De herfst heeft plaatsgemaakt voor de winter en dan gaan we traditiegetrouw naar ons geliefde Gransdorf. Papa kan jammergenoeg niet mee vanwege een pijnlijke kuit. Vanuit Merksem rijden we naar onze jaarlijkse koffiestop aan het tankstation in Barchon waar we iedereen ontmoeten. In tegenstelling tot vorig jaar zijn we bijna terug voltallig. Enkel Thomas, Inge, Greta en Jef zullen we pas in Bitburg zien want hun auto staat nog in de garage. We maken tijd voor een ochtendkoffie en een babbeltje en rijden van daaruit naar Bitburg voor de lunch.
In de Bit Stube is er niet veel volk dus ik maak me de bedenking, als Inge en Thomas wat sneller rijden, kunnen ze straks misschien toch nog aanschuiven. Wij hebben net ons eten wanneer ze binnenkomen. We wachten op elkaar en wandelen dan nog even door het stadje, waar de kleine kerstmarkt al staat. Jammergenoeg regent het dus echt aangenaam is het niet. We trekken al snel naar Hotel Zum Holzwurm. Wanneer de kamers verdeeld zijn, pakken we uit en gaan we aan tafel. Eerst krijgen we een koude schotel en als hoofdgerecht rode kool, ribbetjes, rundswangen, späzle en kroketjes en als dessert apfelstrüdel met vanillesaus.
De volgende ochtend steken we de voetjes onder tafel voor een heerlijk ontbijtje en trekken dan de natuur in. We hebben ons weer voorbereid op een eindeloze zee van eeuwig groen in de uitgestrekte naaldbossen van dit kleine gehuchtje. Wanneer we bijna het dorp uit zijn, zien we een bont lappendeken dat zich voor ons uitstrekt. Goud, oranje, okergeel, kastanjebruin en nog allerlei andere kleurschakeringen maken dit landschap zo feeëriek. Een dikke nevel omsluierd het bos. De schaapjes in de wei lijken geen last te hebben van de koude. Vandaag is het alvast droog maar het lijkt wel of er zit sneeuw in de lucht. Liliane wandelt dapper het eerste stukje mee maar haakt af voor we het bos inwandelen. De oudste van de groep wandelt ons echter allemaal naar huis. Vierentachtig maar nog fit als een jong veulen.
In het bos genieten we van de stilte en de natuur. We zijn hier ver weg van het lawaai van de wereld, geen industrie, geen vervelende luide autowegen, enkel vogelgeluiden, ons eigen geroezemoes en een sporadisch klokkengeluid van de dichtstbijzijnde kerktoren. Er zijn opnieuw heel wat bomen gesneuveld in vergelijking met vorig jaar en er zijn er nog enkele die een merkteken kregen. Die zullen kortelings ook tegen de vlakte gaan. Vandaag geen gril in de grote blokhut aan de rand van het bos maar we houden er wel halt voor een korte tussenstop. Jan is weer van de partij dus dat betekent drank, veel drank! De borrelglaasjes worden bovengehaald en gevuld. Dat vergezeld van een heerlijk koekje, onze dag kan alvast niet meer stuk!
Na onze wandeling, stappen we de warmte van Zum Holzwurm binnen. Er hangt hier een gemoedelijke sfeer vanwege locals en wandelaars die hier zij aan zij zitten. We verwarmen ons aan een grote tas thee en wie flink gewandeld heeft moet ook flink eten. Daar wordt zoals steeds door gastvrouw Birgit voor gezorgd. Vlees, veel vlees zoals steeds … Haar schotels zijn wederom groot genoeg om een heel leger te voeden.
Deze namiddag trekken we naar Oberkail. We wandelen er naartoe door de velden. Kerstmarkten, ik heb daar een dubbel gevoel bij. Het is er meestal mega druk maar de sfeer, de lichtjes, de muziek, lekkere hapjes en drank, daar komt een mens toch van in feeststemming. Alhoewel ik er nu, na de terreuraanslagen op kerstmarkten de voorbije jaren, wel meer bij stilsta dat deze feestelijke sfeer zo kan omslaan in een tragedie. Ik denk dan aan al die mensen die lachend glühwein stonden te drinken, of gezellig kuierend tussen de kraampjes dachten aan het komende kerstfeest. En ik weet zeker dat dat feest, of ze nu gewond waren of niet, voor hen nooit geen feest meer zal zijn. Maar ik probeer het van me af te zetten want ik weet wel dat ik nog altijd veel veiliger ben dan zoveel andere mensen op de wereld. Mensen die niet weten of ze de volgende dag nog zullen leven, hun familie nog zullen hebben of hun huis.
Deze kerstmarkt is echter zonder risico. In dit kleine dorpje kent iedereen, iedereen en de kraampjes zijn ook niet zoals op de meeste kerstmarken. Hier zijn het vooral de locals die zelfgemaakte kerstspullen verkopen. Er zitten wat oude vrouwtjes aan een spinnenwiel, de Sint loopt er rond en de geur van kaneel dringt in onze neusgaten. We zoeken naar de schuur waar Birgits zuster schnaps verkoopt. Hier worden we getrakteerd op een Apple shörle, met of zonder alcohol. Voor diegenen die willen, is er ook heerlijke taart. Dat kunnen ze wel die Duitsers! Een kinderkoor zingt kerstliederen en wanneer we de markt verlaten, lijkt het wel of alle inwoners uit de naburige dorpen, naar hier zijn afgezakt.
Terug in het hotel is het alweer bijna tijd om te eten. Deze keer een bloemkoolsoepje en daarna een schnitzel met aardappelpartjes, erwtjes en wortelen. Ook het dessertje is weer lekker, een speculooscreme met kleine zwarte pruimpjes. Met een volle maag gaan we de nacht in.
Wanneer de laatste dag is aangebroken, splitst de groep zich na het ontbijt weer op. De helft blijft binnen boekjes lezen en wij gaan opnieuw wandelen. Conversaties in de natuur, ze leveren de beste gesprekken op. Het geeft je hoofd letterlijk zuurstof.
Door de velden, via het bruggetje en de bloemmolen naar de kerk op de top van de heuvel. Al wandelend op de heuvelrug met Gransdorf aan onze voeten, komen we aan het bankje bovenaan de trappen.
Hier houden we nog een laatsten borrelstop en worden de flessen geledigd, nog een laatste koekje genuttigd en dan wandelen we terug naar ons hotel voor een laatste middagmaal. Een lekker bouillonnetje verwarmt ons en is een goed voorafje voor wat volgt, namelijk kip met frietjes. Na de lunch nemen we afscheid en rijden we terug naar huis.
