Hanoi laatste dag

Lekker geslapen en ontbijt om de dag goed te starten. Vandaag vliegen we terug naar huis maar hebben nog een halve dag om in Hanoi rond te dwalen. Annelies en ik besluiten om ons met de laatste Vietnamese Dongs nog eens lekker te laten verwennen. Samen met Gaby, Tommy, Bart die ook wel een verwennerij willen en Agnes die haar massagebon nog moet verzilveren, trekken we naar het beautysalon. Daar aangekomen, worden er in allerheil massagemeisjes opgebeld want op zo'n toeloop zijn ze niet voorzien. Annelies en ik gaan voor de voetspa, de andere voor een massage. Onze voetjes worden eerst gescrubd en de nageltjes worden verzorgd. Daarna krijgen we een zalige voetmassage en een paraffinebadje. Denk wel dat ze hier nog iets van mij kunnen leren. De paraffine is verschrikkelijk heet dus we verbranden bijna onze voeten, bovendien zit de schoonheidsspecialiste zelf met haar handen in de paraffine waardoor het een hele plakboel wordt wanneer ze onze voetjes in de plastiek draait .... grappig!

Last but not least worden onze nageltjes mooi gelakt :-) Dat alles voor de prijs van nog geen 12 euro! Daarna wandelen we naar het meer voor een lekkere laatste lunch. Rond half 2 gaan we naar het winkelcentrum maar daar doen we best even over. Bart en Fabby waren er gisteren geweest maar blijkbaar is het niet zo snel terug te vinden. Wanneer we er uiteindelijk arriveren, blijkt het niet echt speciaal te zijn. De meeste winkels staan leeg. We zetten ons nog een laatste keer op een terrasje en drinken er nog eentje alvorens naar het hotel terug te keren. Dan gaat het in rechte lijn naar het vliegveld! Hier eindigt onze Vietnam reis - jammer maar helaas, we moeten naar huis.

Posted with Blogsy

Halong Bay - Hanoi

Super geslapen zo op het water, leve de airco want de kajuiten zijn onderaan het schip en daar is het super warm. We ontbijten op de boot - uiteraard terug in stijl met eitjes, spek, fruit etc ... en varen dan langzaam de Halongbaai uit. Jammer van de mist die opnieuw het zicht beperkt, maar het is niet anders. Terugkomen doe ik niet dus ik zal me Halong Bay altijd zo blijven herinneren! Gelukkig was het droog en hadden we van op het dak van de boot een geweldig zicht op de indrukwekkende bergen.

Eenmaal weer ‘aan land’ rijden we door naar Hanoi. Het gaat tergend langzaam want de snelheidsbeperking is bij momenten 40 km/uur. Handig aan dit slakkentempo is dat de omgeving als een diaserie aan je voorbij trekt, elk detail is zichtbaar. Andreas vertelt weer de ene flauwe mop na de andere maar gelukkig hoor ik er weinig van vooraan in ons busje. Na de stilte op het water is het weer aanpassen aan die drukte. De oude handelswijk is een herinnering aan lang vervlogen tijden. Alles is hier smal. De traditionele huizen die de tand des tijds doorstaan hebben zijn echte tunnelwoningen - diep en ongelofelijk smal - omdat vroeger onroerend goed belasting werd geheven op basis van de breedte van de gevel. De smalle trottoirs, oorspronkelijk bedoeld voor voetgangers, zijn geblokkeerd door geparkeerde scooters waardoor we soms onze toevlucht moeten nemen tot de straat, waar we dan weer de strijd moeten aanbinden met een constante stroom rijdende brommers, fietsers, snoeihard toeterende auto's en schuifelende vrouwtjes met een lange bamboestok over de schouder met aan weerszijde een zwiepende mand groenten of fruit.

Al dwalend door de smalle straatje kopen we allerlei spulletjes voor thuis en proberen daarna alles in onze koffer te proppen. Hopelijk geen overgewicht! Onze laatste avond in Vietnam dus gaan we met z'n allen lekker eten bij de Indiër die Andreas heeft uitgeprobeerd vorige week. Zoals verwacht, super lekker gegeten. Geen speech voor Andreas, waar hij stilletjes wel op gehoopt had denk ik, want er is afgesproken dat ieder voor zich zal bepalen welke tip we hem geven. De meningen over onze gids zijn verdeeld. Wij vonden hem in ieder geval geen meerwaarde voor deze reis, in tegendeel! Gelukkig hadden we wel meestal een super leuke plaatselijke gids.

Posted with Blogsy

Halong Bay

De nachttrein naar Hanoi viel zoals de laatste keer reuze mee. Alleen stond de airco voor mij nu wat te hard dus was het koud in de coupé maar liever dat dan beestjes :-) Na aankomst in Hanoi wandelen we uit het station en komen aan de zij-uitgang waar alle taxi's staan. Andreas positioneert ons voor de taxi's midden op de straat en begint te bellen met de gids die nergens te zien is. Bart oppert nog om even over te steken en op het voetpad te gaan staan, toch een stuk veiliger voor ons maar nee koppige Andreas vindt dat de taxi's maar rond ons moeten manoeuvreren. Uiteraard staat Chu bij de hoofdingang en het duurt best een tijdje voor hij naar de zijkant komt. Andreas verheft zijn stem en we zien Chu nederig sorry zeggen, alsof het zijn fout was. Ocharme die jongen. We reizen onmiddellijk door naar Hong Ngoc, waar mensen met een lichamelijk handicap training krijgen in het maken van sieraden, borduurwerk of schilderijen van hoge kwaliteit. Met de verkoop van hun producten kunnen ze in hun levensonderhoud voorzien. Ze borduren op een speciale manier een heel schilderij en er zijn echte kunstwerkjes bij. Hier ontbijten we ook. Het weer is miezerig en mistig maar ondanks de motregen is het wel warm. Na het ontbijt zetten we onze tocht verder naar de prachtige baai van Halong. Onderweg zien we uitgestrekte rijstvelden met graftombes die her en der boven het gewas uitsteken. Niet echt handig voor de dorsmachines maar voor Vietnamezen wegen andere zaken kennelijk zwaarder. Op deze manier houden de nabestaanden de overleden dierbaren dicht in hun buurt. Chu vertelt ons dat wanneer er iemand sterft een soort sjamaan bepaalt wanneer en op welke plek de dode begraven wordt. De rouwperiode duurt 49 dagen en de familieleden zijn allemaal in het wit gekleed. Na 3 jaar wordt de dode weer opgegraven en de botten worden gereinigd en in een kleinere kist gestoken. Daarna wordt deze opnieuw begraven maar dat kan op een heel andere plek zijn. Het merendeel zijn boeddhisten en geloven in reïncarnatie waardoor een begrafenis vaak ook geen triestige bedoening is. We arriveren in de haven iets voor 11u. We hebben onze eigen boot met ieder een eigen kajuit. Ondertussen geen regen meer maar wel nog zwaar bewolkt. Het eeuwenoude karstgebergte heeft in de Halongbaai talloze eilandjes en rotspartijen gevormd.

Volgens de legende zijn deze ontstaan doordat een reusachtige draak hier in zee belandde en een deel van het land met zijn staart meenam en dit vervolgens onder water liet verdwijnen. Alleen de hoger gelegen delen van de kust bleven boven het water uitsteken. Hoe het ook zij, de Halongbaai is een spectaculair natuurverschijnsel. We varen tussen de duizenden eilandjes in de sprookjesachtige Halongbaai die zelfs in de mist wel mooi is maar met zon waarschijnlijk nog 100 keer mooier. Onze lunch op de boot is super lekker. We krijgen een volledig menu uit de zee: garnalen, grote schelpen, inktvis en red snapper ... heerlijk! Daarna blazen we allemaal uit in een ligstoel op het zonnedek. Even later meren we aan bij een natuurlijke grot. Deze werd ontdekt door twee Franse vrouwen in 1930. Na een stevige klim dalen we af in de prachtige grot waar stalactieten en stalagmieten ons omringen. De grot is megagroot en heel indrukwekkend.

Zoals steeds weet onze gids Andreas weer van toeten of blazen. Zo heeft hij 'vergeten' te vermelden dat goei schoeisel aan te raden is. Fabby doet het dus op haar teenslippers want ze heeft niks anders bij. Terwijl we aanmeren en de rest gaat zwemmen, leggen Annelies en ikzelf ons op het bovendek en genieten we van al het natuurschoon rond ons. Rond zes uur verdwijnt iedereen naar beneden maar net nu vind ik het zalig daar boven op het dek, voor anker in de prachtige baai, met de lichtjes van de andere boten, de schemering en de stilte ... dat is puur genieten!

Al snel vervoegen de anderen zich terug en beginnen we aan de apero, een lekkere Mai Thai - da is pas congé! 's Avonds wordt er opnieuw een heerlijke maaltijd geserveerd, waarbij diverse soorten vis een belangrijk onderdeel vormen. De tafel is prachtig gedekt en we wanen ons even op een luxe cruise. Heerlijke keuken hier! Het is zo warm beneden dat we met z'n allen terug naar het bovendek verhuizen. Temperatuur nog steeds rond de 25 graden en dat om 10u 's avonds .... jammer dat dat in België zelden of nooit het geval is. Nog even profiteren dus! Iedereen gaat slapen maar Bart, Fabby en wij blijven nog even boven want ze hebben gisteren op de trein nog een fles wodka gekocht en die willen ze nog soldaat maken. Na een uurtje of zo kruip ik ook onder de wol en laat ik de partygangers achter. Ik val als een blok in slaap en hoor zelfs Annelies niet meer binnenkomen.

 

Posted with Blogsy

Trekking Ta Van naar Cau May

Ik wordt als laatste wakker en heb zalig geslapen. De anderen, met uitzondering van Bart, blijkbaar niet. Nog even een douche om helemaal wakker te worden. We krijgen pancakes als ontbijt met banaan, chocolade, suiker of honing naar keuze en gaan daarna nog even met de vrouw des huizes op de foto. Ze waren super gastvrij, wat gereserveerd maar zeer vriendelijk. Ook het huis was best ok naar Vietnamese normen.

Daarna vertrekken we opnieuw op trektocht die volgens Hung iets zwaarder is dan die van gisteren. Heel veel dalen en klimmen temidden van prachtige rijstterrassen die zorgen voor een magisch lijnenspel. Het weer is hetzelfde als dat van gisteren, veel mist, fris briesje en af en toe de zon. Vooral dat laatste speelt ons parten want het is best intensief om die hellingen te beklimmen. Maar ... na elke klim, staat er een hutje met enkele bankjes zodat we even kunnen uitblazen. Het landschap hier is onwaarschijnlijk mooi, rijstterrassen en bamboebossen wisselen elkaar af. We banen ons een weg langs smalle onverharde paden en horen het prachtige geluid van de krekels, het fluiten van de vogeltjes - zalig! Gelukkig heeft het ook vannacht niet geregend want dan zou deze tocht levensgevaarlijk zijn of zoals Hung het zegt 'That would have been fun'!

Opnieuw wandelen er Zwarte Hmong met ons mee maar iedereen is geleerd, we zeggen alleen het hoogstnodige tegen hen. Af en toe grabbelt er eentje een dikke kever van de reuze bamboestokken die we passeren en dan trekt ze de pootjes van het arme dier één voor één uit om op te eten. Lekker zegt ze! Hung zegt dat er hier ook slangen zitten maar die hebben we gelukkig niet gezien. We passeren een eenzaam vrouwtje die wat uitrust op de berg en dat zijn de mooie momenten. Mensjes in een prachtige omgeving - daar geniet ik van!

Wanneer we boven op de berg komen, zien we prachtige rotsen met daartussen een kabbelend riviertje en onder ons een diep dal met alle schakeringen van groen. Dit is een geweldige plaats om even halt te houden. Het uitzicht is adembenemend! We hebben tijd want we zijn vanmorgen aan uurtje vroeger vertrokken dan gepland net om van zulke dingen te kunnen genieten. Fabby kan dan ook in alle rust een sigaretje opsteken ... of toch niet? De photoshoot duurt iets langer dan gepland want we schuiven onderuit op die rotsen :-)

We lunchen in Cau May. Wanneer we daar aankomen is iedereen oververhit, moe maar voldaan. Waar we wel geen zin meer in hebben, zijn bedelende vrouwen - gelukkig hebben ze de boodschap redelijk snel begrepen en druipen ze af. We krijgen noedelsoep met kip en zijn na het eten weer wat op kracht gekomen om te onderhandelen. Even later staan ze dan ook met z'n allen rond Agnes. Ze kunnen maar niet begrijpen dat je niet van iedereen iets kan kopen. De lieve kindersnoetjes doen me door de knieën gaan ... ik koop dan toch maar een kleinigheidje - ach ja wat is nu 2 euro voor ons?

De bus pikt ons op en brengt ons weer naar Sapa waar we ons nog even kunnen opfrissen alvorens naar het station te rijden. We verlaten Sapa zoals we gekomen zijn, volledig in de mist! Dineren doen we in Lao Cai want van hieruit nemen we de nachttrein naar Hanoi. We delen de coupé met Jan en Katrien deze keer. Iedereen is moe dus kruipen we snel onder de wol. Twee dagen geen blog want als we in Hanoi aankomen, rijden we rechtstreeks door naar Halong Bay voor een dag en nacht op de boot. Dat belooft het mooiste stukje van de reis te worden - duimen voor prachtig weer dus!

Posted with Blogsy

Trekking Sapa - Ta Van

Wake up call om 8u. Wanneer we buiten kijken is het net of iemand de afgelopen nacht driftig bezig is geweest met het dichtplakken van onze ramen. We zien niets behalve een grote witte muur, maar we laten het niet aan ons hartje komen, dat kan nog allemaal veranderen. Lekker ontbijtje en dan kunnen we vertrekken, regelrecht de dikke, vochtige wattenwereld in.

Hung komt ons bij het hotel ophalen en Andreas blijft naar goede gewoonte achter ... denk niet dat hij al ooit zelf deze tweedaagse heeft beleefd, laat staan weet wat het inhoudt. We beginnen onze trektocht in Sapa aan de voet van de Fransipan, de hoogste berg van Vietnam (3143 m). Door de hoge ligging is de temperatuur in vergelijking met de laaggelegen rode rivierdelta zeer aangenaam. De mist trekt op en het zonnetje komt langzaam piepen, het belooft een prachtige dag te worden. We vertrekken met 10 maar al snel is onze groep verdubbeld want een hele horde Zwarte Hmong vrouwen besluit ons te volgen naar hun dorp. Tijdens onze eerste rustplaats leren we ze wat beter kennen. Mijn nieuwe vriendin Jo zet zich naast me en stelt allerlei vragen. Het feit dat ik geen kinderen heb en geen man daar kan ze moeilijk inkomen. Af en toe lacht ze naar me, waarbij ik een glimp opvang van een gouden tand glinsterend in de ochtendzon. Annelies wordt beste maatjes met Lilly. We blijven lekker ontspannen zitten en voelen ons als Alice in wonderland.

We trekken verder naar onze lunch plaats in Lao Chai. De bevolking is wel stilaan gewend aan toeristen, maar toch zien we hier en daar nog wel wat locals die wat gereserveerder zijn. We genieten van uitzichten over het Hoang Lien Son-gebergte en de mooi aangelegde rijstterrassen. Tijdens de lunch proberen de Zwarte Hmong ons hun tasjes en kleding te verkopen. Sommige gaan weer met vanalles naar huis maar ik hou mijn been stijf ... wat doe je met al die rommel? We krijgen een baguette met omelette en groentjes en wat fruit als dessert. Daarna stappen we verder met deze keer Red Dao in ons kielzog. De meesten hebben geen wenkbrauwen en een hoog opgeschoren voorhoofd onder een ingenieus gevouwen rode hoofddoek. Zij zijn iets minder opdringerig. In een schooltje houden we even halt en zien we dat de kindjes van de Zwarte Hmong toch wel heel armoedig gekleed gaan maar het zijn wel schatjes! Ondanks dat de Vietnamese overheid onderwijs aan minderheden probeert de stimuleren is de toekomst van de Hmong zorgelijk. De kinderen leren al snel dat ronddwalen in de straten van Sapa en spullen verkopen aan toeristen veel op kan brengen. Ze spijbelen dan ook vaak.

Na aankomst in Ta Van passeren we een hele mooie homestay maar Hung laat ons weten dat dat veel te toeristisch is en te luxueus. Trots zegt hij dat wij ergens logeren waar het veel authentieker is. Wanneer we bij ons longhouse arriveren, ploft iedereen in de stoel voor een frisse pint. Even later krijgen we slippers en neem Hung ons mee op verkenning naar de rivier. Zalig dat koude stromende water aan de voetjes, we voelen de vermoeidheid zo wegtrekken. De stenen zijn wel redelijk glad en de eerste die dat ervaart is Bart. Iedereen lachen maar nog geen 10 min later lig ik ook half het water in. Last but not least glijdt ook Fabby op elegante wijze in het koude water. Twee vissers doen er alles aan om een vis te vangen maar dat blijkt maar niet te lukken. Grappig om ze bezig te zien want ze geven niet op.

Bij terugkomt, neemt iedereen een warme douche en zien we het gevecht met de eenden. Hung kruipt in de vijver achter het huis om een eend te vangen maar de eend is slimmer dan hem. Van zodra ze in zijn net zit en Hung dit omhoog houdt, vliegt de eend er weer uit en ligt Hung plat in het water. Jammer genoeg is het de volhouder die wint en belandt de eend even later in de keuken. We inspecteren onze slaapplaats en die valt wel mee, matrasjes achter elkaar met fleurige dekentjes en een muskietennet voor iedereen.

Al snel blijkt dat dat geen overbodige luxe is want van zodra het donker wordt en het licht aangaat onder de veranda komt er heel wat aangevlogen. Muggen, reuze kevers en allerlei andere vliegende wezens waarvan we de naam niet kennen, bestoken ons met hun gezoem. Hier, in the middle of nowhere, is er niet veel te beleven. We moeten best lang wachten op ons avondeten want we zijn hier toch al eventjes. Om 7u komt het op tafel maar bijna niemand heeft nog honger. Annelies en ik kruipen om 8u in ons coconnetje en de rest volgt om 9u maar die hoor ik al lang niet meer. Drie keer moet ik 's nachts uit bed en dat is een hele belevenis: uit dat muskietennet kruipen, trap omlaag, via de keuken naar buiten want het WC bevindt zich aan de veranda maar dit is avontuur!

 

Posted with Blogsy

Sapa

De nacht begon helemaal niet veelbelovend :-( Het bed is gewoon een plank met een dun matrasje op. Na twee uurtjes kermen, zegt Annelies me dat ze op haar donsdeken ligt. Die zijn gelukkig wel zacht dus ik leg ze dubbel en kruip in mijn lakenzak er bovenop. Zalig geslapen daarna ... ik heb toch een super roommate met geweldige ideeën! We laten de wekker aflopen om half 7 en daar slaap ik gewoon door. Annelies opent alvast de gordijntjes zodat ik langzaam wakker kan worden. Vandaag is het zondagsmarkt in Bac Ha en we willen er vroeg zijn om alle traditionele etnische volksgroepen uit de naburige dorpen te zien toekomen. Vanuit onze kamer hebben we een mooi zicht op het marktplein en zien we hoe alles stilaan tot leven komt. We ontbijten beneden in het hotel - lekkere pancakes met banaan en honing en een ananassapje. Om 8u trekken we de markt op. De rust van gisteren is verdwenen en het is een heksenketel van jewelste maar wij genieten. Het is werkelijk een zeer chaotische, vrolijke en vooral kleurrijke markt.

Hier en daar lopen er ook nog zwarte Dao, Tay en Fula rond die we herkennen aan hun zwarte kledij, die wordt samengehouden door een gekleurde ceintuur en die doet denken aan een kimono. Soms is het moeilijk om ons een weg te banen in de menigte maar het is een waar plezier om te dwalen tussen de vele kraampjes. We snuiven de geur op van manden vol vers fruit, groenten en kruiden - Fabby de geur van de zware toebak. Aan de zijkant zien we de dieren sectie. Hier worden kleine zwarte varkentjes gewogen en in een zak gestopt. Onderaan de zak wordt een gaatje gemaakt waaruit we het kleine snuitje zien steken wanneer het door een Flower Hmong over de straat gesleept wordt. Het varkentje krijst - een hartverscheurend geluid! Ook schattige hondjes, kippen en buffels worden gekeurd en verkocht.

Mannen gokken op straat voor zwaar geld terwijl de vrouwen hun koopwaar aan de man willen brengen of zelf op zoek gaan naar een leuk hebbeding. Deze markt is minder toeristisch dan die van gisteren, veel authentieker. Naast kopen en verkopen, heeft de markt ook een sociale functie. De Hmong ontmoeten hier familie en vrienden die in andere dorpen wonen zodat ze de laatste nieuwtjes kunnen uitwisselen. Ook fungeert zij als huwelijksmarkt, mannen zoeken een vrouw en omgekeerd - althans dat is wat wordt beweerd.

Rond 11u reizen we verder naar Sapa, gelegen in een prachtige vallei. Volgens de gids heb je in deze noordelijke provincie slechts 50 procent kans om volop te genieten van wonderschone uitzichten want het gemiddelde aantal dagen dat de wereld hier potdicht zit is 176. Hij heeft niet gelogen, bij vertrek hangt er een dichte mist en we zien geen hand voor ogen. Onze coole chauffeur besluit dan ook wijselijk om deze keer zijn smartphone niet boven te halen. Hij praat wel honderduit - t'is net een one man show want tegen wie hij het heeft ... Joost mag het weten. Hung antwoord af en toe maar doet op een gegeven ogenblik teken naar mij, net alsof hij wil zeggen 'die kan nogal een zaag spannen hé'! Wanneer we aan de Chinese grens komen is de mist opgetrokken en schijnt het zonnetje. We strekken even de benen en zetten dan onze rit naar Sapa verder. Hier is het weer echt vreemd - soms mist, soms zon, nog nooit meegemaakt. Telkens wanneer de mist optrekt, zien we hoe mooi de rit naar Sapa wel is.

De weidsheid van de rijstvelden, tussen de hoge bergen - adembenemend! De chauffeur zet de airco af en de ramen mogen open, zalig zo'n fris briesje. Bij aankomst in Sapa checken we in bij het Hotel Royal View. Grote kamers met een balkon maar daar blijft het zicht beperkt want we kunnen de mist wel snijden. Iedereen trekt de stad in en we worden onmiddellijk achterna gezeten door vrouwtjes die hun koopwaar aan de man willen brengen. Wanneer ik hen zeg 'I have no money' antwoorden ze heel gevat 'there is money in the ATM'. Fabby tonen ze zelfs waar de ATM dan wel is. We lunchen op een terrasje want ook al is het hier een pak frisser, de temperatuur is toch nog steeds boven de 25 graden. Er is nu wel een fris briesje en dat is best aangenaam. Ook hier zien we heel wat minderheden die soms meer dan 30 km lopen om vanuit hun afgelegen dorpen naar Sapa af te zakken. Vooral de Zwarte Hmong en de Red Dao zijn hier vertegenwoordigd.

Hung zei ons dat wanneer de vrouwen van de Zwarte Hmong stam een kam in hun haar hebben, ze gehuwd zijn, de Red Dao vrouwen scheren hun wenkbrauwen af wanneer ze gehuwd zijn. We gaan verder op verkenning door de stad. Eerst naar de kerk, daarna zoeken we een Franse bakkerij voor een taartje en we wandelen naar het meer. Ze staan hier nog wel een beetje achter of ver voor, t'is maar hoe je het bekijkt, want daar zien we nog een groot bloemstuk met Happy New Year.

In het dorpje overal winkeltjes met super goedkope trekking spullen van Northface en Jack Wolfskin. Fabby en ik kopen nog een broek voor onze trekking van morgen en ook Bart koopt een mooi T-shirt. Daarna gaan we op zoek naar een cadeau voor Agnes want die is vandaag jarig en om half 7 worden we verwacht in de lobby van het hotel. Arthur heeft in samenspraak met Andreas en Hung een taart geregeld. We besluiten een mooie kaart te kopen en haar een cadeaubon te geven voor een massage in Hanoi. De taart is super lekker en Agnes is blij verrast - denk niet dat ze het had verwacht en ook Tommy heeft super goed zijn mond kunnen houden. Na de taart gaan we met z'n allen een lekkere cocktail drinken en eten we samen in een restaurantje over het hotel. Nu hopen op een goede nachtrust want de volgende 2 dagen doen we een trekking door de bergen.

 

Posted with Blogsy

Bac Ha - markt Can Cau

Gisterenavond bij aankomst op het station stond onze trein al klaar. Bij het inspecteren van de coupés wordt al snel duidelijk dat deze trein een pak hygiënischer is dan de vorige. Op het eerste gezicht geen beestjes ... behalve dan hier en daar een mug. Ik deel de coupé met Arthur, Agnes en Tommy en slaap op het bovenste bed deze keer. Annelies en Fabby zitten in de coupé naast ons. De trein vertrekt om 9u en rijdt al schokkend heen en weer, op en neer het station uit. Nog nooit heb ik een trein zo voelen bewegen. Mijn avondeten komt bijna naar boven maar heb natuurlijk geen touristilleke bij. Probeer wat te slapen maar dat lukt niet. Rond een uur of twaalf even naar toilet en daarna val ik toch in slaap. Na aankomst met de nachttrein in Lao Cai gaan we eerst ontbijten met onze plaatselijke gids Hung. We mogen hem ook Johnny noemen zegt hij - naar Johnny Depp één van z'n favoriete acteurs. Daarna rijden we door het stadje Bac Ha naar de plaatselijke markt van Can Cau, een tocht van 2,5u door de bergen. De omgeving is prachtig, uitgestrekte terrassen met rijst en andere vegetatie zorgen voor een mooi kleurenspel in groene tinten.

Er wordt hier heel veel fruit gekweekt, zoals bananen, ananas, mango etc .. om naar China te exporteren want de Chinese grens is vlakbij. Zowel onze gids als de chauffeur zijn coole gasten maar de chauffeur is naar mijn gevoel een beetje te cool want de hele tijd heeft hij zijn smartphone in de hand terwijl hij met één oog op de weg de scherpe haarspeldbochten neemt. Af en toe gebruikt hij zijn claxon die je volgens mij boven op de berg nog hoort! Ben heel blij als we eindelijk op onze bestemming aankomen. De zaterdagmarkt van Can Cau wordt voornamelijk bezocht door de Flower Hmong. Deze stam is van oorsprong Chinees en ze wordt zo genoemd omdat de vrouwen van de minderheid zich in bijzonder kleurrijke kledij hullen, net bloemen. Wanneer we uitstappen worden we aangesproken door allerlei dames die hun spulletjes aan de man willen brengen. Mijn favoriete kleuren paars en blauw zijn alom tegenwoordig dus het is moeilijk te weerstaan.

Onder een afdakje wordt eten bereid waar de marktgangers hun honger kunnen stillen. 'Pho' (noedelsoep) is favoriet maar er staan ook meer exotische gerechten op de kaart waarbij diverse ingewanden niet ontbreken. Oude vrouwtjes knabbelen aan een stengel suikerriet en trachten ons dit ook te verkopen. Dit is puur genieten ... mensjes kijken! Sommige willen wel op de foto anderen laten duidelijk verstaan dat ze er niet van gediend zijn. Na een uurtje ronddwalen op de markt is het gedaan met de pret. Andreas stuurt Bart om ons te melden dat het tijd is, terwijl we eigenlijk nog 15 min langer hadden maar mijnheer heeft het gezien en wil terug naar Bac Ha. Daar gaan we lunchen. Hung zegt me alles mee te nemen maar Andreas zegt de anderen alles in de bus te laten. Even verwarring maar zoals gewoonlijk heeft Andreas het weer bij het verkeerde eind. We logeren in het hotel CongFu waar we ook lunchen dus alles moet mee. Na de lunch trekken Annelies en ik er alleen op uit. Een oud vrouwtje tracht de straat over te steken en Annelies schiet haar ter hulp. Ze heeft een bochel en kijkt dus naar de grond. Wanneer ze aan de overkant komen wil Annelies haar loslaten maar het oude vrouwtje klampt zich aan haar vast want ze wil ook nog een trapje op. Annelies ondersteunt haar dus heel geduldig en zegt dan 'ok now'? Schrikt dat vrouwtje haar daar een bult want ze wist niet dat Annelies aan haar arm hing - waarschijnlijk dacht ze dat het haar dochter was. Maar ze is haar wel dankbaar en groet ons wanneer we verder gaan. Kindjes lachen ons verlegen toe en poseren gewillig voor de camera.

We dwalen door het stadje en zien een kleine zandweg omhoog. We besluiten deze te nemen op zoek naar een Hmong dorpje. Halverwege de weg zien we een paard en kar met daarop vier mensen, twee Vietnamezen en twee toeristen. De vrouw roept ons toe of we zin hebben om mee te gaan. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en springen op de kar. Waar we heen gaan weten we op dat moment nog niet maar dit is wel avontuur. .. Monique en Maurice komen uit Québec, Canada en zijn al 10 weken in Azië op rondreis. De paardenmenner nodigt ons uit bij hem thuis. Daar zit zijn moeder een echte Hmong vrouw voor de deur te huilen. Het arme vrouwtje is gisteren gevallen en haar arm is helemaal opgezwollen en volgens ons gebroken.

Ze kan pas maandag naar het ziekenhuis ocharme! Ik geef haar een pijnstiller maar ja lang zal dat natuurlijk niet duren of het arme schaap heeft terug pijn. We worden in het huis uitgenodigd voor een maiswijn ... kleine glaasjes worden bovengehaald en tot drie maal toe gevuld nadat we ze telkens ad vundum uitdrinken. De gastvrijheid is enorm en we zijn blij dat we op de kar zijn gesprongen want dit maak je niet alle dagen mee.

We wandelen verder door het dorp langs rijstvelden waarop de boeren aan het werk zijn. Bij een volgend huis gekomen, worden we weer binnengeroepen en aan een laag tafeltje gezet. Opnieuw wordt er maiswijn boven gehaald. De man 'ontsmet' zijn kleine glaasje met de maiswijn en geeft ons een borrel die we uiteraard opnieuw ad vundum moeten opdrinken. Weigeren is geen optie want dat is onbeleefd. De man in kwestie begint dan uitbundig te dansen en muziek te spelen en dan moeten wij het hem nadoen. Met al die schnaps is dat geen probleem! Het is een vreemd instrument maar Annelies bespeelt het alsof ze het al jaren doet, dansje inclusief!

Dan komt de vrouw des huizes er ook nog even bijzitten in haar traditionele klederdracht. Eerst is ze wat verlegen en wil ze niet maar Monique kan haar overtuigen. De gids die ons vergezelde is ondertussen zo zat als een patat en krijgt op de terugweg de slappe lach. Het werkt zo aanstekelijk dat ook wij plat liggen van het lachen en eigenlijk weten we niet waarom. In zijn waterflesje zit geen water maar wel maiswijn van de paardenmenner, dus af en toe zal hij hier eens aan genipt hebben denken we. Ondertussen is het al laat en komen de boeren allemaal van het veld terug naar huis. Dit vrouwtje is zo moe na haar werkdag dat ze er even bij gaat zitten maar haar glimlach is nooit ver zoek.

We zien ook vrouwen die met scherpe messen in de weer zijn om het eten klaar te maken. Hier en daar hebben ook kleine kindjes zo'n mes in de hand. De normen liggen hier toch helemaal anders dan in België. Wanneer we terug bij het hotel komen nemen we afscheid van Monique en Maurice - hopelijk zien we ze later op de reis nog eens terug - hele fijne mensen. Dankzij hen hebben we een super leuke dag gehad dus besluiten we om de gids mee te betalen. Daarna gaan we op zoek naar een leuk restaurantje en zien Fabby en Bart op een terrasje zitten. Fabby wil graag een witte wijn maar die hebben ze niet dus krijgt ze rode. Even later bij het eten vraagt ze nog een glas rode maar krijgt ze als antwoord dat ze geen rode hebben en of witte ook goed is. Vietnamezen ... vreemd volk! Enfin even later brengt hij dan toch een glas rode - nog ergens een flesje gevonden zeker? Na het eten zakken we af naar een ander terrasje voor een cappuccino. Deze staat op de kaart maar de kelner weet eigenlijk niet zo goed wat het is. Enfin even later brengt hij een drankje in drie laagjes maar het blijkt wel lekker te zijn. Ik hou het bij een gembertheetje en Fabby, jaloers op onze verhalen van de maiswijn, wil dat ook wel eens proeven en bestelt er eentje voor bij de koffie. Krijgt ze daar een heus waterglas met maiswijn. Wij weten wie er goed zal slapen vannacht!

 

Posted with Blogsy

Op ontdekking in Hanoi

Vandaag hebben we een volledige dag om de sfeervolle stad Hanoi te ontdekken. We trachten wat langer te slapen dan gewoonlijk maar Vietnam is het land van vroeg opstaan. In Hanoi verschijnen de eerste joggers ruim voor dagenraad, eethuisjes openen als het nog donker is om de eerste klanten van een vroeg ontbijt te voorzien en op de bouwwerven begint het eerste hameren en boren vaak al om zes uur. We ontbijten op ons gemakje in het hotel. Daarna beginnen we aan onze wandeling door Hanoi. Bart loodste ons gisterenavond feilloos naar het hotel dus besluiten we dezelfde weg terug te nemen om zo bij het meer uit te komen. Wanneer we op een gegeven moment niets bekends meer zien, beseffen we dat we verkeerd gelopen zijn. Maar we botsen pal op de lange mozaïekmuur van Hanoi. Deze is opgenomen in het Guinness Book of Records dus gaan we die alvast even van naderbij bekijken. Een vrouwtje zit net voor ons haar behoefte te doen. Het is hier drukker dan de Meir in Antwerpen en ze zit daar, broek naar beneden, zonder schroom - onbegrijpelijk! De muur is prachtig, verschillende taferelen, diverse kleuren in kleine mozaïeksteentjes. Hier is jaren aan gewerkt ...

Daarna dwalen we verder door de straatjes en besluiten op een gegeven ogenblik toch maar de kaart te raadplegen. Terwijl Annelies probeert uit te zoeken waar we zijn doe ik bijna in mijn broek van't lachen. Jullie geloven het nooit .... we staan met onze rug net voor ons hotel. Blokje rond gelopen dus! Enfin we beginnen dan maar opnieuw ... deze keer niet op goed geluk maar echt met het plan in de hand. Uiteindelijk komen we aan het meer. Hier zijn enkele oudere vrouwtjes net hun ochtendgymnastiek aan het doen. Eentje knuffelt zelfs een boom op de maat van de muziek - grappig.

We gaan op zoek naar de oude Franse koloniale huizen ... hier en daar zien we er eentje maar ze zijn bijna allemaal in verval - vergane glorie. Voor, achter en tussen werden er lelijke betonnen huizen bijgebouwd waardoor de charme van weleer helemaal is verdwenen. We krijgen dorst maar hier zijn enkel cafeetjes voor de locals. We zetten ons dus maar tussen hen op een terrasje maar de kaart is enkel in het Vietnamees. Soda en CocaCola verstaan ze wel dus dat valt al mee. We krijgen wat we besteld hebben met een grote bak ijs erbij want de drankjes zelf zijn warm. We durven echter het ijs niet te gebruiken want we weten niet of dit veilig is en vermits we heel de nacht op de trein zitten, spelen we op zeker. Arthur, Agnes en Tommy komen voorbij en zijn op weg naar het park. Goed idee ... mensjes kijken op een bankje dus na ons drankje wandelen we ook in die richting. Onderweg zien we wie het sterke geslacht is hier in Vietnam. De vrouwen werken op de straat, ze zeulen met pek en scheppen dat het een lieve lust is.

Wij kunnen ons dat echt niet voorstellen dat vrouwen bij ons dat zware werk zouden doen. Op het trottoir barricaderen scooters en verkoopstertjes de weg waardoor we soms op de straat moeten lopen. Daartussen scharrelen er verschillende kippen rond. Hoe vinden ze hier in godsnaam de eieren terug? We passeren nog een klein meer waarin de smalle huisjes van Hanoi mooi weerspiegelen in het water. De grond is voor een Vietnamees heel erg duur dus daarom zijn sommige huizen maar 3m breed - mensen bouwen liever in de hoogte. Maar ze blijven wel fit want liften zijn in deze huizen niet voorzien!

Bij het park aangekomen, zijn we een beetje teleurgesteld - het stelt niet echt veel voor. We keren dus op onze stappen terug en passeren het Zen massagesalon. We kijken elkaar aan en denken net hetzelfde - een heerlijke voetmassage zou nu wonderen doen! We stappen dus binnen maar de man achter de toog spreekt geen woord Engels. Uiteindelijk belt hij iemand op en geeft de telefoon aan mij door. Ik vertel de dame aan de andere kant van de lijn dat we enkel een voetmassage willen. Ze spreekt vloeiend Engels en vertaalt even later aan de man achter de balie wat wij haar gezegd hebben. We worden naar boven gebracht en achtergelaten in een klein kamertje met super comfortabele ligzetels, krijgen een zijden broekje om aan te doen, een zacht muziekje wordt opgezet, het licht wordt gedempt en we krijgen een kopje thee. Het grappige moment van de dag ... de zijden broekjes zijn op maat van de frêle Vietnamese dametjes en het is niet makkelijk om ons daar in te wringen. Wat volgt is een hemelse voetmassage van een uur. We hebben beide spijt dat het gedaan is. Annelies maakt nog de bedenking dat ze nu wel begrijpt waarom al die mannen Aziatische vrouwen willen. We wandelen op wolkjes terug naar buiten waar we opnieuw ons leven wagen tussen de vele scootertjes. By the way ... zouden jullie het geloven wanneer we zeiden dat iemand 11 bakken bier op zijn scooter meezeult? Kan je je bij ons niet voorstellen hé - wel hier het bewijs!

We wandelen terug naar het meer en komen er een groepje schoolkinderen tegen. Zij spreken wel goed Engels en moeten een enquête afnemen van de toeristen. We helpen hen graag en gaan met hen ook nog even op de foto. Ondertussen hebben we honger gekregen en we gaan lunchen in een restaurantje met uitzicht op het meer. Na de lunch duiken we de binnenstad in. Deze bestaat uit talloze smalle straten die bewoond worden door allerlei handwerkslieden. Bij de winkeltjes worden pannen geslagen, leer bewerkt en zijde of andere waren verkocht. Een plek om uren rond te dwalen maar gelukkig denken Annelies en ik meestal hetzelfde op hetzelfde moment. We hebben plots genoeg van al het lawaai en de drukte en gaan terug naar het hotel om ons nog even op te frissen. Om 10 over 6 belt Andreas naar de kamer met de melding dat we om 6u moesten uitchecken. Wij vallen uit de lucht want dat heeft hij ons 'vergeten' te zeggen. Gelukkig is al onze bagage al wel ingepakt en stonden we op het punt om nog even iets te gaan drinken met Faby. Wanneer we beneden komen zegt hij al lachend: 'jaaaaa dat gaat jullie extra kosten' - ik denk het ni!!! Andreas doet dat wel meer, tegen een deel van de groep zijn uitleg doen terwijl niet iedereen het hoort en dan heeft hij het gezegd en is er vanaf - die die het niet gehoord hebben, moeten het maar ruiken! Met z'n drietjes drinken we nog iets naast het hotel en eten er ook lekkere dunne frietjes. Om 7u45 verlaten we het hotel om de nachttrein te nemen naar Lao Cai. De belevenissen van onze treinreis zal voor het verslag van morgen zijn.

Posted with Blogsy

Hanoi

Zoals verwacht werden we gewekt door drie Vietnamese mannen die om kwart voor 6 besloten hun theekransje te houden in het sallonnetje voor onze kamer. Eerste gedacht: schiet in een Franse colėre en ga het hen eens goed zeggen maar heb me bedacht. Dan maar wat vroeger opgestaan. Ontbijt in hetzelfde barretje als gisteren met een Vietnamese croissant en heerlijke gemberthee. Een 'spicy' manier om de dag te beginnen! Vandaag rijden we naar Hanoi. Daar zullen we een georganiseerde tour krijgen van Koning Aap. Niet echt ons ding want wij vinden het veel leuker om zelf door de stad te dwalen en op ontdekkingstocht te gaan maar ja Andreas kan het goed verkopen en de hele groep ging akkoord dus hebben we er ons maar bij neergelegd. Chu vertelde ons gisteren dat wanneer de libellen hoog vliegen de zon gaat schijnen, wanneer ze op ooghoogte vliegen het bewolkt zal zijn en wanneer ze laag vliegen het een regenachtige dag wordt. Ter info: de libellen vlogen laag met als gevolg dat we opstaan met een grijze hemel en een druilerige regen. We rijden meer naar het Noorden dus hopelijk is het daar beter weer. De weg naar Hanoi zijn ze aan het heraanleggen en er zijn best wel wat putten in het wegdek waardoor we soms op en neer gaan, een dutje doen is er dus niet bij. Wanneer we de stad inrijden vertelt Chu nog even dat deze weg bekend staat voor de hondenrestaurants en jawel hoor ... hier en daar zien we de lieve beestjes in de etalages liggen of aan het spit hangen. Wanneer we hem vragen of hij hond eet, is hij eerst een beetje vaag maar na een tijdje geeft hij wel toe dat hij het al vaak gegeten heeft en het ook lekker vindt. Bij aankomst in Hanoi rijden we eerst naar het Ho Chi Minh-mausoleum. Hier bevindt zich het gebalsemde lichaam van Ho Chi Minh, de eerste keizer van Vietnam. Het mausoleum blijkt echter gesloten dus dat zal voor een andere keer zijn. Naast het mausoleum is er een groot domein met het voormalige paleis van de gouverneur generaal van Indochina. Het is gebouwd in Franse renaissancestijl en heeft een mosterdgele kleur. Hier ontving Ho Chi Minh de regeringsraad. We wandelen door de botanische tuinen langs een prachtige vijver en kijken even binnen in het huis waar Ho Chi Minh gewoond heeft.

Heel mooi is het huis op palen aan de andere kant van de vijver waar hij werkte tot aan zijn dood. Bijzonder is ook de Boeddha boom, deze wordt zo genoemd omdat de wortels van de boom als boeddhabeelden boven de grond groeien. Bij het buitengaan zien we nog een charmante pagode met één zuil te midden van een vijver met lotusbloemen. Jammer genoeg valt de regen nu met bakken uit de hemel dus lang blijven we hier niet treuzelen. Fabby heeft de grootste moeite om overeind te blijven op haar teensletsen want de grote tegels op de vloer zijn spiegelglad. 'Tja', zegt Andreas 'niet echt schoeisel om nu aan te trekken'. Fabby antwoordt gevat: 'tja als de gids nu eens op voorhand zou zeggen wat aan te trekken ...'. Soms vragen we ons af of hij überhaupt al eens in Vietnam geweest is! We zetten onze tocht verder naar de tempel van de literatuur die gebouwd werd in 1070. Hier verrees de eerste universiteit van Vietnam. Op één van de binnenhoven staan 82 stenen schildpadden met op hun rug gedenkplaten waarin namen staan gegraveerd van de tot 1779 afgestudeerden van de universiteit. De schildpadden symboliseren kracht en een lang leven. In de hoofdtempel zien we mooi versierde altaren met beelden van de drie koningen die de tempel hebben opgericht. Gelovigen komen hier bidden en ook hier wordt er wierook aangestoken.

We lunchen in een schitterend restaurantje, naar ons gevoel een van de beste maaltijden van de reis tot nu toe, al delen anderen deze mening niet. Naast het restaurant is er een Franse bakkerij. Bart en ikzelf kopen hier lekkere koekjes om eens te proeven. Na de lunch is het tijd voor het traditionele Thang Long waterpoppen theater. Dit is gelegen aan één van de meren in Hanoi. We hebben nog even tijd voor de voorstelling begint dus wandelen we naar het kleine Chinese bruggetje over het meer. Daar worden we aangesproken door enkele Chinese toeristen die met ons op de foto willen. Zo ervaren we ook eens wat het is om steeds in de spotlights te staan. We doen dat natuurlijk met plezier want voor ons blijft het bij deze ene keer. Fabby wil eerst nog wat sigaretten kopen dus gaan we mee op zoek. Indrukwekkend zijn hier de verpakkingen van de sigaretten ... roken schaadt de gezondheid en kan dodelijk zijn, ja dat staat er bij ons thuis ook op maar de afbeeldingen hier op de pakjes zouden een mens zeker moeten afschrikken - walgelijk gewoon! Na een tijdje ben ik de weg weer kwijt en Annelies weet ook niet meer waar we zijn - wij zijn echt twee goei bijeen zene. Onze oriëntatie laat echt te wensen over. Gelukkig weet Fabby precies naar waar we moeten. Om drie uur gaat het poppentheater van start. Een live bandje speelt muziek en er wordt prachtig gezongen terwijl er door houten poppen in het water toneeltjes worden opgevoerd uit het dagelijkse leven van de boeren. Het is een kunstvorm die in Vietnam reeds eeuwen bestaat.

Het water verbergt op heel handige wijze het systeem voor het bewegen van de marionetten, die met een adembenemende virtuositeit worden gehanteerd. Aan het einde kwamen de poppenspelers door het water tot bij het publiek om een applaus in ontvangst te nemen. Dubbel en dik verdiend! Na de voorstelling, waar iedereen van genoten heeft, rijden we dwars door de stad naar het hotel. Hanoi heeft met diverse in de stad gelegen meren echt wel een unieke sfeer. De koloniale villa's geven de stad een onmiskenbaar Frans tintje. We kijken er al naar uit om Hanoi morgen op eigen houtje te verkennen. Hier opnieuw grappige toestanden op de scooters. Je houdt het niet voor mogelijk wat de Vietnamezen allemaal vervoeren. Dat ze soms niet omvallen van het gewicht is ons een raadsel.

Het is weeral bijna tijd om te eten - honger hebben we hier nog niet gehad. De Vietnamese keuken is zeker niet slecht maar ik hou toch meer van de Thaise en Indische keuken. Vandaar dat we vanavond samen met Andreas naar een Indisch restaurantje gaan dat volgens hem super lekker is - we zijn benieuwd. We nemen een taxi naar de andere kant van de stad. Daar aangekomen loodst Andreas ons door kleine straatjes maar aangekomen op het adres, blijkt dat het restaurant verdwenen is. We moeten dus op zoek naar een ander restaurant. Gelukkig weet hij een goede Thai. Het eten is er super lekker en we keren voldaan te voet naar het hotel terug om alles te laten verteren.

Posted with Blogsy

Ninh Binh - Ha Long

Als een blok in slaap gevallen. Vanmorgen de kamer even geïnspecteerd en die valt wel mee. Helemaal anders dan de vorige hotelkamers, simpel maar alles is aanwezig. De beestjes van gisteren zijn weer allemaal vergeten! Wake up call hebben we niet echt nodig want het hotel zit vol Vietnamese mannen die ons deze morgen bij hun theekransje wakker gemaakt hebben. Het was net of we zaten op de markt. Het uitzicht hier is grandioos. Ninh Binh is omringt door prachtige bergen, alleen jammer dat het weer wat tegenvalt. Er is veel bewolking en we hebben het gevoel dat het elk moment kan beginnen regenen. Ik had nog zo gehoopt dat het hier prachtig weer zou zijn want dit is toch wel één van de hoogtepunten van Vietnam. We ontbijten in een barretje over het hotel en lopen alvast even door het stadje voor een eerste indruk. Het hotel is vlak aan het water gelegen en daar is het nu nog heel erg rustig.

Daarna vertrekken we met de bus naar Ha Long (neergaande draak). Dit prachtige landschap waar opnames van de film Indochine werden gemaakt, heeft vreemde dichtbegroeide kalkrotsen en grillige bergtoppen. Daaronder liggen vredige rijstvelden met hier en daar tempels en pagoden. Onze nieuwe gids Chu is super - hij vertelt veel over de Vietnamese cultuur en spreekt vloeiend en verstaanbaar Engels - een verademing! In de bus deelt hij met ons de traditie van het eten van hond. Niet iedereen is enthousiast maar het is toch interessant te horen wat hun filosofie is hierover. Ook al hebben sommigen een hond als huisdier, toch kunnen ze dat prima van elkaar scheiden. Hun eigen hond zouden ze bij voorbeeld nooit eten, maar die van een vriend dan weer wel. Boeren kweken de honden en verkopen diegene die ze niet zelf opeten aan restaurants in de buurt. Als ze een herdenking doen van een overledene dan eten ze nooit hond. Hun uitspraak luidt dus: 'Je moet eens in je leven hond gegeten hebben, want na je dood eet je het nooit meer'. Hond eten brengt namelijk ongeluk. Waarom ze het dan doen is mij tot op heden een raadsel. Voor iemand die opgegroeid is in een land waar honden op handen worden gedragen en zelfs menselijke eigenschappen worden toegedicht, blijft het een vreemde gedachte dat ze in de pan belanden. Gelukkig hebben we deze delicatesse (volgens de Vietnamezen) nog nooit op de kaart zien staan. Eerst gaan we naar Hoa Lu, in de 10de en 11de eeuw de hoofdstad van Vietnam. We bezoeken er de twee tempels Dinh- en Le-tempel. Bij het binnenkomen zien we zoals steeds een kleine binnenkoer waar mensen komen bidden. De offerande bestaat uit bloemen, geld en fruit. Vooral de Boeddha hand zien we vaak terugkomen. Dit vreemd uitziende fruit wordt nooit gegeten, alleen geofferd.

De stevige houten zuilen zijn rood gelakt en met gouden draken versierd. Het vergulde houtsnijwerk is rijk aan detail. Binnen in de tempel zelf ook weer veel pracht en praal. Achter in de Le-tempel staan standbeelden van de keizer en zijn zonen. Na dit beetje cultuur, stappen we op de fiets en genieten we van de prachtige omgeving hier. De indrukwekkende bergen omringen ons wanneer we door het platteland fietsen. Hier en daar zien we wat waterbuffels poedelen, kindjes die ons vrolijk toelachen en er is heel weinig verkeer. De bevolking heeft echt mijn hart gestolen, iedereen is hier zo super vriendelijk en ze staan ook graag op de foto. Oudere mensen steken wel altijd onmiddellijk hun hand op om het vredesteken te maken en dat krijg je ze maar niet afgeleerd. Gelukkig zijn er ook anderen die zelfs lief poseren, zoals dit meisje op de foto.

We fietsen terug naar het hotel waar we lunchen. Na de lunch hebben we nog even tijd alvorens we het water op gaan. In een klein cafeetje waagt Fabby zich aan de waterpijp en het lijkt haar nog te bevallen ook. Het is wel zware toebak zegt ze! De eigenares van het café en de mannen die er zitten, vinden het in ieder geval geweldig. Rond 3u stappen we in Tam Coc (drie grotten) per twee in een soort sampan en we varen over de Ngo Dong rivier door het serene landschap. Ontzaglijke rotsen rijzen steil uit de rivier op. Deze zijn geërodeerd en uitgehold in de meest bizarre vormen. Dit sprookjeslandschap heeft de bijnaam 'Halongbaai op het vasteland'. Hoe verder we stroomopwaarts varen, hoe indrukwekkender het landschap, met aan beide oevers steile rotsen. Er wonen zelfs mensen, want hier en daar zien we de was ophangen.

Jammer van het weer - het is gelukkig wel heel de dag droog gebleven, nog steeds heel warm maar de lucht ziet grijs. Met het zonnetje en blauwe lucht zou het uiteraard allemaal nog mooier zijn. De roeiers roeien op een traditionele manier, met de voeten. Het is een grappig zicht - de ene doet het met de voeten simultaan, de andere één voor één. Volgens ons lijkt het super vermoeiend maar het is net of ze thuis in hun ligstoel zitten. Nochtans zijn de meeste roeiers frêle vrouwtjes! Vragen kunnen we niet stellen want onze roeier verstaat geen woord Engels of Frans.

Dichte troepen kwetterende eenden paddelen voorbij. De grotten dienden als schuilplaats voor de Vietminh tijdens de oorlog tegen de Fransen. De rivier loopt door drie lage grotten waar we door varen. Wanneer we de eerste grot naderen, bekijken we elkaar bedenkelijk .... kunnen we daar wel onder? Maar dat blijkt geen probleem te zijn. Hier heerst een tijdloze stilte. Na anderhalf uur op het water zijn we wel blij dat we uit de kleine bootjes kunnen want onze rug doet pijn. We drinken nog wat op een terrasje alvorens ons even op te frissen voor het avondeten. We eten over het hotel in een klein restaurantje, gezellig met z'n allen.

Posted with Blogsy