Algarve - Sagres & Lagos

Pffff wat een rot nacht, geen oog dichtgedaan en net wanneer ik echt goed slaap, wordt het licht aangedaan. T’is al ochtend. Mijn hartje slaapt nog wanneer ik aan de ontbijttafel zit, dat belooft want vandaag rijden we naar Cabo de Sao Vicente, het meest Zuidwestelijke punt van Portugal en dat is bijna 1,5 uur rijden. Na ongeveer 100 km besef ik plots dat ik mijn fototoestel vergeten ben, ja dat heb je als je vertrekt met een slaapkopje. Terugrijden is geen optie dus het zullen foto’s worden met de smartphone van papa. 

Cabo de Sao Vicente wordt ook wel 'het einde van de wereld' genoemd en we denker er alleen te zijn maar dat is een tegenvaller. Waar al die mensen plots vandaan komen is ons een raadsel maar feit is dat het er krioelt van de Engelse en Franse dagjestoeristen. Langs de weg verkopen handelaren hun waar: dikke truien, mutsen, worsten etc. De reclameslogan: “laatste braadworst tot Amerika” kan ons niet verleiden. Het is een heksenketel van jewelste. Voor ons voelt het niet echt als het einde van de wereld, maar onder andere omstandigheden kunnen we ons dat wel goed voorstellen.

Normaal gesproken is het op dit punt erg winderig en koud. Wij hebben geluk want het is helder en de wind is lekker warm. Vanaf deze plek hebben de beroemde ontdekkingsreizigers hun vertrouwde land vaarwel gezwaaid op weg naar een onbekende nieuwe wereld. De enige bebouwing op deze kaap is de 24 meter hoge vuurtoren die is gebouwd op de ruïnes van een oud klooster. Bovenop een klif neem ik het landschap in me op. Het vasteland eindigt in steile rotsen. Deze rotsformaties zijn indrukwekkend en de kracht van de zee verbaast ons! Golven beuken op de kust; de zee lijkt het land te willen verzwelgen.

We bezoeken Sagres, het meest Westelijke stadje van Portugal. In dit kleine plaatsje stichtte prins Hendrik de Zeevaarder in de 15e eeuw zijn zeevaartschool, waar hij de beste cartografen, astronomen, zeevaarders en scheepsbouwers van Europa bijeenbracht. Onder andere ontdekkingsreizigers Vasco da Gama en Ferdinand Magellan zijn oud-leerlingen van deze zeevaartschool. Op de afgebrande schoolruïnes staat nu de 17e -eeuwse vesting Fortaleza de Sagres. Ook hier verschrikkelijk veel volk en een lange rij om tickets te kopen. We besluiten het maar aan ons voorbij te laten gaan en zoeken de rust op in de kleine vissershaven. Hier zijn we wel helemaal alleen met uitzondering van een visser die net de netten uit zijn sloep haalt. Enkele zeemeeuwen trotseren de wind voor een hapje en lijken ons te begroeten met hun typische kreet. 

We besluiten verder te rijden naar Lagos voor de lunch. Van zodra we de stad binnenrijden hebben we beiden een goed gevoel. Dit is een stadje waar we van gaan houden, dat weten we nu al. Nadat we de auto geparkeerd hebben, komen we al in het eerste straatje, de Rua Infante de Sagres nr 38-40, een gezellig restaurantje tegen. Het heeft zijn naam niet gestolen ‘Real’ heeft iets koninklijks. De inrichting is strak en loungy net als de muziek. Alle tafeltjes lijken gereserveerd maar de patron verwelkomt ons en zegt dat er wat afmeldingen zijn en dat we een tafeltje mogen kiezen. We hebben dus geluk!  Een gerecht waar we al lang op verlekkerd zijn, staat hier op de kaart, namelijk de cataplana. Dit is een stoofschotel die niet alleen de smaakpapillen, maar ook de ogen streelt. Het is een gerecht vol kleur, geur en smaak en een echte belevenis. Het wordt geserveerd in een grote opvallende koperen pan uit twee delen. Eenmaal op tafel gaat het deksel open en zien we een mix van flink wat vis, zeeduivel om precies te zijn, gamba’s, groenten en aardappelen in een soort tomatensaus. Het is van oorsprong een Moors gerecht en doet een beetje denken aan de tajine. Dit is met stip de beste maaltijd die we hier in Portugal hebben gegeten. Na de lunch neemt papa nog een koffietje en die krijgen we van het huis alsook een heerlijk glaasje porto. Dit is een adresje om te onthouden! 

Na de lunch trekken we op goed geluk de stad in. We zien mooie oude gevels en veel graffiti maar weten al snel dat het beter is niet te veel omhoog te kijken want dan struikel je over de kinderkopjes. In de smalle steegjes zijn er veel cafeetjes en winkeltjes en er heerst een gezellig drukte. We bezoeken eerst de 'mercado de esclavos'.  Het is hier dat vanaf 1441 de eerste slaven, die meegebracht waren van expedities naar Afrika in Europa verkocht werden. Deze slavenmarkt uit de 15^de eeuw doet nu dienst als een tentoonstellingsruimte. Het museum kan ons niet bekoren, we hadden er meer van verwacht.

Het centrum van Lagos telt enkele kerken en pleinen. De Santo Antonio kerk is een barokke kerk en is de mooiste van de Algarve. De muren zijn voorzien van blauwwitte tegeltjes en er is ook veel houtsnijwerk dat met bladgoud is belegd. Minutenlang bewonderen we deze  azulejo’s en het vergulde houtwerk. Ok het is een beetje bombastisch maar het heeft toch wel iets. Vermits de kerk gewijd is aan de Heilige Antonius, de Portugese heilige bij uitstek, hangen er ook 8 panelen met de wonderen die deze verricht heeft. Helaas was het strikt verboden om ook maar één foto te maken in de kerk. Hier dus een foto die ik gepikt heb op internet.

We zetten ons nog even op een terrasje voor een heerlijke verse fruitsap met een pasteis de nata. Wanneer we daarna over de boulevard wandelen, komen we bij het Fort Fortaleza de da Bandeira. Dit fort werd gebouwd in 1648 om de Portugezen te beschermen voor invallen vanuit zee. Jullie hebben ondertussen wel begrepen dat we een beetje genoeg hebben van forten dus hoe het er vanbinnen uitziet, geen idee. Naast het kleine zeefort Ponte da Bandeira ligt het strand van Praia da Batada. Papa en ik zijn geen strandzitters maar we moeten wel bekennen dat het hier mooi is. Veel gele rotspartijen en rotsformaties in zee. 

‘s Avonds gaat mijn innerlijke lichtje onverbiddelijk uit. Nog net puf genoeg om een stukje salami te eten, vergezeld van een glas wijn. Daarna oogjes dicht en snaveltjes toe.