maandag 30 april 2018

Düsseldorf dag 3 - Carlstadt & Altstad Shopping

Het voetmassageke dat ik gisterenavond nog kreeg van ons Tania heeft wonderen gedaan, ben als een blok in slaap gevallen en heb zalig geslapen. Volgens Sarah heeft het heel de nacht geonweerd en de kamer was bij momenten volledig verlicht door de bliksemschichten, maar zowel Tania als ik hebben er niets van gehoord of gezien. 


Volgens de weer-app zou het vandaag een pak frisser worden en af en toe kan er ook een druppel vallen. Maar dat zijn zorgen voor later want we ruiken het ontbijt al en we hebben alweer honger. Deze keer zit de ontbijtruimte helemaal vol dus het is druk in ons hotelletje. Het is dan ook een echte aanrader, goed gelegen en gezellig ingericht.


In deze modestad zijn er winkeltjes in overvloed dus Sarah wil vandaag shoppen. De winkels gaan pas open om 10 uur dus besluiten we eerst naar de markt van Carlstadt te gaan. Deze markt is de trekpleister van deze vredige buurt. Het is een leuke en gezellige plek met een prachtige mix van gastronomie, bloemen en leuke tentjes voor een hapje en een drankje. Er hangt een echte authentieke marktsfeer. We kuieren rond tussen de kraampjes en verleidelijke geuren van kruiden en gebak doen ons watertanden. Met een lege maag had dit problemen opgeleverd, dan hadden we niet kunnen weerstaan aan al dat lekkers, maar nu lukt het ons wel. We passeren een kraam met wel vijftig verschillende soorten aardappels, zoveel soorten hebben de meisjes nog nooit gezien. In Peru zag ik er destijds nog meer maar hier in Europa is dit toch een unicum. 



Een lieve dame spreekt ons aan en presenteert ons een schaal met verschillende chocolade bonbons. Wij chocolade addicts zijn onmiddellijk geïnteresseerd. Maar wat blijkt, enkel de buitenkant is van chocolade, de binnenkant is van drop waar een smaakje aan toegevoegd werd. De eerste hap is lekker maar eens door het laagje chocolade, vinden we het niet meer zo geweldig. Kopen gaan we hier dus niet doen en verontschuldigend zeggen we tegen de dame dat het toch niet zo ons ding is. Na een half uurtje houden we de markt voor bekennen maar we besluiten hier straks wel terug te komen om te lunchen. 


We starten onze shopping trip aan de Köningsallee maar daar is het vooral window shopping. Onder de gaanderijen zit op elke zuil een frame met daarin een stuk van de krant van vandaag. De plaatselijke bevolking maakt hier gretig gebruik van. In de zijstraten zitten grote vestigingen van bekende merkketens en bekende warenhuizen. Al winkelend vermaken we ons. Uiteraard stappen we even het Kaufhaus binnen waar we uitgebreid kunnen foodshoppen. Ten noorden van de Köningsallee zien we de prachtige Kö-bogen, een indrukwekkend gebouw zeer futuristisch opgevat en een must-do voor de shopliefhebber. Geen alledaagse shops hier maar exclusieve zaken. De Schadowstrasse vormt eigenlijk het verlengde van de Köningsallee. Hier is er een voetgangerszone waar we dus rustig kunnen wandelen van de ene modezaak naar de andere. 



Ondertussen hebben we honger gekregen en trekken we opnieuw naar de markt van  Carlstadt. Hier doet het ons denken aan la Boqueria in Barcelona. Er is een klein Indisch standje en ze hebben er tikka massala, mijn keuze is dus snel gemaakt! Bovendien is het standje er net tegenover een Italiaan en de andere twee dames krijgen geen genoeg van pasta. Zo heeft iedereen zijn zin. De houten barakjes zijn gezellig ingericht met schilderijtjes dus het is zelfs aangenaam zitten op de markt.



Na het eten slenteren we wat door de oude stad. De kleine binnenstad van Düsseldorf staat vol zacht gekleurde vakwerkhuisjes en is beter bekend als ‘de langste bar ter wereld’, omdat de straten gevuld zijn met een aaneenschakeling van cafés en terrasjes. We hobbelen over kasseien in de Altstadt langs het Rathaus en de gotische toren van de Sint-Lambertuskerk. Echte mannen drinken een Altbier in een gammele brouwerij of een ouderwetse kroeg in een van de smalle straatjes, maar wij stappen binnen bij ‘Gut & Gerne’ om te genieten van chocolade. Zowel de winkel als het café zijn gezellig ingericht en de geur van de zoete chocolade doet ons lekker wegdromen. We nemen alle drie een grote kop chocolademelk en deze is van een (h)eerlijke kwaliteit. Het cacao percentage mogen we zelf kiezen. Bij mij is dat simpel want ik ga voor de witte, Saartje voor 60% en Tanni voor 80%. Een zalige zonde! Niet alleen van de smaak maar ook van de geur genieten we. Echter niet voor lang want ik besluit even mijn inkoopjes te inspecteren. Ik doe wat van de aangekochte olbas tropfen op mijn hand om Tania te laten ruiken maar er komt meer uit het flesje dan verwacht. Plots vult de ruimte zich met eucalyptus, daar gaat onze zoete chocoladegeur! 




We passeren een gezellig vis restaurantje waar we vanavond graag willen gaan eten dus stappen we even binnen om te reserveren. De serveerster heeft niet veel zin om iets op te schrijven dus zegt ze gedecideerd dat er om 6 uur nog plaats genoeg zal zijn. Terwijl Tania onze inkoopjes terug naar het hotel brengt, gaan Sarah en ik op zoek naar de Primark. Onderweg passeren we een leuk winkeltje met hebbedingetjes. Sarah krijgt een grijns op haar gezicht en doet plots heel geheimzinnig. Ze heeft een ideaal cadeautje voor mij gevonden zegt ze en dat maakt me natuurlijk reuze benieuwd. Eenmaal buiten, krijg ik een klein wit pakje. Vol spanning maak ik het open en verwijder ik het zijdepapiertje om dan een klein lepeltje te vinden waarin gegraveerd staat: ‘There is nothing Nutella and a spoon can’t fix‘ - geweldig toch! Inderdaad het ideale geschenkje voor mij want ‘a spoon of Nutella a day, keeps the doctor away’ daar ben ik van overtuigd. 



Het is al laat in de namiddag wanneer we uitgeshopt zijn maar we moeten toch nog even  naar de DM voor wat kleine drogisterij spulletjes. Voor we het weten is het half 7 dus haasten we ons naar het visrestaurantje. We passeren de vele biergarten waar ondertussen kakelende kroeggangers het glas heffen aan de houten tafeltjes buiten op het terras. Vogels van diverse pluimage vliegen er rond - van bebaarde hipsters tot mannen in strakke pakken. Het restaurant Fishhaus zit al overvol en aan de bistro kant waar het echt gezellig is, is al geen plek meer. Dan maar de kant van het restaurant waar we meer een kantine gevoel krijgen. Gelukkig is er een lieve ober die ons dilemma begrijpt en hij zet ons aan het raam waar we toch nog een beetje gezellig zitten. Het is moeilijk kiezen tussen al die soorten vis en schaaldieren. In de toog kunnen we de visjes gaan bekijken maar dat maakt onze keuze er niet gemakkelijker op. Tania en Sarah gaan voor de mosselen en ik kies de dorade uit de oven. Het lijkt wel of de hele stad hier komt dineren en dat begrijpen we volkomen want het is heerlijk. Natuurlijke smaken, geen vette sausen, daar hou ik van. 




Vroeger dan de voorbije dagen wandelen we terug naar het hotel. Het is aanzienlijk frisser en we zijn blij wanneer we op onze kamer zijn. Tania, onze masseuse van dienst begint eerst met de schouders van Saartje, dan zijn haar voetjes aan de beurt en zonder morren start ze helemaal opnieuw maar dan bij mij. Oh wat ga ik dat missen als ik terug thuis ben!

 


zondag 29 april 2018

Düsseldorf dag 2 - K21 en fietsen aan de andere oever

Ik en Tania hebben zalig geslapen maar Saartje heeft last van haar rug. Wat is er beter om  de pijn te vergeten dan onze voetjes onder tafel te schuiven voor een lekker ontbijtje ... De ontbijtruimte is net als de rest van het hotel heel gezellig ingericht. Ook het buffet is meer dan de moeite waard om ons dieet even aan de kant te zetten. 


Vermits het zondag is vandaag en er dus op winkelgebied niet veel te beleven valt, moeten we een alternatief zoeken. We besluiten om dan maar een cultureel dagje in te lassen en wat musea te doen, te meer omdat het zwaar bewolkt is en het een beetje regent. Saartje heeft op de buienradar gekeken en zweert bij hoog en bij laag dat het vandaag 24°C wordt en dat het vanaf 11u volledig droog zal zijn. De dames nemen dus geen paraplu mee maar zo veel vertrouwen heb ik er niet in dus ik steek de mijne toch snel nog in mijn tas. Net buiten het hotel valt ons al meteen op dat het vandaag geen dag wordt zoals een andere. De gehele binnenstad is afgesloten voor de marathon van Düsseldorf. Op bijna elke hoek van de straat staat er een bandje muziek te spelen. Aan de Köningsallee staat een Afrikaans bandje en we blijven geamuseerd staan om even mee te dansen op de ritmes van de trommels. Gelukkig maar want de muzikanten staan net voor een overdekte gaanderij, een meevaller want plots draaien ze de hemelsluizen open en valt de regen met bakken uit de hemel. Even schuilen dan maar! Na een tijdje gaan we toch maar verder  want anders is de dag om. Het is wel met omwegen want we mogen niet zomaar overal de straat oversteken, Tania’s gps heeft kuren en we kunnen blijkbaar geen van allen goed kaartlezen. Het is dan ook al 11u voorbij wanneer we bij de K21 aankomen. 



“Wat is kunst?" zong de Belgische band Noordkaap begin jaren negentig. Dat gaan we nu even uitvogelen in dit museum. Aan de buitenkant doet niets ons vermoeden dat er achter de flamboyante gevel van dit Italiaanse palazzo een immense collectie hedendaagse kunst schuilt. Het transparante moderne interieur contrasteert fel met de klassieke buitenkant van het gebouw. Sinds maart vorig jaar stelt Tomás Saraceno zijn werk ‘In Orbit’ tentoon, een reusachtig web van staaldraad op een hoogte van 25m boven de piazza. Vijf met lucht gevulde ballonnen zijn in het web verweven. Tania had gelezen dat bezoekers het net mogen betreden om het van dichtbij te ontdekken. Eerst dacht ik nog - ik zal wel fotokes nemen maar uiteindelijk kan Tania me toch overtuigen om mee te gaan. We krijgen een speciale overall en schoenen aan en moeten alles wat kan vallen uitdoen. Er mogen slechts 10 mensen tegelijkertijd in het net. Wanneer het eindelijk aan ons is, worden we toch wat zenuwachtig. De eerste stap op de staaldraad is eng want van zodra we het kunstwerk  betreden, begint het web zich te bewegen. Onder ons is er een diepte van 25 meter maar na een paar minuten gaat het beter en lopen we als een spin in haar web met meer en meer zelfvertrouwen verder. Saartje neemt van beneden foto’s en voor haar lijkt het wel of we zweven boven de grond. Het is een heerlijk gevoel en eigenlijk ben ik wel blij dat Tania me overtuigd heeft om mee te gaan. Wandelen in een vibrerend spinnenweb 25 meter boven de grond, ja dat maak je niet alle dagen mee.



Wanneer we opnieuw met onze voetjes op de grond staan, bezoeken we de rest van het museum. Een circuit van drie verdiepingen leidt ons langs foto's, sculpturen en installaties van belangrijke hedendaagse kunstenaars. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat de “hedendaagse moderne kunst” mij meestal niet kan bekoren maar ik sta er altijd voor open om nieuwe dingen te ontdekken. Bovendien vind ik het altijd wel tof om te horen wat mijn medereizigers hierover te zeggen hebben.  Zeer zeker wordt er gediscussieerd en gepiekerd over de betekenis van sommige bizarre werken, zoals een zelf gemaakt poppenhuis dat half afgebrand is. Dat is kunst zegt men! Ikzelf durf dat te betwijfelen maar wie ben ik? In één van de kamers loop ik bijna een kunstwerk omver, een citroen op een stok. De bewaakster kan er niet mee lachen. Wij krijgen wel de slappe lach maar gelukkig maar dat ik het niet geraakt heb want wie weet hoeveel zo’n indrukwekkend kunstwerk mij zou kosten mocht het tegen de vlakte gegaan zijn. In het café van het museum drinken we alvast iets op het gezellige terrasje om van de schrik te bekomen.



Onze honger temperen we met een lunch in Curry's in de Hammerstraße. Volgens locals het beste curryworst restaurant van heel Noordrijn-Westfalen. Wij vinden alvast dat een traditionele Duitse curry worst niet mag ontbreken wanneer je hier bent. Bij een snelle en vettige hap heb je al gauw een beeld van een klein en ongezellig restaurant maar het tegendeel is waar. Dit is een zeer coole plek met een trendy design en er hangt een leuke sfeer. Omdat de zon schijnt, besluiten we toch maar op het terrasje plaats te nemen. Er is natuurlijk niet veel keuze - het is worst of worst. Maar ze hebben er hier wel eentje met een gouden randje, jawel worst met echt bladgoud! Tania besluit decadent te doen en het prijsverschil van 3€ hiervoor te betalen. Teleurgesteld kijkt ze naar het minuscule blaadje goud, nee dat was het nu niet echt waard. Groot is onze verbazing wanneer blijkt dat het vette aspect dat meestal gepaard gaat met worst, hier niet van toepassing is. Ze is lekker droog en best lekker! Onze complimenten voor de frietjes, die zijn gebakken tot in de perfectie. 




Het wordt steeds drukker in de binnenstad want aan de Rheinpromenade staan honderden mensen de marathonlopers aan te moedigen, daarom besluiten we naar de overkant te wandelen want we zijn gecharmeerd door de prachtige pastelkleurige huisjes die we aan de andere kant van de rivier zien. We passeren een fietsverhuurbedrijfje en kijken elkaar aan. Misschien is dat wel een leuke optie want ondertussen schijnt de zon volop en is die 24°C een feit. De steile helling van de brug nemen we er graag bij. Volgens onze reisgids kunnen we aan de overkant niet echt verkeerd rijden want onze fietstocht naar Kaiserswerth gaat parallel met de Rijn. Zelfs wij, met ons slechte richtingsgevoel kunnen ons doel niet missen of toch? We fietsen stroomafwaarts voorbij de mooie gevels aan de Rijnland en passeren vervolgens gezellige volkstuintjes, uitgestrekte velden en weiden vol met schaapjes. Heerlijk rustig is het aan deze kant van de stad. Het zonnetje schijnt op onze bleke velletjes en we hebben het warm zelfs in ons T-shirtje. Wie had vanmorgen gedacht dat Sarah haar weerbericht zo nauwkeurig zou zijn! Bij Café del Sol stoppen we voor een verfrissend drankje. Hier op het terras tussen de palmbomen, wanen we ons echt in Spanje. Volgens Tania zijn we Kaiserswerth al gepasseerd dus rijden we terug maar we komen geen wegwijzer meer tegen en voor we het weten staan we opnieuw bij de brug waar we de Rijn initieel overgestoken zijn. Tja verkeerd rijden is voor ons dus toch mogelijk!  We voelen enkele druppels dus besluiten we terug te fietsen naar de overzijde en de fietsen terug te brengen.  Het bleek gewoon wat bangmakerij want het blijft droog.



Na deze inspanning is het tijd voor een ijsje! Bij Dante zetten we ons op het terras en bestellen 3 heerlijke coupes met zacht smeuïg ijs. Onze dag zit er weeral bijna op en we wandelen dwars door de binnenstad richting ons hotel op zoek naar een restaurantje waar we nog een kleinigheidje kunnen eten. We logeren in een buurt waar vooral Aziatische restaurantjes zijn en dat is niet echt Sarah’s voorkeur dus belanden we opnieuw op een terras van een Italiaan. Geen kleinschalig restaurantje zoals gisteren maar de keten  Vapiano, waar ze de zalige Italiaanse gerechten vers maken. Ik neem enkel wat bruschetta want mijn ijsje was net iets groter dan dat van mijn twee reisgenoten. Zij delen een pizza. Het is 20 u voorbij en de temperatuur is nog steeds zalig! Na het diner wandelen we blij naar ons hotelletje want wat hebben we weer geluk gehad vandaag. In België regende het met hozen en wij konden gezellig in het zonnetjes verpozen!




zaterdag 28 april 2018

Düsseldorf dag 1 - Rheinpromenade en Medienhafen

Het is altijd fijn om er even op uit te trekken met vriendinnen en dit weekend gaan Sarah, Tania en ik op ontdekking in Düsseldorf. We kennen elkaar al jaren maar zijn eigenlijk nog nooit samen (zonder de mannen) op stap geweest. Tijd dus voor een mini trip, a short getaway of hoe je onze reisformule ook wil noemen, met leuke activiteiten en tijd voor wat meer diepgang. Even letterlijk afstand nemen van de dagelijkse routine doet altijd deugd. Tania is onze chauffeur van dienst en zij en Sarah pikken me om iets voor 9 uur op. Gelukkig is het geen 25 graden meer zoals de voorbije dagen want ik hou er niet van een auto in te stappen en je kont te verbranden aan de lederen bekleding van de stoel. Ook dat acuut zweten op plekken waar je niet eens wist dat je poriën had, omdat er nergens een plekje in de schaduw was om te parkeren en je auto in een sauna is veranderd, vind ik allesbehalve leuk. Nu moet ik toch eerlijkheidshalve zeggen dat ik dit weer ook maar niets vind. Het regent en als we de weersverwachting voor de komende 4 dagen mogen geloven, zal het er niet beter op worden, al denk Saartje daar anders over. Op haar weerbericht wordt het 22 graden mmmm ben benieuwd! Met Tanni’s 13 jaar oude wagentje tuffen we in de richting van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. Onderweg wordt er al flink getetterd want dat is wat vriendinnen doen, nietwaar? We parkeren de auto op een P&R-parking in Haus Meer (Meerbusch) buiten de stad want Tania’s “oldtimertje” mag de stad niet in. Hier zijn er speciale parkingplaatsen voor vrouwen, geweldig toch? Daarna nemen we de metro richting Hotel Lindenhof, een charmant gerestaureerd hotelletje in het centrum van Düsseldorf. De receptie is sober maar stijlvol, net als onze kamer. Er staat wel maar 1 bed dus dan maar terug naar beneden. We hebben geen van allen goed geluisterd want blijkbaar heeft de onvriendelijke receptioniste ons daarnet al gezegd dat het derde bed nog opgemaakt moet worden. We pakken onze koffers uit en trekken daarna de stad in. 


Düsseldorf staat bekend als shoppingstad en dat is onmogelijk te ontkennen. We passeren  de beroemde Königsallee waar modebewust Düsseldorf flaneert langs de winkels van de allerduurste, grote designers. We hebben honger dus laten we de winkels links liggen en trekken we naar de Rhein want daar zullen zeker leuke restaurantjes te vinden zijn.


Aan de Rheinpromenade ploffen we neer bij Myndos Café want ondertussen is het zonnetje tevoorschijn gekomen. Nadat ik heel mijn uitleg gedaan heb wat er wel en niet tussen mijn sandwich mag liggen, wordt de ober binnengeroepen. Even later komt er een andere ober de bestelling opnemen en kan ik opnieuw beginnen. Als dat maar goed komt! Wonder boven wonder ... ik krijg mijn sandwich net zoals ik hem besteld heb. Met ons buikje vol kunnen we verder op ontdekking. 


Alles KIT'S? Kunst im Tunnel (“Kunst in een tunnel”) is een ondergrondse tentoonstellingsruimte die onder de indrukwekkende Rijnpromenade ligt.  Als je niet weet waar KIT ligt, wandel je er zo voorbij. De ingang is wel zichtbaar en wordt gemarkeerd door het KIT-café, een glazen paviljoen. Uiteraard dalen we af naar deze plek waar “underground art” letterlijk de boventoon voert.   Ieder jaar zijn er een vijftal wisselende tentoonstellingen met focus op zowat alle disciplines uit de hedendaagse kunst. Onder en naast ons raast het verkeer voorbij maar wij merken er niets van. Buiten ons is er niemand in het museum behalve dan een irritante bewaakster die ons met argusogen volgt. De kunst kan ons niet echt bekoren, de locatie is wel mooi. 



Napoleon noemde de stad "Klein Parijs". De vergelijking mag dan wat vergezocht zijn, de twee steden hebben alvast gemeen dat ze allebei aan een iconische stroom liggen, ze geboekstaafd staan als notoire modestad en ze met respectievelijk La Défense en Medien Hafen ook elk hun eigen hippe zakenwijk hebben. 


In de verte zien we de Rheinturm staan. Deze ranke telecommunicatietoren is met zijn 240,5 meter hoogte hét icoon van het moderne Düsseldorf en ontspruit uit de oevers van de Rijn. In no time brengt een snelle lift ons naar de top van de toren waar we vanaf de bar op 168 meter hoogte de hele stad overzien. Het 360° panorama over Düsseldorf is adembenemend, met aan de ene kant Altstadt en aan de andere het Unterbilk-district met Medien Hafen, de ultra-hippe zakenwijk. Pal onder ons hebben we nog een prachtig zicht op de rondingen van het parlementsgebouw van Noordrijn-Westfalen. In short, het biedt een adembenemend uitzicht op het woelige stadsleven. Het is echt gek daar zo boven te staan. De ramen van het observatiedek reiken van de grond tot het plafond en hellen naar voren, waardoor we dus een stukje over de afgrond leunen, met enkel glas onder ons. Eng en niet voor mensen met hoogtevrees, maar echt indrukwekkend. Ook indrukwekkend is de gigantische decimale klok die zich uitstrekt over de lengte van de toren. Het is de grootste decimale klok ter wereld op het hoogste gebouw van Düsseldorf.



Wanneer we uit de Rheinturm komen, trekt een immense glazen building onze aandacht: de Stadttor, een eigentijdse variant op de stadspoorten van weleer. Het gebouw van glas en staal lijkt verdacht veel op een enorme bijl die de hemel in tweeën klieft.  In 1998 kreeg het gebouw behalve de Oscar van de Architectuur ook de publieksprijs voor het beste kantoorgebouw van Europa, waar momenteel de Staatskanselarij van Noordrijn-Westfalen gevestigd is.  De transparante Stadttor is werkelijk een lust voor het oog en een veel gefotografeerd gebouw vanwege de talloze hoeken en reflecties.  


We wandelen verder naar het übermoderne Medienhafen. Kort voor de millenniumwisseling lag Düsseldorf's industriële haven in het Unterbilk-district er nog als een getto bij, met grauwe kades waar oude pakhuizen langzaam stonden te vervallen. Zoveel jaar later is de plek dé hippe uithoek van de stad. De voormalige haven is nu het speelterrein van buitenissige architecten, waar bizarre constructies en übermoderne kantoren om de aandacht schreeuwen.



Medien Hafen gaf niet alleen Unterbilk, maar heel Düsseldorf een nieuw elan. Je zou bijna denken dat je in een totaal andere stad bent beland. Verwonderd bekijken we het Neuer Zollhof, dé blikvanger en trekpleister van Medien Hafen. Voor de drie (aparte) gebouwen tekende de Amerikaanse sterarchitect Franck Gehry, bekend van o.a. het spraakmakende Guggenheim Museum in Bilbao. 'Door hun grillige grondplan en gebogen contouren kregen ze de bijnaam ‘Dancing Houses’. Met een beetje verbeelding lijken ze inderdaad te swingen. De drie buildings, telkens gebouwd uit andere materialen, hebben ook elk een eigen kleur en identiteit. Het gebouw aan de zuidkant werd opgetrokken in rode baksteen zoals vroeger en het gebouw aan de noordzijde in witte cementplaaster. Ze weerspiegelen geniaal in de middelste building van gepolijst roestvrijstaal. Samen symboliseren ze subtiel de overgang tussen nieuw en oud. Ook aan de overkant zien we bijzondere nieuwe en oude bouwwerken: een vervallen opslagloods werd gerenoveerd en voorzien van de kleurrijke ‘Flossis’ figuurtjes van kunstenares Rosalie.


Bij wat er uitziet als een grote glanzende kiezelsteen, hebben we een mooi uitzicht over de landtong met de prachtige gebouwen aan de oevers van het water. Hier zetten we ons even op de trappen om wat te genieten van het uitzicht. Een groep dames vlijt zich neer naast ons - een van hen gaat trouwen en blijkbaar is het de gewoonte in Duitsland om een photoshoot te houden van die vrijgezellendag. We zijn er vandaag al meerdere tegengekomen. Bij vrouwen is dat best grappig maar we vinden het toch maar vreemd wanneer we een groep mannen zien passeren waarvan de toekomstige bruidegom verkleed is in een roosachtig pakje. We krijgen de slappe lach wanneer Tanni zegt ‘zie je Jean-Paul of Koen zo al rondlopen?’ 


We passeren een gebouw met veel kleurtjes, het blijkt het InnSite hotel te zijn en Saartje ziet net op tijd dat hier de hoogste bar gevestigd is. We nemen dus de lift naar de zestiende verdieping want Tanni en ik hebben wel zin in een cocktailtje. We moeten echter iets anders kiezen want de cocktails worden hier pas geserveerd na 18u. Het zicht op Medienhafen is wel erg mooi en dat kunnen we ook zeggen van de bediening.



We wandelen terug via de Rheinuferpromenade naar de oude stad. De levendige promenade aan de rivier stroomt vol met hongerige eters, wauwelende bierdrinkers en wandelaars. Het is mooi weer dus zien we ook veel inwoners een boekje lezen en picknicken op het groene gras van Rheinpark Bilk. Er heerst een gezellige drukte want alles wordt in gereedheid gebracht voor de marathon die hier morgen zal gelopen worden. Bovendien is het voetbal deze avond en passeren we meer dan een voetbalsupporter die al zingend zijn of haar club in de verf wil zetten. We worden echter niet lastiggevallen en van hooliganisme is hier hoegenaamd geen sprake. De straten liggen er ook proper bij, daar kan Antwerpen nog iets van leren. 


Wij zijn vrouwen van de wereld en houden van “wining & dining”, dus kiezen we een leuk restaurantje uit. De geur van de heerlijke Italiaanse keuken dringt in onze neus en we kunnen niet anders dan plaats te nemen bij ‘Vecchio’ in de Ratingerstrasse.  Tanni zorgt er alvast voor dat er binnen de kortste keren een lekker glaasje wijn voor me staat. De ober denkt nu wel dat we uit Frankrijk komen want vol overtuiging spreekt Tania hem aan in het Frans. We gaan voor zowel een voor- als een hoofdgerecht, lekker decadent maar zeker verantwoord tijdens een weekendje weg onder vriendinnen! De bediening is hier top en zowel de serveerster als de ober krijgt wat ons betreft, een 10 op 10. Het gezellige interieur is ook een pluspunt en dan hebben we het nog niet gehad over het eten. Om duimen en vingers af te likken. Zou ik nog een dessertje nemen? Tja het is congé dus een Siciliaanse amandeltaart van Nona kan ik toch niet weerstaan. Ook die is heerlijk. Met een voldaan gevoel wandelen we terug naar ons hotel voor hopelijk een goede nachtrust. 



Saartje kijkt alvast even naar het weerbericht voor morgen en dat ziet er ‘s morgens niet zo goed uit maar vanaf 14u gaat de zon terug schijnen. Tania besluit dan maar dat we morgenvroeg extra vroeg uit de veren moeten want dan doen we eerst een museum. Ze is normaal geen vroege vogel maar ook geen kwade vogel zegt ze .... Dat valt dan weeral mee, geen vrouwen met een ochtendhumeur!