Zeilen op het Grevelingenmeer - dag 3

Door het raampje van mijn kajuit zie ik het zonnetje en voel ik de warmte op mijn gezicht. Snel het bed uit voor deze laatste dag op het water. Iedereen ligt al in bikini op dek en enkele kinderen gaan een ritje maken in hun rubberbootje. Diane doet een grote effort en steekt alvast de broodjes in de oven zodat we wat vroeger kunnen eten. Weer een traktatie deze morgen - gebakken appeltjes met bruine suiker - heerlijk toch hoe zij me altijd weer culinair weet te verrassen! We maken ons klaar om te vertrekken, de afwas is voor straks. Diane zegt dat Rudi eerst nog wat rondjes op de motor gaat draaien om het kompas te kalibreren. Allemaal goed voor mij. Ik zet me vooraan op dek met mijn snoetje in de zon en geniet. Na een tijdje maak ik me de bedenking dat al die eilandjes hier er exact hetzelfde uitzien. Tot ik dezelfde boot voor de derde maal aan de aanlegsteiger zie liggen. Pas dan herinner ik me de woorden van Diane dat Rudi rondjes ging draaien. Ze bedoelde dus rond hetzelfde eiland en ik had dat dus echt niet door. 

Rudi trekt de genua maar we gaan amper vooruit omdat er vandaag te weinig wind is. Dus wordt dit zeil terug opgerold en gaat de gennaker omhoog. Dit dunne zeil is meer geschikt voor dagen met weinig wind en zo gaan we toch iets sneller. 

De Solveig glijdt over het water en Rudi laat de elementen van de natuur hun werk doen. Zeilen vergt meer dan alleen vaardigheid. Het is iets dat je niet zomaar kan leren uit een boekje al zijn er wel mensen die gewoon een boot huren of zelfs kopen zonder echt te weten wat ze doen. Kan je je voorstellen dat ik zonder vaarbewijs eigenlijk zou mogen varen met deze boot? Dat is toch onverantwoord? Maar bij Rudi voel ik me absoluut veilig. Hij kent het water als geen ander. Hij kan in een oogopslag de wind inschatten. Uiteraard is zeilen teamwork maar aan mij hebben ze niet veel, dus alle lof voor mijn teamgenoten! Ik probeer gewoon niet in de weg te lopen. 

Wat is er zaliger dan je door de wind te laten meevoeren naar een nieuwe paradijselijke bestemming? Oké, paradijselijk is Zeeland niet maar pittoresk zeker wel!  Terwijl het zeil bol gaat staan en de Solveig tegen 5km/uur door het kabbelende water klieft, waan ik me toch even in de hemel op aarde.

Spontaan komen de woorden van Christopher Cross in me op:

Fantasy, it gets the best of me
When I'm sailing
All caught up in the reverie, every word is a symphony
Won't you believe me?

Sailing takes me away to where I've always heard it could be
Just a dream and the wind to carry me
And soon I will be free

De dagelijkse beslommeringen lijken heel ver weg. Wat 3 dagen op een zeilboot al niet met een mens kan doen. We worden ingehaald door twee andere zeilboten en dat zorgt voor een pruillip bij Rudi. Hij gaat prompt het zeil wat boller zetten. Grappig! Zet twee zeilers op het water en je hebt een race.  ‘Boys will be boys’. Af en toe wakkert de wind aan en doorbreekt het wapperende zeil de stilte. Vandaag zijn er best wel wat zeilers op het meer en ik blijf het geweldig vinden hoe de boten elkaar kunnen ontwijken. Die wind inschatten, dat moet toch aartsmoeilijk zijn maar Rudi schijnt er geen last van te hebben. Op een gegeven ogenblik komt er een boot rakelings voorbij de Solveig gevaren en uiteraard is het een Nederlander die met een grote grijns zegt: ‘wat een zaligheid toch hé?’ Je moet dus ten allen tijde alert zijn op het water. 

Ondertussen staat de zon hoog aan de hemel en leg ik me languit op het voordek om lekker wat te snoezen. Heerlijk! Langzaam maar zeker zetten we koers naar de haven van Bruinisse, waar we in  de late namiddag binnenvaren. Einde van een heerlijk weekend op het water! 

Zeilen op het Grevelingenmeer - dag 2

We worden wakker in de regen en dat is echt niet fijn. De wind is volledig gaan liggen dus zeilen zit er vandaag ook niet in.  Een voor een vertrekken de aangemeerde boten en kiezen ze het ruime sop. Wij blijven rustig liggen en ontbijten tegen half 11. Mijn buikje grolt al flink want dat ben ik niet echt gewend.  Vandaag is het lazy saturday. We lezen wat, doen een middagdutje en gaan even buurten bij Martine en Rudi, een bevriend koppel van Rudi en Diane die vanmorgen naast ons zijn komen liggen met hun reuze zeiljacht van bijna 15 meter.Het zicht dat het gigantische Grevelingenmeer biedt, is adembenemend en zeker wanneer de zon opnieuw door de wolken breekt.

Rudi en Diane zien het niet zitten om hun plekje hier op te geven omdat er vandaag wel veel volk op het meer is. Wanneer we zouden gaan zeilen, zou onze plek dus wel eens heel snel ingenomen kunnen zijn. Ik vind het jammer maar ben gast en zij kunnen de situatie beter inschatten natuurlijk.  In de namiddag maken we dan maar een wandeling op het eiland en besluit ik mijn onderwatercamera even te testen. Met de voetjes in het water dus. Dat water is heerlijk warm en ik heb spijt dat ik mijn badpak niet bij heb. Veel meer dan kleine wormpjes zie ik niet maar om te testen is dit prima. We laten onze voetjes opdrogen in het frisse gras. Na de wandeling nodigen Martine en Rudi ons uit op hun zeilboot om te aperitieven. Het is zalig op het achterdek in het zonnetje.  Dit is echt vakantie! Tegen de late namiddag komen er meer en meer boten aanmeren maar de plaatsjes zijn beperkt. Een ander zeiljacht komt pal naast de Solveig aanliggen. Vreemd vind ik dat. Wanneer ze aan wal willen, moeten ze dus over ons dek lopen. Privacy is plots ver weg maar dat is blijkbaar heel gebruikelijk onder zeilers. Ondertussen komt een meeuw ons vergezellen. Gelukkig zijn ze hier niet zo opdringerig als aan de kust, waar ze het eten uit je handen pikken. Misschien hoopt ze wel op een hapje maar ze wacht geduldig af.

Martine en Rudi varen terug naar de haven maar wij blijven hier. Diane begint aan het avondeten en we sluiten deze dag af met mijn lievelingskostje, rijst met kip en currysaus. Wanneer we aan tafel gaan, worden de wolken donkerder en donkerder en de wind wakkert in enkele minuten zo erg aan dat de boot flink over en weer gaat. Ze hadden een onweer voorspeld maar het verrast mij toch hoe snel het hier gaat - een half uurtje geleden zaten we nog in het zonnetje. Hevige regen gutst over de boot maar wij zitten gelukkig droog. Na het eten schijnt de zon opnieuw de kajuit binnen. Bizar dat weer hier! 

Zeilen op het Grevelingenmeer

Rudi en Diane hebben hun prachtige zeilboot Solveig opnieuw in de jachthaven van hun vertrouwde  Bruinisse aan het Grevelingenmeer gestald en dit weekend mag ik nog eens meevaren. Ze pikken me op voor een drie daagse tocht, al zou je dat niet zeggen als je de hoeveelheid proviand ziet dat we mee hebben. Het is wat bewolkt maar droog dus dat is al een meevaller.

Mijn vakantiegevoel begint van zodra we Nederland binnenrijden. Het vlakke, Hollandse landschap maakt langzaam plaats voor water, bruggen en dijken. In de verte steken masten van grote en kleine zeilschepen uit boven de horizon. Bijna op onze bestemming vraagt Rudi aan Diane om alvast te kijken hoe de wind staat de komende dagen - vol overtuiging zegt Diane: ‘vandaag 4 tot 8 morgen 5 tot 8 en zondag 6 tot 8’. Aan Rudi’s gezicht te zien is hij niet overtuigd. Plots volgt er een lachsalvo van Diane - ze beseft dat ze zich heeft vergist. Vandaag is het 4 aug morgen 5 aug en zondag 6 aug. Ze heeft haar brilletje niet op en leest gewoon de dagen af! Er wordt nog eens dubbel gecheckt en de waarden liggen toch een beetje anders maar een ding is zeker, de wind gaat toch nog redelijk hard waaien vandaag.

Bij aankomst in de jachthaven, ligt de Solveig ons al op te wachten aan het einde van een steiger vol met polyester boten. De elegante tweemaster van Rudi en Diane kan me iedere keer toch weer imponeren dankzij zijn gracieuze voorkomen. De zeilen, het onberispelijke houten dek, het nostalgische plaatje klopt helemaal. Het roept de sfeer van vroeger op maar met de luxe van vandaag. Elkaar ontlopen kan je hier niet maar vermits we goede vrienden zijn, hoeft dat ook niet. Het schept toch een speciale band net omdat je in zo’n kleine ruimte enkele dagen samenleeft. Het feit dat Rudi en Diane me af en toe meevragen, geeft me een fijn “vriendschapsgevoel”. Vriendschap is niet afhankelijk van de hoeveelheid tijd die je samen doorbrengt maar wel van de kwaliteit van dat samenzijn. Er zijn veel spreekwoorden die de “fun” van zeilen onderuithalen zoals: een boot is een gat in het water waar je geld in gooit - Het is een bron van rust en vermaak, maar ook van ergernissen en frustraties. Daar heb ik als “meevaarder’ natuurlijk geen last van. 

Rond de middag vertrekken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. De grijze wolken zijn ondertussen veranderd in witte schapenwolkjes tegen een helder blauwe lucht en de zon zet haar beste beentje voor. Er is inderdaad wel heel veel wind, bij momenten 8 Beaufort en dat zorgt voor witte kopjes op de golven. Maar voor dit scenario willen we de komende dagen gerust tekenen. We kijken om ons heen: één grote leegte en een zee aan ruimte want er zijn bijna geen boten op het water. De meeste zijn bang van de hevige wind maar daar draait Rudi zijn hand niet voor om.

Zeeland, de naam zegt het al, bestaat voor ruim 40% uit water. Rivieren, kanalen, de Westerschelde, de Oosterschelde, het Grevelingenmeer en het Veerse Meer. Deze laatste twee meren zijn ontstaan door de beroemde Deltawerken die tussen 1961 en 1997 zijn gebouwd ter bescherming tegen de zee. Sinds de meren niet meer in verbinding staan met open zee zijn ze aantrekkelijk geworden als watersportplaats voor zeilers, vissers, surfers, kajakkers en duikers. 

We lunchen tijdens het varen gewoon aan boort met zicht op de weidse omgeving. Het is prachtig op het water en dat is toch één van de zaken waar je naar verlangt wanneer je gaat zeilen. De natuur zien, proeven en ruiken in al zijn facetten, één zijn met de wind en de golven. Op het water ben je helemaal weg van de wereld. Hier heb je gewoon geen tijdsbesef. Heerlijk vind ik dat!

We gaan voor anker liggen aan de steiger van een aangelegd eilandje en we zijn hier niet alleen. Het is druk op den Ossenhoek. Tijd om even aan wal te gaan en onze zeebenen wat los te schudden. Nino is in zijn element en loopt als een gek zijn balletje achterna. De wind blaast ongenadig om onze oren op dit godvergeten stukje natuur, maar die is wel heerlijk warm! Bijgevolg ben ik een beetje overdressed en heb het eigenlijk veel te warm in mijn sweater. Diane begint al te zweten enkel en alleen door naar mij te kijken. Terug aan boord verruil ik dus maar snel mijn sweater voor een luchtig T-shirt. Wie had dat vanmorgen gedacht! Een mens mag al eens chance hebben hé?

Meevaren met Rudi en Diane is elke keer weer op en top verwennerij. Wanneer we terugkomen van de wandeling staat er al een verkoelend drankje klaar met een heerlijk hapje.  We zetten ons nog even op het dek in het zonnetje om ervan te genieten. Daarna beginnen Diane en ik aan het avondeten. Ik pel de scampi’s (duurt exact 10 minuutjes) en Diane doet de rest waardoor de beestjes een half uurtje later liggen te pruttelen in een heerlijk sausje. Jullie horen het al, ik word verwend!