Als ik denk aan de koude wind van gisteren, lijkt het me aantrekkelijk om in mijn lekker warm bedje te blijven liggen en nog wat op de snooze knop te drukken maar we hebben een strak programma vandaag dus kom ik om 7 uur toch maar mijn bed uit. Dee Dee is al lang klaar. Vandaag zijn Ingo en Rani 2 jaar getrouwd dus is het feest! Ze weten het nog niet maar we hebben, zo denken we, een leuke verrassing voor hen. Dee Dee en ik hebben gereserveerd bij Darwin Brasserie dat zich bevindt te midden van de Sky Garden. We nemen de metro naar de halte Banks en moeten dan nog zo’n 10 minuutjes stappen.
De Sky Garden is geen gebouw, het zijn de drie bovenste verdiepingen (35, 36 en 37) van 20 Fenchurch Street, ook wel bekend als de Walkie Talkie. Deze bijnaam wordt duidelijk wanneer we het gebouw zien. Het kreeg van sommige Londenaren de titel ‘lelijkste gebouw van Londen’. De tuin opende in 2015 voor het publiek. We moeten eerst door de security en nemen dan de lift tot op de 35st verdieping. Bij het openen van de liftdeuren bevinden we ons in een oase van planten. Er staan vooral Mediterrane en Zuid-Afrikaanse soorten. Aan de Theems zijde van het gebouw is er een open balkon. De rest van de Sky Garden is overdekt met grote ramen waardoor het opvallend licht is in deze bijzondere luchttuin. Verstopt tussen al het groen in de botanische tuin bevindt zich Darwin Brasserie maar daarvoor moeten we nog een etage hoger.
We krijgen een tafeltje bij het raam en hebben een fenomenaal uitzicht over London. Ingo is een beetje van zijn sokken geblazen door onze geste maar reageert compleet verkeerd. Zijn woorden ‘ik vind dit maar niks, het is er compleet over’ zorgen bij mij voor een emotioneel moment en bij het zien van mijn tranen, beseft hij dat zijn woorden me hebben gekwetst. Hij bedoelde dit niet zo maar ja ik zit in de menopauze en pak alles nogal letterlijk op. Na een verduidelijking van zijn kant, excuses en een dikke knuffel, is alles vergeten en vergeven en genieten we van een heerlijk ontbijt. Daarna wandelen we nog even door de tuin en nemen we een kijkje op het terras. Jammer dat het redelijk bewolkt is buiten. Door de mist zien we niet zo ver als we hadden gehoopt.
We wandelen via de Londen Bridge naar de overkant van de Theems. Gelukkig is de koude wind van gisteren verdwenen. Voor ons zien we een glazen torenspits die meteen onze aandacht trekt. Londenaars zien het gebouw als een glasscherf die de wijk waarin het staat, als het ware doorkerft.
Ingo wil graag naar de Media Art Exhibition dus hebben we kaartjes gekocht. We worden verwacht om 11 uur in het hart van Seoul, een meeslepende mediakunsttentoonstelling die de bruisende Koreaanse stad tot leven brengt. 12 unieke zones met meer dan 25 verbluffende digitale kunstinstallaties nemen ons mee naar de levendige straten van de trendy stad en nodigen ons uit om te kijken hoe de cultuur, dromen en mythes van Seoul voor onze ogen tot leven komen. Dit is echter niet alleen kunst die we van een afstandje kunnen bewonderen. Nee, we worden er zelf een deel van. De grenzen tussen werkelijkheid en verbeelding vervagen.
In Londen geraak je nooit uitgekeken en als je er nog niet vaak geweest bent, dan moet je gewoon starten met typisch toeristische dingen. Ik heb een leuke wandeling uitgestippeld langs de Theems. De wolken hebben plaats gemaakt voor blauwe lucht en er is zelfs een waterzonnetje.
We passeren Borough Market met de meest uiteenlopende stalletjes. De geur die in onze neus dringt wanneer we voorbij het notenkraam komen, doet ons watertanden. We krijgen allerlei proevertjes en dat resulteert in een aankoop van enkele soorten. Een onmiskenbaar icoon in de skyline van Londen is natuurlijk de Tower Bridge. De indrukwekkende Victoriaanse brug is een van de belangrijkste en oudste verbindingen tussen de twee delen van Londen. Een wandeling over de Tower Bridge is gratis. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht op de gigantische wolkenkrabbers zoals The Shard, The Sky Garden en de Gherkin. Ze gaan hand in hand met de bouwwerken uit de tijd van koningin Victoria. Wanneer we aan de andere kant komen, staan we oog in oog met de Tower of London, meestal kortweg de Tower genoemd. Het is een historisch gebouwencomplex uit 1078. Rani en Ingo hebben nog een klein hongertje en storten zich op de fish and chips.
Rani heeft heel erg veel pijn aan haar enkel dus besluiten we de volledige wandeling niet te doen en opteren we voor de metro zodat we een stukje kunnen afsnijden. Wanneer we terug bovengronds komen, zien we St Pauls Cathedral, de kerk waar Prins Charles huwde met Prinses Diana. De locatie van de kathedraal is niet zomaar gekozen, het is de hoogste plek van de stad. Hij moest gezien worden en hij mag nog steeds gezien worden.
Eenmaal daar gaan we terug in de richting van de Theems, die we oversteken via de Millenium Bridge. Deze spectaculaire hangbrug ‘Blade of Light’ was de eerste brug die na meer dan een eeuw over de Theems gebouwd werd. Ze is ruim 300 meter lang en bestaat voornamelijk uit aluminium, beton en staal. De draagkabels zijn onder oogniveau geplaatst, waardoor we van een ongehinderd uitzicht op de Theems en hartje Londen kunnen genieten. Aan de overkant van het water zien we het Tate Modern, een beroemde kunstgalerij die zich in de oude elektriciteitscentrale van Bankside bevindt. Daar splitsen we ons op. Rani en Ingo hebben gisteren sneakers gekocht en moeten deze nog ophalen. Wij vervolgen onze wandeling in het centrum van Londen. We hebben deze namiddag nog niets gedronken dus maken we een tussenstop in Gabriels Wharf. In een kleine chocoladebar drinken we iets lekkers.
Wanneer we bij the London Eye komen, wandelen we even weg van de Theems naar Leake Street. We zijn weg van streetart en onder het station Waterloo bevindt zich een Graffiti Tunnel, die tot aan de nok toe gevuld is met kleurrijke kunstwerken.
In 2008 besloot straatkunstenaar Banksy een ambitieus en grappig genoemd nieuw evenement te organiseren: The Cans Festival. Zijn missie: 'een donkere, vergeten vuilnisbelt transformeren in een oase van prachtige kunst'. Wow hoe mooi is dit! Er zijn ook enkele kunstenaars bezig en het is leuk om hen even te observeren. Waarom weet ik niet maar ik word altijd vrolijk van graffiti. Net zoals in de fotografie zijn het vooral de portretten die me aanspreken. Ogen die doordringend naar ons kijken, ik krijg er kippenvel van.
In Londen voor de eerste keer en Buckingham Palace overslaan, is not done. Dee Dee wil dus kost wat kost de thuisbasis van de Britse koninklijke familie bewonderen. Omdat het toch nog best ver is, nemen we opnieuw de metro. Bij het naar buiten gaan, blokkeren de poortjes. Mijn oysterkaart doet het niet meer. Gelukkig staat er iemand van de security en zij laat me buiten. Ook aan de automaat blijkt de kaart niet meer in gang te krijgen. Er staat nog £5 op dus stelt de security man voor om contact op te nemen met het hoofdkantoor. Het is echter al laat dus dat zal voor een andere keer zijn.
We wandelen door een park en komen bij Buckingham Palace. Het weerspiegelt de rijkdom en macht van de monarchie als geen ander. Missie volbracht: Dee Dee heeft toch een glimp opgevangen van de meest iconische bezienswaardigheid van Londen. Onze voetjes beginnen echter pijn te doen en we zijn dringend toe aan wat rust. We wandelen nog even verder tot bij Fortnum and Mason en ploffen daar neer voor een lekker theetje. Het is wetenschappelijk bewezen dat door de aderen van een Engelsman meer thee stroomt dan bloed. Maar afternoon tea met name ‘high tea’ is meer dan aan een theetje sippen. Ja het nuttigen van thee en scones in de namiddag is hier werkelijk uitgegroeid tot een sociaal ritueel. Dee Dee wil die lekkernij wel eens proeven. Ik ben niet zo’n fan van scones maar na het proeven van die van Fortnum and Mason, moet ik mijn mening herzien. Ze zijn simpelweg heerlijk, lekker krokant aan de buitenkant en zacht aan de binnenkant. De Clotted Cream lijkt wel boter maar is perfect op smaak en vormt een smakelijk geheel met de bessenconfituur.
Via Piccadilly Circus wandelen we terug naar het hotel. We zijn net op tijd om ons om te kleden voor een speciaal diner. We gaan naar een restaurant dat maar liefst 20 jaar een Michelin ster heeft gehad. Dit jaar kreeg ze deze niet meer maar we gaan ervan uit dat de standaard toch nog hoog zal zijn. Hakkasan Mayfair ligt op amper 10 minuutjes stappen van ons hotel in de buurt van Bond Street. De voordeur vertelt het ons al, we betreden een onbekende wereld. Via een lange steile trap dalen we af naar een prachtig ingericht restaurant. Binnen is het super trendy, iedereen is ‘dressed up’ en er hangt een underground sfeertje. Ik hou wel van dat lounge-gevoel. Met een heerlijke mocktail klinken we op nog vele jaren samen en maken dan een keuze uit de uitgebreide kaart vol Kantonese gerechten. De bediening is super attent en een lieve ober helpt ons met de keuze. Onze serviette wordt door de ober mooi op onze schoot gedrapeerd en wanneer het eten op tafel komt, zijn we verbijsterd. We hadden er veel van verwacht en die verwachtingen worden meer dan ingelost want elk bordje is een juweeltje! Al bij de eerste hap weten we het zeker: dit wordt culinair genieten!
We hadden verwacht dat de porties klein zouden zijn maar dat is hoegenaamd niet het geval. Integendeel zelfs. We krijgen het niet allemaal op. Bij de reservatie had ik opgegeven dat we een huwelijksverjaardag komen vieren, en attent dat ze zijn krijgen Ingo en Rani een bordje met heerlijk ijs. Aan de zijkant van het bord staat met chocolade geschreven ‘Happy Anniversary’ en wij krijgen eenzelfde bordje met de tekst ‘Welcome to London’. Attent toch? Daarna komt het echte dessert en dat wordt op een spectaculaire manier opgebracht. Net zoals al de rest, smaakt het heel bijzonder. Toegegeven, Hakkasan is niet goedkoop, maar het eten en de beleving zijn het echt wel waard, wat ons betreft de absolute top en zeker die Michelin ster waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten