Mijn biologische klok is nog steeds niet helemaal aangepast, want om 6 uur ben ik klaarwakker. Vandaag gaan we het meest populaire gedeelte van New York ontdekken, namelijk Upper Manhattan. Hier bevinden zich vrijwel alle highlights. Buiten het meest toeristische gedeelte is dit ook het financiële centrum van New York, met talloze hoofdkantoren van multinationals en eindeloos veel wolkenkrabbers. We hebben er eigenlijk al een groot stuk van gezien daar we nog maar nauwelijks de metro gebruikt hebben. Ik vind deze hier zo onoverzichtelijk waardoor ik sneller kies voor de benentram. Zo lang we het nog kunnen …
New York kan een hectische en overweldigende plaats zijn wanneer je er voor het eerst komt, zeker als je logeert op Times Square. Daarom vinden wij het aangenaam om onze ochtend voor de verandering in rust door te brengen en trekken we naar Central Park, de enorme groene long in het hart van Manhattan. Het park is verschrikkelijk groot en er zijn heel wat dingen te ontdekken hier. We nemen de metro naar het westen en starten daar met de wandeling. Van zodra we één voet in het park zetten, verstillen de geluiden van de grote stad en eenmaal 200 meter verder horen we niets meer van het drukke verkeer. Vele banken hebben een zilveren plakkaatje waarop mooie teksten staan ter nagedachtenis van NewYorkers. Zachtjes zien we New York ontwaken. New Yorkers laten hun hond uit of lezen hun krantje op een bank. Joggers genieten ook nog even van de relatieve rust voor de toeristen straks hun park overrompelen.
Het opvallende kasteel Belvedere stamt uit 1869 en is één van de bekendste monumenten van Central Park. Het is een Victoriaans kasteeltje uit 1865, dat op de top van Vista Rock ligt, het op één na hoogste punt van het park. Hier bevindt zich het toeristenbureau maar dat gaat maar om 10 uur open. Plots zie ik iemand binnen een foto nemen dus besluit ik toch eens even te proberen of de deur niet open gaat en ja hoor … Binnen zie ik een plannetje van het park en ik heb het net in mijn hand wanneer ik een boze stem achter me hoor dat het bureau niet open is. Ik doe of mijn neus bloedt en wandel terug naar buiten. Nu kunnen we ons in ieder geval wel oriënteren in het reusachtige park.
Cleopatra’s Needle is een 21 meter hoge Egyptische obelisk die al sinds 1881 in Central Park te bewonderen is. Er zijn in totaal 3 ‘naalden van Cleopatra’ te vinden op de wereld; er staat er één in Londen, één in Parijs en natuurlijk deze in New York. De obelisk was al zeker 1000 jaar oud toen Cleopatra over Egypte regeerde, dus de naam kan misleidend zijn. De ‘naald’ is voorzien van Egyptische hiëroglyfen. We hebben aan een kraampje wat gekarameliseerde noten gekocht en zetten ons op een bankje in de zon.
We besluiten het park even te verlaten en gaan op zoek naar The Lexington Candy Shop, de oudste lunchroom van de stad. De laatste renovatie dateert al van 1948. Daarom geeft het een uniek beeld van het oude New York. Vroeger waren dergelijke ‘luncheonettes’ overal in New York te vinden. Je kon er een lichte lunch nemen tegen democratische prijzen. Lexington Candy Shop gebruikt nog steeds zijn oude koffiepotten, die al uit 1925 dateren en de milkshakes worden gemaakt met een Hamilton Beach Mixer uit 1940. We worden naar een tafeltje geleid en maken een keuze uit de uitgebreide kaart. Ik ga voor de burger en Dee Dee neemt de bagel. We gaan even terug in de tijd, naar het New York van weleer.
Na de lunch passeren we The Metropolitan Museum of Art of The Met. Dit is een van de bekendste kunstgalerijen ter wereld, opgericht in 1870. We nemen binnen even een kijkje maar het is zo’n mooi weer dat we besluiten om Central Park verder te ontdekken.
Conservatory Garden is in theorie de enige tuin in Central Park. De tuin werd samen met de kunstmatige vijver in 1937 geopend. We genieten in relatieve rust van de bloemen en de fonteinen en andere beplanting. Eekhoorntjes springen van boom tot boom of versperren ons de weg want bang zijn ze helemaal niet. Enig nadeel voor mij is dat ik niet kan stoppen met niezen en dat mijn zakdoekvoorraad er bijna door is. Gisteren dacht ik nog ‘het is een verkoudheidje’ maar wanneer ik het stuifmeel hier zie rondvliegen, besef ik dat het mijn hooikoorts is die opspeelt. De pracht van de mooie roze bloesems heeft dus een keerzijde. Mijn allergiepillen liggen thuis dus straks eens kijken of we deze hier ook kunnen vinden.
Even verderop staan enkele bronzen beelden, eentje van de belangrijke verhalenverteller Hans Christian Andersson en eentje van Alice in Wonderland. Dit laatste was een geschenk van filantroop George Delacorte aan ‘de kinderen van New York’ in 1959. In de geest van het sprookje worden de kinderen aangemoedigd om het beeld aan te raken en erop te klimmen.
De Bethesda Fountain is één van de grootste fonteinen in de stad en één van de bekendste ter wereld. De fontein heeft het enige overgebleven beeld dat in het oorspronkelijke ontwerp van Central Park zat: ‘De engel van de wateren’. Het is een bronzen figuur van 2,5 m, omgeven door vier kleine cherubijnen die gezondheid, zuiverheid, matigheid en vrede voorstellen. Het is ontworpen door Emma Stebbins, de eerste vrouw die een opdracht kreeg om een groot kunstwerk in de stad New York te maken. Aan beide zijden van de fontein staat een muzikant het beste van zichzelf te geven maar ze hebben hun muziek niet echt op elkaar afgestemd. Het is dan ook een beetje kakofonisch.
Even verderop horen we de muziek van John Lennon dus we komen dichter bij Strawberry Fields. Dit is een gedenkplaats in Central Park ter nagedachtenis aan de zanger van de legendarische Britse popgroep The Beatles. John Lennon en zijn vrouw Yoko Ono woonden in de nabijgelegen Dakota Appartments. Het was hier in de buurt, op weg naar huis, dat Lennon op 8 december 1980 werd doodgeschoten. Op zijn verjaardag in 1985 werd de gedenkplaats, een mozaïek met het woord ‘Imagine’, onthuld. Het is een verwijzing naar het Beatles-liedje ‘Strawberry Fields Forever’ en het nummer ‘Imagine’. De zanger doet zijn best maar the voice zal hij nooit winnen en John Lennon zou zich omdraaien in zijn graf maar ach het geeft wel sfeer aan deze normaal 'stille zone' binnen het park.
We nemen vervolgens de metro naar de Upper East Side van Manhattan om vandaar de iconische rode gondelbaan te nemen naar Roosevelt Island. Dit duurt slechts 3 minuten maar hoe leuk is dit! Op een bepaald moment bengelen we zo’n 75 meter boven de rivier. De luchttram werd trouwens wereldwijd bekend na zijn spectaculaire passage in de film Spider Man in 2002.
Het kleine eiland in het midden van de East River dat bij Manhattan hoort, wordt door de echte New Yorkers niet massaal bezocht, en ook de miljoenen jaarlijkse toeristen laten het mini-eilandje heel vaak links liggen. Dee Dee heeft het al eens bezocht en omdat zij zo enthousiast was, doen we dat vandaag nog een keer. Van op de promenade aan de westelijke kant hebben we een ongelofelijk zicht op de fascinerende skyline van Upper East Manhattan.
We nemen de red bus die gratis naar het midden van het eiland rijdt. Van daar wandelen we via de boulevard naar het uiterste puntje waar zich een mooie vuurtoren bevindt. Wat is het hier rustig. Er staan enkele prachtige standbeelden die hoopvol naar de horizon kijken. Bij dit beeld staat de tekst ‘I dreamed of my mother last night, I think she may come today and take me home’, We hebben al vaak aan onze mama’s gedacht hier. Dee Dee omdat veel van de plekken waar ze samen waren, we opnieuw bezoeken en ik omdat dit mama’s grootste droom was.
Het Graduate hotel is het enige hotel op het eiland en brengt hulde aan de rijke geschiedenis van de omgeving, met een gang op het gelijkvloers gewijd aan foto's van de familie Roosevelt. In de lobby staat een leuk standbeeld en de wanden staan vol kasten met daarin meer dan 10.000 gedoneerde schoolboeken. We besluiten hier even een theetje te drinken zodat we op ons gemakje kunnen rondkijken.
Via de boulevard naast de rivier wandelen we naar de ferry terminal die ons terug naar Manhattan moet brengen. We komen echter 2 min te laat en mogen niet meer mee. Omdat we een uur moeten wachten op de volgende besluiten we aan zo een echt hotdog kraam alvast iets te nemen zodat we straks geen tijd verspillen met een restaurantbezoek. Met een doosje friet en een hotdog zetten we ons op een bankje in de zon. Wat een slecht idee was dat! De hotdog is verschrikkelijk vet, de frieten net karton en het smaakt ons echt niet. Groot is dan ook onze verbazing wanneer een Duitse vrouw het blijkbaar zo lekker vindt dat ze de hotdog en de frieten van de grond eet. Ze was gestruikeld en alles was tegen de vlakte gegaan, zijzelf maar ook haar eten. Ik maak nog de bedenking dat ze wel plichtbewust is omdat ze alles netjes van de grond opraapt. Maar dan zet ze zich op het bankje naast ons en begint gewoon verder te eten. Dee Dee en ik krijgen er spontaan de slappe lach van.
De zon schijnt niet meer zo fel en we krijgen het wat koud van al dat stilzitten. We zijn dan ook blij wanneer de boot eindelijk arriveert. We nemen plaats binnen en achter het glas in de zon warmen we zachtjes terug op. Het is Pesach, een Joodse feestdag en we wanen ons in Israël want alle orthodoxe Joden zijn op stap met hun kroost. De boot zit dan ook overvol maar brengt ons in 20 minuten naar 34th street. Van daar is het nog zo’n drie kwartier stappen naar het hotel.
Tijd om wat razzle dazzle toe te voegen aan onze New York-ervaring. We hebben kaartjes gekocht voor de musical Chicago in het Ambassador theater dus trekken we naar Broadway. Het lijkt wel of iedereen zich naar Times Square heeft begeven want het is een drukte van jewelste. Auto’s staan gewoon stil en toeteren er op los. We laten de drukte en het verkeer van New York City achter ons en duiken in de ondeugende en beruchte wereld van beroemde criminelen met onvergetelijke liedjes en pittige choreografieën. Deze show is perfect voor theaterliefhebbers en biedt een klassieke Broadway-ervaring.
Al van bij aanvang van de show vliegen we rechtstreeks de muzikale hemel in. Chicago is hartstochtelijk, heeft een cast van topartiesten die perfect passen bij hun rol, de muziek is hemels en de dans is verfijnd en sexy. Alles wat een goede musical moet hebben dus. Waar het over gaat: Moord, hebzucht, corruptie, geweld, uitbuiting, overspel en verraad. Wanneer de gevangenis directrice begint te zingen krijg ik echt kippenvel. Haar stem lijkt als twee druppels water op Billie Holiday. Na twee uur muzikaal genieten zit ons theaterbezoek er op en wandelen we terug naar het hotel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten