Kortrijk

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om eindelijk nog eens op citytrip te kunnen. Het geplande weekendje met Viviane kon in 2020 niet doorgaan want de lockdown strooide roet in het eten. Nu het ergste van de coronacrisis voorbij is en de meesten onder ons al een prik hebben gekregen, kunnen we gelukkig ook het reizen langzaam terug opstarten. We trekken naar Kortrijk, een kleurrijke stad die heel wat te bieden heeft, zo herinner ik me van mijn vorige bezoekje. Ik kijk er naar uit om deze stad, ooit het strijdtoneel van de Guldensporenslag, te herontdekken. 

We logeren in het prachtige D-Hotel, opgetrokken rond een authentieke windmolen uit 1841. De oude elementen worden verenigd met een strak nieuwbouwcomplex en veel design. Omdat onze kamers nog niet klaar zijn, geven we alvast de bagage af en rijden we naar de historische binnenstad. We parkeren aan de broeltorens en wandelen naar het begijnhof waar we bij Huyse Begga alvast een theetje gaan drinken op het terras. Wanneer het zachtjes begin te miezeren, besluiten we ons nog maar een drankje aan te schaffen. Specialiteit van de dag is een café macchiato met frangipane smaak. Het smaakt me zo goed, dat ik er nog een tweede neem.

Wanneer de lucht opentrekt, wandelen we naar de winkelstraten voor een nieuwe zomergarderobe. Winkeltje in, winkeltje uit, mondmaskertje op, mondmaskertje af … het bekomt me niet en rond een uur of twee ben ik zo misselijk dat ik bijna flauwval. We zoeken daarom de rust op en gaan even zitten bij barcycliste. Dit is gelegen tussen de historische Onze Lieve Vrouwekerk en het begijnhof, hartje stad dus maar zonder de drukte. Hier staan twee stoeltjes klaar waarin ik lekker onderuit kan zakken en de oogjes even kan sluiten. Ondertussen schijnt de zon volop en loopt het kleine café vol. De bediening is super vriendelijk en de dienster informeert naar onze bevindingen van de stad. Ik drink, heel atypisch voor mij, een cola en Viviane gaat voor de plaatselijke cocktail met picon met de toepasselijke naam Picon Hélène, vernoemd naar de uitbaatster. Hier blijven we bijna twee uur zitten want de misselijkheid gaat maar niet over. Ik voel me alsof ik op een draaimolen zit. Gelukkig moet Viviane wat bekomen van de alcohol en vindt ze het dus niet erg om onderuitgezakt wat naar de artistieke types te kijken die het terras en de tuin vullen. Wanneer ik min of meer terug op mijn plooi kom, kruipen we uit de lage kuipstoeltjes en wandelen terug de drukte in. 

Kortrijkzanen zijn net zo’n noeste werkers als de andere West-Vlamingen. Dat blijkt ondermeer uit de zeer korte tijdspanne waarin de inwoners van Kortrijk hun stad in een nieuw kleedje hebben gestoken.  Van een ingeslapen stadje is het getransformeerd naar een hippe en bruisende stad. En wat ons het meest opvalt, wat is het hier proper! Dwars door het centrum loopt de rivier de Leie en de verlaagde oevers zijn de perfecte plek om te dineren in het laatste avondzonnetje. Bij mister spaghetti schuiven we de voetjes onder tafel. Van het ene terrasje naar het andere dus. In tegenstelling tot de dame die naast ons plaatsneemt, weten wij wel waarvoor we hier zijn. Hilarisch … de dame vraagt namelijk aan de serveerster of ze ook spaghetti serveren. Je zou denken dat het al lachend gevraagd wordt maar de dame is bloedserieus. Wanneer het enorme bord spaghetti voor onze neus gezet wordt, zijn we het er beide over eens … dit is een goede keuze.

Na het eten wandelen we in de avondzon terug naar de auto en rijden we naar het hotel. De molen is bij aankomst al mooi verlicht. Gelukkig is het lekker fris in de kamer. Ik hoop dat ik lekker slaap en morgen verlost ben van die misselijkheid.