zaterdag 13 juni 2015

Valencia - dag 4

Onze laatste volledige dag in Valencia begint zonnig maar ze voorspellen hier onweer dus moeten we vroeg beginnen met genieten. Ons terrasje van gisteren is gesloten dus gaan we alvast in de richting van Ruzafa. Dit is een multiculturele wijk met een mix van culturen en nationaliteiten. Chinezen, Arabieren, Italianen, Engelsen, Russen, Australiërs: mensen van over de hele wereld leven hier zij aan zij met de Spanjaarden. Deze diverse populatie geeft de wijk zijn charme en unieke gevoel! We wandelen eerst het spectaculaire treinstation binnen, een prachtig gebouw uit begin jaren 1900 in Oostenrijkse Art Nouveau stijl. Het is ontworpen om een onvergetelijke indruk na te laten bij reizigers. De centrale hal is versierd met mozaïeken uit de omgeving. Op de muren staat in verschillend talen ‘Goede reis’ te lezen. Naast het station op de Plaza de Torros, ligt de arena. Architectonisch gezien is dit één van de interessantste gebouwen van de stad. Neo klassiek met 4 galerijen en 384 symmetrische bogen die er van buitenaf adembenemend uitzien. Hier worden naast stierengevechten ook vaak concerten gegeven. Even verderop zien we een klein terrasje dus hier vleien we ons neer voor ons ontbijt. Net naast het etablissement zit er een bedelaar ons verlekkerd aan te staren. We hebben al betere plekken uitgekozen om te ontbijten. Gelukkig trakteert een Spaans meisje naast ons koffie en brood aan de arme man. Een must-visit in deze hippe wijk is Mercado de Ruzafa. Verse vis, kleurrijk groente en fruit, warm brood ... je vindt het hier allemaal. De markt is te herkennen aan de vrolijk groen gekleurde buitenkant, omringt door allerlei bloemenstalletjes. Een pluspunt is dat deze foodmarket een stuk rustiger is dan de Mercado Central in de binnenstad. De markt is heel authentiek en er zijn weinig toeristen. Er hangt een intieme sfeer en het is de ontmoetingsplaats voor vele bewoners. Tijdens het boodschappen doen, zie je de Spaanse vrouwtjes de laatste nieuwtjes uitwisselen. We genieten van de lekkere geuren die in onze neusgaten kruipen maar er valt echter niets te proeven hier, dus gaan we verderop opnieuw in het zonnetje zitten voor een lekkere wortelcake en een tasje koffie. Ik ga binnen bestellen. In het Spaans uiteraard maar de dame achter de toonbank begint me daar te ratelen. Ik begrijp echt niet dat ze geen enkele moeite doen om trager te praten. Enfin, het lukt ons uiteindelijk wel om elkaar te begrijpen. Weer prachtige graffiti hier op muren, garagepoorten, in steegjes. Dat maakt deze wijk echt gezellig in mijn ogen. Ben dus in mijn nopjes.
Daarna is het tijd voor de patertjes want Viviane wil graag El Patriarca vanbinnen bekijken. Donderdag was er een dienst bezig dus gaan we vandaag terug. We besluiten een geleide tour te nemen. We zijn slechts met z'n drieën, wij en een dame uit Portugal. Deze laatste en onze gids zijn duidelijk begeesterd door het christelijke geloof. Vol passie vertelt de man in kwestie over het ontstaan van Valencia, het christendom en het klooster. We zouden ons bijna bekeren .... Na achtereenvolgens de kerk, de binnenkoer, de trappenhal, het museum en de kapel te hebben bezocht, hebben we een beetje een overdosis aan het katholicisme. Dan maar naar onze lievelings bezigheid ... lekker eten. In de Ruzafa wijk zouden ook churros te vinden zijn en ja hoor net voor we de Plaza de Ayuntamente bereiken, zien we een nieuwe zaak die churros verkopen. Wat is een bezoekje aan Spanje zonder deze lekkernij? We nemen er elk drie want we willen nu ook niet overdrijven :-) We moeten natuurlijk ook nog lunchen maar Spanjaarden starten hier meestal pas mee rond een uur of drie dus we hebben nog even tijd. Aan het gemeentehuis staat een massa mensen en net zoals ik niet kan weerstaan aan graffiti, kan Viviane niet weerstaan aan mensenmassa's. Haar curiositeit neemt dan de bovenhand en ze moet weten wat er gaande is. TVE staat te filmen dus zal het wel belangrijk zijn. We gaan wat dichterbij en ook al verstaat Viviane geen Spaans, ze is er zeker van dat de nieuw verkozene van het parlement er iets mee te maken hebben. Tijd om eerst wat te shoppen. Eindelijk krijg ik Viviane ook zo ver om haar portemonnee boven te halen ... het zijn wel geen schoenen maar ben toch blij dat ik niet alleen met nieuwe spullen naar huis ga. We lunchen opnieuw in de Mercado Colón want de bocadillos hier zijn zo lekker. Onderweg naar het hotel passeren we een schattig, roos cupcake winkeltje en de cupcakes lachen ons toe. Ja we weten het ... we zijn een beetje aan het overdrijven vandaag met al die zoetigheden maar och het is de laatste dag en maandag is altijd een goede dag om een dieet te starten :-)
Ondertussen is Viviane's bril echt stuk, na haar val op die eerste dag hing deze nog maar met haken en ogen aan elkaar. We lopen enkele brillenwinkels binnen maar niemand kan deze repareren. Dan maar wat kleefband rond het oor draaien. Tijdelijke oplossing maar alles is beter dan met iemand over straat te lopen die overal tegenaan botst omdat ze geen lap ziet. En 's avonds met een zonnebril rondlopen is ook niet echt een optie. Na het shoppen, halen we nog snel even wat geld uit de muur. Aan onze voeten ligt er een bedelaar maar hij lijkt ons niet op te merken, praat gewoon wat tegen zichzelf. Gelukkig kunnen we jullie de geur van zijn zweetvoeten besparen maar geloof ons, deze was niet te harden! Daarna is het tijd om de koffers te pakken alvorens we opnieuw de stad intrekken. Wanneer we beneden komen, stroomt het water door de straten. Een hevig onweer is losgebarsten net boven ons hotel. Alle mensen die ons hotel binnenkomen, zijn gewoon doorweekt. We nemen het zekere voor het onzeker, wachten tot het een beetje minder regent en kiezen er dan voor om net over het hotel een restaurantje in te duiken. De kok is ook helemaal van zijn apropos want hij geeft ons eerst het hoofdgerecht. Gelukkig zijn wij niet moeilijk en eten we nadien met de glimlach ons voorgerechtje op. De lieve ober is heel blij met deze vriendelijke Belgen want hij zat wel een beetje verveeld met de situatie. Voor we het weten is het weeral laat en morgen moeten we vroeg uit de veren. Het is echt jammer maar onze prachtige tijd hier zit er bijna op. Valencia is voor mij de gezelligste stad van Spanje en ze blijft me nog steeds verbazen! Er is zo veel moois te zien, prachtige architectuur, rustige parken, lekker eten en ga zo maar door. In plaats van er over te lezen kan ik dan ook alleen maar aanraden om er ook eens heen te gaan!


vrijdag 12 juni 2015

Valencia - dag 3

Wie denkt dat een citytrip Valencia een uitputtingsslag is, heeft het mis. Voor onze voeten misschien wel maar voor onze geest zeker niet. In deze zonnige Spaanse stad bevind je je vanuit de bruisende binnenstad in een mum van tijd in de ongerepte natuur. De vele parken in en om de stad zorgen voor voldoende adempauze naast het winkelen en de museumbezoekjes. Vandaag trekken we er dan ook op uit met de fiets. Op 100 m van het hotel is er een fietsenverhuur en daar staan we om stipt 9u voor de deur. We zijn echter nog niet goed wakker want wat heb je nodig wanneer je een fiets gaat huren .... inderdaad je paspoort en dat ligt natuurlijk nog in het hotel. Dus we kunnen terug. Tweede keer goede keer we huren ons fietsje en gaan dan lekker ontbijten op z'n Spaans. Tostadas met olijfolie en tomaat uiteraard met een heerlijk glaasje sinaasappelsap en een koffietje. Na het ontbijt fietsen we naar de Jardines de Turia en van daaruit gaan we richting het futuristische Valencia. Vroeger stroomde de rivier de Turia dwars door de stad. De laatste grote overstroming was in oktober 1957. Die richtte zo veel schade aan en er vielen zoveel slachtoffers, dat werd besloten de rivier buiten de stad om te leiden. In de drooggelegde rivierbedding wou men eerst een spoorweg aanleggen maar de inwoners kwamen in opstand. In de jaren ’80, werd dan besloten dat het een groene bestemming zou krijgen. De jardines de Turia is nu een prachtig stadspark van ongeveer 10 km lang met mooi aangelegde tuinen, fonteinen en natuurlijk sinaasappelbomen. Het is echter crisis in Spanje want de fonteinen staan allemaal droog. We passeren het Gulliverpark, een prachtige kinderspeeltuin. Halverwege zien we het concertgebouw en dan aan het eind van het park doemen de indrukwekkende gebouwen van Ciudad de las Artes y las Ciencias op. Een stad in een stad zeg maar. Zes gebouwen (vijf hiervan ontworpen door de Valenciaanse Santiago Calatrava) waar je kunst, wetenschap en architectuur vindt. De gebouwen zien er futuristisch uit en zijn omringd door prachtig blauw water.

Op een zonnige dag als vandaag en na al onze inspanningen, is de verleiding groot om er even in te plonsen. We zetten onze fiets in de fietsstalling en gaan kaartjes kopen voor l’Hemisféric. Dit gebouw bestaat bijna volledig uit glas en heeft de vorm van een oog. Sommigen zullen ons voor gek verklaren om met dit prachtig weer binnen te gaan zitten maar het is de enige zaal in Spanje waar je op een scherm van 900 m2 3D films kunt bekijken. We krijgen een futuristisch uitziende headset en zakker onderuit in de zeer comfortabele stoelen. Het is een vreemde gewaarwording ... het scherm loopt namelijk helemaal over de zaal heen. De film die we te zien krijgen gaat over de wonderen der natuur en wat met het blote oog niet gezien kan worden. Bij momenten heel indrukwekkend, bij momenten ook heel saai. We liggen dus af en toe te knikkebollen. Wanneer we buiten komen zijn we dan ook lui. We wandelen nog even door het Umbracle, een prachtige tuin waarover een spierwitte, metalen overkoepelingsboog loopt. Aan de zijkanten zijn wit-blauwe trencadís (gebroken tegels) aangebracht. We nemen opnieuw de fiets en passeren even verder de brug Assut de l'Or. Ze is vanwege haar vorm in Valencia beter bekend als el jamonero (de ham) . Het hoogste puntje van de brug is 125 meter en is daardoor ook het hoogste punt van de stad. We fietsen verder in de richting van het strand want ondertussen kunnen we wel wat verkoeling gebruiken. Bij Malvarossa gaan we op zoek naar het restaurant Arribar. Dat zou een aanrader zijn volgens de locals. Maar dat is niet zo eenvoudig. We stranden in de jachthaven en gaan daar alvast iets drinken. Op de terugweg lukt het ons dan toch om het restaurantje te localiseren. We gaan zitten op het gezellige, zonnige terras met uitzicht over de haven. We zitten aan zee dus tijd voor vis. Viviane neemt de zeebaars en ik de dorade. De vis wordt vergezeld van flinter dunne frietjes en heerlijke gegrilde groenten. Het smaakt hemels maar de prijs is dan ook navenant. Af en toe een decadente uitspatting mag wel tijdens een vakantie. Na de lunch gaan we een beetje flaneren op de prachtige boulevard, waarlangs verschillende barakjes zijn geïnstalleerd met allerlei kledij, sieraden en snuisterijen. Naast de boulevard is er nog een wandelweg vol palmbomen. Het is hier zo heerlijk rustig. Alle mensen zitten op het strand of in zee. We fietsen daarna nog wat door Cabanyal. Deze wijk is een oude vissersbuurt en staat vol met authentieke vissershuisjes.

De Moren brachten in vroegere tijden hun liefde voor keramiek naar Valencia. De gevels van de vissershuisjes zijn vaak bedekt met keramische tegeltjes in allerlei felle kleuren en soorten. De stijlen variëren van art nouveau tot baroque. De wijk is een beetje in verval geraakt en wordt voornamelijk bevolkt door kansarmen. Jammer want het heeft echt wel potentieel. Het zonnetje brandt en ondertussen is de temperatuur opgelopen tot ver boven de 30 graden. Tijd dus om opnieuw de schaduw op te zoeken in de rivierbedding van de Turia. We fietsen deze weer helemaal af en gaan nog iets drinken in de plaatselijke baseball club. Rond zeven uur fietsen we terug naar het hotel. Net om de hoek gaat mijn ketting eraf maar gelukkig moeten we dus niet ver meer. We verfrissen ons in de kamer en gaan dan alvast een aperitiefje drinken. Het is zo lekker dat we er nog een tweede nemen ... vergezeld van wat calamares. Op de Plaza de la Virgen is het weer leuk mensjes kijken. Een Duitse vrijgezel is er neergestreken met enkele vrienden. Hij moet een striptease doen maar is wat te verlegen dus krijgen we enkel een blote borst te zien .... een sixpack heeft hij niet. Twee vrouwen op een terras in licht benevelde toestand .... commentaar geven is dus onze voornaamste bezigheid. In stilte welteverstaan. Ge ziet wat voorbij komen hoor! Wanneer er een acte begint met vuur houden we het voor bekeken en wandelen naar La Pappardelle waar we gaan dineren. De Italiaanse keuken kan ons beide wel bekoren en we hebben al tapa's genoeg gegeten. Dit restaurantje is ook een echte aanrader. Spanjaarden zitten iedere avond tot laat aan tafel op één van de vele gezellige terrasjes midden in de oude binnenstad, onder het genot van een lekker wijntje en heerlijke Spaanse gerechtjes. Dat is voor ons ook het ultieme vakantiegevoel. Met duizenden sterren aan de hemel wandelen we terug naar ons hotel - 22u30 en nog steeds 25 graden. Wat wil een mens nog meer?

 

donderdag 11 juni 2015

Valencia - dag 2

Na een lekker ontbijt op de bovenverdieping van ons hotel gaan we opnieuw de stad in. Het is bewolkt maar toch nog 27 graden. We passeren de universiteit en besluiten even binnen te kijken. Hier wordt geen college meer gegeven maar wel worden er culturele activiteiten georganiseerd. De verschillende vertrekken zijn opgesteld rond een binnenplein. De oude bibliotheek is heel indrukwekkend. Hier bevinden zich de meest kostbare boeken van Valencia. Aan een klein houten bureautje zit een wat kalende man in een oud exemplaar te kijken. Hij haalt even z'n neus op wanneer wij in stilte, althans dat denken we toch, hem zachtjes voorbij wandelen. We besluiten ons bezoek dan maar wat in te korten en sluipen op kousenvoeten opnieuw naar buiten. Aan het gezellige pleintje bevindt zich ook El Patriarca. In dit donkere en serene gebouw wonen nog steeds monniken en er is ook een school waar priesters opgeleid worden. In de kerk, gebouwd in renaissance stijl is er net een dienst bezig. We blijven even staan kijken naar de vele gelovigen maar komen nog wel eens terug als er niet zo veel volk is. In veel wijken is er een markt te vinden, maar de mooiste markt en de grootste (8.160 m2) van de stad is toch wel de Mercado Central. We gaan naar binnen via een van de vele deuren en staan meteen bij de afdeling vis en schaaldieren. Alles ligt prachtig uitgestald en het ziet er allemaal even vers uit. Het doet ons zin krijgen om te eten maar dat is nog een beetje te vroeg. De geur van vers fruit en de felle kleuren van de groenten zijn een feest voor onze zintuigen. En oh my God de hammen! Rijen dik hangen ze daar … de reusachtige Iberico en Patta Negra.

Wat een food paradijs is dit! Het is vooral erg leuk om over deze markt te kuieren en mensjes te kijken. Het gebouw heeft een prachtige koepel, gemaakt van ijzer, kristal en keramiek en is 30 m hoog. Onderweg naar de kathedraal passeren we het smalste huisje van Valencia. Gisteren liepen we er gewoon voorbij maar vandaag valt het ons wel op. Volgens het Guinness Book of Records is het 107 centimeter breed maar het is wel 5 verdiepingen hoog. De kathedraal in Valencia is door de eeuwen heen gebouwd. Daardoor bestaat deze uit verschillende stijlen. We zien gotische, romaanse, barokke en Moorse elementen. Om een algemene indruk te krijgen, wandelen we helemaal rond de kathedraal en zijn echt onder de indruk van dit monumentale gebouw. Ook de binnenkant is de moeite waard. Er is veel te zien, zoals het hoofdaltaar en de kapittelzaal. Zwangere Valenciaanse vrouwen lopen voor een gezonde baby traditioneel negen rondjes in de kathedraal. De Torre de Miguelete heeft maar liefst 207 treden !!! Viviane ziet het niet zitten om nog op een toren te klimmen. We passeren het Almudin, een voormalig graan museum en wandelen verder naar de Puente de la Trinidad, de oudste brug van Valencia, gebouwd in gotische stijl rond de 15de eeuw. De brug telt 10 bogen en standbeelden van verschillende heiligen en werd na de grote overstroming in 1517 gerenoveerd. Onder ons bevindt zich het Turiapark en zien we mensen fietsen, sporten en kuieren. Net voorbij Museo de Bellas Artes is er een klein parkje maar de Stiphout vloek slaat hard toe .... de hemelsluizen gaan open en de regen strooit dus roet in het eten. Snel lopen we een koffiebar binnen om te schuilen. Gelukkig trekt de hemel terug open na een goed half uur en kunnen we opnieuw verder. De Puerta de la Exposición is een moderne, witte, stalen brug en heeft als bijnaam La Peineta (de kam). Het is een creatie van de bekende architect Santiago Calatrava. De boog heeft een hoogte van 14 meter en is bijna 131 m lang. Via de Porte de la Mar, een poort die doet denken aan de Arc de Triomphe in Parijs zetten we onze tocht verder naar de Mercado Colón. In een Spaanse stad kan de invloed van Gaudi niet ontbreken. Dit indrukwekkende stationsgebouw overwelfd met smeetijzer, glas, tegels en baksteen werd ontworpen door een leerling van Gaudi. Aan de ingang is er een mooi bloemenwinkeltje en binnen zijn er vele kleine mini restaurantjes.

We hebben honger gekregen en nemen plaats in een gezellig barretje waar ze overheerlijke bocadillos serveren. Voor slechts 4,5 euro krijgen we er nog een frisdrank en een tasje koffie bij. Als toetje verorberen we een heerlijke carrotcake. Op de Plaza del Ayuntamiento wandelen we nog even het postkantoor binnen. Het imposante gebouw heeft een adembenemende glas in loodkoepel in neoklassieke bouwstijl. Aan de overkant zien we het imposante gemeentehuis dat rond 1700 gebouwd werd. Het heeft binnen een witmarmeren trap en een balzaal vol spiegels. Eén streepje zon en alle Valencianen troepen samen op Plaza de la Virgen. Het is dan ook een ideale plek om voorbijgangers uitgebreid te taxeren. Ja er schuilt een voyeur in elk van ons … niet? Hier besluiten we ons even neer te vleien met zicht op de fontein, Fuente del Agua de la Acequia uit 1976. Het lijkt wel een Griekse god maar dat is het volgens onze reisgids niet. De figuur staat symbool voor de Río Turia en de maagden met de gietemmers stellen de belangrijkste irrigatie kanalen voor. De duiven wandelen over de kruin van deze Adonis. Ze blijven hem maar plagen en af en toe denk ik dat hij even geïrriteerd zijn krullenkop schudt, maar dat kan zijn onder invloed van een glas Agua de Valencia, hét drankje van Valencia (frisse cocktail van cava met sinaasappelsap, wodka, gin en suiker). We bestellen snel nog een portie patatas bravas want we voelen de alcohol naar ons hoofd stijgen.

In de late namiddag gaan we nog wat shoppen. De mode hier zegt me niet veel maar de schoenen zijn werkelijk geweldig. Het ene paar al mooier dan het andere. Na veel passen, twijfelen en nee schudden ga ik toch door de knieën en koop één paar. Viviane heeft beloofd me verder op deze reis tegen te houden. Om haar statement kracht bij te zetten stuurde ze me alvast volgende foto. That's what friends are for!

Onze voeten branden en volgens de stappenteller van Viviane is dat niet verwonderlijk want we hebben meer dan 20.000 stappen gedaan vandaag. We kiezen dan ook voor een restaurantje net over ons hotel op een werkelijk adembenemend pleintje met ditto fontein. De temperatuur is nog boven de 25 graden dus het is zalig om buiten te eten. Valencia is de bakermat voor paella. De lokale paella Valenciana is met kip, konijn, bonen en tomaat en daarmee weer eens wat anders dan met schaal- en schelpdieren. Terwijl de paella op het vuur staat te pruttelen genieten we van nog een glaasje Aqua de Valencia en een heerlijke tapa. Alles smaakt werkelijk goddelijk. Met een vol buikje wandelen we gelukzalig terug naar ons hotel waar we onze voetjes nog snel een massage geven alvorens in ons bedje te kruipen.

 

 

woensdag 10 juni 2015

Valencia - dag 1

Er hangt een donkere schaduw over onze vakantie want er zijn stakingen aangekondigd bij de Spaanse luchtvaartmaatschappijen. Onze vlucht is alvast verlaat – niet leuk, maar we laten het niet aan ons hartje komen … het is vakantie en dat begint al van zodra we in Zaventem toekomen. We huppelen vrolijk met ons koffertje door de douane. Alles lijkt normaal te verlopen dus nog snel even een zoete zonde om de vakantie in te zetten en dan naar de gate. De vlucht voor ons, naar Barcelona is nog niet vertrokken. Wie zien we daar aanschuiven? De Soulbrothers met Bert Gielen, Wim Soutaer en de Charles. Muzikant zijn zal dan toch niet zo veel opbrengen. Onze vlucht vertrekt om 12u45 Twee vlieguurtjes later staan we in de stralende Spaanse zon. “Well hello Valencia. It’s good to be back!” Zeg je Valencia dan denk je sinaasappelen. Maar Valencia is zoveel meer. Het is het best bewaarde geheim van Spanje. Als klein zusje van Madrid en Barcelona krijgt het niet de aandacht die het verdient. De sinaasappelstad heeft enkele jaren geleden mijn hart al gestolen dus ik ben heel blij nog eens terug te komen. De stad heeft dezelfde ‘vriendelijke’ vibe als Antwerpen, het is niet te groot maar heeft wel alles wat je van een stad verwacht. Including beach! Daarbij schijnt het zonnetje het grootste deel van het jaar. De luchthaven van Valencia ligt ongeveer 10 km buiten het centrum. We nemen de metro en gaan naar het Ayre Hotel Astoria Palace om in te checken. Daarna gaan we op verkenning in het centrum. Ons hotel ligt vlakbij het prachtige Plaza Ayuntamiento, het grootste en bekendste plein van Valencia. Het plein met de leuke bloemenstalletjes is fijn om even te relaxen. Er zijn genoeg bankjes en er zijn zon- en schaduwplekjes maar wij besluiten om eerst even iets te drinken op een terrasje. Een traditioneel en populair drankje hier in Valencia is de horchata, het is vrij zoet en wordt gemaakt van tijgernoten (chufa). Ijskoud is het wel lekker maar toch niet voor herhaling vatbaar. Na deze verfrissing beginnen we aan onze wandeling door El carmen, de oudste wijk van Valencia en we laten ons meevoeren door smalle steegjes en langs prachtige pleinen. Af en toe hebben we het gevoel even verdwaald te zijn maar hierdoor komen we wel de meest leuke winkeltjes tegen. Af en toe komen we ook prachtige kunstwerkjes tegen, gevels volledig beschilderd met leuke graffiti.

‘La Lonja de la Seda’ (zijdebeurs) of ook wel ‘Lonja de los Mercaderes’ (beurs van de marktlieden) genoemd is een prachtig monument in gotische bouwstijl. Van buitenaf lijkt La Lonja op een middeleeuws kasteel maar het werd gebouwd in de 15de eeuw als hoofdkwartier voor de zijdehandel Deze handel vond plaats in de Sala de Contratación, een zaal met imponerende spiraalzuilen. Het gebouw is door Unesco op de Wereld Erfgoedlijst geplaatst. We komen binnen via een tuintje met sinaasappelbomen. Daar is het heerlijk vertoeven en we lopen er praktisch alleen. Even verder passeren we de Iglesia de los Juanes, een 14de eeuwse barokke kerk en één van de oudste van de stad. Het verhaal gaat dat vroeger arme families hun kinderen op de drempel van de markt naar de vogel op de top van de kerk lieten kijken om dan snel weg te lopen. Zo hoopten ze dat een marktkoopman werk voor ze zou hebben. Via de Plaza Redonda, een rond plein omringt door huizen van drie etages met balkons, wandelen we verder naar de pas gerenoveerde stadpoort Torres de Quart die al wel bestaat sinds de 15de eeuw en vroeger als gevangenis diende. We betalen elk 2 euro om de torens te beklimmen. Dat was niet echt een goed idee. Eerst schuif ik uit en bezeer mijn been waarna ook Viviane van een verhoogje tottert en jammer genoeg iets slechter terecht komt. De zijkant van haar bil is helemaal geschaafd en ze heeft een dikke buil net naast haar oog. Terug beneden haal ik mijn beste Spaans boven en vraag in een plaatselijk cafeetje naar wat ijs, dat vermindert gelukkig de zwelling. Al bij al toch nog goed afgelopen. We vervolgende onze weg naar de Torres de Serranos. Deze stadspoort was eind 14e eeuw de hoofduitgang naar het noorden. In de begintijd was het zowel een verdedigingspoort als een plek voor officiële ontvangst van koningen en ambassadeurs. Later was het een gevangenis voor rijke gevangenen. Boven zouden we volgens de reisgids een prachtig zicht hebben op de stad maar één blik en we begrijpen elkaar. We gaan ons hier niet meer aan wagen. Ondertussen is het 20u en hebben we wel wat honger gekregen. Spanje equals good food & wines. En laten wij daar nou net fan van zijn. Genoeg reden om uit te zoeken op welke plek wij, als liefhebbers van een Bourgondische lifestyle, gaan genieten. Nicky heeft ons aangeraden bij El Ceuva tapa's te gaan eten. Dat was alvast geen slechte keuze, de croquettas de pollo zijn subliem, net als de calamares en de patatas bravas.

Ons dessertje nemen we in de nabijheid van de kathedraal. In één van de zijstraatjes zien we een Portugees restaurantje waar ze heerlijke pasteis de belem hebben. Niet echt Spaans maar wel overheerlijk! Ons eerste dagje zit er op en we kruipen moe maar voldaan in ons bedje.

 

maandag 8 juni 2015

Artiriacumhoeve dag 3

We slapen iets langer dan de vorige dag en gaan tegen een uur of 9 pas ontbijten. Achiel is al vroeg in de ochtend vertrokken en er zijn geen andere gasten in de B&B dus Paula komt er gezellig bij zitten. Zoals steeds weer een zeer verzorgd ontbijt en Paula slaagt er telkens in ons te verrassen. Elke dag liggen er andere dingen op het ontbijt buffet. Vandaag krijgen we zelfs een spiegeleitje. Het is een beetje bewolkt vandaag maar dat geeft niet. We hebben twee prachtige dagen achter de rug ... ons hoor je niet klagen. We trekken naar Bulskampveld. Dit is een prachtig domein met bossen, aangelegde tuinen en een mooi gerestaureerd kasteel. In de kruidentuin ontdekken we kruiden waar we nog nooit van gehoord hadden.
De pioenrozen staan mooi in bloei en alles is piekfijn onderhouden. We maken nog een kleine wandeling door het bos en rijden dan huiswaarts. Einde van een super leuk weekend.

zondag 7 juni 2015

Artiriacumhoeve dag 2

De volgende ochtend worden we gewekt door de schaapjes en het zonnetje schijnt flauw onze kamer binnen. We eten in de gezellige veranda. Er zijn 3 redenen voor een bezoek aan de Artiriacumhoeve en één daarvan is zeker het super lekkere ontbijt met verse croissantjes, rode bessen, overheerlijk brood, gerookte zalm .... hemels! De andere twee redenen zijn de vriendelijkheid van onze gastheer en gastvrouw. Paula en Achiel zijn zo'n warme mensen die je echt het gevoel geven welkom te zijn in hun huis. En de derde reden is de mooie wijde natuur met de vele schaapjes. Er zijn vele bewegwijzerde fietsroutes en vandaag fietsen we naar Oostende. Ramp oh ramp de batterij van de elektrische fiets laat het afweten. Dan maar een noodoplossing, de vooroorlogse fiets (zonder versnelling) van de bomma moet verlossing bieden. Ze woont even verderop en in allerheil worden de banden opgepompt. Als een 92 jarige dame dat kan, moet ik dat ook kunnen. Met de moed in de schoenen vertrekken we via een oude spoorwegbedding dwars door de velden voor een tocht van 25 km heen. De wind waait door het koren en de zon zorgt voor een gouden gloed. Koeien liggen te grazen in een veld waarin zo veel boterbloemen bloeien dat deze geler ziet dan het groen van het gras. Ook het vlas staat in bloei en zorgt dan weer voor een blauwe tint in een veld wat verderop.

Overal fluiten de vogeltjes en we voelen ons volledig zen worden ondanks de inspanning van het fietsen. Het gaat wonder boven wonder goed. Onderweg voelen we niet echt de nood om iets te gaan drinken dus rijden we verder tot in Oostende en zetten onze fietsen vast in de fietsstalling net voor de winkelstraat. We wandelen naar zee en voelen de wind in onze haren. Dat is pas echt congé. We bezoeken enkele galerijen en gaan lekker eten in één van de typische tavernes op den dijk. In de namiddag nog een pannenkoekje en dan is het tijd om terug te fietsen naar Aartrijke. We hebben al 25 km in de benen en ons achterwerk doet fameus pijn maar er is geen weg terug. Gelukkig hebben we nu meermaals wind in de rug ... dat scheelt al een pak. De laatste 5 km zijn de zwaarste dus besluiten we eerst nog even een rustpauze in te lassen en eten nog een verse soep in het zonnetje. Net dan krijgen we een sms van Paula en Achiel met de vraag of we mee naar de Chinees gaan vanavond. Oh het is verlof dus waarom niet .... De fiets zetten we af bij de bomma en we wandelen terug. De schaapjes van Achiel staan ons al op te wachten. Nu is het zo dat gelijk welk beest, een koe, een ezel, een paard noem maar op gelijk op je afkomt als je het roept. Maar een schaap dat kan je vergeten! Annelies zegt 'zal ze eens roepen hou je fototoestel klaar' ... een giller die beesten lopen zo snel mogelijk en zo ver mogelijk van ons vandaan. In de B&B aangekomen staat ons aperitiefje al klaar ... We frissen ons op en gaan dan op pad. Achiel doet maar even z'n mond open en alle schapen komen als gekken naar ons toegerend. Op enkele seconden staan er wel dertig ... snel dus even een fotoke maken van die schattige beestjes. 's Avonds kruipen we moe maar voldaan in ons bedje.

 

zaterdag 6 juni 2015

Artiriacumhoeve dag 1

Vroeg uit de veren want we trekken vandaag naar Aartrijke voor een fietsweekendje bij onze vrienden in B&B Artiriacumhoeve. Het gaat vlot op de baan en we arriveren ter plaatse om half 10 dus besluiten we eerst lekker te gaan ontbijten. Het is ten slotte vakantie. In het Fornuisje installeren we ons aan het raam en sturen alvast een berichtje naar Paula en Achiel dat we aangekomen zijn. We krijgen prompt een berichtje terug dat ook zij nog moeten ontbijten en ons zullen vervoegen .... gezellig! Hier heerst er nog die echte dorpsmentaliteit. Iedereen kent iedereen. Een vrouwtje komt de bistro binnen en de zachte achtergrondmuziek wordt vervangen door een echte schlager. De muziek galmt uit de luidsprekers en iedereen zingt mee op de tonen van gelukkige verjaardag. De dame wordt 62 vandaag en ze komt nog snel even een koffietje drinken alvorens ze naar de kapper gaat. Ook Paula en Achiel worden hartelijk verwelkomd en krijgen zelfs een cadeaubon omdat ze zoveel klanten naar hier doorverwijzen. Het ene plezier is het andere waard. Na een heerlijk ontbijt trekken we naar de B&B. Twintig minuten later, zomer tenue aan en met zonnecrème ingepapt, vertrekken we met de fiets voor een tochtje door de velden en bossen van Zedelgem, Torhout, Varsenare en Sint Michiel Brugge. In het zonnetje is het heerlijk maar vaak fietsen we in de schaduwrijke bossen en we zijn dan ook blij wanneer we bij de plaatselijke kinderboerderij ons in het zonnetje kunnen installeren om heerlijk op te warmen.

We worden omringt door prinsessen die in hun lange roze jurken vrolijk een koe of een geit zitten te melken en ridders die met hun zelfgemaakte zwaarden duchtig in het rond zwaaien. Het vrolijke gejoel van de kinderen krijgen we er gratis bij. We fietsen verder en in het eerstvolgende dorp stoppen we even aan de plaatselijke apotheek voor wat extra zonnemelk. Wanneer we terug willen vertrekken merk ik dat de batterij van mijn fiets tegen het achterwiel hangt. Er zijn enkele bouten losgekomen ... wat nu? Gelukkig is er hier ook een tea room en nood breekt wet. We installeren ons op het zonnige terras voor een zoete zonde terwijl we Achiel proberen te bereiken. Onze redder in nood komt enkele minuten later aan en depaneert onze fiets. Dat verdient een hommeltje. De naam van het plaatselijke biertje doet ons denken aan een vliegend insect maar blijkbaar is het een soort hop die enkel in deze streek wordt verbouwd. Ik hou het bij een zoet wijntje. We nemen afscheid en de laatste kilometers vlieg ik op mijn fiets door de velden. Nee dat ligt niet aan de wijn wel aan het feit dat ik eindelijk heb bedacht hoe ik de elektrische fiets moet gebruiken. Ik vond al dat ik redelijk hard moest trappen met die wind op kop. Blijkt dat ik enkel aan de vitessen had zitten draaien en de eigenlijke snelheid, gecreëerd door de elektrische fiets dus niet had opgezet. Mijn fysiek is er dan toch op vooruit gegaan :-) Bij aankomst in de B&B frissen we ons wat op want Paula en Achiel nemen ons mee naar een speciaal restaurantje maar we mogen nog niet weten waarnaartoe. We rijden richting Frankrijk en nemen de afrit Duinkerke. Annelies en ik hebben een binnenpretje want we denken te weten waar we naartoe gaan. Paula en Achiel zijn beide duidelijk vergeten dat ze ons hier twee jaar geleden ook op verrast hebben. Op de dijk van Duinkerke zien we in de verte de pattatière al liggen. Wanneer we er bijna zijn, zeg ik lang mijn neus weg 'ah hier zijn we vorige keer samen komen eten'. Hilariteit alom want laat dat nu net de locatie zijn waar ze ook vanavond hebben gereserveerd. We vinden dat echter niet erg want het eten is er super lekker! Het is rustig op het strand en de zon zorgt voor een prachtige gloed. We genieten nog van haar warmte zo laat op de avond.

's Avonds kruipen we moe maar voldaan ons bedje in. De schaapjes blaten er op los waarschijnlijk omdat ze Achiel gezien hebben. Zalig om zo in te slapen. Al snel zijn we dan ook beiden in dromenland ... schaapjes tellen blijkt echt niet nodig na zo een vermoeiende dag.