De winter is de guurste periode van het jaar en ik kan er zo van genieten om s’avonds na het werk thuis te komen, de verwarming wat hoger te zetten, gezellig de kaarsjes aan te steken of in het weekend met mijn pyjama aan, tijd te maken voor mezelf met een theetje op de bank voor de tv. Het is heel paradoxaal maar ik kan ook immens genieten van een weekendje weg. Er wordt vandaag wel niet veel goeds voorspeld op weervlak. We zitten in het begin van de winter en dat laat zich voelen.
Vrijdag: Opnieuw trekken we voor een lang weekend naar Gransdorf, op slechts een paar uurtjes rijden van Antwerpen. Dit verloren dorpje heeft alles wat bij mijn ‘luilekker nietsdoen dagdroom’ hoort en is bovendien een plekje waar de meesten onder ons gewoon ‘thuiskomen’. Dit jaar is het toch lichtjes anders want ma en pa hebben besloten om te passen. Mama heeft de laatste tijd veel ademnood en lange wandelingen zouden misschien nefast zijn voor haar gezondheid. Verder is er in het slaperige dorpje niet veel te zien dus de dagen zouden iets te lang duren mochten ze alleen bestaan uit koffie drinken en bijkletsen. Zoals steeds treffen we de rest van de groep in het wegrestaurant in Barchon van waar we verder rijden naar Bitburg. Hier volgt naar goede gewoonte de lunch van ons eerste dagje. Nadien kuieren we nog wat door de winkelstraat en passeren we het mini kerstmarktje waar ik al verlekkerd uitkijk naar de egg punch. Mijn beteuterd gezichtje spreekt boekdelen wanneer ik te horen krijg dat de egg punch ‘noch nicht fertig ist’. Dan maar een zoete zonde - banaan omhuld met een wit chocolade jasje, ook niet slecht. Het weer is redelijk, af en toe wat sneeuwvlokjes, wel koude wind en jachtige wolken maar gelukkig soms ook een streepje blauwe lucht. Rond half 5 stappen we de auto in voor onze rit naar Gransdorf. Volgens Jan nog een uurtje bollen maar in werkelijkheid slechts 15 minuutjes.
Bij aankomst in Gransdorf, stappen we een wereld binnen van rust wanneer we het heuvelachtig landschap, het lappendeken van akkers, de knotwilgen, de bossen en de beken aanschouwen. Het walhalla voor wandelaars en al wie aan het jachtige leven wil ontsnappen. Kortom de perfecte uitvalbasis voor een weekendje onder vrienden. We krijgen een mooi gerenoveerde kamer op de eerste verdieping. Liliane moet dus wel wat trappen doen maar voor zo’n mooi kamertje wil ze die extra inspanning best leveren. We droppen onze bagage op de kamer en trekken dan de bar in voor iets lekkers. Ze hebben een nieuw drankje op de kaart staan, een warme punch van kleine blauwe pruimpjes - heerlijk maar na eentje sta ik al wel op mijn kop. Gelukkig laat het eten niet lang op zich wachten. We krijgen een buffet voorgeschoteld van gans, hert, puree, aardappeltjes en rode kool, de echte Duitse keuken dus. Na het dessert slaat de vermoeidheid toe en trekken we al snel naar ons kamertje voor een hopelijk goede nachtrust.
Zaterdag: Vannacht is koning winter even komen piepen dus worden we wakker onder een klein wit sneeuwtapijtje. Na het ontbijt maken we ons klaar voor een wandeling in winterwonder land. De luchtkwaliteit is hier uitzonderlijk goed en heilzaam doordat er weinig grote steden te vinden zijn in de omgeving en bijgevolg weinig vervuiling. Bij het schnapsbruggetje maken we de traditionele Gransdorf foto. Terwijl iedereen rustig staat te wachten om vereeuwigd te worden, laat Jan wat op zich wachten. Even testen hoe diep het riviertje hier is denkt hij. Gelukkig kan hij het wel droog houden.
We passeren een stal met schaapjes en Jan probeert een communicatie uit te lokken - vol overtuiging zegt hij ‘ ich bin ein beer’. Gevolg: bange saapjens. Ondertussen wandelt de rest van de groep ook bang de helling op, voetje per voetje want de weg is bedekt met een flinke laag ijs en het is spekglad. Eenmaal boven, steken we de weg over en betreden we het bos. Hier is het muisstil en de groene naaldbomen zijn allemaal bedekt met een laagje sneeuw. Halverwege moeten we opnieuw flink omhoog maar boven aan de helling wacht ons een beloning. De zelfgebakken koekjes komen uit de doos en Jan haalt traditiegetrouw de schnapps boven.
Jenever met passievruchten smaakt heerlijk bij een smeuïg boterkoekje. Een beetje tipsy zetten we de wandeling verder. In het bos was het zo goed als windstil maar eenmaal in de open vlakte snijdt de wind. Iedereen is dan ook blij wanneer we terug bij ons hotel aankomen. Verkleumd steken we de voetjes onder tafel en genieten we van lekkere Duitse kost.
In de namiddag trekt een deel van de groep naar Bernkastel terwijl wij opnieuw de koude trotseren voor een wandeling in de gezonde buitenlucht. Door de met sneeuw bedekte velden, arriveren we bij een weggetje waar we twee prachtige paarden aantreffen. We stappen verder maar een klein stromend beekje verspert ons de weg. Jan test even of we er op de een of andere manier over kunnen maar al snel wordt duidelijk dat, willen we droge voetjes behouden, we op onze stappen moeten terugkeren. Dan maar rond de rivier wandelen maar het bos is duidelijk nog niet door veel andere mensen betreden want er zijn hoegenaamd geen voetsporen te bekennen. Grisjo en Jan denken dat ze juist zitten maar wij hebben er onze twijfels bij. Inge en ik beklimmen de bouwvallige houten uitkijktoren die op ons pad komt en Titanic gewijs aanschouwen we het mooie witte landschap maar de toren is niet hoog genoeg om een juiste richting te kunnen aanwijzen.
Het is al laat in de namiddag en binnen een goed uurtje gaat de zon onder. Grisjo, Jan en Thomas besluiten het toch te wagen maar Robert, Sylvie, Greta, Inge en ik wij keren op onze stappen terug. Tot grote hilariteit van de jongens, komen wij meer dan een kwartier later in het hotel aan. Zij zitten al aan den drank! Om vijf uur gaat de kerstmarkt open dus besluiten we daar voor het eten nog wat te drinken maar de piepkleine kerstmarkt stelt niet veel voor. Welgeteld 4 kraampjes met zelfgemaakte rommel en wat gluhwein. We hadden zo erg uitgekeken naar een pannekoekenkraam maar dat is hier in tegenstelling tot enkele jaren geleden niet meer te vinden. Teleurgesteld gaan we terug naar het hotel. Het avondeten is opnieuw lekker want ik heb alvast mijn lievelingskostje besteld, rijst met kip en curry. Enkele moedige vrienden trotseren opnieuw de koude om nog even naar de bangelijke kerstmarkt te wandelen maar na een kwartiertje staan ze al terug in het hotel. Blijkbaar is heel Gransdorf naar de kerk afgezakt en is er geen doorkomen aan, althans dat is wat ze beweren maar blijkbaar moeten we dat met een korrel zout nemen. Ik kruip opnieuw lekker vroeg onder de wol terwijl buiten de sneeuw valt op de verlaten straat.
Zondag: Wanneer ‘s morgens de wekker gaat en ik uit het raam kijk, word ik instant happy. De verwachte sneeuw is gekomen en geeft dit slaperige dorpje onmiddellijk de gemütliche sfeer die het verdiend. Na het ontbijt trotseren we het gure weer en maken we een wandeling door het hagelwitte landschap. De frisse berglucht doet ons goed, en ons niet alleen, de wei staat vol met witte schaapjes met een zwart snoetje. Ook hen lijkt de koude niet te deren. Ik vind het een geweldig gevoel, die sneeuw die kraakt onder onze voeten.
We stappen iets sneller dan gewoonlijk en onder de brug houden we halt voor een koekje en een borrel. Veel passanten komen we niet tegen, in de verte een man die zijn hond uitlaat maar daar blijft het bij. Het blijkt de ideale setting voor de plaatselijke hertjes. Net voor ons steekt er eentje de weg over en in de verte zien we ook nog twee herten een weiland oversteken. Wat is de natuur hier toch prachtig! Bij terugkomst in het hotel worden de natte kleren over de verwarming gelegd en gaan we aan tafel voor de laatste lunch bij Zum Holzwurm. Na het eten, nemen we afscheid van familie Näckel, stappen we de auto in en rijden we terug richting België. Tot volgend jaar!
