Dit weekend gingen we overnachten in Pairidaiza!
Viv en ik hebben er echt heel erg lang naar uitgekeken dus vertrekken we op zaterdag ochtend heel vroeg richting Brugelette in Henegouwen. Pairidaiza heeft geen introductie meer nodig. Dit dierenpark won al verschillende keren de prijs van beste dierenpark van Europa en dat is wat ons betreft meer dan terecht. Allemaal beestjes, zoveel beestjes om me heen … ja dat wordt genieten!
Bij de receptie aangekomen, checken we in en krijgen we een bandje om onze pols waarmee we straks de kamer zullen kunnen openen. Onze bagage mogen we achterlaten en zal straks op onze kamer klaarstaan.
Om 9 uur mogen we voor alle andere bezoekers het park reeds betreden, niet via de hoofdingang maar via een wandelpad dat uitkomt bij de hotels van The Last Frontier. Hier bevindt zich de full moon lodge en die komt alvast op mijn bucket list voor volgende keer. De lodges lijken een beetje op hobbit huisjes. Hier heb je een adembenemend zicht op het verblijf van de bruine beren. We hebben geluk want het voeder moment is net aangebroken en dat pakken ze hier heel goed aan. Het voedsel wordt vlak voor het raam van de lodges gegooid zodat de beren heel dichtbij komen. We zien het van bovenaf en ook dat is echt wel een kippenvel momentje.
Wat Pairidaiza zo uniek maakt, zijn de indrukwekkende dierenverblijven en architectuur. Het park bestaat uit 8 werelden. Elke wereld heeft haar eigen dieren, activiteiten en architectuur. Zo werden er bijvoorbeeld Balinese tempels en Afrikaanse dorpen perfect nagebouwd. De collectie van bijzondere dieren in Pairidaiza is ook ronduit indrukwekkend. Reuzenpanda’s of ijsberen zie je immers niet in elke dierentuin. Ook de big five spotten ging nog nooit zo vlot. De olifant, de buffel, de leeuw, de neushoorn en het luipaard, ze zijn hier allemaal. Alles is vrij natuurlijk afgeschermd en dat is niet alleen rustgevend voor de dieren maar zeker ook voor ons. Wat ik heel erg leuk vind, is de achtergrondmuziek die telkens aangepast is aan het werelddeel waar je je op dat moment bevindt. De Afrikaanse tonen zijn een beetje te opzwepend dus besluiten we onze lunch maar even verderop te nuttigen waar het wat rustiger is.
Het is vooral het koninkrijk van Ganesha dat me kippenvel geeft. De omgeving doet mij weer wegdromen naar betere tijden. De verschillende reizen naar Azië kan ik hier gewoon op 1 dag beleven. De geur van bloemen en wierook in mijn neus, de prachtige tempels en tuinen, de rijstvelden, de bananenbomen, ik geniet.
De beelden hier zijn stuk voor stuk pareltjes die ik oh wat graag mee zou nemen voor in mijn tuintje. Ze zijn echter iets te groot om weg te steken. Viv is helemaal betoverd door de witte tijgers die in hun Cambodjaanse tempel als koningen leven. De vacht van de Bengaalse Tijger is normaal gezien oranje met zwarte strepen maar wegens een genetische mutatie hebben sommige exemplaren, die zeer zeldzaam zijn in de natuur, een witte vacht met zwarte of bruine strepen en blauwe ogen. We gaan zelfs een paar keer terug en telkens is Viv zo enthousiast … fijn om te zien. Het is dan ook een machtig dier en ik begrijp nu plots waarom Inge en Thomas destijds voor dag en dauw zijn opgestaan om het beest in het wild te spotten.
In China ben ik zelf nog nooit geweest maar toch waan ik me er vandaag even. Een enorme boeddhistische tempel doemt voor ons op wanneer we deze wereld binnenkomen. Het mooie gebouw straalt rust uit. Hier zitten de reuzenpanda’s maar ze hebben zich binnen verstopt en omdat het er zo donker is, valt dat bij ons een beetje tegen. In het theehuis zie ik een mooi theepotje voor 2, een tof souvenir voor thuis. En het voordeel van VIP te zijn is dat ze het wel naar de kamer brengen. We struinen een beetje door de overdekte wandelweg.
The land of origins is heel uitgestrekt want hier zitten de grote diersoorten. De giraffe is het langste dier ter wereld maar toch heel sierlijk. Hun guitige ogen met lange wimpers kijken ons nieuwsgierig aan. Ook het onderkomen van de Afrikaanse leeuwen is prachtig om te zien. Ze liggen onder de bomen en zij kijken ons met hun goudkleurige ogen eerder verveeld aan. Wat zouden ze denken? Lekker hapje? In de verte zien we nog wat kleurrijke hutjes van het Temberma dorp. Het landschap is zo mooi nagebootst en we wanen ons bij momenten echt op vakantie.
Tegen 15 uur hebben we zo goed als het hele park rondgewandeld en is het tijd om onze vermoeide voetjes even rust te gunnen. We trekken dus naar ons eigen hotel dat zich in ‘the land of the cold’ bevindt. Zodra we de kamer binnenkomen, hebben we een thuisgevoel. Het gebleekte hout dat voor de inrichting gebruikt werd, is aangevuld met warme stoffen. Er staat een luxe bed met een sprei van nepbont en op de mezzanine staat er nog eentje. We kunnen dus elk breeduit slapen vannacht. Wat echter onmiddellijk opvalt is de bank bij het raam, van waaruit we een adembenemend uitzicht hebben en we de ijsberen in volle glorie kunnen aanschouwen.
In de kamer ligt ook nog wat info over onze vrienden. De witte beer of de poolbeer is één van de grootste vleeseters op het land. Een mannetje kan een schofthoogte van 1,5 m hebben, 2 tot 3 m lang zijn en tot 800 kg wegen. Zijn wit-geelachtige vacht is een uitstekende camouflage in zijn wereld van ijs en sneeuw. Samen met een dikke vetlaag beschermt ze hem ook tegen de koude. Hij is een uitstekend zwemmer en is soms kilometers ver in volle zee te zien, ver van het zee-ijs. Zijn favoriete prooien zijn zeehonden, maar hij eet ook vis en doet zich soms te goed aan beluga’s en jonge walrussen. Wijfjes krijgen doorgaans om de drie jaar twee jongen. De berenjongen, die geboren worden in een hol, worden gedurende verscheidene maanden gevoed met zeer vetrijke moedermelk. De klimaatopwarming, die in de poolgebieden zeer duidelijk te voelen is, betekent een grote bedreiging voor deze diersoort. Door de inkrimping van het zee-ijs verkleint immers zijn jachtgebied. Men voorspelt zelfs het uitsterven van deze soort tegen het einde van deze eeuw.
We blijven gezellig in de kamer om er optimaal van te kunnen genieten want om 11 uur morgenvroeg moeten we deze al opnieuw verlaten. Dat is het enige minpuntje eigenlijk … het zou fijn zijn als je al kort na de middag op de kamer mocht. Nu hadden wij geluk met het weer maar ik kan me voorstellen dat als het regent en je de hele dag in de regen moet wandelen, het fijn zou zijn om je af en toe in de kamer te kunnen terugtrekken. Onze vrienden zijn verliefd want er wordt heel wat getongd … zalig om vanaf ons bankje te genieten van dit romantisch tafereeltje.
Het is nog maar net 6 uur geweest wanneer we naar het grote Russische restaurant trekken naast de hangar met het watervliegtuig voor ons avondmaal. Als we dan toch één kritische noot mogen hebben. Het diner in het restaurant is zeker niet slecht te noemen, maar haalt niet de beleving die de rest van het resort uitstraalt. We hebben lekker gegeten maar er is nog potentieel voor verbetering. Het eten wordt geserveerd op buffetten en staat wel een tijdje onder de lampen om warm te houden. De gamba’s zijn dan ook volledig plat maar de stoofpotjes waren wel lekker.
Eenmaal op de kamer begint onze strijd met de domotica. Er zijn verspillende lichtprogramma’s om de kamer de gewenste sfeer te geven en er wordt heel wat met de ‘knoppekes’ gespeeld maar het lukt ons niet licht te geven daar waar we het wensen. We doen dan maar alles uit en kruipen onder de wol. We slapen als roosjes en worden samen met de ijsberen wakker. Viv is jarig en er wacht haar dan ook eerst een geschenkje. We besluiten vroeg te gaan ontbijten om daarna snel terug naar onze kamer te wandelen want de ijsberen krijgen om 9 uur eten. Nu zijn het vooral de mensen die half onder het wateroppervlak een kamer hebben, die kunnen genieten van onze vrienden. Het eten wordt strategisch in het water gegooid net voor de grote ramen.
We laten alles in onze kamer achter en kuieren voor de tweede dag op rij door dit prachtige park. Eerst gaan we op zoek naar mijn lievelingsbeestjes, de pinguïns en dat duurt wel even want ze hebben hun onderkomen in een soort grot onder een hotel en er staat niet echt een wegwijzer. De ezelspinguïns leven normaal op de Zuidpool en hier is hun biotoop volledig nagebootst. Ze zwemmen er vrolijk op los en flirten met de camera. Dit is genieten!
We zijn beiden heel blij dat we gekozen hebben voor The Land of the cold want de beestjes die hier zitten zijn echt mega schattig. Zelfs de walrussen, wat toch wel collosale beesten zijn, hebben zo’n schattige snoetjes. Ik kan me wel niet van de indruk ontdoen dat hun onderkomen, gezien hun omvang, echt aan de kleine kant is. De logge dieren zwemmen lekker rond in het kleine bassin maar houden ons toch in de gaten, hun kleine oogjes en grote snorharen steken net boven het wateroppervlak uit. Ook de gewone zeehond vinden we lief al zouden ze toch gevaarlijk zijn. Kabaal maken ze in ieder geval.
In het Afrikaanse gedeelte van Pairidaiza bevindt zich nog één van mijn favoriete plekjes, namelijk het verblijf van de lemuren. Gisteren hebben we het al even bezocht maar ik krijg geen genoeg van de schattige snoetjes. Jammer genoeg is het nu toch een beetje anders dan bij de vorige bezoekjes. De beestjes mag je nu niet meer aanraken vanwege de corona maatregelen. Tijdens het voederen kwamen ze vroeger vaak op je schouder zitten maar de voedermomenten vinden nu plaats zonder mensen. Toch zijn ze nieuwsgierig en komen ze wat dichterbij. Mede door deze maki’s staat Madagascar toch nog steeds op mijn Bucket list. Ik heb alvast het gevoel dat ik er even geweest ben.
Wat verderop staat een heus paaldorp met ingerichte huisjes, een klaslokaal en winkeltje. Gelukkig is er ook een overdekte plek om te picknicken want plots wordt de hemel zwart en valt de regen met bakken uit de lucht. Ooievaars vliegen af en aan op hun nesten, bovenop lange palen. De pelikanen kruipen dicht tegen elkaar en geven elkaar wat warmte. Het enorme buitenverblijf voor de zebra’s is vandaag voor een keertje niet stoffig en warm. Namibië in de regen … het is eens wat anders. Het geeft ons intussen de tijd om het parkplannetje nog eens te bestuderen want eerlijk, dat laat toch te wensen over. Het is onze tweede dag en we kunnen ons nog steeds niet echt oriënteren. Vooral ook omdat de bewegwijzering niet optimaal is. Daar is dus nog een klein puntje van verbetering of zouden wij gewoon geen goed richtinggevoel hebben? Kan ook natuurlijk …
Wanneer het weer even wat droger is, vervolgen we onze weg door Afrika. Daar komen we de zwartvoet pinguïns tegen. In tegenstelling tot de pinguïns van land of the cold, leven deze dieren dus in een gematigd klimaat. Vrolijk waggelen ze in hun zwart witte kostuumpje langs de waterkant. Wat zien ze er guitig uit! Ook al zijn we in België, we genieten van de beach sfeer.
Even verder in “down under” komen de kangoeroes voorzichtig naar ons toegelopen en we staan zo goed als oog in oog met een groot exemplaar. Toch maar vlug wat achteruit … Even word ik terug gekatapulteerd naar mijn jeugd waar ik uren voor de tv spendeerde wanneer Skippy de boskangoeroe uitgezonden werd. Met hun lange poten zijn ze best grappig maar een trap van dat beest wil ik toch niet dus ben ik wel op mijn hoede. Ook hier is het landschap minutieus nagebootst met uitgestrekte vlaktes en palmbomen en worden we vergezeld van Australische outback muziek. In de lagune ligt hier een kopie van een oude walvisvaarder. Binnen in het schip wonen de reptielen maar Viv is daar niet zo’n fan van dus slaan we dit stukje van het park over.
Wanneer we bij de gorilla’s aankomen, begint het opnieuw te regenen maar het deert hen blijkbaar niet. Ze krijgen net verse bananen en vinden die druppels helemaal niet erg. Wij hebben echter geen zin om nog verder te wandelen en besluiten richting uitgang te gaan. In een mum van tijd staan alle paden onder water en moeten we noodgedwongen even schuilen. Wanneer we eindelijk aan de auto komen, is het duidelijk … deze bui zal nog wel even blijven hangen. In de gietende regen rijden we huiswaarts.
De overnachting gaf het bezoek aan Pairidaiza een extra dimensie en overtrof mijn stoutste dromen. Een unieke ervaring in een prachtige setting en voor herhaling vatbaar! Hopelijk kan het dan wel zonder mondmaskertje want dat was echt het enige minpuntje van ons weekendje weg.
