Zoutelande - Veere

Eergisteren mijn tweede Corona prik gekregen dus kan ik met een gerust hart vertrekken naar Nederland. De zon schijnt en de lucht is blauw wanneer ik de auto instap maar hoe dichter Zeeland nadert, hoe grijzer het wordt. Gelukkig maakt de prachtige omgeving de rit de moeite waard, wat een bloemen pracht onderweg. 

Wanneer ik bij Marleen in Zoutelande aankom, is het nog best frisjes maar het weer is toch al iets verbeterd. We besluiten een voormiddag Veere in te plannen. Parkeren hier kost een fortuin. Voor 3,5 uur geeft de parkeermeter maar liefst 12€ aan. En ik die dacht dat België duur was …  Zeeland heeft voor mij altijd al en speciaal plekje gehad. Vooral de ongedwongen gezelligheid die er heerst maakt het een prettige provincie om voor een dagje of meer naartoe te gaan. Zeker als je in een grote stad woont, voelt het in Zeeland echt alsof je op vakantie bent. 

Het prachtige dorpje is zo goed als verlaten. Of we zijn vroeg, of Corona heeft de dagjes toeristen daadwerkelijk afgeschrikt. Al moet ik zeggen, wanneer we hier rondlopen, lijkt Corona volledig uit de wereld. Niemand draagt hier een mondmaskertje, zelfs de winkelbediendes niet. Wanneer wij gemaskerd binnenwandelen, hebben we dan ook veel beziens. Maar beter het zekere voor het onzekere nemen want de cijfers stijgen hier dagelijks. Ook in de restaurants is er geen masker te zien. Gelukkig schijnt de zon en hoeven we niet binnen te zitten.

Wie Veere zegt, zegt stokrozen …. Als je eenmaal het stadje hebt bezocht in de zomerperiode, vergeet je de aanblik nooit meer. Overal zijn de bloemen uitgezaaid en geven het toch al pittoreske stadje een nog romantischere uitstraling. 

We eten aan de kleine jachthaven op een ondertussen zonovergoten terras. Alleen als je ziek bent, ben je niet welkom staat er in het Zeeuws op een bord geschreven. Het Zeeuws is een grappig taaltje en als je het leest valt het wel mee maar soms als we de mensen in hun dialect horen praten, kon het evengoed Chinees zijn. Het is heel apart en we moeten vaak lachen met de grappige tongval. Zeeland bestaat uit heel veel verschillende streken, waardoor het Zeeuws ook overal verschillend is. Één Zeeuwse taal bestaat dus niet en het dialect verschilt van eiland tot eiland.

Via de kaai wandelen we voorbij de mooie historische Schotse huizen in de richting van de brug. De Schotse huizen getuigen van de bloei in de wolhandel tussen Schotland en Veere. De meeste huizen hebben boven de deur nog het jaartal waarin ze gebouwd zijn, voornamelijk uit de 16 en 17de eeuw. In de eeuwenoude geschiedenis moesten echter heel veel Veerse huizen sneuvelen. Vaak werden van de woningresten hiermee muren opgetrokken die nu nog als tuinmuur dienen en dus zo een tweede leven kregen. De smalle straten met kinderkopjes maken het historische gevoel compleet. 

Wanneer we over de brug bij de jachthaven naar de vroegere stadswal wandelen hebben we een prachtig zicht op het wondermooie stadje. Voor we het weten is de 3,5 uur voorbij en moeten we terug naar de auto. Onderweg heb ik gekust met een hondendrol waardoor er een penetrante geur vanonder mijn voeten komt. Gelukkig komen we voorbij het water zodat ik even kan pootjebaden.

We rijden opnieuw naar Zoutelande voor een strandwandeling. Bløf heeft het stadje enkele jaren geleden op de kaart gezet en sindsdien is het er mega druk maar vandaag valt het best mee. Het strand is niet meer verlaten zoals vroeger maar over de koppen lopen hoeft gelukkig ook niet. Het strand is bovendien breed genoeg en het zijn vooral de hoge duinen die deze kust uniek maken. De karakteristieke paaltjes en de kleine strandhuisjes zorgen ook voor een gezellige sfeer. Ze noemen het hier niet voor niets de Zeeuwse Rivièra.

Het kwallen seizoen is duidelijk aangebroken want heel het strand ligt er vol van. De blauwe glibberige beestjes zijn niet in staat zichzelf voort te bewegen en zijn afhankelijk van de zeestroming, die bepaald wordt door de wind. We kijken gefascineerd naar de prachtige blauw-paarse beestjes waarin mooie patronen zichtbaar zijn. Elke kwal ziet er anders uit en we krijgen er geen genoeg van. Al snel voelen we onze kuiten. Onze wandeling brengt ons bijna tot in Vlissingen en na 3 uur wandelen in het natte zand zijn we blij wanneer we ons in het zonnetje kunnen zetten op ons terras. We eten buiten met het geluid van de blatende schaapjes op de achtergrond. Wat mij nu voor het eerst opvalt is dat de beestjes zo een lange staart hebben. Dat is mij dus nog nooit opgevallen. Ik dacht dat schapen een mini staartje hadden maar nu de beestjes volledig kaal geschoren zijn, zie ik dus dat hun staart bijna tot aan de grond komt.