’s Morgens is Augustin vrolijk zijn bus aan het kuisen dus we besluiten hem reeds te feliciteren. Daar doe ik dan een grote flater. Ik zeg hem: ‘Felicidades con el nacimiento de tu bisnieta’. ‘Bisnieta’ wil echter achterkleinkind zeggen en zo oud is Augustin nu ook weer niet. Gelukkig kan hij er om lachen. We hebben weer een lange busreis voor de boeg. De legendarische Sierra Madre, de bergketen die dwars door Mexico loopt, begint een paar kilometer ten zuiden van Palenque. Uiterst langzaam stijgt de weg, het aantal haarspeldbochten lijkt oneindig maar het schitterende landschap vergoedt veel. In deze mooie bergomgeving zijn verschillende spectaculaire watervallen verscholen. Onze eerste stop aan de watervallen van Misol-he, wat vallend water betekent, is heel erg mooi. De rivier valt 35 meter naar beneden in een meer. De omgeving is adembenemend mooi.
Onze tweede stop is aan de waterval Agua Azul wat blauw water betekent en deze is nog veel spectaculairder. Ze hebben hun naam te danken aan de rivier die als een turkoois lint door de jungle slingert. Over een afstand van zeven kilometer stroomt het water via de watervallen en stroomversnellingen omlaag om uiteindelijk in een idyllisch meertjes uit te monden. Als het veel geregend heeft, neemt het water veel slib mee waardoor de rivier bruin kleurt. De Mexicanen noemen het wonderlijke natuurfenomeen soms dan ook spottend ‘Agua de Chocolate’. Gelukkig hebben ze hier de laatste dagen geen regen gehad waardoor het water nog steeds een mooie kleur heeft. Het is zelfs zo warm dat iedereen een frisse duik neemt. Ook de plaatselijke kindjes zoeken wat verkoeling en gaan met stoel en al in het meertje zitten. Na wat omkoperij, ballonnen en snoepjes, laten ze zich gewillig fotograferen.
Bij de lunch koopt Brigit alvast wat kleine banaantjes voor onderweg. We zitten alweer een tijdje in de bus wanneer het water met bakken uit de hemel valt. We nemen onderweg een sanitaire stop in een klein winkeltje en daar maken we kennis met de plaatselijke volksheld ‘Marcos’, beter bekend als Subcomandante Marcos. Hij is de militaire leider, woordvoerder en ideoloog van het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger, een revolutionaire beweging die actief is in Mexico. Gekleed in bivakmuts, pijp en geweer verschijnt Augustin in het kleine cafeetje. De gezichtsbedekking die hij draagt is traditioneel voor Mexicanen die zich verzetten tegen onrechtvaardigheid.
In de gietende regen arriveren we in San Cristóbal. Hier is de temperatuur ook aanzienlijk lager en onze fleecetrui komt zeker van pas. De bus mag normaal niet tot voor het hotel rijden maar maakt toch een uitzondering voor ons. Gelukkig want het vooruitzicht om nog langer in de bus te wachten tot de regen stopt of een wandeling door de natte straten met onze bagage ziet niemand zitten. Het mooie Hotel Catedral maakt veel goed. De binnenplaats is heel pittoresk maar het regent er wel binnen. Op de kamer merken we dat de douche niet werkt, buiten een dunne koude straal komt er niet veel uit. Ik besluit me dan maar niet te douchen en te wachten tot morgenvroeg wanneer de hersteller is geweest. We verkennen nog even het stadje maar de avond valt en het wordt koud. Heel laat maken we het dus niet.
Onze tweede stop is aan de waterval Agua Azul wat blauw water betekent en deze is nog veel spectaculairder. Ze hebben hun naam te danken aan de rivier die als een turkoois lint door de jungle slingert. Over een afstand van zeven kilometer stroomt het water via de watervallen en stroomversnellingen omlaag om uiteindelijk in een idyllisch meertjes uit te monden. Als het veel geregend heeft, neemt het water veel slib mee waardoor de rivier bruin kleurt. De Mexicanen noemen het wonderlijke natuurfenomeen soms dan ook spottend ‘Agua de Chocolate’. Gelukkig hebben ze hier de laatste dagen geen regen gehad waardoor het water nog steeds een mooie kleur heeft. Het is zelfs zo warm dat iedereen een frisse duik neemt. Ook de plaatselijke kindjes zoeken wat verkoeling en gaan met stoel en al in het meertje zitten. Na wat omkoperij, ballonnen en snoepjes, laten ze zich gewillig fotograferen.
Bij de lunch koopt Brigit alvast wat kleine banaantjes voor onderweg. We zitten alweer een tijdje in de bus wanneer het water met bakken uit de hemel valt. We nemen onderweg een sanitaire stop in een klein winkeltje en daar maken we kennis met de plaatselijke volksheld ‘Marcos’, beter bekend als Subcomandante Marcos. Hij is de militaire leider, woordvoerder en ideoloog van het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger, een revolutionaire beweging die actief is in Mexico. Gekleed in bivakmuts, pijp en geweer verschijnt Augustin in het kleine cafeetje. De gezichtsbedekking die hij draagt is traditioneel voor Mexicanen die zich verzetten tegen onrechtvaardigheid.
In de gietende regen arriveren we in San Cristóbal. Hier is de temperatuur ook aanzienlijk lager en onze fleecetrui komt zeker van pas. De bus mag normaal niet tot voor het hotel rijden maar maakt toch een uitzondering voor ons. Gelukkig want het vooruitzicht om nog langer in de bus te wachten tot de regen stopt of een wandeling door de natte straten met onze bagage ziet niemand zitten. Het mooie Hotel Catedral maakt veel goed. De binnenplaats is heel pittoresk maar het regent er wel binnen. Op de kamer merken we dat de douche niet werkt, buiten een dunne koude straal komt er niet veel uit. Ik besluit me dan maar niet te douchen en te wachten tot morgenvroeg wanneer de hersteller is geweest. We verkennen nog even het stadje maar de avond valt en het wordt koud. Heel laat maken we het dus niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten