Roses

We rijden vandaag naar de toeristische badstad Roses. De voormalige oude Griekse kolonie Roses ligt aan een pittoreske baai met een indrukwekkende omringende natuur. De kustplaats heeft witte zandstranden, 16e-eeuwse vestingwerken en een megalithische tombe. We parkeren de auto op een gratis parking en starten onze wandeling richting de baai. We wandelen op de prachtige boulevard die omzoomd is door tal van palmbomen, richting de pittoreske haven. De zon schittert in het azuurblauwe water waarin visjes vrolijk rondzwemmen. Het water is hier zo helder dat we helemaal tot op de bodem kunnen kijken. Hier en daar staat er nog een vervallen kanon. We hebben wederom een staalblauwe hemel en er is hoegenaamd geen zuchtje wind te bespeuren. Papa die vroeger het liefst in de schaduw wandelde, geniet nu van de warme stralen op zijn gezicht. 

We stappen terug in de tijd en verkennen de opmerkelijke Citadel van Roses. Dit oude fort dateert uit de 16e eeuw en getuigt van de rijke geschiedenis van de stad. Aan de ingang krijgen we een plannetje mee. Vervolgens wandelen we tussen, langs en door verschillende delen van gebouwen en ruïnes van wat ooit een bloeiende stad is geweest. De grote witte letters die de naam van de stad vormen, vind ik een beetje misplaatst maar nu ze er toch staan, poseer ik toch maar even. Blijkbaar worden hier in de zomer ook concerten gegeven. 

Terwijl papa zich even op een bankje zet, klim ik naar boven om een kleine wandeling te maken op de versterkte muren. Het uitzicht is niet echt de moeite want de huizen versperren het zicht naar de zee. Van boven heb je wel een goed zicht op hoe groot de citadel ten tijde van de Griekse beschaving in de vierde eeuw voor Christus, wel niet geweest is. Ik probeer me de veldslagen die hier lang geleden werden uitgevochten in te beelden. De Citadel herbergt ook een archeologisch museum, waar we artefacten uit verschillende periodes kunnen ontdekken Geïnteresseerden kunnen hier meer te weten komen over het verleden van Roses maar wij laten het voor wat het is. Aan de overkant van de zaal is er een fototentoonstelling die ons meer weet te boeien. 

We lunchen bij restaurant Mar y Vent, gelegen aan de boulevard. Het heeft een tof eigentijds interieur en voelt qua stijl een beetje mediterraans aan. Op de kaart staan heerlijke Catalaanse gerechten. maar ook tapas in overvloed. Wij zetten ons op het terras en eten inktvis. Deze is zacht als boter en helemaal niet taai.

Tijdens het kuieren door de stad komen we af en toe opmerkelijke graffiti tegen. Pa draait soms wel eens met z’n ogen wanneer ik weer een exemplaar heb gespot dat hij niet echt mooi vindt. In de Santa Maria de Roses genieten we van een moment van rust. Het is een oude middeleeuwse kerk die langs buiten mooier is dan binnen. Boven de hoofddeuropening bevindt zich een paneel met een rondboogvormige opening. In deze opening is het beeld van de Maagd Maria te zien. 

De stad kan ons niet echt bekoren want wij houden meer van pittoreske huisjes, gezellige pleintjes en veel groen. Dit alles is hier niet te vinden. Het leven speelt zich hier echt meer af aan de boulevard en daar is het dan weer super toeristisch. Aan het eind van de boulevard staat de vuurtoren van Roses en helemaal boven op de top staat het Castillo de Trinitat, een 5 puntig stervormig kasteel. We hebben beiden geen zin in de klim dus bewonderen we het van op een afstandje. 

In de late namiddag rijden we opnieuw naar Cadaques om de dag af te sluiten met een ijsje van ons favoriete ijssalon. Het is nu aanzienlijk kalmer dan gisteren. Het is duidelijk dat voor de Spanjaarden de werkweek weer begonnen is. 

Portlligat

Redelijk geslapen maar opgestaan met een pijnlijke rug. Gisteren avond voelde ik al dat de matras niet zo goed was als die van de voorbije nachten en ik heb gelijk gekregen. Hopelijk wandel ik dat er vandaag uit. Het was redelijk koud in de kamer maar gelukkig lagen er dekentjes in de kast. Het is volle zon vandaag en in tegenstelling tot gisteren is het nu windstil. We hebben dus geen vestje nodig wanneer we gaan ontbijten. Het is 8 uur en nog rustig op straat,  iedereen slaapt nog. We passeren een kleine koffieshop die er heel erg gezellig uit ziet. Blijkt het een halal zaak te zijn maar de broodjes met jamón zijn er heerlijk. We weten in ieder geval hoe het beestje dat we nu aan het eten zijn, geslacht werd. Hier komen we morgen opnieuw!

De bekendheid van Cadaques nam een toevlucht toen surrealistische schilders en schrijvers zich in het stadje begonnen te vestigen.  Onder meer Dali, Picasso, Miro, Lorca en Chagall gebruikten het bijzondere licht, de kunstzinnige vormen van Cap de Creus en de wonderschone natuur al als inspiratie voor hun werken. Hoewel al deze kunstenaars onze wereld reeds hebben verlaten, is een deel van hun levenswerk nog altijd te bewonderen. Zo is de woning van Dali in het nabijgelegen Port Lligat tegenwoordig een museum.

Alhoewel het slechts een wandeling is van enkele kilometers, nemen we toch de auto want ik ken de omgeving en weet dat er veel klimwerk bij komt kijken. We moeten de berg over om tot in Portlligat te geraken. Plan is om papa beneden in de baai af te zetten en dan opnieuw de berg op te rijden naar de parking. Het blijkt echter een éénrichtingsstraat en dat was ik even vergeten. Gelukkig bevindt zich na de splitsing naar de baai een hotel met een lege parking. Er staat wel ‘enkel voor hotelgasten’ maar we trekken toch onze stoute schoenen aan en zetten ons hier. Het is nu niet dat de parking vol staat en er is ook geen bareel.

We hebben tickets om 10u30 maar moeten er om 10 uur al zijn want er kunnen maar 8 mensen tegelijkertijd het museum binnen. Op die manier weten ze dat de mensen komen opdagen en vallen er plekken weg dan kunnen deze ingenomen worden door toevallige voorbijgangers. Ze handhaven hier dus een streng tijdslot. Het is een steile weg naar beneden en pa krijgt het al benauwd bij de gedachte dat hij hier straks weer omhoog moet. Maar dat zijn zorgen voor later. In de baai is er nog niemand dus het is hier zo vroeg in de ochtend zalig vertoeven. Bootjes dobberen op het water, vogeltjes fluiten erop los en een eenzame visser start zijn bootje.

De excentrieke kunstenaar, Salvator Dali (1904 – 1989) bracht samen met zijn vrouw Gala een groot deel van zijn leven door in Portlligat. Hij beschouwde zijn villa als levend wezen dat met hem meegroeide en zich steeds verder ontwikkelde. Initieel kocht hij één vissershuisje en na verloop van tijd werden dat er twee en daarna drie. Beetje bij beetje breidde zijn huis uit. De witte villa oogt langs buiten in ieder geval redelijk groot maar niets is minder waar. We zien overal wilde poezen en een dame komt ze net eten geven. Ja Spanje is echt katvriendelijk en dat doet mijn kattenhart goed!

Om klokslag 10u30 mogen we binnen. We starten in het eerste huisje in de kleine hal waar een ijsbeer het eerste is wat we zien. De kamer ernaast is de living met bijhorende bibliotheek die uitgeeft op het terras waar Dali een soort opening heeft gemaakt met zicht op het kleine haventje.

Op het tweede niveau komen we in Dali’s werkplaats waar hij zelf een elektrisch systeem heeft bedacht dat op en neer gaat. Op die manier kon hij gewoon in zijn zetel blijven zitten en ging het schilderij waaraan hij werkte omhoog en omlaag. Hier schilderde de kunstenaar 7 op 7 gedurende 10 uur per dag. De twee schilderijen in de werkplaats zijn de enige echte Dali kunstwerken die hier hangen. Ze zijn onafgewerkt omdat Dali gestopt is met schilderen toen Gala stierf. Hij vertrok uit Portlligat en kwam er nooit meer terug.

Geniaal is de spiegel in de zitkamer waarin de zon weerkaatst van zodra die opkomt. Op die manier zag Dali als eerste elke ochtend de zon opkomen in zijn slaapkamer die er vlak naast ligt. Hij hield er ook van gewekt te worden door het geluid van vogels en krekels dus liet hij een grote kooi zetten voor enkele kanaries en een klein kooitje aan de muur voor een krekel. De rondleiding geeft ons een bijzondere inkijk in het leven van Salvador Dalí. Ik ben hier uiteraard al eens een keertje geweest maar toch zie ik nu weer andere dingen dan de vorige keer. 

Wanneer we door alle kamers zijn gelopen, komen we in de tuin. Het eerste stuk werd aangelegd met een zwembad en aan de zijkant een kleine fontein met daarachter een zetel in de vorm van roze lippen. Deze zijn geflankeerd door pirellibanden. 

Het tweede stuk bestaat uit een olijfboomgaard waartussen Dali allerlei leuke objecten heeft geplaatst, zoals het steeds terugkomende ei. Op het hoogste punt in de tuin staat er een huisje waar we een film over Dali’s leven kunnen volgen. Alle stoelen zijn bezet dus besluiten we even te wachten. Wanneer er twee mensen opstappen, gaan wij zitten. Na enkele seconden begint de film opnieuw maar deze keer echter in het Spaans. Niet erg, dan kijken we alvast nu en blijven bij de Engelse versie nog eens zitten. Echter, na de Spaanse versie volgt de Franse. Dat is al iets beter maar we besluiten toch te blijven zitten om uiteindelijk de Engelse te kunnen volgen. Groot is onze teleurstelling wanneer aan het eind opnieuw wordt overgeschakeld naar het Spaans. We stappen dan maar op.

Na het bezoek Klauteren we terug naar boven en rijden we vervolgens weer naar Cadaques waar we gaan lunchen bij El Sueno en een droom is het! De tinto verano brengt ons in een zachte roes en de sappige kip met Spaanse pepers naar de hemel. We hebben heerlijk gegeten en besluiten aan de haven nog een dessertje te nemen. Die crèmerie  van gisteren wil papa ook wel eens uitproberen. 

Daarna gaan we op een bankje zitten en genieten we van het zacht kabbelende water, zicht op de bootjes en een verliefd koppeltje dat een heuse filmmaraton houdt. Ook aanschouwen we een leuk tafereeltje van de plaatselijke duiven. Een vrouw legt wat eten op een steen maar de duiven maken geen schijn van kans wanneer een grote meeuw de rust komt verstoren. De dame kan het niet aanzien en jaagt de meeuw weg. Ze blijft op wacht staan zodat de duiven vrij spel hebben. Mooier kan het leven toch niet zijn en we dromen beiden van een appartementje hier in de baai … nu nog de lotto winnen!

In de late namiddag wandelen we terug naar ons hotel om wat te rusten. 

Cadaques

Wanneer we gaan ontbijten voelen we onmiddellijk dat het een pak frisser is dan de dagen ervoor. Er waait een stevig windje. Het is zaterdag en heel erg rustig in de straten van Figueres. We starten de dag met ons favoriete ontbijt: sinaasappelsap voor mij en koffie voor papa met elk een pan con tomate met jamón. Vandaag zetten we onze reis verder dus checken we uit.  Het is de tweede keer dat ik over de smalle weg naar Cadaques rijd. De weg omhelst de heuvels als een fijne sliert en na elke bocht is de volgende bocht er alweer. Ook al worden sommige mensen hier duizelig van, ik rijd hier graag omdat deze weg door de bergen me op de een of andere manier melancholisch maakt. Het is maar een half uurtje rijden naar de vroegere verblijfplaats van Dali. 

In Cadaques aangekomen gaan we op zoek naar Hotel Tarongeta waar we voor de komende 3 nachten geboekt hebben. Er is gelukkig parking aan het hotel en deze keer toch iets ruimer dan die van Figueres. We kunnen nog niet inchecken dus trekken we de stad in. Al snel wordt duidelijk dat papa het volledige stadje niet zal kunnen ontdekken want de smalle straatjes die allemaal uitkomen op de baai, zijn steil en de hobbelige, met stenen geplaveide steegjes maken het moeilijk om te lopen. We slenteren wat rond, snuiven de mediterrane sfeer op en ploffen voldaan van alle indrukken neer op een van de gezellige terrassen bij het strand.

Aan de promenade overheersen modernistische gebouwen, die gebouwd zijn door zogenoemde Americanos. Deze voormalige inwoners keerden terug uit Amerika na rijkdom vergaard te hebben en lieten huizen bouwen met elementen en motieven uit de Cubaanse stijl. Het meest bijzondere modernistische gebouw is Casa Serinyana, dat vanwege haar blauwe keramiek en kunstige smeedwerk ook wel ‘La Casa Blau’ wordt genoemd.

Bij het toeristisch bureau heb ik een plan gehaald en er blijken twee musea van Dali in het stadje te zijn. Terwijl papa even op een bankje uitrust, ga ik op onderzoek zodat we gericht naar de toeristische plekken kunnen wandelen en hij niet te moe wordt. Het eerste museum heb ik snel gevonden dus ga ik hem halen. Het is best een stevige klim maar we doen het op een rustig tempo. Het illustreren van meesterwerken uit de literatuur was net zo belangrijk voor de kunstenaar als schilderen. Dalí verzamelde meer dan 4.000 boeken in zijn huis. De tentoonstelling in de Espai Dalí laat op drie verdiepingen zien hoe hij deze wereld van verhalen in zijn eigen werken verwerkte. Hij illustreerde boeken zoals Alice in Wonderland, Don Quichote, Faust etc … 

Ik verwonder me over de grote hoeveelheid werken die hier tentoongesteld zijn. Dali’s favoriete graveertechniek was kopergraveren, wat hij tot in de puntjes beheerste. Later combineerde hij de litho’s ook met aquarellen en collages. Maar Gala, zijn vrouw en manager, was ervan overtuigd dat olieverfschilderijen veel beter verkochten. Sinds Dalí Gala ontmoette, schilderde hij daarom alleen nog in olieverf op doek.

Het tweede museum ligt op slechts 200 meter van het eerste maar opnieuw moeten we klimmen. Hier zien we een grote collectie foto’s van Dali zelf, genomen in zijn huis hier in Cadaques. Ook foto’s van Gala en vrienden. Ondertussen is het bijna 1 uur en besluiten we te gaan lunchen. We hebben een gezellig restaurantje gezien daarstraks waar zarzuela op de kaart staat, papa’s lievelingsgerecht. Het is gezellig zitten in restaurant La Gambina en de bediening is voortreffelijk, niet verwonderlijk dat de prijzen hier net iets hoger liggen dan elders. Het eten dat geserveerd wordt is heerlijk! 

Na de lunch gaan we inchecken en papa besluit even wat te rusten op de kamer terwijl ik terug het stadje induik. Cadaques staat vol fotogenieke witte huizen, voorzien van blauwe luiken en mooie balkons. In het doolhof van steegjes in de oude stad hebben sommige bougainvilles hun kleur al verloren maar hier en daar zie ik toch nog wat felroze exemplaren. Verbazingwekkend dat ik hier niemand tegenkom. Iedereen blijft hangen in de baai op de vele terrasjes of met de voeten in het water. Nochtans zijn er hier ook wel kleine artisanale winkeltjes en de uitbaters zijn wat blij met mijn komst. 

Helemaal op de top torent de dorpskerk Santa Maria de Cadaqués uit boven de huizen en ik zie ze dan ook al van ver. Ik besluit naar boven te klimmen om een kijkje te gaan nemen. De stevige klim naar de 16e-eeuwse kerk is de moeite zeker waard. Eenmaal boven wacht me een schitterend uitzicht over de stad en de baai. Een gitarist speelt een prachtige melodie en ik ga even op een muurtje zitten, want ik ben een beetje stoned van verliefdheid. Ik kijk naar het strand beneden, de spelende kinderen in de zee en de bootjes in het helderblauwe water. Even genieten van het moment! Wanneer ik uitgerust ben, neem ik binnen een kijkje. Het is een donkere kerk maar het barokke altaar is prachtig. Door de kleine glasramen schijnt het zonlicht een beetje naar binnen.

De kleine details maken Cadaques tot een bijzondere plek. Werkelijk elk luikje, dekseltje of deurtje werd omgetoverd tot een kunstwerkje. Ook dit roestige luikje kreeg een make-over, geweldig toch! Op elke hoek van de straat hangt wel een mooi schilderijtje.  Bijzondere streetart! Wat mij hier overkomt, dat heb ik niet vaak. Het dorpje heeft de charme van vroeger echt behouden. De traditionele vissershuisjes, authentieke vissersbootjes en smalle straatjes alsook de prachtige baai geeft me het gevoel door een ansichtkaart te lopen. Er heerst een nostalgische sfeer in dit dorpje, die op weinig andere plekken te vinden is.

Ik besluit om even rond de idyllische baai achter het Nationaal Park Cap de Creus te wandelen. Kunstenaars als Picasso en Dalí voelden de inspiratie hier stromen en besloten zich in Cadaques te vestigen. Er is een klein ijssalon dat artisanaal ijs verkoopt en daar kan ik even niet aan weerstaan. Ik voel me wel een beetje schuldig nu ik alleen zit te genieten van dat lekkere ijsje terwijl papa in het hotel op me zit te wachten. Misschien moeten we hier morgen nog maar eens langsgaan want het ijs is echt geweldig. De lekkerste ijsjes zijn de artisanale en dat staat er hier ook bij. Hoe minder chemisch en fel de kleuren er uitzien, hoe kwalitatief beter ijs het is. De pistache is heel licht van kleur en smaakt dan ook heerlijk.

Na dit kleine intermezzo wandel ik verder langs de mooie promenade. Het zicht op het azuurblauwe water en de witte huisjes in de verte is adembenemend. De kustlijn wordt hier iets grilliger en daar hou ik wel van. Verliefde stelletjes zitten op een bankje dat uitkijkt over het water, toeristen poseren met zicht op de stad en op de talrijke strandjes beneden spelen kinderen in het water. Ik zet me ook even op een bank om gewoon nog even te genieten alvorens terug te wandelen naar het hotel.

Pubol - L’Escala

We ontbijten opnieuw buiten het hotel en gaan daarna met een bang hartje naar de parking. Gelukkig is er nu wel plek genoeg om te draaien en kan ik vlot de parking verlaten. We rijden vandaag naar Púbol, een klein, onopvallend dorpje, ver weg van de glamour van de grote wijde wereld. We rijden langs uitgestrekte velden en arriveren in het uitgestorven dorp rond kwart na tien. Wanneer we door de poort wandelen, zien we echt helemaal niemand. Sommige huizen zijn compleet vervallen, andere dan weer heel goed onderhouden.

De kerk is gesloten maar liefhebbers van het christelijk geloof kunnen wel nog een donatie geven voor de restauratie ervan. Ik verbaas mij er steeds over dat er toch nog veel mensen zijn die dat doen. Aan de kerk staan twee bankjes dus zetten we ons even tot het museum open gaat om 10u30. Er staan al wel wat mensen maar het is er geen drukte van jewelste zoals op de andere Dali locaties en dat is wel fijn. 

In 1968 gaf de wereldberoemde surrealist Salvator Dali zijn muze en vrouw eindelijk het kasteel dat hij haar al lang had beloofd. Ze had hem er vaak genoeg aan moeten herinneren. Het oude kasteel was in een behoorlijk vervallen staat, dus Dalí ontwierp niet alleen het interieur, maar liet het ook volledig renoveren en verbouwen. Het hele kasteel is eigenlijk het werk van de kunstenaar, ook al wou Gala initieel niet dat hij zich ermee bemoeide. Hij maakte een indrukwekkende zoldering in de living maar ook de andere kamers spreken tot de verbeelding.

Gala beheerde zijn leven en zijn kunst, begeleidde en promootte hem. Zij was de drijvende kracht achter de surrealist en had een grote invloed op zijn werk. Hoewel Dalí een briljant kunstenaar was, was hij vaak totaal ongeschikt voor eenvoudige, alledaagse dingen. Het was een heel speciaal soort liefde die het onwaarschijnlijke koppel verenigde.

Dalí was zijn hele leven bang voor seks en vreesde dat hij zou sterven. Dit trauma is terug te voeren op de twijfelachtige houding van zijn vader ten opzichte van fatsoen en moraal, die de kleine Salvador probeerde op te voeden met weerzinwekkende foto's en boeken over seksueel overdraagbare aandoeningen. Deze diepgewortelde angst en gelijktijdige fascinatie voor alles wat seksueel is, komt tot uiting in veel van zijn schilderijen, zoals “The Great Masturbator” of “The Spectre of Sex Appeal”. Dalí, een zelfbenoemde voyeur, legde de bizarre rotsformaties van zijn geboortestreek Cap de Creus vast op doek als dreigende monsters. De monsterachtige olifanten met lange insectenpoten in de tuin van Púbol zijn ook een uitdrukking van zijn angsten.

De tuin is nog steeds niet echt onderhouden en dat blijf ik jammer vinden want de objecten zijn stuk voor stuk unieke stukken. Ze zijn nu wel begonnen met de renovatie van de tweede verdieping dus misschien is er beterschap op komt. We mogen jammer genoeg niet de trap op,dus een heel stuk van de tentoonstelling valt weg.  Toen Gala in 1982 overleed, was ze waarschijnlijk al dood naar hier gereden in de Cadillac die nu in de tuin van Púbol staat. Pas toen haar lichaam in Púbol aankwam, werd haar dood bekendgemaakt. Daar rust ze in de kelder van het kasteel, in een tombe die Dalí heeft laten maken.

Rond de middag zit ons bezoekje aan het kasteel erop en rijden we naar het kustplaatsje l’Escala. Dit stadje heeft zich gevormd toen verschillende vissers zich in deze haven gingen vestigen. Nog steeds is het vissen waar l’Escala om bekend staat en dan voornamelijk de ansjovis. SOLÉS Factory-Museum is het oudste gebouw van het dorp, maar aangepast aan de behoeften van de 21e eeuw. In de fabriek werd een museum geopend om het 130-jarig jubileum van SOLÉS Ansjovis te vieren. We krijgen een audiogids in het Engels en ontdekken beetje bij beetje de geschiedenis van het bedrijf alsook het proces om ansjovis te verwerken tot het product dat iedereen kent. De prijs van het bezoek aan het museum is inclusief een kleine proeverij dus zetten we ons na afloop even op het terras. 

We rijden verder naar het centrum dat in een grote baai, genaamd de baai van Rosas, is  gelegen. Wanneer we de auto parkeren en uitstappen, ruiken we onmiddellijk de zee, of beter het zeewier. We hebben een instant vakantiegevoel. Op de hoek van het strand kijkt een kleine jongen uit over de zee. Het jongetje in brons, gezeten op een oude muur aan de Plaça de L’Univers is geen monument op zich, maar een onderdeel van de aankleding van de wandelpromenade.  Het betreft Le Petit Prince. 

Het stadje heeft een gezellige boulevard. We slenteren wat langs de souvenirwinkeltjes en zoeken een gezellig terrasje om te lunchen. In Restaurant Mar I Cel strijken we neer. Een visje eten met zicht op zee en bijna met de voetjes in het zand, wat is er leuker dan dat!

In de late namiddag rijden we terug naar het hotel, parkeren opnieuw de auto in de parking (dit keer heel tof plekje zonder moeite) en gaan op zoek naar een ijssalon want een dessertje kan er nog wel in. We zetten ons vervolgens op het grootste plein van de stad en genieten van deze zoete lekkernij. Daarna gaan we weer wat rusten in het hotel.

‘s Avonds eten we opnieuw in onze favoriete tapa’s bar. De dame kent ons al dus morgen zal ze voor niets wachten want we trekken verder op onze Dali route richting Cadaques. Daar zullen we ook wel een lekker restaurantje vinden zeker. 

Figueres - Salvator Dali

We hebben zalig geslapen maar ik was redelijk vroeg wakker en onze pa heeft al stress omdat hij merkt dat het half 8 is wanneer hij de ogen opendoet. Ik heb me verslapen zegt hij. Gepensioneerd en zo klokvast … Realitycheck: het is congé. We moeten niet om stipt 7 uur uit bed hoor! 

We starten de dag met een lekker ontbijt op een terrasje nu het nog lekker fris is buiten. De overheerlijke jamon die ze hier in Spanje op een smal stokbrood leggen, kan ik met een gerust hartje naar binnen smikkelen want van boter is er hier geen sprake. Het brood is lichtjes ingevet met olijfolie en geraspte tomaat. Na het ontbijt wandelen we naar het museum van Salvator Dali. Eerst nog een obligatoire foto nemen voor de letters van Figueres. Het indrukwekkende Dali Museum op de achtergrond.

Sinds enige tijd worden kaartjes voor het Dalí Museum alleen verkocht met een tijdslot waarbinnen je het museum in moet. Binnen kun je zoveel tijd nemen als je nodig hebt. Dankzij de introductie van deze tickets met een tijdslot staan er niet langer lange rijen buiten het museum. Wij hebben het allereerste slot geboekt zodat we nog relatief rustig aan de rondgang kunnen beginnen. We starten in het hart van het museum in de binnenplaats waar in het midden een auto staat die omringd wordt door gouden beelden. Dit is een vervanging van de Cadillac die initieel in het museum stond, bekend als de Rainy Taxi omdat er continu water op viel. Deze was zo verroest dat hij in 1984 werd vervangen.

Voor papa is het alweer enkele jaren geleden dat hij dit museum bezocht, dus hij is in zijn nopjes. Vandaag de dag zijn er in het museum ongeveer 1500 werken te zien waarmee bezoekers Dali's artistieke reis door het brede spectrum van zijn werken kunnen zien, van zijn eerste artistieke ervaringen, surrealisme, nucleaire mystiek, zijn passie voor wetenschap tot de werken uit het laatste deel van zijn leven. Ik was hier twee jaar geleden dus focus ik me vandaag op de minder bekende werken van de kunstenaar. Er blijken toch heel wat zaken die ik vorige keer niet heb opgemerkt.

Salvador Dalí wilde een actief museum voor zijn werken creëren. Een ruimte die tegelijkertijd het verhaal van zijn geboortestad Figueres en zijn eigen verhaal vertelt. Hij koos zelf het museumgebouw, waarin hij een soort monument voor zichzelf creëerde. Na de dood van zijn geliefde vrouw bracht hij de laatste dagen van zijn leven door in de Torre Galatea van het museum in Figueres. Dali ligt begraven in zijn museum! Dat was zijn laatste wens.  Hij werd dus een fysiek onderdeel van een plek waar bezoekers zijn werken kunnen bekijken. De zaal onder de immense koepel geeft me opnieuw een wow gevoel. Vooral het veranderende schilderij blijft me verbazen. Lincoln en Gala die in elkaar vloeien … het blijft indrukwekkend. Onbegrijpelijk dat met het blote oog enkel Gala te zien is terwijl door de camera Lincoln verschijnt.

Het Teatre-Museu Dalí is gebouwd op de ruïnes van het stadstheater dat tijdens de Spaanse Burgeroorlog werd verwoest. Een bezoek aan het Dalí Museum is als een excursie naar een andere, bizarre wereld, waar alles beweegt en draait en niets is zoals je het verwacht. Er zijn veel verrassingen te zien in het museum die je alleen ontdekt als je jezelf onderdompelt in de gekke wereld van de kunstenaar. De vele beeldhouwwerken en de prachtige juwelen maken dat het museum veel afwisseling biedt. 

Een van de interessante dingen die ik tijdens mijn bezoek leerde, is dat het museum niet alleen werken van Salvador Dali bezit, maar ook van een andere kunstenaar, zijn vriend Antoni Pitxot (1934-2015). Salvador Dali benoemde Pitxot tot directeur van het Dali Theater-Museum, wat hij tot zijn dood deed. Dali reserveerde ruimte voor de werken van Pitxot op de tweede verdieping van het museum als permanente tentoonstelling. Volgens mij hebben we deze etage vorige keer ook overgeslagen want ik kan me er niets meer van herinneren. Alle schilderijen zijn samengesteld uit composities met stenen. 

Onze pa zegt niet veel maar af en toe kan hij toch grappig uit de hoek komen. Wanneer we na afloop van het bezoek nog even uitrusten in het tuintje van het museum, zegt hij heel droog ‘oei iedereen gaat lopen’. Ik begrijp zijn opmerking niet dus vraag verbaast waarom. ‘Omdat je je neus gaat snuiten’, zegt hij met een uitgestreken gezicht. Even kom ik niet meer bij van het lachen. De stad zelf is niet zo bijzonder. Ze is oud en dat is wel te zien aan de vervallen huizen. In de binnenstad is er geen vernieuwing geweest maar toch heeft het iets. De kleine, schaduwrijke straatjes in het centrum nodigen uit tot een wandeling. Wat me zelf vooral verraste was het grote aantal kunstwerken dat we in de straten van Figueres tegenkomen. Tussen de historische gebouwen staat regelmatig een modern beeld, wat een ontzettend leuk effect geeft. Ook de mooie graffiti geeft de stad een fijne vibe. Het is wel een pak warmer dan deze ochtend. De temperatuur is opgelopen tot 31 graden dus strijken we neer op een terrasje voor de lunch. 

In de namiddag wandelen we naar Casa natal de Salvador Dalí, oftewel het geboortehuis van Dalí. Dit schilderachtig huis met zijn traditionele Catalaanse architectuur ligt in een gewone, smalle straat en is sinds oktober 2023 opengesteld voor het publiek. Hier kwam de surrealistische kunstenaar op 11 mei 1904 op de tussenverdieping van het gebouw ter wereld. Zijn vader was notaris en had de ruimte gehuurd samen met de begane grond, waar zijn kantoor was. Met behulp van een audiogids en projecties op de muren van de verschillende kamers, komen we meer te weten over het leven en werk van de wereldberoemde Catalaanse kunstenaar.

Dit museum is duidelijk nog niet gekend bij het grote publiek want we zijn maar met ons tweetjes. Maar wat zijn we aangenaam verrast! Dit is werkelijk een pareltje. De rondleiding belicht niet alleen Dalí’s artistieke kant, maar ook zijn persoonlijke kant, zijn rol als schrijver, denker en performer, en zijn liefde voor wetenschap en wiskunde. Originele voorwerpen, familiefoto’s en memorabilia bieden een tastbare connectie met de jonge jaren van de kunstenaar. Het geboortehuis is meer dan een historische locatie; het is een venster naar de vormende jaren van een genie.

Ondertussen is het bijna 4 uur en voor papa wordt het toch iets moeilijker om nog veel te stappen. De zon brandt en de straten zijn hier lichtjes hellend dus dat is toch een vermoeiende combinatie. We besluiten om eventjes te gaan rusten in het hotel. Wanneer we terug de stad ingaan, is er eentje happy. Nu de temperatuur terug gedaald is tot een aangename 23 graden en het feit dat het weer tijd is voor lekkere tapa’s brengt een instant glimlach op onze pa zijn snoet. Ook geen gemor wanneer hij op de foto moet met zijn favoriete schilder. We zetten ons op het terras van dezelfde tapa bar als gisteren want het is hier lekker. Ook nu weer stellen de tapa’s niet teleur. 

Figueres

Vandaag trekken papa en ik weer naar Spanje, meer bepaald naar Catalonië. We hebben een vlucht om iets voor 3 uur en we vertrekken op tijd. In het vliegtuig zit ik naast een onverzorgde man met een geurtje dus ik kan niet wachten tot we in Barcelona arriveren. Eindelijk frisse lucht! We gaan op zoek naar de leverancier van Sunny Cars om ons autootje op te halen. We krijgen een witte Kia en vertrekken rond iets voor 6 naar Figueres. Daar komen we rond half 8 aan en checken we in bij Hotel Duran. Nadat we de koffers op de kamer hebben gezet, rijden we naar de angstaanjagende parking van het hotel. Althans zo zit ze in mijn herinnering en ze is dus nog steeds angstaanjagend. Er is 1 klein plekje en na heel wat gemanoevreer en een klein doefke tegen de auto naast mij, sta ik er eindelijk in. Nu maar hopen dat de andere auto’s bij het verlaten van de parking ons KIAke sparen. 

We hebben nog een hongertje dus trekken we de stad in om iets te gaan eten. We stranden bij La Muga, een gezellige tapabar. We zijn een beetje overdressed want de temperatuur is hier nog niet beneden de 25 graden gezakt. Morgen dus terug de zomer tenue bovenhalen. We nemen de mosselen met look en de gamba’s. Beide zijn heerlijk! Pa neemt nog een dessertje, crème Catalan maar het is meer toetjespap. Hij vindt het lekker dus wat maakt het uit dat het er niet uit ziet. Voor amper 35 euro hebben we gedronken en gegeten en voldaan wandelen we terug naar het hotel.

Vogelsang - Signal de Botrange

We hebben lekker geslapen en trekken rond 8 uur naar het ontbijt. Dit wordt geserveerd in buffetvorm maar brood staat op tafel. De taaie broodjes kunnen mij niet echt bekoren maar gelukkig staat er ook yoghurt met granola. We nemen nog een laatste groepsfoto en rijden dan door naar het Nationalpark Eifel.

We bezoeken op een kwartiertje rijden Ordensburg Vogelsang. Dit is een voormalig opleidingskamp van de SS. Na de Tweede Wereldoorlog werd het terrein gebruikt als oefengebied door Britse en Belgische militairen. In 2006 werd het monumentale complex opengesteld voor het publiek. Het complex ligt in het prachtige natuurgebied van het National park Eifel. Hier krijgen we een rondleiding met een plaatselijke gids die Nederlands praat met een Duitse tongval. We moeten dus goed luisteren.

We bekijken de monumentale, indrukwekkende gebouwen, proeven de geschiedenis en de beklemmende sfeer van het “duistere” verleden van het opleidingsinstituut. De gids wil zelf niet in beeld komen. Hitler heeft destijds het bevel gegeven om dit opleidingskamp te bouwen met als doel jonge rekruten op te leiden. De rassenwet werd hier opgesteld en die bestond uit 3 delen: Duits was je enkel wanneer je zelfs 150 jaar terug Duits bloed had. Er mochten geen huwelijken plaatsvinden met niet Duitsers. Ook de erkenning van de Duitse vlag, de vlag met het hakenkruis was belangrijk. Voor het gebouw hebben ze een mooi kunstwerk gemaakt van gehaakte bloemen, een beetje kleur in deze grauwe omgeving. 

Na de interessante rondleiding, eten we ook in dit complex. Een knappe garçon opent ons buffet. En ja, we hebben weer prijs … mosterdsoep. Ik probeer een beetje maar vind de scherpe, zure smaak ranzig. Gelukkig is het hoofdgerecht wel lekker. Kalkoenschnitsel met rösties en groentjes. Van hierboven hebben we en prachtig uitzicht over het landschap.

Liliane komt tot de ontdekking dat ze haar blouse vergeten is in het hotel dus zetten we terug koers naar Hotel Seemöwe. Ja altijd dezelfde die iets vergeet hé! Gelukkig is het geen grote omweg. Wanneer we de parking afrijden, stellen we ons toch wat vragen bij die chauffeur. Hij rijdt via een smal weggetje de helling op om dan tot de ontdekking te komen dat dit boven dood loopt. Het vergt heel wat gemanoeuvreer om terug beneden te geraken. We hebben al vaak onze wenkbrauwen opgetrokken bij zijn rijstijl. Het lukt hem uiteindelijk om terug op de juiste weg te geraken. Eind goed, al goed!

We vervolgen onze tocht met een rondrit door het Eifelgebied. Plan was om naar Malmedy te gaan maar Lieve heeft beslist dat daar niks te zien is en wil met ons naar het meer van Budgenbach maar daar aangekomen, begint onze chauffeur opnieuw te flippen en rijdt wederom een verkeerde straat in. Opnieuw gemanoevreer en Lieve besluit dan maar dat we het meer van ver moeten bekijken vanuit de bus. Ik denk dat ze het stilaan ook op haar heupen krijgt. We rijden verder naar Signal de Botrange. Dit is het hoogste punt van België. Er is geen lap te zien, behalve een mistig landschap.

In de plaatselijke taverne trakteert Nicky er nog eentje van de fotoclub en daar komt de gids ons melden dat de bus een platte band heeft en we hier nog wel even vast zullen zitten. Het was een leuk weekend dankzij het gezelschap maar die tweede dag en dan vooral de namiddag was een desillusie. Onbegrijpelijk dat een gids zo maar beslist om het programma te wijzigen. Mocht het nu nog met iets spectaculair zijn, dan zou ik zeggen TOP maar nu was dit echt een verloren namiddag. Tania en ik maken nog een klein wandelingetje rond de taverne en beklimmen nog even de uitkijktoren. Veel anders is er niet te beleven hier. Uiteindelijk besluiten we hier iets te eten want wat blijkt, de reserveband is ook stuk en de man die ons komt depaneren, heeft geen band bij. Begrijpen wie begrijpen kan.