Lommel

Onze laatste dag is alweer aangebroken. We blijven iets langer liggen en gaan daarna nog even kijken bij de alpaca’s, vanuit de kijk kamer weliswaar want op zondag is de boerderij gesloten. Dat is het enige minpuntje van ons verblijf. De stallen liggen achter de shop en de cafetaria en kunnen niet afgesloten worden. We verstaan dat het dus moeilijk is om iemand toegang tot de stallen te geven wanneer er geen supervisie is. Mochten wij de eigenaars zijn, zouden wij de accommodatie toch een beetje aanpassen, tenslotte zijn het toch de alpaca’s waarvoor de mensen komen. Bij het uitchecken zijn John en Hanneke er niet dus steken we de sleutel in de brievenbus en rijden we richting Lommel om ons even op vakantie te wanen in een warm en ver land. De kamelen ontbreken maar zand is er in overvloed. Ra, ra, ra waar zitten we? Wie de Lommelse Sahara niet kent, gaat er nu alles over lezen in deze blog. Het is een natuurfenomeen maar toch is deze Sahara ontstaan door de mens. De verschillende zinkfabrieken die er actief waren in de jaren 50 en 60, zorgden voor een dusdanige vervuiling dat de natuur er beetje bij beetje verdween. Wat groen was, werd bedekt met een laag zand, het residu van de productie. De natuurlijke begroeiing kon niet tegen die vervuiling op en de volledige streek veranderde gestaag in een enorme, dorre plek.  Rond 1940 verdween dan ook het laatste beetje groen en had de plaats meer weg van een oorlogszone, dan van een leefbaar stukje Limburg.

We parkeren de wagen en trekken onze stapschoenen aan voor een wandeling van zo’n 6 km door de duinen en de bossen. Het landschap is zo verrassend, een grote zandvlakte middenin het groen met tussen de duinen een groot meer. Af en toe denken we aan de kust te zitten. En ook al heb je in de Lommelse Sahara geen hoge temperaturen zoals op het Afrikaanse continent, toch hebben we ook hier een Lawrence-of-Arabia-gevoel. Ik geniet van de schilderachtige omgeving. De Lommelse Sahara doet zijn naam alle eer aan: de grote zandvlakte lijkt op een miniatuurwoestijn met helderblauwe meertjes, heidestroken en geurende naald- en loofbossen. We luisteren naar het ruisen van de wind. Gefascineerd kijken we naar de voorbijvliegende vogels. Het is toch iets magisch, zo’n klein vogeltje dat z’n vleugels uitslaat en opstijgt  naar waar hij maar wil.

Van ver zien we de Reus van Bosland al boven de bossen uitstijgen. Deze  uitkijktoren heeft maar liefst 144 trappen en is 30 meter hoog. Ik vind het een prachtig bouwwerk en heel kunstig ondanks zijn robuuste uiterlijk.  Hij bestaat uit zes geschakelde driehoeken die omgeven zijn door circa vier kilometer scheepstouw. Door het touw afwisselend strak en los rond de toren te wikkelen, ontstaat een subtiele verwijzing naar de golvende lijnen van de Sahara.  Wanneer we ter plaatse zijn, beklimmen we de toren en kunnen we genieten van een ver uitzicht. Die uitkijktoren op zich, is de trip al waard! 

Onderweg stoppen we aan een zonovergoten terrasje voor een heerlijk drankje. Ook hier hebben ze Limburgse vlaai maar omdat het al bijna drie uur is en we vanavond al gaan eten, besluiten we wijselijk om maar te passen. Aan het Kempens kanaal wandelen we over een unieke voetgangersbrug om vervolgens door het bos terug aan ons beginpunt te eindigen. Wat een prachtige dag alweer! Het zonnetje was de hele dag van de partij. We kunnen ons voorstellen dat het hier tijdens de zomermaanden super druk is maar vandaag viel het reuze mee. Wanneer we naar de auto wandelen, begint er wel meer en meer volk te komen. 

’s Avonds rijden we terug richting Antwerpen voor een heerlijk dinertje bij Zagreb, het restaurantje dat wordt uitgebaat door Vincent Banic en zijn vader. Ze brengen traditionele Kroatische gerechten op tafel.  Hier staat de pure mediterrane keuken centraal met vis of vlees op de houtskoolgrill.  Een mooie afsluiter van ons weekendje weg!

 

Bocholt - Alpaca boerderij

Vandaag nemen we uitgebreid de tijd om kennis te maken met de alpaca’s. Ongeveer 20 jaar geleden startte John het bedrijfje op omdat hij in Australië verliefd geworden was op deze schattige dieren. Ondertussen heeft hij er al zo’n 85 schattige beestjes rondlopen. John en Hanneke zijn echter niet aanwezig en het is Evan die ons verwelkomt, alhoewel verwelkomt is niet het beste woord. De man is een beetje ongeïnteresseerd vinden wij maar we laten het niet aan ons hartje komen. Langzaam gaan we de stal binnen waar de alpaca’s ons stuk voor stuk met grote ogen aankijken. Ze zien er allemaal zo fluffy uit met hun dikke vacht. Van origine komen alpaca’s uit Zuid-Amerika, maar je ziet ze steeds vaker in onze contreien.

Het is negen uur en ze kijken reikhalzend uit naar hun ontbijt. Hun lange ondertanden gaan op en neer en dat is echt een grappig gezicht.  Tijdens het voeren vertelt Evan ons een beetje over de alpaca’s maar erg spraakzaam is hij dus niet. De meeste info halen we van de borden in de stal. Wist je bijvoorbeeld dat de dracht van een alpaca ongeveer 350 dagen is? En ze alleen bevallen tussen 08.00 en 14.00 uur? Dit heeft ermee te maken dat een alpaca hun veulen niet kunnen droog likken en het veulen moet natuurlijk wel droog zijn voordat het de (koude) nacht in gaat. Tussen 08.00 en 14.00 uur is de kans het grootst op zonnig weer, waardoor het veulen natuurlijk opdroogt. Ook kunnen alpaca’s de bevalling tot wel 4 weken uitstellen, als het weer niet ideaal is. De beestjes lijken erg op een lama maar het verschil is het meest duidelijk aan de oren. De oren van een lama hebben een kromme vorm, terwijl de alpaca’s rechte, spitse oren hebben. Alpaca’s zijn ook een stuk kleiner. Lama’s kunnen dominant zijn en agressief optreden tegen bedreigingen. Alpaca’s zijn sociaal en vriendelijk naar de mensen. We lazen dat we niet bang hoeven te zijn voor een klodder spuug want dat ze niet in het wilde weg tuffen. Toch blijven we op onze hoede want Evan heeft gezegd dat de mannetjes en de allerkleinsten best wel spugen. En dat klopt want tijdens het filmen, kan ik maar net opzij springen voordat een klodder spuug door de lucht zweeft en bijna op mijn kleding terechtkomt. Hilarisch is het wel!

Na het voedermoment nemen we voor even afscheid van de alpaca’s en even is er verwarring wanneer we zeggen dat we straks wel terugkomen. Dat kan, zegt Evan, maar dan moeten we wel betalen. Ik maak er hem op attent dat Hanneke, die tenslotte de eigenares is, ons gezegd heeft dat gasten van het appartement gratis toegang hebben tot de stallen. ‘Ah ja ik ben hier nog niet zo lang’, zegt hij. De Pipo! Wij laten ons niet afschepen hoor. We nemen zelf een laat ontbijt en vertrekken daarna naar de vallei van de Abeek voor een wandeling ‘spelen met Bruegel’. Verspreid over het parcours staan allerlei oude volkspelen opgesteld. We laten het kind weer even in ons los en spelen het kootspel, haasje over, wandelen over de ton, etc …

Het is koud maar de hemel is blauw en het is zo een winterse dag waar we blij van worden. We snuiven de frisse lucht op. Deze wandeling leidt ons langs de oevers van de A-beek en gelukkig hebben we onze stapschoenen aangedaan want het pad is soms echt modderig. De Abeek begint op het militair domein (Meeuwen) en wordt gevoed met regenwater dat zich daar verzamelt. Door middel van enkele kleine sloten wordt het water samengebracht tot de eigenlijke Abeek. Op natte gronden zoals langs de Abeek vind je elzenbroekbossen. Die bestaan vooral uit zwarte els.

Wanneer we terug bij de boerderij komen, passeren we nog even bij onze vriendjes. Deze staan in de wei te grazen. Ze zijn al heel wat vriendelijker dan deze morgen want er wordt niet meer gespuugd. We letten er wel op dat we niet achter het dier gaan staan, want net zoals paarden kunnen alpaca’s je een flinke trap verkopen. Het zijn verder heel rustgevende dieren … het geluid dat ze maken, een soort langgerekt mmmmmmmm, zorgt ervoor dat we helemaal zen worden. Met hun wilde haardos en blije kop zien ze er behoorlijk aaibaar uit. Ze hebben wel een eigen willetje en echte knuffelaars zijn het niet. We kunnen ze wel eens over de bol aaien maar echt rond hun nek gaan hangen, vinden ze niet zo leuk. Alleen Sofie valt hard in de smaak. Ze draagt een fuchsia jas en  roze, daar houden ze wel van. Ze komen naar haar toe, terwijl ze bij mij onverschillig blijven verder grazen. 

Na de lunch rijden we naar Bocholt voor de kunstwandeling ‘in open ruimte’. Enkele kunstenaars uit de buurt verleenden hun medewerking. De lus leidt ons doorheen het dorp langs allerlei kunstwerken. Op de ramen zijn ook her en der mooie teksten geschilderd die allemaal wel iets met de Corona te maken hebben. 

We zijn eigenlijk nog maar net aan de wandeling begonnen, wanneer we voorbij een gezellig theehuisje komen met de naam ‘Wonderland’. Binnen is het gezellig en knus en verwijst alles naar Alice in wonderland. We dachten aan een Limburgse vlaai maar we worden verrast door een assortiment aan heerlijke taarten in een kleine etagère aan de toog en het is moeilijk kiezen. Ik ga toch voor mijn favoriet, de carrotcake en die is zo yummie!

De gemeente staat bekend om haar passantenhaven waar we het kunstwerk Marieke uit Bocholt aantreffen, een gebeiteld hardstenen beeld van een vrouw. Wil je liefde en geluk moet je voorzichtig over de linkerborst wrijven. Dat laat Yves zich geen tweemaal zeggen. De omgeving is prachtig, het water en de bootjes geven ons een instant vakantiegevoel. Hier zouden we wel willen wonen! Momenteel wordt er een prachtige wandeldijk aangelegd en de nieuwe appartementen schieten als paddenstoelen uit de grond. 

In het park staat er een speciale boom die jonge moeders terecht geweldig vinden. Het is namelijk de tutjesboom. Zodra ze er klaar voor zijn, kunnen kindjes hier hun tutje afgeven. Het tutje wordt bewaard door de eekhoorntjes. Peutertjes kan je dat nog wijsmaken natuurlijk. Echt een top initiatief vinden wij. Via het kerkhof wandelen we opnieuw naar het centrum en rijden we naar de boerderij voor het avondeten. 

Roermond

Mijn eerste reisje in het nieuwe jaar wordt een feit. Ik denk niet dat ik de enige ben die dacht dat dit nieuwe jaar een covid-vrij jaar zou worden maar blijkt dat we toch nog even op de tanden zullen moeten bijten. 2021 was niet het leukste jaar en ik ben blij dat het voorbij is. Wat voornemens betreft, ik ga er niet te veel maken en zal al gewoon tevreden zijn wanneer alles weer ‘normaal’ wordt. Met die ingesteldheid ruilen Yves, Sofie en ikzelf de Schelde in Antwerpen in voor de Maas in Limburg. 

De eerste dag van dit lange weekend brengen we door in Roermond, gelegen in het hart van Nederlands Limburg. Hier vloeit de Maas en de Roer samen. De stad staat bekend als een echte winkelstad en de meeste mensen komen dan ook hierheen om de Designer Outlet te bezoeken. Eigenlijk kun je er niet omheen om eens een kijkje te nemen in deze outlet. Wij zijn echter niet ‘uitsluitend’ naar Roermond gekomen om te shoppen, wij willen ook de binnenstad verkennen. We parkeren de wagen aan de outlet en wandelen de stad in. 

Het eerste opvallend bouwwerk dat we tegenkomen, is de Sint-Christoffelkathedraal. In 1410 werd er begonnen aan de huidige vorm van de kathedraal. Door de eeuwen heen heeft deze monumentale kerk meerdere rampen meegemaakt: een stadsbrand, de beeldenstorm, plunderingen, blikseminslagen, stormschade en torenbranden. De zwaarste verwoesting vond plaats op 28 februari 1945 toen de Duitsers daags voor de bevrijding van Roermond de toren lieten opblazen.

Roermond is de stad van Pierre Cuypers. Nu hoor ik je al denken: ‘wie?’ Om heel eerlijk te zijn had ook ik nog nooit van de man gehoord, maar eigenlijk is hij degene die Roermond op de kaart heeft gezet. Cuypers was een beroemd architect, rijksbouwmeester, ontwerper en projectontwikkelaar. Niet alleen was hij bezig met een exterieur, maar ook met het interieur waarbij hij (zeker voor die tijd) vernieuwende technieken gebruikte. De invloed van de architect is op veel plaatsen in de binnenstad nog altijd terug te zien.

Wanneer we op de  Markt komen, valt ons onmiddellijk het stadhuis op. Op 16 juli 1554 werd de binnenstad plat gebrand en verwoestte het ook het oorspronkelijke Stadhuis. Enkele jaren nadien werd het stadhuis heropgebouwd. Boven op het stadhuis prijkt het carillon, een torentje met beelden die verwijzen naar de historie van Roermond. Uiteraard stelt één van de beelden Pierre Cuypers voor. Iedere middag om 12.00 hoor je de klokken luiden en zie je de beelden draaien. De beiaard werd in 1982 aan de stad geschonken ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan van de stad.

De Roerkade is misschien wel het mooiste plekje van Roermond waar we al onmiddellijk merken dat Nederland in feeststemming is. Carnaval is in het land en we komen dus regelmatig kleurrijke figuren tegen. Via de Stenen Brug lopen we naar de ‘Voorstad St. Jacob Roermond’, dit is een sfeervol stadsdeel waar enkele prachtige huizen en Rijksmonumenten staan. De Stenen Brug is een bezienswaardigheid op zich. Kenmerkend voor dit Rijksmonument zijn de opvallende vier bogen. De verbinding tussen de Voorstad en de Roerkade was vroeger erg belangrijk voor de stad. Door de Voorstad ging alle verkeer van en naar het zuiden, maar ook dat van en naar het westen. De Voorstad bestond al in de 14e eeuw. Het werd vooral bevolkt door vissers en arme mensen. Pas in de 18e eeuw kwamen er om de Voorstad vestingwerken. Na 1854 werd het stiller in deze buurt, de doorgangsfunctie werd overgenomen door een nieuwe weg (Maastrichterweg) en vanaf 1865 ook door de spoorwegverbinding Maastricht-Roermond. 

De Voorstad dankt zijn naam aan de Sint Jacobuskapel. Deze kapel is in 1580 door oorlogsgeweld verloren gegaan. In 2013 is er een nieuwe veldkapel gebouwd op ongeveer dezelfde plaats met daarin het beeld van de heilige Jacobus op een verhoging.

Roermond was één van de hoofdsteden van het Hertogdom Gelre en werd door de eeuwen heen bestuurd door Spanje, Frankrijk, Oostenrijk, Duitsland en het Koninkrijk der Nederlanden. In 1781 verloor Roermond haar functie als vestingstad, maar je kunt nog altijd delen van de stadsmuur zien. De historische binnenstad van Roermond is niet heel groot, maar bevat talloze bezienswaardigheden. We wandelen van het ene monument naar het andere en bewonderen de fraaie oude handelshuizen. Zo komen we op het Munsterplein waar het grote standbeeld van Cuypers staat bij ‘zijn’ kerk. Cuypers mocht deze kerk restaureren en verving de barokke klokkentoren door twee rechthoekige torens. Niet alleen de voorzijde is prachtig, maar ook de achterzijde is de moeite waard. Ook de fraaie kiosk op het plein is ontworpen door Cuypers. 

We wandelen verder in de richting van het stadspark. Medio jaren tachtig van de vorige eeuw is dit niet al te grote stadspark aangelegd op de locatie van het voormalige Karthuizer Klooster. De Karthuis is nog steeds ommuurd door de oude kloostermuren. Het klooster heeft bestaan van 1376 tot 1783. Hierna zijn de gebouwen en tuin bewoond geweest door de zusters van St. Gerlach uit Houthem en van 1841 tot 1968 heeft het gediend als Groot Seminarie van het Bisdom Roermond. Het huidige park beslaat een groot gedeelte van de oorspronkelijk tuinen en gebouwen. Ondertussen is het beginnen regenen en dat zorgt ervoor dat we de binnenstad achter ons laten en we naar de outlet trekken om te shoppen. 

Op mijn bucketlist stond ooit ‘poseren met een alpaca’ en die wens heb ik enkele jaren geleden in Peru reeds in vervulling zien gaan maar toen ik hoorde dat deze beestjes ook in België rondlopen, wou ik ook hier van die schattige pluizenbollen gaan genieten. Na wat opzoekwerk vond ik een alpacaboerderij in Bocholt en een appartementje was dus snel geboekt. Wanneer we aankomen worden we hartelijk verwelkomd door de eigenaars. Wat onmiddellijk opvalt is de rust en de ruimte. Wanneer we uitstappen valt de stilte over ons en genieten we van het prachtige weidse uitzicht. 

Bij het logeren op de alpaca boerderij staan natuurlijk de alpaca’s centraal maar we besluiten pas morgen op ontdekking te gaan en vanavond gewoon te genieten van ons appartementje.

Sofie en ik zetten ons klaar voor een aflevering van de Masked Singer … benieuwd wie er vanavond ontmaskerd zal worden en of we het bij het rechte eind hebben.

Deze prachtige dag, kreeg door de vriendschap zeker een fijn gouden randje.