Weekend Dordrecht

Dordrecht is de oudste stad van Holland en ligt op een eiland, omsloten door brede rivieren. De stad heeft weinig grachten, maar ze zijn in ieder geval niet zo overspoeld door Japanners als die van Amsterdam of Rotterdam. Bijna duizend jaar geleden vestigden zich de eerste bewoners van Dordrecht op de oevers van het veenriviertje de Thuredrith. In de vroege middeleeuwen groeide de simpele nederzetting uit tot de machtigste handelsstad van Holland.

Zaterdag: We vertrekken om 9 uur en amper een uurtje later zijn we al in Dordrecht. We parkeren de wagen en gaan op ontdekking in de winkelstraten. Hier en daar horen we wat kerstmuziek waardoor we onmiddellijk in de stemming zijn voor het kerst shoppen. Ons winkelavontuur begint in het hart van de stad aan het Stratenplein.  in de historische setting van de binnenstad kunnen we naar hartenlust shoppen. Bijzondere speciaalzaken sieren de straten samen met de bekende ketens. Het weer is mistroostig - de hemel is grauw en de motregen zorgt voor de natte toets. Toch laten we het niet aan ons hartje komen al brengen we meer tijd door in de winkels dan op straat. Hopelijk wordt het morgen beter. Één ding wordt ons snel duidelijk 'heel Dordrecht bakt'. De stad wordt overspoeld door koffiehuisjes waar je de meest heerlijke huisgemaakte taarten kan eten. Als we ze allemaal willen proberen moeten we wat langer blijven. Bij Van der Sterre, een winkel, bakkerij en konditorei ineen, drinken we alvast iets warms. Ook buiten wanneer we over de plaatselijke markt wandelen, komt de geur van vers gebakken brood en heerlijke zoetigheden ons tegemoet. Heel moeilijk om de verleiding te weerstaan. Na al dat winkelen, hebben we honger gekregen. We lunchen in een gezellig restaurantje en smullen van een broodje kroket, toch een niet te missen iets wanneer ik in Holland ben. In de late namiddag rijden we naar ons hotel. We logeren in het Postillion Hotel dat een indrukwekkende lobby heeft. Onze kamer is klein maar gezellig modern aangekleed. Als we dan toch niet van de buitenlucht kunnen profiteren, kruipen we maar in de bar voor ons welkomstdrankje. De bar bevindt zich te midden van de lobby en door de luidsprekers horen we Jingle Bells, Last Christmas en alle andere zeemzoete kerstliedjes de revue passeren. Een vrouw die een kinderwagen meezeult, komt naast ons zitten. We denken beiden hetzelfde  - waarschijnlijk de grootmoeder tot we doorhebben dat in de voiture geen baby ligt maar haar grote trots en liefde, een kleine  zwarte poedel die behandeld wordt als een koningin. 

 

's Avonds nemen we de tijd voor alweer een culinair intermezzo in het stijlvolle restaurant. De uitgelezen plek om lekker te dineren, alleen is het er heel erg koud. Het drie gangen menu is lekker maar we blijven niet langer zitten dan nodig. In de bar gaan we terug wat opwarmen met een lekker tasje thee. Aan de bar de dame van daarstraks met op de stoel naast haar de zwarte poedel. Het beestje blijft braaf zitten maar we hebben het gevoel dat hij toch liever een stapje in de wereld zou willen zetten. 

Zondag: Na een heerlijke nacht, wacht ons een uitgebreid ontbijt ... een zalige start van de dag! Vandaag gaan we een beetje aan cultuur doen.  De oudste stad van Holland is opvallend goed bewaard gebleven. De binnenstad is pittoresk en dooraderd met grachten. We starten onze wandeling aan de grote kerk, het bekendste monument van Dordrecht en een ijkpunt in de stad. Opvallend is de scheve toren, waarin de 67 klokken tellende beiaard is ondergebracht. De kerk is gebouwd op de plek van een vroegmiddeleeuwse kapel en kreeg eind 15de eeuw haar huidige vorm. We gaan maar kort naar binnen want er start een dienst. De kerk zit al propvol en wanneer we buiten komen, zien we nog meer mensen toestromen. In tegenstelling tot bij ons gaat de jeugd hier nog wel naar de kerk. Via de Voorstraat wandelen we in de richting van het imposante stadhuis met een neoclassicistische gevel uit de 19de eeuw. Hier nam het stadsbestuur zijn intrek in 1544. Het plein voor het stadhuis is aangelegd in 1679. Vermits heel Dordrecht in de kerk zit, is het rustig in de stad. Couleur locale vinden we terug bij de kleine gietijzeren bruggetjes en in de idyllische straatjes. Mocht ik niet met zekerheid weten dat ik geen druppel alcohol in mijn bloed heb, ik zou hier serieus beginnen twijfelen. Alle maar écht alle gevels staan hier scheef. Het lijkt wel of elk huis elk moment omver kan vallen. Het is een grappig gezicht!

 

Tijd voor een niet zo gezonde lunch bij Coffeelicious, een gezellig koffiehuisje waar de heerlijke zoete geur ons al tegemoet komt van zodra we de deur openen. Het is afgeladen vol en we bemachtigen het allerlaatste tafeltje net aan de kleine toog die vol staat met de meest heerlijke taarten. De uitbaatster werd geboren in Ierland en ze heeft ook een tijdje in Schotland gewoond. Haar taarten zijn dan ook op en top Brits. Ik heb gelezen dat haar worteltaart hemels is dus die moeten we proeven. Het moet gezegd, ze is lekker maar aan die van Jo kan ze niet tippen! De vriendelijke serveerster vraagt ons wat we van Dordrecht vinden. We zeggen dat we haar stad echt leuk vinden, vooral dan al die schattige scheve huisjes en ze krijgt spontaan een glimlach op haar gezicht. Volgens haar zijn er twee verhalen die de ronde gaan over de vele naar voren hellende koopmanswoningen: ze werden scheef gebouwd zodat bij het verhuizen de meubels niet tegen de gevels konden botsen of de grond onder Dordrecht is verzakt. Naar het juiste antwoord hebben we het raden. 

Het veelgeprezen uitzicht op het drie rivieren kruispunt, ligt aan onze voeten wanneer we vanuit de binnenstad door de Groothoofdspoort lopen. Hier was in het verleden de belangrijkste aanlegplaats voor schepen en is nu nog steeds het drukst bevaren waterknooppunt van Europa. De pottenkade, de Wijnstraat en de Visbrug hebben niet de omvang en de grandeur van de Amsterdamse grachtengordel maar zeker wel de charme. De gehele binnenstad is verbonden met het water en langst de kades liggen behalve plezierbootjes ook immense exemplaren met wapperende Nederlandse vlaggen te blinken. Sommigen uitgedost met een kerstboom in de nok. Naast de authentieke dubbele ophaalbrug zien we oude grachtenpanden en entrepots. Verborgen achter één van de mooie gevels huist het Dordts patriciërshuis. De deur is echter gesloten maar er hangt wel een bordje dat het museum open zou zijn. Na een ruk aan de trekbel gaat de deur iets wat moeizaam open. Door de werken aan de kade, klemt de deur. We worden verwelkomd door een kranige dame die ons een blik gunt in het leven van de gegoede burgerij in de periode 1770-1815. De vertrekken met hun originele gedetailleerde lijsten, spiegels, schouwen en stucplafonds zijn een lust voor het oog. Vooral de indrukwekkende ronde Maaskamer met uitzicht over het drierivieren punt is werkelijk prachtig. Hier kan je een high tea boeken, geserveerd door de brigade van highteadelicious, het 'zusje' van coffeedelicious maar vermits we net bij die laatste uitgebreid gezondigd hebben, passen we hiervoor. Misschien wel voor een andere keer want hier zitten heeft echt wel iets. 

 

Tussen Bagijnhof en Vriesestraat staan de huisjes van de Regenten of Lenghenhof. Eigenlijk bestaat dit door regenten bestuurde vrouwenhof uit 1755 uit meerdere hofjes. Rond een binnentuin met eeuwenoude bomen en een waterput staan de nu door vrouwen bewoonde huisjes. Hier is het zo rustig dat we vanzelf zen worden. Tijd om wat meer leven in de brouwerij te brengen. We wandelen van de ene sierlijke brug naar de andere en nemen nu en dan eens een middeleeuws doorsteekje. Zo arriveren we bij de overdekte kerstwinkel die in een oude kerk huist. Hier is het heerlijk kuieren tussen de kitscherige kerstspulletjes. Ondertussen lijken alle inwoners van Dordrecht de stad ingetrokken te zijn want het is een drukte van jewelste. Het is blijkbaar toch koopzondag want de meeste grote winkels in het centrum zijn open. Bij Bluebirds in the backyard, een uniek winkeltje dat vol staat met brocante en vintage bevindt zich achteraan een kleine coffeebar. De plaatselijke Bruce Willis maakt voor ons een heerlijke Flat Latte wat eigenlijk gewoon een koffie verkeerd is, maar het klinkt leuker. Hij werkt het af met een mooi hartje. Het heeft wel iets nostalgisch zo een drankje nuttigen tussen de oude spullen. Zelfs het toilet is vintage en dat wordt heel ludiek aangekondigd. Er hangt een papiertje waarop staat om niet te hard aan het koortje te trekken. Na deze heerlijke dag in de buitenlucht, rijden we terug naar ons hotel voor het diner. Er zijn niet veel gasten in het hotel dus is het lekker rustig. Opnieuw krijgen we een heerlijk 3 gangen menu voorgeschoteld. Met honger ga je hier niet van tafel. Één ding is zeker, vanavond gaan ze me niet in slaap moeten wiegen. 

Maandag: Onze laatste dag in Dordrecht start opnieuw met een heerlijk ontbijtje. Daarna checken we uit en rijden we naar Villa Augustus, gelegen op het voormalige waterleidingterrein van Dordrecht. Het verhaal van Villa Augustus begint met een foto. De opname is gemaakt vanuit een vliegtuigje in 1930. De fotograaf zag onder zich een lappendeken van rivieren, haventjes en repen land. Hij keek naar een uitloper van de Biesbosch. Op één strook land stond een watertoren, als een kasteel omringd door water. Op een dag in 2003 deed de foto een beroep op de verbeelding. Hij lag op het Stadskantoor en kwam onder ogen van een paar ondernemende mensen. Die watertoren stond er nog - leeg - en kon weer in gebruik worden genomen. Als hotel bijvoorbeeld: slapen in een opslagplaats voor water. Het terrein eromheen, waar eens water stond zoals op de foto, kon weer worden open gegooid. Het riviertje de Vlij kon worden doorgetrokken, de oude toestand hersteld. Het terrein is omgetoverd in een groene en levendige plek waar je kunt eten, drinken, slapen, winkelen en vrij rondwandelen in de tuinen. 

We parkeren onze auto op de parking van het hotel en gaan een kijkje nemen. In de grote hal, waar ooit de pompen van het pompstation op volle toeren water door de kilometerslange buizen pompten, heerst nu bedrijvigheid en hangt de verleidelijke geur van versgebakken brood, koekjes en taart. In het aanpalende café/restaurant met hoge ramen besluiten we alvast iets te drinken. Het interieur is heel indrukwekkend. De stoere betonnen muren zijn versierd met illustraties van de mede eigenares gecombineerd met oud school- en kantoormeubilair. Elke stoel is anders en de indrukwekkende bar en open keuken heeft iets majestueus. 

 

Op de plek waar ooit de waterbekkens lagen van de watertoren van Dordrecht is nu een prachtige tuin van ruim 1,5 hectare met onder andere een moestuin, boomgaard, Italiaanse tuin en een bosje. Wat hier gekweekt wordt, bepaalt grotendeels het menu van het aanpalende restaurant. De koks lopen hier letterlijk met kruiwagens vol groentes richting keuken – verser kan haast niet. De groenten en fruit die niet worden gebruikt, worden verkocht in de aanpalende markthal. Daar zien we ook kookboeken, vers brood, olijfoliën en zelfs zelfgemaakt ijs. 

We laten de auto staan en wandelen naar Khotinski, een cool restaurant, dat huist in de voormalige machinekamer van een oude elektriciteitscentrale. Het is een stoere ruimte met veel bakstenen, een metershoog plafond, grote ramen, bengelende peertjeslampen en oude olijfbomen. Ons initieel plan om hier te lunchen valt al onmiddellijk in het water want de zaak is gesloten op maandag maar we hebben toch geluk want ze zijn net met de bevoorrading bezig en die mannen hebben de sleutel dus kunnen we binnen even een kijkje nemen. Wat verderop zien we een mooie molen 'kyck over den Dyck' noemt hij. Hollandser kan bijna niet.

Via de Singel wandelen we naar het oude stadspark van Dordrecht, de Merwede. Deze plek heeft een grote aantrekkingskracht op romantische zielen, archeologen en picknickende families op warme dagen. In het midden van deze groene long staat een indrukwekkend oorlogsmonument ‘De Levensboom‘ van Hans Petri. De Levensboom  is vervaardigd uit Franse witte hardsteen en de onderkant van de zuil wordt gevormd door vier figuren, die de ellende van de oorlog en de hunkering naar de bevrijding en het leven uitbeelden. Hieruit groeit een krachtige levensboom die de oneindige levensdrang van mensen symboliseert. 

 

We lunchen in de Munt, een restaurantje dat een beetje verscholen ligt achter een oude gevel. We moeten door het poortje met Korinthische zuilen dat stamt uit 1555 maar nog best mooi bewaard is gebleven. Het eten is niet echt lekker maar het is er wel gezellig. We kunnen Dordrecht niet verlaten zonder de bekendste lekkernij van de stad te proeven. We zakken dus terug af richting binnenstad naar banketbakkerij van der Sterre voor een appelmarijn gebakje. Het gebakje wordt gemaakt van bladerdeeg gevuld met appels, rozijnen en een snuifje kaneel en bovenop gepofte amandeltjes met poedersuiker .... zooooo lekker en een waardige afsluiter van ons weekendje Dordrecht!

Weekend Gransdorf

Iedereen die reizen te duur vindt, heeft geen verbeelding! Reizen hoeft helemaal niet duur te zijn. Neem nu ons jaarlijkse uitje naar Gransdorf in de Kyllburger Eifel, een zalige plek om even helemaal tot rust te komen en je moet er geen boterhammetje minder om eten. De winter is nu echt in aantocht, bomen verliezen hun blad, het wordt vroeg donker want de dagen worden korter en de thermometer daalt zienderogen. Ook al hou ik van heerlijke zwoele zomeravonden, ook van deze periode kan ik écht genieten. De winterjas, dikke sokken en warme sjaal worden bovengehaald, de botinnes staan al klaar en last but not least gaat ook mijn nieuwe muts de koffer in!

Vrijdag: We vertrekken rond 9 uur en rijden naar de plaats van afspraak: het wegrestaurant in Barchon. Iedereen druppelt langzaam binnen en we drinken alvast iets warm om op temperatuur te komen. Ons weekendje Duitsland is gestart! Op weg naar onze eigenlijke bestemming stoppen we in Bittburg. Hier lunchen we in de Bit-Stüben, een restaurantje waar ook de mensen van het dorp graag komen. Er hangt een gemoedelijke sfeer, ze zijn er vriendelijk en het eten is simpel maar lekker. 

 

De kerstmarkt staat hier al en de sfeervol ingerichte kraampjes met kerstversiering, houten speelgoed en lekkere Duitse specialiteiten brengen ons gelijk in de juiste stemming. We verwarmen onze handen aan een geurig glas Eierlikör en daarna trekken we het stadje in om wat te shoppen. Het noodlot slaat toe, mijn camera valt bij mijn eerste aankoop pardoes de grond op waardoor de lens plots 5 mm korter is. Dan maar op zoek naar een fotowinkel voor een nieuwe lens ... ik weet weer waarvoor ik moet werken! 

 We logeren, na een jaartje vreemdgaan, opnieuw bij Hotel Holzwurm en worden weer hartelijk ontvangen door Birgit, de vrouw des huizes. Na het betrekken van de kamers gaan we alvast eentje drinken om onze mini vakantie goed van start te laten gaan. Ons groepje is aanzienlijk kleiner dan gewoonlijk dus kunnen we gemakkelijker allemaal samen aan één tafel. Dat maakt het extra cosy en gezellig. Het avondmaal is genieten in een huiselijke sfeer. Hier moet je niet zijn voor een culinair hoogstandje maar de gewone Duitse boerenkost met de nadruk op vlees en véél. We zitten midden in het wildseizoen dus krijgen we twee soorten wild op tafel. Niet mijn ding maar er zijn ook spätzeln dus ik ben content. Na het eten zetten we ons thuis meestal allemaal voor de TV maar hier genieten we nog echt van het samenzijn. We maken ons klaar voor wat ouderwetse gezelligheid maar de vermoeidheid slaat al snel toe dus één voor één verdwijnen we naar boven. 

 

Zaterdag: Van zodra we het heerlijke ontbijt achter de kiezen hebben, starten we onze ochtendwandeling in het rustige en vredige Gransdorf. Het blijft een godvergeten dorpje waar de tijd is blijven stilstaan. Het gras is nog vochtig, de vogeltjes ontwaken en we voelen de frisse wind op ons gezicht.  We geven ons lichaam de kans om zachtjes op te starten. Wandelen doet een beroep op al onze zintuigen. We staan stil bij de schoonheid van de natuur en laten deze op ons inwerken. De geur van mos en dennenbomen – heerlijk! We dwalen rond en zoeken de paden op die we zo goed kennen maar toch lijkt het voor mij vaak of ik hier nog nooit geweest ben – het voordeel van Alzheimer light!

 

Het lijkt wel alsof we in een tijdloze ansichtkaart zijn beland. We snuiven de gezonde buitenlucht op, genieten van de vallende bladeren, de krakende bospaadjes en een heel scala aan geuren en kleuren. De weergoden zijn ons goed gezind want de zon schijnt en de hemel is prachtig blauw. Dit jaar ben ik niet de bakker van dienst. Pascale zorgde voor de versnapering voor onderweg, heerlijke koekjes en Jan uiteraard voor den drank! Af en toe wordt er dan ook een rustpauze ingelast. Na twee glaasjes lekkere schnapps ben ik al wat tipsy en gaat het wandelen me nog beter af.  Rond de middag lopen we met rode wangen terug naar het hotel. Zal het maar steken op mijn Weens bloed zeker? Ik ben werkelijk verkleumd van de kou en besluit na de lunch even een power napje te doen. Langzaam krijg ik het terug warm onder het donsdeken waarna ik er opnieuw tegenaan kan. 

 

Traditiegetrouw wordt er in de namiddag een kerstmarktje ingelast. We moeten eerst naar het eind van het dorp om daar door de velden naar het naburige dorp te wandelen. Liliane en ons ma besluiten de gewone weg te volgen maar worden al snel opgepikt door een dame die ook die richting uit gaat. Een meevaller voor hen. Ze staan ons al op te wachten met een big smile wanneer wij het dorp Oberkail bereiken. Waar is de tijd dat ons ma me meermaals zei nooit te liften. De sfeer in Duitsland is voor mij altijd zo nostalgisch in december. De dorpjes zien er feeëriek uit, er hangt romantiek in de lucht en de lokale bevolking lacht je toe. Kerstmis komt er aan, daar kunnen we niet omheen. De jaarlijkse kerstmarkt stelt hier echter niet veel voor. Wat kraampjes van de plaatselijke bevolking met zelfgemaakte spullen, van houtsnijwerk tot mosterd, olijfolie en kerstspullen. Jan en Pascale zijn al jaren verlekkerd op een mistletoe en zelfs die kan je hier kopen. We eten een lekker stuk taart en drinken nog iets warm maar buiten wordt het steeds kouder en de wind snijdt dus gaan we maar snel terug naar ons hotel waar de verwarming lekker aan staat. Na het diner wordt er nog wat nagepraat maar opnieuw gaan de meesten onder ons vroeg naar bed,

Zondag: Ons laatste ontbijtje is weer heel erg verzorgd. Daarna trekken we toch nog even onze bottines aan voor een laatste wandeling in de frisse lucht. Wat kan de natuur toch mooi en rustgevend zijn. De laatste koekjes worden verorberd en de laatste schnapps wordt bovengehaald. Nog even flink doorstappen en gewoon genieten! Het is doodstil, op het geritsel van onze bottines in het kleurentapijt onder onze voeten na.

 

 Zondagmiddag na de lunch is het tijd om afscheid te nemen. We hebben wederom genoten van de ouderwetse Duitse Gemütlichkeit! Het landschap verandert langzaam en eens de grens gepasseerd wordt de vering van de auto meteen weer op de proef gesteld door het slechte wegdek - back in Belgium!

 

Aartrijke - dag 3

Weer een zalige nacht in B&B Artiriacum - geslapen als een roosje! We worden verrast met een pannenkoeken ontbijt terwijl de poesjes ons weer van op het terras verwelkomen. Tijd om afscheid te nemen van onze lieve vrienden.

 

We trekken nog een laatste keer naar zee. We parkeren aan de Zinnialaan want daar is het gratis en dat is niet zo ver van het centrum. Annelies wordt aangevallen door een bol wol op pootjes en laat haar ongenoegen duidelijk blijken aan het baasje, die haar met een schaapachtig glimlachje aankijkt. 

Oostende heeft een compact winkelcentrum maar echt veel winkelen doen we niet. Garnaaltjes voor ons mama en nog enkele kerst cadeautjes maar dan gaan we op zoek naar het restaurantje dat Paula ons heeft aangeraden want we kunnen de zee niet verlaten zonder een lekker stukje vis te eten. Apero Fish Palace is zeer in trek bij de locale bewoners want er zijn nog maar twee tafeltjes vrij. De vis smaakt inderdaad heerlijk! Een mooie afsluiter van ons driedaags uitstapje! 

Aartrijke - dag 2

Het verbaast me telkens weer hoe rustig en stil het hier is. Buiten een blatend schaap af en toe, hoor je hier werkelijk niets. Na een zalige nacht schuiven we de voetjes weer onder tafel in de gezellige veranda voor een heerlijk ontbijt. De vier schattige katjes van Paula en Achiel kijken ons van op het terras aan met een blik die lijkt te zeggen 'krijgen wij ook een beetje eten?' Ze worden op hun wenken bediend want daar is Paula al met hun ontbijt. Ze vertelt ons dat ze er graag enkele zou weg doen maar de kleinkinderen zouden dat niet zo leuk vinden dus blijven ze maar. Eentje heeft onmiddellijk mijn hart gestolen en zou ik zo mee naar huis willen nemen maar ze zijn natuurlijk niet zindelijk dus dat zou wel een probleem zijn op mijn appartementje. 

Achiel moet in Nieuwpoort zijn schaapjes water gaan geven dus besluiten we met hem mee te gaan naar het uitgestrekte natuurgebied de Ijzermonding. We parkeren de auto aan de rand en gaan via een afgesloten hek het veld in. Naast ons de ijzer, de enigste grote rivier die rechtstreeks uitmondt in de zee. In de monding ontmoeten zout en zoet water elkaar. Het gebied omvat 130 hectare slikken, schorren, duinen, zand en polders.

 

In de verte zien we verschillende vogels op het slik naar voedsel zoeken en plots vliegen er een viertal reigers boven ons hoofd. Hier wandelt er niemand want toegang kan je enkel verkrijgen met een gids. Fijn toch dat Achiel ons mee neemt door dit prachtig stukje natuur. Dit uitgestrekte gebied is zo mooi en het is vooral de stilte die ons zo kan bekoren. Toeristen kunnen ons wel begluren via twee observatiewanden aan de zijkant van het gebied. Waarschijnlijk vragen ze zich af hoe wij daar komen. Er staan zo'n veertig schaapjes in het natuurreservaat, allemaal van Achiel. Wanneer we dichterbij komen, kijken ze ons wantrouwend aan. De ervaring leert me dat je een schaap niet moet roepen want ze komen toch nooit. In Nieuw Zeeland heb ik dat meermaals geprobeerd. Wanneer ze hun baasje zien en hij met luide stem 'kom schaapjes kom' roept, staan ze in een oogwenk allemaal, zonder uitzondering, rond hem. Geweldig vinden we dat!

 

Het zijn echte luxe schaapjes want hun eten bestaat uit mos en lamsoor. In de meest exclusieve restaurants wordt dit meermaals geserveerd. We moeten wel kijken waar we onze voeten zetten want hier leven ook honderden konijntjes en hun holen volgen elkaar op dus het is opletten geblazen zodat we niet in één van de gaten stappen. Achiel vertelt ons dat zijn schapen van april tot augustus hier niet mogen staan want dan legt de tapuit (een schattig klein vogeltje) eitjes in de konijnenholen en de kleine pootjes van de schapen zouden de gaten per ongeluk kunnen dichttrappen. Op de achtergrond zien we de bewoonde wereld en deze vormt een schril contrast met de immense natuur waar wij ons bevinden.

 

Wanneer we aan de vuurtoren arriveren, nemen we even de gewone wandelwegen tot aan de Ijzer waar de veerboot ons naar de overkant brengt. Er heerst een gezellige drukte op de dijk van Nieuwpoort. Ondertussen hebben we honger gekregen en zoeken we een gezellig restaurantje uit voor een heerlijke lunch. Na het eten wandelen we verder de dijk af en komen terug via de mooie winkelstraat. Hier heb ik het gevoel in het nieuwe Knokke te wandelen - Paula bevestigt mijn vermoeden. De ene chique winkel na de andere volgt elkaar op. We doen enkel aan window shopping en nemen rond 3 uur de boot terug naar het natuurgebied. Via het gewone wandelpad wandelen we terug naar ons beginpunt en keren dan op onze stappen terug maar met de wagen deze keer. Af en toe krijgen we een boze blik van de wandelaars die niet begrijpen dat we daar rijden. Wanneer we stoppen aan de drinkplaats van de schaapjes, verandert hun gelaatsuitdrukking en maakt de verontwaardiging plaats voor begrip. We rijden terug huiswaarts maar passeren nog even in het alleroudste en tevens legendarische café van Jabbeke, den Tijger waar de 70 jarige Marie Jeanne achter de toog staat. De kranige dame, gekleed in gestreepte schort, runt het café al jaren en doet dit nog steeds met veel plezier.

 

Aan de buitenkant zie je zelfs niet dat er een café gevestigd is in het oude pand en wanneer we binnenkomen, wanen we ons in de jaren 1800. In de bruine kroeg valt het behangpapier van de muren en ook het plafond bladdert helemaal af. Toch zit het kleine cafeetje vol met stamgasten die lijken één te worden met het interieur. De één al ouder dan de andere. Af en toe komt er iemand binnen en Marie Jeanne moet zelfs niet vragen wat ze wensen te drinken, ze weet het gewoon. Wanneer we thuis komen, duik ik met Paula de keuken in om samen een pisco sour te maken, ons favoriete drankje van Peru. Na het aperitiefje worden we verwacht aan de keukentafel voor een heerlijk stoofpotje van varkenswangetjes. Als dessert trakteert Achiel ons op een super lekker ijsje van schapenmelk. Nog nooit heb ik dit gegeten maar het smaakt heerlijk!

Aartrijke - dag 1

We vertrekken om half 10 richting Aartrijke voor een gezellig weekendje weg in eigen land. Langzaam verandert het landschap en we genieten van de uitgestrekte velden met laaghangende mist, het weidse landschap geeft ons een instant vakantie gevoel. Bij aankomst in B&B Artiriacum worden we weer geweldig ontvangen door Paula & Achiel met een tasje zelfgemaakte pompoensoep. In tegenstelling tot het prachtige weer in Antwerpen, valt de regen hier met bakken uit de lucht. Zelfs de schaapjes gaan schuilen in de stallen. We praten dus maar gezellig bij tijdens het nuttigen van een lekker aperitiefje. Daarna lunchen we in de veranda en plots staat het geluk terug aan onze kant want het weer slaat om. De zon begin te schijnen en de ruimte wordt helemaal opgewarmd. We besluiten dus nog een activiteit in te plannen deze namiddag. 

Oostende, ook wel de Koningin der badsteden genoemd, mag niet ontbreken als we er in de omgeving vertoeven. Op internet las ik over The Crystal Ship, een kunstroute in de stad die liefhebbers van streetart niet mogen missen!

 

 We stappen dus naar de toeristische dienst waar we een gratis brochure gaan ophalen. Zo’n 100 bewoners stelden hun gevel ter beschikking aan bekende Europese graffiti artiesten die er indrukwekkende kunstwerken op schilderden. De wandeling is 8,5 km maar Paula heeft vanavond een restaurantje geboekt om 6 uur dus hebben we maar twee uurtjes tijd. We starten in het centrum en passeren achtereenvolgens heel figuratieve, geometrische en abstracte werken. Ondertussen ademen we de zilte zeelucht in, proeven de ongereptheid en dompelen we ons onder in een gevoel van ‘vakantie en genieten van the slow life. In de verte zien we een hoge appartementsblok en Paula vertelt ons dat daar een volledig nieuwe stad zal gebouwd worden waar meer dan 100.000 mensen kunnen wonen. Er komt ook een prachtige yachthaven, winkels en wandelpromenades. Eerst denken we dat ze ons wat probeert wijs te maken maar nee hoor, het is effectief zo. Oostende zal tegen 2020 een volledige nieuwe woonwijk rijker zijn. 

 

's Avonds dineren we in 'De wereld is klein' in Vrasenare. Zoals de naam al laat vermoeden presenteert dit restaurant een heel diverse keuken. Het is een buffet à volonté waarop we zowel Italiaanse, Oosterse, Spaanse, Franse en Belgische gerechten kunnen terugvinden. Bovendien kunnen we aanschuiven voor een lekkere steak op de BBQ, een heerlijk visje op de teppanyaki of wat kip in de wok. We sluiten af met een smeuïg ijsje. Heerlijk!

Tilburg - dag 3

Vandaag laat het ontbijtbuffet een beetje te wensen over ... bijna geen spek met eieren meer, geen croissants en ook het fruitsap is op. Maar we laten het niet aan ons hartje komen. Viviane heeft gelezen dat er een pluktuin in de buurt van het hotel is dus na het uitchecken, rijden we richting Udenhout naar het Sprankenhof. Plukken zal niet lukken want daar is het blijkbaar niet het seizoen voor maar er zou volgens de website een winkeltje zijn met lokale producten. We rijden rustig langs kleine weggetjes en door pittoreske Nederlandse dorpjes terwijl alles stilaan tot leven komt. De uitgestrekte velden met laaghangende mist, de prachtige boomgaarden met mooie herfstkleuren - dit is genieten. Her en der staan er stalletjes aan de opritten van de huizen met producten die de locale boeren verkopen. Wanneer we bij het Sprankelhof aankomen, zien we niemand en ook een winkeltje is er niet. Wel een zogenaamd deurstalletje. Hierin zien we vers gelegde eitjes, kiwibessen en vlierbessensiroop maar meer is er niet te verkrijgen. Het systeem is simpel, je neemt wat je wenst en betaalt contant. Het stalletje werkt volledig op vertrouwen. We doen natuurlijk braaf wat van ons verwacht wordt en steken de centjes voor de eitjes mooi in het gleufje. 

 

Daarna rijden we richting Oisterwijk, een pittoresk dorpje midden in het groen. Het doet ons een beetje denken aan Hoogstraten. Hier lunchen we in een gezellig ingericht eethuisje en nadien rijden we terug richting Antwerpen. Vermits we de opening van de Mercado gemist hebben dit weekend, besluiten we toch nog snel een  kijkje te gaan nemen. Wat anderen er ook van vinden, wij vinden de overdekte markt mooi. Eten doen we er niet maar we passeren nog wel even bij Nata in de Nationalestraat voor een lekkere afsluiter van ons geslaagde weekend. 

 

Tilburg - dag 2

We genieten van een overheerlijk ontbijtje met verse croissantjes. Krachtvoer voor onze wandeltocht van vandaag want we gaan op verkenning in het unieke duinlandschap van Biezenmortel. Het allerleukste aan Tilburg is zonder twijfel de natuurrijke omgeving. Na amper 15 minuten staan we in de Loonse en Drunense Duinen, een prachtig natuurgebied. We starten onze wandeling door de naaldbossen en worden af en toe bijna omvergelopen want de legendarische devil's trail vindt vandaag plaats. Eens de bossen voorbij, wanen we ons alleen op de wereld. We worden stil wanneer we eindelijk de enorme zandvlakte zien en begrijpen meteen dat dit gebied ook vaak de Brabantse Sahara wordt genoemd.

 

We verwachten elk moment een leeuw, olifant of springbok voorbij te zien komen maar het blijft stil. Dit uitgestrekte stuifzandgebied is werkelijk adembenemend mooi. We banen ons een weg door het mulle zand en dat is best vermoeiend zelfs na 4 jaar Fitclass. Terug aangekomen bij taverne de Rustende jager ploffen we dan ook neer op het zonovergoten terras. We zijn hier niet alleen want het krioelt van de fietsers, lopers, wandelaars en ruiters. Iedereen geniet van deze prachtige laatste nazomerdag. We besluiten daarna de stad terug in te trekken voor een late lunch bij Bagels & beans, gevolgd door een zalig dessertje bij Cupcake addicts. Bij dit verleidelijke adresje in het kloppend hart van Tilburg zijn erg originele exemplaren te vinden. We kuieren daarna nog wat door de kleine straatjes van de stad en eindigen op een zonnig terrasje voor alweer iets lekkers.

 

Tenslotte is dat toch wat het leven aangenaam maakt! Ondertussen is het bijna vijf uur en het weer is nog steeds schitterend. De terrassen zitten overvol en we wanen ons ergens in een warm land. 's Avonds in het hotel schuiven we opnieuw aan tafel voor een heerlijk driegangen diner. 

Tilburg - dag 1

Nederland is een echt vakantieland en is bovendien ook lekker dichtbij. Hoog tijd om weer een nieuwe stad te ontdekken. Mede dankzij travelbird, kozen we deze keer voor Tilburg. In tegenstelling tot andere steden in Nederland, vind je in Tilburg geen grachten. De stad biedt echter wel die typische Brabantse gezelligheid, lekkere eettentjes en hippe winkels! Alvorens de winkelstraten onveilig te maken, gaan we een koffietje drinken in één van de gezellige coffee bars van de stad. Het toeval wil dat we er hier een grote punt appeltaart bij krijgen voor 1 euro. Ja we weten onze adresjes wel te kiezen. We duiken nadien het gezellige stadscentrum in, waarvan de Heuvelstraat het drukke middelpunt is met vestigingen van bijna alle grote, bekende winkelketens. Er zijn echter ook veel verschillende kleine, toffe zaakjes waar ze unieke spullen verkopen. Ideaal voor alvast wat kerst shopping! Een mens kan er niet vroeg genoeg aan beginnen!

 

Doordat er in Tilburg de afgelopen jaren veel verbouwd en vernieuwd is, is er een mooie balans ontstaan tussen prachtige historische panden en moderne pleinen. Heel gezellig om door de straatjes te kuieren. Prachtig vind ik de banken met unieke vorm die bekleed zijn met kleurrijke mozaïek tegeltjes. 

 

Wisten jullie trouwens dat Tilburg vaak de bijnaam "Klein Antwerpen" krijgt? Om die bijnaam te snappen, moeten we naar de Oude Markt, een super gezellig pleintje waar  er echt van die typisch Belgisch getinte cafeetjes zijn. Na al dat shoppen, hebben we een beetje honger gekregen. We passeren een klein steegje waar een vrolijk mannetje ons van op een reclamebord vriendelijk toelacht. De pannenkoekenbakker is een gezellig eethuisje waar je kunt kiezen uit ontelbaar veel soorten zoete en hartige pannenkoeken. Het is er binnen lekker nostalgisch met tekeningen van Anton Piek aan de muren. We voelen ons net twee kleine kinderen wanneer we moeten kiezen uit zo veel verschillende smaken. Viviane gaat voor appel met kaneel en ik kies banaan met honing. Wanneer de dikke ambachtelijk bereide pannenkoeken op tafel komen, loopt het water ons in de mond. Heerlijk zo een zoete zonde! Bij het afrekenen worden we nog getrakteerd op een echte Brabantse likeur. Voor herhaling vatbaar!

 

Om 5 uur sluiten we ons dagje Tilburg af met een lekker sapje bij bagels and beans en rijden dan naar ons onderkomen voor de komende twee nachten. We logeren in de Postelse Hoeve. De kamer is niet groot maar wel gezellig ingericht met warme tinten. Het hotel beschikt over een restaurant, een eigentijdse versie van de klassieke Parijse brasserie. We mogen hier aanschuiven voor een heerlijk driegangendiner. 

Worldkitchen - Kessel-Lo

Ja dit is een reisblog maar ik beschouw mijn uitstapje naar de Worldkitchen in Kessel-Lo ook als een reisje naar één van mijn favoriete bestemmingen. Omdat ik 50 geworden ben en ze weten dat ik verzot ben op dit restaurantje, kreeg ik van Inge en Thomas een bon om er nog eens samen te gaan eten en vandaag is het zo ver!

Enkele jaren geleden kwam ik er voor het eerst samen met mijn reisgenootjes uit India. De keuze viel toen op dit exotische restaurantje omdat er enkele dames uit Leuven afkomstig waren en niets dan lof hadden over dit eethuisje. Toen al was het een schot in de roos! Alleen de geur al bij het binnenkomen, doet je zweven. Wie niet van geurstokjes of wierrook houdt zal mij misschien ongelijk geven. 

Wanneer je de oude boerderij binnen komt, valt meteen het aparte interieur op. Indische wandtapijten aan de muren, mooi versierde houten meubeltjes, gekleurde kralengordijnen, mediterende Boeddha’s en lampionnetjes overal, stralen een heel authentieke sfeer uit. Wel staan de tafeltjes redelijk dicht tegen elkaar wat het gezellig maakt maar soms toch niet altijd zo handig is, vooral als je zo’n plaskous bent als ik. Daarom dat ik er meestal voor kies om tijdens de zomermaanden bij Worldkitchen te gaan eten. In hun tuin hebben ze namelijk een soort paalhutjes met lage tafeltjes omringt door leren kussens. Dat betekent natuurlijk wel dat dames best een lange broek aandoen en muggenmelk is ook geen overbodige luxe. Het is even testen hoe we nu het beste gaan zitten want ons westerse lijf is niet echt gewend om een zittende houding aan te nemen tijdens het eten. Na wat over en weer geschuifel, zit iedereen dan toch comfortabel en kunnen we aan ons culinair festijn beginnen. 

 

 

Verwacht hier geen nouvelle cuisine of verfijnde gastronomie maar op vlak van wereldkeuken zit je hier wel op je plaats. In de Worldkitchen kan je de traditionele Bengaalse (Indische) keuken proeven en ruiken en de namen van de gerechten op de kaart klinken me als muziek in de oren.  In gedachten zit ik opnieuw in Indië. We beginnen uiteraard met een cocktail om onze smaakpapillen al wat voor te bereiden op wat komen gaat. Er staan er maar 5 op de kaart en mijn keuze gaat uit naar de Bengal – mangosap, safari en rum. Zowel Inge als Thomas kiest de cocktail maison die er erg spectaculair uitziet. We gaan voor het Mixedthali menu, mits een kleine aanpassing voor mij natuurlijk omdat ik niet van lamsvlees hou. Onze voorgerechten worden stomend opgediend op een hete plaat. Het ziet er allemaal heerlijk uit. Ik hou van kleur in mijn bord en daar is de Indische keuken voor gekend. De samosa, gevuld met mals vlees en veel groentjes is vol van smaak en goed gekruid. De chicken tandoori, kip gemarineerd in yoghurt, tandoori kruiden, knoflook en gember, is redelijk droog maar dat hoort zo en ook de king prawns zijn overheerlijk.

 

Wanneer de hoofdgerechten geserveerd worden in kleine koperen kommetjes, beginnen mijn oogjes al te blinken want mijn absolute lievelingsgerechtje de chicken tikka masala doet me het water in de mond krijgen. Verder is er ook nog de chicken vindaloo, die redelijk pikant is maar overheerlijk, de scampi en de exotic vegetable curry vergezeld van rijst en naan, het traditionele brood dat gebakken wordt in een tandoori oven van klei. De Palak paneer, een soort kaas met spinazie laat ik aan mij voorbij gaan maar gelukkig lust Inge dit graag. We eten onze schoteltjes helemaal leeg, wat je toch mag opvatten als een compliment aan de keuken. In elk gerechtje proef je de verscheidenheid aan kruiden, voornamelijk kurkuma, komijn, gember en koriander en ofwel vind je de Indische keuken geweldig ofwel laat het je onverschillig maar wij zijn er in ieder geval verzot op en vinden het hemels! We sluiten onze maaltijd af met een gember thee, gebracht door een knappe Bengaal. Vroeger was hij nergens zo lekker als hier, met uitzondering van Indië natuurlijk. Ondertussen geven ze geen zuivere gemberthee meer maar mengen ze deze met jasmijnthee. Een kleine teleurstelling maar dat is dan ook het enige negatieve dat ik over de Worldkitchen kan zeggen. Verder was het een avond om te genieten van lekker eten, een mooie entourage, goed gezelschap, aangepaste muziek en het geluid van water. Dat alles zorgde ervoor dat we ons eventjes écht op vakantie waanden. 

 

Met een goed gevoel nemen we afscheid van de Worldkitchen met opnieuw de belofte “we komen volgend jaar terug en alle jaren die daarop volgen, om te kijken hoe lang ons lijf dit nog aan kan". Rechtstaan is voor mij als vijftiger al een hele opgave maar ik heb het er telkens voor over. Bovendien hebben we weer ons steentje bijgedragen aan Vzw World Kitchen, een project dat sinds 1997 gratis onderwijs geeft aan kansarme kinderen in Bangladesh. 

Worldkitchen SAYA CINTA KAMU !!!

Antwerpen - dag 5

Vandaag staat het historisch centrum, het kloppend hart van Antwerpen, op het programma. We wandelen over de Meir naar het oude centrum terwijl onze koekenstad zachtjes ontwaakt. De winkels zijn nog gesloten, leveranciers rijden af en aan en een eenzame fietser snijdt ons de pas af ... de baan is niet breed genoeg denk ik. We passeren Ben Segers die volop in een opname zit - misschien komen we zelfs in beeld als toevallige passanten, wie weet. Bij XC naast het legendarische jazz café de Muze zetten we ons op het terras. Hier zitten we nog alleen maar aan de overkant bij Café de Pelikaan is er meer bedrijvigheid. Twee oudere dames beginnen aan hun zoveelste rosé wijntje. Ze kunnen amper nog een verstaanbaar woord uitbrengen. Wij houden het bij een tasje thee en een heerlijk ontbijtje.

Op de gezellige binnenplaats van Huis Den Reyn bevindt zich de 16de -eeuwse Paggadertoren. In de Spaanse tijd stuurden ze een klein kind (een pagadder in het Antwaarps) naar het bovenste piepkleine kamertje van de toren om over de schelde uit te kijken naar de binnenvarende schepen. Zelf wist ik van het bestaan hiervan niet af en ik vond het dan ook jammer dat ik niet eens even naar boven mocht.

 

 

We lopen langs het vleeshuis en stukken van de oude stadsomwalling naar het Steenplein. Het Steen was in 1200 één van de eerste gebouwen van Antwerpen dat volledig werd opgetrokken uit stenen. Vroeger was het een gevangenis en lange tijd huisveste het Scheepvaartmuseum hier. Nu is het een pronkstuk voor de stad maar op maandag jammer genoeg niet open. De reus Antigoon bewaakt het imposante gebouw. Hier begint dan ook de legende van Antwerpen. De reus terroriseerde de streek door alle schippers tol te laten betalen. Als een schipper niet kon of wilde betalen, hakte de reus hem de hand af en wierp die in de rivier. De wandelpromenade naar het Noorder terras is helemaal verlaten. De eerste keer dat ik dit meemaak want normaal kan je hier over de koppen lopen. We zetten ons even op een bankje met zicht op Linkeroever. We maken ons de bedenking dat het toch gek is dat mensen die dure lofts kopen om dan naar een omgeving te kijken die niet echt top is, terwijl de mensen op linkeroever heel wat minder betalen voor hun appartementje maar wel een geweldig uitzicht hebben over de mooie kant van de Schelde.

 

Beneden aan de rand van het water ligt een koppeltje wat te soezen in  elkaars armen. Wat kan de liefde toch mooi zijn! We wandelen verder naar het Waterplein. Als je snel zeeziek wordt zoals Dee Dee is dit misschien een riskante onderneming maar het uitzicht over de schelde is hier werkelijk prachtig. Deze aanlegplaats voor rederijen tart alle wetten van de natuur want het ponton weegt meer dan 3000 ton en blijft toch mooi drijven. Jammer dat de zon achter de wolken verstopt zit anders zou het hier echt aangenaam vertoeven zijn. 

De trots van Antwerpen is de grootste gotische kerk van de Nederlanden. Ze werd in 1521 voltooid, na zowat 170 jaar bouwen. Haar noordertoren die maar liefst 123 m hoog is, een ‘kantwerk in steen', beheerst nog steeds de skyline van Antwerpen. Binnen brengt de uitdijende ruimte ons in een andere dimensie. Wat we vandaag zien, is deels barok, deels neogotisch (uit de 19de eeuw). Vier werken van Peter Paul Rubens zijn er te bewonderen, waaronder De Kruisoprichting en De Kruisafneming, erfgoed van wereldformaat. Als Antwerpenaren mogen we 'onze kathedraal' gratis bezoeken maar al snel stromen de andere toeristen toe. Ondanks de drukte geeft dit bezoek ons toch een zekere rust. Wanneer we de kerk verlaten, is de zon daar maar net achter de hoek in de schaduw van de kathedraal, ligt het elfde gebod en vermits ik daar nog nooit ben geweest en het vooral het interieur is dat tot de verbeelding spreekt, gaan we binnen aan een tafeltje zitten. Het Kathedraalcafé is rijk gedecoreerd met beelden en fresco's en andere religieuze kunstwerken. 

Ondertussen is het middag voorbij en krijgen we een hongertje. We passeren Backyard en besluiten hier onze lunch te nemen. Het eten is voortreffelijk, de bediening super vriendelijk en ook het interieur kan ons wel bekoren. Goede keuze! We zijn bijna aan het hart van Antwerpen, de Grote Markt. Hier gaat de legende verder want de dappere Brabo staat hoog boven op zijn fontein en werpt de hand van reus Antigoon in de Schelde. Deze daad heeft volgens de legende Antwerpen haar naam bezorgd. Dit grote plein vormt het centrum van de stad en is omringd door fraaie gildehuizen uit de 16 en 17 de eeuw.

 

Blikvanger is het indrukwekkende renaissance stadhuis uit de 15de eeuw. De Antwerpenaren noemen het kantoor van de burgemeester met een knipoog ’t schoon verdiep. Er is net een tentoonstelling ‘450 jaar stadhuis - het bekendste huis van ’t stad.’ Op de expo leren bezoekers het verhaal kennen achter het gebouw waar zich al vier eeuwen politiek afspeelt. Wij vonden deze een beetje overroepen en vonden het vooral jammer dat we geen kijkje konden nemen in de imposante hal. 

Interessanter is het meest legendarische cafeetje van Antwerpen dat hier te vinden is. In Den Engel kom je heel Antwerpen tegen, van politicus tot vuilnisman en van student tot toerist. Bovendien kan je volgens kenners hier het lekkerste bolleke van’t stad drinken. Een klassieker onder de Antwerpse kroegentocht. Het terras zit al aardig vol ondanks het bewolkte weer.

Calorieën, zijn dat geen beestjes die ‘s nachts onze kleding kleiner maken als we slapen? Een zoete zonde op z’n tijd is voor ons van levensbelang maar dat hebben jullie blog lezers al wel door zeker? Dus bij het passeren van de Portugese bakker Nata, gaan we opnieuw door de knieën. Het geheime recept van de overheerlijke en romige pasteis de nata zouden we maar wat graag ontfutselen. Deze “guilty pleasure” laten we ons welgevallen alvorens we verder de stad onveilig maken.

Ook al doen onze voeten pijn van al dat stappen en zijn we eigenlijk best moe toch willen we nog wat shoppen in onze eigen stad. We kuieren dus nog wat langs de winkeltjes en pikken hier en daar nog een soldeke mee. Verder hebben we ook nog een fijne babbel - ja we zijn nog altijd niet uitgepraat - dat heb je met BFF's :-)

Ik hou ontzettend van Antwerpen maar af en toe begint de reismicrobe te kriebelen. Dan wil ik zo snel mogelijk vertrekken naar andere leuke plekjes in de wereld. Thuiskomen geeft me echter telkens een fantastisch gevoel en na deze prachtige city trip in eigen stad weet ik weer waarom. Onze 5 daagse citytrip was een echte eye-opener. We hebben genoten van cultuur en zoals velen terecht opmerkten als commentaar op mijn blog, ook van de culinaire geneugten van het leven! 

Antwerpen - dag 4

Op zondag mag een mens zich extra laten verwennen dus besluiten we eerst naar de Chocolate box in de Wijngaardstraat te gaan, mijn favoriet ontbijtplekje in de stad. Mocht het peperkoekenhuisje van Hans en Grietje écht bestaan, dan zou het ongetwijfeld lijken op dit leuke koffiehuisje. De ideale plek voor lekkerbekken! Het leven is een feest dus blijf lachen … deze slogan kan je lezen op de menukaart. De woorden zijn hier echt van toepassing want we worden in de watten gelegd door de dame die het uitbaat, niets is haar te veel. Het vrolijke interieur, pastelkleurtjes en bloementjes behang, alsook het schattige servies, doen ons zin krijgen in iets lekkers. Vermits het zonnetje schijnt zetten we ons op het al even fleurige terrasje en ik bestel alvast de witte chocolademelk en het kleine ontbijtje. Dee Dee eet gewoon mee en dan is het nog overdaad! Een zalige zoete geur nestelt zich in onze neusgaten, om er het volgende anderhalf uur te blijven. Dit is echt een waar paradijsje. Een zwerver die wat in zichzelf praat en bijgevolg nooit eenzaam is volgens Dee Dee, passeert het terras maar verder is er weinig volk in de stad. Het is hier echt zalig rustig en dus een geweldig begin van de dag!

 

Vandaag staat ’t Eilandje op het programma. Het is een modern eerbetoon aan wat Antwerpen groot maakte: de haven en het water. In deze buurt in het noorden van de stad ontstond de havenstad die wereldfaam verwierf. De pakhuizen zijn prachtig opgeknapt en hebben andere bestemmingen gekregen. De nieuw aangelegde kades lijken wel speciaal gemaakt om te flaneren en de enorme jachten in de haven te bewonderen. 

We starten aan het Museum aan de Stroom (MAS) dat in 2011 de deuren opende en als een waar pronkstuk in het midden van de wijk staat. Het museum herbergt de collectie van het oude Scheepsvaartmuseum, maar ook diverse bijzondere kunststukken die uit de Nieuwe Wereld via de haven in Antwerpen terechtkwamen. Vanaf het dak van het MAS hebben we een prachtig uitzicht over Antwerpen. Het Red Star Line museum even verderop laten we aan ons voorbij gaan daar we dit beiden onlangs nog bezochten. De gigantische havenkranen en imposante gebouwen van de Red Star Line, de rederij die talloze emigranten naar Amerika voer, staan nog als bakens van het verleden aan de horizon. In de oude rederijgebouwen worden de talloze verhalen van immigranten uit heel Europa verteld. Een prachtig museum!

We bezoeken wel het diamant- en het zilverpaviljoen dat vandaag de kunstvorm art nouveau in de kijker zet. België is de absolute pionier wanneer het op deze verfijnde en gracieuze stijl aankomt. De juweeltjes zijn heel erg mooi en ook het tafelzilver kan ons wel bekoren. 

Aan de Godefriduskaai met de gezellige terrassen, is het Felixarchief. Dat was ooit een enorme opslagloods voor koffie, hop, graan, tabak en wijn. Nu is het pakhuis 'het geheugen' van Antwerpen: het stadsarchief. We wandelen naar binnen om de oude binnenstraat te bewonderen, waar de douane vroeger de goederen controleerde. Hier bevindt zich ook het restaurant van Wim Ballieu.  Balls of Glory serveert je ’s werelds allerallerallerlekkerste gehaktballen, met vlees van eerlijke origine, met de hand gedraaid en beroemd om hun heerlijke, vloeibare vulling! Vermits het ondertussen middag is, hun terras heel pittoresk gelegen is aan het water en de chicken massala in de aanbieding, besluiten we een balletje te nuttigen! Wel met een slaatje ipv stoemp - dat zal toch al iets schelen in de calorietjes! 

 

De haven van Antwerpen was van groot belang voor alle lagen van de Antwerpse samenleving, vooral aan het einde van de 19de eeuw draaide het hele sociale leven in de stad rond de haven. Rondom de kaaien en dokken zijn beelden te vinden die verschillende personages uit die periode voorstellen, zoals een emigrant, een melkmeisje, een dokwerker en een advocaat. Al wandelend door 't Eilandje komen we alle beeldjes tegen. 

Tussen het Eilandje en de wijk Spoor Noord is er sinds begin juli een nieuwe parkbrug van 170 ton geopend. Voetgangers en fietsers kunnen op die manier sneller en veiliger de Leien oversteken. De brug vormt een opvallende toegangspoort tot het noorden van de stad. De weerspiegelende zon speelt door de vele openingen een spel van licht en schaduw.

 

Ook wij nemen de brug naar Park Spoor Noord. Het park, dat ooit een enorm rangeerterrein voor treinen was, werd in 2009 geopend. Het heeft met ruim 24 hectare een enorme oppervlakte en het is dan ook niet zo gek dat de locals hier graag komen. Wat een ruimte! Er is veel groen, lange wandelpaden en een enorm skaterpark met veel mooie graffiti. Ook Cargo Zomerbar is leuk om te ontdekken. We wanen ons hier bijna in de Antillen met de exotische muziek op de achtergrond. Een Cubaan maakt voor ons de allerlekkerste mojito  die we ooit gedronken hebben. Met de cocktail in de hand zakken we weg in een ligstoel en genieten we van de spelende kinderen in de fonteinen. Even de ogen sluiten voor een middagdutje. 

 

Wanneer we terug in de binnenstad zijn, bezoeken we de Sint Pauluskerk. Dit ‘barok juweel in een gotisch schrijn' staat op een boogscheut van de Schelde. De voormalige kloosterkerk van de dominicanen uit 1571 is een streling voor het oog en volgens mij de mooiste kerk van Antwerpen. We kuieren langs de prachtige barokaltaren, het sublieme meubilair, het  indrukwekkende orgel, de meer dan 200 beelden en meer dan 50 schilderijen. Ze bezorgen de kerk haar unieke uitstraling. In 1968 werd de kerk getroffen door een brand. Met gevaar voor eigen leven redden de parochianen, onder wie de hoertjes uit de nabijgelegen rosse buurt, de kunstwerken uit het vuur. De calvarietuin ernaast voelt aan als ‘a secret garden’ tussen de grote beelden en nodigt uit tot bezinning. Hier blijven we dan ook even verpozen.

 

We hebben ondertussen zin gekregen in iets zoet en vermits Popoff al bijna 20 jaar op Dee Dee's bucketlist staat, zakken we af naar de Oude Koornmarkt. Al sinds 1985 baat Marleen dit authentiek en knus restaurant uit. Haar levenswerk ligt in het hartje van Antwerpen, waar het uitstekend vertoeven is. We zetten ons op het terras van het oude melkhuisje en kiezen respectievelijk de Citroen-merengue taart en de tarte tatin. Je proeft gewoon dat de taarten hier met verse ingrediënten en veel liefde bereid worden.

Tijd om te ‘Snuisteren' – dit Antwerpse woord betekent zoveel als: snuffelen tussen antiek en kitsch. Zondag is een goede dag om te snuisteren in Antwerpen. De meeste 'gewone' winkels zijn dicht, maar 's middags openen veel antiek- en vintagewinkels in de Kloosterstraat de deuren. Ja op zondag is deze straat echt “the place to be”. Jacob Jordaens die hier op zijn sokkel staat, ziet elke zondag talloze Nederlanders naar de Kloosterstraat stromen en terugkomen met allerlei brocante spulletjes onder de arm. Deze plek was in de dertiende eeuw een binnenhaven. Aan pand nr 15 gekomen moet ik, zoals steeds, even binnenwandelen bij de permanente tentoonstelling van Eddy Van Gestel. Hier word ik als het ware naar binnen gezogen want er hangen steeds prachtige foto’s van deze topfotograaf. Even ben ik in dromerige modus denkend dat ik misschien ooit genoeg geld zal hebben om een werk te kunnen kopen. 

We wandelen tot aan de Nieuwe Linde waar ze volgens Peter geweldige pasta bolognese hebben. Deze is inderdaad super en zo zie je maar dat lekker eten niet duur hoeft te zijn. Met een vol buikje beëindigen we deze voorlaatste dag in Antwerpen.

Antwerpen - dag 3

Het Theaterplein leeft, bruist en er valt altijd wel wat te beleven. Zeker op zaterdag wanneer hier de vreemdelingenmarkt staat. Veel leuker trouwens dan de zondagse vogeltjesmarkt. Dat is dan weer het voordeel van een local te zijn en toch niet de toeristische aanbevelingen te volgen. Hier kunnen we de hele wereld ruiken en proeven. We starten in Marokko want we nemen ons ontbijt aan het, volgens ons, leukste kraam van heel de markt. Terwijl de pastilla met kip wordt opgewarmd, krijgen we alvast een gloeiend heet kopje verse muntthee. Het is nog relatief rustig en we zien rondom ons de bedrijvigheid op gang komen. Na het ontbijt, kuieren we nog even over de markt. Daarna zoeken we het bastion op. Dee Dee loodst me via de ondergrondse parking aan de Nationale bank naar -3. Tijdens de heraanleg van de leien en het bouwen van de ondergrondse parking in 2003, legden archeologen het keizersbastion uit de 16de eeuwse Spaanse omwalling bloot. De restanten werden op dezelfde plaats maar wel 6 meter dieper heropgebouwd. 

Daarna wandelen we via de Leopoldstraat naar het Elzenveld. Dit kloosterpand werd in de loop der eeuwen veelvuldig vergroot en verbouwd. De oudste delen dateren uit de zestiende eeuw. Vanaf 1986 werden de middeleeuwse hospitaalzalen gesloten voor ziekenzorg. Na jarenlange bewoning verliet de religieuze orde op 12 januari 1989 het klooster en vestigde zich in een nieuw rustoord. Verstopt achter de gevels van de Lange Gasthuisstraat ligt hier een groene oase met naast een trompetboom de twee spoken van Albert Szukalski, samen De kreupele en de blinde en verwijzend naar de moeizame communicatie in onze tijd. Ik weet niet hoe ze het doet maar Dee Dee zorgt er altijd voor dat bepaalde deuren voor haar geopend worden. Ook nu weer, want heel uitzonderlijk mogen we een kijkje nemen in de Onze Lieve Vrouwe kapel. Het barokke interieur is heel bijzonder. De Plantentuin, in de volksmond “den botaniken hof”, ligt net naast het Elzenveld. Het prachtige smeedijzeren hekwerk en de pittoreske lantaarnpalen waarmee de tuin is omgeven, zorgen voor een nostalgisch effect. Vroeger was dit de tuin van het nabijgelegen hospitaal, maar nu is het de plek om helemaal zen te worden. Deze kleine tuin met zo'n 2000 soorten planten en prachtige bloemen, waarvan er verscheidene beschermd zijn, is een oase van rust midden in de stad. 

 

Tijd voor wat cultuur! Op naar het Museum Mayer van den Bergh. Dankzij zijn neus voor kwaliteit kon hij een verzameling Europese kunst aanleggen van (toen nog betaalbare) topkwaliteit. Toen Fritz Mayer van den Bergh stierf op 43-jarige leeftijd na een val van zijn paard maakte zijn moeder, Herniëtte van den Bergh, werk van zijn levensdroom. Zij bouwde in 1904 een museum voor de kunstvoorwerpen die hij, samen met haar, had verworven. Het museum heeft iets heel erg koesternds. 'Huismuseum met kamers vol kunst'  de ondertitel van het museum is het allereerste museum ter wereld dat letterlijk rond één collectie is gebouwd, met speciale belangstelling voor Bruegel. Een absolute topper is zijn ‘Dulle Griet’ (1562). In tegenstelling tot het MHKA is dit museum voor ons wel een aanrader. Ook al zijn het geen schilderijen die we aan onze muur zouden hangen, het is wel kunst met de hoofdletter K! 

We passeren nog even terug langs de markt voor een snelle hap bij het kraam van de ambachtelijk bereide kroketten. Met de slogan 'life is too short to drink cheap wine' geven ze aan dat hun kroketten het best vergezeld worden met een glaasje cava. De Bourlaschouwburg is een waar pareltje in onze stad. Dit Théâtre Royal Français opende in 1834 de deuren. Standbeelden van filosofen, dichters, componisten en schrijvers begroeten ons vanaf dit prachtige halfronde gebouw. De grandeur wordt ook binnen verder gezet maar jammer genoeg is het gebouw gesloten wegens jaarlijks verlof. 

Op tientallen plaatsen koesteren de Antwerpenaren barokschilder Peter Paul Rubens (1577-1640). De virtuositeit van hun vermaarde stadsgenoot openbaart zich in historische kerken, prachtige musea en uiteraard in het bijzonder in het Rubenshuis, een schitterende woning met groots atelier die de meester liet uitbouwen tot een heerlijk stadspaleis. Lang geleden bezocht ik het huis van Rubens maar het was vooral de prachtige renaissancetuin die ik graag nog een keertje wou zien. De tuin werd opnieuw aangelegd naar één van Rubens’ schilderijen met gewassen die in zijn tijd ook bestonden. Het wordt een kleine teleurstelling want de tuin was mooier in mijn gedachten. 

Het Belgische koningspaar mag dan een leuk optrekje hebben in Brussel, ook in Antwerpen staat er een Koninklijk Paleis. Dit mooie rococopand van 1750 ligt net om de hoek. Nu huist er de heerlijke chocoladewinkel van Dominique Persoone. Volgens de geschiedenisboeken hield Napoleon wel van een kopje chocolade, maar toen hij het paleis in 1799 aankocht en grondig renoveerde had hij wellicht geen besef dat in zijn keuken een paar honderd jaar later naar hartenlust met één van zijn lievelingsingrediënten geëxperimenteerd zou worden.

Shoppen en citytrippen is een onafscheidelijke combinatie en we duiken dus ook regelmatig een winkeltje binnen. Maar als je alle gespreksonderwerpen aan bod wil laten komen, moeten er ook stops ingepland worden. Af en toe vleien we ons neer om iets lekkers te drinken. 

Een reis rond de wereld maken en toch gewoon in Antwerpen blijven. Kan dat? Jazeker, en het is ook nog eens heel gemakkelijk. We beginnen in de joden buurt. Het schitterende steentje waar elke vrouw – en allicht ook menig modebewuste man – van droomt, is in Antwerpen een dagdagelijkse realiteit. De eeuwenoude flirt tussen mens en diamant is vaak bezongen, maar nergens zo tastbaar aanwezig als hier. Antwerpen is het fascinerende wereldcentrum voor diamant. Mijn vroegere werkplek bevindt zich in deze buurt en ik hou er van om nu en dan nog eens door de kleine straatjes te wandelen. Dit is het epicentrum van de grote orthodoxe joodse gemeenschap in Antwerpen. Het wordt ook wel eens het Jerusalem van het Noorden genoemd. Behalve de beste juweliers van Antwerpen vind je hier ook nog eens een enorme verzameling geweldige bakkerijtjes en koosjere delicatessenwinkels. Eén van de meest bekende koosjere bakkerijen is Kleinblatt, waar je de heerlijkste koffiekoeken, gebakjes, bagels en pralines koopt. Aangezien de Joodse gemeenschap behoorlijk gelovig is, en een grote groep bij de 'chassids' hoort, hebben we vandaag pech want op zaterdag is het Sjabbat, de Joodse dag van rust. Na al dat stappen, heeft Dee Dee het lumineuze idee om een velo te reserveren. Voor slechts 3,80 euro hebben we al een dagpas te pakken. Zo kunnen we ons snel verplaatsen in de binnenstad. In no-time fietsen we naar het nabijgelegen stadspark waar heel wat vrome joden rondkuieren op hun vrije dag.

 

Het park maakte vroeger deel uit van 16de -eeuwse stadswal en werd in de 19de eeuw opnieuw aangelegd in de stijl van de Engelse landschapsarchitectuur. Vanaf de romantische brug in de vijver is het zalig mensjes kijken. We fietsen verder naar de kleine Portugese synagoge aan de Hovenierstraat, waar we enkele traditioneel geklede Joden tegenkomen die elkaar ‘Gut Shabbes’ wensen. Ondertussen is het zachtjes beginnen regenen en dat treft want Dee Dee heeft in haar nieuwe 'het Bucket list boek' gelezen dat onder de 500 dingen die je gedaan moet hebben in je leven, dansen in de regen er eentje van is. Voor de synagoge neemt ze me dan ook enthousiast vast en begint te dansen. Ik weet niet wat me overkomt en denk wat krijgt ze nu weer? Tot ze me uitlegt waarom - alvast één uitdaging volbracht!

Van de Joodse cultuur gaan we naadloos over naar de islamitische wanneer we onder het spoor fietsen. Hier maken de synagogen plaats voor moskeeën en de koosjere winkels voor halal eetcafés. Maar we ontdekken er ook een hoekje Afrika. Verscholen tussen de moderne kantoorgebouwen zijn er een paar baobabs verstopt en aan de Lange Kievitsstraat zien we de mooiste Afrikaanse batikstoffen. Langs de Turkse groentewinkels, Marokkaanse bakkertjes, tweedehands en vintage kledingwinkels belanden we in Borgerhout: een geweldige mix tussen écht Antwerps en multi-culti.  Bruisend middelpunt van de buurt is het oer-volkse Moorkensplein, rond het statige Districtshuis, dat omzoomd is door gezellige cafés en restaurants. Bijzonder is Mokkakapot, een koffietentje, galerie, lunchcafé en winkel in één. Leuk detail over de naam: Mokkakapot is de fonetische schrijfwijze van ‘Ik maak je kapot’ in het Antwaarps. 

Je zou het bijna niet verwachten als je middenin het volksbuurtje staat dat Borgerhout is, maar op 5 minuten fietsen, nadat we de Platin en Moretuslei zijn overgestoken, zijn we in een totaal andere wereld. De terrasjes van de Dageraadplaats lonken uitnodigend maar we fietsen nog even verder tot aan 't groen kwartier. Het is de nieuwe groene autovrije oase van bijna 8 ha binnen de stadsgrenzen van Antwerpen, op de terreinen waar vroeger het Militair Hospitaal stond. Een evenwichtige mix van trendy lofts in historische gebouwen, nieuwbouwappartementen met groot terras en gezinswoningen met tuin. Stuk voor stuk bieden ze een nieuwe en unieke visie op wonen in Antwerpen: alle troeven van de stad, aangevuld met een rustig autovrij park. Hier bevindt zich The Jane van Sergio Herman.

 

We parkeren onze fietsjes aan het station van Berchem en gaan verder te voet. We reizen zo'n 120 jaar terug in de tijd want we zijn belandt op Zurenborg, een wijk die aan het brein van Gaudí lijkt te zijn ontsproten. Het is maar lastig voor te stellen dat aan het einde van de 19de eeuw dit deel van Antwerpen enkel bestond uit weilanden. Totdat de rijke, invloedrijke families Cogels en Osy er in weelderige Belle Epoque stijl grote herenhuizen lieten bouwen. De huizen in Zurenborg zijn allemaal rijkelijk versierd met torentjes, mozaïeken en buikige balkonnetjes.

 

Tot op het gênante af, staan we zonder schroom binnen te loeren in de prachtige Art Nouveau huizen met klinkende namen als Huize Zonnebloem en De Tulp. Ook de Waterloostraat en Transvaalstraat staan boordevol schitterende Belle Epoque panden. Aan de Draakplaats zetten we ons in Café den draak neer op het terras voor een lekker aperitiefje. 

Indische restaurantjes in onze Scheldestad zijn er niet zo veel en de meeste kennen we dan ook. In onze zoektocht naar onze favoriete keuken, vinden we toch een nieuw exemplaar - Ballywood aan de Dagenraadplaats. Wanneer we het Indisch-Pakistaanse restaurantje binnenwandelen zijn we het er beiden over eens dat de inrichting beter kan. De kaart is veelbelovend want de prijzen zijn zeer schappelijk en er staan vele lekkere curry's op. Ook mijn lievelingsgerechtje de chicken tikka massala dus mijn keuze is snel gemaakt. Alles wordt hier vers bereid in de tandoori oven. De unieke kruidenmix is lekker maar mijn gerechtje lijkt in de verste verte niet op de traditionele tikka massala. Bovendien is het very spicy. Op zich geen probleem voor mij en het is ook best lekker maar als je een bepaalde verwachting hebt en die wordt niet ingelost dan heeft een mens de neiging om wat teleurgesteld te zijn. Toch eet ik veel te veel want na slechts twee hapjes heeft Dee Dee al genoeg en het is toch echt zonde om al dat eten terug naar de keuken te sturen. 

Dat moet er snel weer afgewerkt worden!  We springen dus opnieuw de fiets op en zetten onze wereldreis verder. De indrukwekkende en statige huizen in deze wijk doen ons dromen van een lotto overwinning. We passeren de Chinese wijk om zo opnieuw bij ons hotel te arriveren. 

Antwerpen - dag 2

Zalige nacht en beide super goed geslapen. Uitgerust kunnen we aan onze tweede dag beginnen! Via de Ossenmarkt wandelen we naar het begijnhof. In de 16de eeuw woonden hier 'begijntjes', vaak oudere arme vrouwen, in de kleine huisjes rond het parkje. In sommige huisjes wonen nog steeds begijnen, maar in de meeste zijn bejaardenwoningen gevestigd. Een oude man is al aan zijn ochtend wandeling begonnen en heeft al sloffend zeker 20 meter afgelegd op de tijd dat wij heel het begijnhof verkend hebben. Helemaal ZEN verlaten we deze baken van rust te midden van de stad. Op het Frans Halsplein moet ik voor Gina even een foto nemen van konijntjes. Deze graffiti geeft het plein dat ietsje meer.

 

We krijgen een hongertje en moeten dus dringend gaan ontbijten. We kiezen voor salon de thé bij Claude de Burie op het Conscience plein. Het bombastische interieur straalt rust uit ondanks de mic mac van meubeltjes, mede dankzij de crooner muziek op de achtergrond. We nemen het kleine ontbijt dat gepresenteerd wordt op een etagère met 3 niveaus. Heerlijk vers brood, krokant gebakken croissantjes, vers fruitsap en thee in gepersonaliseerde theezakjes. Goedkoop is het niet en dat ondervindt een sjofel uitziende man wanneer hij de zaak binnenkomt en vraagt of hij koffie mag nuttigen. 'Uiteraard', zegt Claude - waarop de man zegt 'super met 3 euro zal dat wel lukken zeker?' Claude repliceert 'nee want de koffie kost 3,5 euro'. De man zucht en gooit al zijn kleingeld op tafel en komt er net. 'Dan heb je geluk', zegt Claude met een glimlach.

 

We hebben een prachtig zicht op  de Carolus Borromeus kerk. In de 17de eeuw kwam men woorden te kort om deze kerk te beschrijven: ‘Een hemel op aarde', ‘het achtste wereldwonder'... Ze werd gebouwd voor en door de jezuïeten. Peter Paul Rubens had als schilder-decorateur-architect een hand in de toren, de voorgevel, het hoogaltaar, het plafondstucwerk en de Mariakapel. Jammer genoeg wordt op dit ogenblik het interieur volledig gerenoveerd dus zijn we snel weer buiten. Via de Groenplaats waar momenteel de Europa markt is neergestreken, wandelen we in de richting van de Nationalestraat. We maken een korte omweg via de Vrijdagmarkt, waar er een gezellige drukte heerst vanwege de rommelmarkt. Voornamelijk meubels worden hier per opbod verkocht. 

In de Sint-Andrieswijk, die vroeger ook de 'Parochie van Miserie' werd genoemd omdat men er zo arm was, lopen we via het Muntplein naar de Sint Andrieskerk. Vroeger konden graffiti spuiters hier hun fantasie de vrije loop laten op de oude muren van het plein. Nu is het echter helemaal opgeknapt en is de prachtige graffiti zo goed als verdwenen. De beroemde Vlaamse schrijver Hendrik Conscience werd in de Sint Andrieskerk gedoopt. Jammer dat de meest flamboyante pastoor van het land, Rudi Mannaerts, niet aanwezig is. Vier tot vijf keer zoveel kerkgangers vinden de weg naar Sint-Andries sinds hij er pastoor is. Midden in de kerk hangt er een rode boksbal waar gelovigen al hun frustraties op kunnen uitwerken. 

In de Volkstraat zien we het prachtige volkshuis ‘Help U zelve’ , een art-nouveauparel in steen, smeedijzer en mooi mozaïek. Het Zuid is het kloppend hart van de Antwerpse kunstscene. De buurt werd gered van de verloedering door kunstenaars die de huizen kochten en renoveerden. Er zijn dan ook best wel wat galerieën. Het is werkelijk een bruisend stukje stad met een kunstzinnige sfeer. Het imposante gebouw van het Koninklijk Museum voor Schone kunsten dwingt respect af. Helaas is het nog steeds gesloten voor renovatie maar we zetten ons even op de trappen, gewoon om mensjes te kijken en te genieten van de Diepe Fontein van kunstenares Cristina Iglesias, de donkergroene horizontale fontein der traagheid die om de 20 minuten vol en weer leegloopt.

 

Daarna wandelen we rond het museum op zoek naar het art-nouveauhuis ‘De vijf werelddelen’. Dit kleine hoekgebouw is uniek omdat er een schip uit de gevel komt. In de volksmond wordt het ook wel het bootje genoemd. Eind 19de eeuw kwamen er veel Nederlandse joden in de stad wonen waardoor er behoefte was aan een synagoge. In 1893 werd de prachtige Shomré Hadass Synagoge geopend. Deze Hollandse synagoge werd opgetrokken in Neo Moorse stijl.

Wanneer we op één van mijn favoriete pleintjes van Antwerpen, de Lambermontplaats arriveren, lonkt het water. In tegenstelling tot een citytrip in een onbekende stad, verloopt alles meer aan een ontspannen tempo. We zetten ons dus even neer met de voetjes in het water. Hier waakt baron Lambermont van op het bankje in zijn boot over 'zijn' plein. De baron heeft zijn steentje bijgedragen om Antwerpen te helpen bij het afkopen van de Scheldetol van Nederland. Hoewel het hier rustig is, verzinkt het plein ook niet in slaap: de tram rijdt er langs, af en toe wat verkeer, een paar fietsers. De afwisseling van stadsgeluiden en stilte houden het plein met zijn statige herenhuizen er mooi rond gebouwd, tegelijk rustig en levend. Van hieruit hebben we een prachtig zicht op de glimmende puntdaken van het nieuwe gerechtshof, die schitteren in de zon. Wij Antwerpenaren noemen het nieuwe justitiepaleis liefkozend het vlinderpaleis of spottend de frietzakjes want niet iedereen is fan van het majestueuze gerechtsgebouw. Ik vind het zelf een architecturaal meesterwerk. Het indrukwekkende gebouw heeft een stempel gedrukt op de buurt.

 

De leuke bistro’s en café’s zijn hier als paddenstoelen uit de grond geschoten. Met zicht op dit prachtige, imposante gebouw genieten we op het terras van bar Den Aperitief van een schaaltje tapas en een verfrissend drankje. The place to be voor de hippe advocaten die er met de toga onder de arm een hapje komen eten. Vermits ik het gerechtshof nog nooit vanbinnen gezien heb, klimmen we de trappen op en gaan we een kijkje nemen. Wijzelf en ook onze handtassen gaan door de scanner. Het is hier heel erg rustig en buiten enkele indrukwekkende beeldhouwwerken is er niet veel te zien. 

Tijd voor een dessertje! In de Verschansingsstraat zit Gelato Factory waar Dee Dee niet voorbij kan zonder een ijsje te eten. Bij deze Antwerpse veertiger die zijn leven over een andere boeg wou gooien en vervolgens een cursus gelato maken in Italië volgde, proef je de liefde voor de ambacht en de verse producten. Met het ijsje in de hand zetten we ons even op een bankje voor de imposante waterpoort aan de gedempte zuiderdokken. Deze werd oorspronkelijk gebouwd op de Vlasmarkt maar door werken aan de Scheldekaaien werd ze verplaatst naar Sint Jansvliet. Ook daar stond ze in de weg toen de nieuwe Sint Anna voetgangerstunnel gebouwd werd. In 1936 kwam ze dan uiteindelijk op deze plek terecht. Door al deze omzwervingen kreeg ze dan ook de bijnaam ‘wandelende poort’. 

Wisten jullie dat het hipste drankje van het moment een eigen winkel heeft in Antwerpen? Ook al ben je geen liefhebber van gin toch is het aan te bevelen om de Gin Tonic Shop even te bezoeken, alleen al om zo veel soorten gin bij elkaar te zien.

We steken de Waalse Kaai over naar het MHKA – het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen. Het ijsje is Dee Dee niet echt bekomen en ze voelt zich even niet goed. We gaan binnen op een stoeltje zitten zodat ze wat kan bekomen in de airco want ondertussen is het buiten broeierig heet. Ik ben er nu toch en het is gratis met de A-kaart, dus ga ik maar even rond. Vol verbazing loop ik door het museum en kan maar niet begrijpen dat er iemand bestaat die deze 'kunst' kan apprecieren. Wat ben ik blij dat ik hier geen euro voor heb moeten uitgeven! 

Via het water wandelen we terug naar de binnenstad tot aan de voetgangerstunnel. Deze is er pas in 1930 gekomen en helemaal in het begin moest je er nog tol betalen om deze te kunnen gebruiken. Vandaag kunnen we er gewoon doorlopen. Op linkeroever genieten we nog even van het groen en nemen dan de metro terug naar de rechteroever.

Onder het motto 'eat more fish' installeren we ons in resto Bia Mara. Hier serveren ze een moderne variant van de traditionele fish and chips. Het interieur is sober retro en ook het eten wordt minimalistisch, met zo weinig mogelijk afwas, opgediend. Fish and chips met tempura of knapperig panko beslag op een bedje van dikke frieten, geserveerd in een houten bakje met papier. Lekker ongezond maar heerlijk! Om ons eten wat te laten zakken, wandelen we nog even door de middeleeuwse Vlaeykensgang. Vroeger was dit het domein van de schoenmakers die ook de noodklok van de kathedraal moesten luiden en woonden hier de armste van de stad. Het heeft niet veel gescheeld of de gang was er niet meer geweest. In de jaren zestig was dit steegje zo vervallen dat de gebouwen bijna werden afgebroken. Dit werd voorkomen door een jonge antiquair die de boel opkocht en het complex restaureerde. Het resultaat is een oase van rust verscholen achter een onopvallende poort. Er heerst een ingetogen sfeer en de gang is een geliefde plek om te luisteren naar de zomerse beiaardconcerten. Ondertussen is er behalve restaurant Sir Antony Van Dijck ook een ander meer betaalbaar restaurantje bijgekomen - het Hofke. Hier zou ik ook nog wel eens willen komen eten want de kaart ziet er veelbelovend uit. 

Op de Meir staan veel imposante gebouwen van de vroegere aristocratie maar de jonkheren hebben plaatsgemaakt voor een winkelend publiek. Op dit uur van de dag is het er echter aangenaam rustig! We wandelen nog even de indrukwekkende stadsfeestzaal binnen. Hier is pracht en praal troef. Het gebouw werd na een brand in 2000 in oude glorie hersteld. Zelfs de mozaïeken en muur reliëfs werden nagemaakt. De winkels zijn gesloten en we zijn hier helemaal alleen. De grootste winkelstraat van Antwerpen brengt ons tot aan de Kipdorpvest waar ons hotel gelegen is. Moe maar voldaan na een alweer heel geslaagde dag, laten we onze voetjes rusten.

Antwerpen - dag 1

Vriendinnen voor het leven, die moet je koesteren. Betrokkenheid tonen, attent zijn, geregeld afspreken en nieuwe tradities in het leven roepen. Dat laatste deden Dee Dee en ik enkele jaren geleden toen we besloten om vanaf dan elk jaar een reisje te maken – “just the two of us”. Dit jaar zoeken we het niet te ver om de vriendschapsbatterij weer op te laden want we kozen ervoor om toerist te zijn in eigen stad. En één ding is zeker Antwerpen heeft met z'n leuke terrasjes, toffe eetplekjes en massa's bezienswaardigheden alles in huis om onze 5 daagse super leuk te maken. Misschien een beetje raar voor sommigen maar écht … “mijn Antwerpen”, dé multiculturele stad bij uitstek staat al zó lang op mijn bucketlist. We hebben niet enkel de Chinese wijk, maar ook de joden buurt, een Afrikaanse wijk en ook nog Borgerhout met zijn typische halal winkels. Die verscheidenheid, dat is een rijkdom en daar moeten we trots op zijn.

 

Antwerpenaren, ook wel de sinjoren genoemd, zijn vooral gekend om hun openhartigheid en vlotte tong. Ook wel om hun dikke nek. Het zijn chauvinisten, zo wordt gezegd en het is zo dat de meeste Antwerpenaren écht trots zijn Antwerpenaar te zijn en dat steken ze nooit onder stoelen of banken. Volgens de Antwerpenaar loopt de nulmeridiaan over de Groenplaats en ik moet bekennen dat ik zelf een echte Antwerpse chauvinist ben. Kritiek op mijn stad kan ik niet verdragen en ook ik gebruik de uitdrukking “‘t Stad is Antwerpen en de rest is parking”. Ik start mijn blog dan ook met de mooist gezongen ode aan “mijn stad”:

Antwaarpe 

de lichtjes op de Schelde


den beiaard van den tore


mensen op 'n bank


'n ons Lievrouwke. . 

en de Vlaaikesgânk


de straat waar 'k vreuger katteke spelde

Antwaarpe

gij zè ga veur mij


toch de stad waar azzek zèn gebore


de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei


daar hemme k’ik m'n hart verlore

Antwaarpe

waar da'k ik ook ben


ik kan nievrans mijnen draai ni vinde


'k weet het 't is flaa. . mor ik beken


bij aa zèn 'ik thuis. . en onder vrinde

'n zeemanskroeg, de dokken
,

de Vogelemart oep Zondagmorge


't tjing-tjangsplein
 en brabo zie van ze fontein
ne joenge fluite nor e mokke

Antwaarpe, 

gij zè ga veur mij


toch de stad waar azzek zèn gebore


de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei


daar hemme k’ik m'n hart verlore


Antwaarpe, 

waar da'k ik ook ben


ik kan nievrans mijnen draai ni vinde


'k weet het 't is flaa. . mor ik beken


bij aa zèn 'k thuis. . en onder vrinde


Antwaarpe, 

gij zè ga veur mij


toch de stad waar azzek zèn gebore


de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei


daar hemme kik m'n hart verlore .... 

Als echte toeristen logeren we ook in de stad. Dee Dee boekte voor ons het Mercure Hotel nabij de Opera dus alvorens onze eigen stad onveilig te maken, gaan we inchecken. Het is al middag omdat Dee Dee eerst Ingo en Rani naar de luchthaven in Düsseldorf moest brengen. Maar met enige vertraging kan onze citytrip dan toch beginnen. 

We hebben de datum voor onze citytrip perfect gekozen want vandaag viert de zoo haar 173st verjaardag met een Belle Epoque picknick. We besluiten dus maar om ons programma aan te passen aan dit uniek gebeuren. Van zodra we binnen zijn worden we ondergedompeld in de nostalgische sfeer van toen. In het prachtige decor van de best bewaarde 19de-eeuwse” dierentuin, zien we dames in zwierige jurken met kanten parasol en heren met wandelstok en hoge hoed flaneren door de romantische tuin.

 

Voor veel mensen die de zoo vandaag bezoeken is het hoogtepunt ongetwijfeld de kleurrijke picknick op het glooiende gazon. Om te lunchen kiezen wij echter voor het nieuwe savanne restaurant dat volledig in glas uitgewerkt werd en een panoramische doorkijk geeft op diezelfde savanne en de Egyptische tempel.

Een bezoekje aan de zoo is niet compleet zonder mijn lievelingsdiertje even op te zoeken. Het splinternieuwe pinguïn verblijf lijkt wel een luxe resort met openluchtzwembad en jet streams. Van zodra ik oog in oog sta met de koddige zwartvoetpinguïn komt er een glimlach op mijn gezicht. De beestjes leven normaal in de warmere kuststreken van zuid Afrika en Namibië, twee bestemmingen die nog op mijn lijstje staan. Wat een zalige beestjes! 

Wanneer we de zoo verlaten is het vanzelfsprekend dat we even halt houden bij één van de mooiste gebouwen van Antwerpen, het centraal station. De hal lijkt wel een Italiaanse palazzo, de vroegere wachtruimte, nu de cafetaria, heeft iets weg van een balzaal in Versailles en de enorme perronoverkapping van staal en glas is een echt meesterwerk. Het is echt jammer dat de kleinere winkelruimtes achteraan in het station allemaal leeg staan. Via de Keyserlei wandelen we naar de Antwerp Tower. Dit gebouw is omgebouwd tot een grote pop up store en van bovenaf hebben we een prachtig zicht over Antwerpen. 

Ondertussen hebben we dorst gekregen en besluiten we de tram te nemen naar de zomerbar aan het Harmoniepark. De voormalige feestzaal is helemaal vervallen maar het park daarentegen is prachtig aangelegd en een oase van rust midden in de drukke stad.

 

Na een lekkere verfrissing wandelen we in de richting van de wijk Markgrave, een voorname buurt die in de 19de eeuw gericht was op een welstellende burgerij van magistraten, handelaars, kunstenaars, renteniers en ongehuwde dames van stand. De buurt groeide al snel uit tot de zuidelijke tegenhanger van Zurenborg. We kuieren door de mooie straten waar de chique gevels het glorieuze verleden van de buurt vertellen. Met de tram rijden we terug naar het centrum.

Eten is voor mij genieten en het decor hoeft niet chic te zijn. Heel gewoon zonder tierlantijntjes dat vind ik het aangenaamst. Er zijn best wel wat restaurantjes in Antwerpen waar ik graag kom maar deze vijf dagen gaan we op zoek naar nieuwe pareltjes in de stad. Stelregel: zowel Dee Dee als ikzelf mogen er nog nooit geweest zijn. Bij Fiskebar zetten we ons op het gezellige terras en even later kijken we in de lichtblauwe ogen van een Deens uitziende ober. Hij legt ons uit wat er zoal op de kaart staat. Alles wijst hier op versheid en de vis in de toog ziet er uit alsof de uitbater hem even voordien zelf heeft gevangen. Dee Dee gaat voor de octopus met chili, look en rozemarijn aardappeltjes. Ik kies de dorade met paksoi, lamsoor, oosterse saus en kokos rijst. Na het zalige diner delen we nog een klein dessertje alvorens terug naar het hotel te gaan.