Wimereux - Pointe de la Crèche

In ons appartementje was het stil vannacht en ook deze ochtend wanneer we het raam openen, overvalt ons de stilte. Vogeltjes fluiten en er lopen slechts enkele eenzame hondenliefhebbers door de duinen met hun viervoeters, maar verder is er nog geen beweging. De zee is rustig en er hangt wat lage bewolking maar het is alvast droog. Eerst cadeautjes uitpakken, want Dee Dee is jarig! Daarna bij een theetje op het terras alle verjaardagsberichtjes beluisteren. Kortom, we beginnen de dag relaxed.

Wanneer we uiteindelijk vertrekken, vallen er een paar druppels maar van zodra we in Wimereux aankomen, schijnt de zon. In de oudste badplaats van de Opaalkust zorgen kleurige villa’s met fresco gedecoreerde gevels voor een nostalgische sfeer. Tijdens de Belle Epoque kwamen vakanties aan zee in de mode en Wimereux was een van de eerste badplaatsen van de Opaalkust die zich ontwikkelde. Welgestelde Parijzenaars, Engelsen en Belgen kwamen er uitwaaien en vertier zoeken. Hoe anders zagen strandtoeristen eruit aan het einde van 19^e eeuw! Niks slippers en bermuda’s. Op het treinstation van Wimille-Wimereux stapten dames met elegante jurken en parasolletjes uit de stoomtrein, in gezelschap van heren in driedelig pak. Zo mondain als in de beginjaren is Wimereux niet meer: tegenwoordig is het vooral een gemoedelijke badplaats voor families met een heerlijk nostalgische sfeer en bijna zonder hoogbouw. We maken een wandeling langs de prachtige huizen, met hun heerlijk fantasierijke namen: La Brise Folle (de gekke wind), La Romance (de romance), Le Santerre (de landloze), La Frégate (het fregat), Melpomene, Le Torpilleur (de torpedojager), enz. De eigenaren hebben de levendige kleuren van het houtwerk en de gevels behouden. 

Wanneer je in Frankrijk bent, moet je toch een heerlijke, verse botercroissant nuttigen. In de hoofdstraat zit ‘Cascara’, een leuk theehuisje waar we vorige keer ook gestopt zijn. Vandaag hebben ze ook huisgemaakte amandeltaart dus die moeten we ook proeven. Een decadent calorierijk ontbijt dus, maar het is een speciale dag nietwaar. Hier zijn ze bovendien zo vriendelijk. Het is altijd een genot om hier te stoppen. 

Wimereux staat bekend voor haar prachtige strandboulevard maar heeft nog een andere leuke attractie. Aan de rand van de stad, ligt namelijk een prachtig natuurgebied ’La Plaine d’Houlouve’. We verlaten het dorp bij de oude bogenbrug en maken er een mooie wandeling. De rivier Le Wimereux, doorkruist het park en eendjes zwemmen er in het water. Onmiddellijk overvalt ons de absolute rust.

Het landschap is hier adembenemend mooi. We wandelen over mooie houten vlonders en bruggetjes, omgeven door riet en bloemen. Verrassend en afwisselend tegelijk. Wat is het hier weer rustig! Je mag niet vergeten, het is hoogseizoen en hier loopt zo goed als niemand. Onbegrijpelijk! Zo ontspannen heb ik me in geen tijden gevoeld. Het zijn de kleine momentjes die mij het meest ontroeren: gesprekken die we in het dagelijkse leven niet voeren, samen de slappe lach krijgen …

Op de terugweg, passeren we ‘les jardins de la Baie Saint-Jean’, gelegen op de vroegere terreinen van de haven van Napoleon. De botanische tuinen zijn ingericht volgens de seizoenen en wat overheerst op dit eilandje is de rust. We zijn er opnieuw helemaal alleen. Ondertussen is de temperatuur hoog opgelopen en we hebben het best warm in onze jeans. Tijd dus om richting zee te trekken, waar het water lonkt.

De kust, ze brengt het mooiste en het lelijkste in de mens naar boven. We passeren mannen in driekwartsbroeken, waar Jani spontaan grijs haar van zou krijgen, maar ook vrouwen in elegante kledij. Op de strandboulevard herinnert de lange rij houten, witte badhokjes aan vervlogen tijden! Ooit waren dit soort cabines de enige gepaste plek voor badgasten om zich te verkleden op het strand. Tegenwoordig gebruiken de lokale families ze bijna als klein vakantiehuisje. Ze bergen er niet alleen strandspullen op, maar organiseren er soms zelfs kleine picknicks voor de deur. De hokjes hebben geen cijfers maar mooie namen ter herkenning voor de eigenaren.

Wat is er leuker dan mensjes kijken? Een bezigheid waar we beiden van kunnen genieten dus zoeken we een strategische plek om de badgasten te bespieden. Op het terras van L’Atlantico gaan we lunchen. Door de ligging aan zee genieten we hier van een heerlijke zeebries. Goed voor de longen en de gezondheid! Het is Dee Dee’s verjaardag dus mag een beetje verwennerij wel. Ze heeft al zo lang zin in een echte fruit de mer en dit is de uitgelezen plek hiervoor. Mij kunnen koude zeevruchten niet zo bekoren, dus kies ik de zeebaars met worteltatin, yuzu, kokosmelk, mango en dille. Wat een heerlijke combinatie! Dee Dee vindt dat ik een oester moet proeven, want dat moet je toch ooit eens gegeten hebben. Eigenlijk vind ik het best meevallen. Het is minder zout en glibberig dan ik had gedacht, maar ik word toch vrolijker van mijn gerechtje. Na het eten besluiten we nog voor een dessertje te gaan, karamel en vanille-ijs met zoute karamelsaus en gekarameliseerde pecannoten. Zoals gewoonlijk zijn onze ogen groter dan onze buik en beseffen we pas veel te laat dat we met 1 portie genoeg hadden gehad. 

Alvorens terug naar ons appartementje te rijden, stoppen we bij de kliffen van ‘Pointe de la Crèche’, waar de Noorse stormvogel leeft. Het is een beschermd gebied van waar we een prachtig uitzicht hebben over de zee. Het is een onbekende parel aan de opaalkust die zich het best laat bewonderen bij laagtij. De kliffen bieden een scala aan oker, grijs en groen georganiseerd in regelmatige stroken. De verschillende geologische lagen zijn hier mooi te zien. Op de flanken van de kliffen, zien we een kudde ezels. Wie zei dat ezels luie beesten zijn? De deze lijken wel ADHD te hebben. Ze lopen elkaar achterna en stoeien met elkaar. Heerlijk om ze gade te slaan.  In het water zien we een lange dijk, die in de jaren 30 werd gebouwd. Hier konden de boten aanleggen. Het materiaal werd van boven naar beneden getransporteerd via een kabelbaan en sporen. We klimmen nog wat hoger en komen uit bij een oude bunker, vanwaar we nog een kleine wandeling maken door de velden. Wanneer we merken dat het pad ons iets te ver zou leiden, keren we op onze stappen terug.

We eindigen de dag op ons zonovergoten terras met zicht op zee en hopen op een mooie zonsondergang straks.