Marburg

We checken uit rond 10 en rijden dan naar Marburg. Het bergstadje met een goed bewaard, sfeervol middeleeuws centrum, ligt aan de rechteroever van de Lahn en geniet vooral bekendheid voor zijn universiteit, die in 1527 de eerste protestantse universiteit ter wereld was. Het is ook wel een beetje de stad van de Gebroeders Grimm, je weet wel … die van de sprookjes. Over de stad zelf schreef Jacob Grimm: 'Ik geloof dat er meer trappen op de straten zijn dan in de huizen’. Dat is iets wat we al snel merken! Wanneer we de auto geparkeerd hebben, trekken we naar de oude stad. Deze is te bereiken door een steile klim maar eureka, er is ook een lift die het hoogteverschil tussen het boven- en benedendeel van de stad verbindt. 

Eenmaal in de oude stad, halen we een plannetje bij de toeristische dienst en vragen gelijk waar we het stadstreintje kunnen nemen dat ons langs alle bezienswaardigheden brengt. We krijgen echter te horen dat deze enkel van woensdag tot zondag rijdt. We moeten dus te voet naar het op 109 meter hoogte gelegen kasteel, het Landgrafenschloss. Dat voelen we flink in de benen! Halverwege wil ik afhaken maar dat is buiten Ann gerekend. Niet flauw doen en verder klimmen! Eenmaal boven hebben we een prachtig panoramisch uitzicht over de omgeving. Jammer dat het weer vandaag niet echt meezit. Het is bewolkt en af en toe valt er een druppel. 

Het slot bestaat uit een groep gebouwen in verschillende stijlen. Een eenvoudige burcht uit de twaalfde eeuw is de kern waaromheen andere delen zijn ontwikkeld. Het kasteel torent hoog boven Marburg uit. In de gerestaureerde kapel van het kasteel zien we twee hoofden liggen die gebruikt worden tijdens een processie. Wanneer Anneke ertussen gaat staan, lijkt ze wel een liliputtertje. Vanaf het kasteel begint het ‘Grimm-Dich-pad’ dat ons door de binnenstad leidt. Onderweg staan bekende sprookjesfiguren op ons te wachten, zoals de grote boze wolf en roodkapje. Op de muur van het kasteel, staat het glazen muiltje van  Assepoester.

Op de markt in het historische centrum van Marburg, zetten we ons op een terrasje, waar we kunnen genieten van de mooie gevels van de oude panden rondom ons. Er staan veel vakwerkhuizen uit de 16de eeuw. Na deze break wandelen we terug naar de benedenstad waar de winkeltjes op ons wachten. Rond vier uur rijden we terug naar huis.

Winterberg

Zalig geslapen! We worden wakker met opnieuw prachtig weer. Het is zondag dus gaan we eerst uitgebreid ontbijten. De eitjes worden hier à la minute gebakken. Rond tien uur trekken we naar de toeristische dienst bij het Kurpark vanwaar het Schluchten und Brückenpad begint. De wandeling gaat dwars door een bergkloof tussen de heuvels. Verdwalen kan niet want ze is prima gemarkeerd. Een gele stip geeft de heenroute aan en twee gele stippen de terugroute. De paden kruisen elkaar af en toe dus een kortere route nemen is mogelijk. Wij besluiten echter de volledige lus te doen. Eerst lopen we langs de rand van deze kloof, die rotsig en diep is. Daarna begint de steile afdaling terwijl we onder ons al een glimp opvangen van een beekje. We gaan over verschillende bruggetjes en passeren veel watervalletjes. Het is een gouden herfstdag en de kleurrijke bladeren ritselen heerlijk onder onze voeten. Onderweg zien we verschillende paddenstoelen waarvan sommigen met prachtige kleuren. 

Uiteindelijk bereiken we het dal waar een bankje uitnodigt om even te pauzeren en waar we even genieten van de stilte, al is dat laatste relatief. Het is zondag en er zijn best veel wandelaars op pad. Op zich genieten de meesten ook van de natuur maar je hebt altijd van die joelende kinderen die serieus wat decibels produceren. 

Omdat de heenweg grotendeels bergafwaarts ging, is het begrijpelijk dat de terugweg toch iets zwaarder is. De prachtige omgeving maakt echter alles goed. We steken een houten brug over waaronder een beekje de berg afstroomt. Daarna zijn er trappen, veel trappen en dat is best uitdagend! Af en toe hou ik halt, zogezegd om de kloof onder mij even in mij op te nemen maar eerlijk, soms ben ik gewoon even buiten adem.

Eenmaal boven, volgt er nog een slingerend smal pad. Wanneer we het bos uitwandelen, hebben we zin in iets zoet. We besluiten dus even halt te houden bij een konditorei waar we iets lekkers nuttigen. Ann een marsepeintaart en ik een apfelstrüdel met vanillesaus en ijs. Daarvoor mogen ze me altijd wakker maken, maar ook als goedmakertje na een inspanning smaakt het hemels. 

Dan is het tijd om te shoppen! Er zijn verrassend veel winkels. Bijnaam van Winterberg is niet voor niks: Winkelberg! We slenteren via de markt door de voornaamste winkelstraat en wanen ons bij momenten in Knokke.  Er zijn best veel dure winkels maar toch vinden we allebei iets wat we leuk vinden. Gisteren had ik al een paar bottines gezien die ik tof vond en die zie ik hier terug staan, alleen 20 euro goedkoper. Met de glimlach haal ik dus de centen boven. Bepakt en gezakt, besluiten we nadien het rode treintje te nemen dat langs de bezienswaardigheden van Winterberg rijdt. Gewoon gezellig een beetje de toerist uithangen, daar is niks mis mee. Het wordt echter een tegenvallende rit want we zitten in het rijtuig met vijf joelende kinderen waarvan de ouders volgens ons doof zijn en veel is er bovendien niet te zien. We passeren de kerk en daarna gaan we langsheen de skischans en het skigebied. We blijven gewoon zitten en rijden mee terug naar ons beginpunt. Onderweg ruiken we verbrande rubber en het duurt dan ook niet lang of de trein stopt. Trein defect, dus vliegen we er allemaal uit. ‘s Avonds eten we een lekkere spaghetti alvorens we naar ons hotel terugkeren. Ze gaan ons weer niet moeten wiegen.

Willingen

We rijden vandaag naar Duitsland op ontdekking in het Sauerland, een gebergte dat niet zo hoog ligt als de Alpen, maar het is wel een leuke bestemming voor een toffe vakantie. Het staat ook wel bekend als het Land van de Duizend Bergen. Bij het horen van de naam denken veel mensen aan wintersport en skipistes maar het Sauerland is meer dan dat. Op ongeveer twintig minuutjes rijden van het dorp Willingen, verlaten we de snelweg en al snel rijden we in het heuvelachtige landschap van het Sauerland over de glooiende heuvels. We worden omgeven door mooie bergen, dichte bossen en kleurrijke dorpjes, hier heb je echt even het idee ver van huis te zijn. Maar niets is minder waar, want Sauerland ligt op slechts 4 uur rijden van België. Voor het zoeken van bergen dichtbij huis is dit dus de ideale plek. 

We zijn deze ochtend om 6 uur vertrokken en om 10 uur hebben we een eerste stop in Willingen, waar we een bezoekje brengen aan dé hoofdattractie hier, de Skywalk, een indrukwekkende hangbrug. We parkeren de auto aan de Mühlenkopfschans. Vanaf de parkeerplaats wandelen we via een met borden aangegeven wandelpad van 1,2 kilometer heuvelopwaarts tot bij de hangbrug. Deze is gebouwd in Tibetaanse stijl zoals ook terug te vinden is in de Himalaya en heeft een lengte van 665 m. Ze draagt de titel van langste hangbrug voor wandelaars in Duitsland! Een wandeling over de Skywalk is niet voor mensen met een zwakke maag of hoogtevrees. Op het hoogste punt sta je namelijk 100 meter boven de grond. En die grond kun je niet alleen zien als je over de reling van de brug kijkt, want ook de vloer van de brug is ‘doorzichtig’, slechts een stalen rooster scheidt ons van de vallei beneden.  De brug is niet met staalkabels verankerd aan de grond maar hangt dus letterlijk vrij in de lucht tussen de twee heuveltoppen. Toch hoef je niet bang te zijn om eraf te vallen, zo wordt gezegd, want de bevestigingspunten zijn voorzien van enorme hydraulische cilinders, al zien we die niet onmiddellijk. Die cilinders zorgen ervoor dat de hangbrug te allen tijde op de juiste spanning en hoogte blijft. Er kunnen max 750 personen tegelijkertijd oversteken maar omdat de brug zo lang is en we redelijk vroeg zijn, valt dat reuze mee. Schuifelen hoeft dus niet. Dat doen alleen de mensen met hoogtevrees die proberen de brug te overwinnen. Wanneer we oversteken merken we toch wat mensen die angstig zijn en zich met bezwete handen vastklampen aan beide relingen. Tja, het overwinnen van de hangbrug is duidelijk een uitdaging voor sommigen.

Ik had gedacht dat de brug wel wat last zou hebben van de wind maar dat valt eigenlijk ook wel mee. Pas als er windvlagen gemeten worden die enkele tientallen seconden de 80 km/h aantikken, gaat de brug dicht en dat is nu gelukkig niet het geval. De Skywalk beweegt echter wel. Als we er overheen lopen, voelt het alsof we op een boot staan. Ann heeft er geen last van maar ik ben na 10 minuten zo mottig als een krab!  Eenmaal aan de overkant moet ik even bekomen met een theetje in de zon. Wanneer de mottigheid over is, keren we op onze stappen terug. Ann krijgt de slappe lach wanneer ik bijna lopend de brug terug over ga. Hoe sneller ik terug aan de overkant ben, hoe beter. 

Wanneer we terug de berg aflopen, begint er toch wel wat volk toe te komen. De kleine parking staat helemaal vol. Het is dan ook prachtig weer. Volgende stop is de Ettelsberg. Daar nemen we de Ettelsberg-kabelbaan die ons rechtstreeks naar de top van de berg brengt. Eenmaal boven hebben we een fantastisch uitzicht op het dal dat nu volledig in de zon ligt. De herfstkleuren zijn zo ongelooflijk mooi. 

Boven op de Ettelsberg staat de Hochheideturm. Deze toren is met zijn 62 meter het hoogste uitzichtpunt van Noordwest-Duitsland. De toegang is gratis dus gaan we graag even een kijkje nemen. Vanaf het glazen platform hebben we een uniek uitzicht over de bergen van Sauerland. Eenmaal terug beneden, wandelen we rond een prachtige vijver en daarna het bos in, naar het Kyrill pad. We volgen het spoor van de oerkrachten van de storm Kyrill die hier in januari 2007 voorbij is geraasd. In het ongeveer een hectare grote gebied is sinds de orkaan niets veranderd. Hier laat men de natuur haar gang gaan. De sparren liggen nog precies zoals Kyrill ze heeft omvergeworpen, sommige geknakt, de meeste met wortels en al uit de grond gerukt. Afzonderlijke stammen steken de lucht in, sommige zijn op enkele meters hoogte afgebroken, andere zijn lager geraakt. Midden door deze chaos slingert het natuurlijke pad zich een weg over omgevallen bomen en blootliggende wortels.

We hebben daarstraks enkel een ticketje voor de kabelbaan omhoog geboekt. In de late namiddag moeten we dus onze beenspieren aanspreken en dat constante dalen is flink belastend voor onze knieën. Bovendien heeft het de voorbije dagen flink geregend en ligt de weg er redelijk glad bij. Ik moet me dus flink concentreren om niet onderuit te gaan. Na een goede 40 minuten wandelen, staan we weer beneden.

Er wordt gezegd dat in Willingen de rillingen van genot over het lijf lopen in elk jaargetijde. Het is inderdaad een charmant plaatsje, met vakwerkhuizen en knusse straatjes. Het nodigt uit om door het centrum te slenteren en de winkeltjes te bekijken. Het is kleiner dan bekend buurdorp Winterberg, maar in sfeer en gezelligheid doet het er niet voor onder. We besluiten dat het tijd is om een hapje te gaan eten. Bij Chillies zetten we ons achter het raam in het zonnetje en eten we een heerlijke schnitzel, zoals enkel Duitsers ze kunnen maken: groot, lekker sappig en perfect gepaneerd. 

We hebben gereserveerd in het Avital Resort in Winterberg en dat is nog zo’n 40 minuutjes rijden. Bij aankomst in Winterberg merken we onmiddellijk dat dit een klein stadje is met een gezellig centrum maar we zijn moe dus op ontdekking gaan is voor morgen. Eenmaal in het hotel, zijn we blij dat we onze schoenen kunnen uitschoppen en ploffen we neer in ons heerlijk queensize bed. 

Westkust Kefalonia

Vannacht heeft het blijkbaar hevig gedonderd en gebliksemd volgens papa. Hij lag wakker, ik heb er niks van gehoord. Wanneer we de gordijnen openen, regent het niet maar het is zwaar bewolkt.  We trekken naar de andere kant van het eiland dus misschien valt het daar beter mee. Eenmaal vertrokken, zien we een mistsluier hangen als een langgerekt lint boven de bergen. Het heeft iets mysterieus. We rijden door verschillende dorpjes, maar het thema van vandaag is ‘niks te zien’! De dorpen aan deze kant van het eiland zijn allemaal uitgestorven, geen levende ziel te bekennen. Rondom overal kale bergtoppen met hier en daar een kerk.

We rijden naar de hoogstgelegen top via scherpe haarspeldbochten en komen helemaal boven uit op een plein met een prachtige olijfboom. De kerk is echter gesloten en stilte is oorverdovend. De zee lonkt, dus nemen we op goed geluk een weg naar beneden. Uiteindelijk komen we toe in een kleine baai waar vissersbootjes liggen. Het is hier zeer idyllisch en er zijn 2 cafeetjes maar die zijn beide gesloten. We hebben niet altijd geluk! Wanneer we er wegrijden, ben ik even de weg kwijt en voor ik het weet rij ik me vast. Ik kan geen kant meer uit want de weg loopt dood. Dat wordt weer rechtsomkeer maken. 

We rijden de hele kust af tot we aan de overkant van de hoofdstad Argostini komen. Bij de Bosset brug parkeren we de auto en ik stel voor om de brug over te wandelen naar het centrum. Eenmaal op de brug, besef ik dat deze langer is dan ik had verwacht, maar we hebben tijd dus houden we af en toe halt. Achter ons wordt de lucht pikzwart dus er staat ons nog iets te wachten. Eenmaal aan de overkant, duiken we onmiddellijk een bar binnen want de regen laat niet lang op zich wachten. We zitten goed en wel binnen wanneer het begint te donderen en bliksemen. Het water valt met bakken uit de hemel. Na een half uurtje is de lucht opnieuw blauw en gaan we op zoek naar een restaurantje. Hier is keuze zat want de hele boulevard is een aaneenrijging van eetgelegenheden. We kiezen er eentje uit waar we buiten kunnen zitten, maar toch met een afdakje, je weet maar nooit. Papa neemt opnieuw een visje en ik ga voor de kip gyros. Beide heerlijk en goedkoop.

Na de lunch zie ik dat papa ertegenop ziet om terug naar de overkant te wandelen, dus besluit ik alleen terug te gaan, de auto op te halen en naar de andere kant van het meer te rijden om hem op te pikken. Dat is overigens geen straf, want ik geniet toch wel van het prachtige landschap aan weerszijde van de brug. Wanneer ik in de auto zit, bekijk ik even wat waze zegt en dat valt goed mee. Op slechts 10 minuutjes zou ik terug aan de overkant staan, want er loopt immers een weg helemaal rond het meer. Eenmaal herenigd, rijden we terug naar Sami.

Papa heeft nog kaas en olijven voor straks maar ik ga voor iets zoets. Griekenland staat bekend om verschillende lekkernijen, maar mijn favoriet van Kefalonia zijn de mandoles. De traditionele mandoles zijn bedekt met suikerglazuur. Ze zijn rood gekleurd met Kefalonisch zeewier en absoluut verslavend! Je vindt ze bij elke bakker en in elke supermarkt op het eiland. Snel nog even wat inslaan voor thuis.

Al bij al was het toch weer een leuk dagje met flink wat zonneschijn. We hebben denk ik nu wel elk plekje gezien op Kefalonia en kunnen met een gerust hartje morgen weer naar huis vertrekken. Wat hebben we weer genoten. Het Griekse eiland Kefalonia, we hadden er nooit eerder over gehoord want het eiland is niet heel bekend bij het grote publiek. Juist dat maakt het eiland nog zo ongerept en echt de moeite waard om te bezoeken. Na mijn eerdere bezoek aan het kleine zusje Zakynthos keek ik vanaf het strand uit op de hoge bergtop van Kefalonia. Vanaf dat moment wist ik: daar moet ik ook nog naartoe! Kefalonia is, als je het vergelijkt met Zakynthos, een stuk minder toeristisch. De natuur oogt ruiger en de bergen zijn hoger. Dit is het échte Griekenland in een notendop.