De Haan

Na het ontbijt heeft Paula een inspirerende wandeling langs het architecturale erfgoed van De Haan geregeld en vermits ik echt hou van deze badstad, kijk ik er erg naar uit. Het is een charmante badplaats met een pittoreske uitstraling. Anders dan de meeste kustgemeenten heeft De Haan een tijdloze charme weten te behouden en is het niet overspoeld door hoogbouw, getuige al die authentieke villa’s. We worden om 10 uur verwacht aan de historische tramhalte De Haan Aan Zee die deel uitmaakt van de Kusttram, de langste tramlijn ter wereld die de gehele Belgische kustlijn bedient. Omdat Achiel nog verhinderd is, rijden wij al naar het huis van Paula en komt hij achter. Net op tijd pikt hij ons op en rijden we naar de tramhalte. Dit is echt een fotogeniek stukje geschiedenis en schept een nostalgische sfeer die goed past bij de rest van de gemeente. 

We maken kennis met onze gids die eerst wat algemene dingen vertelt over De Haan. We zijn met een redelijk grote groep en wandelen doorheen de pittoreske villawijk van de Haan. De wandeling brengt ons langsheen het architecturale erfgoed van De Haan, maar met focus op enkele verrassende elementen uit haar geschiedenis. We maken kennis met de Concessiewijk. Deze wijk is een van de meest iconische gebieden van De Haan. Ze bevindt zich tussen de tramlijn en de zee. De gronden werden in 1889 voor 90 jaar in erfpacht (concessie) gegeven aan particulieren en ze mochten er enkel bouwen volgens strenge bouwvoorschriften. Hierdoor werd de wijk volledig ontworpen in Anglo-Normandische stijl.

Na afloop van de concessieperiode verwaterde de strenge bouwvoorschriften waar heel wat protest tegen kwam. In 1995 werd de wijk beschermd dorpsgezicht waardoor de bouwvoorschriften weer strenger werden. De wijk staat bekend om zijn prachtige villa’s en kronkelende lanen. Een wandeling door deze wijk is als een reis terug in de tijd, met goed bewaarde architectuur en een rustige sfeer die je uitnodigt om te genieten van de prachtige tuinen en pittoreske straatjes.

Hier dus geen hoogbouw, maar charmante huizen met karakteristieke rode daken, erkers en balkons die bijdragen aan de unieke sfeer van De Haan. De wijk is ook autoluw, wat zorgt voor rust en het ontspannen gevoel. We zien heel wat stukwerk maar al snel wordt duidelijk dat dit niet echt is. De gids noemt het pseudo stukwerk want het zijn geen echte houten balken maar geschilderde exemplaren. 

In de Shakespearlaan, bij huisnummer 5 zien we het huis waar Albert Einstein destijds verbleef tijdens zijn tijd in De Haan, op de vlucht voor het opkomende naziregime in Duitsland. De Villa Savoyarde is niet open voor het publiek, maar we kunnen het wel bewonderen van buitenaf en proberen ons voor te stellen hoe Einstein hier zijn dagen doorbracht, wandelend door de rustige lanen en genietend van de kust. Er staat nog een foto van hem achter het raam.  Na zijn verblijf in De Haan reisde hij door naar Amerika.

Daarna gaat de wandelroute verder door de villawijk. Deze zijn stuk voor stuk echte architecturale pareltjes. Veel van deze villa’s zijn nog steeds privéwoningen of vakantiewoningen, maar hun exterieurs zijn een lust voor het oog. De gemeente paalt aan Vlissegem en Klemskerke, de twee oudste dorpen van de Belgische kust. Langsheen het parcours schetst de gids de tijdsgeest van eind 19de en begin 20ste eeuw; een periode van revolutionaire ontdekkingen maar ook van Oorlog. Ze belichten er naast Einsteins realisaties in de fysica ook de diplomatieke nalatenschap van Paul Henri Spaak, twee belangrijke persoonlijkheden die ooit in De Haan verbleven.

Een bezoek aan De Haan zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een bezoek aan het strand dus trekken we richting de zee. Het zandstrand is één van de mooiste aan de Belgische kust. Hoewel het vandaag een trekpleister is voor zonnekloppers, beoefenden de kustbewoners hier vroeger volop de strandvisserij. De voorbijtrekkende schepen langsheen de einder nodigen uiteraard uit om iets meer te weten te komen over onze kust, de havens en de uitdagingen vroeger en nu. Op de zeedijk zien we een mooi kunstwerk.

Het gemeentehuis van De Haan werd in 1898 gebouwd als het luxueuze Grand hotel du Coq-sur-Mer. Recht tegenover het gemeentehuis ligt het domein La Potinière. In dit gezinsvriendelijk park vind je onder andere tennisterreinen, minigolf, speelpleinen en een paviljoen met café en restaurant. De wandeling was een reis terug in de tijd naar een tijdperk van elegantie en de nostalgische activiteit eindigt rond half 12.

We hebben gereserveerd bij Beaufort om te lunchen. Nog een laatste theetje bij Paula thuis en dan zit onze tijd aan de Westkust erop.

Koekelare

Om half 9 trekken we naar beneden en ontbijten we samen met Paula en Achiel. Daarna rijden we naar Koekelare voor een wandeling van 6,5 km. Deze start vanaf het Sint-Maartensplein, maar het is druk in het centrum en de auto parkeren is geen sinecure. Uiteindelijk vinden we een plekje in een zijstraatje. De bewegwijzerde wandelroute begint voor de Brouwerij Couckelaere, gebouwd aan het einde van de achttiende eeuw. De oude mouttoren en de slanke schoorsteen daterend uit de jaren 1790 domineren het uitzicht. De brouwerij was werkzaam tot 1968, waarna het na verval in 1985 door de gemeente werd aangekocht en ingericht als toeristisch cultureel centrum.

Hier halen we de brochure voor de koekelarebergwandelroute en dan is het tijd om de beentjes echt te strekken en met onze rug naar de brouwerij toe, zien we rechts al het eerste bordje. Het centrum van Koekelare vormt een mooi architecturaal geheel. De hemel is mooi blauw en de temperatuur is aangenaam. We steken het regenboogzebrapad over, wanneer de torenklok van de Sint-Martinus kerk elf uur slaat.

We wandelen verder in de bebouwde kom en zien op onze linkerkant een merkwaardig gebouwtje. Het blijkt de Salai Thai, een mooi gecamoufleerde hoogspanningscabine, verpakt in een Oosters kleedje. De constructie symboliseert de multiculturele samenleving. 

Bij het Oosthofpark zien we prachtige appartementen rond een vijver waarin een bronzen beeld dat een oosters mythologisch figuur voorstelt, sierlijk uit het water oprijst. In de negende en tiende eeuw stond hier een ovale vluchtburcht. De laatste bestemming tot 1949 was als lusthof, vertelt het informatiebord. Geen term waarvan we vaker hebben gehoord, dus zoeken we het even op. Het blijkt een ‘voor het genoegen aangelegde tuin’ of ‘bekoorlijk, schoon oord’ te zijn. Een paar meerkoeten zwemmen in de vijver. Er zijn hier genoeg bankjes om te zitten. Tussen de bomen aan onze linkerzijde zien we een kerkhof liggen. Via een houten brughuisje wandelen we verder.

Langzaamaan leidt de Koekelarebergwandelroute ons het dorp uit. De geluiden van autoverkeer doven uit. De rust van het platteland komt ons tegemoet. De wandelroute gaat over in een onverhard pad. Hier overheersen de vogelgeluiden. Er ligt hier ook een klein natuurgebied: De Swal. Dit drassige gebied onderaan de Koekelareberg heeft zijn wortels in een ver verleden. Het was de voorbije eeuwen in gebruik als weiland, populierenplantage en als hooiland.

Een betonpad slingert tussen De Swal en diverse akkers. Groene weilanden schitteren in de zon. Er is blijkbaar ooit een lied over gemaakt: ‘weiden als een wiegende zee’. Heerlijk stil is het hier. In de verte achter een rij wilgenbomen glooit het groen omhoog. Door een hekje gaat de wandelroute nu echt over een smal paadje tussen de akkers en weilanden door.

Eenmaal terug op de asfaltweg, gaat de route langzaam omhoog en dat voelen we wel in de benen. Dit is dan ook de Bergstraat. Al snel volgen er eerste doorkijkjes over het lagergelegen land. Al is het maar een lichte stijging, we krijgen het er toch warm van. Bij een bankje zetten we ons om even bij te komen. Een onverhard tractorpad brengt ons vervolgens naar het hoogste punt van de Koekelareberg. Deze is slechts 43 meter hoog, maar biedt een mooi uitzicht. Het is geen Ardennen, maar het is wel de moeite waard. 

De Sint-Martinuskerk van Koekelare steekt boven alles uit. Het pad daalt nu af door een stukje bos. In de schaduw van de bomen is het direct een stuk frisser. Afdalend, bereiken we weer een asfaltweg. Knotwilgen flankeren de weg. We zien een café en hebben dorst dus perfecte timing! We zetten ons achteraan in de tuin waar een man vlijtig bezig is om het gras te maaien. Het stoort ons geenszins want ons drankje brengt verfrissing.

De Koekelarebergwandelroute loopt vervolgens door het Motepark, een voormalig kasteeldomein en maar liefst 5 ha groot. Het is een groene oase met veel oude en waardevolle bomen. Vroeger was het eigendom van de brouwersfamilie Christiaens, maar nu is het dus een wandelbos.

We nemen nog een kijkje in de ‘Tuin van de Hoop’. Het is een kijk- en beeldentuin om de doelstelling van het aanpalend Fransmansmuseum te ondersteunen. De benaming van de tuin verwijst naar wijlen Koning Boudewijn I. Voor velen onder ons was hij immers een teken van hoop. Een bronzen standbeeld trekt onze aandacht. Het stelt een man voor, gekleed in lompen en hangend aan een touw.

We horen de torenklok weer slaan en staan even later terug op het marktplein waar we nog een terrasje doen alvorens even de kerk binnen te wandelen. Deze ochtend was er een begrafenis en wilden we geen storende factor zijn voor de treurende mensen. De kerk is immens groot en we maken ons de bedenking dat hier op het platteland waarschijnlijk nog veel katholieke mensen wonen. 

We stappen terug de auto in en daar merkt Annelies op dat ik mijn vestje niet meer bij heb. Onmiddellijk weet ik waar ik het heb achtergelaten, op dat bankje op de koekelareberg. We rijden nog even terug maar het is al verdwenen. Ik ben dus in ideale stemming om het treurende ouderpaar te gaan bezoeken. We rijden naar Vladslo. Nee dit ligt niet in Polen maar gewoon bij Diksmuide. Het beeld van de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz staat hier op het Duitse kerkhof. Peter Kollwitz, de oudste zoon van de kunstenares is hier op 18 jarige leeftijd gesneuveld en voor hem ontwierp ze dit kunstwerk. Links knielt de vader met ingevallen wangen, een verbeten trek om de mond, de armen krampachtig om het lichaam geslagen, neerkijkend op de duizenden graven, waaronder dat van zijn zoon in het onmiddellijke bereik van zijn ogen. Rechts knielt de moeder, voorovergebogen één en al innigheid, verdriet en liefde. Indrukwekkend!

Rond half vijf rijden we terug naar huis waar het tijd is om de lammetjes opnieuw de fles te geven. Ze drinken weer gulzig alles tot de druppel leeg. Eentje gaat het volgens Achiel niet overleven en mijn hart bloedt. Het ziet er zo schattig uit maar haar vachtje is inderdaad anders dan dat van de andere lammetjes, veel matter en niet echt wollig. Haar moeder had geen bist (moedermelk), wat heel belangrijk is om immuniteit op te bouwen. Achiel heeft bist van de koe gegeven, maar binnen enkele dagen zal duidelijk worden of ze er door komt. 

Gisteren is er in de wei in Nieuwpoort wel een lammetje geboren en Achiel is het deze ochtend samen met de moeder gaan ophalen. Ze liggen nog lekker samen in de stal en het is een mooi lammetje met stralende oogjes en ze zien er beiden heel erg gelukkig uit. Nog even mogen ze samen verder genieten maar niet voor lang want dan worden ze van elkaar gescheiden. Het is zeven uur en voor de lammetjes die in de wei staan, is het dan tijd voor de gymles. Ze dartelen in groep van de ene kant van de wei naar de andere kant en weer terug. Dat houden ze zo bijna een half uur vol. Het lijkt wel ‘schipper mag ik overvaren’. Geamuseerd kijken we toe terwijl we aperitieven in de veranda. Paula heeft weer een feestmaaltijd bereid en voldaan kruipen we onder de wol. 

Aartrijcke - Artiriacumhoeve

Het is lang geleden dat Annelies en ik nog eens samen naar Aartrijcke zijn afgezakt, maar het is lammertijd en waar is het dan beter vertoeven dan bij Paula en Achiel? Al die kleine schattige bolletjes wol in de tuin zien ronddartelen, ik word er al helemaal warm van. Achiel heeft me ooit beloofd dat ik wel eens mee mag helpen om een lammetje op de wereld te zetten, dus laten we hopen dat er zich dit weekend eentje aandient.  Het is al 10 uur wanneer we vertrekken en bij aankomst in Aartrijcke hebben we dan ook honger dus besluiten we eerst te gaan ontbijten bij Baguette, een koffietentje in het centrum.

Wanneer we eindelijk toekomen in de Artiriacumhoeve, worden we instant vrolijk bij het zien van de kleine lammetjes die ronddartelen in de wei. Mooi om zien hoe ze hun snuitje omhoog doen om de eerste geuren van de wereld op te snuiven.

Het is een hartelijk weerziens met onze vrienden en er wordt al gelijk een lekkere citroencake geserveerd op het zonovergoten terras van de Artiriacumhoeve. Lekker bijkletsen is onze voornaamste bezigheid deze middag.

Tussendoor ga ik eens naar de schaapjes kijken, maar van zodra ze me zien, lopen ze van me weg. Hulp is dus welkom! Wanneer Achiel de schaapjes roept, komen ze aangerend en blijken ze plots niet meer zo bang van mij. Twee schattige lammetjes kruipen bijna op mijn schoot en aanzien mijn vingers als fopspeen. Ze krijgen al wat tandjes. Achiel gaat om melk en dan kunnen we ze de fles geven. Ze drinken gulzig en er gaat geen druppel melk verloren. 

Na dit leuke intermezzo, maken Paula, Annelies en ik een mooie wandeling door de weilanden naar het kasteel van Aartrijcke. Het domein op zich is werkelijk prachtig. Wilde eenden spetteren in de grote vijver terwijl wij plaatsnemen op een bankje om te genieten van het uitzicht.

Na de wandeling aperitieven we nog even op het terras en tegen half 7 trekken we naar het gezellige oude eethuis Heidelberg, in deelgemeente Zedelgem. Het bestaat al sinds 1763 en was destijds een tolhuis. Er staan niet zo veel gerechten op de kaart en de keuze die we maken is heerlijk. 

Wanneer we thuiskomen, slapen de schaapjes al maar de spreeuwen nog niet. Ze zijn net bezig aan hun nachtconcert. Gelukkig zijn ze uitgezongen wanneer we naar bed gaan.

Maastricht

Vannacht was het omgekeerd: Ann sliep slecht, ik iets beter. Rond half 10 verlaten we ons prachtige huisje met het slechte bed en rijden we terug naar de Wilhelminatoren voor een luxueus ontbijtje met alles erop en eraan. We zagen gisteren dat dit slechts 14,5 euro kost. Het is super verzorgd. Heerlijk om zo de dag te beginnen.

Het is prachtig weer, het zonnetje schijnt en het is toch al iets warmer. Vandaag staat Nederland op de planning, met name Maastricht want hier zijn de winkels ’s middags allemaal open. Rond 11 uur rijden we naar P+R Maastricht Noord waar we gratis parkeren en met bus 10 naar het centrum rijden. We stappen uit aan de Maasboulevard en begeven ons naar het beginpunt van de wandeling, de oudste stadsomwalling van Maastricht, de O-L-Vrouwewal. Dit gedeelte zou dateren van 1250 en maakte deel uit van een stadsmuur van ca. 2,5 km lang.

We kuieren door de prachtige kleine straatjes van de binnenstad. Daar waar de winkelende toerist niet te vinden is en ik vind het heerlijk. Nog eventjes van de rust genieten alvorens te gaan shoppen. Bij de oude omwalling in het Lang Grachtje wordt de natuur de vrije loop gelaten. Vroeger was dit een armenwijk met kleine huisjes in de schaduw van de omwalling. 

Wat verder komen we op een pleintje met een muurschildering voor de rechten van de mens. De eerste en enige muurschildering in Maastricht. 

Het Vrijthof wordt beschouwd als het grootste plein in de hoofdstad van Limburg en is al lange tijd een trekpleister voor toeristen die naar de stad reizen. Het gebied rond het plein is bezaaid met verschillende stijlvolle gebouwen en oude kerken. Vanaf de tijd dat het werd gebruikt als begraafplaats tot nu, waar verschillende concerten en evenementen worden gehouden, is het Vrijthof altijd een aantrekkelijke plek geweest. Het pittoreske plein is prachtig geplaveid met kasseien en er staan prachtige oude bomen. Ook de papier marché figuren zijn een herkenningspunt.

De beroemde Sint-Servaaskerk, bekend om zijn romaanse architectuur is gewijd aan Sint-Servaas, een beroemde Amerikaanse missionaris die hier in de 18e eeuw stierf. De kerk werd gebouwd tussen de 11e en 13e eeuw in verschillende fasen. Hier moet er wel betaald worden om een kerk te bezoeken dus besluiten we niet naar binnen te gaan. In de kapel brandt Ann wel snel even een kaarsje. Daarna zetten we ons op een terrasje want we hebben dorst gekregen. De garçons hier hebben niet veel zin om te werken. Waarschijnlijk hadden ze niet gedacht dat het weer zo mooi zou worden vandaag. Extra druk want de terrassen zitten vol. Na bijna 20 minuten komt er eindelijk iemand onze bestelling opnemen. 

Een voormalig klooster met bijhorende kerk is volledig omgetoverd tot een  vijfsterrenhotel. We besluiten toch even binnen te wandelen en wow wat een prachtig interieur. Aan de muren hangen indrukwekkende kunstwerken waar we allebei echt weg van zijn. Benieuwd hoeveel een overnachting hier zou kosten, nemen we een kijkje op internet en wat blijkt, dat valt eigenlijk goed mee. Misschien toch in ons achterhoofd houden voor een volgend bezoekje.

De Stokstraat is nu een mondaine winkelstraat, maar ooit was dit een verwaarloosde buurt. Nochtans woonden hier in de 17de en 18de eeuw de welstellende inwoners van Maastricht, maar tijdens de industriële revolutie trokken deze massaal naar de buitenwijken. De Stokstraat werd ingepalmd door huisjesmelkers en bordelen. In de tweede helft van vorige eeuw werd de buurt grondig gesaneerd en kreeg de Stokstraat een nieuwe functie als chique winkelstraat.

Na drie leuke dagen gaan we met lichte tegenzin weer naar de auto. We hadden hier best nog wel een tijdje kunnen onthaasten. Maar helaas, we moeten weer aan het werk. We vertrekken weer naar huis, met mooie herinneringen en goede voornemens om snel weer terug te komen. En zo worden er tijdens de 1,5 uur durende autorit naar huis weer allemaal nieuwe plannen gesmeed voor nieuwe avonturen! 

Lemiers - Holset

Al om 8 uur gisterenavond lag Ann te ronken in de zetel terwijl ik nog wat tv keek. Rond half 11 ben ik mijn bedje ingekropen maar dat was geen succes. De matras die gewoon op houtschragen ligt, deed mijn rug geen goed. Na wat gewoel, leg ik me ook in de zetel maar ook dat is geen goede oplossing. Uiteindelijk eigen ik me het hele bed toe en ga pal in het midden liggen waar de matras toch iets minder doorzakt en val ik in een diepe slaap. Ann ligt nog steeds te ronken in de zetel. Zo jaloers op die rustige ziel. Begrijp niet dat zij niet geradbraakt wakker wordt, maar nee hoor, ‘s morgens is ze zo fit als een hoentje en zegt ze prima geslapen te hebben. Terwijl zij een rondje gaat lopen, spring ik onder de douche … nou ja, springen is misschien veel gezegd. 

Tijd om ons klaar te maken voor een sportieve dag. Het drielandenpunt ligt hier voor de deur dus is het tijd voor een wandeling. Weg met de snelheid en de haast. Hier moeten we gewoon een frisse neus halen en de omgeving in een ander tempo ontdekken. We rijden naar Restaurant De Kornuiten van Koraal, parkeren de auto en gaan verder met de benenwagen!

Lemiers (Limburgs: Lemieësj, ook wel geschreven als Lemiesch) is een kerkdorpje, dat voor het grootste deel in Nederland gelegen is in de gemeente Vaals, in het zuiden van de Nederlandse provincie Limburg. Een klein gedeelte van Lemiers ligt op Duits grondgebied en behoort tot de stad Aken. De wandeling begint op een veldweg en gaat verder over onverharde paden tussen uitgestrekte weilanden. In een ooghoek zie ik de hooggelegen St. Martinuskerk in de verte. We houden wel van wandelen en kunnen echt genieten van de zon op onze snuit, de buitenlucht doet ons goed. Wanneer we wandelen, maken we ons hoofd leeg, wandelen heeft iets meditatief. We passeren het Hermansbeekje van waar we een mooi uitzicht hebben over Vaals.

We wandelen door het glooiende Limburgse landschap en komen onderweg heel wat kruistekens tegen. Het oudste is dat van de 12 jarige Wiel Heuts die hier in 1919 door een verdwaalde kogel gedood werd. Wie de schutter was, is nooit achterhaald. In de verte zien we de Vaalserberg met zijn markante uitzichttoren, die we later op de dag gaan bezoeken. Bij een mooi vakwerkhuisje van eind 18de eeuw wandelen we een grasveldje op waar zich de Mariagrot en de heiligenmuur bevindt. In de laat-Romeinse tijd stond op deze heuvel een tempel gewijd aan de heidense God Bel. 

We wandelen het kleine pittoreske dorpje Holset binnen. Het telt nog geen tweehonderd inwoners en ligt op een heuvelrug die zich uitstrekt van het Vijlerbos tot aan Oud-Lemiers tegen de Duitse grens. De voorjaarszon komt af en toe door het wolkendek piepen en de eerste bomen dragen al knoppen. We houden even halt bij het mooie Lambertuskerkje dat bekend staat als pelgrimskerkje van Sint Genoveva, de patroonheilige van Parijs. Op het kerkhof staan nog enkele oude graven en er hangt een plaquette die herinnert aan pastoor Collijn. De katholieke geschiedenis van Limburg gaat ver terug in de tijd. 

Bij wijndomein Holset verlaten we het dorpje en gaan we via een smal pad dwars door de velden. Het pad werd hier en daar omgeploegd maar de bewegwijzering zegt rechtdoor en we hebben onze wandelschoenen aan. Het is alleen opletten dat we onze voeten hier niet omslaan. In de verte op Duits grondgebied zien we de Schneeberg liggen. Deze wordt zo genoemd vanwege de witte kleur omdat er zoveel kalk in de grond zit.

Uiteraard lopen we ook nog even verkeerd maar gelukkig zijn we wel alert genoeg om terug te draaien van zodra onze wegbeschrijving niet meer klopt. Ondertussen wandelen we het beschermd dorpsgezicht van Oud Lemiers binnen. Hier wanen we ons even terug in de tijd met de oude boerenhoeves en de vakwerkhuizen die bekend staan om de muren van stro, klei of steen, waarbij het dragende gedeelte uit houten balken bestaat. Speciale Christusbeelden komen we ook af en toe tegen. Deze in delftsblauw vond ik wel grappig.

De grens in Lemiers tussen Duitsland en Nederland wordt door de Selzerbeek gevormd. Een bruggetje over de beek is de verbinding tussen de twee dorpsdelen in de twee landen. Het dorpje telt ruim 780 inwoners. Het deel van het dorp dat in Duitsland ligt is onderdeel van het Vaalser Hügelland. Een oude grenspaal refereert aan een tijd dat de grens tussen Nederland en Duitsland niet meer was dan een flinterdunne lijn, een stille getuige uit het verleden. Het dialect dat er gesproken wordt behoort tot de dialecten die men ook in Kerkrade, Vaals, Simpelveld, Bocholtz, Aken en Keulen spreekt. We verstaan er geen snars van.

In het dorp passeren we de mooie Sint-Catharina kapel, het oudste zaalkerkje van Nederland. Dit is vooral bekend omwille van de extraverte muurschilderingen van Hans Truijen. De kapel is echter gesloten maar ook dit dorp gaat mee met haar tijd want we kunnen een QR-code scannen om het interieur te bewonderen. Ongelooflijk wat ze tegenwoordig allemaal kunnen! De muurschilderingen lijken wel door kleuters gemaakt, maar blijkbaar is het toch een bekende schilder want op veilingen gaan zijn werken als zoete broodjes over de toonbank, zo lees ik op Google. Mij moeten ze in ieder geval niet bellen!

Het lijkt erop dat we hier Nederland hebben verlaten en Duitsland zijn binnengevallen. We worden geconfronteerd met Duitstalige borden in de berm en dat kan kloppen want op de grens met Duitsland ligt het achttiende-eeuwse kasteel Oud Lemiers, verscholen achter een dichte haag. Het kasteel is van bijzondere oudheidkundige waarde. Omdat het kasteel privébezit is, vangen we er slechts een glimp van op. Hier zijn we even de weg kwijt en lopen we wat extra meters. Gelukkig neemt Ann het hier even over want zij is een goede kaartlezer, in tegenstelling tot mij.

Na bijna 7 kilometer wandelen, komen we na 1,5 uur terug bij Restaurant De Kornuiten van Koraal. De 8920 stappen voel ik in mijn lies, dus besluiten we hier iets te drinken en te eten. De zaak bevindt zich in een oude plantenkast en is heel gezellig aangekleed. Buiten lijkt het wel een spiegelpaleis en binnen is het een mic mac van hout, kleurrijke kussens, planten en originele lampen. De zelfgemaakte limonade smaakt heerlijk en het eten is ook wel oké, niets fancy maar degelijke Hollandse kost. Een bord bij de uitgang bedankt ons in het sappige Limburgse dialect ‘Sjun daste dr bis’.

De Vaalserberg is een heuvel ten zuiden van het Nederlandse dorp Vaals, met een hoogte van 322,4 meter. Daar bevindt zich de Wilhelminatoren die we daarstraks van ver al konden spotten. We betalen een bijdrage van 4€ per persoon en starten aan de klim. Maar liefst 181 treden scheiden ons van de top. Flinke klim dus! Helemaal boven hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. Er is een heuse skywalk die ons over open traliewerk naar het uiteinde brengt waar we de diepte onder ons duidelijk kunnen zien. Hier mag je geen hoogtevrees hebben. Dat heb ik niet, maar ik voel toch een kleine kriebel in de buik. Ondanks dat het zonnetje schijnt, is het hier 35 meter boven de grond toch wat frisjes. Eenmaal terug beneden, zetten we ons bij het vuur en bestellen we een heerlijk dessertje, want je bent niet in Limburg geweest als je geen vlaai hebt gegeten.

Vlak bij de top van de heuvel ligt het Drielandenpunt, waar Nederland, België en Duitsland aan elkaar grenzen. De top van de Vaalserberg is het hoogste punt van Europees Nederland. We besluiten de taart eraf te wandelen en de auto hier te laten staan. We klimmen nog een beetje hoger en poseren op de plek waar op 17 mei 1928 het nieuwe Drielandenpunt officieel geopend werd. 

Via een bospad wandelen we terug naar de auto en doen we nog wat laatste kilometers, alvorens opnieuw naar ons huisje te rijden. Hier baadt onze vijver in de late avondzon terwijl de ganzen opnieuw snateren dat het een lieve lust is. Gelukkig waren ze er deze morgen niet zo snel bij. Ik krijg een berichtje van Marina of we ok zijn. Blijkbaar is de Wilhelminatoren ingestort. Eh? Wij hebben hem toch nog net zien staan?  Blijkt dat er ook nog een Wilhelminatoren in Valkenburg staat. Zelfde concept als aan het drielandenpunt met ook een restaurant beneden. Dat was gelukkig niet open tijdens de instorting. Toch een vreemd gevoel te weten dat wij daarboven stonden op het ogenblik dat de andere naar beneden kwam.

Aken

Een weekendje weg, het komt voor mij niets te vroeg! Mijn hoofd staat op ontploffen door de nieuwe job en het is echt tijd om alles even los te laten. Ann en ik trekken naar het drielandenpunt en we starten met Duitsland. We vertrekken om half 8 richting Aken maar omdat deze stad een verplichting heeft voor een milieusticker moeten we op een P&R parking buiten de stad parkeren. Dat kan bij P+R Westfriedhof, waar we het laatste beschikbare plekje innemen. Het is 9u30 wanneer we daar de bus nemen richting centrum. Aken dankt deels haar faam en uitstraling aan Karel de Grote, eerst koning en later keizer. Hij regeerde tijdens de 8ste eeuw over het Frankische Rijk dat zover uitstrekte dat het een groot deel van het huidige West-Europa besloeg. Als epicentrum koos hij Aken uit. Hij liet er een koninklijk paleis optrekken. Zoals het er toen uitzag, dat zullen we vandaag niet meer terugzien, want inmiddels is er al veel verdwenen. Toch zijn er nog sporen terug te vinden, zal later op de dag blijken. Wat meteen opvalt is dat ze hier echt wel Pasen vieren. Het ene theehuisje na het andere biedt heerlijke chocolade aan en de vitrines zijn allemaal versierd met paashazen en eitjes. We starten de dag dan ook met een heerlijk kopje warme chocolademelk. Voor slagroom moet ik 60 cent extra betalen maar zonder vind ik het niet decadent genoeg. Als ik dan toch zondig, zondig ik graag gelijk goed. Alleen was ik even vergeten dat slagroom hier zonder suiker wordt geklopt. Er ligt dus zo’n suikerloze toef slagroom bovenop … niet lekker! 

Aken is bekend als een stad van kuuroorden. De Romeinen hadden al ontdekt dat hier in Aken warme thermale bronnen lagen. De zwavelhoudende bronnen brengen water boven de grond dat afhankelijk van de bron tussen de 51 en 73 graden Celsius bedraagt. In Aken zijn er blijkbaar nog wel 30 thermale bronnen aanwezig. De Elisenbrunnen zijn genoemd naar Elisabeth van Beieren en geldt als een symbool van Aken als kuuroordstad. Heel wat bekende figuren gingen hier kuren en brachten een bezoek aan de Elisenbrunnen. Het is eigenlijk een open foyer met Dorische zuilenportiek en links en rechts een paviljoen met meerdere kamers.

Uit twee drinkputten stroomt het warme water van de Kaiserquelle (52 °C). Het water is sterk zwavelhoudend, en er hangt dan ook een karakteristieke geur van rotte eieren. Het weer is beter dan verwacht want we hebben geen regen en af en toe zien we een streepje blauwe lucht en een waterzonnetje dat echt haar best doet om door het dikke wolkendek te geraken. Het is echter niet zo warm als we gedacht hadden.  We zijn een beetje verkleumd van de kou maar de warme straal van het hete bronwater op onze handen doet wonderen. Even opwarmen, alvorens echt de stad in te trekken.

Achter de bronnen is een Klein parkje, waar we een modern, cirkelvormig gebouw zien dat opgravingen bedekt, inclusief een tijdslijn van de geschiedenis van Aken. Het oorspronkelijke park uit 1851 is compleet getransformeerd. Hier stonden vroeger villa's en baden die profiteerden van de thermale bronnen. Een fontein genaamd ‘Kreislauf des Geldes’ uit 1976 is een bezoekje waard - een centje erin werpen brengt geluk naar het schijnt dus laten we dat maar alvast even proberen. We worden meermaals aangesproken door zwervers die bedelen voor een centje. Ach, ik heb toch nog wat muntjes in mijn jaszak zitten dus maak ik er al vast eentje gelukkig. De smile die hij op het zonet nog triestig gezichtje tovert, maakt mijn dag goed. 

In het centrum van de stad staat de indrukwekkende Dom. Aan de buitenzijde is goed te zien dat deze in verschillende perioden en dus bouwstijlen gebouwd is. De Dom behoort echt tot één van de hoogtepunten van de stad. Hier werden 30 Duitse koningen gekroond en bevindt zich dus de laatste rustplaats van de Karolingische heerser Karel de Grote. Hij was een echte veroveraar. Niet alleen deed hij aan 'landje pik', maar ook aan het veroveren van het andere geslacht. Hij had een zwakte voor vrouwen. Zo is hij vijf keer in het huwelijksbootje gestapt en had hij ook nog tijd voor een aantal buitenechtelijke relaties.

Aken bezoeken zonder de Dom binnen te gaan, dat kan écht niet. Hoewel Ann niet echt van kerken houdt, gaat ze toch met me mee. Binnen wacht een verrassing: prachtige goudkleurige byzantijnse mozaïeken. Indrukwekkende gouden kroonluchter, schitterende preekstoel en mooie en zeer hoge glas in lood ramen. De kerk was het eerste Duitse bouwwerk dat door UNESCO de erkenning kreeg van uitzonderlijk cultureel erfgoed. De rooms-katholieke kerk is de zetel van het rooms-katholieke bisdom van de stad. Het wordt beschouwd als een van de oudste kathedralen in Europa. In de Dom heerst een serene stilte en zelfs Ann is een beetje onder de indruk van het interieur. Mochten we niet beter weten, we zouden denken dat we in Marokko zitten. Het lijkt wel een sprookje uit 1001 nacht. Blij dat we dat toch bij het begin van de ochtend doen want nu kunnen we er ten volle van genieten. Het licht dat naar binnen schijnt, heeft door de ramen een blauwe schijn en net dat maakt voor mij het verschil. Bijzonder is het octogoon of achthoekig centrale deel. Dit dateert uit de jaren 800. Opvalllend hier, is de grote Barbarossa luster uit de 12de eeuw. Dit zou het hemelse Jerusalem moeten symboliseren. Het schrijn en de troon kunnen enkel op afspraak met gids bezocht worden dus dat hebben we niet gedaan, maar dat staat zeker op de bucketlist voor volgende keer.  Maar ook zonder deze bezienswaardigheid, echt de moeite waard. Wat mij betreft, echt één van de mooiste kerken van Europa, uitgezonderd de Sagrada Familia natuurlijk.

Haus Löwenstein dateert uit 1345 en is het oudste gebouw in Aken. Het werd vermoedelijk opgetrokken rond dezelfde tijd als het stadhuis en is vernoemd naar een van zijn eerste bewoners. Gedurende de geschiedenis heeft het verschillende functies gehad, waaronder vergaderruimte voor de gilden. Hoewel het interieur door de jaren heen vernieuwd is, blijft de gevel dateren uit de 14de eeuw. Ongeveer vijftig jaar geleden onderging deze een grondige restauratie. Het vergulde beeld op de hoek is dat van de heilige Nepomuk. Normaal gesproken vind je deze heilige vooral op bruggen, maar hier staat hij aan het begin van de Pontstrasse.

Het stadhuis ligt tegenover de Dom van Aken en is een van de meest opvallende bouwwerken in de Altstadt van Aken. Het is gebouwd in gotische architectuur. Tijdens de grote brand van Aken in 1656 brandden delen van het dak en de torens af. De verwoeste elementen werden vervolgens vervangen in barokstijl. De noordelijke gevel is rijkelijk versierd met beelden van Duitse koningen, reliëfs en wapens. Deze gevel heeft echter door de jaren heen vele veranderingen ondergaan. In de tweede helft van de 19de eeuw kreeg het opnieuw een gotisch uiterlijk. De zuidelijke gevel ziet er wat minder spectaculair uit. Zelfs de torens kregen na de Tweede Wereldoorlog een ander dak. Voor het stadhuis staat een fontein zonder water maar wel met een standbeeld van onze Karel de Grote. Binnen zijn er net twee koppels die elkaar het ja woord geven dus het is er redelijk druk. We laten het plein met de Dom en het stadhuis achter ons en duiken verder de binnenstad in.

In een pittoresk straatje staan de Puppenbrunnen. Deze bron vertegenwoordigt verschillende dingen die Aken kenmerken: de marktvrouw, de bisschop, de ruiter en de professor. De harlekijnpop legt een verband met Aken als carnavalsstad en de haan, die herinnert aan de Franse bezetting. Alle figuren in brons hebben beweegbare gewrichten en kan je zelf manipuleren. 

Het is al twee uur wanneer we neerploffen in een restaurantje voor de lunch. De enorme wienerschnitzel die op ons bord ligt, krijgen we met moeite binnen. Daarna is het tijd om wat te shoppen. Het duurt even voor we de echte winkelstraten vinden. Gepakt en gezakt rijden we rond 18 uur naar onze vakantiebestemming voor de komende 2 nachten. Hoe verder we naar het zuiden rijden, hoe hoger en groener de heuvels worden, hoe Kleiner de dorpjes en hoe smaller de wegen. Het voelt echt als buitenland in zuid Limburg, de sfeer is hier gemoedelijker: minder gehaast dan in de andere provincies. Mensen lijken hier nog de kunst van het niets-doen te bezitten. Ze genieten van koffie met een stuk vlaai zonder dat tijd een factor is. Het valt zelfs op dat er niet op telefoonschermpjes wordt gekeken, maar gewoon naar elkaar of de natuur!

We logeren in Lemiers bij Maison Marguerite, een zalig vakantiehuis met uitzicht op het meer. Wanneer we er toekomen, is er niemand om ons te verwelkomen, behalve dan enkele ganzen die duidelijk niet blij zijn met ons gezelschap. Gelukkig heb ik wel het telefoonnummer dus kunnen we bellen. Het duurt even voor er iemand opneemt. Blijkbaar zijn de eigenaars in Zeeland maar de sleutel zit op de deur zegt de man. Even zoeken op welke deur en dan kunnen we binnen.  Het huisje ligt zeer idyllisch in de landelijke omgeving van Vaals en Vijlen en is geheel omringd door weilanden, bos en een vijver. De woning is zowel modern als antiek ingericht. We installeren ons en genieten van de avondzon die langzaam ondergaat in de vijver. Hopelijk worden we morgenvroeg niet wakker van de kwakende ganzen.