zondag 4 december 2011

Gransdorf dag 3

We worden gewekt door de regen op het dak ... Pffff geen leuk begin van de dag. Maar na het ontbijt klaart de hemel een beetje op en besluiten we om toch even te gaan wandelen voor het middagmaal. We nemen de trap naar boven en wandelen zo via de kerk terug naar beneden. Daar komen we Cois en Roger tegen die hun vrouwtje beloofd hebben niet door de modder te wandelen met hun goede broek en schoenen ... maar helaas wij zijn niet van plan de gewone weg te nemen. Ze volgen ons en bijgevolg .... lopen ook zij lekker mee door de modder. Ejay vindt de plassen ook geweldig en zal dus opnieuw in bad moeten straks! 


We hebben het droog gehouden en iedereen is tevreden. We lunchen nog in het hotel, alvorens de koffers te pakken en opnieuw huiswaarts te keren.
De reservatie voor volgend jaar staat al in de agenda!


zaterdag 3 december 2011

Gransdorf dag 2

Na het uitgebreide ontbijt, vertrekken we helemaal ingeduffeld tegen de koude en de hevige wind voor een flinke wandeling door de bossen. Liliane en Irene haken af na de eerste steile helling en keren terug naar het hotel. Na een half uurtje flink doorstappen is het tijd voor een pauze ... de schnaps en koekjes worden bovengehaald. Ondertussen is het stevig beginnen regenen dus aangenaam is het niet echt. Gelukkig voelen we er onder de bomen iets minder van. Eens buiten het bos worden we bijna omvergeblazen door een hevige windvlaag. Snel wandelen we de laatste kilometers naar het hotel om ons daar te verwarmen met een glühwein. Om half 1 kunnen we aan tafel ... weeral eten!

Na het middageten vertrekken we naar Trier voor een namiddagje shoppen. Wij waren echter niet alleen dus hebben er bijna 1 uur over gedaan om tot in het centrum te geraken. Twee uurtjes shoppen, reibeküchen en een te drukke kerstmarkt later, zonder pakjes weer huiswaarts. Gelukkig wacht er een lekker avondmaal op ons - welk Liliane en ikzelf gekozen hebben - keuze uit kip, zalm, scampi mmmmm heel erg lekker.

's Avonds is er geen quiz deze keer dus gaan we pappen. Na 15 spelletjes is Greta de grote winnaar.


vrijdag 2 december 2011

Gransdorf dag 1

Vandaag vertrekken we naar ons oude vertrouwde Gransdorf. Net zoals alle andere jaren zijn we weer met een hoop en we gaan opnieuw afspreken in ons restaurantje in Prüm. Om 10u staat iedereen startensklaar bij ons mama voor de deur. Deze keer zal het zonder Gina zijn dus moeten we een ander slachtoffer vinden. Gelukkig kocht Robert onlangs een sjieke voiture en is er nog een plaatsje vrij in de auto. Rond 1 uur komen we als laatste aan in Kölner Hof. Ze hebben veranderingswerken uitgevoerd waardoor we niet zoals anders met z'n allen rond 1 tafel zitten maar per 4. Niet getreurd, het eten is zoals steeds heel lekker en met een volle maag wandelen we nog wat door het dorpje. Rond half 5 zakken we dan af naar Gransdorf. In Hotel Zum Holzwurm wachten Sylvie en Arthur, naar goede gewoonte nu niet op ons want jammer genoeg is Arthur ziek geworden en hebben ze besloten thuis te blijven ..  ocharme het venteke zat er zo mee in. Iedereen krijgt zijn vertrouwde kamer en na het uitpakken worden de bokkenpootjes bovengehaald. Na al dat gesnoep is het tijd voor het avondmaal. Véél te véél maar oh zo lekker - apfelstrüdel met vanillesaus mmmmm.
Later op de avond verdeelt de groep zich in 2. Sommige gaan kegelen en andere gaan gewoon wat drinken. Ik behoor tot de tweede categorie. De drie iPads worden bovengehaald en we lachen ons een breuk met Photo Booth. De onnozelste spelletjes zijn vaak de leukste! Om 21.30 u kruipen we onder de wol.

maandag 24 oktober 2011

Valkenburg aan de Geul

Vandaag kunnen we wel genieten van al dat lekkers op het ontbijtbuffet. We nemen er dan ook uitgebreid de tijd voor. We checken pas uit rond 11 uur en vertrekken dan naar Valkenburg. Ook hier heeft Magda weer het lumineuze idee om onze conditie wat op peil te houden.  We parkeren namelijk boven op de berg aan het kuuroord thermae 2000 - jammer maar dat is niet voor vandaag. Beneden in het dorp passeren we eerst de beroemde Mariagrot Cauberg waar we met z'n allen een kaarsje branden voor een goede uitslag van Urbain - baat het niet dan schaadt het niet. Daarna dalen we verder af naar het centrum en bezoeken we de talrijke kleine winkeltjes. Op een plaatselijk marktje, kopen we met z'n allen een handtas aan hetzelfde kraampje - ja die man z'n dag kon niet meer stuk! Met onze nieuwe aanwinsten, gaan we op zoek naar een restaurantje. Na de lunch klimmen we de hoge berg weer op en rijden naar huis. Het was een leuk weekendje en zeker voor herhaling vatbaar .... althans zo denken wij er over ... nu de mannen nog overtuigen!

zondag 23 oktober 2011

La Caverne de Geulhem

Om half 9 zit iedereen aan het ontbijt. Jammer genoeg moeten we ons inhouden want er wacht ons een culinair eetfestijn vanmiddag - soberheid troef dus en dat ondanks spek met eitjes, lekkere croissantjes en chocoladebroodjes. Na het ontbijt maken we een wandeling in de omgeving van het hotel.  Magda zorgt alvast voor onze conditie want ze stuurt ons de stijle Geulemerberg op - puffend en zwetend komen we boven aan de top. In een tuintje zien we 2 lama's - rare keuze van huisdier maar de beestjes zijn zo schattig. Gelukkig wordt er niet gespuugd - ook al duw ik mijn fototoestel bijna tegen hun hoofdjes. In de krijtrotsen van de berg bevonden zich in het verleden meerdere opengekapte ruimtes die dienden als holwoningen. Ook nu zijn er nog enkele oude grotwoningen te zien. Na de afdaling besluiten we nog snel iets te gaan drinken op een verwarmd terrasje - ik kies voor een lekkere chocolademelk mét slagroom - geen punten tellen dit weekend! Rond 12 uur vertrekken we dan naar de Mergelgrotten waar we gaan genieten van een 5 gangen grotten brunch. We krijgen een tafel vooraan in de grot, niet echt een toplocatie zal later blijken, maar er is vloerverwarming dus koude voetjes zullen we zeker niet krijgen. De mergelgrot is uiterst sfeervol gedecoreerd met mooi gedekte tafels en vele kaarsjes die dienst doen als verlichting. Drie van ons besluiten de drankenformule te nemen à 25 euro maar Marina en ikzelf zijn niet zo'n drinkers dus wij passen. Er moet toch iemand nuchter blijven! De brunch start met een amuse van tomaatmousse - lekker maar te veel naar mijn goesting - daarna worden we begeleid naar het voorgerechten buffet. Er is zo veel dat het moeilijk kiezen wordt. Uiteraard ga ik voor zalm en die is om duimen en vingers af te likken!  Maar er zijn ook slaatjes, carpacio en andere lekkernijen. Voor iedereen wat wils dus. Na het voorgerecht wordt er een soepje van paprika aan tafel geserveerd. Ook het hoofgerecht is in buffetvorm en er is keuze uit verschillende soorten vlees, scampi's, lekkere vis en allerlei groentjes. Hierna volgt een kaasbordje. Vermits ik geen kaaseter ben, krijg ik een sorbetje met cava. Heel lekker en een goed begin voor wat nog komen moet. Het dessert wordt ook aan tafel geserveerd, wederom chocomousse, praliné parfait en een bavarois van framboos. Ondertussen worden de 'drinkers' uit ons gezelschap een beetje misnoegd .... de wijn wordt niet naar behoren bijgeschonken en de beloofde portwijn bij de kaas en de dessertwijn bij het dessert wordt niet gebracht. Wanneer de rekening gepresenteerd wordt, zegt Magda dus dat ze dit nog nooit heeft meegemaakt en dat dit toch niet zou mogen. Ze krijgt gelijk! Na wat over en weer gepraat moeten de dames slechts 16,5 euro betalen voor hun aangepaste dranken arrangementje - geluk is voor aardige mensen nietwaar?  Uitgelaten verlaten we de grotten - Magda al zingend en dansend. Na al dat eten moeten we dringend wat gaan stappen om al die extra calorietjes te verbranden. We wandelen dit keer naar de andere kant en komen bij een groot hotel. Hier bewonderen we de vele beelden die her en der verspreid staan in de prachtige tuin. Jammer dat de avond valt. Terug in het hotel besluiten we de taart met koffie te nuttigen die ook in ons arrangement zit. We hebben keuze tussen kersen en pruimen - beide zijn ze heel erg lekker. Marina en ikzelf hebben de nacht voordien niet veel geslapen en besluiten om rond 21 uur naar onze kamer te trekken. De anderen blijven nog wat nababbelen in de bar.

zaterdag 22 oktober 2011

Shop till you drop ! - Maastricht met de meisjes

Eindelijk is het dan zo ver ... ons weekendje met de meisjes! Het weer zit alvast mee want het zonnetje staat al aan de hemel en de lucht is helderblauw!
Om 9 uur stipt staan de dames voor mijn deur en met de Thyssen mobiel vertrekken we richting Maastricht voor een dagje shoppen. Magda weet een goede parking aan de andere kant van het centrum waar de prijzen voor een dagje parkeren nog iets goedkoper zijn. Na een korte wandeling over de brug komen we aan de juiste kant en zien we rederij Stiphout al liggen. Waarschijnlijk verre familie ????? Alvorens aan onze shopping tocht te beginnen, gaan we een kopje koffie drinken. De hele dag slenteren we door de mooie straatjes van Maastricht en gaan we winkeltje in en winkeltje uit. Rond 17 uur is iedereen moe maar voldaan dus besluiten we naar het hotel te rijden, waar ons weekend arrangementje kan beginnen.
Het hotel 'Vue des Montagnes' is gelegen in een klein dorpje 'Berg en Terblijt' ergens tussen Maastricht en Valkenburg. Ingrid en Magda delen kamer 305, Christiane slaapt alleen in kamer 303 en Marina wordt mijn roommate. Wij krijgen kamer 304. We liggen dus allemaal dicht bij elkaar. Na een korte opfrissing, gaan we naar beneden voor onze 4 gangen-menu. In het sfeervolle restaurant genieten we eerst van een lekker aperitiefje met een amuse van scampi, gevolgd door een carpaccio, een bloemkoolsoepje met truffel en als hoofdgerecht lamsfilet met aardappeltjes en groentjes. Dit laatste wordt voor mij met alle plezier gewisseld in een lekker stukje kabeljauw. Als afsluiter krijgen we nog een dessertbordje met citroen bavarois en chocomousse.  Rond 23 uur kruipt iedereen onder de wol want morgen staat er weer een culinaire dag voor de boeg.

zondag 28 augustus 2011

Ibiza - Cap Blanc

Vandaag besluiten we een boottochtje te maken naar Cap Blanc, een grot die op verschillende plaatsen in verbinding staat met de zee. Liliane houdt van varen dus ze geniet maar het genot is van korte duur want al na een kwartiertje varen, arriveren we bij de grot. Hier bevindt zich een klein aquarium waar het zeewater inloopt. Daarin zwemmen verschillende vissen. Er is een wandelpad gemaakt tussen de twee bassins zodat onze voetjes droog blijven. Op zich is dit niet echt een belevenis, tenzij misschien voor kleine kinderen maar de omgeving en het gezellige barretje maken veel goed. We besluiten om hier dan maar wat langer te blijven en te genieten van het zonnetje onder het genot van een heerlijk drankje. Greta en ik maken nadien nog even een wandeling alvorens we de boot terugnemen naar San Antonio. 



We eten opnieuw aan het strand – papa gaat voor inktvis, mama, Greta en ik voor gamba’s en Liliane kiest mosseltjes. Alles is weer lekker klaargemaakt met heel veel look en olijfolie, de typische mediterrane smaken. 


De rest van de dag genieten we gewoon van het zonnetje. Greta en ik trekken naar het strand want we willen ons nu toch ook even languit op een ligstoel neervlijen met de voetjes omhoog. Terwijl wij genieten van de zon, gaan Liliane, ma en pa iets drinken aan het strandbarretje.



’s Avonds nog een lekkere cocktail in het hotel om onze reis mooi af te sluiten! Op deze laatste dag kan ik jullie alvast melden dat ik werkelijk spijt heb dat het voorbij is en straks terug op het vliegtuig richting het koude België moet. Ibiza heeft mijn hart heel snel veroverd – het was eigenlijk een coup de foudre, liefde op het eerste gezicht zeg maar! Het eiland van Love & Peace, de adembenemende zonsondergangen en het azuurblauwe water zullen voor altijd in mijn hart zitten

zaterdag 27 augustus 2011

Ibiza - Santa Eularia des Riu

Na het ontbijt rijden we naar de derde grootste stad van het eiland, Santa Eularia des Riu. Het centrum bestaat uit kleine Moorse pittoreske huisjes. Heerlijk om zo in de kleine steegjes rond te slenteren. Dat is echt vakantie! Boven op de heuvel staat er een mooi kerkje dus besluiten we maar weer eens te klimmen. Liliane wacht opnieuw beneden want zij ziet de klim niet zitten. Wij zijn blij dat we het gedaan hebben want wat hangt er in dit piepkleine kerkje? Echt waar, een prachtig schilderij van onze lievelingsschilder Salvator Dali. De klim dus meer dan waard! Santa Eularia des Riu ligt aan het water dus besluiten we naar de promenade te wandelen. Ter hoogte van de toegangsweg wordt de rivier overspannen door een oud aquaduct uit zandsteen. Volgens de legende werd de brug gebouwd door de vorst van de duisternis.



Bij de promenade aangekomen, zijn we aangenaam verrast. Deze is heel breed en mooi versierd met prachtige bloemen. Zalig is het hier in het zonnetje want er is een fris zeebriesje. In de wijk Siësta is alles prima onderhouden en er zijn leuke pleintjes en waterpartijen. Bovendien is er een marktje met leuke hebbedingetjes. Daar laten we Liliane met een gerust hartje achter want we trekken het stadje in en dat is weer klimmen.  Santa Eularia des Riu is van een ingetogen schoonheid. De stilte in de bovenstad is heerlijk en veel toeristen komen we hier niet tegen. 




Wie Ibiza zegt, zegt hippiemarkten en een van de bekendste is Las Dalias in San Carlos, een walhalla voor shoppers! Wat begon als een kleinschalig marktje met zelfgemaakte sierraden, is nu uitgeroeid tot een reusachtige markt en een ware toeristische attractie. Hier zijn we niet alleen! Bij aankomst op de parking die net naast de markt gelegen is, zijn we gefascineerd door een levend standbeeld. De volledig roodgekleurde man hangt boven een blok met slechts aan 1 zijkantje een steun. Indrukwekkend! Ik ben een vrouw die graag zwarte outfits draagt. Gelukkig heb ik deze keer toch iets meer kleur in mijn bagage gestoken. Maar voor diegenen die dat niet doen, geen paniek, op deze markt zijn genoeg standjes met kleurrijke outfits. Hier kan je jezelf dus altijd een ‘last minute ibiza-proof look’ aanmeten. Op de markt heerst een relaxte sfeer en overal hangt er een wierrookgeur. We dwalen eindeloos langs de kraampjes met kleurrijke kleding, leuke laarsjes, handgemaakte lederwaren, vrolijke sieraden en nog veel meer! Uiteraard met een gezellig muziekje op de achtergrond. Op het hoogtepunt van het hippietijdperk verbleven er jaarlijks meer dan 100.000 hippies op Ibiza maar vandaag de dag zijn er niet zoveel hippies meer te vinden op het eiland, behalve hier dan! De vrouwen dragen mooie witte linnen jurken, een kleurige bloem in hun haren en prachtige sandalen. Het is een kledingstijl die vandaag de dag hier nog heel populair is. 



Na de drukte van de kleurrijke markt rijden we verder naar Sant Llorenc de Balafia, een versterkte nederzetting en het enige overgebleven Moorse dorp van Ibiza. De bouw van de huizen laat zien hoe de boeren zich vroeger verdedigden tegen aanvallen van piraten. Het kleine dorp bestaat uit kubusvormige, witgeschilderde huizen met platte daken, dikke muren en kleine ramen. Het is een landbouwgebied en veel is er niet te beleven. Er staat opnieuw een klein wit kerkje, hoe kan het ook anders? We nemen even de tijd voor een kleine wandeling tussen de amandelbomen en fruitbomen. 


Alvorens terug naar het hotel te gaan, keren we nog even terug naar de kust voor een heerlijk ijsje bij Gelateria Miretti, het beste ijssalon van Ibiza, althans volgens de inwoners van Santa Eularia des Riu zelf. Er zijn meer dan 40 verschillende smaken en het heerlijk ambachtelijk Italiaans ijs is van een uitmuntende kwaliteit, lekker smeuïg en een zalige verfrissing op deze wederom hete dag.


We hebben onze auto geparkeerd in een parkeergarage en papa gaat alvast de auto halen terwijl wij gaan betalen. Wanneer we aan de betaalautomaat staan, horen we gepiep en kort daarna een enorme knal. Mama kijkt naar mij en zegt ‘dat is uwe pa’ en gelijk heeft ze! Ondanks het feit dat de auto een flink fluitsignaal gaf, knalde hij met de achterkant van de auto tegen de muur. Hij is helemaal van z’n melk en wanneer de man van de parkeergarage erbij komt is het hek helemaal van de dam. De man begint me daar te roepen en te tieren. Ik probeer hem in mijn beste Spaans te kalmeren en zeg hem dat het een ongeluk is. Uiteindelijk laat hij het toch voor wat het is en verdwijnt weer in zijn kot. Blaffende honden bijten niet zeker? De auto heeft achteraan een flinke deuk opgelopen en ook papa z’n ego heeft een deuk. Hij ziet zo wit als een papiertje. In de auto bedenken we alvast een heel scenario voor het autolease bedrijf. 


Bij aankomst in San Antonio trekken we naar Europcar. Papa met lood in de schoenen, ik vol zelfvertrouwen. We zijn verzekerd dus dat komt wel goed! Ik vertel de vrouw achter de balie dat we de auto gisterenavond aan het hotel hadden geparkeerd en dat er deze morgen een deuk zat aan de achterkant. In mijn blog heb ik reeds vermeldt dat het hotel gelegen is aan een zeer smal straatje waar ook de bus doorrijdt dus heel onwaarschijnlijk is het niet als er daar iemand tegen de auto zou rijden. De dame achter de balie gaat even mee met ons naar de auto en is volledig overtuigd. Papieren worden afgetekend en de zaak is gesloten. Geen kosten voor ons! Gelukkig was dit de laatste dag want ik denk niet dat papa nog graag in die auto was gestapt.   



Na het avondeten besluiten we nog eens naar de promenade van San Antonio te trekken voor een cocktail of twee. Terwijl de jeugd zich helemaal laat gaan in de talrijke discotheken die het stadje rijk is, wandelen wij terug naar het hotel voor een goede nachtrust. ’s Avonds, wat zeg ik ’s nachts word ik wakker geschud door een harde knal. Zowel Liliane als ikzelf zitten recht in ons bed. Wat blijkt er is iets te vieren op het eiland want we worden verrast met een prachtig vuurwerk. 


vrijdag 26 augustus 2011

Ibiza - Santa Gertrudia de Fruitera en Ses Salinas

Vandaag rijden we naar San Rafael de Forca, een dorpje waar veel keramiekkunstenaars zich gevestigd hebben. In de vele ateliers kunnen we de kunstenaars aan het werk zien en uiteraard ook allerlei souvenirs kopen voor thuis. Mama ziet in één van de winkeltjes mooie hoedjes en vermits de zon zo hard brandt, besluit ze om er eentje te kopen. Zonder het te beseffen lijkt ze nu wel een echte diva. We zijn het er allemaal over eens, het staat haar prachtig!



Het hoofdplein van het dorp werd opgedragen aan ene Joan Cardona Mari, priester en historicus en er werd hier voor hem natuurlijk ook een standbeeld opgericht net naast een pittoresk kerkje. In dit dorpje is de typische architectuur van Ibiza goed zichtbaar. De huisjes zijn allemaal witgeverfd en hebben allen zeer dikke muren met kleine raampjes. 


De omgeving is prachtig. Het landschap wordt gedomineerd door amandelbomen, johannesbroodbomen en vooral indrukwekkende oude olijfbomen. De grillige vormen van de olijfbomen vind ik prachtig en bovendien heeft de grond een prachtige vuurrode kleur die mooi afsteekt tegen de blauwe lucht.  We zien een vrouwtje de olijven met een stok uit de bomen slaan. 



Onze volgende stop is Santa Gertrudia de Fruitera, een dorp dat ongeveer in het hart van Ibiza ligt. Bar La Costa is een fenomeen in dit dorp en dus besluiten we om hier te eten. De bocadillos oftewel broodjes zouden hier volgens de locals superlekker zijn. Het plafond boven de bar hangt vol met heerlijk geurende hammen en het restaurant is kleurrijk ingericht. De broodjes die op tafel komen, zijn inderdaad overheerlijk! Ze zijn belegd met ham, heel veel look, olijfolie en tomaat.  Hier kom je niet om sjiek te dineren, maar om te genieten van de Spaanse sfeer onder het genot van een glaasje wijn. De prijzen zijn zeer betaalbaar om niet te zeggen goedkoop. Bar La Costa is echt een aanrader!


We wandelen nog wat door het mooie stadje en gaan even op het grappige standbeeld zitten. Ja ik weet het, normaal zou ik nooit of te nooit op een standbeeld kruipen want dat vind ik echt ‘not done’ maar hier is de verleiding gewoon te groot. Het standbeeld is namelijk een vrouwenlichaam in de vorm van een stoel.  Alle bedrijvigheid speelt zich af om en rond de kerk.  



Met ons buikje vol, rijden we naar de Cova de Can Marca, een van de oudste grotten van Ibiza. Ze schatten dat de grot wel meer dan 100.000 jaar oud is. Hierdoor heeft de grot door al die jaren heen prachtige stalactieten (hangende druipstenen) en stalagmieten (staande druipstenen) gekregen en zijn de watervallen en de waterbeddingen versteend. Rond 1970 ontdekte de Belgische Jean-Pierre van der Abeelle de grot en hij wilde deze graag toegankelijk maken voor het publiek. Voordat deze Belgische man de grot had ontdekt, werd ze vooral gebruikt door smokkelaars om hun illegale spullen te verstoppen. Tot op de dag van vandaag kun je nog steeds duidelijk de rode en zwarte markeringen zien die zij hebben geschilderd om de grot te kunnen verlaten bij gevaar. We moeten even wachten voor er een rondleiding begint maar dat is geen straf want het uitzicht op de mooie baai is prachtig. Bovendien zit het hier vol met kleine hagedisjes, de trots van het eiland. Na een half uurtje mogen we samen met de gids de grot in. Het is er zeer aangenaam van temperatuur, zo’n 20 graden en dat is een verademing na die hitte van buiten. Onze rondrit in de grot duurt ongeveer 40 minuten en ik vind het prachtig. Zelfs onder de grond is het kleurrijk.  Vooral het heldergroene water vind ik prachtig.



We rijden verder door naar Ses Salinas, een nationaal park dat op de Wereld Erfgoedlijst van UNESCO staat. In dit natuurpark zijn maar liefst 178 plantensoorten en 210 verschillende soorten vogels, waaronder Flamingo’s, de steltkluut en de bergeend. Uiteraard zijn er hier ook veel hagedissen. We rijden dwars door het zoutwinningsgebied en de zoutmijnen zijn echt indrukwekkend. Zeewater wordt naar bekkens geleid en de zon doet de rest. Door de verdamping ontstaan er dikke korsten zout en deze zorgen voor een uniek landschap. Ik ben zo druk in de weer met mijn fotocamera dat ik me mistrap en met mijn slippers diep in de modder vast kom te zitten. Gelukkig is er ook mooi zuiver water waar ik het slijk er weer kan afspoelen. Het heerlijke ‘Sal de Ibiza’ is een spectaculair tafelzout van hoge kwaliteit en het is erg geliefd bij zowel inwoners als toeristen. Het tafelzout is 100% natuurlijk omdat er niets bijgevoegd of weggenomen wordt waardoor haar 80 vitale mineralen worden behouden. Het zout heeft enkel een stralende zon, stenen maalmolens en een heerlijke zeebries nodig.  We wandelen door het nationaal park tot aan het strand waar het zachte licht van de ondergaande zon ons helemaal betovert. Hier is het water kraakhelder. Momenteel is er hier nog bijna geen toerisme maar ik hou mijn hart al vast voor de komende jaren want de rotsblokken met her en der wat struiken tussen, leiden naar een prachtig wit strand waar je je zo in de Caraïben zou wanen.



donderdag 25 augustus 2011

Ibiza - De kust in het Zuidwesten

Na het ontbijt pikken we onze auto op en ik ben in mijn nopjes want het is een Nissan Qashqai. Hier heb ik altijd al eens willen mee rijden maar dat is buiten onze pa gerekend want zijn stuur geeft hij niet graag af. Misschien straks? 


De kustlijn van Ibiza is prachtig! Het eiland is niet groot (circa 550 km²), dus je bent altijd dicht bij de zee. Het is heerlijk om een dagje van het ene dorpje naar het andere te rijden met de azuurblauwe zee steeds op de achtergrond.  Onze eerste bestemming is Sant Joseph de Sa Talaia, gelegen tussen de heuvels in het Zuidwesten van het eiland. Er valt weinig spectaculairs over te vertellen maar dat is juist het aantrekkelijke van dit charmante dorpje. Het is nog lekker authentiek en veel toeristen komen we hier niet tegen. Net tegenover een prachtige oude olijfboom, staat het kleine maar mooie kerkje van het dorp. Het interieur heeft een prachtig versierd altaar, opmerkelijke glasramen en een preekstoel met houtsnijwerk. Op vakantie zijn we altijd op zoek naar sfeervolle terrasjes en Raco Verde is zo een plek. Het betekent letterlijk ‘groene hoek’ in het Catalaans en dat is het ook. De grote zomertuin is omringd door bijzondere planten. Het is hier erg rustig, buiten een Spaans gezinnetje is er hier niemand.


We rijden verder naar de baai van Sa Caleta, een uniek plekje op Ibiza met adembenemende vergezichten en een grillige kustlijn met inhammen en steile rotsen. Een smal weggetje brengt ons tot aan een parkeerplaatsje vlak aan het strand. Het blauwe water spat tegen de indrukwekkende kliffen omhoog en zonnekloppers liggen languit op het strand te zonnen. Hier komen veel locals genieten van de rust. Ondertussen hebben we honger gekregen en besluiten we hier een lekker visje te eten. 


We vervolgen onze tocht langs de kustlijn en komen zo in Es Cubells. Hier lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. Hier proef je het echte authentieke Ibiza! Het ligt op de top van een steile rots met een geweldig zicht over het eiland Formentera. Het monument van de visser werd onthuld in 1996 en is een eerbetoon aan de mensen van de zee. 



In Cala d’Hort hebben we een prachtig zicht op het mysterieuze rotseiland Es Vedra. De indrukwekkende rots is bijna 400 meter hoog en volgens velen is de mystieke energie van Es Vedra op het hele eiland voelbaar. Er is geen magischere plek op Ibiza dan deze en volgens kenners de derde meest magische plek op aarde, na de Noordpool en de Bermudadriehoek, al durven geologen dat te betwisten. Toch slaan kompassen er tilt en raken ook overvliegende vogels het noorden kwijt. Jimi Hendrix beweerde ooit dat hij hier met aliens gecommuniceerd heeft op de terugweg van het Woodstock Festival, al durf ik te betwijfelen of hij op dat ogenblik wel helder kon denken. 


We eindigen deze prachtige dag in Sant Augusti, een klein gehuchtje in het zuidwesten van Ibiza. De wegen naar dit kleine dorpje zijn nog niet platgetreden door toeristen en het is er dan ook heerlijk rustig.  Er zijn maar drie straten en bijgevolg ook weinig voorzieningen. Het zijn vooral wijngaarden die het dorpje omringen. Druivenranken en cactussen met heerlijk rijpe vijgen groeien hier langs de kant van de weg. Onze vrienden kennen zeker het verhaal van onze pa en zijn cactusvijgen maar voor diegenen die het niet weten: Coiske heeft ooit geprobeerd om met zijn blote handen een cactusvijg te plukken. Gevolg zijn handen zaten vol met minuscule stekeltjes van de cactus en dat heeft uren gekost vooraleer die allemaal verwijderd waren. Hij denkt dus deze keer iets langer na alvorens nog eens zo’n stommiteit te begaan. Voor de foto doet hij wel graag alsof hij al een volledige zak geplukt heeft maar in werkelijkheid hebben we die gewoon gekocht.



Terug in San Antonio is het even zoeken naar een geschikt parkeerplaatsje voor ons autootje want het hotel is omringt door kleine, smalle straatjes en het is niet zo evident om veilig te parkeren hier. Maar wie zoekt die vindt! Aan tafel genieten we nog na van onze tocht van vandaag en we kruipen moe maar voldaan in ons bedje. 


woensdag 24 augustus 2011

Ibiza - Ibiza stad

Vandaag trekken we opnieuw de stad in om verder op ontdekking te gaan en we krijgen zelfs Liliane zover dat ze deze voormiddag toch mee gaat wandelen in de oude stad.  We genieten van de kleine, smalle straatjes die bezaaid zijn met kinderkopjes en stappen af en toe een winkeltje binnen want Ibiza Stad is echt wel het shopping paradijs van het eiland. Er is een grote diversiteit aan winkels, van de grote modeketens tot aan kleine vitagewinkeltjes en boetiekjes met de typische witte Ibiza jurkjes.  Dat winkelen is niet echt aan onze pa besteed, dus hij zit meer dan eens op een bankje te wachten vandaag. 



We lunchen in een gezellig restaurantje en nemen er onze tijd voor.  In de late namiddag kuieren we wat op de promenade van de nieuwe stad. Wanneer we terugkomen in ons hotel zetten we ons met z’n allen op het terras van onze kamer met lekkere tapa’s en nemen we alvast ons aperitiefje alvorens naar het restaurant te trekken. Enig minpuntje aan dit hotel is dat het ontbijt en avondeten altijd binnen wordt geserveerd. Ook de avonden zijn hier lekker zacht van temperatuur en we zouden het wel leuk vinden, mochten we daar ’s avonds ook van kunnen genieten.


dinsdag 23 augustus 2011

Ibiza - Ibiza stad

Vandaag trekken we met de lijnbus naar Ibiza Stad, ook wel Eivissa genoemd. Het is slechts 30 minuutjes rijden vanuit San Antonio en we worden afgezet in de benedenstad aan de haven waar we alvast eerst iets gaan drinken. Nee geen alcohol zo vroeg op de ochtend – we zouden niet durven! Daarna starten we onze wandeling aan de Passeig de Vara de Rey, een straat met een mooi plein in het midden. De zon brandt al flink maar hier is het zeer aangenaam in de schaduw van de prachtige bomen. Midden op de Vara del Rey staat het standbeeld van generaal Joaquin Vara de Rey y Rubio. Met een zwaard in zijn hand een imposante verschijning. Hij is geboren in het kasteel van Ibiza-stad en is gestorven in een nederlaag in de Spaans-Amerikaanse oorlog. Naast het plein zijn er ook tal van leuke hippiewinkeltjes waar kledij en accessoires verkocht worden uit de’ flower power’ tijd. Het is fijn om er even tussen te snuisteren maar we vinden niet echt iets naar onze smaak. In het toeristenbureau halen we alvast een goed stadsplan zodat we vandaag onze weg kunnen vinden. Het nieuwe gedeelte van Ibiza stad ofwel de benedenstad is eigenlijk rond de oude stad gebouwd. 



Dalt Vila, letterlijk ‘hoge stad’ is de oude stadskern van Ibiza Stad en tevens het historisch centrum. De wijk is gelegen op een heuvel en lijkt uit te stijgen boven het blauwe water van de Middellandse Zee. We passeren een gezellig marktje waar de plaatselijke bevolking hun waar aanbiedt. Kleur overheerst er hier – al dat sappige fruit en de verse groenten lijken wel opgeblonken voor de bezoekers.  Af en toe mogen we aan een kraampje iets proeven en daar geniet Liliane nog het meest van denk ik. 


Diëten op vakantie is sowieso een slecht idee maar diegenen die het toch willen proberen, zijn eraan voor de moeite want het eten is hier verrukkelijk. De vele tapas, de lekker vis en de heerlijk zoete cocktails maken het heel moeilijk om niet te bezwijken. Bovendien zijn de porties hier zo royaal dat het gevaar op een indigestie constant om de hoek loert. We proberen te genieten met mate. 


Wanneer we aan de indrukwekkende verdedigingsmuren komen die de oude stad omringen, beginnen we aan de klim. Liliane besluit niet mee naar boven te gaan en blijft op een terrasje in het zonnetje zitten. Het grootste deel van de stadsmuren is gebouwd in de 16e eeuw, maar er zijn ook nog een aantal resten van meer dan 2000 jaar oud zichtbaar. Via de oude ophaalbrug Portal de Ses Taules betreden we het wapenhof. De poort is versierd met het wapenschild van koning Philips II en replica’s van Romeinse beelden. Dalt Vila is een schitterend doolhof van kronkelende smalle steegjes waar we letterlijk kunnen verdwalen tussen de witte huisjes en wuivende palmen. Op het Plaça de Espanya zijn enkele mooie gebouwen gelegen, zoals het stadhuis, dat gevestigd is in een voormalig klooster. Naast het stadhuis bevindt zich de Santo Domingokerk. De kerk heeft bijzondere plafondschilderingen en op de vloer liggen mooie keramische tegels.


Het hoogtepunt van Dalt Vila is een bezoek aan de kathedraal Santa Maria de Las Nieves. De toren en het portaal van de sacristie dateren nog uit de 16de eeuw, maar de rest van de kerk stamt uit de 18de eeuw en toont barok elementen. Het is dus een interessante mix van stijlen. De Kathedraal is gebouwd op het hoogste deel van de wijk, een plek waar eerst een Romeinse tempel stond en later een moskee. Het is een kleine klim om de kathedraal te bereiken, maar het uitzicht en het eeuwenoude monument maken het dit helemaal waard. Van hierboven hebben we een strategisch uitzicht op de omgeving. Het zicht over de haven van Ibiza is adembenemend. 



We wandelen rustig terug naar beneden waar Liliane op ons wacht. Ze heeft zich blijkbaar niet verveeld en genoten van haar lekker drankje maar wij hebben van al dat klimmen ook wel dorst gekregen dus gaan we opnieuw naar de haven waar we nog een heerlijke niet alcoholische cocktail drinken.


Ibiza stad heeft me blij verrast. De stad is kleinschaliger en idyllischer dan ik me had voorgesteld en het zen-achtige hippie imago van het eiland wordt ook hier zorgvuldig gecultiveerd. Terug in San Antonio gaan we eerst een auto reserveren bij Europcar voor de volgende dagen en daarna gaan we eten in ons hotel. ’s Avonds besluiten we gewoon in het hotel te blijven om een cocktail te drinken. Groot is onze verbazing dat het hier stukken goedkoper is dan bij de lokale cafés op de promenade. Meestal is het in de hotels duurder maar dat is hier dus niet het geval. Voor prijs-kwaliteit is Hotel Osiris dus ‘the place to be’!


maandag 22 augustus 2011

Ibiza - San Antonio

Ons hotel blijkt goed geïsoleerd want we hebben geen last gehad van lawaai vannacht. We zitten al vroeg aan het ontbijt en dat is alvast heerlijk! We hebben het onmiddellijk door, op gewicht blijven gaat hier heel erg moeilijk worden. Er is werkelijk voor iedereen wat wils op het rijkelijke buffet – lekker brood, koffiekoekjes en zelfs croissants.


Vandaag gaan we San Antonio verkennen, onze thuis voor de komende week.  Net over ons hotel start de lange promenade Passeig de Ses Fonts en die loopt tot in het centrum van San Antonio. De promenade biedt onderdak aan verschillende cocktailbars. Grote borden met aankondigingen voor happy hour, trachten de klanten binnen te lokken. Er zijn twee soorten Ibiza-gangers, de mensen zoals wij die genieten van de rust en de ongerepte natuur maar ook de ‘die hard party people’. Zo’n 2000 jaar geleden was deze plaats niet meer dan een klein vissersdorpje maar dankzij grote clubs trekt San Antonio jaarlijks veel bezoekers.  Dat is dan ook te merken op alle uitvalswegen naar de stad waar grote billboards bekende DJ’s en allerlei party’s promoten. Wij zijn echter geen feestgangers en denken dat we deze, toch wel dure etablissementen maar links gaan laten liggen. Op Ibiza ontsnap je echter nergens aan loungemuziek. Niet dat ik dat erg vind want eigenlijk is het best leuk overal die opzwepende muziek te horen. 


We passeren de prachtige molen Punta des Moli en wandelen verder de promenade af tot we aan een verkeersrotonde komen waar zich de belangrijkste bezienswaardigheid van dit stadje bevindt, het ei van Colombus. Dit kunstwerk is een ode aan Christoffel Columbus, die volgens de inwoners van Ibiza hier geboren is. Echt mooi vinden wij het niet maar het heeft wel een prominente plaats en je kan er niet naast kijken wanneer je het stadje binnenkomt.



San Antonio heeft een grote jachthaven die al eeuwen bestaat. Dankzij de grote baai was deze stad vroeger een veilige plaats voor schepen om aan te meren. De Romeinen noemde de haven Portus Magnus wat letterlijk ‘grote haven’ betekent. Er is ongelofelijk veel wind maar het zonnetje schijnt dus ons hoor je niet klagen!


Na een vermoeiende dag slenteren in de stad, zetten we onze voetjes weer onder tafel voor een heerlijk avondmaal. ’s Avonds gaan we iets drinken in één van de barretjes op de promenade. 


zondag 21 augustus 2011

Ibiza - San Antonio

Whoah! We're Going To Ibiza
Whoah! Back To The Island
Whoah! We're Going To Ibiza
Whoah! We're Gonna Have A Party
Whoah! In The Mediterranean Sea


Vandaag trekken we naar het party eiland Ibiza. Het is een cliché maar wie van keihard feesten houdt, die zit op Ibiza zeker op zijn plaats. Maar naar ik heb vernomen, zou Ibiza nog veel meer te bieden hebben. We zijn dus benieuwd! De vlucht verloopt goed en na 2,5 uurtjes vliegen, begroeten we de Spaanse zon.  Het is moeilijk onder woorden te brengen, maar van zodra we de luchthaven buiten komen, voel ik de fijne sfeer en de bijzondere energie die hier hangt. Het is niet voor niets de thuishaven van vele hippies. Niets moet en alles kan! De mensen zijn bijzonder relaxed en er hangt ook een soort magische bohemien sfeer.


We worden naar het hotel Osiris in de baai van San Antonio gebracht. Het is een klein charmant hotelletje met slechts twee sterren maar van zodra we er binnen stappen, geven we het al drie sterren. De ligging is geweldig en de sfeer is relaxed. We worden super vriendelijk ontvangen en zelfs in het Nederlands! Na het inchecken besluiten we alvast iets te gaan drinken aan het strand Es Puet. Met de voetjes in het zand, bestellen we maar gelijk een sangria. Deze smaakt heerlijk in het zonnetje!



Terug in het hotel schuiven we aan voor het avondeten. Het eten is heerlijk! De buffetten zijn heel rijkelijk gevuld en er is keuze genoeg. Vandaag maken we het niet te laat want morgen willen we fit genoeg zijn voor de ontdekking van dit prachtige eiland. Wanneer we naar bed gaan, maken we ons wel de bedenking dat we op het party eiland bij uitstek zitten en San Antonio is echt wel de uitgaansbuurt dus hopelijk hebben we er geen last van. Ik hou mijn oorstopjes alvast bij de hand!


zondag 5 juni 2011

Lissabon - Laatste uurtjes

Onze laatste dag is alweer aangebroken. De laatste uurtjes in Lissabon brengen we door in Alfama, voor ons toch het mooiste gedeelte van Lissabon. De volkswijk in echt een schilderachtig doolhof van steile steegjes waar we lekker doorheen kuieren en waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Hier lijkt het of we terug in de tijd gaan. Overal hangt de was buiten te drogen en zitten de bewoners op een stoeltje voor hun huis. We vergapen ons een laatste keer aan de kleurrijke mozaïeken, prachtige doorkijkjes en pittoreske binnenplaatsen. 


Lissabon heeft heel veel musea maar wij geven tijdens deze vakantie de voorkeur aan buitenactiviteiten, omdat wij nu al vijf dagen lang gezegend zijn met een aangename temperatuur en een strakblauwe lucht. Na een lange winter, willen we daar natuurlijk optimaal van genieten. Voor het Monastery of Sao Vicente de Fora maken we graag een kleine uitzondering. Het is een 17-eeuws klooster en één van de meest belangrijke gebouwen van de stad en de begraafplaats van de meeste Portugese koningen. Een standbeeld van de treurende moeder waakt bij het graf van de in 1908 vermoorde koning Carlos I en zijn opvolger Prins Luis Filipe.  We klimmen naar boven op het dak en wanneer we de deur openen, zijn we in eerste instantie verblind door het felle licht. Het dak is omringt door hagelwitte torentjes. De felblauwe lucht geeft een prachtig contrast met al dat wit om ons heen. Het is letterlijk oogverblindend. We genieten van de rust en het schitterende uitzicht over de stad. Wanneer er andere toeristen boven komen, verdwijnt voor ons de magie van deze plek. We besluiten weer naar beneden te gaan.



Ondertussen is het tijd om terug naar het hotel af te zakken, uit te checken en een taxi te nemen naar de luchthaven. Het was een heerlijke citytrip! Lissabon is een fijne stad om doorheen te dwalen, de kleurrijke mozaïeken te bewonderen, te genieten van schitterende uitzichten en heerlijk te relaxen op gezellige terrasjes. Sintra heeft ons echter het meest kunnen bekoren en dat is een plek waar we zeker nog eens willen terugkeren. Maar volgend jaar, dan zoeken we weer een nieuwe bestemming om onze vriendschap te vieren.


zaterdag 4 juni 2011

Lissabon - Cascais & Belém

In 20 minuten ben je met de trein in het prachtige Cascais. Ook vandaag schijnt de zon weer volop, dus het is helemaal geen straf om naar zee te gaan. Het vissersdorpje Cascais is gelegen aan de pittoreske kust van Portugal die ook wel de Costa do sol wordt genoemd. Het is uitgegroeid tot een kosmopolitische, welvarende badplaats.  Iedereen weet dat wij geen strandmensen zijn maar het strand ligt wel in een prachtige baai en laat daar nu net een gezellig terrasje zijn. Met de voetjes in het zand lekker genieten van een drankje, meer moet dat niet zijn! Na deze verfrissing besluiten we wat te gaan rondwandelen in het stadje. Veel is er niet te zien maar wanneer we voorbij een gezellig ogend Indisch restaurantje komen, hoeven we niet lang na te denken. Indisch is ons lievelingseten en bovendien is het een pittoresk terrasje. Op deze relaxte plek genieten we van een uitgebreide lunch met een heerlijke chicken tikka massala. Het ‘nooit meer naar huis’-gevoel viert hoogtij.


Na deze heerlijke lunch nemen we de trein naar Belém. Dit voormalige vissersdorp ligt aan de rivier de Taag en is vooral bekend vanwege de vele Portugese zeevaarders die hier hun ontdekkingsreizen begonnen. De stad staat dan ook vol met monumenten die verwijzen naar de ontdekkingsreizen in de Gouden Eeuw en die inmiddels benoemd zijn tot cultureel erfgoed. Naast deze monumenten is er een hoop meer te beleven in deze mooie wijk. 


Het indrukwekkende Padrão dos Descobrimentos is in 1960 gebouwd als monument voor de belangrijkste Portugese zeevaarders en het heeft de vorm van de voorsteven van een karveel waarop Hendrik de zeevaarder staat afgebeeld die gevolgd wordt door een rij helden. Met de Ponte 25 de Abril op de achtergrond vormt het langs de Taagoever een karakteristiek beeld. We zetten ons even op de kade om te genieten van het zonnetje en het frisse briesje.



De Pasteis de Belém die van oudsher te vinden zijn in de Rua de Belém bij Confeitaria de Belém mogen zeker niet ontbreken op onze trip. Deze winkel staat al sinds 1837 bekend om de beste artisanale gebakjes van Lissabon. Ze worden gemaakt van bladerdeeg gevuld met een eiercrème en bestrooid met poedersuiker en kaneel. Een bezoek aan Belém is dus niet compleet zonder het eten ervan. Vol verwachting en gelokt door de verrukkelijke geur van vanille en kaneel betreden we de Confeitaria de Belém. Er staat enorm veel volk maar de zaak is echt heel erg groot en loopt helemaal naar achteren door.  We worden naar een tafeltje gebracht en wachten vol ongeduld.  De beroemde gebakjes worden hier volgens geheim recept gebakken. Dit is officieel ook de enige bakkerij die de gebakjes Pastéis de Belém mag noemen. In de rest van Portugal worden ze Pastéis de Nata genoemd. Dagelijks verkopen ze hier zo’n 10.000 stuks.  Wanneer de lekkernij op tafel komt en we onze tanden zetten in dit lauwwarme gebakje, wanen we ons helemaal ‘in heaven’. Ik heb tijdens deze citytrip al veel Pastéis geproefd, maar hier zijn ze echt het áller lekkerst.


Een van de indrukwekkendste bouwwerken in Belém is het Mosteiro dos Jerónimos. Het is gebouwd ter herinnering aan de reizen van Vasco da Gama en om de maagd Maria te bedanken voor het succes van deze ontdekkingsreizen. In 1983 is het benoemd tot Unesco werelderfgoed. Het hele klooster dat werd opgetrokken in kalksteen, is rijkelijk versierd en met veel oog voor detail gebouwd. Het geeft een goed beeld van de macht en rijkdom van Portugal in de Gouden Eeuw. In de kerk Santa Maria liggen graven van de leden van de Koninklijke familie maar ook van Vasco da Gama. Het is vooral de kloostertuin die ons met verstomming doet staan. De prachtige gaanderijen in Moorse stijl zijn indrukwekkend maar misschien hebben de schattige waterspuwers hier ook iets mee te maken. 



De metro van Lissabon kent 4 lijnen met elk een eigen kleur: rood, geel, blauw en groen. Op elke lijn kunnen de bezoekers prachtige kunstwerken bewonderen. De idee om de metrostations van Lissabon te decoreren met kunstwerken, komt uit de jaren vijftig. De kunstwerken uit deze periode zijn gemaakt op de typische Portugese azulejos. Vanaf de jaren negentig ligt in nieuwe of gerenoveerde metrostations het accent meer op moderne kunst, gemaakt door bekende moderne Portugese kunstenaars, dichters, schilders en beeldhouwers. Vandaag bezoeken we er enkele op onze uitstap naar de expo terreinen aan de andere kant van de stad. De expo vond plaats in 1998 in het Park der Natiën en de gebouwen zijn allesbehalve vervallen. De meeste worden nog steeds gebruikt. De vroegere ingangshal herbergt nu het koopcentrum Vasco da Gama. We rusten wat uit met zicht op de Taag en genieten van de waterfontein, een leuke verfrissing. 


Het Oceanario de Lisboa is het grootste aquarium ter wereld en was de topattractie tijdens de wereldtentoonstelling van 1998. Het gebouw zelf is gebouwd op een groot aantal palen die in de Taag omhoogsteken. De bijzondere architectuur van het gebouw wordt door sommige mensen vergeleken met een vliegdekschip. Om de entree te bereiken moeten we over een lange brug. Buiten staat de mascotte van het oceanario ons al op te wachten. In het midden staat een enorme tank met 5 miljoen liter water. Dit is het paradeplaatje van het Oceanário en alleen hier al zouden we urenlang kunnen vertoeven. In deze immense tank leven verschillende soorten haaien, roggen, tonijnen en zelfs een manta. Daarnaast zijn er ook nog vier andere aquariums die ons een overzicht geven van het leven in de verschillende wereldzeeën. Ons bezoek gaat verder op de bovenste verdieping. Hier zien we ook dieren die niet onder water leven, zoals de prachtige papegaaiduikers en mijn favoriete beestjes de pinguïns. Mijn dag kan niet meer stuk

vrijdag 3 juni 2011

Lissabon - Sintra

Vandaag maken we een uitstap naar het wondermooie Sintra op slechts 40 minuten van Lissabon. We gaan naar het station maar daar krijgen we een koude douche want wat blijkt, de treinen staken vandaag. Even zijn we van de kaart maar al snel is dat gevoel verdwenen want twee vrouwen met een plan, hou je zo maar niet tegen. Vooral omdat Sintra echt wel bovenaan op onze bucketlijst staat. We besluiten gewoon de taxi te nemen en in stijl verder te reizen. Sintra werd door de Engelse dichter Lord Byron omschreven als het aards paradijs. Van zodra we er aankomen, hebben we het gevoel in een sprookje beland te zijn. Sintra staat vol met prachtige kastelen, paleizen en landhuizen, omringd door de mooiste tuinen en parken. Het is een prachtige plaats die bol staat van cultuur, geschiedenis en natuur.  Het is dan ook niet moeilijk om te begrijpen waarom de koning dit gebied ooit uitkoos als zijn zomerresidentie.


Bij aankomst in het mooie, kleine stadje, kopen we een kaartje voor de Hop on/Hop off bus, want hoe erg we ook opzien tegen toeristische dingen, de klim omhoog is zonder vervoer echt niet te doen. De straten zijn smal en de scherpe haarspeldbochten zijn ook de moeite.


Een van de paleizen die Sintra herbergt is het Palácio Nacional de Sintra. Tot aan de 19e eeuw was het paleis de zomerresidentie van de Portugese koninklijke familie. Nu kunnen we ons vergapen aan de opvallende torens in melkflesvorm. Dit zijn de schoorstenen van de keuken. De hal met schilderingen van vogels op het plafond, ook wel de zwanenhal genoemd, is indrukwekkend. Erg kleurrijk aan de buitenkant en veel nostalgie aan de binnenkant.


Het kasteel Castelo dos Mouros ligt op een heuvel en staat samen met de omgeving van Sintra sinds 1995 op de Werelderfgoed lijst van Unesco. De muren van het kasteel hebben een totale lengte van 450 meter. De grootste toren op het terrein de Torre Real is via een trap met 50 treden te bereiken. Vermoeiend maar zeker de moeite waard. Het is de ideale plek om in één oogopslag zicht te hebben op Sintra en de omgeving.  In de verte zien we reeds het Palacio Nacional de Pena en we krijgen onmiddellijk een ‘efteling’ gevoel. Al die felle kleurtjes steken mooi af tegen de blauwe lucht en we kunnen niet wachten om op ontdekking te gaan.



Het Palacio Nacional de Pena werd 2 jaar geleden uitgeroepen tot één van de zeven wonderen van Portugal. Het paleis is het eerste van Europa dat gebouwd werd in de stijl van de 19-eeuwse romantiek. Het is een samensmelting van allerlei stijlen en invloeden. Het overdadig ingerichte kasteel, waar we vrij kunnen rondlopen, is als toppunt van kitsch toch zeer de moeite waard. Er hangt een sprookjesachtige sfeer dankzij de felle kleurtjes, de grappige torentjes en bijzondere figuren. En dan hebben we het alleen nog maar over de buitenkant. Het interieur van Pálacio da Pena is waar mogelijk nog weelderiger en excentrieker. Vooral de Arabische zaal met fresco’s en de immens grote en indrukwekkende balzaal blazen ons omver.



Het meest mysterieuze paleis van Sintra en wat mij betreft ook het meest indrukwekkende, is zonder twijfel Quinta da Regaleira. Dit bijzondere paleis zou op sommige plekken zo kunnen meedoen als decor voor The Games of Thrones. Het is een prachtige, magische plek en het romantische paleis bestaat uit vijf verdiepingen. Voor het paleis staat een rijk gedecoreerde kapel met fresco’s. De tuin van dit 4 hectare tellende complex is zo mogelijk nog indrukwekkender dan het paleis zelf. Hier speelt water de hoofdrol. We zien verschillende mooi gedecoreerde fonteinen, twee meren compleet met grotten, spiraalvormige putten en een ondergronds gangenstelsel. Wanneer we afdalen, moeten we ons een weg banen over het water via enkele stenen. Rondom dit alles hangt er een zeer mysterieuze sfeer. Dit is een plek die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal zijn. Mooi, mooier, mooist! Met enige tegenzin verlaten we deze prachtige plek want er staat nog en paleis op ons verlanglijstje.



Het Palacio de Monserrate is een traditioneel buitenverblijf voor de Portugese adel. Het werd gebouwd in 1858. De sfeer in dit paleis is ook zeer bijzonder. Op de begane grond voelen we ons in een sprookje van duizend-en-één-nacht met veel Arabische invloeden. Het is een mix van Mexicaanse, Japanse en Moorse stijl. We zien prachtige gotische galerijen met opeenvolgende bogen waardoor een groter dieptezicht wordt bereikt. De romantische tuinen van het paleis brengen verkoeling en zijn een streling voor het oog. Het groene gazon maakt de kleuren van het paleis nog intenser. Om deze schitterende tuinen aan te leggen liet de Engelse zakenman Cook van over de hele wereld planten en struiken komen. De tuin is daarom ook ingedeeld in verschillende tuinen met diverse thema’s. Om de twee meters zijn er wel vijvers, watervallen en verborgen stenen paadjes. Lange tijd was het paleis niet geopend voor publiek. Pas vorig jaar werd er een ingrijpende restauratie uitgevoerd, waarna het paleis openging voor het publiek. Misschien komt het daardoor dat de massa’s toeristen het paleis nog niet hebben ontdekt. En dat is heel aangenaam, alleen jammer dat we niet genoeg tijd hebben om alles gronderiger te bekijken.


Het was een prachtige dag vandaag, echt eentje om in te kaderen! Hadden we het op voorhand geweten dan zouden we hier een hotel gezocht hebben om te logeren en gewoon een dag of 2 met de trein naar Lissabon zijn gegaan. Dit plekje geeft ons echt het ultieme vakantiegevoel.


donderdag 2 juni 2011

Lissabon - Alfama

Zalig geslapen zonder nachtlawaai en ook het ontbijt is heerlijk en zeer verzorgd. Tijdens de week houden we het thuis meestal eenvoudig maar op vakantie mag het iets meer zijn. We genieten in de redelijk krappe ontbijtruimte dan ook van een iets uitgebreider ontbijt en gaan daarna op stap. 


Daar ons hotel wat buiten het oude centrum ligt, nemen we de bus naar de wijk Alfama, die al dateert van in de middeleeuwen. Dat de wijk nog bestaat, is op zich al een klein wonder te noemen. Een grote aardbeving in 1755 heeft in Lissabon veel schade aangericht, maar niet in Alfama. Dat alleen al maakt de wijk bijzonder om te bezoeken! Alfama heeft steile, smalle straatjes, trappen en steegjes en is de belangrijkste bezienswaardigheid van Lissabon. Dwars door de wijk kronkelt tram 28 die steeds tot de nok toe gevuld is. We besluiten dan maar te voet naar boven te gaan. Hoewel de temperatuur onder de strakblauwe lucht al flink begint op te lopen, valt de klim eigenlijk best mee. Tijdens het wandelen kijken we onze ogen uit: veel gebouwen zijn geschilderd in felle kleurtjes of bevatten authentieke mozaïek. Wasgoed hangt dwars door de straten, op de balkons staan prachtige plantjes. Hier snuiven we de echte Portugese sfeer op en kunnen we heerlijk wegdromen. Ons eerste bezoekje vandaag is de kathedraal van Lissabon. De Sé Catedral is één van de oudste kathedralen van Lissabon en wat mij betreft ook de mooiste. Ze werd gebouwd op de resten van een oude moskee. Helaas is het gebouw bij verschillende aardbevingen beschadigd, maar inmiddels is de kathedraal al verschillende malen gerenoveerd en in zijn oude glorie hersteld. Ik ben niet echt gelovig maar de toewijding en de religieuze energie die in deze kathedraal hangt is bijna voelbaar. Een heerlijke plek om even tot rust te komen. 


The best things in life are free! En dat geldt zeker voor de spectaculaire uitzichten over de stad bij Mirador de Santa Luzia. Hier besluiten we even te rusten en wat te genieten van de heerlijke melancholische fadomuziek. Wanneer je in Portugal bent, is het een absolute must om ergens naar deze melancholische muziek te luisteren.

Het is vreemd maar ook al spreken we beiden geen Portugees, we lijken de grote lijnen van de tekst te begrijpen dankzij de prachtige klanken van de zanger. Deze laatste kan me bovendien wel bekoren, dus het is zeker geen straf om hier wat langer te blijven hangen.  Op de muren rondom het kleine parkje zitten allerlei afbeeldingen in azulejos.  Ik moet weeral dringend naar het toilet en dat treft want hier is er eentje. De originele toiletbordjes die er hangen, doen ons denken aan ons eigen manneke pis.



In de wijk Alfama, is er ook een fado museum, een aanrader voor iedereen die meer wil weten over deze melancholische muziek. Het is een mooi museum, niet te groot maar de moeite waard.


Het bekendste kasteel van Lissabon is Castelo de Sao Jorge. Het ligt op de hoogste heuvel van de stad en kijkt uit over de brede Taag. Vanuit alle hoeken van de stad is het kasteel bovenop de heuvel trouwens te zien. De fundamenten van het kasteel stammen al uit de 6de eeuw voor Christus. In 1147 werd het kasteel tijdens de belegering van Lissabon veroverd. Het kasteel beschikt over mooie binnenplaatsjes die zich perfect lenen voor, alweer, een pauze tijdens ons dagje kuieren in Alfama. We besluiten hier te lunchen in het restaurant. Het is zelfbediening en niet van hoge kwaliteit maar het vult wel onze hongerige maag. Van hierboven hebben we trouwens opnieuw een weids uitzicht over het historische centrum én de Taag.


Museu Nacional do Azulejo is het grootste mozaïekmuseum ter wereld met collecties uit de 15de eeuw tot nu. Alleen al de locatie van dit museum is een bezoek waard: het is gevestigd in een schitterend klooster, Madre de Deus uit de 16e eeuw. De vele plafond- en wandschilderingen van heiligen en koningen zijn zeer indrukwekkend. Het museum zelf is niet minder spectaculair. Hier leren we alles over de historische, technische en kunstzinnige ontwikkeling van deze geglazuurde tegelpanelen. Het hoogtepunt van het museum is een paneel in wit en blauw dat 23 meter lang is en uit 1300 tegels bestaat. Het is een panorama van Lissabon in 1738, voordat de grote aardbeving zijn verwoestingen aanrichtte.



Eigenlijk wordt ingeblikt voedsel beschouwd als slecht en goedkoop, maar de Portugese blikjes vis zijn ongekend populair. Hier in Lissabon hebben ze inmiddels een gourmet status bereikt. Dee Dee leest in haar reisboekje dat het oudste conservenwinkeltje van de stad in Rua dos Bacalhoeros gelegen is, dus gaan we ernaar op zoek. Het winkeltje is piepklein maar is tot de nok toe gevuld met conservenblikjes. De winkel is bovendien extra bijzonder omdat het nog altijd de jaren ’30 stijl van vroeger heeft, met een oude kassa. Er zijn twee dingen die de Portugese blikjes vis zo bijzonder maken. Ten eerste is wat er in zit daadwerkelijk lekker. Het meest bekend is natuurlijk het blikje tonijn, maar er is hier nog veel meer te verkrijgen, zoals makreel, zwarte degenvis, mosselen, bacalhau, horsmakreel en ansjovis. De visjes worden geblikt in water, tomatensaus of olijfolie (soms met bijzondere smaken) of er wordt paté van gemaakt. De variaties zijn werkelijk enorm. Het tweede unieke aspect van de blikjes is de verpakking. De felle kleuren, historische plaatjes, soms lekker retro en Portugese tegelprint maken de blikjes tot collectors items en hippe decoratie voor de keuken. Ze zijn daarom ook zeer geschikt als souvenir. Dan geef je tenminste iets weg waar iemand ook echt iets aan heeft. Het is een ultiem geschenkje voor de thuisblijvers!


Wij vinden het heerlijk om ons onder te dompelen in de cultuur, de mensen en de taal. Daarom mag een lekker glaasje porto tussen de locals niet ontbreken. Net over het conservenwinkeltje zien we een gezellig wijnbarretje waar ogenschijnlijk niet echt veel toeristen komen. We zetten ons op een barkrukje en genieten van een lekker glaasje porto met heerlijke pata negra. Niet echt goedkoop maar het is het meer dan waard! De witte porto geniet onze voorkeur en Dee Dee besluit zelfs een flesje mee naar huis te nemen. Ik kijk er al naar uit om dat mee te komen proeven op een zwoele zomeravond in België.