Weekend Gransdorf

We vertrekken rond 10u met de volledige bende (met uitzondering van Inge en Thomas die op Flapje passen) naar Bitburg waar we gaan lunchen in het restaurant met toepasselijke naam 'Bit Stube'. Jammergenoeg is er iets meer volk dan vorig jaar dus we moeten geduld uitoefenen. Na de lunch wandelen we nog wat in het stadje rond, winkeltje in, winkeltje uit en uiteraard bezoeken we ook het piepkleine kerstmarktje. Daarbij kan een glühweintje niet ontbreken natuurlijk. Rond een uur of vijf rijden we met z'n allen naar Gransdorf. Daar is er ondertussen wel wat veranderd. Er werd een stuk bijgebouwd en enkele kamers werden gerenoveerd. Zoals steeds worden we goed ontvangen, eerst een aperitiefje daarna koffers uitladen en aan tafel. Laat maken we het niet want morgen wordt een wandeldag en moeten we dus fit zijn. Zaterdagochtend komen Inge en Thomas aan iets na 8 u en een half uurtje later zitten we dan aan tafel. Iedereen besluit mee te gaan wandelen maar er wordt niet echt besproken welke wandeling we doen. Ik volg gewoon de groep en we zien wel. Al snel wordt echter duidelijk dat Liliane het zwaar heeft. We stoppen wel af en toe voor een lekkere borrel met koekjes en dat verzacht de pijn een beetje en er kan dan nog een lachje af.

Na een tijdje beseffen we wel dat we het vooropgestelde lunchuur niet gaan halen. Ondertussen is ook Liliane volledig buiten adem en hinkt ze een beetje achteraan. Ik voel me een beetje schuldig omdat ik toch wel wat gepushed heb om mee te gaan en ik besefte eigenlijk niet dat ze daar zo helemaal alleen achteraan liep. Jan schiet op een loopje en gaat de auto halen en terwijl de anderen rustig verderwandelen, wacht ik samen met mama en Liliane op de auto. Hoe Jan het heeft klaargespeeld weet ik niet maar we hoeven helemaal niet lang te wachten tot hij ons oppikt. We komen zelfs voor de wandelaars in het hotel aan. Rond half 2, ruim een half uur later dan gepland, gaan we aan tafel. Mevrouw Nackel heeft de meegebrachte appelbollen en worstenbroden al in de oven gezet dus dat wordt smullen. Het heeft zo zijn voordelen bakles volgen op de PIVA :-)

In de namiddag gaat een klein groepje wandelen terwijl wij naar Bernkastel rijden. Het is even zoeken want de gps doet raar maar uiteindelijk arriveren we in het pittoreske dorpje waar de kerstmanie al heeft toegeslagen.

De charme en de unieke sfeer die er op het kerstmarktje binnen de historische muren van de oude stad hangt, kan ons zeker bekoren. De reusachtige kerstboom op het pleintje, de huisjes die speciaal aangekleed zijn als adventkalender, de vele lichtjes ... ja dat alles draagt bij tot een gezellig namiddagje kerstshopping. Niet dat er veel te shoppen valt maar toch. 's Avonds zitten we nog voor een laatste keer allemaal samen aan tafel want Gina gaat ons verlaten om op haar beurt voor zieke Flappie te zorgen. Inge en Thomas blijven wel tot morgen. De volgende ochtend gaat de harde kern wandelen terwijl de anderen rustig in het hotel blijven. We volgen jan en Gisjo deze keer en belanden in het bos waar Ejay rustig kan ravotten in de plassen. Af en toe schudt hij zich eens lekker uit en moeten we snel wegspringen om ook niet nat te worden.

Wat is het toch zalig die verse lucht in te ademen en te genieten van de rust en de natuur. We komen nauwelijks mensen tegen en zo heb ik het graag. Het weer zit mee, het is wel grijs en grauw maar de regen blijft achterwege. Vorig jaar was het natuurlijk nog pittoresker met die sneeuw maar ook dit heeft z'n charme. Er hangt een soort nevel over de velden en die geeft het landschap een misterieus sfeertje. In de verte zien we een dier, we gaan er van uit dat het een hertje is. Terug in het hotel krijgen we nog een warme maaltijd en bespreken we welke periode we volgend jaar naar Gransdorf gaan. Normaal is het steeds het weekend van Sinterklaas maar we willen eens wat anders. We besluiten te boeken voor het weekend van Sint Maarten, wat hier heel erg gevierd wordt. Volgens jaar dus afspraak het weekend vóór 11 november.

 

Posted with Blogsy

Kopenhagen - dag 5

Oh wat jammer ... onze laatste dag in Kopenhagen en het regent! We nemen dus onze tijd om rustig in te pakken en uit te checken. Onze bagage blijft in het hotel en we wandelen vervolgens naar het Skuespilhuset. Dit theater werd in 2008 gebouwd boven het water en is één van de architecturale hoogstandjes van de stad. Bijzonder is de ‘lichtjungle’ in de ingang, een lichtsculptuur in de vorm van lianen. Van op een afstandje kan je zien dat de palen onder de vlonder rondom schots en scheef staan en dat er drie verschillende soorten glas zijn gebruikt. Onze volgende stop is Amaliehavn, een vrij toegankelijk park tussen het paleis en de haven. Het is van vrij recente datum, het werd namelijk aangelegd in 1983 door de Belgische architect Jean Delogne. Zowel de inwoners van Kopenhagen als toeristen brengen graag enige tijd door in deze groene long in het hart van de stad. Van hieruit komen we bij Amalienborg. Dit is de winterresidentie van de Deense Koninklijke familie. Het is een complex van vier paleizen rond een achthoekig plein. Midden op dat plein staat een standbeeld van koning Frederik V te paard. Amalienborg werd oorspronkelijk bewoond door adellijke families, maar kwam na een brand in het kasteel Christiansborg in handen van de Koninklijke familie. Van buiten zien de vier paleizen in rococostijl er hetzelfde uit, met uitzondering van een klein huis links van de zuilengalerij. Daar woont Margareta II, koningin van Denemarken. Het paleis wordt bewaakt door traditioneel geklede soldaten met bontmutsen. De wissel van de wacht bij Amalienborg is net aan de gang wanneer we er arriveren. Leuk om dat even mee te maken.

Het plein komt uit op een prachtige kerk, de Frederikskirke. Deze is in neobarok stijl gebouwd en heeft vanwege de grote hoeveelheid marmer die er in verwerkt is al vanaf het begin de bijnaam Marmorkirken gekregen. Het oorspronkelijk plan was de hele kerk in marmer te bouwen maar vanwege de hoge kosten werd ze uiteindelijk toch afgewerkt met kalksteen. We zetten ons even om te genieten van de schoonheid en de stilte om vervolgens opnieuw de regen te trotseren en naar het Design Museum te gaan. Hier is er een permanente tentoonstelling van hoofdzakelijk meubilair en een beetje glaswerk. Het is best een mooi museum en we zitten droog. Wanneer we terug buiten komen, is het weer helemaal omgeslagen en is de lucht opnieuw blauw ... gelukkig want het is toch leuker om door de stad te wandelen zonder regen. Tijd om nog een kerkje te bezoeken. De Alexander Nevskij Kirke is een Russisch-orthodoxe kerk uit 1883. Binnen zien we verschillende iconen en religieuze schilderijen. Een vrouw verwelkomt ons in een taaltje dat we niet echt verstaan, we denken dat het Russisch is. We hadden vooraf gelezen dat de icoon van de heilige maagd echte tranen zou gehuild hebben en dat probeert het vrouwtje ons ook duidelijk te maken. We maken er uit op dat ze het icoon aan het schoonmaken was toen de heilige maagd plots begon te huilen. Ze vertelt het met zo veel overgave en ze krijgt daarbij terug tranen in de ogen. Wij denken er het onze van ... zo zot als een kruk :-) Ondertussen hebben we een hongertje. Het traditionele smörrebröd hebben we nog niet geprobeerd dus dat wordt hoog tijd. We kunnen Denemarken toch niet verlaten zonder het geproefd te hebben. Smörrebröd is een soort sandwich, die bestaat uit een stuk roggebrood, dat op allerlei manieren belegd wordt. Vaak wordt het smörrebröd bereid door smörrebrödmeisjes. Die hebben een speciale opleiding gehad om smörrebröd te maken en te beleggen. Voor iedereen die het lekkerste van de Deense keuken wil proeven moet naar Ida Davidsen, een wereldberoemd lunchrestaurant. Een smørrebrød kiezen is hier een lastige klus: de menukaart is maar liefst 2 meter lang! Mevrouw Davidsen staat zelf achter de toonbank en vertelt heel enthousiast over haar smörrebröd en welk beleg er op welk broodje ligt. Dee Dee gaat voor de haring op drie wijze en ik ga voor de zalm.

Omdat het meeste smørrebrød belegd wordt met vis en de Denen ervan overtuigd zijn dat vis moet zwemmen, drinken ze bij deze broodjes vaak bier. Wij nemen een drankje op basis van Edgeflower. Het smaakt werkelijk verrukkelijk, de zalm is zo puur en vol van smaak. Het valt ons ook op dat mensen hier echt de tijd nemen om van hun eten te genieten. Tot op heden hebben we nog niets gemerkt van de zogenaamde ‘tourist trap’ wat eten betreft maar wanneer we de rekening krijgen, schrikken we toch even. Voor dat minibroodje met beleg en een drankje betalen we 165 KR per persoon, wat toch bijna 25 euro is! Alhoewel Dee Dee nog wel enkele varianten gezien heeft die ze wil proeven hebben we gelukkig maar voor één smörrebrödje per persoon gekozen. We hebben eigenlijk nog honger en besluiten voor een dessertje te gaan maar dan wel op een andere locatie. We kijken er nu al heel de vakantie naar uit .... de cupcakes van Serenity, een bakkerij midden in het centrum van Kopenhagen met volgens enkele locals de allerbeste cupcakes die ze ooit gegeten hebben. De eigenares Mariam Mistry opende de winkel in augustus 2011. 's Morgens worden ze gebakken, rond de middag worden ze versierd en in de namiddag worden haar heerlijkheden geserveerd. Het winkeltje is gezellig en van zodra we er binnen stappen, zijn we helemaal betoverd. De cupcakes worden geserveerd op een prachtig chinees servies en dan kan het genieten beginnen. Wat Serenity Cupcakes zo speciaal maakt zijn de iets wat ontraditionele smaken die gebruikt worden. Alle cupcakes worden bekleed met 'homemade meringue frosting'. Wij gaan toch voor de traditionele smaken nl. bleuberries en rasberries, Ze zijn lekker maar we vinden dat die van ons minstens zo goed zijn!

Ondertussen is het tijd om onze bagage op te halen en naar de luchthaven te vertrekken.Eindelijk kan ik Kopenhagen van mijn bucketlist afstrepen. De Deense hoofdstad stond al lang op mijn verlanglijst. Overal hoorde ik zoveel enthousiaste verhalen en die kloppen allemaal! Kopenhagen heeft me echt verrast en is samen te vatten in 1 woord - PUUR. Zowel het lekkere eten, het weer, de zilte zeelucht die je overal ruikt, de mensen, de sfeer. Heel veel design, mooie plekken en leuke ontmoetingen

 

Posted with Blogsy

Kopenhagen - dag 4

We hebben de indruk dat het vandaag minder koud is maar toch nemen we de metro. Net zoals in de meeste grootsteden, is het ondergrondse metro-systeem hier heel efficiënt. Waar je ook bent in de stad, je kunt binnen no-time van Noord naar Zuid en van Oost naar West. Tot op heden deden we alles te voet maar vandaag gaan we naar een buitenwijk aan de andere kant van Kopenhagen. Wanneer we in Forum uitstappen valt het ons gelijk op dat deze buurt heel troosteloos is. Ideaal dus voor een bezoekje aan het Assistens Kirkegard. Denemarken heeft, zonder dat je het in de gaten hebt, veel beroemdheden voortgebracht. Dit blijkt wel uit alle beroemde namen die begraven liggen op de begraafplaatsen van de hoofdstad. Buiten dat ik het geweldig vind te wandelen op een kerkhof (ja ik geef toe, ik heb een luguber kantje) hou ik ook van de rust en de sereniteit die er heerst. Dit kerkhof wordt door de bevolking ook als park en ontmoetingsplaats gebruikt. Het werd in 1760 in gebruik genomen omdat de begraafplaatsen in de stad overvol raakten. De bedoeling was dat deze vooral gebruikt zou worden voor de arme mensen, maar in de jaren die volgden werden er steeds meer rijke en beroemde mensen begraven. Tegenwoordig staan er zo'n 1800 grafzerken. Een reden om juist dit kerkhof te bezoeken, is dat hier volgens de reisgidsen het bijzondere graf van Hans Christian Andersen te vinden is. Na lang zoeken vinden we het graf maar zo bijzonder is het niet. Het is helemaal niet mooi en voor een sprookjesauteur eigenlijk heel gewoon. Een grote marmeren zuil en that's it. De andere graven zijn ook allemaal heel sober maar dat typeert de Denen wel, alles is hier zo puur dus ook hun laatste rustplaats.

Aan het kerkhof zien we een protestantse kerk en we besluiten binnen een kijkje te nemen. Daar geraken we aan de praat met een Zweed die al 30 jaar in Denemarken woont. De bevolking is hier super vriendelijk, gastvrij en behulpzaam. Deze wijk heeft verder niet veel te bieden dus nemen we terug de metro naar het station. Wanneer we hier binnenkomen ruiken we beide een heerlijke geur van appelgebak met kaneel. Onbewust treuzelen we allebei want het water loopt ons al in de mond. Jammer genoeg is er nergens appelgebak te bespeuren. We nemen de trein naar het Louisiana Museum of Modern Art. Dit is het belangrijkste museum voor moderne kunst in Denemarken en ligt in Humlebaek, zo'n 35 kilometer ten noorden van Kopenhagen, direct aan de oevers van de Sont. Het museum is gehuisvest in een negentiende-eeuws landhuis. Wanneer we aankomen, bezoeken we eerst het wereldberoemde beeldenpark. Echt spectaculair zijn de beelden niet maar het uitzicht is wel adembenemend mooi. Het park kijkt namelijk uit over het water. Het is vooral die ligging die heeft bijgedragen tot de bekendheid van het museum. Alleen is het jammer dat het vandaag zo'n troosteloze dag is. Mocht het zonnetje schijnen dan zou het hier nog mooier zijn.

Verder zijn er twee tijdelijke tentoonstellingen, Arctic en schilderijen van Jørn & Pollock, geen van beide kan ons echter bekoren. Toch brengen we er best wat tijd door want het is al donker wanneer we de trein terug nemen naar het centrum. Omdat we beide houden van de Indische keuken en we in elke stad wel een Indisch restaurantje zoeken, doen we dat ook hier in Kopenhagen. Vooraf hebben we gekeken op internet en Guru werd hoog aangeschreven. We gaan dus op zoek naar de Jernbanegade. Guru is eigenlijk een take away maar er is een kleine toog waaraan je kan eten. In een dure stad is het een verademing om eens te kunnen dineren aan een redelijke prijs. Naar ons gevoel een schitterende locatie: super goedkoop, grote porties en bovendien super lekker! We pikken nog een gratis concertje mee op het grote plein waar ze Chanuka (het Joodse kerstfeest) vieren. Daarna wandelen we via de grote winkelstraat Strøget terug naar ons hotel. We genieten van de kerstsfeer en van de prachtig versierde etalages. Bewegende poppen trekken overal onze aandacht en window shoppen is haast leuker dan het winkelen zelf.

Onderweg stoppen we nog even bij Sostrene Grenes, een winkeltje met leuke hebbedingetjes, vewencadeautjes etc ... Het is eigenlijk een mix tussen Xenos en Dille & Kamille. Net zoals gisteren is het chocolade hotel onze laatste stop. Dat wordt weer afkikken als we terug thuis zijn.

 

Posted with Blogsy

Kopenhagen - dag 3

Mogelijk de grootste toeristische trekpleister van Kopenhagen, is het beeld van de kleine zeemeermin (Den lille Havfrue), die al sinds 1913 dromerig uitkijkt over het water en gebaseerd is op het gelijknamige sprookje van de Deense schrijver Hans Christian Andersen. Net omdat het bronzen beeldje één van de populairste bezienswaardigheden is, is het moeilijk om haar overdag te fotograferen zonder dat er toeristen op de foto staan. Daarom besluiten we haar vroeg in de ochtend te bezoeken. Om 7 u zitten we dus al aan het ontbijt. De zon komt net op als we ons hotel verlaten en aan het water zijn alle gebouwen omringd door een mooie rode gloed. We hebben een flinke wandeling voor de boeg en het is best koud vanmorgen want het heeft heel de nacht gevroren. De weg langs het water is echter zo mooi dat we de koude snel vergeten. We worden opgeschrikt door een luide knal. Blijkbaar wordt er elke dag bij zonsopgang en zonsondergang een schot gelost op het legerterrein Holmen. Wanneer we op het einde van de wandelpromenade bij de zeemeermin komen, zijn we toch nog niet alleen. Er waren dus meer mensen van dit gedacht. Iedereen die het beeldje al gezien heeft, vertelt me dat het niet de moeite loont om het te bezoeken. Ook al is het slechts 1,25 meter hoog (wat wij trouwens niet echt klein vinden) wij zijn onder de indruk. Het symbool van de stad kan ons echt wel bekoren. Het beeld is sierlijk en ook de locatie is mooi. Sinds het beeld werd onthuld, is het meerdere keren het doelwit geweest van vandalisme. Onthoofdingen, met verf beklad en de rechterarm afgebroken...niets is de zeemeermin bespaard gebleven. Gelukkig ziet ze er vandaag wel prachtig uit.

Van hieruit wandelen we naar het Kastelet. Wanneer we de brug overgaan, stappen we de 17e eeuwse vesting met roodgekleurde huisjes binnen. Het werd gebouwd als verblijfplaats voor het leger dat Kopenhagen moest beschermen tegen aanvallen van ondermeer Zweden. De tijd lijkt binnen de muren wel te hebben stilgestaan, zo aangenaam rustig is het hier. In de huisjes wonen nog steeds mensen die voor het leger werken, zoals schilders en timmerlieden. Jammer genoeg staat een groot deel in de steigers. Binnen het kastelet werd er een strak, modern monument opgericht voor de gesneuvelden van de Deense internationale missies. Bij de vlam voor het monument warmen we ons even op. Net buiten de vesting aan de andere kant, komen we voorbij de St Alban’s Church. Het is een typisch anglicaans kerkje uit 1887 dat werd opgericht voor de Engelse gemeenschap in Kopenhagen. Wekelijks wordt er nog een mis gegeven in het Engels. We zijn beide verliefd op het kerkje en dromen even weg ... mochten we nog ooit trouwen ... yeah right :-) Naast de kerk staat de monumentale bronzen Gefion fontein. Deze bronzen fontein met vier ossen en vrouw vertelt hoe Sjaelland, het eiland waar Kopenhagen zich op bevindt, is ontstaan. De legende is dat de godin Gefion tijdens haar zoektocht naar nieuw land de mythische koning Gylfe van Zweden ontmoette. Hij bood haar zo veel land aan als ze kon ploegen in een dag en een nacht. De godin veranderde haar vier zonen in sterke ossen. Ze ploegden zo diep in de aarde dat de aarde in zee terecht kwam en Sjaelland ontstond. In Zweden bleef een gat in de vorm van Sjaelland achter dat nu het Vänermeer zou moeten zijn. Jammer genoeg staat de fontein droog ... We nemen de overzetboot naar de andere kant van de haven, naar Holmen. Dit voormalige legereiland heeft sinds 2000 een facelift ondergaan. Het Deense leger besloot zich elders te vestigen en liet oude barakken achter. Deze zijn mooi gerenoveerd en worden nu gebruikt door kleine bedrijfjes. De vroegere kopersmelterij is nu een universiteitsgebouw en de torpedohal werd omgebouwd tot appartementen. We zijn echt gecharmeerd door deze buurt ... hier willen we wel wonen. We vernemen echter dat in dit gedeelte van Kopenhagen de duurste appartementen zijn. Ja dat verwondert ons niet. Aan deze kant van het water bevindt zich ook het nieuwe operagebouw. Het gebouw heeft veel weg van de brug van een schip, een verwijzing naar het bedrijf van de gever, een containerrederij.

Tussen het gebied waar de meeste studenten wonen en Holmen, ligt Christiana. In 1971 bezetten krakers hier een aantal lege barakken. In plaats van de krakers eruit te zetten, heeft de toenmalige regering besloten het te zien als een 'sociaal experiment'. Inmiddels hebben de krakers een eigen commune en eigen regels opgesteld. Dit is werkelijk de meest alternatieve wijk in Kopenhagen. Wanneer we bij Pusshersstreet - de hoofdstraat komen, zien we een groot bord waarop staat 'please no photos in green light district'. Hier worden er namelijk openlijk softdrugs gebruikt en verkocht. De geur van marihuana kruipt in onze neus en de mannen die hier rondlopen zijn ver weg, hun blik op oneindig... De huizen die we er zien, zijn veelal zelf gebouwd. Denk aan kinderen die een boomhut maken, maar die er dan in besluiten te gaan wonen. Je ziet er echt van alles, mensen die wonen in een schuurtje, een caravan, of een oude fabriek. De muren zijn opgesmukt met graffiti, de ene al wat mooier dan de andere. Kleurrijk is het alleszins.

En ook al is het hier niet echt proper, het is best een inspirerende plek waar we toch wat tijd doorbrengen. Een vrouwtje vertelt ons wat meer over 'haar' wijk waar ze best trots op is. Wij vroegen ons namelijk af of er hier ook kinderen wonen. Blijkbaar zijn dat er meer dan 200. Ze zouden wel buiten de commune naar school gaan. Nog steeds hebben alle bewoners één adres: het postkantoortje van Christiana. Vorig jaar heeft de commune de grond gekocht en de bewoners betalen huur aan de commune waarmee de schuld wordt afgelost. Water en nutsvoorzieningen worden vanuit de commune aan de stad Kopenhagen betaald. We verlaten met gemengde gevoelens deze toch wel bijzondere wijk en brengen een bezoekje aan de For Frelsers Kirke. Deze opvallende kerk heeft een spitse toren met een trap buitenom en een gouden knop bovenop. In totaal zijn het vierhonderd treden en het uitzicht zou bij helder weer waanzinnig zijn maar vanwege de wintertijd is de toren jammergenoeg gesloten. In de kerk staat een mooi orgel met vierduizend pijpen. Er worden dan ook veel concerten gegeven. Ondertussen hebben we het echt koud gekregen en willen we wat opwarmen dus gaan we iets drinken bij Café Oven Vande. Dit is een plek waar de hippe jongeren en de oude bewoners van Christianshavn elkaar ontmoeten. Hier hebben ze geweldige carrotcake. Na deze korte stop gaan we opnieuw naar de andere oever. We komen voorbij de beurs. In dit rode bakstenen gebouw met het koperen dak zien we de Nederlandse renaissancestijl onder meer terug in de trapgevels. Op het dak staat een torentje van vier verstrengelde drakenstaarten. Daarna komen we aan een ander indrukwekkend zwart gebouw. De oude Koninklijke bibliotheek van Kopenhagen uit 1906 is met een luchtbrug verbonden met den Sorte Diamant (de zwarte diamant). Dit nieuwe gedeelte van de bibliotheek is één van de hoogtepunten van de hedendaagse Deense architectuur. Het gebouw heeft zijn naam te danken aan het zwarte graniet dat er in is verwerkt. Voor het interieur lieten de architecten zich inspireren door het natuurverschijnsel noorderlicht. Wanneer we met de roltrap naar de eerste verdieping gaan, zien we zowel de oude als de nieuwe leeszalen. Vanop de bovenste galerij hebben we een prachtig zicht op de glazen structuur en het water.

Via een gezellig binnenpleintje waar het Dansk Jodisk museum gevestigd is, wandelen we naar het stadhuis waar we toch nog even binnen willen gaan om de wereldklok te bekijken. Daarna gaan we nog even shoppen bij Normann, een hippe winkel die allerlei hebbedingetjes verkoopt. Al de spullentjes worden door verschillende designers gemaakt. Leuk dus om wat kerstinkoopjes te doen. Ondertussen is het weeral bijna donker en passeren we Wagamama. We krijgen beide het water in de mond en besluiten dan maar vroeg te dineren vanavond. Voor sommigen misschien vreemd, Aziatisch in een Scandinavisch land. Vroeger aten de Denen bijna alleen maar vis. Dat ligt voor de hand, want hun land is bijna helemaal omringd met water. Ondertussen ontdekken ook de Denen echter andere culinaire horizonten. Op onze weg naar het hotel stoppen we nog even bij het chocolade hotel om wat chocolade te kopen ... Dat wordt straks genieten met een lekker tasje thee.

Posted with Blogsy

Kopenhagen - dag 2

Dag twee in de Deense hoofdstad. Na een lekker en stevig ontbijt is het tijd om ons weer te verbazen in deze sfeervolle stad. Eén van de meest gezellige plekjes van Kopenhagen is Nyhavn, een klein, knus haventje en dat is net achter ons hotel gelegen. De huizen hebben mooi gekleurde voorgevels. De kans is groot dat, als je een boek openslaat of een website opent over Kopenhagen dit deel van de stad getoond wordt op foto. Nyhavn werd in de 17e eeuw gegraven als een kanaal dat Kopenhagen verbond met de zee. De beide kanten van het water ontwikkelden zich apart: aan de ene kant statige koopmanshuizen, aan de andere kant het kwartier voor zeebonken met bars, cafés en prostituees. De huizen zijn gebleven en gerenoveerd, het zeemansvertier is verdwenen. De stoere matrozen werden vervangen door locals en toeristen. Nyhavn is omgetoverd tot een trendy uitgaansbuurt met vele restaurantjes waar je zeker kan genieten van verse vis en schaaldieren. Restaurant Fyrtoget - The Tinder Box, ziet er goed uit en we besluiten alvast te reserveren voor vanavond. De prijzen zijn hier wel wat aan de dure kant, zelfs naar Deense normen, maar een lekker visje mag toch niet ontbreken tijdens ons reisje Kopenhagen. De beroemde schrijver Hans Christian Andersen is onlosmakelijk verbonden aan Kopenhagen en hij heeft in verschillende huizen aan deze Nyhavn gewoond. In het huis aan nummer 67 heeft hij onder andere het verhaal van de kleine zeemeermin geschreven.

We stoppen even bij koffiebar Baresso. Kopenhagen heeft een enorme koffiecultuur. Overal kun je wel een coffee to go halen. Wij lusten echter geen koffie en gaan voor een lekkere latte met vanille. Vervolgens wandelen we via de kasteeltuinen naar het Rosenborg Slot. De tuinen zijn prachtig aangelegd en het lijkt meer op een park. Ook de weergoden zijn ons gunstig gezind want het is droog en de temperatuur is meestal aangenaam. Meestal zeg ik wel, want soms komt er een koude wind opzetten. In het slot zijn de kroonjuwelen van de Koninklijke familie te bewonderen. Buiten lopen twee wachters – leuk om te zien hoe zij hun bewegingen op elkaar afstemmen en met elkaar communiceren. We vervolgen onze weg naar de botanische tuinen. Ze hebben een oppervlakte van 10 hectaren en zijn vooral bekend voor het complex met 27 historische serres die dateren van 1874.

De belangrijkste is het oude Palm House van die tijd dat 16 meters hoog is met smalle, gietijzeren spiraalvormige trappen die leiden naar een gang boven in de koepel. Het zonnetje komt er door en we genieten even van de 'tijdelijke' warmte op een bankje. We krijgen stilaan honger dus trekken we naar de overdekte markt, Torvehalterne. Hier proeven we dé kerstspecialiteit van de Denen bij uitstek, ris a la mande med kirsebaerovs, een soort zwarte rijstpap gemaakt met melk en room en overgoten met warme kersen. Het is best lekker maar dat zoet stilt onze honger niet echt. Wat verderop zien we een kraampje met de typische Deense snack, de Polser. De Polser is een soort hotdog (gegrild of gestoomd) die in een broodje wordt gepropt. Onderin zit een sausje naar keuze. Dit tussendoortje is best lekker en bovendien goedkoop. Met onze buikjes gevuld, beginnen we aan de flinke klim van de Rundetårn, de ronde toren. Deze werd gebouwd halverwege de 17e eeuw in opdracht van Christiaan IV. Het was het eerste deel van een complex dat een kerk, een universiteitsbibliotheek en een sterrenwacht moest omvatten. Die sterrenwacht is er nog steeds. Door zijn bijzondere uiterlijk is de ronde toren van Kopenhagen heel bekend in de stad. Hij komt ook regelmatig voor in de sprookjes van de schrijver Hans Christian Andersen. De tocht naar boven is bijzonder maar volgens Dee Dee erg vermoeiend.

De gang loopt spiraalvormig rond de holle kern van de toren en is de enige verbinding tussen de drie delen van het complex. Eenmaal boven, op bijna 35 meter, hebben we een mooi uitzicht over de oude binnenstad van Kopenhagen. Wanneer we terug op de begane grond zijn, doorkruisen we opnieuw de stad en bezoeken de Ny Carlsberg Glyptotek, een cadeautje van de rijke eigenaar van de brouwerij Carlsberg. Hij en zijn vrouw Ottilia waren hartstochtelijke verzamelaars van neoklassieke beeldhouwwerken en Franse impressionistische schilderkunst. In 1881 wilden ze hun collectie voor het publiek openstellen en daarom werd er een glyptotheek (beeldenmuseum) gebouwd. Het resultaat mag er zijn: de Carlsberg Glyptotek is gesitueerd rond een 19de eeuwse, tropische binnentuin en de gangen worden uitstekend verlicht door glazen koepels. Er is een Egyptische afdeling met mummies en graftombes. Om dit gedeelte te bereiken dalen we een stuk af net alsof we een echte piramide binnen gaan. Het is echt een prachtig museum en op zondag bovendien helemaal gratis! Wanneer we buiten komen is het al aan het schemeren en besluiten we het beroemde Tivoli te bezoeken want dit is het mooist wanneer het donker is. De vele lichtjes, de rode harten in de bomen, duizenden lampions, mooi versierde kerstbomen maken het park heel sprookjesachtig en bijzonder!

Het park ligt in tegenstelling tot de meeste pretparken centraal in de stad. Het is het populairste attractiepark van Denemarken met een bezoekersaantal van ongeveer vier miljoen per jaar. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven maar het lijkt een beetje op de Efteling, alleen een stuk kleiner. Om het in 1843 opgerichte park te bezoeken moeten we 15 euro entree betalen. Er zijn verschillende achtbanen waaronder een hele oude. We horen van op een afstandje de wagentjes piepen en kraken. De hoogste zweefmolen ter wereld, de Himmelskibet, brengt mensen naar een hoogte van 80 m. Van daaruit zullen ze zeker een prachtig uitzicht hebben over de stad maar wij passen hiervoor want in tegenstelling tot veel andere attractieparken geeft het toegangskaartje tot Tivoli geen recht tot het gratis deelnemen aan de 25 attracties. Dat is voor ons van het goede te veel. We wandelen langs de vele eetkraampjes en winkeltjes en genieten van de sfeer. Het is pas 5 uur maar we hebben het gevoel dat het ondertussen 11u 's avonds is, heel vreemd. We slenteren terug naar ons hotel om wat op te warmen en nog even te rusten alvorens naar ons restaurantje te gaan. Ons gevoel zat juist ... restaurant Fyrtoget - The Tinder Box is een voltreffer. We hebben heerlijk gegeten en zelfs de wijn was super. We hadden horrorverhalen gehoord over de hoge alcoholprijzen in Denemarken maar dat blijkt eigenlijk wel mee te vallen. Allereerst heeft de invoering van de euro in België gezorgd voor hogere prijzen in de horeca. Niemand staat er van te kijken als je voor een wijntje nu in euro’s betaalt wat je in het jaar 2001 in Belgische franken kwijt was. Aan de andere kant is in Denemarken de accijns op alcoholische dranken verlaagd waardoor het verschil in belastingdruk op alcohol dichter naar het niveau van de rest van Europa gekomen is. Wat in Kopenhagen wel opvalt is dat als je zwerfafval ziet, het bijna altijd lege flessen zijn. Wat ons betreft toch een smetje op de verder zeer propere stad.

Posted with Blogsy

Kopenhagen - dag 1

Was het niet dat mijn bankrekening niet zou kunnen volgen ik zou om de zoveel tijd een citytrip doen. Zeker in de slow-motionversie waarbij je 's morgens nog niet weet wat en waar je gaat eten 's avonds. Kilometers wandelen voor dat ene superleuke winkeltje. Slenteren langs de bezienswaardigheden, blijven hangen in toffe cafeetjes en lekker dineren. Vandaag is het dan eindelijk zover, me and my BFF vertrekken naar Kopenhagen. Rond de middag zijn we in 'Wonderful Copenhagen', zoals vermeld staat bij aankomst op de luchthaven. We krijgen alvast een heerlijk buitenlands gevoel als we onze euro's inwisselen voor Kronen. We moeten alles delen door 7 pfffff ni gemakkelijk! Een bijkomend voordeel van andere valuta is dat je het minder snel door hebt dat alles pakken duurder is dan in ons kleine kikkerlandje. We gaan op zoek naar de metro. Dat gaat alvast heel vlot, in no time staan we pal in het centrum. We vinden snel ons hotel maar kunnen jammergenoeg nog niet inchecken. We laten onze bagage achter en trekken de stad in. Ons hotel Maritime is centraal gelegen en als we de straat uitwandelen komen we aan het water. Hier is het heel erg rustig en al snel zal blijken dat dat elders in de stad ook zo is. Het is een relatief grote stad maar niet zo druk en chaotisch als je zou verwachten. De sfeer is overwegend vrij relaxed, soms bijna dorps. De charme van Kopenhagen zit hem vooral in de mensen want de Denen zijn super vriendelijk. Zelfs de postbode lacht ons vriendelijk toe.

In het centrum zie je nog veel straten en gebouwen die stammen uit vroegere tijden. Bekend zijn de zogenaamde vakwerkhuizen. Verder staan er in de oude binnenstad meerdere indrukwekkende, oude gebouwen, afgewisseld met hoogstandjes wat betreft moderne architectuur. We lopen langs het Deens Design Center - DDC (laat dat nu net de initialen zijn van mijn BFF - grappig) naar het Rathus. De ontwerpers lieten zich in 1905 inspireren door het stadhuis van Siena, daardoor is het een mix van Deense architectuur en Italiaanse renaissancestijl. We kunnen vrij doorlopen tot in de binnentuin die mooi aangelegd werd en van waaruit we een mooi zicht hebben op de hoge toren van het stadhuis. Heel bijzonder is de wereldklok maar die kunnen we nu niet zien want het stadhuis zelf is gesloten. Aan de zijkant staat het standbeeld van de sprookjesschrijver Hans Christian Andersen. DeeDee wil graag dat ik op z'n schoot ga zitten voor een foto maar het standbeeld is zo groot dat dat mij niet lukt. Even over z'n been wrijven zal ook wel volstaan. Het is koud in Kopenhagen maar ondanks de koude zitten de terrasjes allemaal vol. Overal liggen er fleecedekentjes op de stoelen en branden er kaarsjes. Heel gezellig ook al is de koude voor sommige de hel. Op de Rathusplatzen ligt een clochard te slapen op de roosters van de metro, schrijnend maar ook hier bittere realiteit.

We passeren één van de langste winkelpromenades ter wereld, Strøget. Hier is er wel veel volk dus we besluiten de kleine zijstraatjes te bekijken. Ook hier zijn er tal van winkeltjes. Wie van juwelen houdt moet zeker de winkel van de Deen Georg Jensen bezoeken. Wij doen gewoon aan window shopping want we merken al snel dat alles hier veel duurder is dan in België. Dat heeft deels te maken met het hogere BTW-tarief dat in Denemarken gehanteerd wordt. Maar zelfs al kopen we niets, het is toch leuk om hier wat rond te lopen want er zijn overal straatartiesten die ons de koude doen vergeten. Aan de Amagertorv zien we de Koninklijke Porseleinfabriek in een fraai patriciërshuis in barokstijl. Dit is één van de oudste huizen in Kopenhagen die bij de grote branden in de 18e eeuw gespaard bleven. Het wordt stilaan tijd om ons wat op te warmen want we zijn bijna verkleumd, dus wandelen we naar La Glacé, niet alleen de oudste maar ook de beste banketbakker in Kopenhagen voor thee met gebak. Wanneer we daar aankomen zien we echter een rij aanschuivende mensen. Daar hebben we geen zin in, dus trekken we verder naar A.C. Perchs Thehandel in de Kronprinsengade. Wij als theeliefhebbers mogen het oudste theewinkeltje van Europa toch niet missen. Het winkeltje zelf is piepklein maar echt één van de mooiste die we ooit gezien hebben. Wanneer we binnenstappen, lijkt het alsof we een stap terug in de tijd hebben gezet want het ziet er nog net zo uit als in 1835. De losse thee wordt nog ouderwets met gewichtjes afgewogen. Het ruikt hier ook heerlijk. Boven is er een tearoom waar we de soorten thee ter plekke kunnen proeven. We kiezen voor een Thee Smoothie en krijgen een vreemd uitziend, groen, koud drankje. Het smaakt verrassend maar is niet echt voor herhaling vatbaar, misschien in de zomer maar nu worden we er niet warm van. Ondertussen is het half 4 en wanneer we buitenkomen is het tot onze verbazing helemaal donker. De dagen zijn hier kort dus daar moeten we de komende dagen rekening mee houden. Nu het donker is, gaat de stad in kerstmodus. De magie van kerst is voor de Scandinaviërs immers het moment om alle registers open te trekken. Het is pas eind november maar de stad heeft reeds de kleuren van kerst aangenomen en is opgesmukt door duizenden twinkelende lichtjes en feestversiering.

Kopenhagen is echt wel de perfecte bestemming om de ware 'spirit of Christmas' te leren kennen en niet alleen omdat de Kerstman eigenlijk uit Groenland (dat bij Denemarken hoort) komt. Nee, ook omdat de Denen gek zijn op hun Jul, zoals kerst in het Deens wordt genoemd. Overal zien we de traditionele verlichte rode harten die zijn opgehangen boven de straten, als symbool voor liefde, vrede en hartelijkheid. Ons eerste dagje in de Deense hoofdstad is ons alvast heel goed bevallen en we kijken uit naar wat nog komen moet.

Posted with Blogsy

Madrid dag 5

We worden wakker vóór de wekker afloopt. Daar we gisterenavond al alles ingepakt hebben, kunnen we vroeg uitchecken. De bagage wordt voor ons weggezet dus hebben we onze handen vrij voor nog een laatste dagje Madrid. Het zonnetje is terug van de partij dus onze dag kan niet meer stuk. We ontbijten in een plaatselijk barretje, onze laatste pan con jamón maar met tomatenpuree deze keer, net zoals de Madrilenen het doen. Daarna nemen we de metro naar Reina Sofia. De grootheden uit de Spaanse moderne kunst zijn Pablo Picasso, Salvador Dali en Joan Miró en die staan dan ook centraal in dit museum – our cup of tea!

Het is een redelijk groot museum en het is best even zoeken waar we moeten zijn want uiteraard hangen er hier ook andere kunstvormen. Het hoogtepunt van Reina Sofie is het doek Guernica uit 1937 van Pablo Picasso. Het schilderij laat de stad zien tijdens het bombardement. Er is veel tegelijk te zien op het schilderij. Een paard dat in paniek een huis binnen stormt. Rechts valt iemand van het brandende dak en een moeder huilt om haar dode kind. Pablo Picasso wilde met het schilderij de chaos tijdens een bombardement laten voelen als je naar het schilderij kijkt. De mensen rennen in paniek uit hun huizen. Het schilderij bestaat uit lijnen en vlakken en is in zwart, wit en grijs geschilderd om de oorlog uit te drukken. Het mega schilderij wordt door twee bewakers geflankeerd en massa's Japanezen trachten ons te verdringen maar het lukt ons toch om net voor het schilderij even te verpozen. Naar onze mening niet één van de beste schilderijen van de grootmeester maar soit ... Iedereen weet hoe vermoeiend een museum kan zijn. Na een paar uur bereik je de grenzen van je opnamevermogen. Daarom moet je museumbezoeken goed doseren en je tevens concentreren op de voor jou interessantste zaken en voorkeuren. Toch bezoeken we nog snel de andere zalen maar we zijn niet echt voorstander van de moderne kunst die er hangt - misschien begrijpen we het niet zo goed. Het is veel te mooi weer om nog langer binnen rond te dwalen dus besluiten we terug naar buiten te trekken en wat te wandelen in de oude volkswijk La Latina. Vele kronkelige straatjes maar niet echt een leuke buurt want hier is de Chinees heer en meester - het lijkt wel China Town met allerlei typische winkeltjes. Het is volgens ons ook de armmoedigste wijk van Madrid. Niet te verwonderen dat hier elke zondagmorgen El Rastro gehouden wordt, de beroemde en beruchte vlooienmarkt. Beroemd vanwege het feit dat er nagenoeg alles te krijgen is. Berucht vanwege de horden zakkenrollers die het slenterende publiek wat euro’s lichter proberen te maken. Het symbool van Madrid: El Oso y el Madroño, de beer en de aardbeiboom, komen we overal tegen, op taxi's, bussen, politieauto's en vuilniswagens, op ansichtkaarten en zelfs op de putdeksels in het wegdek. Op het Plaza Puerta del Sol staat trouwens een groot standbeeld van dit symbool van de stad. Ondertussen hebben we honger en dorst gekregen en dat niet alleen want onze beenspieren werden ook al aardig op de proef gesteld na onze slentertocht door La Latina. We kiezen een gezellig restaurantje uit aan de bloemenmarkt. Hier staat het terras buiten en dat is toch wel heel aanlokkelijk nu het zonnetje weer vrolijk schijnt. Tortilla, patatas bravas, calamares en dorade à la plancha. Zalig!

Met ons buikje goed gevuld gaan we nog een uurtje in het zonnetje zitten aan de fontein van de Puerta del Sol, mensjes kijken. Ondertussen is de oude stad volgelopen met Juventus supporters die later op de avond tegen Real Madrid spelen. Er is dan ook veel blauw op straat. Rond 4u wandelen we terug naar het hotel maar stoppen nog even bij Desigual want Viviane wil nog graag een paar schoenen. Op de valreep vindt ze het paar dat ze mooi vindt. Daarna nemen we de metro naar het vliegveld. Alles gaat redelijk vlot en voor we het weten zetten we opnieuw voet op Belgische bodem.

Posted with Blogsy

Madrid dag 4

Deze morgen gaan we opnieuw ontbijten tussen de Spanjaarden. We trekken naar Museo del Jamón, zo zijn er verschillende in de stad. Eerst dachten we 'oh fijn een museum over ham' maar dat is het dus niet. Het zijn lokalen waar de Spanjaarden de hele dag door hun geliefde jamón kunnen eten. We kiezen voor het filiaal in de Carrera San Jeronimo die het dichts bij ons hotel gelegen is. Het is hier gezellig druk. We zetten ons aan de lange toog tussen de Spanjaarden. Boven ons hangen verschillende soorten droge hammen. Er gaat een aangename dreiging van uit. De jamón de bellota (ham gemaakt van varkens die enkel eikels eten) zou spectaculair lekker zijn. We bestellen een bocadillo belegd met dikke plakken van die ongeëvenaarde ham. Het smaakt verrukkelijk!

Het begint langzaam te druppelen dus we vrezen dat de voorspelde regen effectief allemaal vandaag zal vallen. Dus besluiten we een museum dagje in te lassen vandaag. Madrid mag dan spaarzaam bedeeld zijn met opmerkelijke monumenten, de rijkdom van de kunstverzamelingen is daarentegen zonder weerga. Drie musea springen eruit: Prado, Reina Sofía en Thyssen. Wie een weekendje Madrid doet, zal moeten kiezen, want het gevaar van een overdosis kunst is hier reëel. Gelukkig houden Viviane en ikzelf beide van dezelfde kunstvormen met het surrealisme op kop. En dat treft want er is net een tijdelijke tentoonstelling over het surrealisme in het Thyssen museum 'Surrealism and the dream'. Dat wordt dus onze eerste stop. Wanneer we er arriveren is er nog niet veel volk. De toegang kost 10 euro en is achteraf gezien niet echt zijn geld waard. Vooral onbekende schilders met uitzondering van Salvador Dali, Rene Magritte en Delvaux waarvan slechts enkele schilderijen tentoongesteld werden. Fijn vond ik wel dat ook het werk van de beroemde fotograaf Man Ray te zien was.

Na een lekker tasje thee wandelen we naar het Reina Sofia museum. Daar aangekomen staan we echter voor een gesloten deur want dinsdag is hun sluitingsdag. Dat hebben we weer goed geregeld! Ondertussen valt de regen met bakken uit de hemel dus gaan we schuilen in het Starbucks café om opnieuw te brainstormen over wat we verder gaan doen. Bij het passeren van het Prado deze morgen hebben we gezien dat er daar een rij mensen stond aan te schuiven van wel 30 m. Dat zien we niet echt zitten, vooral dan omdat de kunstcollectie van het Prado ons niet echt kan bekoren. Eigenlijk moeten we niet lang nadenken want wat doen twee vrouwen als het regent? Shop till you drop! Maar we hebben honger dus gaan we eerst wat eten. De Mercado de San Antón is niet zo veraf en die willen we ook wel eens zien. Het is een paradijs voor trendy gourmetshopping maar niet echt heel typisch want niets herinnert nog aan de oude overdekte markt. Het is een modern concept voor foodies van de eenentwintigste eeuw. We kiezen uiteindelijk voor een plaatselijk restaurantje. Het dagmenu van 10 euro ziet er goed uit maar wanneer we een uurtje later terug buiten komen, hebben we allebei iets te veel gegeten. Het winkelen zal er wel voor zorgen dat we de extra calorietjes er terug afstappen. Wat ons echt opvalt is dat er zeker honderden schoenwinkels zijn in Madrid en we kunnen nu wel zeggen dat schoenen passen vermoeiend is! De Spaanse modewinkels zoals Zara, Sfera en andere kunnen ons ook wel bekoren. Vreemd eigenlijk dat de mooie spullen die we in de winkels zien hangen niet weerspiegeld worden op straat. De vrouwen lopen er hier allemaal onverzorgd bij en de armoede is echt wel duidelijk te zien - vooral dan in hun manier van kleden. Het is ook schrijnend om zo veel daklozen tegen te komen, om de zoveel meter zit er wel iemand te bedelen. Vlak voor ons hotel hebben we er ook eentje - onze 'vriend' is echter niet veel thuis dus we denken dat hij ook ergens anders zijn centjes gaat schooien. Zijn 'huisje' bestaat uit een kartonnen doos, een oude vuilnisbak, wat dekens, een klok (de mens moet toch weten hoe laat het is) en last but not least ... geurstokjes (alternatief voor de ontbrekende lichaamshygiëne). Na een halve dag shoppen voelen we onze voeten nog amper maar we besluiten toch nog even naar de overdekte markt te gaan die we op dag 1 bezocht hebben voor wat kleine tapa's, vergezeld van een lekkere sangria. Ondertussen is de hemel weer helemaal opgeklaard en onderweg nemen we nog even de tijd om wat rond te kijken. Opvallend is wel dat Madrid geen banale straatnaambordjes heeft. In elke straat, steeg, boulevard of plein hangt er een naambord samengesteld uit handgeschilderde tegeltjes waarop niet alleen sierlijk de naam geschreven staat maar ook een afbeelding aangebracht is die de naam verklaart.

Wanneer we terug naar het hotel wandelen, stoppen we nog even bij de Portugese bakkerij voor een pasteis de Belem - lekker bij een tasje thee op de kamer om onze dag af te sluiten. Ja zelfs dat hebben ze hier in Madrid en dan nog wel net achter de hoek van ons hotel - als dat geen meevaller is! Vanavond pakken we onze koffers zodat we morgenvroeg onmiddellijk naar het Reina Sofia kunnen.

Posted with Blogsy

Madrid dag 3

Vannacht was het verkeer veel minder hectisch dan op zaterdag maar het zou natuurlijk ook kunnen liggen aan het feit dat we beiden zo moe waren gisteren dat we als een blok in slaap zijn gevallen. We worden opnieuw wakker met mooi weer en we hebben het plan opgevat om te gaan eten bij Museo de Jamón maar wanneer we onderweg in een klein weggestopt steegje Chocolateria San Gines zien staan, wijzigen we onze plannen. Hier zouden ze namelijk de beste churros van heel Madrid hebben.

Eerst bestellen we onze portie churros aan de toog. We krijgen een bonnetje en wachten dan geduldig op een tafeltje. Het was ons al opgevallen dat het 's morgens erg druk is in de cafeterías. De Madrilenen ontbijten niet thuis maar doen dat buitenshuis met koffie en veel zoetigheid. We zijn echter vroeg dus het gaat redelijk snel. Het loont écht de moeite want de churros worden vers gemaakt en worden bijgevolg ook lekker warm geserveerd. Normaal krijg je er een dikke, donkere en sterke chocolademelk bij waarin je lepel rechtop blijft staan, maar wij geven toch de voorkeur aan gewone suiker. Dat is al zwaar genoeg. Ook al verkiezen we toch een wat lichter ontbijt, af en toe moet je jezelf eens verwennen. Leuk om deze madrileense traditie even mee te pakken. Na een stevig, zoet ontbijt nemen we de metro richting Parque del Buen Retiro. Bijna rijden we voorbij onze halte met al ons gebabbel. Gelukkig vraagt Viviane 'waar zijn we?' We kunnen er nog net op tijd uitspringen. Wanneer we uit de metro komen, duikt de Puerta de Alcalá voor ons op, een monumentaal poortgebouw. De hoofdingang van El Retiro ligt vlakbij. Het park is dé groene long in het centrum van de stad. Het park is een geliefde plek om te joggen, te wandelen, te mediteren, of kortweg te genieten. Honden, kinderen en schoonmoeders worden massaal uitgelaten. Hilarisch, zijn de aspirant saxofonisten die trachten om een juiste noot uit hun instrument te halen. Het lukt hen jammer genoeg niet. Dit park behoorde ooit aan de Koninklijke familie toe maar sinds 1868 is het ook toegankelijk voor het publiek en zijn er speeltuinen en sportvelden aangelegd. Overal staan statige monumenten en fonteinen tussen het vele groen. Dit park is echt een rustige oase in de hectische drukte van de stad. Aan de grote kunstmatig aangelegde vijver zien we het ruiterstandbeeld van de populaire maar jong gestorven Koning Alfonso XII geflankeerd door een enorm uitgebouwde galerij met trappen en zuilen. Even verderop bevindt zich het Palacio de Cristal uit 1887.

Het lijkt wel een bonbondoos van glas en ijzer met als enige extra versiering azulejo's aan de buitenkant. Oorspronkelijk werd het gebouwd om exotische palmen te herbergen maar dat is nooit gebeurd. Na een grondige restauratie wordt het gebouw vandaag gebruikt voor tijdelijke tentoonstellingen maar wanneer wij er zijn, staat het leeg. We wandelen langs de vele houten boekenstalletjes op de Cuesta Moyano die in de schaduw van de grote bomen, hier het hele jaar staan met oude zeldzame maar ook nieuwe boeken tegen lage prijzen. We snuffelen hier wat rond en gaan dan naar de Botanische tuin. Hier betalen we inkom maar dat was het zeker niet waard. De tuinen zijn een beetje in verval geraakt, er is geen enkele bloem te zien. Ondertussen is het tijd voor de lunch en we gaan eten in naar verluidt het goedkoopste tapa restaurantje van Madrid, la Cerveceria 100 montaditos in de Calle de la Montera. Bij het zien van de prijzen valt onze mond open van verbazing. Elke tapa kost hier slechts 0,5 euro. Bovendien wordt elke tapa geserveerd in een broodje dus klein zijn de porties allerminst. We gaan voor jamón serano con tomate y aceite de oliva, tortilla, polo con ajilo, gamba's en lomo con tomate. Alles is stuk voor stuk super lekker. Na de lunch nemen we opnieuw de metro naar Las Ventas, de beroemde arena voor stierengevechten. De eerste aanblik is prachtig - wij houden wel van de Moorse stijl. De capaciteit van de arena bedraagt 25.000 zitplaatsen en de zitjes zijn verdeeld over 10 zones. De prijs varieert afhankelijk van de afstand tot de ring en afhankelijk van zon of schaduw. Viviane heeft nog nooit een arena bezocht dus nemen we ook binnen een kijkje. Het is best leuk om helemaal alleen in de ring te staan. Vreemd eigenlijk dat er hier bijna geen toeristen zijn want deze arena wordt beschouwd als het centrum van het stierenvechten in Spanje en zelfs in de wereld.

Na dit vleugje Spaanse cultuur wandelen we verder naar de statige Salamanca wijk, waar de wereldberoemde Spaanse filmregisseur Pedro Almodóvar woont. Bijna al zijn films zijn in Madrid opgenomen. Salamanca is een levendige wijk waar je alle chique kledingzaken van Spaanse en internationale modeontwerpers kan vinden. Hier is het dus enkel window shopping! Op de Plaza de Salvator Dali staat er, hoe kan het ook anders een beeld van dit genie. We drinken nog iets in het Hard Rock café van Madrid en nemen dan de metro terug naar ons hotel. 's Avonds eten we in El Catedral in de Carrera San Jeronimo. Het pand heeft een prachtige gevel en eenmaal binnen treffen we geen doorsnee tapasbar aan met een TV aan de wand en TL verlichting. We komen terecht in een schitterende accommodatie met veel hout en warme sfeerverlichting. Dit is een lust voor het oog en het is fijn te weten dat het ook anders kan. In het bar gedeelte is het gezellig druk met veel lokale gasten. Iedereen is ontspannen en lijkt zich nergens druk om te maken. We besluiten om plaats te nemen in het restaurant gedeelte en eens lekker te dineren. We bestellen gamba's à la plancha. Ze zijn lekker maar het zijn meer kleine garnalen. Na het hoofdgerecht nemen we dan nog maar een dessertje. De boog moet niet altijd gespannen staan! Ons hotel ligt aan de Gran Via, de statige 18de eeuwse boulevard en tevens vooraanstaande winkelstraat. Daar alles nog open is, is het gezellig om via deze weg terug naar ons hotel te wandelen, zelfs laat op de avond. De zitbanken op de tamelijk brede trottoirs van de Gran Via zijn allemaal bezet. Het verkeer raast voorbij maar niemand schijnt daar last van te hebben. We zijn wel blij eindelijk in ons bedje te kunnen kruipen na weer een lange vermoeiende dag

Posted with Blogsy

Madrid dag 2

Onze eerste nacht is achter de rug en die is niet echt geweldig geweest want het lijkt hier wel Chicago. Om de zoveel minuten horen we een loeiende sirene om nog maar eens te zeggen dat Madrid leeft in de donkere uurtjes van de nacht. Het nadeel van een hotel pal in het centrum, al moeten we toegeven dat we voor de rest echt helemaal niets horen. Je kan het vergelijken met de stilte hoog in een luchtballon waar je toch het geluid van de blaffende honden hoort. We hebben wel de luxe van twee badkamers dus we kunnen ons snel klaarmaken voor ons tweede dagje. Bij het buitenkomen zien we her en der daklozen ontwaken in de portieken van enkele grote winkels, beschut onder grote kartonnen dozen of gewoon onder een dunne wollen deken. Eerst gaan we op zoek naar ontbijt. Dat treft, over de deur is er een gezellige kleine taverne waar ook de Spanjaarden komen voor hun zondagse ontbijt. We nemen een warm broodje met jamón iberico, vers fruitsap en een thee. Super lekker maar prijzig zo ondervinden we later op de dag. We beginnen onze sightseeing op de Plaza Mayor, één van de meest bezochte plekjes van de stad. Het is nog vroeg in de ochtend en de straatvegers doen hun werk waardoor het hele plein er wat nat bij ligt. We moeten ons uiterste best doen om niet uit te schuiven op het natte wegdek. Een artiest zonder hoofd komt ons tegemoet en wil met ons op de foto. Normaal gezien zou ik hier van weglopen maar de man is zo innemend dat we het toch maar doen ... uiteraard wil hij wel een centje nadien. Het plein is omringd door mooie arcades en ook de gebouwen zijn stuk voor stuk juweeltjes. De gevel van het Casa de la Panadería uit 1590 (het huis van het toenmalige bakkersgilde) is versierd met fresco's van Carlos Franco, die de klassieke symbolen van de stad voorstellen. Portrettekenaars wachten op hun eerste klanten en kijken ons verlangend aan maar daar hebben we geen tijd voor. We gaan op zoek naar de Mercado San Miguel. Me gusta mucho! Deze overdekte markt is gevestigd in een groot, modern, glazen gebouw waar de oorspronkelijke ranke gietijzeren structuur nog behouden is gebleven. Hier kan je eigenlijk alles wat de Spanjaarden te bieden hebben onmiddellijk proeven: wijn, tapa's allerhande, zoetigheden, zelfs oesters. Het is echt een tempel voor lekkerbekken. Er heerst een gezellige en ongedwongen sfeer en het is duidelijk dat ook de Spanjaarden hier komen ontbijten. We nemen nog wat churros maar die vallen een beetje tegen, geen suiker en koud. We nemen ons voor dat de volgende keer dat we churros gaan eten, we zeker naar 'the place to be' gaan bij San Gilles.

Op onze weg naar Parque del Oeste komen we voorbij de Catedral de Nuestra Señora de la Almudena. De statige kathedraal is genoemd naar de vrouwelijke beschermheilige van de stad en heeft prachtige glasramen en toch wel vreemde gewelven, heel kleurrijk en helemaal anders dan wat je in een kathedraal zou verwachten. Het interieur is namelijk modern met zelfs pop art invloeden. Het koninklijk paleis of het Palacio Real, gelegen naast de kathedraal, is één van de meest majestueuze gebouwen van Madrid. In een lichte ochtendnevel en beschenen door een flauw zonnetje steekt het kolossale paleis fraai af tegen het groen van de Jardines Sabatini. We wandelen door de tuinen en komen zo bij Parque de Oeste waar we de Templo de Debod bezoeken, een Egyptisch heiligdom uit 200 v. Chr. dat oorspronkelijk aan de Nijl stond. Het werd door Egypte aan Spanje geschonken en is hier in Madrid weer opgebouwd. Binnenin zien we de eeuwenoude hiërogliefen.

Ondertussen is de nevel verdwenen en schijnt er een mooi najaarszonnetje. De bomen laten hun fraaiste herfstkleuren zien: bruin, rood, geel, oker en alles wat aan kleurschakering daartussen mogelijk is. De Madrileense herfst lijkt op een Belgische zomer. We vinden een gezellig terrasje aan de rand van het park en bestellen iets om te drinken. We krijgen er een schaaltje paella bij. Om onze voetjes wat te sparen besluiten we de metro te nemen naar Estadio Vicentes Calderon. Ik ben niet voor niets op stap met de mama van twee voetbalfanaten. Ze kreeg de opdracht een outfit mee te brengen van Atletico Madrid dus misschien vinden we dat wel in een winkeltje bij het stadium. Wij dachten dat er hier verder niet veel te zien zou zijn maar wanneer we de metro buitenkomen, zijn we aangenaam verrast. De Spaanse hoofdstad associeer je niet automatisch met water, toch vind je het hier aan de rand van de oude stad. De rivier Manzanares loopt dwars door een prachtig aangelegd park dat de naam Arganzuela kreeg. Er zijn verschillende bruggen aangelegd en wanneer we de Puente de Toledo overwandelen hebben we al een prachtig zicht op het stadium. Blikvanger is echter de 274 meter lange constructie van de Fransman Dominique Perrault en tevens het uithangbord van Madrid Rio. De voetgangers- en fietsbrug lijkt op een uitgewerkte springveer en ik krijg er geen genoeg van. Een prachtig staaltje architectuur.

Uiteindelijk komen we bij het stadium maar het is er angstaanjagend stil. De straten zijn uitgestorven en alles is gesloten, ook het winkeltje. We wandelen er helemaal rond en kunnen slechts door kleine gaatjes een glimps opvangen van het interieur. We nemen de metro terug en sporen naar de andere kant van de stad. Het treinstation van Atocha is de laatste bezienswaardigheid voor vandaag. Op 11 maart 2004 was het daar een waar inferno. In alle media over de hele wereld werd Atocha in één klap bekend. Negen jaar later, de 191 doden begraven, de in allerijl opgezette veldhospitalen ontmanteld, het gekrijs verstomd. Dit is het grootste en oudste station van Madrid. Binnen in het station werd een indrukwekkend monument voor de slachtoffers van de aanslagen aangelegd. Je loopt een ruimte in en ziet dan een grote koker die aan de bovenkant uitkomt op de straat. Binnen in de koker staan allemaal teksten die door mensen zijn geschreven vlak na de aanslagen. Op een verlicht paneel bij de ingang staan alle namen van de slachtoffers, heel erg mooi gedaan!

We lopen verder naar het oude gedeelte van het station. Het interieur is op z'n zachts gezegd verrassend. Onder het glazen dak is een prachtige wintertuin aangelegd, reizigers lopen voorbij bananen- en palmbomen en kijken naar de waterpartijen waarin waterschildpadden uitrusten. We wandelen terug via de Calle de Atocha en gaan op zoek naar restaurant Azahar. Een authentieke paella aan een degelijke prijs is moeilijk te vinden in Madrid maar volgens locals moeten we hier zijn! De familie die het restaurant uitbaat, is van Valencia. We worden vriendelijk ontvangen door de kokkin zelf en kunnen kiezen uit 4 verschillende paella's. Deze is inderdaad overheerlijk en spotgoedkoop. Voor slechts 12,7 euro hebben we ons buikje vol gegeten. We besluiten nog een slaapmutsje te drinken op het terrasje van gisteren terwijl de zon langzaam onder gaat

Posted with Blogsy

Madrid dag 1

Vandaag vertrekken we naar Madrid, het New York van Spanje. Naar wat ik gehoord heb, zou deze metropool een boeiende stad zijn met statige boulevards, prachtige pleinen, mooie en imposante gebouwen, volkswijken met kronkelige straatjes vol traditionele tavernes. We zijn dan ook reuze benieuwd. Bij aankomst in de luchthaven wordt ons gevraagd of we geïnteresseerd zijn om een latere vlucht te nemen want het vliegtuig is overboekt. Als bonus krijgen we dan elk 150 euro. We twijfelen even maar besluiten toch onze eigen vlucht te behouden. Na 2,5 uurtjes vliegen arriveren we in Madrid. Het zonnetje schijnt maar het eeste uur merken we daar niet veel van, want we duiken onder de grond. Het metro netwerk van Madrid is heel overzichtelijk. Het is bovendien een veilige en snelle manier om je in deze wereldstad te verplaatsen. In ons hotel aangekomen zijn we aangenaam verrast. Het is een prachtig gebouw, gelegen in de hoofdstraat van Madrid, de Gran Via. Mits een kleine opleg, krijgen we een suite. De kamer heeft rond om rond grote ramen en we worden beloond met een prachtig uitzicht. Wat een luxe! Het schitterende herfstweer lonkt, dus gaan we de stad in op verkenning! Daar staan we dan, midden in het gegons van de Madrileense bijenkorf. Veel winkelend en flanerend publiek en straatmusici. We hebben dorst dus vleien we ons al snel neer op een terrasje. Het eerste glas mojito met aardbeien smaakt voortreffelijk, ondanks de herrie van het voorbij razende verkeer. Maar het is goed de enerverende stad op die manier op ons in te laten werken. De mojito wordt grappig geserveerd in glazen bokaaltjes en ze zijn niet echt gierig met de alcohol. Wij als levensgenieters nemen er natuurlijk nog een tapa of 2, 3, 4 bij :-)

Het wordt stilaan donker en Madrid komt nu echt tot leven, de straten, terrassen en bars stromen vol. De winkels zijn hier ook open tot 22u en we zouden geen échte vrouwen zijn als we daar niet van zouden genieten. We kuieren wat door de winkelwandelstraten en brengen een bezoekje aan El Corte Ingles. Gelukkig heb ik thuis geen mes gekocht om mijn pata negra te snijden want de prijzen hier zijn veel goedkoper. Voor slecht 25 euro ben ik gesteld! Wanneer we op onze kamer komen, genieten we nog even van de gezellige drukte en de verlichtte stad die letterlijk aan onze voeten ligt.

Posted with Blogsy

Bilbao - San Sebastian

Opnieuw een rumoerige nacht achter de rug maar als we de gordijnen openen, schijnt de zon al volop en is de lucht blauw. De vermoeidheid smelt als sneeuw voor de zon. Ons laatste ontbijt in Hotel El Muelle maar deze keer geen churros - jammer :-) We vertrekken naar Bilbao, de grootste stad van het Baskenland die al lang op mijn verlanglijstje staat. Bilbao heeft een opmerkelijke gedaanteverwisseling ondergaan; van een weinig aantrekkelijk industriestad is ze uitgegroeid tot één van de meest originele en populaire plekken van Spanje, vooral sinds de bouw van een Guggenheimmuseum in de jaren negentig mag de stad op steeds meer toeristische belangstelling rekenen. Er zijn er ondertussen vier in de wereld: New York, Berlijn, Venetië en Bilbao.

We zijn er vroeg dus het is er nog lekker rustig. We wandelen rond het museum om het unieke gebouw, een kunstwerk op zichzelf ontworpen door de Noord-Amerikaanse architect Frank Gehry, langs alle kanten te bewonderen. De zon weerspiegelt in het met schubvormige titanium platen bedekte gebouw en de immense spin aan de voorkant steekt sierlijk af tegen de geometrische vormen.

Voor het gebouw een kunstwerk met bollen waarin de omgeving weerspiegeld. Kort samengevat een staaltje van architecturale kunst gedreven tot de limiet. Vanop de brug over de rivier is het zicht echt uniek. De stad zelf bestaat uit een oud en een nieuw gedeelte maar beide zijn mooi verweven met elkaar. Na het Guggenheim, gelegen in het nieuwe gedeelte, maken we vervolgens een wandeling door de oude binnenstad en het valt ons op hoe proper het hier wel is. We wandelen langs de Santiago kathedraal, de overdekte markt, de Plaza Nueva en het station en genieten van het warme weer - zalig om waarschijnlijk voor de laatste keer de warmte van de zon op ons gezicht te voelen. Na het middagmaal verlaten we deze prachtige stad - een citytripje hiernaartoe staat volgend jaar zeker op het programma! We houden nog een halte in San Sebastián, een vrij grote stad gelegen aan een schelpvormig strand. De oude binnenstad heeft een wirwar van straatjes met gezellige tapabars. De Baskische tapasvariant wordt Pintxo genoemd en lijkt op de reguliere tapa maar is meestal iets verfijnder. Gedurende de ganse dag genieten de Spanjaarden van hun glaasje wijn en bijbehorende pintxos. Jammer dat we op deze reis niet echt zelf konden deelnemen aan deze typische Spaanse bezigheid. Twee keer warm eten per dag en al die zoetigheden tussendoor zorgden sowieso al voor extra gewicht. De verloren 6 kg waar ik drie volle maanden hard voor heb moeten werken, zijn er waarschijnlijk nu alweer bij ... maar t'is congé en dat verrechtvaardigt veel.

Tijd om eens echt te genieten op een terrasje is er wel. Na weer een leuke dag vertrekken we naar Bayonne. Hier overnachten we en morgen om 7u rijden we terug richting Antwerpen.

Ik was er nog nooit eerder geweest maar mijn reis naar het noorden van Spanje was een fijne ervaring. Geen kurkdroge desolate landschappen of zonovergoten mediterrane stranden. Flamencoshows of witte dorpen waren er al evenmin. Viel er dan niets te beleven? Integendeel, het 'groene Spanje' heeft werkelijk aantrekkelijke steden, een oogverblindende natuur en die typisch Spaanse 'joie de vivre'. Dat alles maakten van deze reis een onvergetelijke ervaring.

Posted with Blogsy

Picos de Europa - Potes - Fuentes Dé

Helaas was het geen nacht die je normaal alleen in films ziet. Met de ramen open slapen op een vrijdagavond betekent tot middernacht genieten van luidruchtige Spaanse kinderen maar ook dat hoort bij de Spaanse cultuur zullen we maar zeggen. Vandaag staan opnieuw de Picos de Europa op het programma, voor wandelaars het neusje van de zalm. We rijden door de 19 km lange kloof 'Desfiladero de la Hermida', uitgesleten door de snelstromende rivier de Deva. De verticale bergwanden zijn hier zo hoog en de kloof is zo smal, dat op sommige plaatsen de zon maar enkele minuten per dag het dal bereikt. Als we even later bij het hoger gelegen Monasterio de Santo Toribio komen, schijnt de zon echter volop.

Hier wordt een kostbaar relikwie vereerd. Het 'Lignum Crucis' is het grootste bewaarde stuk hout van het kruis van Christus. De abt staat alle gelovigen onder ons toe om het kruis één voor één te kussen. Als je daarna binnen de 14 dagen naar de mis gaat, zouden al je zonden vergeven worden - de gewone zonden welteverstaan, doodzonden vallen er niet onder volgens onze gids. Pa en ikzelf hebben maar één blik nodig en besluiten het kruis niet te kussen - stel dat het klooster instort :-) Het verwondert me steeds weer hoeveel mensen nog echt gelovig zijn. Of zouden ze allemaal doen alsof en gewoon wat meelopen? Hoe het ook zij, Spanje is een heel katholiek land en de meeste mensen zijn hier nog echt gelovig. Ik ben dan ook verbaasd wanneer Dirk ons vertelt dat er nog maar 3 mensen in het klooster wonen, de abt zelf en 2 Paters Franciscanen. In het stadje Potes, gekend voor zijn ambachtelijk gemaakte streekproducten, mogen we een likeur en sterke drank genaamd orujo uitproberen. Niet echt mijn ding maar de salami en de zoetigheden die in het winkeltje te koop zijn, lust ik wel. Hier kopen we alvast wat 'lekkere' souveniers voor thuis. In tegenstelling tot de rest van Spanje waar de mascotte de stier is, is dat hier de koe. Overal zie je potjes, tassen en andere souvenirs met koetjes op. Ook de desserten zijn allemaal van koemelk gemaakt - sorry Gina niets voor jou hier. Daarna hebben we nog wat vrije tijd om het stadje te verkennen. De kleine steegjes, met prachtige bloemen, houten terrasjes, gezellige pleintjes in combinatie met een kolkend riviertje maken dit stadje heel pittoresk. Terwijl de rest een terrasje doet, dwaal ik wat door de smalle straatjes. De mensen lachen me vriendelijk toe ... Dit is echt genieten - de dag mag van mij nog wat langer duren. Na het middagmaal rijden we verder door de vallei van de Deva tot Fuente Dé. Daar brengt een kabelbaan ons steil tegen de rotsen omhoog tot op ruim 1.800m. Het is helder weer dus het zicht boven is adembenemend. De toppen rondom bereiken hoogtes tot 2.600m. We nemen de tijd voor een wandeling door deze indrukwekkende bergwereld. Overal lopen er schattige berggeitjes rond die geen angst hebben, we mogen ze zelfs aaien!

Wanneer we, in het aangename middagzonnetje, even gaan zitten boven op een rots met zicht op het dal en de adembenemende met sneeuw bedekte toppen van de Picos de Europa, zweven er hoog boven ons op de thermiek verschillende alpenkauwen, zwarte vogels met gele snavel. Wat een zalig gevoel ... de wereld ligt letterlijk aan onze voeten en we genieten voluit van deze ongerepte en prachtige natuur. Met tegenzin nemen we opnieuw de kabelbaan naar beneden. Nog snel een ijsje en dan terug naar Suances voor ons laatste avondmaal in het hotel.

Posted with Blogsy