Lommel

Onze laatste dag is alweer aangebroken. We blijven iets langer liggen en gaan daarna nog even kijken bij de alpaca’s, vanuit de kijk kamer weliswaar want op zondag is de boerderij gesloten. Dat is het enige minpuntje van ons verblijf. De stallen liggen achter de shop en de cafetaria en kunnen niet afgesloten worden. We verstaan dat het dus moeilijk is om iemand toegang tot de stallen te geven wanneer er geen supervisie is. Mochten wij de eigenaars zijn, zouden wij de accommodatie toch een beetje aanpassen, tenslotte zijn het toch de alpaca’s waarvoor de mensen komen. Bij het uitchecken zijn John en Hanneke er niet dus steken we de sleutel in de brievenbus en rijden we richting Lommel om ons even op vakantie te wanen in een warm en ver land. De kamelen ontbreken maar zand is er in overvloed. Ra, ra, ra waar zitten we? Wie de Lommelse Sahara niet kent, gaat er nu alles over lezen in deze blog. Het is een natuurfenomeen maar toch is deze Sahara ontstaan door de mens. De verschillende zinkfabrieken die er actief waren in de jaren 50 en 60, zorgden voor een dusdanige vervuiling dat de natuur er beetje bij beetje verdween. Wat groen was, werd bedekt met een laag zand, het residu van de productie. De natuurlijke begroeiing kon niet tegen die vervuiling op en de volledige streek veranderde gestaag in een enorme, dorre plek.  Rond 1940 verdween dan ook het laatste beetje groen en had de plaats meer weg van een oorlogszone, dan van een leefbaar stukje Limburg.

We parkeren de wagen en trekken onze stapschoenen aan voor een wandeling van zo’n 6 km door de duinen en de bossen. Het landschap is zo verrassend, een grote zandvlakte middenin het groen met tussen de duinen een groot meer. Af en toe denken we aan de kust te zitten. En ook al heb je in de Lommelse Sahara geen hoge temperaturen zoals op het Afrikaanse continent, toch hebben we ook hier een Lawrence-of-Arabia-gevoel. Ik geniet van de schilderachtige omgeving. De Lommelse Sahara doet zijn naam alle eer aan: de grote zandvlakte lijkt op een miniatuurwoestijn met helderblauwe meertjes, heidestroken en geurende naald- en loofbossen. We luisteren naar het ruisen van de wind. Gefascineerd kijken we naar de voorbijvliegende vogels. Het is toch iets magisch, zo’n klein vogeltje dat z’n vleugels uitslaat en opstijgt  naar waar hij maar wil.

Van ver zien we de Reus van Bosland al boven de bossen uitstijgen. Deze  uitkijktoren heeft maar liefst 144 trappen en is 30 meter hoog. Ik vind het een prachtig bouwwerk en heel kunstig ondanks zijn robuuste uiterlijk.  Hij bestaat uit zes geschakelde driehoeken die omgeven zijn door circa vier kilometer scheepstouw. Door het touw afwisselend strak en los rond de toren te wikkelen, ontstaat een subtiele verwijzing naar de golvende lijnen van de Sahara.  Wanneer we ter plaatse zijn, beklimmen we de toren en kunnen we genieten van een ver uitzicht. Die uitkijktoren op zich, is de trip al waard! 

Onderweg stoppen we aan een zonovergoten terrasje voor een heerlijk drankje. Ook hier hebben ze Limburgse vlaai maar omdat het al bijna drie uur is en we vanavond al gaan eten, besluiten we wijselijk om maar te passen. Aan het Kempens kanaal wandelen we over een unieke voetgangersbrug om vervolgens door het bos terug aan ons beginpunt te eindigen. Wat een prachtige dag alweer! Het zonnetje was de hele dag van de partij. We kunnen ons voorstellen dat het hier tijdens de zomermaanden super druk is maar vandaag viel het reuze mee. Wanneer we naar de auto wandelen, begint er wel meer en meer volk te komen. 

’s Avonds rijden we terug richting Antwerpen voor een heerlijk dinertje bij Zagreb, het restaurantje dat wordt uitgebaat door Vincent Banic en zijn vader. Ze brengen traditionele Kroatische gerechten op tafel.  Hier staat de pure mediterrane keuken centraal met vis of vlees op de houtskoolgrill.  Een mooie afsluiter van ons weekendje weg!