Door het raampje van mijn kajuit zie ik het zonnetje en voel ik de warmte op mijn gezicht. Snel het bed uit voor deze laatste dag op het water. Iedereen ligt al in bikini op dek en enkele kinderen gaan een ritje maken in hun rubberbootje. Diane doet een grote effort en steekt alvast de broodjes in de oven zodat we wat vroeger kunnen eten. Weer een traktatie deze morgen - gebakken appeltjes met bruine suiker - heerlijk toch hoe zij me altijd weer culinair weet te verrassen! We maken ons klaar om te vertrekken, de afwas is voor straks. Diane zegt dat Rudi eerst nog wat rondjes op de motor gaat draaien om het kompas te kalibreren. Allemaal goed voor mij. Ik zet me vooraan op dek met mijn snoetje in de zon en geniet. Na een tijdje maak ik me de bedenking dat al die eilandjes hier er exact hetzelfde uitzien. Tot ik dezelfde boot voor de derde maal aan de aanlegsteiger zie liggen. Pas dan herinner ik me de woorden van Diane dat Rudi rondjes ging draaien. Ze bedoelde dus rond hetzelfde eiland en ik had dat dus echt niet door.
Rudi trekt de genua maar we gaan amper vooruit omdat er vandaag te weinig wind is. Dus wordt dit zeil terug opgerold en gaat de gennaker omhoog. Dit dunne zeil is meer geschikt voor dagen met weinig wind en zo gaan we toch iets sneller.
De Solveig glijdt over het water en Rudi laat de elementen van de natuur hun werk doen. Zeilen vergt meer dan alleen vaardigheid. Het is iets dat je niet zomaar kan leren uit een boekje al zijn er wel mensen die gewoon een boot huren of zelfs kopen zonder echt te weten wat ze doen. Kan je je voorstellen dat ik zonder vaarbewijs eigenlijk zou mogen varen met deze boot? Dat is toch onverantwoord? Maar bij Rudi voel ik me absoluut veilig. Hij kent het water als geen ander. Hij kan in een oogopslag de wind inschatten. Uiteraard is zeilen teamwork maar aan mij hebben ze niet veel, dus alle lof voor mijn teamgenoten! Ik probeer gewoon niet in de weg te lopen.
Wat is er zaliger dan je door de wind te laten meevoeren naar een nieuwe paradijselijke bestemming? Oké, paradijselijk is Zeeland niet maar pittoresk zeker wel! Terwijl het zeil bol gaat staan en de Solveig tegen 5km/uur door het kabbelende water klieft, waan ik me toch even in de hemel op aarde.
Spontaan komen de woorden van Christopher Cross in me op:
Fantasy, it gets the best of me
When I'm sailing
All caught up in the reverie, every word is a symphony
Won't you believe me?
Sailing takes me away to where I've always heard it could be
Just a dream and the wind to carry me
And soon I will be free
De dagelijkse beslommeringen lijken heel ver weg. Wat 3 dagen op een zeilboot al niet met een mens kan doen. We worden ingehaald door twee andere zeilboten en dat zorgt voor een pruillip bij Rudi. Hij gaat prompt het zeil wat boller zetten. Grappig! Zet twee zeilers op het water en je hebt een race. ‘Boys will be boys’. Af en toe wakkert de wind aan en doorbreekt het wapperende zeil de stilte. Vandaag zijn er best wel wat zeilers op het meer en ik blijf het geweldig vinden hoe de boten elkaar kunnen ontwijken. Die wind inschatten, dat moet toch aartsmoeilijk zijn maar Rudi schijnt er geen last van te hebben. Op een gegeven ogenblik komt er een boot rakelings voorbij de Solveig gevaren en uiteraard is het een Nederlander die met een grote grijns zegt: ‘wat een zaligheid toch hé?’ Je moet dus ten allen tijde alert zijn op het water.
Ondertussen staat de zon hoog aan de hemel en leg ik me languit op het voordek om lekker wat te snoezen. Heerlijk! Langzaam maar zeker zetten we koers naar de haven van Bruinisse, waar we in de late namiddag binnenvaren. Einde van een heerlijk weekend op het water!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten