Arras - Montreuil sur Mer

Om negen uur ’s ochtends in de auto stappen en in de namiddag genieten van La douce France: daar zeg je toch meteen ‘oui’ tegen?!  Vandaag starten we met een roadtrip langs de opaalkust, of op z’n Frans Côte d’Opale, een prachtige kuststrook in het noorden van Frankrijk, net over de Belgische grens.  Dit deel van de Franse Noordzee wordt ook wel Frans Vlaanderen genoemd. Gepakt en gezakt met een paar goede wandelschoenen, een dikke trui en een regenjas gaan we op pad. Een vakantie in Frankrijk betekent rijden langs kleine landweggetjes en traditionele dorpen, verse croissants bij de lokale boulangerie, eindeloze wandelingen over prachtige stranden, ongerepte natuur en culinaire hotspots. Ik kijk er zo naar uit!

Omdat het nog wat vroeg is om in te checken besluiten we eerst naar Arras te rijden, de hoofdstad van het departement Pas-de-Calais. Onderweg stoppen we even bij het indrukwekkende Notre Dame de Lorette en het nabij gelegen L'Anneau de la Mémoire. Bij het monument dat werd opgericht ter nagedachtenis van de soldaten die tussen 1914 en 1918 zijn gesneuveld werden 580.000 namen in alfabetische volgorde geplaatst op indrukwekkende panelen. Hier worden we stil van. Alles kleurt grijs en de regen valt met bakken uit de hemel.

Op de heuvel van Notre-Dame-de-Lorette vonden er in 1919 verschrikkelijke gevechten plaats. Het werd een herdenkingsplek voor meer dan 42.000 soldaten. In het midden van de necropolis staat een soort toren en een basiliek, die beide waken over de slachtoffers.  Plots breekt de zon door en baadt de unieke gedenkplaats in het licht. 

Het is bijna middag wanneer we in Arras aankomen. We hadden gepland om bij Restaurant l’œuf ou la poulet te gaan lunchen maar het kleine restaurantje zit helemaal vol. Gelukkig bevindt zich net daarnaast een Marokkaans restaurant, Le Mamounia en dat blijkt een top keuze. De tajine is heerlijk en goedkoop.

De binnenstad van Arras heeft twee prachtige pleinen: de Grand Place en het Place des Héros. Het doet hier niet echt Frans aan, het lijkt wel of we gewoon in België zijn. Dat is niet zo gek want de stad heeft niet altijd bij Frankrijk gehoord. Na de middeleeuwen hoorde Arras bij Nederland en heette de stad nog Atrecht. Beide pleinen werden tijdens de Eerste Wereldoorlog compleet verwoest. De 17e-eeuwse huizen zijn na de oorlog allemaal steen voor steen weer opgebouwd. Het Grand Place is het grootste plein en wordt omringd door Vlaamse kleurrijke herenhuizen in barok stijl met elegante gevels met puntdaken.

Het tweede plein, Place des Herós, is kleiner maar wordt ook omringd door schitterende vakwerkhuizen. Het meest in het oog springende bouwwerk hier is het Belfort, de Beffrois, dat gebouwd werd in de 16e eeuw. Het belfort deed dienst als wachttoren om vijanden tijdig aan te zien komen en om stadsbranden snel te kunnen ontdekken. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd een groot deel van Arras getroffen en ook het belfort bleef niet gespaard. Het bouwwerk werd in oktober 1914 verwoest door de Duitse artillerie, maar werd in 1932 volledig heropgebouwd. 

Wanneer we in Arras rondlopen, valt het ons op dat we op diverse plekken een rat tegenkomen. Soms als afbeelding op de grond, dan weer als naam van een restaurant, of als beeldhouwwerk op een gebouw. Die verbintenis met de rat dankt Arras aan een woordspeling. Arras spreek je namelijk bijna hetzelfde uit als het Franse woord voor rat. Vandaar dat de rat een symbool van de stad is geworden. We gaan op zoek naar de prachtig ingerichte patissier/chocolatier Thibaut op het Place des Héros nr 50 om jawel, een lekker ratje te eten!  Jammer voor mij maar de originele ratten zijn allemaal uit pure chocolade.

Anders dan de naam doet vermoeden ligt Montreuil-sur-Mer niet aan zee, maar ongeveer vijftien kilometer landinwaarts. Het biedt wél zicht op de Canche, nu een bescheiden stroom van vijftien meter breed, maar eeuwen geleden goed voor wel één uitgestrekte kilometer. Een rivier met zee allures dus. Het verklaart de verwarring. Het historische vestingstadje vormde een inspiratiebron voor de beroemde schrijver Victor Hugo. Een deel van zijn boek Les Misérables speelt zich namelijk af in Montreuil-sur-Mer.

We maken een wandeling op de vestingen die dateren uit de 16^de en 17de eeuw. De omtrek bedraagt 3 km. Vogels fluiten dat het een lieve lust is. Een vink verrast ons met een heerlijk concert : suskewiet, suskewiet … Eindeloze vergezichten, volkstuintjes, koeien die een dutje doen in de schaduw. Het is een landschap dat je eerder in Italië of in de Provence verwacht. Voor ons glooiend groen, achter ons smalle geplaveide slingerstraatjes, achttiende-eeuwse burgerhuizen en een heuse citadel. Af en toe verlaten we de vesting om wat mooie plekjes te bezoeken.

Al wandelend door het charmante stadje wanen we ons even in de middeleeuwen. Het is heerlijk kuieren over de hobbelige kasseien in de bovenstad. In de pittoreske straatjes passeren we leuke restaurants en ambachtelijke winkeltjes, gevestigd in schattige huisjes met gekleurde luiken. De Cavée Saint-Firmin, een sterk hellende straat die de laatste jaren grondig werd gerenoveerd, is ooit het filmdecor geweest voor de eerste verfilming van Les Miserables in 1925. Wat verder op het plein zien we de abdijkerk van Saint-Saulve. Deze maakte deel uit van een benedictijnenabdij gesticht in de 11^de eeuw. Het is een zeer donkere kerk maar ze kan ons wel bekoren. 

We eindigen onze wandeling in de Rue Saint-Walloy, het mooiste straatje van de stad. De witte, kleine huisjes in combinatie met de ruwe kasseiweg doen ons even wegdromen. Deze bouwstijl is typisch voor deze regio. Vroeger woonden hier pottenbakkers, nu hebben zich hier heel wat artiesten en ambachtslui gevestigd.

Rond zes uur rijden we naar Chateau Cléry, gelegen in Hesdin-l’Abbé. Wanneer we aan het kasteel aankomen en door het authentieke ijzeren hek rijden,  is de majestueuze gevel het eerste wat in het oog springt. Het kasteel is omringd door een prachtig park! Onze eerste positieve indruk wordt ook bevestigd wanneer we aan de receptie komen. We worden vriendelijk onthaald maar jammer genoeg slapen we niet in het kasteel zelf. We worden naar een bijhuis gebracht maar de kamer is meer dan behoorlijk.

‘s Avonds willen we graag dineren in het kasteel maar er is pas een tafel vrij vanaf half 9 dus gaan we eerst wat relaxen op de kamer. Het sfeervolle restaurant is voor de helft leeg dus we vragen ons echt wel af waarom we zo lang moesten wachten. De menukaart is beperkt maar we vinden al snel onze gading. Dee Dee gaat voor een voorgerechtje met geitenkaas en ik kies de dorade. Het eten is voortreffelijk, net als de wijn. Ook de bediening is “chateau-waardig”. Na een heerlijk diner, gaan we naar bed en kijken we al uit naar morgen.