Vandaag nemen we uitgebreid de tijd om kennis te maken met de alpaca’s. Ongeveer 20 jaar geleden startte John het bedrijfje op omdat hij in Australië verliefd geworden was op deze schattige dieren. Ondertussen heeft hij er al zo’n 85 schattige beestjes rondlopen. John en Hanneke zijn echter niet aanwezig en het is Evan die ons verwelkomt, alhoewel verwelkomt is niet het beste woord. De man is een beetje ongeïnteresseerd vinden wij maar we laten het niet aan ons hartje komen. Langzaam gaan we de stal binnen waar de alpaca’s ons stuk voor stuk met grote ogen aankijken. Ze zien er allemaal zo fluffy uit met hun dikke vacht. Van origine komen alpaca’s uit Zuid-Amerika, maar je ziet ze steeds vaker in onze contreien.
Het is negen uur en ze kijken reikhalzend uit naar hun ontbijt. Hun lange ondertanden gaan op en neer en dat is echt een grappig gezicht. Tijdens het voeren vertelt Evan ons een beetje over de alpaca’s maar erg spraakzaam is hij dus niet. De meeste info halen we van de borden in de stal. Wist je bijvoorbeeld dat de dracht van een alpaca ongeveer 350 dagen is? En ze alleen bevallen tussen 08.00 en 14.00 uur? Dit heeft ermee te maken dat een alpaca hun veulen niet kunnen droog likken en het veulen moet natuurlijk wel droog zijn voordat het de (koude) nacht in gaat. Tussen 08.00 en 14.00 uur is de kans het grootst op zonnig weer, waardoor het veulen natuurlijk opdroogt. Ook kunnen alpaca’s de bevalling tot wel 4 weken uitstellen, als het weer niet ideaal is. De beestjes lijken erg op een lama maar het verschil is het meest duidelijk aan de oren. De oren van een lama hebben een kromme vorm, terwijl de alpaca’s rechte, spitse oren hebben. Alpaca’s zijn ook een stuk kleiner. Lama’s kunnen dominant zijn en agressief optreden tegen bedreigingen. Alpaca’s zijn sociaal en vriendelijk naar de mensen. We lazen dat we niet bang hoeven te zijn voor een klodder spuug want dat ze niet in het wilde weg tuffen. Toch blijven we op onze hoede want Evan heeft gezegd dat de mannetjes en de allerkleinsten best wel spugen. En dat klopt want tijdens het filmen, kan ik maar net opzij springen voordat een klodder spuug door de lucht zweeft en bijna op mijn kleding terechtkomt. Hilarisch is het wel!
Na het voedermoment nemen we voor even afscheid van de alpaca’s en even is er verwarring wanneer we zeggen dat we straks wel terugkomen. Dat kan, zegt Evan, maar dan moeten we wel betalen. Ik maak er hem op attent dat Hanneke, die tenslotte de eigenares is, ons gezegd heeft dat gasten van het appartement gratis toegang hebben tot de stallen. ‘Ah ja ik ben hier nog niet zo lang’, zegt hij. De Pipo! Wij laten ons niet afschepen hoor. We nemen zelf een laat ontbijt en vertrekken daarna naar de vallei van de Abeek voor een wandeling ‘spelen met Bruegel’. Verspreid over het parcours staan allerlei oude volkspelen opgesteld. We laten het kind weer even in ons los en spelen het kootspel, haasje over, wandelen over de ton, etc …
Het is koud maar de hemel is blauw en het is zo een winterse dag waar we blij van worden. We snuiven de frisse lucht op. Deze wandeling leidt ons langs de oevers van de A-beek en gelukkig hebben we onze stapschoenen aangedaan want het pad is soms echt modderig. De Abeek begint op het militair domein (Meeuwen) en wordt gevoed met regenwater dat zich daar verzamelt. Door middel van enkele kleine sloten wordt het water samengebracht tot de eigenlijke Abeek. Op natte gronden zoals langs de Abeek vind je elzenbroekbossen. Die bestaan vooral uit zwarte els.
Wanneer we terug bij de boerderij komen, passeren we nog even bij onze vriendjes. Deze staan in de wei te grazen. Ze zijn al heel wat vriendelijker dan deze morgen want er wordt niet meer gespuugd. We letten er wel op dat we niet achter het dier gaan staan, want net zoals paarden kunnen alpaca’s je een flinke trap verkopen. Het zijn verder heel rustgevende dieren … het geluid dat ze maken, een soort langgerekt mmmmmmmm, zorgt ervoor dat we helemaal zen worden. Met hun wilde haardos en blije kop zien ze er behoorlijk aaibaar uit. Ze hebben wel een eigen willetje en echte knuffelaars zijn het niet. We kunnen ze wel eens over de bol aaien maar echt rond hun nek gaan hangen, vinden ze niet zo leuk. Alleen Sofie valt hard in de smaak. Ze draagt een fuchsia jas en roze, daar houden ze wel van. Ze komen naar haar toe, terwijl ze bij mij onverschillig blijven verder grazen.
Na de lunch rijden we naar Bocholt voor de kunstwandeling ‘in open ruimte’. Enkele kunstenaars uit de buurt verleenden hun medewerking. De lus leidt ons doorheen het dorp langs allerlei kunstwerken. Op de ramen zijn ook her en der mooie teksten geschilderd die allemaal wel iets met de Corona te maken hebben.
We zijn eigenlijk nog maar net aan de wandeling begonnen, wanneer we voorbij een gezellig theehuisje komen met de naam ‘Wonderland’. Binnen is het gezellig en knus en verwijst alles naar Alice in wonderland. We dachten aan een Limburgse vlaai maar we worden verrast door een assortiment aan heerlijke taarten in een kleine etagère aan de toog en het is moeilijk kiezen. Ik ga toch voor mijn favoriet, de carrotcake en die is zo yummie!
De gemeente staat bekend om haar passantenhaven waar we het kunstwerk Marieke uit Bocholt aantreffen, een gebeiteld hardstenen beeld van een vrouw. Wil je liefde en geluk moet je voorzichtig over de linkerborst wrijven. Dat laat Yves zich geen tweemaal zeggen. De omgeving is prachtig, het water en de bootjes geven ons een instant vakantiegevoel. Hier zouden we wel willen wonen! Momenteel wordt er een prachtige wandeldijk aangelegd en de nieuwe appartementen schieten als paddenstoelen uit de grond.
In het park staat er een speciale boom die jonge moeders terecht geweldig vinden. Het is namelijk de tutjesboom. Zodra ze er klaar voor zijn, kunnen kindjes hier hun tutje afgeven. Het tutje wordt bewaard door de eekhoorntjes. Peutertjes kan je dat nog wijsmaken natuurlijk. Echt een top initiatief vinden wij. Via het kerkhof wandelen we opnieuw naar het centrum en rijden we naar de boerderij voor het avondeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten