Zeeland - Vlissingen & Domburg

Ondanks de zalige bedden heb ik een verschrikkelijke nacht achter de rug. Allerlei akelige gedachten spookten door mijn hoofd en ik kon de ‘uit knop’ niet vinden. Ik ben dan ook blij wanneer de ochtend aanbreekt. Dee Dee heeft gelukkig wel goed geslapen. Na een verfrissende douche gaan we naar het restaurant waar een uitgebreid ontbijt op ons wacht. We zitten aan het raam en zien beetje bij beetje de dikke witte wolken plaats maken voor een blauwe lucht en de zon, een verademing na die koude, natte dagen in België van de voorbije weken. We blijven dus niet erg lang zitten en trekken naar buiten ...

Het contact met de natuur zijn we een beetje aan het verliezen door te leven in een stad maar wanneer we hier naar buiten komen, zijn we helemaal alleen met die prachtige natuur en de zalige stilte. We zijn omringd door wuivend duingras, polders, weilanden en water zo ver het oog reikt, en worden enkel begluurd door meeuwen, kluten en wulpen. We wandelen over de kronkelige paden door de duinen. Het strand, dat beneden ons ligt, is eindeloos breed en behalve enkele dier liefhebbers die met hun hond ravotten in het zand, is er geen levende ziel te bekennen.

We genieten van de zilte zeelucht, de bruisende branding en de adembenemende kustlijn. In 2015 werd Vlissingen aangewezen als stad met de meeste zonuren van Nederland. Logisch ook, door de straffe wind waaien wolken snel weg. Vandaag is het echter zo goed als windstil dus wanneer we afdalen naar het strand en we twee rieten stoeltjes zien staan, net of ze er voor ons zijn neergezet, twijfelen we geen moment. We vleien ons neer in het zonnetje en genieten van de warmte op ons gezicht. Na dit zen momentje starten we aan een strandwandeling. Aan de golfbreker zakken we diep met onze voeten in het zand.

Zeeland is niet hip, zaligmakend on-hip zelfs. De terrasjes van de strandtenten zitten overvol met gewone mensen die genieten van die eerste voorjaarszon. Er klinkt geen loungemuziek zoals in Knokke en de prijzen zijn navenant ouderwets. Ook wij nemen plaats op het terras achter het glas en worden instant happy! Ons humeur is al goed maar met ons snoetje in de zon komt er nog een portie extra gelukzaligheid bij. Nu is ons vakantie gevoel pas echt compleet. 

Op de middag rijden we naar het centrum van Vlissingen want we hebben honger gekregen. We  parkeren ons op de langste zeeboulevard van Nederland en stappen binnen bij Grand Café Raymondo. We voelen ons meteen thuis in het knusse interieur. Hier is het heerlijk zitten in de verwarmde veranda met zicht op zee. We nemen beide een kinderspaghetti en dat is meer dan voldoende. Na de lunch gaan we wat flaneren op de boulevard. Helemaal aan het eind van de promenade staat het standbeeld van Michiel de Ruijter en daar kunnen we de grote zeeschepen die onderweg zijn naar Antwerpen bijna aanraken. Indrukwekkend hoe die mastodonten zachtjes voorbij varen. 

Vlissingen is lang een gewoon vissersdorp gebleven. Mede door de strategische ligging bij de Westerschelde en de Noordzee heeft het water altijd een dominerende en bepalende rol gespeeld. Zeevaartroutes liepen tot in Vlissingen, waardoor een bloeiende handel op gang kwam. We kuieren verder boven op de dijk met zicht over de kleine binnenhaven in het centrum. Hier kwamen de geallieerden in 1944 aan land tijdens de slag om de Westerschelde in de Tweede wereldoorlog. Er werd hevig strijd geleverd in het gebied rond de Oranjemolen dat de codenaam Uncle Beach kreeg. Op de informatieborden lezen we achtergrondverhalen over de slag om de Schelde.

Op weg naar Domburg passeren we de Deltawerken bij Neeltje Jans. Nederland wil zich goed beschermen tegen overstroming vanuit zee en rivieren. Uit studies uitgevoerd sinds 1937 bleek dat de veiligheid van Nederland in tijden van grote stormen en hoge waterstanden niet verzekerd kon zijn. Naast de constructie van dammen en keringen, werden op een aantal plaatsen ook de dijken verhoogd. Nu kunnen we hier nog vrij rondlopen maar vanaf 1 april is dat verboden omdat het een belangrijke broedplaats is van vogels. 

In Domburg is het behoorlijk druk, alle terrasjes zitten vol met Duitse dagjestoeristen. We hebben zin gekregen in een ijsje en zetten ons op het terras van ‘T Begin. Het heerlijke vanille ijs met warme krieken smelt op onze tong. Een ijsje luidt toch altijd het begin van de zomer in - genieten! Na deze korte tussenstop rijden we terug naar Vlissingen, maken nog een korte wandeling en stappen dan binnen bij Da Xin, een Aziatisch restaurant dat een ‘All you can eat’ formule hanteert voor 28 € per persoon.  Via een tablet druk je telkens op het gerecht dat je wil proeven en enkele seconden later staat het op tafel. Het is verleidelijk maar Dee Dee eet zo weinig dat het het geld niet waard is. We besluiten dus voor nu maar gewoon a la carte te bestellen. Mijn tafelgenote gaat voor een maaltijdsoep en ik kies de kip in curry met witte rijst. Wanneer de gerechtjes op tafel komen, zien ze er erg uitnodigend uit. Dee Dee prikt alvast een stukje van mijn kip op haar vork maar slaat rood uit wanneer het aan haar lippen komt. Super pikant zegt ze, ik ben benieuwd. Ze heeft niet overdreven! Na enkele happen staat mijn mond in brand, gelukkig dat ik dit lekker vind maar ze zouden het toch beter vermelden op de kaart. Na het heerlijke diner wandelen we terug naar de parking waar we enkel binnen kunnen door het scannen van onze kaart. Dee Dee tast diep in haar tas, alle zijzakjes worden nagekeken maar geen parkingkaart te vinden, wat nu? Er staat een telefoonnummer op de zuil dus bellen maar .... één druk op de knop en we zijn alvast binnen, so far so good! Wat ligt er te blinken boven op het dak van Dee Dee’s wagen? Inderdaad ja, het zoekgeraakte parking ticket. Geluk is voor aardige mensen zeker? 

Terug in het hotel betreden we onze sauna. De knop zijn ze er wel terug komen opzetten maar de verwarming staat nog steeds op maximum. Slapen in een T-shirtje dan maar, de warme pyjama’s gaan de koffer in. Moe van al dat wandelen in de gezonde buitenlucht, kruipen we onder de wol.