Kortrijk - Triënnale

Het is bijna acht uur wanneer we naar beneden gaan voor het ontbijt. Er staat een mooi buffetje klaar en iedereen heeft een eigen grijptang gekregen waarmee je het brood kan nemen. Alles goed ‘corona-proof’ geregeld dus. De eigenaar komt ons melden dat we wel even een kijkje mogen nemen in de oude molen en neemt en-passant nog even een foto van ons bij de oude stoof. De man heeft echter geen vaste hand want ook al staan wij stil, de foto is behoorlijk bewogen.

Wanneer we uitchecken is het net negen uur geweest en we rijden in de richting van de stad voor een cultureel dagje. Vanaf gisteren is het namelijk triënnale voor actuele kunst in de stad. In het internationale kunstproject Paradise, staat de utopische droom van het paradijs centraal, met een waaier aan interpretaties van dat concept. 

We starten onze wandeling aan de Leie bij Moeder aarde die verzonken ligt in het malse gras. Het zusje van de moeder aarde die we vorig weekend in Sint Martens Latem zagen. Het Guido Gezellepad brengt ons naar een zijarm van de rivier tot bij de Broeltorens.

Hier en ook wat verderop in het begijnhof komen we bij de eerste kunstwerken. In ‘The wonderful world of abstraction’ nodigt de kunstenaar het publiek uit om te verdwijnen in een kleurrijke zee van linten. Aan de buitenkant komt het kunstwerk tot leven door mensen die in en uit de kleurvelden meanderen. Wanneer je het kunstwerk zelf betreedt, word je volledig opgenomen en onzichtbaar voor anderen. Het voelt zalig om tussen de satijnen linten te lopen op zoek naar een uitgang. 

Het begijnhof zelf is een stad binnen de stad en een oase van rust. Het ruisen van de linten in de wind is toepasselijk voor de locatie. We flaneren wat tussen de prachtig wit geschilderde huisjes en houden ook even halt aan het standbeeld van het oudste begijntje, Marcella Pattyn.

Het museum Kortrijk 1302 in het Begijnhofpark is vandaag gratis te bezichtigen omdat er ook enkele kunstwerken van de triënnale te zien zijn. Kunst met de grote K is het niet maar zoveel kleur in de stad is toch wel leuk. 

Bij het Baggaertshof, een beschermd binnenhofje staat het kunstwerk ‘wish tree’ van wel een heel bijzondere dame, namelijk Yoko Ono. Met deze wensboom nodigt ze mensen van over de hele wereld uit om na te denken over hun persoonlijke wensen. Je kan deze noteren en in de wensboom hangen. Die kans laten we niet aan ons voorbij gaan … baat het niet, dan schaadt het niet. Al deze wensen reizen achteraf naar Ono herself en worden begraven aan de voet van ‘the imagine peace Tower’, een permanente installatie in IJsland, opgedragen aan haar overleden echtgenoot. Blikvangers hier zijn echter ook de eeuwenoude kapel en de prachtige kruidentuin vol geurende planten en bloemen. 

Lunchen doen we op de Veemarkt en we eindigen ons weekendje Kortrijk op de Grote Markt met een mega ijscoupe, een late traktatie voor Viviane’s verjaardag van vorige week. Alles is net op wanneer de lucht gitzwart wordt en we naar de auto spurten. Net op tijd voor het onweer losbarst. Kortrijk, een van de oudste steden van België,  is echt een stad in verandering, vol historische gebouwen en verborgen plekjes met een bruisende sfeer.