We worden wakker net voor de wekker afgaat. Het is kwart over zeven en verschrikkelijk warm in de kamer dus we zijn optimistisch ... misschien schijnt de zon. Wanneer we de gordijnen openen, zien we echter weer donkere wolken en regen. Met tegenzin staan we op. Aan het ontbijt is er nog niet veel volk van onze groep opgedaagd. Een groep Fransen zit echter al lekker te ontbijten. Er zijn eitjes, hesp, kaas, cake en churros en dan hebben we het gehad. Voldoende voor ons maar de mensen die na ons komen, hebben pech. Koffie op, brood op, eitjes op .... Iemand maakt zich boos en dan komt de gids ons vertellen dat ze in de keuken dachten dat er maar één groep zou komen. In sneltempo beginnen ze opnieuw eitjes te bakken en na een half uurtje verschijnt er ook terug koffie en brood. Na het ontbijt is het helemaal opgeklaard en gaan we op verkenning in Suances, onze verblijfplaats voor de komende dagen. Diane en Guy zijn verdwenen zonder iets te zeggen dus trekken we er met ons vieren op uit. De uitgestrekte stranden bieden een fraai contrast met de groene kustlijn.
Het is nog lekker rustig, het dorpje ontwaakt maar langzaam en al snel hebben we begrepen dat hier niet veel te beleven valt buiten het seizoen. Het eigenlijke centrum van Suances is gelegen in de bovenstad en dat is flink klimmen. Daarom besluiten we om een taxi te nemen naar Torrelavega, de dichtbijgelegen grote stad. Dat kost ons slechts 14 euro. De chauffeur zet ons af in het centrum en we kuieren vervolgens langs kleine pleintjes, prachtige kerken, gezellige cafeetjes en mooie winkels. Ondanks dat het een redelijk grote stad is, heerst er toch een gezellige dorpssfeer. Rond het middaguur zoeken we een typisch Spaans restaurantje en we eten de menu del dia voor slechts 10 euro de man: voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, brood en wijn inbegrepen ... en de porties zijn niet klein! Dat is pas congé! We nemen in de late namiddag een taxi terug naar het centrum van Suances waar we op zoek gaan naar de trap die helemaal tot aan de benedenstad loopt. In mijn beste Spaans vraag ik het hier en daar, maar van zodra ze horen dat je Spaans spreekt, beginnen ze me daar te ratelen. Wanneer twee vriendinnen dan ook nog eens ruzie beginnen te maken hoe we het beste beneden geraken, verstaan we er helemaal niks meer van. Af en toe wat flarden en zo komen we uiteindelijk toch waar we moeten zijn. Via de dijk naast het strand wandelen we terug naar het hotel.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten