Le Tréport - Veules les Roses - Etretat

We hebben zalig geslapen onder de fluffy dekens van Villa Brigitte en het is al 7 uur wanneer ik de ogen open. Ann is al een tijdje wakker. Buiten is het grauw en grijs en het regent. Gisteren hebben we het ontbijt al gereserveerd maar dat kon pas tegen half 9. Het wordt netjes op tijd op de kamer geserveerd. We moeten wel even wennen aan het Franse ontbijt dat voornamelijk bestaat uit zoet. Er zijn wel heerlijke croissantjes en super vers brood. 

Na het ontbijt rijden we verder door het mooie Franse landschap. In plaats van Franse chansons knalt er Nederlandse muziek door de boxen. Anneke is goed wakker maar als dat de enige opoffering is deze week, dan kan ik daar wel mee leven. De playlist van Rob de Nijs brengt me even terug naar mijn jeugd, lang geleden dat ik die liedjes nog eens mee gekweeld heb. Witte krijtrotsen, kiezelstranden, weelderig groene landschappen - je raadt het al, het is de regio Haute-Normandie die ons vandaag verwelkomt.

We passeren Le Treport en rijden tot helemaal boven waar er een uitzichtpunt is en van waar we met een telefrique naar de benedenstad kunnen. De regen is gestopt dus besluiten we hier even te stoppen. Aan één blik hebben we genoeg, we gaan stappen … beter naar beneden en dan zien we wel of we straks opnieuw te voet gaan of toch steil de berg opgaan met de telefrique. 

Na maar liefst 377 trappen komen we aan de haven waar de vissers hun vers gevangen vis verkopen in een grote vishal. De typische visgeur kruipt in onze neus. De grote variatie aan vissoorten is indrukwekkend. Op de kade is er ook een marktje, iets wat ik altijd wel leuk vind in het buitenland, omdat het daar is dat je de lokale bevolking terugvindt. We wandelen via de pier naar de vuurtoren. Hier staan enkele mannen te vissen en zo te zien hebben ze al wel wat vis bovengehaald.

De indrukwekkende witte kliffen grenzen aan een breed keienstrand met leuk uitziende strandhuisjes in pastelkleurtjes. 

Rond de middag is de hemel helemaal opengetrokken en komt de zon erdoor. We nemen de telefrique terug naar boven. Deze is trouwens volledig gratis en moet je zelf bedienen. Hij gaat steil de klif omhoog en na amper 5 minuten staan we terug aan de auto. We rijden verder naar Veules les Roses. De auto parkeren we op een parking ver boven de stad waar een wandelpad start. In de diepte zien we de zee en de machtige krijtrotsen waar deze kuststreek bekend voor staat. Op de pier genieten we van de zeebries, de zon en het mensjes kijken op het strand.

Het schilderachtige stadje is een onontdekt pareltje langs de Côte d’Albâtre. Wat ons betreft is het pittoreske Veules-les-Roses de moeite waard om te bezoeken. Het innemend dorpje heeft veel charmante vakwerkhuizen en is gelegen aan de kortste rivier van Frankrijk, de Veules met een lengte van iets meer dan 1100 meter.  Ze stroomt door het dorpscentrum en mondt uit in zee. De naam rivier is misschien iets te veel eer voor de Veules. Het is meer een rustig kabbelend beekje dat door het dorp stroomt. Alleen bij een draaiend waterrad is de rivier wat wilder.

In de middeleeuwen bestond het dorp van de visserij. Het is een van de oudste dorpen in de regio. Tot de 18e eeuw bleef de visvangst de belangrijkste inkomstenbron. Door de opkomst van de spinnerijen werd het dorp welvarend. Daarnaast stortten de boeren zich op de productie van koolzaadolie. Beroemde schrijvers en kunstenaars, zoals Victor Hugo en Camille Marchand waren dol op Veules-les-Roses Ze deden er inspiratie op voor hun meesterwerken. Toen ook de Parijse adellijke kringen het dorp ontdekten, werd het een kleine maar mondaine badplaats. In het dorp verrezen statige villa’s met grote tuinen. 

We wandelen door de pittoreske smalle straatjes en ontdekken de plaatselijke architectuur. Wat het meest opvalt is die heerlijke geur van de vele rozenstruiken die onze neus binnendringt. Heerlijk! Elk huis heeft hier wel prachtige bloemen staan. 

Vanavond logeren we bij La Famiglia. De aankomst in het stadje zelf is best spannend. Het is 6 uur en een drukte van jewelste. Families slepend met zee- en strandspul én kinderen komen net van de zee. We parkeren de auto op een parking net buiten het dorp en gaan te voet op zoek naar ons appartementje. Dit blijkt pal in het midden van het dorp op slechts 200 meter van de zee te liggen. Julia liet ons weten dat we de sleutel ter plekke uit een kastje met code konden halen. Dat ben ik even vergeten en de deur gaat zelfs na 4 keer de code in te geven niet open. Gelukkig komt er een echtpaar voorbij die ons erop attent maakt dat we de sleutel uit het kastje moeten halen. 

Het stadje zelf is zeker de moeite: het is niet groot, maar enorm charmant. Het lijkt wel alsof de tijd er heeft stil gestaan. Op een strandje tussen hoge kliffen ligt er een goed bewaard gebleven kapel op de top en dat blijkt een toeristische trekpleister te zijn. We zien een lint van mensen omhooglopen als mieren naar hun nest. Wij aanschouwen het tafereel vanop de boulevard. Heel jammer dat de kapel in de steigers staat. Waarschuwingsborden (alleen in het Frans) maken ons erop attent dat het verboden is de keitjes mee te nemen. Het is eb en alle de bootjes liggen op het droge. Er staat een mensenmassa te wachten op de ondergaande zon.

We hebben nu echt wel een reuze honger en zetten ons op het terras van een brasserie aan het water. Thuis zou ik nooit Lotto of tarbot bestellen vanwege het duren prijskaartje maar hier valt dat wel mee. Niet goedkoop naar Franse normen maar wel heerlijk. 

Boulogne sur mer - Le touquet

Eindelijk vakantie! 😜 De eerste dag reizen we van Antwerpen naar Boulogne-sur-Mer, een pittoresk stadje met de grootste vissershaven van Frankrijk. Ik was hier nog niet zo lang geleden maar toen was het een druilige dag en vandaag schijnt het zonnetje. Dat is een heel verschil! We parkeren de auto aan de grootste trekpleister van de stad, het Zeeaquarium en oceanografisch centrum Nausicaá. Zelf ben ik er al geweest en de ingang kost 30€ dus besluiten we toch maar om gewoon te genieten van het zonnetje.  Boulogne-sur-Mer, de naam zegt het al, de stad staat volop in het teken van de zee. Waar je ook bent, je ontkomt er niet aan want vanuit heel veel plekjes kan je de zee in de verte zien liggen. Na zon is er niets dat mij meer aan vakantie doet denken dan water.

La mer

Qu'on voit danser

Le long des golfes clairs

A des reflets d'argent

We wandelen even het brede zandstrand op en vervolgens nemen we een kijkje bij de vuurtoren. Het is hier lekker rustig en we genieten van de wind in onze haren, de zon en het uitzicht. 

Naast het water loopt een prachtige nieuwe boulevard. Hier zijn vele vissersbootjes die net hun verse vis op de kade hebben gelost. We zien het ene na het andere viskraampje waar de lekkernijen vervolgens worden verkocht. De restafval wordt in het water gekieperd en het krioelt hier dan ook van de meeuwen. Ik vind het verschrikkelijke beesten maar het geluid dat ze maken, daar hou ik wel van. Het katapulteert me naar mijn jeugd toen ik met SiSi in Nieuwpoort mijn vakanties doorbracht. De wereld dus klein want onderweg komen we een vriendin van Tania tegen. Hilde herkent me onmiddellijk dus spreekt ze me aan. Zij is hier met een collega op vakantie. 

Na de kust, trekken we de oude stad in. Het oude, ommuurde gedeelte stamt uit de middeleeuwen en heeft onder meer een indrukwekkende kerk uit de 19de eeuw, een donjon uit de 12de eeuw en oude stadspoorten.  Van zodra we deze binnenwandelen,  wanen we ons 200 jaar terug in de tijd. We hebben honger gekregen en zetten ons op het terras van een klein bistrootje. Geen echt geweldige keuze maar mijn eerste visje aan een schappelijke prijs is binnen. Het eten is hier echt nog veel goedkoper dan in België. Na de lunch trekken we verder de stad in.

De basiliek, die geïnspireerd is op het ontwerp van de St Paul’s in Londen en de Sint-Pietersbasiliek in Rome, is werkelijk prachtig.  Natuurlijk wandelen we even naar binnen om het interieur van de kathedraal te bewonderen. Ann brandt een kaarsje en ik probeer de binnenkant van de koepel op foto vast te leggen. In het echt is het veel indrukwekkender dan op beeld. 

De crypte dateert uit de Romeinse tijd en werd in 2015 heropend na een grondige restauratie. Het immense, ondergrondse doolhof heeft een oppervlakte van 1400 vierkante meter en is daarmee een van de grootste crypten in Frankrijk. We dwalen door de gangen en kamers en bewonderde unieke muurschilderingen die de geschiedenis van het christendom beschrijven.

We wandelen vervolgens over de vestingmuur en hebben van hier een mooi uitzicht op de basiliek. De tachtig meter hoge koepel van de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek torent hoog boven het stadje uit. De wandelroute wordt aangeduid als de ‘Promenade Charles Dickens’. De verwijzing naar de Engelse schrijver Charles Dickens is overigens niet toevallig. Dickens bracht enkele zomers door in Boulogne-sur-Mer en liet zich tijdens zijn wandelingen in de zogeheten ‘bovenstad’ maar al te graag inspireren. 

Wat ons het meest kan bekoren is dat de stad barst van de mooie muurschilderingen. Een wandeling langs deze kleurrijke creaties is wat mij betreft echt een aanrader. De ene muurschildering is nog mooier dan de andere. Op ruim een halve kilometer van het oude centrum bevindt zich het nieuwere stadscentrum met heel wat hippe winkeltjes, veel restaurantjes en bars.  Hier gaan we nog iets drinken op de Place Dalton. Het is heerlijk toeven op dit sfeervolle pleintje met uitzicht op de katholieke Saint-Nicolas kerk. 

Rond vier uur rijden we verder door naar de mondaine badplaats Le Touquet, die de Fransen lachend Paris Plage noemen. Het mooie strand is zo maar even twaalf kilometer lang en daarmee één van de grootste uit de volledige regio. Vooral in de jaren `30 van de vorige eeuw verbleef er veel elite vanuit de hele wereld in de badplaats, van Britse adel tot de sultan van Marokko. Dit is de plek om te ontstressen. 

We logeren vanavond in de suite van Villa Brigitte, een mooie B&B gelegen in het bos. We worden hartelijk verwelkomd door de eigenaar. Nadat we alles op de kamer gezet hebben, rijden we terug naar Le Touquet om iets te eten. We gaan naar de Buffalo Grill waar ze heerlijke spareribs hebben. Ann gaat voor kip. Terug in Villa Brigitte krijgen we de deur niet open en moeten we dus hulp inroepen. De vriendelijke eigenaresse Margaux neemt de sleutel over. Is het de vermoeidheid of zijn we gewoon niet handig genoeg, in ieder geval opent de deur zich instant, zonder de sleutel om te draaien. Gewoon iets harder drukken dus. We maken ons klaar voor de nacht. 

Dagje Gent

Plan was om naar Oostende te gaan maar na lang palaveren besluiten we om vandaag toch een dagje Gent in te plannen met de lyceumgirls. Minder ver dus toch ietsje langer slapen wat aanlokkelijk klinkt voor enkele onder ons. Bovendien ruilen we de trein voor de auto  en pik ik de meisjes op. We parkeren de auto in de parking onder het Sint Pieterplein en wandelen richting centrum. Dat is amper 20 minuutjes stappen. Het is vandaag Atelier in Beeld, een groot atelierweekend voor beeldend kunstenaars over heel Vlaanderen maar bij het eerste atelier staan we al voor een gesloten deur. Waarschijnlijk is het gewoon nog te vroeg. 

In de winkelstraat komen we een heus stadspaleis tegen. Al tientallen keren ben ik hier voorbij gekomen maar ik heb dit nog nooit gezien. Tijd dus om daar verandering in te brengen. Gentenaars vinden dit terecht het best bewaarde geheim van de stad. Het paleis bestaat uit 2 gebouwen die over elkaar liggen. Het kleinste is al mooi maar het grote paleis is echt indrukwekkend. De overvloedig versierde vertrekken doen ons even wegdromen. Aan elk detail is gedacht en het is verbazingwekkend wat er uit die tijd is overgebleven aan gebruiksvoorwerpen, mooie gewaden en bombastische meubels. De muren waren in die tijd ook allemaal behangen met het meest prestigieuze behangpapier. Deze trend komt terug want veel jonge mensen kiezen opnieuw voor papier ipv verf. Ook al vind ik het waanzinnig mooi in dit interieur, thuis zou ik er toch voor passen. 

Hoe zou het geweest zijn om in de tijd van Louis de zweter te leven? Ja jullie lezen het goed, de Franse koning Louis XVIII werd de zweter genoemd omdat hij wel meer dan 100 oesters kon eten, verschrikkelijk dik was en bij de minste inspanning transpireerde. We bezoeken de vertrekken waar hij geleefd heeft. In de prachtige balzaal speelt de muziek van toen. Het indrukwekkendste zijn de plafonds. Cynthia is begeesterd door de plafonds met wolken en Engeltjes. Elke zaal is anders maar het zijn stuk voor stuk pareltjes.

Beneden in de kelder bevindt zich de keuken en de wijnkelder. Ook hier horen we de geluiden van weleer. Dienstmeisjes en koks die rondlopen en met de potten en pannen spelen. Heel leuk gedaan wel. De geur die hier hangt, doet me onmiddellijk terugkeren naar mijn kindertijd. Ook bij mijn overgrootmoeder had de kelder een functie. Eten werd hier bewaard want een koelkast had ze niet.  In de tuin hebben we een prachtig zicht op de achtergevel van dit prachtige stadspaleis. Blij dat we hier even gestopt zijn.

Ondertussen is het middag en hebben we een klein hongertje. We stoppen bij een Vietnamees restaurantje dat de naam ‘Knees to chin’ draagt, want hier is er nog een tafeltje vrij in de zon. Binnen bestellen we één voor één wat we graag willen eten en in no time staat dat ook op tafel. De gerechtjes zijn spotgoedkoop en smaken heerlijk. Goede keuze dus! We passeren enkele winkeltjes en vandaag is het ook koopzondag dus alles is open. Elk van ons heeft weer iets nieuws in haar garderobe.

Machteld ging ons normaal vervoegen rond twee uur maar stuurt haar kat. Jammer want onze heilige viervuldigheid voelt toch anders aan met z’n drieën. We zoeken al even naar het graffiti straatje dat zich op mysterieuze wijze verplaatst heeft. Vroeger was er een mini graffiti straatje bij de Kouter maar dat is nu verdwenen. Blijkt dat er nog eentje is maar dat is nieuw voor mij. Het ruikt hier nog naar verf dus vandaag zijn er nog kunstenaars aan het werk geweest. Een ijzeren hek geeft toegang aan een prachtig tuintje waar momenteel een workshop brood bakken gegeven wordt. De heerlijke geur van de vele bloemen dringt hier onze neus binnen. Op versgebakken brood is het nog even wachten want dat gaat net de oven in.

Het is een prachtige dag voor een boottochtje. We hangen dus de echte toerist uit en stappen rond half 3 in een boot die ons over het water langsheen de prachtige oude gebouwen brengt. We passeren ook voorbij het indrukwekkende Gravensteen. Ondertussen krijgen we een verhaal te horen over de stad, wel in het Engels en het Frans maar goede Belgen verstaan alles. De Spanjaarden die op de boot zitten vinden het maar niets want ze verstaan er niets van. Zij kregen een blad waarop alles in hun taal vermeldt stond maar wanneer we terug aankomen, horen we ze wel reclameren. Tja, misschien nog een wereldtaal leren … dat zou helpen. Het was een tof tochtje waarbij we zelf iets bijgeleerd hebben. We weten nu dat Gent zijn eigen Manneke Pis heeft. Hier noemt hij Nestor en hij wordt geflankeerd door Lena en Luna. De drie beeldjes prijken op een gevel van  één van de prachtige huizen in de binnenstad.

We sluiten de dag af bij Maximiliaan, een bistro in de binnenstad. Het was een leuke dag ondanks dat we geen enkel atelier bezocht hebben. Dat zal voor volgend jaar zijn!