Den Bosch

Marleen en ik gaan vandaag ’s Hertogenbosch, of in de volksmond Den Bosch, de hoofdstad van de provincie Noord-Brabant bezoeken. Derde keer goede keer hopen we, want de vorige twee pogingen vielen letterlijk in het water. Ook vandaag voorspellen ze slecht weer maar we wagen het er toch op. Zoals steeds heb ik het internet afgeschuimd op zoek naar een leuke wandeling buiten de toeristische trekpleisters.

We parkeren de wagen aan het centraal station van Den Bosch. Wanneer we de parking buiten komen, botsen we onmiddellijk op de indrukwekkende Drakenfontein, één van de bekendste symbolen van de stad. We kunnen ons voorstellen dat de draak in de zon vol trots glimt maar het is toch een beetje overtrokken. Weinig Bosschenaren kennen het verhaal van de Draak en dat  is behoorlijk droevig eigenlijk. In 1881 kreeg de heer Bosch van Drakestein te maken met een enorm drama. Hij had twee dochters, een tweeling van 16 jaar. Op 19 november stierf de ene dochter. Een dag later, op 20 november, overleed ook zijn andere dochter. Drie jaar later werd hij weer door het noodlot getroffen toen zijn vrouw overleed.  Toen hij in 1894 zelf stierf, liet hij de gemeente Den Bosch een erfenis na van 10.000 gulden. Dit geld was bestemd voor de oprichting van een monument ter herinnering aan zijn overleden dochters en vrouw. In 1903 werd ‘De Draak’ onthuld. Het gouden fabeldier vormt de bekroning en hij houdt het familiewapen in zijn klauw. Aan de voorkant van het monument staat een voorstelling in koper afgebeeld, die herinnert aan de overleden echtgenote en tweelingdochters.

Op een van de hoeken van de rotonde zien we het Coffeelab, een prima begin van de dag. Het is namelijk een fijne koffietent met een gezellige sfeer en heerlijke latte macchiato. We hebben ogen te kort om alles wat zich in het interieur bevindt, in ons op te nemen: veel planten, kleurrijk meubilair, een muur behangen met koffiefilters ... 

Nadien wandelen we in de richting van de rivier de Dommel en zien we een standbeeld van twee spelende kinderen die haasje over doen. We merken op dat ze het in Nederland toch een beetje anders spelen dan bij ons. Wij staan met de kont gericht naar de springer maar hier is het net andersom. Marleen maakt zich de bedenking dat de gebogen persoon zijn hoofd niet omhoog moet doen want dan belandt hij met zijn gezicht recht in het kruis van de springer. 

We hebben zin in street art dus blijven we voor de brug en draaien links voor het water de straat in. Van hier hebben we een prachtig zicht op de oude indrukwekkende treurwilgen die langs het water staan. In de verte zien we reeds de Tramkade met muren vol graffiti. Achter het werkwarenhuis zien we gigantische silo’s die een paar jaar geleden helemaal zijn beschilderd.

Dit weekend vindt er een festival plaats en ze zijn bezig om alle kraampjes op te zetten. Straks wordt het hier een drukte van jewelste. De locatie leent zich in ieder geval want de oude Verkade fabriek is een inspirerende plek waar kunst, muziek, eten en drinken samenkomen. Hier en daar hangen wat bordjes met leuke spreuken.

We keren op onze stappen terug en wandelen in de richting van de Dieze. Aan de rand van deze gracht staan prachtige huizen. Hier wil ik wel een B&B. Ja als het zonnetje schijnt, en dat is het geval, moet je helemaal niet naar het verre Spanje voor een vakantiegevoel. Dat hebben we hier ook! Het is al half 1 wanneer we in het gezelligste deel van Den Bosch aankomen, de Uilenbrug. Hier krioelt het van de restaurantjes dus kiezen we een gezellig terrasje uit in de Karrestraat (Grand Café Carras) en zetten we ons in het zonnetje. We maken ons de bedenking dat we toch wel heel veel geluk hebben met het weer want in Antwerpen valt de regen met bakken uit de lucht. Marleen neemt een koude soep en ik ga voor kip terijaki op bruin boerenbrood. Marleen vraagt wat die dikke brokken zijn op mijn bord ... eh? Kip natuurlijk! Het smaakt en met ons buikje gevuld, zetten we de wandeling verder.

Via de Lepelstraat en de Molenstraat komen we bij het standbeeld van Zoete Lieve Gerritje. Het staat op een verlaagd plateau naast de Binnedieze. Het is eigenlijk een volksliedje dat betrekking heeft op Den Bosch. Het standbeeld van het zingend vrouwtje met naast haar een haan is niet echt mooi maar wel schattig. Van daaruit kan je met een bootje op de Dieze gaan varen maar dat doen we een ander keertje wel. We passeren een antiquair met op de eerste etage Brouwerij Boegbeeld waar ze het Kutbier verkopen. Op de affiche van dit blonde bier staat: Ze verft haar haar het liefst in een zo onnatuurlijk mogelijke kleur. Ze draagt veel make-up en tekent haar wenkbrauwen zoals ze dat zelf wil. Als ze langst komt scheuren op haar tomos, roepen alle mannen op zijn Bosch, ‘Ziet ze er goed uit Kut?’ Kutbier is een ode aan haar en aan het pareltje van het Bossche taalgebruik.  

Niet ver van hier, net buiten het centrum, bevindt zich de Bossche Broek, een prachtig natuurgebied. Om daar te komen moeten we het water over via een brug, dan de trap af naar een soort houten vlondertje dat ons onder een brug brengt. Het water is hier smerig dus letten we goed op dat we er niet in tuimelen. Zo arriveren we opnieuw aan water en daar zien we een vlot waarmee we zelf naar de overkant moeten varen. Verwoed begin ik aan het wiel te draaien en langzaam komt de ketting los. Halverwege neemt Marleen het over want het vraagt best wat kracht om het vlot naar de overkant te trekken. Een echtpaar dat aan de andere kant van de Dieze staat, slaat ons geamuseerd gade. De laatste loodjes wegen het zwaarst en gelukkig begint de man ook verwoed aan het wiel te draaien zodat we de laatste meters iets sneller vooruit gaan. Het natuurgebied is indrukwekkend en we zien veel reigers en andere vogels die hier in alle rust vertoeven. We wandelen er door en krijgen het plots heel erg benauwd. De temperatuur lijkt wel met vijf graden te zijn gestegen en we hopen dat dit niet de voorbode is van een onweer. Of zou het toch iets te maken hebben met de inspanning van daarnet?

Aan de andere kant van de Bossche Broek komen we terug in de bewoonde wereld. Net voor ik opnieuw beton onder mijn voeten heb, schuif ik uit .... in een hondendrol! Mijn geribbelde zool neemt de heerlijk geurende substantie met plezier in zich op. Beduusd zet ik me op een bankje en probeer ik verwoed alles met een stokje te verwijderen. De geur maakt me misselijk. Eens het klusje geklaard, steken we de baan over en zien we enkele opvallende figuren. Het zijn de verzonnen figuren van Jheronimus Bosch, oftewel Jeroen Bosch, de schilder uit de vijftiende eeuw die vooral surrealistische werken maakte. In het water een drenkeling die nog net zijn hoofd boven water kan houden en aan de kade een grappig figuur aan een kampvuurtje. Via de oude vestingmuur komen we in het Zuiderpark. Hier is het lekker koel onder de bomen.

We verlaten de natuur en komen midden in het centrum terecht op de Parade, één van de twee grootste pleinen in Den Bosch. Hier zijn er heel wat statige huizen te bewonderen maar het plein is gevuld met podia dus hier zal straks of morgen ook weer een soort festival plaatsvinden. Daardoor is het zicht op dé trekpleister van de stad, de Sint-Janskathedraal, niet optimaal. Toch zien we meteen dat het een indrukwekkend gebouw is. Vroeger tussen 1629 en 1810 een hervormde protestantse kerk maar nu katholiek. Het is een onvervalste parel van de Brabantse gotiek, een stijl die mij wel weet te bekoren ook al is het redelijk druk binnenin. Er zijn tal van luchtbogen met een groot aantal versieringen die doen denken aan kantwerk.

Eenmaal terug buiten op het plein is het moeilijk om een volledig beeld te krijgen van de immense kathedraal maar in een zijstraatje hebben we toch een mooi zijaanzicht. In de beschrijving van de stadswandeling staat dat we op zoek moeten gaan naar de engel met de telefoon. We bekijken elkaar bedenkelijk aan, want in die tijd waren er toch helemaal geen mobiele telefoons? Toch ga ik op zoek terwijl Marleen geamuseerd op me wacht. Ik wandel helemaal rondom de kathedraal maar er zijn zo veel ornamenten dat ik door het bos de bomen niet meer zie. Een schattig oud vrouwtje met fototoestel komt naar me toe en weet meteen waar ik naar op zoek ben. Zij zet me op het juiste spoor en dan zie ik hem, helemaal bovenaan op het dak. Het vrouwtje vertelt dat de engel geplaatst werd na de jarenlange renovatie. Het lijkt misschien gek maar de engel op de Sint-Janskathedraal kan daadwerkelijk gebeld worden. Voor tachtig cent per minuut kan je op het nummer 0900-7468526 een boodschap aan de hemel doorgeven. De opbrengst gaat naar het onderhoud van de kathedraal. Ik vraag me in stilte af of er nu werkelijk iemand zo gek is om het nummer te bellen. 

We houden ook wel van winkelen en Den Bosch is hiervoor een fantastische stad zo blijkt, maar we hebben vorig weekend al wat te wild gedaan in Breda dus laten we de vele kleine boetiekjes en leuke snuisterij winkeltjes in de Vughterstraat links liggen! We besluiten in plaats van te winkelen nog even iets te gaan drinken in een taartenwinkel waar ze ook pralines van leonidas verkopen. We kijken reikhalzend uit naar onze bestelde koffie en thee in de hoop dat er ook een pralineke geserveerd wordt, maar dat blijkt ijdele hoop. We bestellen dan maar een schaaltje pralines extra. Wanneer we onze voetjes genoeg rust bezorgd hebben, gaan we verder op ontdekking in de stad van Jeroen Bosch. 

De schilderstraat is een schattig steegje dat je niet zou verwachten in het drukke stadscentrum. Aan het eind ervan, zien we een immense muurschildering. Geen graffiti dit keer maar een schildering gemaakt met de echte authentieke Italiaanse frescotechniek. Uitgangspunt was Eva van Jeroen Bosch uit de tuin der lusten en het werd gemaakt door 9 leerlingen van de opleiding oude schildertechnieken. Heel indrukwekkend! Even later komen we bij het Oeteldonks Gemintemuzejum, oftewel het carnavalmuseum. Oeteldonk is namelijk de naam van Den Bosch in de carnavalsperiode.  Het is een van de belangrijkste feesten voor een Bosschenaar. Misschien een leuk museum voor kinderen maar niets voor ons.

We gaan op zoek naar de Jeroen Bosch tuin en vragen de weg aan een vader die met zijn zoon even pauzeert tijdens het fietsen. De vader zegt dat we naar links moeten, de zoon zegt dat we rechtdoor moeten. Iets in ons zegt dat we naar de jeugd moeten luisteren. Achter ons horen we vader en zoon nog even verder kibbelen hierover maar hij had dus gelijk. In het kleine parkje is het rustig. Buiten een groepje jongeren die op het gras ligt, is het er zo goed als verlaten. Er staan wat bankjes voor drie muren die bedekt zijn met surrealistische figuren. Ook al is de Jeroen Bosch tuin niet echt indrukwekkend het is een leuk intermezzo. 

Via een klein straatje komen we terug aan de immense kathedraal maar dit keer aan de voorkant. We blijven ons verbazen over de grootte ervan. Ik ben een snoeperke en meestal zou ik niet twijfelen wanneer ik een plaatselijke zoete lekkernij kan verorberen maar voor de Bossche Bol ga ik toch passen. Ik ben sowieso al niet gek van soezendeeg en dat dan nog eens gevuld met slagroom en overgoten met fondant chocolade, nee daar ga ik voor passen. Dan liever iets anders lekkers en dat is niet moeilijk want in de Hinthamerstraat passeren we een Italiaanse ijsbar ‘Gelateria Davide’. Bij het binnenkomen, is de meterslange toonbank de blikvanger, boordevol vers ijs in vele smaken, diverse ijstaarten en kleurige macarons. Toch even moeilijk kiezen maar ik ga voor de pistache en die is heerlijk smeuïg. Dat is echt genieten en een fijne afsluiter van een prachtige dag. 

Rotterdam: Oude Noorden - het ZOHO kwartier en het Schieblock

Eerste gedachte bij het wakker worden: Easyhotel is geen aanrader. Nu hou ik wel van wat zwoele salsa muziek wanneer ik ervan kan genieten op een zonovergoten terras maar wanneer ik tracht de slaap te vatten ervaar ik deze muziek eerder als enerverend. Het lijkt wel of er geen ramen in onze kamer staan en ik midden tussen de Caraïbische klanken vertoef. Het is al na middernacht alvorens het stil wordt. Na een half uurtje, ik zit net in mijn eerste slaap, beslist er iemand toch nog een deuntje op te zetten en alles begint opnieuw. Rond een uur of twee valt terug de stilte. ‘s Morgens is het de vuilniswagen en het helse verkeer dat me wakker maakt. Het was een korte nacht!  Gelukkig heeft Greta er geen last van gehad, het heeft zo zijn voordelen een beetje doof te zijn. We checken uit en gelukkig vraagt de dame aan de balie ons niet of we goed geslapen hebben, want anders zou ik toch even op mijn tong hebben moeten bijten, een welgemeend ja heerlijk kan er bij mij echt niet af. Tot ziens roept ze ons nog toe maar ik denk het niet! 

Ontbijten doen we bij Baker and Moore, op zo’n 240 meter van het hotel. Wanneer we de gezellige koffiebar binnenkomen, worden we vriendelijk verwelkomd en mogen we een tafeltje kiezen. De grote ruimte heeft een industriële look en is net als het personeel uitnodigend. Een knappe man met exotisch uiterlijk is helemaal afgestemd op zijn collega. Beide hebben ze het haar straks naar achter met een dotje boven op hun hoofd. Hij zorgt voor de drankjes, zij voor het eten. Het ontbijt bestaat uit twee sneetjes brood, lekker vers en dik gesneden met ham of kaas, een gekookt eitje en een croissantje. We krijgen er ook nog een glaasje vers fruitsap en een kopje koffie of thee bij. Meer dan voldoende om de dag te starten. Hun slogan: healthy, home made, fresh and delicious, doen ze alle eer aan. 

We besluiten vandaag de andere kant van Rotterdam te gaan ontdekken en nemen tram 8 naar de Zwaanshals. Van daaruit starten we een alternatieve wandeling, het Rotterdam aan de andere kant van het spoor. Op deze route geen grote highlights maar wel enkele verborgen parels. Rotterdam staat, ondanks zijn naam, bekend om de Maas en niet om de veel kleinere Rotte. De Rotte mag dan uiteindelijk stilletjes uitmonden in de Maas, pas in het Oude Noorden merk je dat de rivier waaraan de stad zijn naam dankt, nog altijd een vrij grote stroom is. Staand aan de kades is goed te zien dat deze buurt nooit gebombardeerd is geweest. Het Oude Noorden werd in de 19de eeuw gebouwd om het overvolle centrum te ontlasten. Het is een van de oudste wijken van de stad met mooie pleinen, oude bruggetjes en bruine buurtcafés. 

Vlak bij de Rotte zien we een voormalige brandweerkazerne waar momenteel een lokale bierbrouwerij gevestigd is. Aan ons is een bierproeverij niet besteed maar als je houdt van dit gele vocht dan is een bezoekje aan dit adres een must. Een van de bewoners in de straat achter de brouwerij is alvast fan want zijn terras puilt uit van de bakken bier.

Het is heel erg rustig in deze buurt. De huisjes zijn stuk voor stuk pareltjes en voor bijna elke deur groeien indrukwekkende stokrozen. Hier en daar ook prachtige graffiti aan de muren. Hier wonen heel wat creatievelingen en dat zie je aan alles. Heel mooi zijn de houten vogelhuisjes aan sommige gevels. 

Bij de legendarische bruine kroeg Café de Bel bevindt zich misschien wel de kleinste en meest bizarre kunstruimte van Rotterdam, het Roro Museum. Kunstenaar Rosa Peters en barman Romana begonnen met deze wisselvitrine in 2013. Iedere twee weken wordt op zondagmiddag een nieuw kunstwerk onthuld in de kleine glazen kubus aan de wand. We kunnen het niet van dichtbij bewonderen want het café is nog gesloten. Voor de deur zit er een ijsbeer in een vuilbak, op zich al een blikvanger in de straat. 

Wanneer we binnenstappen bij Arzu belanden we in de zevende chocolade hemel. Het is een klein tentje dat in hoofdzaak gekend is onder de jonge moslima’s uit de buurt. In de kleine toog liggen de chocoladebars uitnodigend klaar. Ze zien er niet alleen prachtig uit maar er zijn ontelbare smaken. Het is dus moeilijk kiezen. We gaan voor blue vanilla, red velvet en forrest fruit. Ze zijn stuk voor stuk heerlijk zacht, smeuïg en lekker zoet. Deze suiker-shot is voldoende voor de komende weken. 

Aangekomen in Rotterdam Noord, een voormalig station, kijken we onze ogen uit. De ruimtes onder het spoor, de Hofbogen, zijn mooi gerestaureerd en hier bevinden zich leuke boetiekjes, restaurants en cafeetjes. We passeren het hoofdkantoor van Man Met Bril Koffie. Hier schenken ze volgens velen ‘s lands lekkerste ‘bakkie pleur’. We nemen er even een kijkje en ook al ben ik dan geen koffiedrinker, de geur die in mijn neusgaten dringt is hemels. Ze branden hier zelf hun bonen en zoeken constant naar nieuwe heerlijke koffie blends. 

Begin 19^de eeuw besloot de welgestelde Geertruy Groenevelt dat ze een fortuin zou nalaten voor de bouw van een hofje waar bejaarden en ongetrouwde vrouwen konden wonen. Zo ontstond Vrouwe Groenevelt’s Liefdesgesticht. Het bestaat nu al meer dan 100 jaar en er wonen nog steeds mensen. We kunnen er jammer genoeg niet in maar loeren toch even door het hek. We merken op de belletjes aan de poort dat hier geen vreemdelingen wonen, alhoewel we toch in een buurt rondlopen waar de pita zaken, halal beenhouwerijen en Marokkaanse winkeltjes eerder regel dan uitzondering zijn.

Ondertussen zijn we beland in het ZOHO kwartier waar er zich allerlei moderne kantoorpanden bevinden. In dit gedeelte van de stad zou het meest bijzondere restaurant zijn en inderdaad verborgen op een klein pleintje komen we bij Gare du Nord. Het is een oude treinwagon en er wordt uitsluitend met biologische en plantaardige ingrediënten gekookt. Naast de wagon bevindt zich de pluktuin waar twee Rotterdammers met een ‘geitenwollensokken imago’ druk in de weer zijn. Waarschijnlijk niet mijn ding maar het is wel speciaal. 

Het dak van het Station Hofplein is een heus luchtpark. De helft bestaat uit een eetbare tuin waarvan de oogst door omringende restaurants wordt gebruikt. De andere helft van het groene dak is goed voor een wandeling over een 390 meter lange loopbrug die in 2015 werd opgeleverd. Slechts vier jaar geleden maar toch al aan renovatie toe. De gele verf kan best een opfrissing gebruiken. De singel is versierd met stukjes uit het gedicht ‘Mi have een droom’ van Ramsey Nasr. Het echt Rotterdams is voor ons een beetje Chinees. 

Het was een fijne wandeling in een stukje Rotterdam waar bijna geen enkele toerist komt. Jammer want tegenwoordig is het een van de hipste wijken van Rotterdam en onder locals een geliefd winkel en restaurantgebied. 

Opnieuw in het centrum van de stad aangekomen, besluiten we nog even wat te winkelen maar eigenlijk zijn we beiden doodmoe van twee dagen kuieren door de stad. Na een uurtje houden we het dan ook voor bekeken, laten we de prachtige stad aan de Maas achter ons en rijden we terug naar Antwerpen. 

Rotterdam - Oude centrum

Voor Greta’s verjaardag gaan we op citytrip naar de stoere havenstad Rotterdam. Ja ze heeft er even op moeten wachten maar eindelijk is het zo ver. De metropool aan de Maas charmeert me iedere keer weer door zijn eigen karakter en zijn markante stadsgezicht. Ik ben al vaak in Rotterdam geweest maar telkens om te shoppen dus misschien is het wel eens leuk om ook wat cultuur op te snuiven. 

Het is nog te vroeg om in te checken en we hebben gemakkelijke schoenen aan om te wandelen dus geven we ons over aan deze veelzijdige wereldstad aan de Maas. We wandelen eerst naar het Station want van daaruit begint er een stadswandeling. Het centraal station werd pas in maart 2014 opnieuw geopend na een periode van 4 jaar intense renovatie. Wat is het hier mooi! Als je dit vergelijkt met de stationsbuurt in Antwerpen, moet je gewoon vaststellen dat onze stad hier nog wat van kan leren. Het gebouw zelf is indrukwekkend en het spel van licht en ruimte in de puntzak constructie maken het tot een toonaangevend voorbeeld van moderne architectuur. Dagelijks passeren hier maar liefst 110.000 reizigers. 

De skyline van Rotterdam raakt steeds meer gevuld. Met voorsprong is het dan ook de hoogbouwstad van Nederland. Het Witte Huis geldt als de eerste Nederlandse wolkenkrabber ooit. Met zijn 42 m hoogte nu een klein duimpje tussen de grote broers als de Euromast (185 m) , Montevideo (152 m) en de Maastoren (165 m). Wat voelen we ons klein tussen al deze immense hoogbouw. 

De wandeling gaat in de richting van een groene boulevard en bij het monument van het verzet lopen we verder langst het water. Het zorgt voor een zen gevoel en we genieten volop. Onderweg passeren we het moderne bouwwerk van de Pauluskerk. Hier worden vooral daklozen, vluchtelingen en drugsverslaafden opgevangen. Aan het water zien we heel wat beelden van de internationale beeldencollectie van Rotterdam. Mooi vinden we ze niet maar het heeft wel iets, zoveel kunst in de stad. 

De wijk van het Museumpark steelt onmiddellijk mijn hart. In de achtertuin van het bekendste museum van Rotterdam, het Museum Boijmans - Van Beuningen is het werkelijk prachtig om te wandelen. Aan het einde van het park zien we een schattig Grieks kerkje en we besluiten er een kijkje te gaan nemen. We krijgen een instant Grieks vakantiegevoel. Er is net een dienst bezig en het kleine kerkje barst dan ook bijna uit zijn voegen. We worden verwelkomt met de woorden ‘kalimera’. Uiteraard verstaan we geen woord van wat de priester vertelt maar we vinden het charmant en blijven toch even luisteren. Blijkbaar zijn er heel wat Grieken in Rotterdam. 

Via de Kunsthal Rotterdam en het Natuurhistorisch Museum Rotterdam, arriveren we bij het grootste park van de stad. Het was voorbestemd om een slachthuis te worden maar de bevolking liet van zich horen en de bouwplannen werden afgevoerd. De tuin is ontworpen naar Engelse landschapsstijl. We bezoeken het Noorse Zeemanskerkje. Het is een soort opvangcentra voor zeelui, die daar hun godsdienstige plichten kunnen vervullen en zich ook in een plezierige omgeving kunnen ontspannen. Het bijgebouw wordt gebruikt voor bijeenkomsten van de Noorse gemeenschap in Nederland en er worden Noorse taalcursussen verzorgd. In het winkeltje zijn Noorse producten te koop. 

Aan de grote vogelkooi wandelen we rechtdoor naar de Euromast. Deze werd gebouwd ter gelegenheid van de Floriade. In 1960 werd de scheepsmast geopend. Met zijn hoogte van 185 m is de Euromast het hoogste gebouw van Rotterdam. Aan de zijkant bengelen wat mensen aan een koord, zij hebben geen last van hoogtevrees. 

Een ander mooi plekje in Rotterdam is de Veerhaven, een jachthaven die omgeven is door historische gebouwen. Vele eeuwen terug was dit een haven voor de veerboten naar de andere oever van de Nieuwe Maas, vandaar de naam.  Aan de Wilhelminakade zien we veel oude pakhuizen die verbouwd werden. Hier lag de brandgrens in 1940. Tot hier stond Rotterdam dus in brand. Het was 14 mei 1940 en op een kwartier tijd werd het hart van de stad weggeveegd door een bombardement met als trieste balans: 800 doden, 25.000 woningen, 14.000 gebouwen vernield en een brand die dagenlang na smeulde. 

Van hieruit hebben we een prachtig zicht op de Erasmusbrug. Deze brug over de Nieuwe Maas is 802 meter lang. De Rotterdammers noemen de brug De Zwaan omdat de witte pyloon, die zelf ook 139 meter hoog is, doet denken aan een zwanenhals. Ze werd in 1996 officieel geopend. Met zicht op deze prachtige brug, zetten we ons op het zonnige terras van Restaurant Zenne waar de Griekse uitbaters ons vriendelijk verwelkomen. Op de kaart van dit Griekse restaurant staat eigenlijk weinig Grieks, wel Spaanse gehaktballetjes en oer-Hollandse kroketten. We gaan voor dit laatste en ze smaken heerlijk. 

We volgen de kade verder tot aan het Monument De Boeg. Dit oorlogsmonument is 46 m hoog en is een eerbetoon aan de 3.500 zeelieden die het leven verloren in de tweede wereldoorlog. Het monument stelt de boeg in de golven voor en dateert van 1957. In 1965 werd een bronzen beeldengroep toegevoegd.

We wandelen verder tot aan de Nieuwe Leuvebrug bij de historische haven van Rotterdam. Hier zien we oude schepen, kranen en werktuigen. En daar zie, het Witte Huis! Zijn we wel in Rotterdam? Ja hoor maar het Witte Huis ziet er wel iets anders uit dan de Amerikaanse variant. Het werd gebouwd eind 19^de eeuw in art nouveau stijl en was met zijn 42 m hoogte, de eerste wolkenkrabber van Nederland. Op de gevel vind je sculpturen van vooruitgang, nijverheid, handel, zeevaart, landbouw en arbeid. Dat het 11 verdiepingen tellende gebouw een lift heeft was voor die tijd uitermate modern. Het overleefde het bombardement in 1940.

Dan komen we bij de kubuswoningen, een icoon van de stad en een combinatie van sociale woningbouw en verfraaiing. Het was een idee van de Amsterdamse architect Piet Blom. Hij zag de kubuswoning als een boom en het geheel als een bos. Er zijn 38 woningen in totaal en je kan er zelfs eentje bezichtigen. Ik heb dit al eens gedaan dus Greta gaat even alleen een kijkje nemen terwijl ik me op een bank in het zonnetje zet. De kubus rust met één punt op een betonnen zeshoekige onderbouw. De aparte vorm vraagt inventiviteit qua gebruik en inrichting.

De kubussen zijn gelegen vlak aan de centrale Marktplaats bij de Nieuwe Markthal. Aan de buitenkant is het een grote boog van 40 meter hoog, binnenin een indrukwekkende ruimte waarin kraampjes, winkels, cafés en restaurantjes zijn ondergebracht. Hier kunnen de inwoners van Rotterdam inkopen doen en socializen tegelijkertijd. Het foodwalhalla is 7 op 7 geopend. We vergapen ons aan de kunstige wanden bestaande uit ruim 4.000 platen in aluminium die door de Nederlandse kunstenaar Arno Coenen van tekeningen en afbeeldingen werden voorzien. Niet alleen qua vorm maar vooral vanwege het bijzondere plafond: de Hoorn des Overvloeds. Zo indrukwekkend zag je het zelden. De kleurige beschilderingen, je blijft ernaar kijken. Het is het grootste kunstwerk van Nederland, gemaakt door Arno Coenen en Iris Roskam. Het wordt zelfs ‘De Sixtijnse kapel van Rotterdam’ genoemd. Wist je dat dit kleurrijke geheel op de binnengevel uit 400.000 megapixels bestaat? En dan het eten natuurlijk. Want daar is hij voor gemaakt. Goedkoop is het niet, maar als je er bent snap je meteen waarom. Hier is echt zorg aan besteed. Het gaat om kwaliteit, niet om kwantiteit. De markthal is werkelijk ingenieus want het aanvoeren van goederen gebeurt ondergronds. Er zijn buffers en driedubbel glas aangebracht waardoor de bewoners van de appartementen bovenaan in de markthal geen last hebben van het lawaai. 

We hebben uiteraard geproefd en gekeurd en ik zou me hier suf kunnen kopen en eten. Het is helemaal mijn ding, het mediterrane, het oriëntaalse, het wereldse. Ik hou ervan! Toch nog even enkele pasteis de nata kopen want een dessertje gaat er altijd in! 

De laatgotische Laurenskerk is het enige monument in Rotterdam dat dateert uit de middeleeuwen. Voltooid in 1646 maar na het bombardement van mei 1940 volledig heropgebouwd. Het gebouw staat schots en scheef, gelukkig heb ik niets gedronken anders zou ik denken dat het aan mij ligt. Aan het Grotekerkplein komen er zwoele klanken onze richting uit. Een latin groepje zorgt er voor ambiance en de kleine dansvloer voor het podium is gevuld met enthousiaste tango dansers. We blijven even staan kijken in de schaduw van het Erasmus monument.

Ondertussen zijn we aangekomen in de Lijnbaan, dé shoppingstraat van Rotterdam maar we wijken even af naar het stadhuis en het postgebouw. Beide gebouwen stammen uit de Art Deco periode. Het stadhuis is één van de weinige gebouwen dat de bommenregen overleefde. We wanen ons even aan de Antwerpse leien want ook hier lijkt het wel een bouwwerf. Na bijna 10 km wandelen, vinden we dat onze voetjes wat rust hebben verdiend dus zetten we ons voor een drankje op een zonnig terras. Daarna wandelen we naar ons hotel om in te checken. We logeren in het EasyHotel Rotterdam City Centre (Westblaak 67). De kamer is klein, modern en luidruchtig. Gelukkig heb ik oorstoppen bij en kan greta haar hoorapparaat straks uitdoen.

‘s Avonds dineren we bij Caffe Italia, een echte Italiaan waar de pasta nog zelf gemaakt wordt. We proeven de verse ingrediënten en de bediening is vriendelijk. Aan de muur een prachtige zwart wit foto uit West Side Story. Met ons buikje goed gevuld, maken we nog een prachtige wandeling naar de Erasmusbrug. Daar gaan we nog iets drinken op het terras  van Prachtig, dat trouwens zijn naam niet gestolen heeft want hier aan het water is het werkelijk prachtig. De mooie avondzon legt een indrukwekkende gloed over de kade en doet het water schitteren. Hier neem ik nog een heerlijk dessertje, moet kunnen op vakantie niet? Moe maar voldaan gaan we terug naar ons hotel voor een hopelijk zalige nacht.