vrijdag 20 oktober 2017

Doha - Brussel - Terug thuis

Het Bali dat ik heb leren kennen toen ik 20 jaar geleden voor de eerste keer aan land stapte op dit mystieke eiland is helemaal veranderd. Het oude traditionele heeft plaats gemaakt voor materiële welvaart. Maar ook al is Bali slachtoffer geworden van haar eigen succes, na bijna drie weken vertoeven op het eiland waar evenveel scooters zijn dan mensen, krijg ik er nog steeds geen genoeg van. Het was FANTASTISCH! Bali, het eiland van de rijst, de hindoes en de tradities. Daar waar de mannen in rok met gele tanden genieten van hun speciale muziek. Ik heb niet het gevoel ‘op reis’ geweest te zijn maar het gevoel ‘echt op vakantie’ geweest te zijn. Bali is een eiland met ups en downs. Lieve mensen maar ook zeer onbeschofte en opdringerige mensen. Heerlijk weer maar ook heftige regenbuien. De mooiste natuur maar ook enorm veel afval overal op straat.



Iedere reis levert souvenirs op. Soms passen ze in je hand, in je tas of op een geheugenkaart maar het leukst vind ik de onverwachte souvenirs, zoals een geur. Een paar specifieke geuren halen bij mij de meest levendige reisherinneringen tevoorschijn. Zodra ik de zoete geur van wierrookstokjes ruik bij voorbeeld, ben ik even terug in Tibet. Voor deze reis zal het zeker de geur van de frangipane bloem zijn. Met deze herinnering in mijn hoofd, ben ik dan in een split second van druilerig België opnieuw in Bali. 


Ik ben echt erg dankbaar dat ik deze reis met Ingrid heb gemaakt. We hebben het samen ook erg gezellig en relaxt gehad. Ingrid is een fijne reispartner, maar daar twijfelde ik van tevoren ook geen seconde aan. We hebben er mooie herinneringen bijgemaakt en onze vriendschap nog een beetje verdiept.


Bali is zo’n bestemming waarvan alle clichés kloppen: de fenomenale witte stranden, de prachtige eindeloze rijstvelden, de indrukwekkende vulkanen, de relaxte sfeer tot de breed glimlachende bevolking. Het eiland heeft deze beloftes waargemaakt en verdient dan ook een plek op ieders ‘places to go’-lijstje.


Selamat tinggal ofwel tot ziens!


donderdag 19 oktober 2017

Sanur - Doha

De laatste dag op Bali. “Time flies when you are having fun!”  Christiane en Magdaatje zullen zeggen ‘olle frut wordt zuur zene’ – nee hij IS gewoon zuur! Eerst lekker niks doen en dan ook nog eens lekker niks doen, zit er niet meer in en wat hadden jullie gedacht? Deze morgen toen we de gordijnen openden, staalblauwe hemel en volop zon! Na het ontbijt is het inpak tijd en dat gaat heel wat moeizamer dan gedacht. Door alle souvenirs zit onze koffer barstensvol maar alles geraakt erin!


We gaan nog even naar het zwembad - ‘Sit back, relax en enjoy’, nog effe gewoon genieten en zo komt het uur van afscheid steeds dichterbij! Maar we gaan uiteraard niet naar huis zonder ons nog even te laten verwennen. Onze voetjes hebben heel erg afgezien de voorbije weken dus worden ze nog even onder handen genomen door twee lieve Balineesjes in de spa even voorbij ons hotel. Voetbadje, scrubje, nageltjes geknipt, gevijld en gelakt en uiteraard nog een kleine massage. 



Helemaal tiptop gaan we nog snel iets eten op het strand met zicht op de prachtige blauwe zee. 

Terug in het hotel nog snel even douchen en dan is het tijd voor de luchthaven. Tot onze verbazing is het toch Surya die ons komt ophalen want zijn opleiding was al voorbij. Fijn om hem toch nog even te zien. Aan de luchthaven zeggen we vaarwel en geven we hem nog een kaartje met een tekstje dat nu wel niet meer klopt : 


Dear Surya


Three weeks ago we met each other as total strangers

You taught us about Bali with great care

And whenever we needed you, you were always there 


You protected us from angry monkeys

Whenever they came close you waved your stick

And they started to run real quick


You are the most optimistic person we know

Always made us believe the sun was going to shine

Even when the weather was not fine


One day you even gave us a wooden name plate as a souvenir

We would like to say thank you for the gift and for the thought

And would also like to thank you for all the joy you brought


We regret not have seen you again on our last day

Now this beautiful holiday has come to an end

So goodbye to our dear friend


Ingrid & Nadine


Op de luchthaven staat Surya’s broer klaar om ons verder te begeleiden naar binnen, een luxe. Vooral omdat we zelfs niet moeten aanschuiven want hij heeft ons al op voorhand ingecheckt. Eens door de douane ontdekt Ingrid dat ze haar gsm niet meer heeft. Paniek want wanneer ik haar bel, horen we niets. In de handbagage zit hij dus zeker niet, hopelijk in de grote koffer, maar dat weten we pas bij thuiskomst. We hebben een vlucht van 9 uur en die verloopt vrij goed, eten, filmpje, dutje doen en voor we het weten is het eerste traject van onze reis al achter de rug. In de luchthaven van Quatar lopen we nog heel wat af alvorens we aan onze gate zijn. We zijn stik kapot! 


woensdag 18 oktober 2017

Sanur - opnieuw dagje relaxen

Zoals steeds zit de zon ‘s morgens nog verscholen achter de wolken dus besluiten we na het ontbijt een strandwandeling te maken. Er is een verfrissend windje dat zachtjes door ons haar waait en het lekker overhoop legt. De perfecte dag voor het strand!  Maar dat strand is zo goed als verlaten. We vragen ons af waaraan het ligt. Is het water te koud? Is er te veel zeewier misschien? Zijn er haaien? Maar even later begrijpen we het – het is de vuiligheid die hier via het water aanspoelt! Jullie vinden ons misschien drama queens maar écht op sommige plaatsen lijkt het wel en vuilnisbelt! NO WAY dat we hier gaan zwemmen. Met de voetjes gaat nog net want dan kunnen we de rommel een beetje ontwijken. Onderweg zien we de ‘beach cleaners’. Sommige nemen hun job heel erg serieus en stoppen alle vuiligheid in een zak maar sommige rijven alles bijeen en maken vervolgens een putje waar ze alles instoppen en terug bedekken met zand. Op sommige plaatsen wanen we ons wel in het paradijs, daar waar een kleine baai ons de luxe allure geeft die het verdient



We zakken diep met onze voeten in het zand en het is best vermoeiend dus na goed twee uurtjes stappen, hebben we wel een drankje verdiend. We zoeken dus een leuk strand barretje uit en ik drink een heerlijke icetea en Ingrid een sapje van wortel en gember. We nemen er gelijk een appetizer bij en wanen ons even op een zonnig terras in Italië met onze bruschetta met tomaat. Het ziet er zo lekker uit dat de mensen aan de tafel naast ons ook prompt hetzelfde bestellen. Met ons buikje gevuld, wandelen we terug naar het hotel waar we nog wat gaan zwemmen in het zwembad om af te koelen. 



Ondertussen worden we ook weer af en toe belaagd door allerlei Balinezen die vanuit alle hoeken en gaten opduiken en die je horloges, sarongs, massages, pedicure, haarspelden en allerlei prullaria proberen aan te smeren. We bedanken steeds hartelijk voor het aanbod en lopen gewoon door. Bij het hotel staat er altijd een security agent en  begeven we ons weer in de 'veilige zone'.


Ook vandaag is er heel weinig volk aan het zwembad. We sluiten even de ogen en genieten van de rust met op de achtergrond de ruisende zee. Tijdens ons zwempartijtje raken we aan de praat met een Belgisch koppel uit Brussel. Meer dan twee uur tateren we in het warme water tot onze vingertjes helemaal verrimpeld zijn. Een fijne ontmoeting! Terug op ons ligbed worden we belaagd door kleine vliegjes dus Ingrid wil graag een ander plekje. We verhuizen naar de ligstoel nabij het strand en ik voel de bui al hangen. Na 3 weken samen optrekken, begin je elkaar nog beter te kennen nietwaar? De wind is hier een pak heviger dan aan het zwembad dus ze kijkt me met haar lieve puppy oogjes aan …. Snel even mijn hoofdstukje uitlezen en dan pakken we in naar warmere oorden. Misschien nog even een massage meepikken voor we naar huis gaan, zegt ze.  Prima idee vind ik dat! 


Wanneer we op de massagetafel liggen, start even ons ‘me time’ momentje. Door het gat van de massagetafel zie ik twee mooi gelakte mini voetjes. Het Balineesje moet zich helemaal op mij gooien om mijn onderrug te masseren, anders kan ze er met haar kleine lijfje niet aan. Af en toe komt ze gewoon op de tafel gekropen. De massage, die trouwens 9x goedkoper is dan die van in het hotel, is prima maar de hele entourage verschilt lichtjes. De airco staat vollen bak aan, Celine Dion schalt door de luidsprekers en vooraan in het salon wordt er luid gebabbeld met een Iers koppel dat net is binnengekomen. Aan het eind van de massage, wordt al die rijke olie terug van ons afgewassen en daarna worden we gedroogd met een handdoek, al lijkt die laatste meer op schuurpapier - die body schub hebben we er dus gratis bij gekregen! 


Onze laatste avond gaat in en we besluiten nog maar eens lekker te gaan eten bij ‘El Comodor’ het restaurantje waar we de eerste dag in Sanur ook zijn gaan eten. We kiezen voor het vismenu, ook al weten we al op voorhand dat we moeite zullen moeten doen om alles op te eten maar het mag iets meer zijn want morgen zitten we weer terug aan een saaie keukentafel in een minder adembenemende setting. Eerst is er soep en dan komt de mega visschotel op tafel met gamba’s, krab, inktvis, tonijn, red snapper en nog twee plaatselijke vissen. Op de schotel ligt ook saté lilith, een visgerecht op basis van gemalen tonijn en kokosnoot, op smaak gebracht met knoflook, garnalenpasta zout en palmsuiker. We hadden nog niet de kans gekregen om dit te proeven. De lokale bevolking maakt het voornamelijk tijdens ceremonies. Dit alles vergezeld van 3 sausjes en gestoomde witte rijst. Alles is superlekker maar veel te veel. Met de krab is het even knoeien,  van zodra ik de eerste poot tussen de notenkraker steek, vliegt er al een stuk de tafel over. Na het hoofdgerecht begint het lichtjes te regenen en verhuizen we dus naar achter onder het afdak. Daar krijgen we nog een dessert, bananen beignet met vanille-ijs. We ontploffen bijna! Heel deze menu kost slechts 43 euro!



We blikken even terug op de voorbije weken en besluiten dat we echt wel genoten hebben van het mooie Bali. We hebben het echt naar onze zin gehad op dit prachtige eiland met zijn vriendelijke bevolking die ons steeds op onze wenken heeft bediend. Alleen jammer dat de eerste week het weer ons en beetje in de steek heeft gelaten. 


Terug in het hotel duurt het even voor we het licht uitdoen. Eerst alles even laten verteren.

dinsdag 17 oktober 2017

Sanur - dagje relaxen

Vanmorgen geen yoga voor mij want ik heb last van allerlei kwaaltjes. Wat is dat toch met ouder worden? Misschien heb ik me gisteren wat geforceerd want mijn onderrug doet pijn. Wanneer Ingrid vertrekt, draai ik me dus nog eens lekker om. Een uurtje later is ze terug met de melding dat onze knappe yoga leraar, gezegend met een goed ontwikkeld lichaam, goudbronzen huid, glanzend zwart haar en een charmante en mystieke glimlach vandaag niet van dienst was. Ik heb dus niets gemist.


In de ontbijtruimte is er vandaag een fotoshoot bezig. De hoeveelheid aan attributen voor een simpele foto van de nieuwe gerechten voor het restaurant is immens. Een vrouw in boerka bereidt het eten voor - gamba’s worden deskundig ingevet met olijfolie en kruiden en vervolgens met en bunsenbrander bewerkt. Daarna worden ze mooi op een bord gelegd voor de foto. De Balinezen kunnen er wat van als het aankomt op presentatie van voedsel. Elk bord is een schilderijtje, zelfs wanneer je in en simpel eethuisje je voeten onder tafel schuift. 


Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. Achteraan vleien we ons neer in onze ligstoel op het strand. Het fijne zand knispert tussen onze tenen en de zon brandt op onze niet meer zo witte huid. Gelukkig staat er een grote parasol zodat ik lekker in de schaduw kan zitten terwijl Ingrid  bakt en braadt. 


Hotelgasten hebben ook in de spa een ‘happy hour’ dus ik besluit mijn onderrug eens flink onder handen te laten nemen. Aangekomen bij de spa neem ik plaats in een comfortabele sofa en krijg ik een drankje aangeboden. Daarna mag ik kiezen uit vier verschillende aroma’s om mijn olie mee te parfumeren. Ik ga voor de Bali flower. Eens de keuze gemaakt, word ik begeleid naar een gezellige massageruimte en word ik gehuld in een kimono, waarna ik een aromatische voetscrub krijg. De kamer vult zich met de heerlijke bloemengeur. Wanneer ik op de tafel plaatsneem, wrijft Nona de spierontspannende bloemenolie op mijn lichaam met een rustig muziekje op de achtergrond. Anderhalf uur geniet ik van haar deskundige handen die al mijn zintuigen tot euforie brengen, mijn lijf weer kracht geeft en mijn geest doet relaxen! Mindfulness op reis, tijd inplannen om me te laten verwennen. Een mens zou het vaker moeten doen. 


Nog rozig van deze ontspannende ‘Soothing Maya Massage’, geniet ik gewoon verder van dit ‘luier’ dagje. Ja, de dagen rijgen zich loom aaneen. Zalig zo even nietsdoen met zicht op het witte zandstrand en de kabbelende golfjes, even zwemmen in het verkwikkende water en ‘mensjes’ kijken. Maar omdat het leven meer is dan relaxen aan het zwembad, besluiten we in de late namiddag toch nog maar eens een wandelingetje te maken. We nemen eerst even de lift naar de vijfde verdieping want we hebben onze ‘rooftop garden’ nog niet gezien. Van hieruit hebben we een adembenemend zicht op de zee en aan de andere kant op de stad. Het gras is zacht onder onze voetjes maar je mag er niet op gaan zitten want het prikt verschrikkelijk. Tijd om nog eens de stad in te trekken. Ingrid heeft nog een souvenir gezien dat ze graag mee naar huis wil nemen dus we moeten onze onderhandel skills weer even bovenhalen.



Wanneer de buit binnen is, gaan we naar ‘Oranje’, het restaurant van onze nieuwe Nederlandse vriend Rogier voor de frietjes met stoofvlees. In tegenstelling tot bijna alle Balinese restaurants waar ons eten binnen het kwartier op tafel staat, moeten we hier heeeeeeeeeel lang wachten. Naast ons zit er een koppeltje die een kroket en een curryworst speciaal voorgeschoteld krijgen. Dit is duidelijk op vraag van de Nederlandse jongen want het Engelse liefje vindt de viandel maar niks. Ons stoofvlees laat dus lang op zich wachten maar van smaak is het wel erg lekker, alleen een beetje taai. Het zal een oude, versleten koe geweest zijn.


De zon is ondertussen bijna achter de wolken en het is dus een pak aangenamer om rond te lopen. We komen onderweg een frêle vouwtje tegen met een last op haar hoofd om ‘u’ tegen te zeggen. Vreemd toch dat het hier vooral de vrouwen zijn die het zware werk opknappen. Omdat we zo laat geluncht hebben, gaan we ‘s avonds enkel nog een stukje taart eten bij Jims café want hier spelen ze op dinsdagavond salsa en Ingrid ziet dat helemaal zitten. De plaatselijke Cubanen geven een staaltje salsa ten beste en het ritme werkt aanstekelijk. Het is moeilijk om stil te blijven zitten. Af en toe komt er een Cubaan iemand uit het publiek halen maar dat ziet Ingrid dan toch weer niet zitten. Tegen 10 uur wandelen we terug naar het hotel met de Caribische ritmes nog nazinderend in ons hoofd. 


Ondertussen laat Surya ons weten dat hij ons niet naar de luchthaven zal kunnen brengen op donderdag want hij moet op training voor het geval Mount Agung uitbarst. De laatste twee dagen zou er weer een hogere activiteit zijn vastgesteld. De kans dat de vulkaan alsnog uitbarst tijdens onze vakantie hier, is dus reëel. Hij heeft beloofd zijn vrouw en zoon te sturen om ons op te pikken. We vinden het wel jammer dat we hem niet meer zullen zien want samen met hem hebben we onvergetelijke dagen op Bali beleefd. Hij heeft echt iets heel moois aan onze vakantie toegevoegd. Hij heeft ons Bali laten beleven op een heel bijzondere manier. Dankzij hem hebben wij Bali leren kennen zoals het echt is. Zijn humor, zijn openheid, zijn attente aanwezigheid, echt het heeft diepe indruk op ons gemaakt. Het was aandoenlijk om te zien hoe deze lieve Balinees voor ons zijn hart opende. We gaan dus met gemengde gevoelens naar bed.



maandag 16 oktober 2017

Sanur

We staan weer vroeg op voor onze ochtendmeditatie in de yogales. De yogi werkt opnieuw op onze ademhaling maar de oefeningen zijn zwaarder dan deze van gisteren. De ademhaling is veel meer dan simpelweg wat lucht in en uit je longen blazen. Ondanks de airco loopt het zweet over mijn rug. Ik vind het fascinerend te zien hoe lening en buigzaam zijn lichaam is en vraag me elke keer af of ook ik ooit zo flexibel en sterk kan worden. Waarschijnlijk moet ik dit dan alle dagen doen en dat is geen haalbare kaart in onze drukke samenleving. Na de langzame serie van houdingen, vooral zittend en liggend, komt de yoga leraar individueel zijn handen op verschillende energiepunten op ons lichaam leggen terwijl hij zachtjes onze chakra’s masseert, kunnen we heerlijk ontspannen. Zowel Ingrid als ik willen onze yoga leraar wel mee naar huis nemen. Het was intens, inspirerend, fascinerend en weer zeer leerzaam.


De nu snel opkomende zon zorgt voor onophoudelijke lichttransformaties en heeft daardoor invloed op de kleuren van het landschap. In korte tijd is de ochtendnevel verdwenen en zorgt de wind er mede voor dat de kleuren van de zee zich nog blauwer aftekenen tegen de indrukwekkende wolkenlucht. Het is te mooi weer om binnen te zitten, dus maken we ons snel klaar om te gaan ontbijten. Opnieuw sober voor mij. Witte rijst met gekookte kip, toast met banaan. Oh wat doet het pijn om al dat lekkers op het buffet te zien liggen, terwijl het voor mij het veiligste is er toch nog een dagje af te blijven. Morgen misschien! 


Na het ontbijt trekken we terug richting strand voor een wandeling naar de andere kant. In 1906 was het strand van Sanur de plaats waar de Nederlanders voet aan wal zette en tijdens de Tweede Wereldoorlog was Sanur ook de plaats waar de Japanners de invasie van Bali begonnen. Tegenwoordig is Sanur een populaire badplaats. De zee is hier behoorlijk kalm en niet diep. Hier mogen de gebouwen niet hoger zijn dan een palmboom. Voor de Balinezen is de pier van Sanur een mooie plek om rond te hangen en om lekker te chillen onder een afdakje. Vliegeren is een populaire bezigheid hier. Niet alleen als tijdverdrijf of in competitieverband maar ook als een manier om te communiceren met de goden. We zien veel locals en kinderen die lekker aan het vliegeren zijn. Sommige vliegers komen zo hoog dat ze bijna de wolken lijken te raken. Een onwerkelijk gezicht.


Onderweg passeren we de kleine Pura Patal. De tempel ligt enigszins verscholen en het is vooral de lokale bevolking die dit heiligdom weet te waarderen. Hij dateert van ver voor de achttiende eeuw en bevat een aantal beelden die zijn gemaakt van koraal. Weinig toeristen bezoeken de tempel en het is er lekker rustig.



We zien de plaatselijke bevolking hun offers hier neerleggen en een eenzame eekhoorn bekijkt ons argwanend vanop de enige boom op de binnenplaats. Bij het buiten komen, passeren we twee dames die ons besluiten te ambeteren tot we meegaan naar hun winkeltje. We proberen ze te negeren maar ze hebben doorzettingsvermogen. We storten ons in het marktgeweld terwijl zij achter ons aan blijven sjokken ook al wimpelen we ze zeer beslist en consequent af. ‘Sarong?’ - ‘We already have three’ - ‘Ohhhhh, you buy another one?’ Natuurlijk, beginnen we een sarong winkeltje in Antwerpen?


Terug in de winkelstraat komen we een Hollands restaurantje tegen. De eigenaar komt ons, zoals het een Hollander betaamt, in hoogsteigen persoon welkom heten. Hier staat er stoofvlees met frietjes op de kaart. Mmmm plots krijg ik zin in gewone Belgische kost en dat uit mijn mond horen is vreemd niet? Het is echter nog veel te vroeg om te lunchen en bovendien is het zo verschrikkelijk heet dat we beiden snakken naar platte rust bij het zwembad - Ingrid in de zon en ik in de schaduw weliswaar. Maar we hebben nog een lange weg af te leggen alvorens we terug bij ons hotel zijn. Af en toe duiken we een winkeltje binnen waar het lekker fris is maar wanneer we dan terug buiten komen, valt de warmte op ons. In de plaatselijke supermarkt zijn we getuige van een leuk tafereel. De vrouwelijke winkelbediendes lopen gillend weg en dan zien we de reden van hun paniek - een klein schattig kikkertje huppelt vrolijk en nietsvermoedend tussen de winkelrekken. Zijn geluk is van korte duur want de enige man in de supermarkt zit hem achterna met een vuilblik en veger. Het duurt best wel even voor hij de vrolijke springer te pakken krijgt. Gelukkig wordt het beestje gewoon buiten vrijgelaten. Ingrid is op zoek naar papieren zakdoekjes maar dat kennen ze hier blijkbaar niet. De Balinezen snuiven hun snot meestal op, of ze houden één neusgat dicht en katapulteren de inhoud van hun andere gewoon op straat. Dat hebben we de laatste dagen bij Surya meermaals mogen ondervinden want die zat met een verkoudheid. Enkel voor kindjes hebben ze mini papieren zakdoekjes. Daar moet ze het dan maar mee doen. 

In de drukke winkelstraat gaan we ook op zoek naar het Nogo Bali Ikat Centre want volgens de reisgids maken en verkopen ze hier de mooiste stoffen volgens de Ikat-methode. Het textiel is afkomstig uit heel Indonesië en wordt al sinds de jaren tachtig door de eigenaren verzameld. In eerste instantie lijkt de winkel heel exclusief en prijzig, maar er zijn ook stoffen voor een betaalbaar bedrag te vinden.


We lunchen een tijdje later bij een restaurantje dat Surya ons heeft aangeraden maar dat is geen hoogvlieger. Mijn noedelsoep valt nog mee maar de lasagne van Ingrid drijft in de olie. Als dat maar goed komt! Terug in het hotel, vleien we ons neer aan het zwembad. Opvallend is de welgemeende hartelijkheid van het personeel, binnen de vijf minuten ligt er een handdoek op ons ligbed. In de schaduw van een overhangende palm lees ik een ‘geleend’ boek uit het vorige hotel. 


De Treetop bar naast het zwembad heeft elke dag van 17.00-19.00 uur “happy hour” met muziek dus van zodra de zon ondergaat, zetten we ons op het terras bij het strand. Een gezellig terrasje, sfeervolle lichtjes, de ruisend zee en voetjes bijna in het zand … een cocktail smaakt heerlijk in zo’n setting. ‘Heaven is a place on earth’. Ik ga voor de ‘ginger delight’ en Ingrid voor de ‘mango’. Misschien dat de alcohol al onze vieze beestjes doodt. En op alcohol meer of minder wordt er hier niet gekeken, er zit een flinke scheut in als je het ons vraagt. 



Na happy hour trekken we terug de stad in op zoek naar een gezellig restaurantje. De Balinezen voeren heel zwart/wit opdrachten uit en kunnen moeilijk zelf beslissingen nemen. Ingrid heeft nu ook problemen met haar buik en wil niet eten, ikzelf heb niet veel honger en geen zin in rijst. Dus ik vraag naar de saté met frietjes ipv met rijst. De ober werpt een blik op de menukaart en het antwoord is ‘sorry we hebben alleen saté met rijst’. Het ligt niet aan het feit dat ze geen frietjes hebben, want die staan wel afzonderlijk op de kaart maar het is niet volgens het menu, dus kan het niet. Onbegrijpelijk! In eerste instantie drinken we dan maar gewoon iets maar nadien bestellen we dan toch maar een portie frietjes. 


Morgen willen we een echte relax dag inlassen met een strand bezoekje tijdens de voormiddag dus doen we nog een schietgebedje voor ‘helder weer de volgende dag’ en gaan dan slapen. 



zondag 15 oktober 2017

Sanur - Uluwaru tempel

We worden wakker van het zonnetje dat in de kamer schijnt met op de achtergrond het geluid van de ruisende zee. Bali is het centrum van spiritualiteit en innerlijke rust. Ook voor ons is het tijd om tot rust te komen. Het is een cliché, I know, maar we willen het toch proberen en hopen dat te vinden op deze magische plek. We zetten de smartphones even uit en wandelen naar onze spa voor een yogales. Even ontsnappen aan de dagelijkse stroom van prikkels. Het is een kleine ruimte met een mooie donkere houten vloer. Zes vroege vogels zijn hier samengekomen om te werken aan hun mindset. De yogi is een knappe, lenige en inspirerende man. De yoga les van vandaag is zeer ontspannend en gericht op ademhaling. En dat is geen overbodige luxe als je bedenkt hoe vaak mijn gedachten afdwalen en mijn hersens blootgesteld worden aan allerlei storende prikkels. We rekken en stretchen al onze spieren en de energie kronkelt in mijn lichaam langs mijn ruggengraat omhoog naar mijn kruin. Af en toe vult de ruimte zich met gezang - ohm!!!!! De yogi heeft een aangename, meditatieve stem. Het focussen is het moeilijkst ook al zei Ketut: ‘Meditation is simple - sit and smile with face and mind’. Na de sessie kijk ik in de spiegel en ik zie een paar ontspannen ogen – missie geslaagd!


Daarna is het tijd voor het ontbijt. We kunnen kiezen uit 3 verschillende restaurants en gaan voor het Beach restaurant, Reef. Hier is er een heus buffet met voor elk wat wils: Balinees, Indisch, Westers etc. Het ontbijt en ook de bediening is zoals steeds eerste klas! Alle persoonlijke aanvullende wensen worden met plezier voor ons bereid. Deze morgen dus een omelet met paprika en ajuin, gevolgd door wat zoete specialiteiten van Bali, zoals bananen beignet, pannenkoekjes, en de plaatselijke zwarte rijstpap. Heel lekker en geweldig om onze dag zo te starten.


Na de yoga van deze morgen zijn we ons zeer bewust van alles om ons heen, de zeewind, het geluid van de golven, de zilte geur van het water, de eerste stralen van de zon. Een strandwandeling is een prima manier om de dag te beginnen. De kustlijn en het strand zijn hier, in tegenstelling tot elders op Bali, heel erg mooi. Vissers staan tot aan hun knieën met een lange hengel geduldig te wachten in het azuurblauwe water, kleurrijke vissersboten sieren het strand. Het drijfhout dat hier aanspoelt, wordt door kunstenaars verwerkt in prachtige objecten, van schommels, picknickbanken tot welkomstletters. Hier en daar ook wat spirituele kunstwerken. De palmboom leent zich trouwens uitstekend om even uit te rusten, al denkt Ingrid daar anders over. Ze slaagt er niet in om grip te hebben op de gladde stam en rijst steeds naar beneden. 



Alles in Sanur ademt ontspanning. De baai wordt afgeschermd door een rif, waardoor de branding hier gering is. Tijdens onze wandeling over de promenade, worden we weer aangesproken door tientallen vrouwen die een 'sarooooooong' voor 'a cheap price' willen verpatsen of ons mee op een geleide wandeling willen nemen naar hun winkel, waar we dan - uiteraard - verondersteld worden iets te kopen 'for good luck'. Geluk dat wij gaan hebben de komende maanden en jaren!


Gisteren vertelde Surya ons dat er vandaag een ‘triton’ zou plaatsvinden. Een wat? horen we jullie denken. Wel het heeft bij ons ook even geduurd alvorens we begrepen wat er nu precies zou gebeuren. Het blijkt dus een triatlon te zijn. Overal op het strand wordt er reclame voor gemaakt en een van de hoofdsponsors is Herbalife. Ingrid is dus in haar nopjes, zelfs zo ver van huis kennen ze het concept. Even snel wat foto's nemen bij de Herbalife vlag. We passeren een prachtige spa maar wanneer we de prijzen gaan vragen, moeten we even slikken. Voor een massage betaal je hier al gauw het viervoud van de massage salonnetjes in de stad. Ik ben verliefd op de schattige parapluutjes in de tuin maar ze zijn iets te groot om mee te nemen. 



Vermits ik maar niet verlost geraak van de hevige diarree, loop ik even de plaatselijke apotheek binnen. Daar krijg ik twee verschillende soorten pillen. Hopelijk werken die wel want immodium laat me serieus in de steek. Bij Ketut gaan we iets drinken. Deze lieve man bedient ons alsof we al jaren tot zijn vriendenkring behoren. Misschien is het de naam waardoor we hem zo sympathiek  vinden. 


Langs de winkelstraat wandelen we terug naar ons hotel en we lassen alvast opnieuw een relax momentje in.  Aroma's, kruiden, ontspannende muziek, alle ingrediënten worden in dit kleine barakje uit de Balinese kast gehaald voor de rust van lichaam en geest. Irma masseert mijn voetjes met een zodanige souplesse dat ik niet anders kan dan zachtjes indommelen. Na de heerlijke voetmassage, spurt ik echter naar de overkant en ben ik nog net op tijd in de kamer om een ongelukje te voorkomen. Snel maar die pilletjes nemen want we worden binnen een uurtje verwacht in de lobby. 


Surya is zoals altijd netjes op tijd en brengt ons naar de zeetempel Uluwaru. Deze ligt op een adembenemende klif met een schitterend uitzicht over de Indiaanse Oceaan. De tempel is gebouwd in de 11e eeuw en ligt zo'n 80 meter boven zee. Met name de reliëfs aan weerszijden van de gespleten poort zijn beroemd. Deze 'vleugels' bewaken de tempel. Op de tweede binnenplaats is Ganesha te zien. Een deel van de tempel mag niet betreden worden, dit is alleen voor de Balinezen tijdens bepaalde ceremonies. Blote benen zijn niet toegestaan en er wordt dus verwacht dat we een sarong dragen. Gelukkig hebben we er zelf eentje mee, ook al zijn ze uiteraard ook te huur aan de ingang. De tempel kleurt helemaal paars want ze hebben blijkbaar maar één kleurtje in de aanbieding. Gewapend met een soort loden pijp, loopt Surya met flinke pas in de richting van de klif. Al snel wordt duidelijk waarom. De makaken die hier rondlopen, zijn zeer agressief en er duidelijk op getraind om spullen van mensen af te pakken. Hij heeft ons nog maar net verwittigd of een aap gaat er al met een zonnebril van een nietsvermoedende toerist vandoor. Even later is de haarspeld van een andere voorbijgangster een gewild item. De apen zitten op de afsluiting van het wandelpad en wachten geduldig af. Ingrid had zich zo mooi gemaakt met een zwart topje vol blinkende steentjes maar uit angst voor de grijpgrage handjes van de makaken, heeft ze dat maar wijselijk in de auto achtergelaten. Ook haar nieuwe parelsnoer verdwijnt in de handtas. We plakken bijna aan Surya want af en toe komen ze toch wel heel erg dichtbij en laten ze hun tanden zien. Op de punt van de hoge klif, is er een soort platform en daar zien we een man die zijn uiterste best doet om zijn teenslipper te behouden. Het is een gevecht tussen aap en mens en het lijkt erop dat de aap dit gevecht gaat winnen tot Surya met zijn stok op de grond slaat en de aap wegrent. 



Vanavond gaan we opnieuw naar het Balinees toneel en daar kijken we enorm naar uit (NOT!!!) Surya heeft gezorgd voor tickets voor de Kecakdans, ook wel apendans genoemd. Boven net naast de tempel bevindt zich een soort van amfitheater dat uitkijkt op de indrukwekkende kliffen. Surya raadt ons aan om helemaal bovenaan te gaan zitten omdat we daar een prachtig zicht hebben. Gelukkig is Ingrid een vooruitziende vrouw en zij stelt voor om toch maar vlak aan de ingang helemaal beneden te blijven voor het geval ik weer dringend naar het toilet moet, tenslotte zal de voorstelling meer dan een uur duren. Het openlucht theater vult zich tot helemaal boven en zelfs de trappen worden volgestouwd met mensen. Ik krijg al claustrofobie enkel en alleen door ernaar te kijken. Om stipt 6 uur begint het spektakel. Rond een soort kampvuur, zingt een koor van mannen in bloot bovenlijf en enkel gekleed in zwart wit geblokte lendendoeken, de woorden ke-CAK ke-CAK ke-CAK ke-CAK ke-CAK op een bepaald ritme. De intensiteit en de eentonigheid brengt de dansers in een soort trance. De groep zit in een cirkel en maakt met handen en armen deinende bewegingen. Het schouwspel gaat door terwijl achter ons de zon ondergaat. Er komen nog een aantal andere sinistere figuren op het toneel maar ook al hebben we het verhaal op voorhand gelezen, dan nog kunnen we niet volgen. Af en toe loopt een van de acteurs in het publiek en eentje komt wel heel erg dicht bij Ingrid zitten. Gelukkig neemt hij haar niet mee het toneel op.



Om 19u is het spektakel afgelopen en dat is wat ons betreft niet te vroeg. Het Balinees toneel kan ons niet echt bekoren. We rijden terug naar het hotel en zo goed het verkeer naar de tempel vooruitging, zo langzaam gaat het nu.  Het lijkt wel of heel Bali op de baan is en we merken dat ook Surya zenuwachtig wordt. Van zodra hij een gaatje ziet, glipt hij erdoor en hij rijdt toch iets agressiever dan we van hem gewoon zijn. Vandaag kruipen we eens wat vroeger in ons bed met en goed boek. Het diner slaan we over, goed voor de lijn en hopelijk ook voor mijn buikje!


zaterdag 14 oktober 2017

Singaraja - Sanur

Zon hoog aan de hemel, dik 35 graden en een verfrissend zeebriesje - meer moet dat niet zijn op congé. Hier in het noorden mogen we dus niet klagen maar voor onze laatste dagen Bali trekken we terug naar het zuiden en we houden nu al ons hart vast voor het weer daar. Maar nog even genieten van deze, hopelijk niet laatste, prachtige dag! We pakken de koffers en gaan voor een laatste keer ontbijten in de Bali Tower. Ingrid maakt zich een beetje druk omdat we wat langer moeten wachten alvorens er iets op tafel komt, vooral omdat er naast ons enkele minuten later een koppel komt zitten met een Aziatisch vrouw, die wel heel snel hun drankjes krijgen. Bespeuren we daar voor het eerst een vleugje racisme? Deze morgen ga ik voor het Aziatische ontbijt met nasi goreng. Best lekker en veel beter dan dat zoute brood. Na de check out gaat de rit eerst richting het zuidwesten. Een rit van bijna 2 uur, maar het verveelt ons geen minuut. Hier komen we ogen te kort! Deze streek is de thuis van vele moslims, dat merken we vooral aan de vele moskeeën en ook aan de huizen die niet ommuurd zijn. 


Surya heeft ons al gezegd dat het vandaag een goede dag is voor een crematie. Die dag wordt bepaald door de priester van het dorp en dat volgens de Balinese kalender. Al naargelang de rijkdom van de overledene, kan er gekozen worden voor een simpele crematie (15.000.000 roepia - 1000 euro), gemiddelde crematie (50.000.000 roepia - 3500 euro) of een uitgebreide crematie. Deze laatste kan erg variëren. Een crematie ceremonie op Bali is “a celebration of life”. Een verdrietige maar tegelijkertijd ook een warme, intieme en vrolijke gelegenheid die recht doet aan de plek die de overledene binnen het gezin, de familie en de gemeenschap heeft ingenomen. Op het moment dat de ziel van de overledene op Bali zijn lichaam verlaat, ontfermt de familie zich over hem. Daar komt geen begrafenisondernemer aan te pas. Dat concept bestaat ook totaal niet. De familie bepaalt, regisseert en weet volgens overgeleverde tradities precies hoe de overgang van de ziel naar een nieuw leven gevierd en begeleid moet worden. Het lichaam wordt gewassen door de naaste familie en gewikkeld in mooie witte doeken. Vrienden en bekenden komen op bezoek en brengen offers en eten en delen samen verhalen over de overledene. Verdriet en dankbaarheid gaan hand in hand. Een samenzijn dat de hele dag en nacht duurt. Geen afgemeten bezoekuurtje aan een kille en afstandelijke plek. Daarna wordt de overledene op een soort praalwagen gelegd en door de straten naar de crematieplaats begeleid, gevolgd door familie en vrienden. Op de begraafplaats wordt het lichaam overgeheveld naar een houten staketsel. Het kan zijn dat het lichaam meer dan een maand opgebaard wordt, alvorens het gecremeerd wordt, zegt Surya. Vooral bij onnatuurlijk overlijden zoals ongeval, zelfmoord, misdaad … Ingrid en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde ‘dat moet toch stinken’? Surya vertelt ons dat het lichaam wordt ingespoten met een bepaalde stof om er voor te zorgen dat het lichaam niet gaat ontbinden. 


We hebben geluk want na een half uurtje rijden stopt Surya bij een crematieplaats waar net een simpele begrafenis ceremonie bezig is. We vinden het een beetje raar om mee deel te nemen maar volgens Surya is dat geen enkel probleem. Vele mensen zijn bijeengekomen op deze plek en vergezeld van gamelan klanken (er zit een heus orkest) en gekleed in traditionele sarongs leggen familieleden nog tastbare herinneringen en offers op het lichaam van de overledene. Het is een drukte van jewelste rond de overledene.



De verbranding van het lichaam gebeurt in alle openheid. Na een eredienst van gebeden en het aanbieden van offers wordt het crematievuur aangestoken en nemen de vlammen bezit van de sarcofaag. Dat gebeurt door een speciaal ingehuurde verbrander die met twee versleten gasbidons en een lucifer de job klaart. Levensgevaarlijk dus wij gaan maar een beetje achteruit. De opstijgende rook draagt de ziel mee op weg naar een beter leven. We zien nauwelijks tranen, enkel lachende gezichten. Enkele mannen zitten op de grond een spelletje te spelen. Het lijkt een beetje op roulette en er wordt geroepen en getierd, terwijl de sarcofaag rustig opbrandt. 



We verlaten onder de indruk de begraafplaats en even later zien we opnieuw een overlijden. Nu is het een crematie van een rijk persoon. De optocht is spectaculair. Eerst komt er een soort houten  stier waarop de overleden dame straks zal worden overgeheveld. Daarachter komt de praalwagen waarop het lichaam nu ligt. Alle vrienden en familie dragen een T-shirt met een foto van de overledene. 



Na de verbranding worden de stoffelijke resten in eerste instantie begraven of thuis bewaard in de tempel van het ouderlijk huis. Afhankelijk van de financiële situatie van de familie en de stand van de maan vinden er later in het jaar meerdere crematie ceremonies plaats. Als ik hieraan denk, krijg ik het helemaal warm vanbinnen.  Als ik dan toch moet sterven, dan vind ik dit wel een leuke manier. Sterven in stijl noem ik dat! De spiritualiteit, de verbondenheid, de intimiteit en misschien ook wel de prachtige vanzelfsprekendheid waarmee de ziel na de dood wordt omarmd en begeleid zorgt ervoor dat de overledene niet echt dood gaat.


Na deze indrukwekkende tussenstop, rijden we naar Busung Biu Villa. Hier worden we beloond met prachtige vergezichten. Net wanneer we dachten dat de natuur nu echt niet meer mooier kon worden, arriveren we in Pupuan, waar we genieten van de mooiste rijstterrassen die we deze reis al gezien hebben. De schrijver Henry David Thoreau zei ooit ‘It’s not what you look at that matters, it’s what you see’. We besluiten dus extra te genieten van deze mooie plek en maken een korte wandeling door de rijstvelden om zo het schitterende landschap nog meer in ons op te nemen.  Ik heb een mateloze bewondering voor de vrouwen die in het veld rijst zitten te planten. Het lijkt me behoorlijk zwaar om in de hitte een lastige fysieke houding aan te nemen om de rijst te planten en dan ook nog de hele tijd met je voeten in het water en de modder te staan.



Pupuan is een rustige plek, gelegen op de hellingen van de Gunung Batukau. Het is eigenlijk een koffie, kruidnagel en rijst gebied met torenhoge bomen en kronkelende bergwegen. Hier zien we hoe ingenieus de Balinezen de structuur van het landschap gebruiken voor het telen van rijst. Die niveauverschillen zorgen voor een uitstekende irrigatie, doordat het water van het ene veldje naar het andere stroomt. De rijst kan hierdoor goed kiemen en verder rijpen tot de oogst op de mooie, groene velden. Het verhaal van "De Indonesiër en zijn rijst" - Indonesiërs eten driemaal per dag rijst en hebben drie namen voor de witte korrel. In het veld noemen ze het padi, geoogst heet het beras en gekookt op het bord noemt het nasi. Rijst vormt voor de Indonesiërs het middelpunt van het bestaan. Het is meer dan enkel voedsel: rijst is heilig en heeft te maken met de band tussen mensen en goden. Surya besluit om aan de rand van het rijstveld te stoppen voor de lunch, het is een adembenemende plek voor onze saté, gebakken op traditionele Balinese houtskool oventjes. Deze worden aan tafel gebracht en geven een verschrikkelijke hitte af, althans dat is mijn mening! 



Een bezoek aan het meest schattige tempeltje van Bali mag zeker niet ontbreken. Pura Tanah Lot is een relatief kleine tempel, maar de ligging op een door weer en wind geboetseerde rots aan zee, is spectaculair. De naam betekent letterlijk aarde (Tanah) en zee (Lot). Bij laag water is de tempel net wel of net niet met droge voeten te bereiken over een zanddam van zo'n twintig meter lang. De toegang is echter beperkt tot de eerste vijf meter van het mini eilandje. Op het toegankelijke deel is een 'grot' met een magische bron. Alhoewel de tempel in de zee ligt, komt er zoet water uit deze bron. Volgens de legende is de tempel gebouwd in de 16e eeuw door een hindoe-Javaanse priester. Hij zou met zijn magische krachten de klif waarop Tanah Lot gebouwd was richting zee hebben gemanoeuvreerd. Zijn sjaal veranderde hij in slangen die het heiligdom moesten beschermen. Er worden tegenwoordig nog steeds rituelen uitgevoerd om deze slangen te eren. Tanah Lot was twintig jaar geleden een serene plek waar ik destijds volledig alleen kon genieten van het water dat tegen de rotsen opbeukte. Nu is het één van de drukst bezochte toeristische attracties op Bali, de toegangsweg naar de tempel is dan ook een moeizaam voorbij te komen toeristenmarkt. De eindeloze rijen souvenirkramen verstoren het mooie plaatje.  Wat een verschil! Toch ziet het er nog steeds even prachtig uit als in mijn gedachten en is het best idyllisch. 



Op Bali groeit het fruit welig, is het zongerijpt en smaakt het zoveel beter en zoeter dan bij ons. Onderweg naar ons hotel passeren we een fruitkraam waar ik het dragon fruit zie liggen dus vraag ik Surya even te stoppen. De stekelige vrucht wordt voor ons doormidden gesneden en dan openbaart zich de prachtige fuchsia kleur van het vruchtvlees. Als we de vrucht in onze mond stoppen, lijkt het alsof er een engeltje op onze tong pist, althans ik vind dat toch. In Peru was ze zoeter maar hier sappiger. Het sap druipt van ons gezicht en handen. Dat laat zijn sporen na, want lang nadat we al terug in de auto zitten, zien onze handen nog roze van kleur.



We verblijven 5 dagen in het Maya Sanur Hotel, dat pal aan het strand ligt. Het is een modern gebouw met veel groen en ook al worden we ook hier ontvangen met de super Balinese gastvrijheid toch voelt het erg Westers aan. We zijn nog maar net op onze indrukwekkende hotelkamer wanneer de moesson ons wat komt ambeteren en de regen met bakken uit de hemel valt.  Ja we zijn terug in het zuiden dus dat belooft voor de komende dagen! We hebben geen geld meer dus we moeten de regen wel trotseren. We gaan dus naar buiten op verkenning. Aan de voorkant ligt ons hotel midden in de drukke winkelstraat waar ook veel leuke restaurantjes te vinden zijn. We dineren vandaag bij El Comodor, het klinkt Spaans maar dat is het niet. Hier serveren ze gegrilde vis op z’n Balinees en dat willen we weleens proberen - kip hebben we dit verlof al genoeg gegeten. Ondertussen is de regen gestopt en kunnen we buiten zitten. We bestellen en tijdens het wachten, genieten we van leuke livemuziek. Het eten wordt super gepresenteerd en is heel erg lekker. 


Hier zitten precies veel meer beestjes dan elders op Bali. Muggen, muggen en nog eens muggen, we voelen ze bijten en deze keer niet alleen mij. Oh wat haat ik die kleine mormels! Ze trotseren zelfs de liters deet die we aanbrengen op ons lijf! Terug in het hotel gaan we op zoek naar de spa en de yoga studio, alsook de tree bar aan het strand, kwestie van morgenvroeg voorbereid te zijn. Het prachtige zwembad wordt 's avonds sfeervol verlicht.


vrijdag 13 oktober 2017

Singaraja - Bali Sarat National Park

Midden in de nacht word ik wakker van een vreemd geluid op het dak en het duurt even voor ik goed en wel besef dat het regen is. De gedachte aan ons wasrekje dat nog buiten staat, gaat door mijn hoofd en snel spurt ik naar buiten om het in veiligheid te brengen. Wanneer de wekker afloopt en we naar buiten kijken, schijnt gelukkig terug de zon. Het gaat nog niet veel beter met mijn buikje dus bij het ontbijt kies ik wijselijk voor toast met confituur. Volgens mij heeft de bakker er het zoutvat in laten vallen want het brood smaakt zout als brak en dat in combinatie met de zoete  aardbeien confituur is niet echt lekker.  Gelukkig heeft Ingrid wel een lekker ontbijtje met alles erop en eraan: fruitsap, cappuccino, croissantjes, yoghurt en eggs benedict. 


We zijn dus verkast naar de Balinese jungle en vandaag trekken we erop uit, de weidse natuur in voor een wandeltocht door het Bali Barat nationale park. Surya pikt ons op om 9 uur en brengt ons naar een lokale ranger voor een lange zware tocht, althans daar ga ik van uit. Ja ik start deze dag met een bang hartje want ik voel me nog niet 100%, heb eigenlijk veel te weinig conditie en ben geen held in de jungle maar ik ben op alles voorbereid en heb voor elk probleem een oplossing binnen handbereik: crème tegen de hevige zon, pleisters tegen blaren, water tegen de dorst, desinfecterende gel en muggenmelk tegen de muggen. Het benauwt me wel een beetje dat ik 2,5 uur zal moeten klimmen en dalen door een bos vol met beestjes, vooral in deze temperatuur want lange mouwen zijn echt geen optie deze keer. 


De ranger stelt zich voor maar zijn naam is te moeilijk om te onthouden. Daarom mogen we hem Tattoo noemen vanwege een grote, lelijke tattoo die zijn arm siert maar waar hij dus blijkbaar heel trots op is. Hij laat ons kennis maken met de fauna en flora van Bali. Het park bestaat uit regenwouden, droge savanne, bossen, zandstranden, koraalriffen en mangroves. We starten met het laatste. Hij vertelt ons wat meer over de mangroves die we passeren. Zo zijn er mangroves die dicht onder het grondoppervlak ver verspreide horizontale wortels vormen waarop zogenaamde ademwortels staan. Dat zijn kegelvormige organen die boven de grond of het water uitsteken, waardoor ze kunnen beschikken over lucht. Er zijn ook mangroves die luchtwortels vormen. Mangrovebossen hebben een watertemperatuur nodig tussen 24 en 27 °C Daarom vinden we ze voornamelijk in de gordel waar ook het tropische regenwoud groeit, maar ook in gebieden met een warme golfstroming. Ik ben gefascineerd door de mangroves en vind het eerste stuk van de wandeling dus zalig. Ik geniet van dit prachtige, bijna surrealistische landschap. Plots legt Tattoo wat kleine schelpjes op mijn handen. Groot is onze verbazing wanneer we merken dat ze kleine wezentjes bevatten. Ze komen tevoorschijn van zodra ze onze hete adem voelen. Ze kruipen over mijn hand en geven een kriebelend gevoel. Met een tevreden glimlach, voel ik de opwinding van mijn korte ‘wildlife’ ontmoeting nog nazinderen. 



Zelfverzekerd lopen we onder de luchtwortels door, achter de gids aan maar plots horen we een geluid. Zien we daar een paar oogjes blinken? Ondanks de verzengende hitte gaan de haartjes op  onze armen rechtop staan, als voelsprieten voor naderend gevaar. Het blijkt een grote leguaan die ons heeft horen aankomen en er als een speer vandoor gaat. In de grond zien we grote gaten, ook hier huist er een speciaal beest namelijk de landkrab. Met de verrekijker zien we ze wel maar van zodra we dichterbij komen, kruipen ze terug in hun hol. We hebben geen geluk vandaag want de 'Black Monkey's' die in dit oerwoud wonen, krijgen we ook niet te zien, prachtige vergezichten aan de rand van het mangrovebos des te meer.  Het heldere blauwe water met haar verschillende kleurschakeringen ‘take our breath away’! Ondertussen vraagt Tattoo om de zoveel meter of we tevreden zijn van zijn diensten, we worden er een beetje gek van. Niet dat hij geen goede uitleg geeft maar zijn blik dwaalt constant af naar mijn boezem, hij krabt geregeld aan zijn kruis en snift de hele tijd. Een zakdoek behoort niet tot zijn standaarduitrusting. 



We steken een weg over en komen zo in een ander gedeelte van het Bali Barat nationale park. Hier  voelt Ingrid zich in haar element maar ik een pak minder. De dichte begroeiing geeft me de kriebels en ik heb onmiddellijk het gevoel dat er mij vanalles aan het bijten is.  De gids beweegt zich soepel als een berggeit over de paadjes en vergeet daarbij om nu en dan even te vragen of alles wel ok is. Hij toont ons de verschillende lianen die hier voorkomen. Deze houten klimplanten hebben een boom nodig als steun. Hoe Tarzan destijds van liaan naar liaan zwierde, moet hij ons toch eens komen uitleggen want lianen zijn klimplanten en geen hangplanten. Ze groeien dus van onder naar boven en hun wortels zitten onder de grond. Die grote groene dichtheid van de jungle zorgt er trouwens voor dat Tarzan niet veel plaats heeft om eens lekker door te slingeren. Hij zal altijd wel een plant of boom tegenkomen waar hij galant of bruusk tegenaan vliegt. De kronkelende lianen vinden we het mooist, het lijken net slangen die in de boom omhoog klimmen.



De aanvankelijk redelijk gemakkelijke tocht wordt zwaarder wanneer Tattoo beslist om ons mee te nemen naar de tempel op de top. De eindeloze hoge trappen zorgen ervoor dat we geregeld op onze adem trappen en Tattoo heeft niet echt medelijden. Hij houdt er flink de pas in. Bovengekomen zien we verschillende makaken die achter elkaar aanlopen tussen de tempel. Terwijl Tattoo ons het verhaal van de tempel doet, kunnen wij wat op adem komen. Aan de tempel zit er een mannetje in kleermakerszit gewoon voor zich uit te staren. Het verbaast me hoe die Balinezen urenlang gehurkt naar hun omgeving kunnen kijken. Hun souplesse is immens en bezorgt mij zowaar een jaloers gevoel. Via een trap aan de andere kant van de tempel dalen we weer de berg af en zien we opnieuw een ander facet van het nationale park. De kale, dorre bomen van de droge savanne bieden een troosteloos uitzicht. Tattoo neemt afscheid van ons en we geven hem slechts een kleine tip want zijn geslijm heeft ons danig op de zenuwen gewerkt. Ik heb genoten van het eerste gedeelte van onze tocht, Ingrid van het tweede gedeelte maar we zijn beiden opgelucht wanneer we opnieuw in de bewoonde wereld zijn.  



Surya brengt ons terug naar ons resort waar we vermoeid en bezweet neerploffen op een strandbed aan het zwembad. We zitten hier helemaal alleen want de andere gasten zijn blijkbaar allemaal op stap. We wassen het zout van ons lijf en gaan wat zwemmen en genieten van het zonnetje. Al is genieten een groot woord want opnieuw komen die strontvliegen onze rust verstoren. Ingrid heeft al een handdoek in haar handen waar ze mee in het rond zwaait telkens er weer een vervelend exemplaar in haar buurt komt. In de bomen zien we de staalborsthoningzuiger, een prachtig zangvogeltje. Dit gele vogeltje met olijfgroene rug heeft een lang gebogen dunne snavel om zo de nectar uit de bloemen te kunnen halen. Het is een actieve vogel die daarom ook lastig te fotograferen is, steeds wanneer ik hem in mijn vizier krijg, is hij al terug verdwenen. In de bomen zien we ook vaak aapjes en net nog een soort eekhoorn die zich van de mensen rond hem niet veel aantrekt. Gelukkig hebben we nog geen vieze spinnen, kakkerlakken of slangen gezien.



Vanavond gaan we opnieuw naar de Bali Tower voor onze laatste avond hier. Benieuwd of de receptioniste onze vraag van gisteren goed verstaan heeft en onze bestelling klaarstaat. Onze Flinstone Mobiel komt ons netjes voor de deur ophalen en bij aankomst in de Bali Tower is er even wat verwarring betreffende onze bestelling dus vraag ik om hulp bij onze Zwitserse Michael. Met de glimlach komt hij zich even moeien en wordt alles geregeld. Ik teken af voor mijn bestelling en ze zullen deze naar de kamer brengen. Het betreft 9 flacons waarvan er 4 gevuld moeten worden. Na het diner staan er 4 gevulde flacons te blinken in onze kamer - de 5 lege flacons zijn echter nergens te bespeuren. Ik bel de receptie en krijg een heel slecht Engelssprekende Balinees aan de lijn. Het kost me dan ook heel wat moeite om uitgelegd te krijgen wat het probleem is. Tot 2 keer toe belt hij me terug en dan gaat het licht branden. Vijf minuten later staat er een Balineesje aan de deur met onze overige flacons. Eind goed, al goed maar het was dûr de comprenure! 


Ons gedichtje voor vanavond:

As the days turns into night

Keep your worries out of sight

Close your eyes and go to sleep

For all the good times

Are yours to keep

Good night!