – wat voel ik me hier klein – zo indrukwekkend. Buiten wat locals die genieten op een bankje, kindjes die aan de hand van hun ouders rond de vijver wandelen en jongeren die voorbij komen op hun step, is het hier lekker rustig. Deze groene oase in het midden van de stad kan mij zeker bekoren.  Net achter de hoek komen we bij het Altes Schloss, een prachtig gebouw. Qua architectuur is Stuttgart echt the place to be. Zowel oud als nieuw trekt onze aandacht. 

Bij het stadhuis, genieten we van een mini concert. Het stadhuis van Stuttgart staat namelijk vooral bekend om zijn beiaard. De dertig vrij hangende klokken spelen elke dag op bepaalde tijdstippen volksliederen. Het geeft mij altijd een nostalgisch gevoel, zo een beiaard. Verder is het stadhuis niet echt indrukwekkend, tot we de hoek omdraaien.  Het voorste gedeelte is namelijk nieuw maar de zijkant nog origineel. Het werd volledig gezandstraald en is echt mooi. Pat vertelt ons dat hij het als kind enkel zwart gekend heeft. Vandaag is het gesloten dus gaan we morgen nog wel eens terugkomen om de binnenkant te bekijken. 

Op de grond merken we kleine goudkleurige stolpersteine of struikelstenen op. Het zijn gedenkkasseien voor de Joden die tijdens de oorlog verdwenen. Er zijn mensen die het oneerbiedig vinden dat ze in het trottoir werden verwerkt. Er worden hiervoor echter drie redenen opgegeven: toeristen kijken omhoog maar locals wandelen meer met hun hoofd naar beneden en worden zo herinnert aan wat er zich destijds afgespeeld heeft, door erover te wandelen beginnen de stenen te blinken en de derde reden is dat mensen eigenlijk een buiging maken wanneer ze de stenen bekijken en zo dus eigenlijk hun respect betuigen. 

We eindigen onze korte stadstour aan de Schlossplatz. Dit is het grootste plein van Stuttgart en ligt pal in het centrum.  Hier komen de Stuttgarters samen als er iets te vieren of te betogen is. In het midden van het plein staat de 30 meter hoge jubileumzuil waarop Concordia prijkt, de godin van de harmonie. En harmonie is er zeker, mede dankzij de indrukwekkende oppervlakte. Die gaan we morgen wel van dichtbij bekijken maar nu hebben we dorst, grote dorst. Het is staalblauwe hemel en de zon schijnt genadeloos.

We nemen afscheid van onze gids en volgen Celine naar het gezellig terrasje van het Brauhaus, waar we een tafeltje toegewezen krijgen in de schaduw van een grote boom. Wat ons hier weer opvalt is dat de Duitsers verdomd veel zout gebruiken, zo ook mijn goulash soepje. Lekker is ze wel maar gelukkig komt er ook een grote fles water op tafel. Dee Dee neemt de maultaschen dus kan ik eens proeven van die Stuttgartse specialiteit. Het is toch niet echt mijn ding dus deze keer blijft de helft van haar bordje vol. 

Na de lunch willen we naar een van de talloze uitzichtpunten in Stuttgart. Gelukkige hebben we comfortabele schoenen aan om de vele zogenaamde "Staffels”, oftewel trappen naar het Weissenburgpark boven op de heuvel te trotseren. Het Art Nouveau paviljoen, dat ondertussen meer dan 100 jaar oud is, staat op onze Bucket list dus moeten we er iets voor over hebben. Dhr. Sieglin, een succesvolle fabrikant van waspoeder en zeep, bouwde hier een theehuis voor zijn vrouw die daar haar vriendinnen kon ontvangen voor een theekransje. Dit historische theehuis staat helemaal bovenaan in het park en het uitzicht op het ronde platform is indrukwekkend. Jammer dat inwoners hier allerlei dingen achterlaten. De grond ligt bezaaid met glasscherven, lege flessen, duizenden sigarettenpeuken en andere rommel. Wat drink je in een theehuis, juist ja ... thee. Nu niet dat die hier heel indrukwekkend is maar dorstlessend is het zeker.

We besluiten met de Zacke van Degerloch weer naar beneden te rijden. De Stuttgart Zacke is de enige tandradbaan in Duitsland die voornamelijk het normale dagelijkse woon-werkverkeer van een grote stad bedient. Ze bestaat al sinds 1884. Aangenaam is het niet met dat mondmasker. We hebben een beklemmend gevoel en zijn dan ook blij wanneer we aan de Marienplatz aankomen. Nog even naar het hotel om ons om te kleden voor het diner van vanavond. Pat en Celine zullen ons opnieuw vervoegen bij Oggi Tavola Mediterranea.

Het is een mooi restaurant met een groot terras en er heerst een ontspannen sfeer, mede dankzij het aangename weer. De temperatuur is nog niet onder de 25 graden gezakt. Het is dus een zwoele zomeravond. De kaart is heel uitgebreid en de pasta hemels. Een echte inwoner van Stuttgart kan je herkennen aan het Zwabische dialect, onbegrijpelijk in mijn ogen. Gelukkig spreken Pat en Celine heel duidelijk Duits. Celine is eigenlijk een Française vandaar, maar ook Pat doet zijn best, ook al heeft hij dan een Zwabische tongval. Ik moet wel bekennen dat het redelijk vermoeiend is om mijn aandacht erbij te houden. Na het eten, wandelen we nog even door de stad naar het ijssalon Old Bridge voor een lekkere afsluiter van een heerlijke avond. 

Stuttgart - dag 1

Oh wat hebben we weer uitgekeken om samen op stap te gaan, mijn BFF en ik! Zij is afkomstig uit Stuttgart maar heeft vanwege haar familiale banden daar, de stad nog niet echt op een toeristische manier ‘ontdekt’. Hoog tijd om daar verandering in te brengen. De familie wordt deze keer dus vooraf niet gecontacteerd. Het is best een lange rit, daarom vertrekken we heel vroeg in de ochtend. Om half 6 tuffen we al richting Duitsland. Na ongeveer 6 uurtjes rijden, arriveren we rond de middag in de hoofdstad van de Duitse deelstaat Baden-Württemberg. De stad ligt in het zogenaamde "Stuttgart-bekken" tussen "bos en wijnstokken" dat aan alle kanten is omgeven door steile hellingen. Daarom is er bijna 350 meter hoogteverschil in de stad. Het wordt dus geen ‘walk in the park’, onze beentjes zullen hun werk moeten doen!

Het heeft wat voeten in de aarde gehad want onze hotelkeuze bleek niet optimaal. Vanwege corona waren zo goed als alle hotels gesloten. Uiteindelijk vonden we een slaapplaats in het Park Inn by Radisson hotel. Van zodra we ingecheckt zijn, trekken we de stad in. Wat onmiddellijk opvalt is dat Stuttgart een relaxte stad is met opvallend veel jongeren. Mondmaskers worden er hier in de buitenlucht gelukkig ook niet gedragen. 

We hebben de stadstoer Stuttgart Bismarckplatz West geboekt, een culinaire wandeling door de stad maar dat is pas om 2 uur en we hebben al een klein hongertje. We wandelen alvast in de juiste richting en zetten ons neer op een groot terras aan de rand van de Feuersee. Dit meer is een nogal ongewoon gezicht in Stuttgart. Ongewoon omdat de architectuur van de neogotische Johanneskirche erachter in het oog springt. De kerk werd slachtoffer van de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog en werd daarna niet herbouwd. Tegenwoordig wordt de verwoeste kerk beschouwd als een gedenkteken voor de oorlog. Na de kleine lunch wandelen we via de prachtig aangelegde oever van het meer naar de kerk. Het nodigt uit om even te verpozen. Een schattig meisje voorziet de wat vreemde eenden op hoge poten van wat broodkruimels. De kerk is niet zo vaak geopend maar vandaag wel omdat er enkele kunstwerken tentoongesteld worden door de kunst academie. Om twee uur ontmoeten we onze gids en de andere locals die de culinaire toer hebben geboekt. 

Al kuierend door de straatjes ontdekken we de vele gebouwen in Wilhelminische stijl die Stuttgart een prachtige uitstraling geven. We worden meegevoerd door een van de dichtstbevolkte wijken van Duitsland waar ambachtelijke bedrijven en fabriekjes zorgen voor een levendige sfeer. Deze wijk doet een beetje denken aan de omgeving van Chinatown bij ons in Antwerpen, waar alle werelddelen samenkomen. Alleen is de architectuur hier veel mooier. De gids vertelt veel over de verschillende bouwstijlen in de stad. Zo weten we nu dat alle gebouwen in Stuttgart gebouwd zijn met een doorgang van 10 voeten. Zo kon de koets gemakkelijk naar achter en kwam er ook meer licht naar de achtertuinen. Aan elk appartement wordt er aan de achterkant een soort stalen constructie gebouwd die dienst doet als terras. 

Tussendoor, en dat vinden wij het allerleukste, kunnen we genieten van wat culinaire specialiteiten. Onze eerste stop is Italië waar we een groot stuk pizza en arancini kunnen proeven, een soort rijstbal met tomaten en parmezaan, gebakken in een lekker deegje. Van Italië gaat de reis verder naar Portugal waar we toast krijgen met tomatenchutney en eentje met appelsien confituur. Vervolgens trekken we naar Kuchen Liebe, een klein koffiehuisje met heerlijke taartjes. Ons proevertje hier is een soort brownie, niet echt mijn ding dus koop ik een crème brullé. Deze smelt in de mond, heerlijk! Dan trekken we naar Turkije voor twee veggie hapjes, de börek met kaas en peterselie en de cigköfte, een pikant hapje van tomaten, augurken, salade, munt. Eindigen doen we aan de Bismarchplatz bij de Sint Elisabeth kerk waar we een heerlijk Italiaans ijsje verorberen. 

Her en der in de stad pikken we nog wat graffiti mee ..

’s Avonds eten we bij Tauberquelle, een traditioneel restaurant waar ze de originele Zwabische keuken serveren. Het restaurant doet een beetje denken aan een chalet en het is er redelijk donker binnen maar wij zitten in de biergarten en daar is het echt heel erg gezellig. Bekend en berucht zijn de zogenaamde Maultaschen. Het gerecht ontstond in Zwaben en bestaat uit pastadeeg, gevuld met gehakt, spinazie, broodkruimels en uien. Het wordt gekruid met peper, peterselie en nootmuskaat. Het lijkt eigenlijk een beetje op de Italiaanse ravioli, ze zijn iets groter en heel belangrijk, er zit geen kaas in. Toch laat ik me niet overhalen want ik heb zin in iets anders. Duitsers zijn vleeseters pur sang en dat zal ik geweten hebben. Ik krijg maar liefst 2 grote stukken schnitzel met bratkartofflen en Dee Dee krijgt 3 grote varkenswangen in rode wijn saus met Spätzle. Het eten dat op tafel komt is zoals gezegd heel traditioneel en smaakt voortreffelijk. Ein schnitzel of zwei mit was spätzle dabei :-) Ja op reis met Dee Dee betekent eten voor twee, dat komt niet goed. We klinken op haar laatste uurtjes 52 want morgen verdwijnt de twee en komt er een drie in de plaats. Gelukkig is het nog een twintig minuutjes wandelen terug naar het hotel zodat alles wat kan zakken.