Ambleteuse - Audresselles

Dit weekend is Dee Dee jarig dus trekken we er een paar dagen op uit. Net over de Franse grens ligt een mooi stukje kust waar we al eens enkele dagen hebben verbleven. Natuur is er in overvloed en dat is altijd goed om je kopje leeg te maken. Als ik aan de opaalkust denk, word ik overspoeld door nostalgie, al weet ik niet waarom. We vertrekken al om 7 uur ’s morgens zodat we optimaal van de dag kunnen genieten, want het is toch zo’n 2,5 uurtjes rijden. We zetten de muziek aan en vertrekken richting Audresselles, waar we zullen stoppen. Wanneer we er bijna zijn, voel ik de auto schokken en na enkele kilometers komt er een melding ‘foutmelding van de motor, gelieve te verhelpen’. De stress neemt toe en ik kan niet meer helder denken, gelukkig heb ik Dee Dee bij die zoals steeds het hoofd koel houdt. Ze zoekt waar de dichtstbijzijnde garage is en geeft dit in op waZe. Na 6 minuten zijn we er al. De man zegt dat hij pas plaats heeft om 2 uur maar dat we van hier nog wel naar het strand mogen rijden. Ondertussen ben ik al veel te zenuwachtig dus neemt Dee Dee het stuur over. 

We parkeren de auto op een gratis parking en wandelen de duinen in. Het is al een tijdje warm en droog en het fijne zand vindt al meteen zijn weg in onze schoenen. Een mooi pad omzoomd door houten schuttingen waarachter kleine roze bloementjes schuilgaan, leidt ons naar zee. Er hangt nog een beetje mist maar deze maakt snel plaats voor het zonnetje. 

Het strand is zo goed als verlaten, een man met een snuffelgrage, lieve hond passeert ons maar verder komen we geen levende ziel tegen. We volgen het ruige strand ongeveer 1,5 kilometer met de prachtige duinen aan onze linkerzijde. We mogen natuurlijk niet vergeten om af en toe eens stil te staan om te luisteren naar het geluid van de golven en de alom aanwezige meeuwen. Ondertussen heb ik europ assistance gebeld met de vraag of ik recht heb op een vervangwagen, mocht het nodig zijn. Dat is gelukkig wel het geval dus ben ik er al iets geruster in. 

Rond 11 uur besluiten we naar Ambleteuse te rijden. Het dorp ligt op zo’n 10 minuutjes van hier dus dat zal nog wel lukken. Al voor de oorlog werd het voormalige vissersplaatsje omgetoverd tot een badplaats van de Belle Epoque. Eind 19^e eeuw verrezen hier, net als elders langs de Opaalkust, hotels, strandvilla’s en tennisbanen. Toch bleef Ambleteuse heel kleinschalig: je vindt er geen hoge gebouwen en weinig winkels of restaurants. We kunnen hier dus in relatieve rust over de strandboulevard slenteren.

Beneden aan zee, staat het historische fort van Vauban, ook wel het Fort d’Ambleteuse genoemd en soms, ten onrechte, het ‘Fort Mahon’. Het is omgeven door de duinen van de Slack en biedt een glimp van het strategische belang van de regio tijdens verschillende conflicten door de geschiedenis heen. Het is laagtij en we kunnen er helemaal omheen wandelen en genieten van een adembenemend uitzicht op de omliggende kustlijn. Bij vloed wordt het bouwwerk geteisterd door woeste golven. Het is nu dus opletten geblazen want de grillige met felgroene algen begroeide rotsen, zijn best nog nat en er gaat al een vrouw onderuit. Aan de Opaalkust vormen de stranden, rotsen en het landschap ‘tout court’ dé attractie. 

Betaalbaar en lekker eten is hier de norm, dus wanneer we honger krijgen, zetten we ons op een terras voor een lekker visje. De zeebaars met zuiderse groentjes en vers gebakken frietjes, smaakt heerlijk. Na de lunch maken we nog een kleine wandeling in het stadje zelf. Er zijn veel prachtige oude huisjes en mooie villa’s, geflankeerd door hoge stokrozen. 

Tegen 2 uur rijden we terug naar de garage. Na amper een kwartiertje, weten we wat het probleem is. Een van de bougies is tot op de draad versleten. De garagist besluit ze gewoon alle 4 te vervangen want de andere zien er ook niet meer al te best uit. Na nog wat verse olie, rijden we 185 euro lichter, naar Audresselles, een authentiek vissersdorp aan de Opaalkust. Al van zodra we er binnenrijden, ben ik verliefd. Het dorp is al eeuwen richting de zee gekeerd want het is gebouwd op een rotsrichel boven het strand. Deze hoge ligging zorgt voor een soort balkon boven de zee, zodat de vissers zelfs vanuit de straten in het dorp een helder uitzicht hebben op de golfen en de getijden.

Het steeds veranderende lichtspel houdt ons langs de hele kustlijn voortdurend bezig. Zou er hier opaal te vinden zijn? Even met de voetjes op de grond … ik kan je de zoektocht besparen. De prachtige opaalsteen zou ons heel blij maken, maar deze gaan we hier dus niet vinden. De kustlijn kreeg deze naam – Côte d’Opale – in 1911 van de schilder Édouard Lévêque die helemaal in de ban was van het variërende kleurenspektakel dat hier door de natuur gepresenteerd werd. In de verte het melkachtig wit van de rotsen en kliffen van Cap Gris Nez, de pastelkleurige huisjes, de zwarte rotsen op het goudgele strand en de blauwe gloed van de vele mosselschelpen. De kunstenaar zocht naar een ander element in de natuur met een gelijkaardige diversiteit aan kleuren en vond het in de opaal, een edelsteen met melkachtige pasteltinten tot levendige regenboogkleuren.

Dit landschap behoort echt tot de meest iconische van Europa. De metershoge rotsen die uit het water oprijzen met hun natuurlijke bogen en hun spel van licht en schaduw zijn een feest voor het oog. Het geluid van beukende golven en de geur van zout en vrijheid in onze neus maken het plaatje compleet. Wanneer Dee Dee de zee ziet, is ze instant happy dus gaan de schoenen uit en moet ze het water in. Het water is een welgekomen verfrissing. Van op het strand, dat bezaaid is met mooie schelpjes, hebben we een prachtig zicht op de huisjes boven op de kliffen.

Het is ook fijn rondwandelen in dit dorp, in de frisse zeelucht en langs de lage witte vissershuisjes met blauwe luiken die doen denken aan Bretagne. Ook hier zien we overal prachtige stokrozen voor de deur. We komen meer te weten over het dorp via de wandeling van 2,7 km dwars door het dorp. De wandeling ‘Sentier des Pecheurs’ passeert 10 grote borden waarop de lokale geschiedenis en tradities verteld worden. In de straten zien we hier en daar flobarts, historische vissersboten die typisch zijn voor de Opaalkust. Ze worden met een soort vrachtwagen naar zee gereden. De krabvisserij zorgt voor het inkomen van de meeste inwoners. Er zijn dan ook heel wat restaurantjes waar je verse krab en kreeft kan eten. 

Rond 5 uur rijden we verder langs de prachtige kustweg en passeren we weilanden en velden. Voor de komende 2 nachten hebben we een gezellige studio geboekt die gelegen is in de zeer rustige, standingvolle residentie ‘La Naturelle’, te midden van het natuurpark ‘Caps et Marais D’Opale’. Van op het zonnige, zuidwest gerichte terras op de eerste verdieping hebben we een rechtstreeks zeezicht van 180° en omdat het vandaag zo’n helder weer is kunnen we zelfs de Engelse krijtrotsen in de verte zien. Vooral het ‘gouden uurtje’ mag je hier niet missen, het laatste uur voor de zon achter de horizon verdwijnt. Dat moment is werkelijk magisch!  Dee Dee, die na een hele week ziekte, voor de eerste keer terug buitenkwam, heeft het gevoel dat ze een marathon gelopen heeft. Haar energie zit door al dat hoesten nog niet echt goed dus kruipen we vroeg ons bedje in.

Nabeschouwing

We worden wakker en beseffen dat onze vakantie erop zit. Voor een laatste keer naar het ontbijt.  Net zoals de eerste twee dagen, opnieuw chaos daar. Die drukte, daar houden we echt niet van. Vandaag vliegen we terug naar huis. Na 2 weken avontuur rijden we richting het vliegveld met een bagage vol vuile was, maar ook schitterende herinneringen aan een geslaagde reis. Het lijkt erop dat de Azoren op heel korte tijd aan populariteit winnen en dat verbaast ons niets.  De Azoren worden niet voor niets het Hawaï van Europa genoemd! Eigenlijk kun je deze eilandengroep het beste vergelijken met een combinatie van het ruige IJsland, het tropische Hawaï met een vleugje van de mooie natuur uit Nieuw-Zeeland. Persoonlijk vind ik dit één van de mooiste bestemmingen van Europa. Ongelooflijk hoeveel tinten groen hier zijn, hoeveel vogels je hier hoort tsjirpen en ziet vliegen en hoe fel de sterren de nacht oplichten!

Onze ontdekking van de Azoren was grandioos zowel op vlak van natuur, cultuur als culinair. Het is een supermooie reis geweest waarbij we 4 eilanden Terceira, Faial, Pico en São Miguel hebben doorkruist. Allemaal verschillend. Weinig doet je hier in ieder geval denken aan Portugal. Ja, de taal en de mensen zijn Portugees, maar de cultuur en het eten zijn er anders dan op het vasteland en de eilanden hebben elk hun eigen identiteit en kenmerken. Eigenlijk gewoon met niets te vergelijken! 

We leveren ons citroëneke in zonder blikschade en krijgen een goed rapport. Op São Michel hebben we 388 kilometers afgelegd. In totaal hebben we maar liefst 1111 kilometers gedaan. Eenmaal in het vliegtuig dromen we weg bij herinneringen aan kratermeren, vulkanen en die adembenemende landschappen. Voor ons, zouden alle eilanden in de Azoren momenteel beschreven moeten worden als groen en blauw, maar dat komt uiteraard door het seizoen. Als je op 2 weken tijd maar één echte verregende dag en een paar regenachtige uren hebt gehad op plaatsen waar het weer altijd zeer wisselvallig is, dan mag je absoluut niet klagen. Eén ding is duidelijk. We komen zeker een keertje terug om de andere eilanden te ontdekken en misschien ook voor Pico en Terceira want die twee konden ons het meest bekoren. 

São Miguel - Noordoost kust met watervallen en uitkijkpunten

Heel rustig aan het ontbijt vandaag. Plan is om eerst naar de markt te gaan om wat inkoopjes te doen voor morgen. De Mercado de Graça, is een boerenmarkt waar vooral de inwoners van Ponta Delgada hun verse producten zoals fruit, groenten, vis en vlees gaan kopen. De geluiden, de kleuren en de geuren op een plaatselijke markt vind ik altijd al een belevenis op zich maar, wanneer we er toekomen, is deze gesloten. Na wat opzoekwerk, leren we dat het vandaag Dia de Portugal is, een feestdag dus. Hier in de stad blijven, is dus geen optie. Via de smalle straatjes wandelen we terug naar het hotel voor plan B. De noord-oostkust van het eiland São Miguel kent alleen maar mooie hotspots. Van subtropische natuur met watervallen en pruttelende grond, tot steile kliffen en woeste baaien! Bijna iedere bocht in het oosten langs de kust heeft een spectaculair uitzicht. Je vindt hier dan ook veel uitkijkpunten, miradouro’s. Ideaal voor een feestdag dus. Wandelschoenen aan en GO! Bij het eerste ronde punt dat we tegenkomen, staat het vol hulpdiensten. Blijkbaar is er iemand in den decor gereden. Zijn gps zal gezegd hebben ‘rechtdoor’. Even verderop herhaalt het scenario zich, alleen is het hier een toerist die tegen de bergkam is geramd. De berg heeft gewonnen. Opmerkelijk is wel dat de auto’s daarna allemaal vaart minderen en dat ze iets voorzichtiger door de bochten scheuren. 

Helemaal in het noorden, stoppen we bij Miradouro Salto da Farina, met een hoogte van 40 meter één van de hoogste watervallen op het eiland. De weersomstandigheden waren gunstig de voorbije weken, dus veel water is er niet te zien. We besluiten toch wat dichterbij te gaan kijken en dalen af naar de vallei, ook al weten we dat we het ons straks zullen beklagen, want die helling moeten we natuurlijk opnieuw op. Heel het pad is bezaaid met prachtige paarse agapanthussen en de zon doet de laatste dauwdruppels op de bloemknoppen verdwijnen. We genieten hier echt van de bloemenpracht in de vrije natuur. 

Het is een flinke klim terug naar boven, maar fysiek zijn we er zeker op vooruit gegaan. Niet ver van de watervallen ligt Poço Azul. We parkeren de auto en gaan er naar op zoek, niet goed wetend wat we ervan kunnen verwachten. Het pad start bij een bruggetje en leidt ons zo het bos in. Deze streek staat bekend als de groenste hoek van het eiland. Deze wandeling doet ons een beetje aan onze Belgische Ardennen denken. We klauteren over boomwortels op een smal pad en twijfelen of we wel juist zitten.

Ik zie trapjes en besluit eens te gaan kijken, maar nadat ik een serieus eind ben afgedaald, besef ik dat Sonja me niet gevolgd is. Ik roep, maar ze hoort me niet. Lang leve de gsm. Wanneer ik vraag waar ze is, antwoordt ze ‘nog boven, zie je iets?’. Ik klauter terug naar boven. Ondertussen zijn er bij Sonja mensen gepasseerd, dus ze is ervan overtuigd dat het nog wat verder is. En inderdaad, plots staat er een wegwijzer naar Poço Azul. We dalen af via een steil pad naar beneden en komen dan in een mooie oase terecht. Het water van de blauwe lagune is zo helder. We hebben beide spijt dat we nu onze zwemkleding niet bij hebben. Die ligt nog in de auto. Even genieten, alvorens terug naar boven te wandelen. Mijn wangen zijn knalrood en het lijkt wel of er stoom uit mijn hoofd komt. Er zijn nog zekerheden in het leven. Die Weense karaktertrek, daar kom ik nooit meer vanaf! 

Ondertussen is het bijna middag en we weten dat we dan best een restaurantje zoeken voor alle Portugezen toekomen. In het verlaten dorp van deze ochtend, staan nu best al veel auto’s. Gelukkig vinden we nog een parkeerplek en een restaurant waar ze nog een tafeltje vrij hebben. Bij Poço Azul schuiven we, net als de Portugezen, aan bij het buffet. Heel veel vlees maar wat ons het meest kan bekoren is de stoofpot van octopus. Deze is mals als boter en het sausje licht pikant. Ook de schotel met kabeljauw, olijven en friet smaakt heerlijk, ook al is het een vreemde combinatie. Voor 15€ hebben we gegeten. Waar vind je dat nog in België? Wanneer we het restaurant verlaten, zit dit overvol. 

Na de lunch rijden we naar een natuurpark, Ribeira dos Caldeirões. Hier zijn er maar liefst drie watervallen en deze keer met veel water! Letterlijk en figuurlijk want ondertussen is het beginnen regenen. Het lijkt een prachtig park, maar om daar nu in de regen een wandeling te maken, dat zien we niet zitten. De meeste mensen houden niet van de regen en daarop ben ik geen uitzondering, maar toch op de een of andere manier vind ik het hier niet zo erg. Het is ook niet echt regen, het is meer het vallen van de mist. De lucht zit vol zuurstof en die geur, met niets te vergelijken.  Het weer hier op de Azorenen is zo wisselvallig en we hebben ondertussen geleerd dat het in een vingerknip kan veranderen.

Bij Miradouro Despe-te que Suas houden we halt want de regen is alweer gestopt. Dit uitkijkpunt ligt op een hoogte van 204 meter en biedt een prachtig uitzicht over de noordkust van São Miguel. De mist in de verte zorgt voor een dramatische achtergrond. Hier op deze magische plek met indrukwekkende kliffen, komt de zon erdoor. Het is al heel de dag erg vochtig en drukkend heet, maar de zon geeft nog wat extra warmte. Tijd dus om onze snoet wat zon te laten pakken, zodat we terug wat kleur krijgen na die baden van gisteren. 

Het stadje Nordeste is klein, maar dat doet niets af aan zijn charmante uitstraling en schoonheid. We rijden de stad binnen via de Ponte dos Sete Arços, een brug met zeven iconische bogen. De brug is goed bewaard gebleven. We parkeren de wagen op een parking en wandelen dan door de straatjes naar de kerk van São Jorge uit de 16de eeuw. Deze ligt op een indrukwekkend plein met prachtige azulejos. Ook hier schijnt de zon volop en genieten we op een bankje. 

Daarna is het tijd om nog eens een vuurtoren op te zoeken. De aantrekkingskracht van Farol do Arnel, is de adembenemende ligging, geïsoleerd op een rots tussen de kliffen. We komen aan een kleine weg en Sonja kent me al. Ze zegt dat er bij onze documentatie als tip bij staat ‘rijd niet de steile weg af, maar parkeer op de aangegeven parking’. De vuurtoren ligt echt in de diepte en al wat we naar beneden wandelen, moeten we straks ook terug naar omhoog, maar ik doe wat gevraagd wordt en parkeer de auto. Op die manier, kunnen we de vuurtoren eerst van bovenaf bewonderen.

Daarna beginnen we aan de wandeling naar beneden. We dalen steeds dieper af en ondertussen zijn er al twee auto’s naar beneden gereden. Plots zien we ze in achteruit terug de berg oprijden, wat niet echt lukt met een hellingsgraad van 20%. Eén auto lukt het toch om op één of andere manier rechtsomkeer te maken, maar de andere volhard in de boosheid en rijdt, na wat gesukkel, toch verder naar beneden. Sonja is blij dat wij de auto niet genomen hebben. Ik heb er een gemengd gevoel bij. Halverwege hebben we een prachtig zicht op de vuurtoren, een kleine waterval en de kliffen die ons omringen.

Tegen beter weten in, wandelen we nog verder naar beneden, maar het laatste stukje is echt verschrikkelijk steil dus wanneer we terug naar boven moeten, is dat met veel puffen en zuchten. Voetje voor voetje op een heel laag tempo en af en toe rusten terwijl we genieten van de prachtige locatie. Goed dat onze spieren inmiddels na al die dagen wandelen wat gewend zijn aan het klimmen en dalen, dit gaat ons nu al een stuk beter af. De twee mannen die helemaal naar beneden zijn gereden, rijden ons ondertussen terug voorbij, zonder de intentie om te stoppen. Tja, met 4 in de auto zouden we sowieso niet boven geraakt zijn. We doen er wel even over, maar ik ben uiteindelijk toch blij dat Sonja me aangeraden heeft de auto boven te laten, ook al was de klim moordend. Eenmaal boven, zie ik een groot bord staan waarop staat ‘Dangerous road, access to vehicles is not recommended’. Dat had ik in het afdalen niet gezien. 

Het begint weer te miezeren, dus rijden we verder naar ons volgende uitkijkpunt, Miradouro Da Ponta do Sossego. Wie weet komt de zon er weer door. Het zou niet de eerste keer zijn. Het lijkt wel of er komt stoom uit de grond, maar het is de mist, die danst over het asfalt. We zijn hier zo goed als alleen, waarschijnlijk vanwege het wisselvallige weer, maar wat een zalige plek! Over 13 vierkante meter strekken zich prachtige tuinen uit. Een poes geniet van de rust in deze prachtige natuur. Het is gewoon zalig om hier rond te lopen. Oké qua uitzicht zijn we eraan voor de moeite, want we staren in een witte put. De betoverende Atlantische oceaan ligt aan onze voeten, maar laat zich niet zien. We overwegen nog wat te wachten maar wachten op Godot wanneer het al late namiddag is, is misschien niet zo’n goed idee.

Amper vijf minuten verder, ligt Miradouro da Ponta da Madrugada. Ook deze plek is heel mooi om te bezoeken. Alweer een mooie tuin met prachtige bloemen en veel poezen die hier hun thuis gevonden hebben. We hebben bovendien geluk, want de mist trekt een beetje op en er verschijnt een mooie regenboog boven de zee. 

Bij Miradouro do Pico Longo is de mist weer opnieuw verdwenen en kijken we uit over de kust en het stadje Povoação. Dit is de baai waar ooit de eerste eilandbewoners aan land gingen. We eindigen de dag in het charmante stadje Faial da Terra. Hier zouden twee watervallen zijn, maar beide vereisen nog een serieuze wandeling en het is ondertussen al bijna 6 uur. We besluiten dus om de prachtige omgeving achter ons te laten en door de bergen terug te rijden naar Porta Delgada. Hier rondrijden, is echt geen straf. De natuur is zo wondermooi hier, zelfs met mist. Ik denk wel dat ik toch iets van helderziendheid in me heb, want ik zeg tegen Sonja dat we op dit eiland nog geen koeien op de weg hebben gehad. Amper 5 kilometer verder, moeten we stoppen voor een koeienfile. De plek kon niet beter gekozen worden. Naast ons zien we in het dal de mist dansen.  Om 7 uur komen we moe maar voldaan terug in het hotel. 

São Miguel - Theeroute en Furnas

Deze ochtend is het iets minder druk aan het buffet. Alle grote tourbussen zijn waarschijnlijk al vertrokken. We zitten dus iets relaxter aan tafel. Na het ontbijt rijden we naar het oosten van het eiland waar de theeroute start. De lokale bevolking van de Azoren pauzeert graag voor een lekker kopje thee. Het is een gewoonte die de eilanden onderscheidt van het koffie georiënteerde vasteland. Bij de theeplantage Chá Gorreana aangekomen, is het nog lekker rustig. We kunnen de fabriek op eigen houtje verkennen of met een gratis gids. Wij kiezen voor het laatste. Tijdens ons bezoek komen we álles te weten over de kleuren, de patronen, de geur en de productieprocessen.  Hier wordt zowel witte, groene als zwarte thee geproduceerd met dezelfde planten. Hun productie is duurzaam, chemicaliën en pesticiden-vrij. Bacteriën en andere theeplagen vinden het wisselvallige maar zachte klimaat van de Azoren maar niets. 100% biologische thee dus, want ook de vruchtbare grond wordt niet chemisch bewerkt. De thee wordt geprezen om zijn unieke smaak en kwaliteit en wereldwijd geëxporteerd, ook naar België. Aan het eind van de rondleiding mogen we ook twee theetjes proeven.

Door het ideale microklimaat telde de noordkust van Sao Miguel ooit 62 theeplantages. Chá Gorreana werd in 1883 opgericht en is daarmee de oudste theeplantage van Europa. Ze proberen hier zoveel mogelijk de authentieke manier van thee verwerken aan te houden. Medewerkers bedienen overjaarse Engelse machines, dragen gevulde plastic manden op hun schouders en staan ondertussen de door de fabriek wandelende toeristen op hun gemak te woord. Wij stellen ons dus wel de vraag of alles hier écht in de fabriek wordt verwerkt, want ze zouden maar liefst veertig ton per jaar produceren en dat lijkt ons toch wel heel veel als alles op de ouderwetse manier wordt gedaan. Na het lekkere kopje thee, starten we met een wandeling door de plantages.  

Naast de auto, zijn je voeten je beste vrienden op Saõ Miguel. Het eiland is volledig ingesteld op wandelaars en er ligt een netwerk aan wandelroutes. We lopen echt tussen de theeplanten. Onze kuiten maken overuren want het is klimmen geblazen. De planten werden in rijtjes tegen de helling geplant. Van bovenaf hebben we een prachtig zicht op de plantage. Het doet heel erg denken aan de rijstvelden van Bali, alleen mis ik de punthoedjes in het landschap. Wanneer we terug aan de fabriek komen, schrikken we wel even. De rust van daarstraks is compleet verdwenen en auto’s staan te drummen om op de parking te rijden. Ons parkeerplekje wordt dan ook onmiddellijk ingenomen.

Wij rijden verder naar Furnas, de gelijknamige stad die boven op de slapende Furnas vulkaan ligt. Het is één van de plaatsen waar de lava naar boven kwam die het eiland heeft gevormd. We maken ons geen zorgen, want de laatste keer dat er een uitbarsting was, was in het jaar 1630. We parkeren de auto en al bij het uitstappen, ruiken we de zwaveldampen die omhoog kringelen uit de kokende aarde. Ja, het aroma komt je tegemoet, van zodra Furnas je begroet. Die slogan komt direct bij ons op. Sommigen vinden dat dit stinkt, maar zo erg is het niet. In dit kleine stadje is dus heel duidelijk nog vulkanische activiteit te zien. Al wandelend door de stad, kijken we uit op de geisers, kolkende modderpoelen en dampende warmwaterbronnen. De mooie beekjes en weelderige bossen maken alles tot een mooi plaatje. Zoals alle dorpjes op het eiland, is er ook een prachtig kerkje.

We besluiten hier te lunchen. Op deze plek werd één van Sao Miguel’s bekendste gerechten geboren: de cozido das furnas. Dit gerecht is een stoofpot die 6 uur lang onder de grond moet garen. In het restaurantje ‘Miroma’, waar we ons zetten op het terras, staat het op de kaart en ik twijfel even. Gelukkig hebben de mensen naast ons dit gerecht besteld en zie ik het passeren voor ze onze bestelling komen opnemen. Ik zie bloedworst, kool, vlees en chorizo in de schaal liggen en de geur die vrijkomt, kan me niet echt bekoren. Zoals steeds moeten we heel veel geduld hebben. Wij zijn trouwens de laatsten die een plekje krijgen, want de mensen na ons worden weggestuurd met de melding ‘alles volzet’. Dat laatste is niet zo, maar ze kunnen zoveel volk niet aan. Het is eigenlijk hilarisch. De Azorenen kunnen echt geen twee dingen tegelijkertijd. Eerst brengt de zwaarlijvige ober al waggelend en zuchtend de placements, dan het bestek, dan de glazen, dan de menukaart en daarna pas, na 30 minuten, vraagt hij wat we moeten drinken. We hebben tijd, dus doen er niet moeilijk over en wanneer hij uiteindelijk de bestelling opneemt, verontschuldigt hij zich uitgebreid en is hij super vriendelijk. Het eten is trouwens overheerlijk! Zowel de octopus als de zwaardvis is mals als boter. De eerste keer dat we hier op São Miguel écht goed gegeten hebben. 

Na de lunch rijden we naar Parque Terra Nostra, een prachtige botanische tuin. Parkeren is even moeilijk want het ligt midden in de stad en in de smalle straatjes is niet zoveel plek. Maar we hebben geluk, net naast het park is er een auto weggereden.  Dat plekje is voor ons! We betalen 17 euro entree en kunnen dan de prachtige tuin in. Deze is aangelegd in een oude vulkaankrater en bestaat al zo’n 200 jaar. Hier zien we de meest exotische planten, bloemen en bomen van over de hele wereld.

In het park zijn verschillende warmwaterbronnen, dus kleden we ons om in de vrouwenruimte. Het is er druk en er is geen enkel kastje meer vrij. We nemen dan maar alles mee en leggen onze spullen op één van de vele bankjes rond de thermische waterbron. Het water lijkt wel modder en is oranje van kleur vanwege het ijzer dat erin zit. We hebben gelezen dat dit afgaat op je zwemkledij, dus zijn we voorzien en hebben we voor zwart gekozen. De warmwaterbronnen hebben een temperatuur tussen de 35 en 40 graden en het water is blijkbaar zeer goed voor de spieren. Het heeft bovendien nog enkele andere heilzame eigenschappen voor de gezondheid en de huid. Ik ben niet zo’n zwemmer maar dit moet ik nu toch eens proberen. Dat pruttelen in een natuurlijke, bruinkleurige, vulkanische zwavelput, het klinkt minder charmant dan het effectief is, namelijk lekker warm en heerlijk relaxerend. Naast de grote bron zijn er ook 2 kleinere bronnen met wat helderder water, omgeven door een prachtige natuur. Dit noemen ze de jacuzzi’s. Het water is hier nog warmer. Lang blijf ik er dus niet inzitten. De bronnen worden verwarmd door het binnenste van de aarde.

In de late namiddag rijden we nog even naar Lagoa das Furnas, een prachtig kratermeer. Onderweg genieten we weer van het indrukwekkende groene landschap. Dit komt door de combinatie van de vruchtbare vulkanische grond en de regelmatige neerslag. Bij de parking van het meer, zien we opnieuw kolkende modderpoelen en dampende zwavelbronnen. We dalen af naar het azuurblauwe meer en eten een ijsje op het terras. We letten wel wat op de windrichting, want hier hangt toch een meer intense zwavelgeur. Sonja merkt op dat de bruine kleur die we de voorbij 2 weken hadden opgedaan, zo goed als verdwenen is en ze heeft gelijk. Ons witte velletje is weer helemaal terug, maar het is wel super zacht. 

Daarna wandelen we naar de prachtige negentiende-eeuwse neogotische kapel Nossa Senhora das Vitórias. Dit is een kapel opgericht door José de Canto ter nagedachtenis aan zijn vrouw die hij verloor na een langdurige ziekte. Het werd ingehuldigd in 1886. Met de oude ongepolijste stenen klokkentoren en kapel met gebrandschilderd glas, past hij griezelig goed bij het bos erachter. Jammer dat we binnen geen kijkje kunnen nemen. 

Om een mooi uitzicht op het meer te hebben, besluiten we helemaal naar boven te rijden naar Pico do Ferro. Van op de parking loopt een steile weg naar boven. Opnieuw klimmen dus! Al onze opgedane calorietjes, wandelen we er hier op de Azoren wel af. Ik denk niet dat we verdikt zijn. Het klimmen en het stappen gaat in ieder geval al een pak beter dan die eerste dagen. Van bovenaf zien we pas hoe groot het meer is. Een mooi einde van alweer een prachtige dag! 

São Miguel - Dolfijnen, walvissen en Sete Cidades

Om 8 uur trekken we naar het ontbijt en dat blijkt ‘spitsuur’ te zijn. We hebben nog net één tafeltje bij het raam. Om beurten gaan we naar het buffet, waar het een drukte van jewelste is. Iedereen vliegt op de lekkernijen, zoals het uitgehongerde toeristen betaamt. Dat zijn wij niet meer gewoon en vinden dat ook niet fijn. Sonja gaat haar glutenvrije brood vragen, want dat ligt er niet. Normaal eet ze ook altijd fruit maar ondanks dat het zo’n groot buffet is, ligt er geen enkel stukje. Opnieuw grabbelt ze een medewerker vast en vraagt ze of er geen fruit is. Dat blijkt op, dus gaat hij het wel even voor haar halen. Wanneer hij uit de keuken komt met kleine potjes fruitsla, moet Sonja snel zijn want de uitgehongerde toeristen spurten naar de plateau. 

Vandaag gaan we kennis maken met de schoonheid van de oceaan en haar fascinerende bewoners. De afgelegen ligging van de Azoren maakt het een toevluchtsoord voor talloze soorten walvissen en dolfijnen. Ik weet uit het verleden dat ik vaak zeeziek word, dus ik twijfel of ik wel zou ontbijten. Ik besluit dat met een lege maag de dag beginnen, ook geen optie is en neem voor alle zekerheid een licht ontbijtje. Daarbovenop ook nog een pilletje en dan ben ik er helemaal klaar voor. Na het ontbijt wandelen we naar Portas do Mar op 500 meter van ons hotel. We kunnen onmiddellijk aan boord. Het is prachtig weer en de zee is redelijk rustig. Zelfs de jongste onder ons is er klaar voor. Hij heeft zich wel van stad vergist!

Eenmaal aan boord, krijgen we een uitleg over veiligheid, praktische zaken en welke dieren we mogelijk zouden kunnen zien. Na zo'n tien minuten op open zee zien we al dolfijnen. En niet een paar, nee tientallen dolfijnen zwemmen voor onze boot met ons mee. De boot mindert al snel vaart zodat we de dieren nog beter kunnen aanschouwen. Soms zijn ze even onder water om vervolgens prachtige sprongen uit het water te maken, wat een schitterend schouwspel! Dat vastleggen, is een ander paar mouwen! Alle dieren die hier leven en tijdens de excursie gespot kunnen worden, leven in hun natuurlijke omgeving. De dieren zijn niet gemerkt, ze worden ook niet gevoederd en er wordt geen gebruik gemaakt van radar. Alles gebeurt dus op natuurlijke wijze. Als de dieren er op dat moment niet zijn, worden er dus ook geen middelen ingezet om ze te lokken of wat dan ook, alles vindt hier plaats met respect voor de dieren op de eerste plaats. Dat maakt dat we ze niet echt naast de boot zien. 

Na twintig minuten vaart de boot verder op zoek naar blauwe vinvissen, walvissen en bultruggen. Kustspotten, ook wel vigias genoemd, liggen verspreid langs de kust en werden vroeger gebruikt door spotters om walvisjagers te waarschuwen, maar worden nu gebruikt door getrainde bemanningsleden om de walvissen te lokaliseren. We varen steeds verder de oceaan op en mijn maag begint al raar te doen. Hier kan ik wel nog lachen.

Wanneer de bemanning enkele walvissen ziet, wordt de motor afgezet en begint de boot te dobberen. Mijn zeeziektepillen ten spijt, ik word weer zo mottig als een krab. De ohhh’s en ahhh’s die ik rond mij hoor, duiden erop dat er iets te zien is, maar ik lig met mijn ogen dicht op een stoel te hopen dat ik alles binnenhoud. Blijkbaar zijn er 5 walvissen voor de boot maar mij kan het al lang niet meer boeien. Ik ben dan ook blij wanneer de motor terug aangezet wordt en we eindelijk terugvaren naar Ponta Delgada. Wanneer we voet aan wal zetten, zwijmel ik nog een beetje. Na ons walvis- en dolfijn observatieavontuur, gaan we eerst iets eten in de stad bij O Churrasco. Niet slecht maar nu ook niet wow. Die toeristische restaurantjes zijn niet om over naar huis te schrijven. Het eten zorgt er echter wel voor dat ik terug op mijn positieven kom. 

We nemen vervolgen de auto en rijden naar de noordwestkust van het eiland voor hét hoogtepunt van Sao Miguel, namelijk de Sete Cidades. We smeren een dikke laag zonnecrème, pakken onze tassen en starten aan onze roadtrip. We genieten van het natuurschoon van Sao Miguel. Een klein stukje buiten de stad begint het al. Op het golvende landschap rijden we langs hagen hortensia’s, waar er toch al enkele van in bloei staan maar het zijn vooral de roze azalea’s die hier onze aandacht trekken. Er zijn meer dan 7 bergtoppen die uitkijken op deze vulkaanmeren en de kleinere meren in het omliggende landschap. Deze bieden unieke uitzichten op de krater eronder en het weelderige groen. 

De Sete Cidades zijn hét symbool van São Miguel. Deze tweelingmeren, die in een krater van een slapende vulkaan liggen, behoren tot de bekendste natuurwonderen van de Azoren. De 5 kilometer brede en 500 meter diepe caldera, omgeven door een dichte mantel van groene vegetatie werd meer dan 20.000 jaar geleden gevormd door vulkaanuitbarstingen. De Sete Ciades krater bevat onderling verbonden meren, het grotere Lagao Azul – het blauwe meer en het kleinere Lagao Verde – het groene meer.

Tussen de twee meren loopt een smalle landbrug. Over de twee kleuren bestaat een legende. Een prinses en een herder hadden een verboden liefde. Hoewel de prinses veel van de herder hield, moest zij trouwen met een man uit een rijke familie. Ze besloten elkaar voor een laatste keer te ontmoeten, op de plek waar vandaag een brug de meren met elkaar verbindt.  Ze huilden tranen met tuiten. Het meisje had groene ogen en de jongen had blauwe ogen … de rest van het verhaal laat zich raden. De weg rond de meren is adembenemend mooi met heel wat bochten. I love it! Soms wordt onze snelheid wat ingeperkt omdat er een auto tegen amper 30 per uur naar boven rijdt. Ja, niet iedereen heeft een zware voet. Als er dan nog eens een traktor de weg op gaat of paard en kar, dan moet ik wel even zuchten.

In dit gebied is er maar één kleine stad, Sete Cidades, met slechts 800 inwoners die een beetje verscholen ligt aan de zijkant van een berg. De geplaveide straatjes zijn bezaaid met charmante huisjes. Ik heb verschrikkelijke dorst dus besluit ik hier in het souvenirswinkeltje een flesje water te halen. Er is net een bus toeristen gedropt die allemaal een souveniertje willen kopen. Aanschuiven dus! Een van de enige monumenten in het stadje is de Igreja de Sao Nicolau, een prachtige witte kerk die mooi afsteekt tegen het weelderige groen waarin het is genesteld.

Na ons bezoek aan het stadje, rijden we tot bij het Miradouro da Vista do Rei. Als je de naam van het uitkijkpunt vertaalt is het ‘kings view’, wat wel aangeeft hoe mooi dit uitzicht is. Een geweldige plek om even te stoppen en de blauwe en groene meren in de ingestorte caldera te bekijken vanuit een ander standpunt.

Gebouwen die overwoekerd worden door de natuur, I LOVE IT!  Een bezoekje aan Monte Palace mag dus niet ontbreken. Het wordt ook wel ‘The abondoned hotel of Sete Cidades’ of het spookhotel genoemd. Er hangt een bord dat het verboden terrein is. Sonja is braaf en gaat wat rusten bij het uitzichtpunt maar ik trek toch mijn stoute schoenen aan en ga een kijkje nemen of ik niet ergens naarbinnen kan. Een man ziet me naar boven klauteren en roept ‘wouldn’t it be better if you took the normal entrance?’. Eh? Ja en waar is die dan? Hij doet teken dat ik het hoekje om moet en inderdaad daar is een weggetje dat naar de ingang leidt. Het verlaten vijfsterrenhotel met maar liefst 80 kamers werd niet gesmaakt door toeristen en na amper een jaar gesloten. In 1972 werd het teruggegeven aan de grillen van de natuur. Beneden is de vloer bekleed met omlaag gevallen brokstukken van het plafond, stenen en veel water. 

Het is een mysterieuze plek en er hangt een luguber sfeertje, maar daar hou ik wel van.  Ik zoek de trap naar boven en loop over de doorweekte tapijten die de gangen nog steeds bekleden. De muren zijn beschilderd met graffiti. De griezelige en desolate sfeer die in de gangen hangt, zorgt voor een kippenvel momentje. Ik loop hier aanvankelijk helemaal alleen en het voelt alsof ik in ‘the shining’ zit en Jack Nicholson elk moment een deur aan flarden hakt.

Plots kom ik die man van beneden tegen met een koppel Engelsen. Het blijkt een gids te zijn die zijn weg goed kent in het hotel. Ik was maar tot op de vijfde verdieping geraakt, dus besluit ik hen te volgen. Zo kom ik op het dak. Vanaf hier zie ik het kleurverschil tussen beide meren heel erg goed.

De mooiste graffiti is ook helemaal boven te aanschouwen. Waarschijnlijk omdat niemand die weg naar daar vindt. Er komt best wat klauterwerk aan te pas want er is geen echte deur naar het dak. Ik moet over een muurtje klimmen. In de diepte zie ik Sonja genieten van het zonnetje. Ik bedank de gids om me mee op sleeptouw te nemen en daal terug af naar de begane grond.

We rijden verder naar her volgende meer, Lagoa do Canario. Nadat we de auto hebben geparkeerd, lopen we naar beneden het bos in en komen zo bij het kanarie meer, ook bekend als het ‘Snapchatmeer’. De lagune wordt gekenmerkt door de blauwe tinten die contrasteren met de groene vegetatie eromheen. Het Lagoa do Canario is van een onbeschrijflijke schoonheid. De wolken en de bomen weerspiegelen in het water. Hier fladdert er een klein vogeltje rond met groene en blauwe veren. Het blijkt de Azoren vink te zijn. 

We geven onze volgende bestemming in, Miradouro da Boca do Inferno, want daar willen we een wandeling maken, maar de gps slaat tilt. We rijden een heel stuk naar beneden en dan zegt dat ding dat we moeten omdraaien. Bij het terug naar boven rijden, zien we plots aan onze rechterzijde een prachtig aquaduct. Dat hebben we bij onze eerste passage niet gezien. Het blijkt de Muro das Nove Janela’s, de muur van negen ramen, te zijn. Het aquaduct is een opmerkelijk staaltje ingenieurskunst en werd gebouwd tussen de 17^e en de 18^de eeuw toen de hoofdstad te kampen had met ernstige waterschaarste. Het aquaduct bestaat uit een reeks bogen van zwart vulkanisch gesteente die nu overwoekerd zijn door struiken en mos, waardoor het naadloos overgaat in het landschap van het eiland. De oorspronkelijke functie was het transporteren van water van de bronnen in het binnenland van het eiland naar de stad Ponta Delgada voor gebruik in de drinkwatervoorziening en de landbouw.

Terug de auto in en verder op zoek naar het startpunt van onze wandeling. Wanneer de gps ‘bestemming bereikt’ zegt, verstaan we er niets van. We zitten terug bij dat kanariemeer. Plots beseffen we dat naast dat bos ook nog een weg was. Waarschijnlijk moeten we die hebben. We parkeren onze auto dus terug op de parking en gaan op zoek. Het is een stevige klim, maar die is het meer dan waard. Zo komen we boven op de bergkam rondom het vulkanische kratermeer.

Zelfs wanneer een bundel opeengepakte wolken zich verzamelen boven het meest bekende viewpoint van het eiland, blijft het een genot om hier even weg te dromen. De twee meren omarmd door de grootse kratermuren. Wanneer we afdalen, zijn we blij dat we het toch gevonden hebben. Een prachtig einde van de dag. We rijden terug naar Ponta Delgada en halen een lekker soepje in de supermarkt dat we in het zonnetje op een bankje bij de haven opeten.oh ja, en ook een pasteis de nata om de dag af te sluiten! 

São Miguel - Ponta Delgada

Vandaag nemen we opnieuw een binnenlandse vlucht naar het laatste en grootste eiland van de Azoren, São Miguel. Dit eiland heeft de bijnaam ‘Ilha Verde’ - het Groene Eiland, dankzij de enorme uitgestrektheid van prachtige regenwouden, weilanden en bossen. Tja, groen hebben we elk eiland eigenlijk wel ervaren, dus dat kennen we al! Deze laatste dag op Pico regent het pijpenstelen en onze ruitenwissers vliegen heen en weer tijdens de korte rit naar het vliegveld. Daar aangekomen, stopt het gelukkig met regenen, zodat we toch droog in het luchthavengebouw geraken. De auto inleveren en de bagage inchecken gaat super snel. Dan kan het wachten beginnen want het vliegtuig heeft vertraging. Op Pico is geen hospitaal en er vindt net een interventie plaats. Een legerhelikopter brengt een gewonde of zieke naar een groter eiland en dat gaat uiteraard voor. Onze lifters van gisteren zijn ook toegekomen. Om half 12 stijgen we op en een uurtje later arriveren we op São Miguel.

We krijgen een spiksplinternieuwe blauwe Citroën C3 met maar 1200 kilometers op de teller en nog geen schrammetje op de carrosserie. Hopelijk kunnen we hem zo ook terug afgeven na onze dolle avonturen op het eiland. De luchthaven ligt in de hoofdstad Ponta Delgado en ons hotel Neat ligt pal in het centrum op 4,5 km. We parkeren even voor de deur om in te checken. Het is een groot hotel met 5 verdiepingen en wij slapen helemaal bovenaan. De kamer is luxueus, maar de charme van de vorige hotelkamertjes is niet te evenaren. Na het inchecken, parkeren we de auto in een van de parkeergarages want het is druk in de stad. Dat is best even wennen want we zijn de rust van de kleinere eilanden gewoon. Ondertussen is het bijna half 2 en we hebben honger, dus besluiten we de stad in te trekken op zoek naar een restaurantje. Bij het eerste café ploffen we neer op het terras. Sonja neemt een slaatje en ik ga voor een ‘Bolo lêvedo’, een traditioneel Portugees broodje, typisch voor de Azoren, met gerookte zalm. Het broodje heeft een licht zoete smaak en smaakt hemels! We kunnen Café Central iedereen aanraden.

Na de lunch starten we met onze wandeling door de stad. Ponta Delgada is gelegen aan de serene zuidkust van het eiland. Het is de hoofdstad en ook de grootste stad van de Azoren. Wat begon als een bescheiden vissersdorp groeide al snel uit tot een levendige stad. Van de 16e tot de 18e eeuw werd de drukke haven van Ponta Delgada een verplichte stopplaats en bevoorradingsplek voor schepen op weg naar Amerika en West-Indië. En in deze periode werden de kloosters, kerken en herenhuizen gebouwd die nu het straatbeeld van de oude binnenstad bepalen. Na al die prachtige natuur is het ook weer fijn om eens in een stad te zijn.

We starten aan de Portas de Cidade, een imposante toegangspoort met drie bogen gebouwd in de 18^de eeuw. Volgens de plaatselijke legende zullen diegenen die onder de majestueuze bogen doorlopen, verliefd worden op Sao Miguel en er nooit meer willen weggaan. Sonja wandelt er tot 5 keer toe onderdoor dus ik ben benieuwd of ze van de stad zal gaan houden. Momenteel is ze nog niet verkocht, want ze mist de rust van de kleinere eilanden.

Aan de stadspoorten ligt ook het indrukwekkende Plaça da Municipio. Dit plein is helemaal belegd met mozaïeken en het middelpunt is het stadhuis. De stad kent tal van kerken maar de Igreja Matriz Sao Sabastiao is één van de meest indrukwekkende. Deze witte kerk met een klokkentoren is de moederkerk van Ponta Delgada. Oorspronkelijk werd ze gebouw in de 16^de eeuw maar ze heeft in de loop der jaren tal van renovaties, uitbreidingen en verbouwingen ondergaan, waardoor het nu een mix aan stijlen is. Vooral het opvallende houtsnijwerk aan de buitenkant is indrukwekkend. Ze staat wel voor een stuk in de steigers.

Al slenterend door de smalle straten, snuiven we de traditionele Portugese sfeer op. De stad heeft echt een eigen karakter. De witte gebouwen versierd met zwart vulkanisch gesteente op de hoeken, geven de plaats een unieke uitstraling. Er zijn ook wel veel oude huizen die klaar zijn voor de sloop, waar de natuur de overhand heeft genomen. Het heeft wel iets die vervallen huizen. In het straatbeeld gaan oud en nieuw moeiteloos in elkaar over.

De architectuur van de stad is met z’n smalle straatjes, de opvallende bestrating en de vele witte en gekleurde huizen afgewerkt met lavasteen ontegenzeggelijk Portugees. Het is hier een pak drukker dan elders op de Azoren maar meer gecentraliseerd. Er zijn best nog plekjes in de stad waar het toerisme nog niet de bovenhand heeft. Life is easy en zo is de bevolking ook, de mensen zijn hier vriendelijk. Het woord haasten staat op de Azoren niet in het woordenboek. In vergelijking met Antwerpen is het leven hier nog wel behoorlijk rustig en ontspannen, maar we zijn natuurlijk de kleine eilandjes gewoon en dat is even aanpassen. Misschien hadden we het fijner gevonden om met dit eiland te beginnen en dan af te zakken naar de kleinere. We houden halt bij een prachtig gebouw, het voormalige klooster waarin nu het Museu Carlos Machado is gevestigd.

In de botanische tuin van Antonio Borges lassen we een korte pauze in. Deze weelderige tuin beslaat bijna 2,5 hectare en is een rustpunt in het midden van de stad. Antonio Borges bracht een opmerkelijke verzameling exotische planten en bomen uit de hele wereld mee. Zo ook twee prachtige vijgenbomen uit Australië. We wandelen over de stenen bruggen en kronkelende paden die zo uit een sprookje lijken te komen. De perfecte plek om even bij te komen.

Daarna duiken we terug de drukte van de stad in. We komen voorbij Convento da Esperança en besluiten binnen even een kijkje te nemen. Het klooster, gesticht in de 16e eeuw, valt op door de prachtige azulejos en het barokke altaar. Ook de pracht van de Heilige Christus, die in een kapel staat, is de moeite waard. Het klooster wordt nog steeds bewoond. De Azorenen zijn nog vrij katholiek en er komt dan ook heel wat volk binnen om even een wees gegroet op te zeggen. We voelen ons bijna indringers met ons fototoestel. 

Aan de promenade langs de kust ligt Forte de Sao Bras. Dit fort speelde een belangrijke rol in de verdediging van het eiland tegen piraten. Het is nog steeds een actief militair commandocentrum. Via de promenade wandelen we terug naar de parking want we willen de drukte toch even achter ons laten. We stappen de auto in en rijden de stad terug uit. Ons autootje rijdt heel zacht. Er is maar één nadeel, telkens ik meer dan 5 km boven de snelheidslimiet ga, begint er iets te piepen. Heel vervelend!

Ananas heeft een lange en fascinerende geschiedenis op de Azoren. De teelt ervan gaat terug tot de 19^de eeuw. De lokale bevolking verwerkte de vrucht in allerlei gerechten. Interessant is dat Sao Miguel de enige pek ter wereld is waar ananas in kasten wordt gekweekt. Ze staan bekend om hun uitzonderlijke zoetheid en lage zuurtegraad, dankzij de vruchtbare bodem van het eiland en de precieze rijpingsmethoden die door de plantages worden gebruikt. Op nog geen tien minuten rijden vanuit de hoofdstad ligt de ananasplantage Santo Antonio. Wij krijgen eerst een film te zien en daarna mogen we een kijkje nemen in de kasten waar de ananas wordt geteeld. De rondleiding duurt niet zo lang, maar is wel interessant. We eten een ananas ijsje op het terras en dat smaakt heerlijk!

De tweede stop is bijna om de hoek van Santo António, zo’n anderhalve kilometer verderop. Hier vind je Ananases Arruda. Het is een veel groter domein en het is een beetje luxueuzer opgezet met meerdere kasten. Er is een klein cafeetje waar we op het terras wat ananassap drinken. Het smaakt lekker, maar ik had het toch veel zoeter verwacht. Ik ben natuurlijk verwend. Die uit Azië genieten toch nog steeds mijn voorkeur.

Ondertussen is het bijna 7 uur en dus tijd om terug te keren naar de stad en een restaurantje te zoeken. Het historische centrum ziet er schilderachtig uit. Al wandelend door de pittoreske straten, komen we bij A Tasca, een typische Portugese taverne waarover ik iets gelezen heb in één of andere blog. Ze staan echter tot buiten aan te schuiven en omdat we honger hebben, besluiten we toch maar elders ons geluk te beproeven. We passeren een klein restaurantje en zetten ons op het terras. We kiezen beide de kabeljauw en willen er graag een glaasje wijn bij.  Wanneer het op tafel komt, zijn we teleurgesteld. Het bord ziet er niet uitnodigend uit. Er is geen kleur te bekennen. Enkel witte kool, ongebakken ui en daarop de witte kabeljauw die ook nog eens te lang in de oven heeft gestaan. Tot nu toe het slechtste wat we deze vakantie hebben gegeten, maar wel met het hoogste prijskaartje, namelijk 54 euro. Gelukkig is de wijn wel lekker. Die is local zegt de ober ‘just like me’ en hij geeft er een vette knipoog bij. Hij flirt een beetje met ons, maar wij zijn er zo goed als zeker van dat zijn interesse toch meer naar het andere geslacht gaat. 

We waren vroeg uit de veren vandaag dus kruipen we ook  vroeg onder de wol