Stuttgart - dag 2

Vandaag is Dee Dee jarig dus mag een klein geschenkje niet ontbreken. Bij het ontwaken sta ik dan ook met een pakje klaar. Verder mag zij natuurlijk kiezen hoe we de dag inplannen. Zij houdt wel van geleide wandelingen door de stad dus hebben we er eentje geboekt. Kleine toegeving naar mij toe: deze keer in het Engels. Ze start pas om 11 uur dus hebben we ruim de tijd om lekker te ontbijten. Dee Dee’s neef Patrick en zijn vrouw Celine hebben ons uitgenodigd om bij hen te komen ontbijten. Ja ook hier een kleine toegeving van mijn kant omdat ik Pat al heb leren kennen enkele maanden geleden in Antwerpen. We nemen eerst de metro. Grappig detail, hier in Stuttgart gaan de roltrappen in beide richtingen. Moet je naar beneden dan rolt hij naar beneden, moet je naar boven dan rolt hij naar boven. We vragen ons af hoe dat gaat tijdens de spits wanneer veel mensen tegelijkertijd uit en in de metro moeten. Na enkele haltes, stappen we over op de bus richting Killesberg, de heuvel op. Dee Dee maakt me erop attent dat hoe hoger we klimmen, hoe duurder de huizen worden. Wanneer een sjofel uitziende vrouw bijna tot aan de top meerijdt en dan uitstapt, kijken we elkaar aan en denken hetzelfde: ‘dat is zeker de kuisvrouw’. Wij stappen de voorlaatste halte uit en moeten dan nog ongeveer zeven minuten stappen, of beter ... klimmen. Onderweg ziet Dee Dee nog een rozenstruik dus plukt ze snel nog een roos voor Celine. 

Bij aankomst in het ruime appartement, zijn we aangenaam verrast. De ontbijttafel is rijkelijk gedekt en zowel bij Dee Dee (omdat ze jarig is) als bij mij ligt er een geschenkje op het bord. Een leuke attentie! Het uitzicht op hun terras is adembenemend. Stuttgart ligt letterlijk aan onze voeten. We drinken een glaasje champagne en genieten van al dat lekkers. We verliezen de tijd wat uit het oog en zien plots dat het kwart voor 11 is. Holderdebolder de auto in en naar beneden richting centrum. Gelukkig is het zondag en rustig.  Pat rijdt gezwind de berg af en vindt ook nog eens snel een parkeerplek. We zijn dus op tijd op de plaats van afspraak, het station, waar onze gids ons al opwacht. Met het hoofdgebouw achter ons kijken we rechtdoor naar de 1,2 kilometer lange autovrije  Königstrasse. Deze leidt naar de Schlossplatz waar we de toer straks zullen eindigen. 

We gaan eerst naar de Oberer Schlossgarten met een indrukwekkende vijver in het midden, omringd door de Staatsopera, de Landstag en het barokke Neues Schloss, dat dienst doet als huisvesting voor de deelstaat Baden-Württemberg. Mijn mond valt open van verbazing – wat voel ik me hier klein – zo indrukwekkend. Buiten wat locals die genieten op een bankje, kindjes die aan de hand van hun ouders rond de vijver wandelen en jongeren die voorbij komen op hun step, is het hier lekker rustig. Deze groene oase in het midden van de stad kan mij zeker bekoren.  Net achter de hoek komen we bij het Altes Schloss, een prachtig gebouw. Qua architectuur is Stuttgart echt the place to be. Zowel oud als nieuw trekt onze aandacht. 

Bij het stadhuis, genieten we van een mini concert. Het stadhuis van Stuttgart staat namelijk vooral bekend om zijn beiaard. De dertig vrij hangende klokken spelen elke dag op bepaalde tijdstippen volksliederen. Het geeft mij altijd een nostalgisch gevoel, zo een beiaard. Verder is het stadhuis niet echt indrukwekkend, tot we de hoek omdraaien.  Het voorste gedeelte is namelijk nieuw maar de zijkant nog origineel. Het werd volledig gezandstraald en is echt mooi. Pat vertelt ons dat hij het als kind enkel zwart gekend heeft. Vandaag is het gesloten dus gaan we morgen nog wel eens terugkomen om de binnenkant te bekijken. 

Op de grond merken we kleine goudkleurige stolpersteine of struikelstenen op. Het zijn gedenkkasseien voor de Joden die tijdens de oorlog verdwenen. Er zijn mensen die het oneerbiedig vinden dat ze in het trottoir werden verwerkt. Er worden hiervoor echter drie redenen opgegeven: toeristen kijken omhoog maar locals wandelen meer met hun hoofd naar beneden en worden zo herinnert aan wat er zich destijds afgespeeld heeft, door erover te wandelen beginnen de stenen te blinken en de derde reden is dat mensen eigenlijk een buiging maken wanneer ze de stenen bekijken en zo dus eigenlijk hun respect betuigen. 

We eindigen onze korte stadstour aan de Schlossplatz. Dit is het grootste plein van Stuttgart en ligt pal in het centrum.  Hier komen de Stuttgarters samen als er iets te vieren of te betogen is. In het midden van het plein staat de 30 meter hoge jubileumzuil waarop Concordia prijkt, de godin van de harmonie. En harmonie is er zeker, mede dankzij de indrukwekkende oppervlakte. Die gaan we morgen wel van dichtbij bekijken maar nu hebben we dorst, grote dorst. Het is staalblauwe hemel en de zon schijnt genadeloos.

We nemen afscheid van onze gids en volgen Celine naar het gezellig terrasje van het Brauhaus, waar we een tafeltje toegewezen krijgen in de schaduw van een grote boom. Wat ons hier weer opvalt is dat de Duitsers verdomd veel zout gebruiken, zo ook mijn goulash soepje. Lekker is ze wel maar gelukkig komt er ook een grote fles water op tafel. Dee Dee neemt de maultaschen dus kan ik eens proeven van die Stuttgartse specialiteit. Het is toch niet echt mijn ding dus deze keer blijft de helft van haar bordje vol. 

Na de lunch willen we naar een van de talloze uitzichtpunten in Stuttgart. Gelukkige hebben we comfortabele schoenen aan om de vele zogenaamde "Staffels”, oftewel trappen naar het Weissenburgpark boven op de heuvel te trotseren. Het Art Nouveau paviljoen, dat ondertussen meer dan 100 jaar oud is, staat op onze Bucket list dus moeten we er iets voor over hebben. Dhr. Sieglin, een succesvolle fabrikant van waspoeder en zeep, bouwde hier een theehuis voor zijn vrouw die daar haar vriendinnen kon ontvangen voor een theekransje. Dit historische theehuis staat helemaal bovenaan in het park en het uitzicht op het ronde platform is indrukwekkend. Jammer dat inwoners hier allerlei dingen achterlaten. De grond ligt bezaaid met glasscherven, lege flessen, duizenden sigarettenpeuken en andere rommel. Wat drink je in een theehuis, juist ja ... thee. Nu niet dat die hier heel indrukwekkend is maar dorstlessend is het zeker.

We besluiten met de Zacke van Degerloch weer naar beneden te rijden. De Stuttgart Zacke is de enige tandradbaan in Duitsland die voornamelijk het normale dagelijkse woon-werkverkeer van een grote stad bedient. Ze bestaat al sinds 1884. Aangenaam is het niet met dat mondmasker. We hebben een beklemmend gevoel en zijn dan ook blij wanneer we aan de Marienplatz aankomen. Nog even naar het hotel om ons om te kleden voor het diner van vanavond. Pat en Celine zullen ons opnieuw vervoegen bij Oggi Tavola Mediterranea.

Het is een mooi restaurant met een groot terras en er heerst een ontspannen sfeer, mede dankzij het aangename weer. De temperatuur is nog niet onder de 25 graden gezakt. Het is dus een zwoele zomeravond. De kaart is heel uitgebreid en de pasta hemels. Een echte inwoner van Stuttgart kan je herkennen aan het Zwabische dialect, onbegrijpelijk in mijn ogen. Gelukkig spreken Pat en Celine heel duidelijk Duits. Celine is eigenlijk een Française vandaar, maar ook Pat doet zijn best, ook al heeft hij dan een Zwabische tongval. Ik moet wel bekennen dat het redelijk vermoeiend is om mijn aandacht erbij te houden. Na het eten, wandelen we nog even door de stad naar het ijssalon Old Bridge voor een lekkere afsluiter van een heerlijke avond.