Stripwandeling Brussel

Onder het motto ‘voel je af en toe eens terug een klein kind’, gaan we vandaag naar onze hoofdstad voor de striproute. In 1993 begon de stad Brussel met het aanbrengen van stripmuren en ondertussen zijn het er al meer dan 50. Sonja en ik hebben afgesproken in Brussel Centraal want daar begint de wandeling. Het beginpunt is even twijfelachtig en we lopen al gelijk verkeerd, gelukkig bestaat er in deze tijd Google maps en eens vertrokken, gaat het goed. De eerste tekening bevindt zich letterlijk boven ons hoofd wanneer we de doorgang naar de Putterij  inlopen. 76 smurfen lachen ons toe en zorgen alvast voor een vrolijke noot. Een standbeeld van de Grote Smurf aan de Grasmarkt toont ons de ingang van de Horta Galerij. De naam Horta schept grote verwachtingen maar stelt ons teleur.

Op de prachtige Grote Markt horen we opzwepende muziek dus gaan we een kijkje nemen. Een Syrisch bruidspaar komt net het stadhuis buiten en wordt verwelkomt door een hele fanfare. Vele kijklustigen, waaronder wij, zijn getuige van het feestgewoel waarbij de bruidegom meermaals de lucht wordt ingegooid. Een leuk intermezzo. Bovendien kunnen we nu ook nog even genieten van de prachtige gebouwen met gouden elementen die de Grote Markt rijk is. Onderweg pikken we ook alvast nog wat graffiti mee, altijd leuk!

Aan de Schildknaapsstraat staat Guust Flater ons op te wachten. Hij zag het levenslicht in 1957 en sindsdien is de joviale, luie lomperik enorm populair. Tegenover het Marc Sleen Museum zetten we ons op een zonnig terrasje voor het eerste drankje van de dag. Het Horta Café kan ons hier wel bekoren. In onze beschrijving staat dat we even verderop bij jeugdherberg Sleep Well naar binnen moeten. Eenmaal binnen doet de bewaker al teken dat we mogen doorlopen. We zijn blijkbaar niet de enige toeristen die de striproute uitproberen. Hier verwelkomt La Vache ons, een creatie van Johan De Moor, zoon van de rechterhand van de bekende striptekenaar Hergé. 

Achtereenvolgens passeren we een stripmuur van Suske en Wiske, Billy the Cat en de dikke hond Dommel. Aan de Graanmarkt komen we bij Het Zinneke. Deze plassende hond is de meest opmerkelijke stop van de wandeling. Zinneke is de scheldnaam voor Brusselaars.

We zijn gearriveerd in de Marollen, een volke wijk waar mensen op straat leven. Het is de thuishaven van veel antiquairs en vintagewinkels. Upcycling is erg aanwezig in deze buurt, er is zelfs een winkel waar je per kilo 15€ betaalt voor tweedehandskleding. De kleurrijke figuren die er rondlopen, maken dit tot een gezellig stukje Brussel. Hier overheerst een vrolijke sfeer en een ontspannen ambiance. 

Ondertussen is het middag en hebben we honger gekregen. We zijn bij de Agora Hallen, een wijk waar er heel wat Aziatisch restaurant zijn. We gaan voor Thais en zetten ons op het terras van Perle de Siam, en een parel is het. Het eten in subliem. Sonja en ik zijn compatibel wat eten betreft, wat zij niet zo lekker vindt, belandt op mijn bord en omgekeerd. Met een volle maag zetten we onze tocht verder naar Nero, één van de grootste striphelden. Het Guiness Book of Records erkent Sleen als de meest productieve striptekenaar ter wereld. De muurtekening van Lucky Luck kan ons het meest bekoren. Ook al is dit één van de oudste stripmuren van Brussel, de kleuren zijn nog steeds even levendig. Even verder zijn het Asterix en Obelix, de dappere Galliërs, die ons met verstomming doen staan. Heel levensecht! 

Hier en daar zijn oude stripmuren verwijderd en vervangen door graffiti kunst. Deze aan het Anneessensplein is alvast prachtig. De buurt is iets minder, veel vreemdelingen en daklozen maar dat wordt ruim gecompenseerd door de aangebrachte kunst. Hier oogt zelfs een simpel wc hokje mooi. XIII is een stripheld waar ik nog nooit van gehoord had. Een kruising tussen James Bond en Jason Bourne. Zijn het de kleuren of de eenvoud van de tekening, we vinden het prachtig.

Yoko Tsuno is één van de zeldzame vrouwelijke striphelden. Deze Japanse heldin pronkt op een muur ter hoogte van Nieuwland nr 25. Daarna staan Bollie en Billie op het programma. De stripmuur ligt wat verscholen in een smal straatje achter een grote boom. We passeren ook weer enkele striphelden die voor ons niet bekend zijn zoals Odilon Verjus, Blondie en Blinkie en Leonard. 

In de Onze-Lieve-Vrouw van Gratiestraat, daar waar de lift naar het hoger gelegen Brussel pronkt, besluiten we ons even te zetten bij Lacrosse voor een lekkere latte. Mensjes kijken op een terrasje hoort er nu eenmaal ook bij. Bovendien hebben we af en toe best wat moeten klimmen en dat voelen we in onze kuiten. Een rustmomentje inlassen vinden we dus beiden een goed idee.

De graffiti die we tegenkomen is ook soms echt geweldig. De twee open ramen bij de Zwaardstraat bij voorbeeld of de kleine subtielere tekening van een poes. Jammer dat er ook veel vandalisme is in Brussel. Wat iemand bezielt om een prachtige tekening te vermassacreren met propaganda slogans is mij een raadsel.  

In Passé Moi Ciel staan hoofdpersonages Sint-Pieter en Lucifer in voor de zorg van de hemel. Deze minder bekende stripreeks maakt op een komische manier duidelijk dat er ook in de hemel nog heel wat werk te verrichten valt. De laatste striptekening is er eentje van Kuifje, ongetwijfeld de beroemdste Belgische stripheld. We zijn dan aangekomen bij Manneke Pis en hier kan je over de koppen lopen. We besluiten via de minder drukke zijstraatjes zonder souvenir winkeltjes naar Wolf te wandelen, het food walhalla van Brussel. Eenmaal daar zijn we een beetje teleurgesteld want ons plan om hier nog een dessertje te eten, valt in duigen. Restaurantjes genoeg maar geen zoete lekkernijen. Bovendien is het hier erg warm. Dan maar op zoek naar een leuke ijsbar en die vinden we op weg naar het station.

Bij Franklin wordt het ambachtelijk ijs vakkundig in een eetbaar potje gedraaid en versierd met allerlei toppings op een soort draaischijf. Met één ijsje zijn ze wel zo’n 5 min bezig dus wanneer de zaak volstaat, moet je hier ongetwijfeld heel erg lang wachten. We zijn echter alleen. Low in calories staat er in grote letters maar dat durven we te betwijfelen. Het ijs is geweldig van smaak maar achteraf hebben we beide een vreemd gevoel in onze mond. Mijn tong lijkt plots overgevoelig, vreemde gewaarwording. Waaraan het ligt, geen idee. Via de Koningsgalerij wandelen we terug naar het station en nemen we de trein terug naar huis. 

Het was een TOP dagje en een leuke manier om Brussel eens op een andere manier te verkennen.

Zandvoort Beach - Amsterdamse Waterleidingduinen

Na een zalige nacht, trekken we goedgemutst naar het ontbijt. Op dit uur zijn er nog geen wespen denkt Dee Dee dus zetten we ons op het terras! Ijdele hoop, zo blijkt want de kleine stekertjes zijn al alom vertegenwoordigd. Lang leve de zomer!

Om al dat lekkers er af te lopen, hebben we vandaag een dagje zee ingepland en trekken we naar Zandvoort, ook wel ‘Amsterdam Beach’ genoemd. Dit voormalige vissersdorp aan de Noord-Hollandse kust is niet echt een elegante badplaats met troosteloze blokkendozen en eentonige appartementencomplexen. Dat is te danken aan de Duitse bezetter, die tijdens de Tweede Wereldoorlog het oude dorp platwalste. Zandvoort verloor haar historische karakter maar kijk je voorbij de flats, dan kom je bij de langste boulevard van Nederland, een geweldig groot strand en prachtig glooiende duinen.

Het strand van Zandvoort is maar liefst 9 kilometer lang en gemiddeld 100 meter breed. Hierdoor is het een extreem geliefde strandbestemming onder zowel Nederlanders als buitenlandse toeristen. Je hoeft geen echte zonnebader te zijn om van de kustlijn te genieten. Het uitgestrekte strand leent zich namelijk ook perfect voor lange wandelingen. We snuiven de zilte zeelucht op en gaan wat uitwaaien.  De wind door onze haren, de frisse zeelucht, het geluid van de golven, het geeft ons een ultiem vakantiegevoel. Ik was het bijna vergeten, hoe het voelt die sensuele streling van de wind op mijn gezicht. 

Het oude centrum van Zandvoort heeft ondanks de verwoesting in de oorlog toch nog enkele authentieke stukjes. We duiken de kleine straatjes achter het strand in en komen terecht in de Sloppies. Dit is geen sloppenwijk, maar het oudste deel van Zandvoort met schattige witte vissershuisjes en zandkleurige villa’s. Hier nemen echte Zandvoorters op hun veranda het leven door. Een van de opvallende gebouwen van Zandvoort is de Nieuwe Watertoren, in het centrum achter de boulevard. De achthoekige toren van 48 meter is gebouwd tussen 1949 en 1951 als vervanging van de Oude Watertoren, die door de Duitse bezetter in 1943 werd opgeblazen. Er wordt al lang geen drinkwater meer opgeslagen, maar lange tijd zat er bovenin een restaurant. Na de sluiting in 2001 is het beeldbepalende gebouw aan zijn lot overgelaten en verpauperd. 

Via de duinen wandelen we terug in de richting van de zee. Wat is het hier mooi. De hoge duinen, bedekt met grassen en heidebloemen zijn een welgekomen afwisseling. In de verte  zien we een mooie vijver dus wandelen we nog wat verder. Het blauwe water steekt mooi af in de groene omgeving. Libellen en vlinders fladderen om ons heen.

Lunchen doen we bij Hippie Fish, een hippe strandbad waar we ons volledig onderdompelen in de Ibiza sfeer. Wat hier onmiddellijk opvalt, is het fantastische interieur. Naast de olijfbomen en andere planten zijn er veel etnische invloeden en knusse hoekjes. De menu kaart is niet al te groot maar er is voor ieder wat wils. We kiezen voor de bao buns en die zijn zalig. De slogan 'slow down and stay a while' is hier in elk geval zeker op zijn plaats. Vanuit onze strandstoel, hebben we een prachtig zicht op de zee. We besluiten wat langer te blijven en nog een dessertje te bestellen. De wafels met aardbei zijn hemels en dat vinden ook de musjes die ons bord vakkundig komen aflikken. 

Aan de zuidkant van Zandvoort liggen de Amsterdamse Waterleidingduinen, een prachtig gebied met bossen, maar ook vlakkere gedeeltes. Het is 5 km breed en maar liefst 10 km lang. Het is het oudste waterwingebied van Nederland. Hier wordt het water door het duinzand op een natuurlijke manier gezuiverd. Dat proces duurt 3 maanden. Er zijn verschillende wandelingen die goed zijn aangeduid. Wij volgen de minst lange, die van 4 km want we willen het rustig doen en hopen uiteraard ook wat wild te spotten want wat dit natuurpark zo bijzonder maakt is de grote hoeveelheid hertjes! Er leven er hier meer dan 2500. We gaan dus op mini wandelsafari. 

Het is er lekker rustig en we zijn nog maar 5 min binnen of daar is het eerste damhert al. Van in de verte kijkt ze ons aan en verdwijnt net zo snel als ze is gekomen.  Het is hier zalig wandelen. Wanneer we ons even op een bankje zetten, verschijnt er opnieuw een hertje. Ze is nieuwsgierig en langzaam komt ze dichterbij. Op minder dan een meter blijft ze staan en kijkt ons recht in de ogen. Wij blijven roerloos zitten en genieten. Met een kwispelend staartje huppelt ze na enkele minuten opnieuw het bos in. Wat verderop staat er weer eentje te grazen. Ik wandel rustig dichterbij en ze laat me begaan. Wat verderop komen we uit het bos terecht in een duinlandschap waar bunkers verstopt zitten onder het zand. Een heel ander stukje natuur hier. Ons namiddagje damherten spotten was een echt succes. We eindigen onze dag aan de Zandvoortselaan 130 waar zich de ingang van het park bevindt, alsook het pannenkoekenhuisje ‘Dune aan de duinrand’. De reuzepannenkoek met appel is een mooie afsluiter van dit geweldige weekend.

Haarlem

Voor Dee Dee’s verjaardag trakteer ik haar op een verrassingsuitje bij onze noorderburen. We vertrekken vroeg in de ochtend naar Haarlem. Dit zou een prachtige en sfeervolle stad zijn met pittoreske straatjes en prachtige historische panden, dus we zijn benieuwd. 

We starten onze wandeling op de Grote Markt bij de imposante eeuwenoude gotische St Bavo kerk, de grootste Kerk van Haarlem en een bezienswaardigheid op zich. De toren bestaat uit eikenhout bezet met lood. Er stond eerst een stenen toren maar die bleek teveel gewicht te dragen wat de stabiliteit niet ten goede kwam. De steunpilaren gingen scheuren en om verdere averij te voorkomen werd steen dus hout. Rondom de kerk zijn een aantal leuke en gezellige cafés dus zetten we ons eerst op een terrasje voor een tasje thee alvorens de stad te gaan verkennen.

Dit weekend vindt het Haarlem Jazz and more festival plaats dus de Grote Markt is afgesloten. Via het Lepelstraatje duiken we de smalle gouden straatjes in. Het zijn er zeven. Pittoreske straatjes met honderden bijzondere winkeltjes, vol ambachtelijke producten en unieke verhalen. Lunchen doen we in een kleine koffiebar met een leuk tuintje achteraan. De mosterdsoep is heerlijk en het toetje, een  carrotcake is ook heel lekker.

Na de lunch gaan we nog even de St Bavo kerk binnen want om 13u15 geven ze er een orgel concert. In een mum van tijd vult de kerk zich en even later weergalmen de tonen van het orgel door de ruimte. 

Al slenterend door de stad zijn het echt wel de bijzondere bouwstijl en de prachtige gebouwen die indruk maken. Ik ben dol op al die trapgeveltjes. Een paar huizen en kerken werden zelfs ontworpen door Vlamingen die naar hier kwamen om Spaanse legers te ontvluchten. De Gentse architect Lieven de Key was wel heel ijverig want hij tekende de plannen voor menig monument in de stad. In Haarlem zijn een aantal interessante musea, zoals het Teyler Museum, het museum van de verwondering aan het Spaarne. Het is mooi weer en we hebben niet veel zin om binnen te gaan maar alleen al de gevel is de moeite waard om tot hier te wandelen. Toch besluiten we even binnen te gluren en wat we zien is ook prachtig. We worden overvallen door een schitterende marmeren entreehal met blinkend bladgoud, reliëfs, beeldhouwwerk en versieringen.   

In Haarlem zijn ontzettend veel hofjes die je ook kan bezoeken en dat vinden wij altijd leuk. De Haarlemse hofjes werden in de 17de eeuw opgericht door gefortuneerde families of eenzaten die met hun geld behoeftigen wilden helpen met een woonplaats. Rond een binnentuin werden huisjes gezet, bedoeld voor ouderen en voor 99% enkel vrouwen, weduwen of oude vrijsters. Qua inrichting lijken de Haarlemse hofjes op begijnhoven, maar dan zonder begijntjes en zonder begijnenkapel of kerk. De hofjes dragen de naam van hun mecenas. Intussen zijn het al lang geen bejaarde dames meer die er wonen, maar zijn het éénpersoonsgezinnen of jonge gezinnen. 

Een kerk waar bier wordt gedronken i.p.v. miswijn. Meer zelfs, het bier wordt er gebrouwen. Om het met eigen ogen te zien, gaan we naar de Jopenkerk. Vroeger inderdaad een bidplaats, maar sinds 2010 een stadsbrouwerij annex café en restaurant. Een ingrijpende herbestemming is het wel maar het is prachtig. Alleen jammer dat de ober op zich laat wachten. Na bijna een kwartier geven we het op, staan we recht en vertrekken we terug op zoek naar een ander leuk plekje in de stad waar we wel welkom zijn. 

Onder het motto ‘It is always tea time’, ploffen we neer op een terras voor een tasje thee met iets lekkers. We zitten net wanneer voor onze neus een baby uit zijn poussette tuimelt. De kleine blijft er kalm bij en laat geen traan. Even later komt er een dame voorbij met hond die prompt wordt aangevallen door twee keffers. Nog wat later struikelt een ober waardoor zijn ganse plateau vol drank tegen de vlakte gaat. We vinden het altijd leuk om mensjes te kijken, maar nu vragen we ons toch af of er hier geen verborgen camera hangt. De scone en de lemon pie zijn in ieder geval een aanrader. Alleen vragen we ons af of we straks nog wel een plekje hebben voor ons diner want al dat zoet vult … Zorgen voor later!

De grachten in Haarlem zijn een plaatje op zich. De meest bekende is het Spaarne, maar de Bakenessergracht is absoluut de mooiste. Ze lopen beide dwars door het centrum heen en het is hier echt heel gezellig wandelen. We zijn het er beide over eens dat dit kleine zusje van Amsterdam, echt prachtig is. We zijn instant verliefd geworden op deze prachtige stad. Waarschijnlijk heeft het water hier veel mee te maken. Water brengt rust in de hectiek van een stad. We bekijken de woningprijzen en weten nu, hier wonen is niet goedkoop maar we zouden ons appartementje maar wat graag ruilen voor een mini huisje hier aan de waterkant. 

Ben je in het centrum van Haarlem, dan kun je niet weggaan zonder even naar de andere oever te wandelen waar de Molen De Adriaan staat. De Amsterdamse ondernemer Adriaan de Boois heeft de windmolen gebouwd en de molen is dan ook naar hem vernoemd. Het bijzondere bouwwerk ligt aan de rivier het Spaarne en heeft in totaal vier verdiepingen. Jammer genoeg zijn we net te laat want voor onze neus wordt de toegang gesloten. Als dat geen reden is om  terug te komen …

We passeren een groot gebouw met een indrukwekkende koepel en vragen ons af wat dat is. Er staan enkele bewoners op straat dus Dee Dee informeert even. Het blijkt de  voormalige gevangenis van Haarlem te zijn. Volgens de dame kan je dit ook van dichtbij gaan bekijken dus dat laten we ons geen tweemaal zeggen. We steken de straat over en gaan een kijkje nemen. Wow wat een juweeltje! De Koepel bevat vier gestapelde cellenringen met in totaal 400 cellen. De gevangenis werd in 2016 gesloten en werd een opvangplek voor Syrische vluchtelingen. Momenteel bevindt zich op de benedenverdieping een bioscoopcomplex. 

Na een eerste dagje genieten, trekken we naar het Courtyard by Marriott hotel dat gelegen is in Hoofddorp, vlak bij de luchthaven. Hier gaan we een nachtje logeren in stijl. Bij aankomst genieten we al onmiddellijk van de uitstekende service want we krijgen een upgrade. Onze ruime kamer bevindt zich op de tiende en tevens de hoogste verdieping. In ons arrangement zit een diner dus trekken we naar het restaurant waar een heerlijk internationaal buffet klaar staat. We krijgen ook een welkomsdrankje. 

Parijs dag 4 - Montmartre

Onze laatste dag is aangebroken dus wordt er gepakt en trekken we voor een laatste keer naar de kleine ontbijtruimte. Wat is ontbijten in het land van de croissants toch zalig. Vandaag staat Montmartre op het programma, ooit een boerendorp gebouwd tegen een heuvel net buiten Parijs, daarna de plek waar kunstenaars allerlei zich thuis voelden. Montmartre is waarschijnlijk de meest bekende buurt in Parijs. Het beeld van Montmartre wordt vaak geromantiseerd omdat het de setting vormt voor veel, zowel historische als hedendaagse liefdesverhalen en films.

We zijn extra vroeg vertrokken vandaag om nog het beste uit de dag te kunnen halen maar het blijkt geen goede start want de metrolijn die verbinding maakt met onze metrolijn, is onderbroken net in het station waar wij moeten overstappen. We nemen dus een andere lijn en moeten nog een stukje wandelen door de rosse buurt, Quartier Pigalle. Het heeft hier veel weg van een Noord-Afrikaanse souk waar de ene na de andere sexshop wacht op haar publiek. Toch  blijft het er reuze gezellig met de vele kronkelige straatjes en kleine huisjes. Uiteindelijk geraken we wel waar we moeten zijn, namelijk op de Place Blanche, waar de wandeling start.  De naam Blanche herinnert aan de witte kalksteen die tot het eind van de 19e eeuw werd gedolven en verzameld werd op dit plein. De meeste bewoners van Montmartre werkten er. Hier zien we nog één van de typische metro-ingangen die eind 19^de eeuw werden ontworpen. De stijl is art nouveau, herkenbaar aan de bloemmotieven en het kronkelige gietijzerwerk. Jammer dat de meeste in Parijs verloren zijn gegaan. Net aan de overkant bevindt zich het wereldberoemde cabarettheater Moulin Rouge. Dat laten we achter ons en beginnen aan de klim naar boven. 

Vroeger stond Montmartre vol molens, het leek wel Nederland. Nu zijn er  nog twee in deze buurt, de Moulin de la Galette en de Moulin Le Radet. Niet dat deze zo spectaculair zijn maar wel leuk om te zien. Even verderop staat een vreemd maar grappig kunstwerk. Het noemt ‘de man uit de muur’ en dat is de perfecte benaming. Het kleine straatje aan Avenue Junot is alweer een Instagramplekje volgens Viv. Het zijn inderdaad mooie huisjes met leuke voortuinen vol groen. Hier op de hoek zetten we ons alvast voor een drankje want van al dat geklim hebben we dorst gekregen. Na de verkoeling klimmen we nog wat hoger naar Place Dalida. 

Dalida was een Frans-Egyptische zangeres en actrice van Italiaanse afkomst. Het succes lachte haar toe, zo goed zelfs dat ze samen met Édith Piaf gezien werd als de meest populaire Franse zangeres uit de 20e eeuw. Haar privéleven en vooral haar relaties met mannen waren minder gelukkig. Drie mannen met wie ze een relatie had, pleegden zelfmoord. Moe van alle problemen maakte ze in de nacht van 2 op 3 mei 1987 met behulp van pillen een eind aan haar leven. Een aantal jaren na haar dood werd onder grote belangstelling dit plein, midden in haar geliefde Montmartre, plechtig ingehuldigd. Ze kreeg hiermee in ieder geval een veel mooier eerbetoon dan Edith Piaf. Deze plek is ten minste mooi en aangenaam.

Het roze huisje op de hoek van Rue Girardon is beroemd geworden door het schilderij van Maurice Utrillo. Hij was de zoon van Suzanne Valadon, een prostituee en zelf ook schilderes. Toen hij geboren werd ging ze naar Renoir, voor wie ze negen maanden eerder geposeerd had, maar die weigerde hem te erkennen. Degas, voor wie ze ook model had gestaan, weigerde eveneens. De Spaanse kunstenaar Miguel Utrillo, besloot toen de baby te adopteren want, zo zei hij, hij wou met plezier zijn naam zetten onder een werk van Renoir of Degas. Pas toen Maurice 27 was begon hij de naam Utrillo te gebruiken. Zijn hele leven lang zou hij Parijse stadszichten schilderen, vooral in en rond Montmartre.

Vroeger waren er een aantal wijngaarden op La Butte. Maar door de bebouwing en de exploitatie van de kalkgroeven werd er in 1870 al geen druppel wijn meer verkocht. In 1933 ontstond het idee om toch maar weer een wijngaard aan te planten. De Clos Montmartre heeft maar liefst een opbrengst 300 tot 400 flessen per jaar. In oktober worden hier echte wijnfeesten gehouden en de flessen worden onder grote belangstelling geveild door de burgemeester van Montmartre. Ik vind dit echt een geweldig stukje Parijs, die super leuke straatjes met dat dorpsgevoel dat er hier toch nog aanwezig is. Montmartre heeft heel veel leuke restaurantjes maar ook best wel enkele tourist traps. We kiezen er eentje uit waar niet veel toeristen zitten, daar waar de locals eten, is het meestal goed. En dat is het ook! 

Ondertussen zijn we helemaal boven geraakt waar de prachtige Sacre Coeur staat, ook wel spottend de ‘zoete suikerbol’ genoemd want inderdaad het lijkt wel een beetje op een grote suikertaart. Het Byzantijns bouwwerk werd gemaakt uit kalkgrond met speciale acties en inzamelingen en is smetteloos wit. Opmerkelijk is wel dat het bedrag vooral bij de dames van ‘lichte zeden’ vandaan kwam, die in deze buurt op Place Pigalle hun werkterrein hadden. Het bouwen van de kerk was niet zo eenvoudig want de berg leek wel een gatenkaas vanwege de jarenlange geëxploiteerde kalkgroeven. Deze moesten eerst allemaal worden dichtgegooid en versterkt, alvorens de fundamenten gelegd konden worden. Je kan niet naar Parijs komen zonder het icoon van de stad te bewonderen. Ik vind het prachtig, ook al krioelt het hier van de mensen en dan voornamelijk toeristen en Afrikaanse inwoners van Parijs die allerlei spullen aan de man proberen te brengen. Op de trappen staat een klein jongetje geboeid te luisteren naar een muzikant. Hij lijkt zijn enige toeschouwer

Montmartre is vooral bekend om de  Place du Tertre.  Dit pleintje is gelegen in het hart van Montmartre. Het plein is omringd door schitterende bomen waarvan sommige meer dan 100 jaar oud zijn. Schilders uit alle windstreken proberen hier hun schilderijen te slijten. Vroeger stond het plein vol en was het best pittoresk maar tegenwoordig heeft het veel van zijn vroegere charme verloren.

Het grootste gedeelte is omgevormd tot restaurant waardoor de schilders nu een beetje op de schopstoel zitten. Toch is het best fijn om hier wat rond te dwalen. Vooral de kleine straatjes zijn heerlijk om in te verdwalen. Ik zou hier best een half dagje kunnen rondlopen. Op elke hoek van het plein zit er wel een schilder een portret van een toevallige voorbijganger te tekenen. De één al wat mooier dan de andere. Op deze plek zie je gewoon overal kunst, in al haar vormen, of je het nu mooi vind of niet, er is voor elk wat wils. We dalen terug af via de vele trappen, naar beneden gaat net iets vlotter dan naar boven.

Op Place de Abbesses staat één van de mooiste metroingangen van Guimard. Het bijzondere aan deze ingang is dat hij een glazen overkapping heeft. Op Square Jehan Rictu staat ‘Le mur des je t’aime’. Op een oppervlakte van 40 m2 staat ‘Ik hou van jou’ geschreven in 311 talen. Frédéric Baron, componist en muziekschrijver, verzamelde de teksten en calligrafe Claire Kito schreef ze op.

Van op Square Louise Michel hebben we een prachtig zicht op de Sacre Coeur. Heel vreemd dat er hier geen hordes toeristen zijn. Ze zitten waarschijnlijk allemaal boven. Een oude kermismolen draagt bij tot het prachtige decor.

Onze wandeling zit er om half 3 al op. We trekken terug richting hotel waar we achter de hoek op een terrasje neerploffen. Hebben ze hier toch wel geen tarte tatin zeker! Deze omgekeerde appeltaart smaakt toch nergens zo lekker dan in Parijs. Ook ons uitzicht is geweldig, namelijk de Eglise Saint-Vincent-de-Paul. Deze prachtige kerk met dubbele torenspits heeft een indrukwekkende façade. Ik besluit toch even tot daar te wandelen, kwestie van toch nog het gevoel te hebben iets gezien te hebben deze middag. De kerk is redelijk donker maar zeer indrukwekkend. Rondom het schip is een geschilderd Fries met 160 heiligen. Wanneer ik er ben, begint het orgel te spelen. Kippenvel!

Ons Parijs avontuur zit er op maar terugkomen doe ik zeker want er is nog zoveel te ontdekken in deze prachtige stad. Amour sans Fin!

Parijs dag 3 - van Canal St Martin, via Père Lachaise naar Piaf

Vandaag gaan we naar Canal Saint Martin, een kanaal in het noordoosten van Parijs dat door vier verschillende arrondissementen stroomt. Het stuk(je) waar wij langs lopen is het smalle gedeelte met enkele bruggetjes en sluizen. Langs het kanaal bevinden zich talrijke fabrieksgebouwen uit de 19e eeuw, waaronder de oudste elektriciteitscentrale van Parijs en een oude papierfabriek. Het is een gezellig, rustig en pittoresk stukje écht Parijs waar we lekker in de schaduw onder de bomen wandelen, terwijl de zon in het water glinstert. Bij de schitterende draaibrug maak ik me even de bedenking hoe fijn het zou zijn mocht de Solveig hier plots voorbij varen. Rudi en Diane zitten in Frankrijk en varen opnieuw richting Parijs ‘as we speak’ maar ja … varen gaat niet zo snel natuurlijk. Jammer genoeg is de wandeling langs het kanaal snel voorbij. 

Bij het Square Frederick Lemaitre verdwijnt het water onder de grond. Hier staan twee standbeelden. De eerste is de man waar dit plein naar is genoemd, een zeer beroemd acteur. Victor Hugo was zeer onder de indruk van zijn acteertalent en heeft zelfs geprobeerd hem naar de Comedie Française te halen. Het standbeeld aan de overkant is een herinnering aan La Grisette uit de 19e eeuw. Deze dames van lage klasse en meestal in grijze kleding, deden allerlei bijbaantjes tussen de 17e en 19e eeuw. Deze ‘dame’ was rozenverkoopster in 1830. 

We zetten onze wandeling verder in de richting van het beroemde kerkhof Père-Lachaise. De weg er naartoe is nu niet de meest aangename. We passeren het heiligdom van enkele clochards. Ze hebben niet te klagen want hun living is zelfs uitgerust met een heuse sofa. Alles oogt een beetje verloederd en zelfs het prachtige gebouw Lycée Voltaire, genoemd naar de Franse schrijver, essayist en filosoof, kan hier niets aan veranderen. Het prachtige gebouw staat namelijk volledig in het stof vanwege de wegenwerken die er plaatsvinden. 

Bij Père-Lachaise aangekomen, nemen we de hoofdingang van het 44 hectare groot kerkhof. Hier staan ongeveer 69.000 grafzerken verspreid tussen de bomen. De ligging op de heuvel met de fraaie naam Champ-l'Évêque is prachtig en in elk seizoen is het een bijzondere plek. Dat klinkt misschien een beetje vreemd voor een begraafplaats maar Père-Lachaise is meer dan dat. Het is een stad in de stad en werd aangelegd in de vorm van een Engelse tuin. Kosten nog moeite werden gespaard voor de aanleg maar initieel werd er bijna niemand begraven. Wie wilde er nou begraven worden buiten de stadsmuren? Dat was toch alleen maar voor het gepeupel? Acht jaar na de opening waren er ongeveer 800 graven. Nadat de schrijvers Molière, Jean de La Fontaine en het bijzondere koppel Abaelardus en Heloïse er hun laatste rustplaats kregen, wou iedereen echter op Père Lachaise begraven worden. Nu is het dé plek om op zoek te gaan naar graven van bekende schrijvers, zangers en zangeressen, maar ook beroemde wetenschappers, staatsmannen, kunstenaars en componisten.

Opvallend is dat ook veel buitenlanders zoals Russen en Japanners op deze plek in Parijs begraven willen worden. Het lijkt wel of we zijn in een pelgrimsoord. Zeker bij het graf van de in 1971 overleden zanger van The Doors, Jim Morrison. Een ware trekpleister voor fanatieke fans die nog iets proberen mee te nemen van het restant van de grafsteen. Blijkbaar werd zijn grafsteen al drie keer vervangen dus staat er nu een hek voor. We komen voorbij het graf van Suzon, een jonge vrouw van 21 in de bloei van haar leven. Zij hield waarschijnlijk van lezen en muziek. Ze werd op 13 november 2015 door terroristen vermoord toen zij van haar leven aan het genieten was in de Bataclan. Met haar stierven die dag nog veel meer jonge mensen. We hebben haar niet gekend maar toch raakt ze ons. 

Alle graven hebben een nummer wat het zoeken toch iets gemakkelijker maakt. Op nr. 68 ligt Édith Giovanna Gassion begraven. Voor de meesten een onbekende naam, maar de naam Édith Piaf kent zo goed als iedereen. Ze werd op 19 december 1915 geboren in één van de armste wijken van Parijs. Haar ouders waren kroegzangers en Édith had een niet bepaald gelukkige jeugd. De eerste levensjaren brengt ze door bij haar oma die een bordeel runt in Normandië. In 1935 wordt ze ontdekt door een nachtclubeigenaar die vlak voordat Édith succes krijgt, wordt vermoord. Édith is de hoofdverdachte, maar wordt vrijgesproken. Raymond Asso neemt haar onder zijn hoede en geeft haar de naam Piaf, wat in het Frans ‘mus’ betekent, gekozen vanwege haar kleine gestalte van 1.40 meter. Vanaf dat moment begint haar carrière te lopen. Op het eind van haar leven, gaat haar gezondheid snel achteruit, maar ze blijft optreden. In 1960 stort ze onder invloed van pijnstillers en alcohol in op het podium. Op 10 oktober 1963 overlijdt Édith Giovanna Gasson op 48 jarige leeftijd aan de gevolgen van leverkanker. Haar lijfspreuk was ‘Ik heb nergens spijt van’ ofwel ‘Non, je ne regrette rien’.

We verlaten het kerkhof en gaan op zoek naar een plekje om te lunchen. Bij een kleine bakkerij net tegenover de Eglise St Germain de Charonne houden we halt. Viv gaat voor een broodje maar ik neem liever iets zoet. We bevinden ons dus in de oude volkse buurt Charonne. Helaas heeft het de laatste jaren veel van haar oude charme verloren. Er is veel graffiti op de oude muren maar meer dan dat is er niet te zien.

We moeten best wat klimmen om tot bij la Rue Iréne Blanc te komen, ook wel La Champagne à Paris genoemd. Op deze plek waren tot het eind van de 19e eeuw de gipsgroeves. Toen de groeves leeg waren, werden ze opgevuld met de vrijgekomen grond van de bouw van de metro en werden hier 92 huisjes neergezet. De huisjes waren voor die tijd van redelijke luxe voorzien en hadden allemaal een eigen voortuintje. De huisjes zijn door verschillende architecten ontworpen, één zelfs zonder architect, vandaar dat ze ook allemaal verschillend zijn. We lijken wel in een volksbuurt in Engeland. Een totaal ander Parijs waar we weinig toeristen tegenkomen.We dalen terug af richting Place Edith Piaf. Hier staat ter nagedachtenis aan Edith Piaf een bronzen standbeeld van Lisbeth Delisle. Het is geplaatst op 11 oktober 2003, de dag waarop ze 40 jaar daarvoor overleed. Het belichaamt het leed van de briljante zangeres en haar zoektocht naar verlossing door middel van muziek maar ziet er jammer genoeg wat onverzorgd uit. De grootste zangeres die Frankrijk ooit heeft gekend, verdient wat ons betreft toch een beter lot.

We besluiten dat we genoeg gewandeld hebben en nemen de metro terug naar de Seine voor een ijsje. Al veel smaakjes geprobeerd, nog veel te gaan.

‘s Avonds gaan we eten bij La Coupole op de Boulevard du Montparnasse. Viv en ik hebben onlangs de uitzending van ‘Remarkable places to eat’ gezien waarin Fred Sirieix, de Engelse foodie dit restaurantje uitkoos als een ‘must go location when in Paris’. We worden vriendelijk naar ons tafeltje begeleid ook al zijn we veel vroeger dan onze reservatie aangeeft. Het menu is dat van een Franse bistro maar elk gerecht heeft zo te zien wel een eigen twist. Het is moeilijk kiezen maar wanneer we bestellen, knikt onze ober goedkeurend. De bediening is gevat, professioneel maar met een knipoog. Van zodra ze zien dat we foto’s nemen, zetten onze twee obers zich in een pose. Wanneer het eten op tafel komt en we een eerste hap nemen, zijn we het er beide over eens: dit is ‘delicieux’. De vis smelt in de mond en de frietjes zijn heerlijk krokant. Wij raden iedereen dus aan om La Coupole zeker niet over te slaan. 

Parijs dag 2 - Instagramplekjes in het centrum

De nacht spoelde de vermoeidheid weg maar in de ochtend blijkt toch nog maar eens dat hoe ouder ik word, hoe vaker ik geradbraakt mijn bed uit kom. Een verkeerde houding op een te dik hoofdkussen resulteert in een stijve nek. Mits wat opwarming van het zonnetje zal dat wel goed komen zeker. In ieder geval staat er een lekker ontbijtje op ons te wachten en dat alleen al doet me het bed uitspringen (mmm misschien is dat wat te optimistisch). Het buffetje is redelijk uitgebreid en er is vers fruitsap dus ik ben content. 

Ik ben op stap met een insta-lover dus staat er als eerste een instagram-waardig plekje op het programma. Ik krijg naam en adres door en zoek uit hoe we er geraken, Viv volgt. Het is even zoeken want rue Crémieux is geen geijkte toeristische attractie. Uiteraard wel voor insta-Girls. De vroegere arbeidershuisjes in het autovrije straatje zijn allemaal in pasteltinten geschilderd. Het is er nog lekker rustig, al ergert één van de bewoners zich toch aan onze aanwezigheid. Vooral omdat we hem mee op de foto zetten. Wanneer ik zijn poes wil aaien, blaft hij me af. De zwerver die een beetje verderop in zijn slaapzak ligt, zal het worst wezen. Hij draait zich nog eens lekker om. 

Volgend ‘must see’ adresje ligt op een half uurtje stappen op de boulevard Beaumarchais bij Merci, een hippe winkel met dure spullen. Op het binnenplein staat een rode oude fiat 500. Heel het tafereeltje wordt minitieus in scène gezet. Deur op een kiertje, plaatsnemen op een stoeltje en lief lachen naar de camera. Ja het leven van een insta-girl is zwaar.

Van zo een fotoshoot krijgt een mens honger dus besluiten we bij The Brooklyn Pizzeria te lunchen, gewoon omdat het er leuk uitziet. Onze lunch bestaat uit een soort foccacia, bij mij met tomaten, bij Viv met avocado en burrata. De eerlijke, Italiaanse keuken proeven we in elke hap. Heerlijk die volle smaak van de tomaten. Alleen is het voor mij toch wat moeilijk te eten met een kaak die niet meer helemaal goed in elkaar zit. Het heeft wel het voordeel dat ik veel trager eet dan gewoonlijk en bijgevolg ook langer geniet, zij het dan met serieus wat pijn. Wanneer ik het neerschrijf, besef ik dat dit wat tegenstrijdig klinkt. 

Met ons buikje gevuld lopen we naar het volgende mooie plekje, gelegen in de wijk Faubourg. In deze wijk woonden vroeger timmerlieden en houtbewerkers. Zij hadden doorgaans hun atelier in een achterliggende passage. Zo ook in Cour Damoye, een steegje midden in de stad vol blauwe regen aan de gevels. De ingang van dit autovrije straatje bevindt zich heel onopvallend tussen twee cafés. Hier komen we in een andere wereld, hier heerst er rust in de drukke stad en zien we geen andere toeristen.   Wanneer we de ogen sluiten worden we zo weer gekatapulteerd naar het verleden. Ik zie de paardenkoersen in gedachte al rijden op de geplaveide straat. Alles is hier mooi gerestaureerd met respect voor de oorspronkelijke architectuur. Ergens halverwege zit een vriendengroep gewoon op de stoep te lunchen. Die nonchalance van de Parijzenaars, we love it!

Het is al bijna half 2 wanneer we eindelijk aan onze geplande wandeling gaan beginnen dus nemen we de metro naar ons beginpunt maar daar loopt het weer mis want Viv ziet een leuk pleintje. Ik moet wel toegeven dat La Place Dauphine inderdaad een stop waard is. We zetten ons op het terras van La Rose de France en bestellen iets fris. We verslikken ons bijna wanneer we maar liefst 6,9 euro moeten betalen voor een watertje. Een mens kan in Parijs eigenlijk beter een cocktail bestellen, veel duurder is dat niet. Het is er wel heerlijk zitten onder de bomen. De schaduw zorgt voor een prachtig schouwspel in het zand. Het is een oase van rust in de drukke stad. Het driehoekig plein komt in een punt uit op de Pont Neuf. Via de Quai de Conti wandelen we naar de Ponts des Arts.

Vroeger de plek waar koppeltjes liefdesslotjes aan de brug vastklikten en vervolgens het sleuteltje in de Seine gooiden. De brug zou letterlijk en figuurlijk bezwijken aan de liefdesuitingen dus werden de slotjes verwijderd en de brug voorzien van plastic wanden. Maar een mens is inventief dus nu hangen er slotjes aan de lantaarnpalen. Op de Seine komt een boot voorbij, afgeladen vol met toeristen. Hopelijk zit er straks iets minder volk op tijdens onze avondrondvaart.

Eenmaal over de brug wandelen we verder op de Quai François Mitterand en slaan wat verderop links af naar Saint Germaine l’Auxerrois net tegenover de achterkant van het indrukwekkende gebouw waar het Louvre huist. Wat een grandeur zien we hier! We zijn er even stil van. Wat verderop ligt de Bourse du Commerce. Voor het ronde gebouw staat een blinkend monument van een ruiter te paard. Twee dames zijn naarstig in de weer om het standbeeld te laten blinken. Terwijl Viv er een foto van wil nemen, loopt er prompt een Aziatisch meisje voor haar lens die zich strategisch voor het paard zet. Ja ze zijn gelukkig niet talrijk aanwezig die kleine opdondertjes maar ze zijn er wel. Gelukkig hebben we tijd dus wachten we even tot ze verder trekken richting Louvre om daar wat mensen te gaan ambeteren.

Achter de Bourse ligt de Saint Eustache, een prachtige kerk waar veel bekende persoonlijkheden begraven liggen. Van zodra we de deur openen en het heiligdom betreden, komen we in een andere wereld. Wat onmiddellijk opvalt is de hoogte en het licht. Omhoogkijken is hier de boodschap want de metershoge pilaren zijn werkelijk indrukwekkend.  Het is een kerk maar heeft wel de allure van een kathedraal. Viv steekt er een kaarsje aan, terwijl op de achtergrond zware klassieke orgelmuziek door de kerk weerklinkt. Ik krijg er kippenvel van en zet me even op een kerkstoeltje  om gewoon te genieten. De akoestiek is hier fenomenaal. 

Parijs zit vol geheime overdekte passages, gebouwd in de 18e en begin 19e eeuw. Ze zijn allemaal zeer uniek en charmant maar de Galerie Vivienne is zeker één van de mooiste en met die naam moeten we toch echt even halt houden. Het is één van de best bewaarde en meest levendige passages van de stad, gebouwd in 1823 in neoklassieke Pompeese stijl. De oude winkeltjes herbergen leuke boetiekjes. De mozaïeken met mythologie-thema op de vloer en de prachtige glazen plafonds maken de overdekte gang echt uniek. 

Even verderop in de straatjes rond Palais Royal is alles afgezet, er is geen doorkomen aan. Een koets met paarden verspert ons de weg. Ze zijn hier volop bezig met opnames voor één of andere film uit de jaren 1800. Dames gekleed in impressionante jurken paraderen door de straat. We moeten dus even omlopen. De ingang van de metro aan la Place Colette is kunstzinnig aangekleed, veel glas en ijzer. Het is Jean-Michel Othoniel die deze creatie maakte in 2000. Hij noemt het ‘Le Kiosque des noctambules’, vrij vertaalt de kiosk van de nachtuil. Het is een controversieel hedendaags kunstwerk. De kleuren vind ik prachtig maar ik ben nog in dubio of ik het geheel al dan niet mooi vind.

We lopen door de poort van het Louvre en komen uit aan de beroemde glazen piramide. Het krioelt hier van de toeristen, het lijkt wel of heel Parijs is naar hier afgezakt. Hier moet ik even model staan voor de obligatoire foto maar dat is niet zo gemakkelijk want we moeten op een blok beton kruipen. Viv heeft besloten dat ik dat maar moet doen omdat ik 10 jaar jonger ben. Een klein jongetje snijdt me de pas af en kruipt voor. Beetje naar boven, beetje naar beneden, beetje opzij …. de jongen heeft het blijkbaar moeilijk met de aanwijzingen van zijn papa. Gelukkig gaat het bij ons veel beter.

In de blakende zon arriveren we bij Parc des Tuileries. We zetten ons op de stoeltjes met zicht op het reuzenrad en eten daar ons broodje op. Het is augustus en dat impliceert wespen. We moeten echt gaan lopen voor die rotbeesten. Gelukkig zijn er geen bij de fontein dus zetten we ons daar even in de bekende groene stoeltjes om van het zonnetje te genieten.  Oververhit nemen we nadien de metro naar het hotel. Geen goede zet, zo blijkt want het is net 5u gepasseerd en we zijn dus niet alleen. De metro zit overvol en we worden bijna platgedrukt in de massa. Het kost ons best wat moeite om het rijtuig te verlaten aan de juiste halte. Dit was niet echt Corona proof. 

We besluiten nog even iets te gaan drinken achter ons hotel op het terrasje van Le café de l’église alvorens ons wat op te frissen. We hebben namelijk een nachtelijke aperitiefrondvaart geboekt op de Seine. Omdat we nog op zoek moeten naar de exacte locatie, besluiten we rond 7u al richting Eiffeltoren af te zakken. Net om de hoek gaat het mis wanneer Viv, die eerst nog naast me loopt, plots verdwenen is. Het duurt enkele seconden voor ik besef dat ze op de grond ligt. Ze is gestruikeld over een steen en uiteraard vlak voor een overvol terras. Bij deze heeft ze, zij het dan niet vrijwillig, de Parijse bodem gekust. Gelukkig is het niet al te erg maar haar knie is wel geschaafd en haar pols doet pijn. De zin om nu nog naar de andere kant van Parijs te gaan, ontbreekt want wat als het erger wordt? Sowieso zal het wat stijver gaan aanvoelen. We besluiten de rondvaart te laten voor wat het is en gaan op zoek naar een restaurantje in de buurt van het hotel. We maken een omweg want hoe dan ook, terug voorbij dat terras wil Viv niet.  Voordeel van zo een ommetje is dat je op plekjes komt die je nog niet gezien hebt, zoals een kleurrijk steegje met muurschilderingen van Zuid Amerikaanse kindjes. We komen terecht bij Neko Ramen, een Japans restaurant. De obers in Japanse kledij zijn zeer vriendelijk en het eten is echt verzorgd. De prijs is ook schappelijk. Enig minpuntje is dat het er heel erg warm is.