Covent Garden

We zijn al vroeg uit de veren want we moeten al om 7 uur in het station van Antwerpen zijn. Daar nemen we de trein naar Brussel-Zuid om vervolgens, samen met Rani en Ingo, door te rijden naar onze eindbestemming Londen. Heckel en Jeckel laten echter op zich wachten dus wij gaan alvast door de controle. Ook in de wachtruimte verschijnen ze niet dus wanneer de effectieve incheck start, gaan wij ervan uit dat ze al op de trein zitten. Wat blijkt … ze zijn er niet. Plots krijgen we een berichtje dat ze te laat waren en ze hun ticket hebben moeten omboeken. De reis start dus al in mineur.  Vlak voor de Eurotunnel is er nog een station, maar daar gebeurt niet veel. Dan rijden we de tunnel in en 21 minuten lang is het buiten pikkedonker. Wanneer we terug daglicht zien, vinden wij het alvast een wereld van verschil: Het Engelse landschap is toch heel anders dan het onze.

 

We komen rond 10 uur aan in Londen en ik blijf me erover verbazen hoe snel je eigenlijk aan de andere kant van het Kanaal staat! Dat uurverschil zal er misschien ook wel iets mee te maken hebben. Londen ontwaakt uit zijn winterslaap en de lente is in aantocht. We hadden regen en smog verwacht maar het tegendeel is waar, we hebben prachtig weer en dat begin maart! In de trein hebben we al een Oyster Card aangeschaft die reeds opgeladen is met 15£. Hiermee kunnen we de komende 4 dagen alle metro’s en bussen nemen. Bij het buitenkomen van de terminal twijfelen we even of we wel in Londen zitten. We zien heel wat Franse namen zoals La Durée en boulangerie Paul. 

We brengen onze bagage alvast naar het Hotel St Giles op Bedford Avenue maar het duurt wel even voor we daar zijn. Een half uur in Londen en we rijden al compleet de verkeerde richting uit. Tottenham Court is duidelijk niet hetzelfde als Tottenham Hale. Hierdoor doen we meer trappen dan goed voor ons is en binnen de kortste keren hangt onze tong op de tenen. Wanneer we eindelijk bovengronds komen, schijnt de zon nog een beetje meer. Na het inchecken, vertrekken we voor een eerste verkenning van de stad. We logeren in de West End en dat is maar 15 min stappen naar Covent Garden dus besluiten we die kant op te gaan. De vele winkels trekken talloze ‘shopaholics’ naar Covent Graden en iedere wereldkeuken komt voorbij in de vele restaurants. Ook het kleurrijke Chinatown ligt in Covent Garden maar dat is voor straks.

Londen kent heel wat iconische bezienswaardigheden die over de hele wereld bekend zijn, maar de stad kent ook heel wat verborgen plekjes die het ontdekken waard zijn. We gaan vandaag op zoek naar wat ‘hidden gems’. Nou hidden gems zijn het misschien niet meer want op instagram slaan ze ons ermee om de oren. Midden in het drukke winkelgebied van hartje Londen, lopen we door een smalle ingang en ontdekken we een fotogeniek pleintje dat omringd wordt door vrolijk gekleurde pakhuizen, cafeetjes en boetiekwinkels. Het ademt een en al sfeer. Londenaren noemen deze plek ‘Neals Yard’.  Eigenlijk bestaat het uit niet meer dan een aantal oude steegjes. Dit is een van die prachtige verborgen juweeltjes in Londen die je gezien moet hebben. Zelfs op deze saaie, grijze dag kunnen we niet anders dan vrolijk worden van de neongroene, gele, oranje en blauw bekladde gebouwen. Er zijn zelfs een paar muurschilderingen. Londen is een grote stad maar toch ook op een of andere manier erg cosy, zeker hier!

Seven Dial werd gebouwd eind zeventiende eeuw. De wijk bestaat uit zeven smalle straatjes die uitkomen op een rond pleintje met in het midden een pilaar met daarop een zonnewijzer met zes schijven, the dials. Zes want de pilaar zelf telde als zevende. De sfeer van Seven Dials doet veel denken aan de 9 straatjes in Amsterdam.

Bij het oversteken van de straat word ik bijna overreden door een auto. Ja, het is toch weer even wennen dat het verkeer hier links rijdt, dus eerst naar rechts kijken en dan naar links! Toeristen worden hierbij wel geholpen want de tekst ‘look right’ staat aan bijna elk zebrapad op de grond geschreven. 

Het zou een vergissing zijn om aan te nemen dat het Royal Opera House in Londen alleen een exclusieve enclave is voor mensen met dure kaartjes voor een voorstelling. Sinds de grote renovaties in 1999 zijn afgerond, heeft het Royal Opera House, de thuisbasis van de Royal Opera en het Royal Ballet en door de Londenaren liefkozend "Covent Garden" genoemd, zijn deuren de hele dag geopend voor het publiek. Iedereen is welkom om binnen te wandelen en van het gebouw te genieten. Boven op het dakterras hebben we al een mooi uitzicht over Covent Garden.

Het is hier echt wel het terrein van de prima ballerina’s. In Floral Street achter het Royal Opera House nemen we een kijkje bij de geweldige luchtbrug 'Dancing Bridge' op de vierde verdieping. Het verbindt het Royal Opera House direct met de Royal Ballet School erachter. Dit is de veiligste manier voor balletdansers om de straat over te steken!

Covent Garden, een van de beroemdste markten van Londen, was vooral een plek om fruit en groenten te kopen. Dit 40 hectare grote terrein behoorde ooit toe aan het klooster van St Peter's in Westminster, dat hier een moestuin onderhield. Deze 'kloostertuin' werd later bekend als Covent Garden. De straatartiesten die in Covent Garden optreden mogen hier niet zomaar staan, deze moeten namelijk auditie doen bij de gemeente voordat ze hier mogen optreden. Ze zijn dan ook allemaal heel erg goed. Onder het genot van een zwoel jazz muziekje genieten we voor de eerste keer dit jaar van een terrasje. 

Hier wachten we op Rani en Ingo die ondertussen ook gearriveerd zijn in Londen. Ze brengen een verzoeningsoffer mee, namelijk pasteis de nata. Heerlijk! Omdat zij nog niet gegeten hebben, gaan we op zoek naar buns and buns waar Rani enthousiast over is. En gelijk heeft ze! De buns zijn heerlijk. Met een goed gevulde maag, wandelen we richting Soho, één van de gezelligste wijken van Londen.  Ze situeert zich ongeveer tussen Oxford Street, Regent Street, Picadilly Circus en Leicester Square. In deze wijk woonden vroeger veel Franse en Italiaanse immigranten.  Men probeerde ooit om van Soho, net zoals in andere wijken, een sjieke woonwijk te maken.  Dat is echter nooit gelukt.  In eerste instantie raakte de buurt in het slop, maar tegenwoordig is het weer helemaal hip om in Soho te wonen.  Er hangt een bijzondere sfeer want het is de plaats waar veel kunstenaars en artiesten wonen en er is ook een grote ‘rosse buurt’. 

Leicester square is het meest bruisende plein van Londen. Qua architectuur heeft het plein niet veel bijzonders te bieden, maar qua entertainment des te meer. Het is het epicentrum van ‘theatreland’, oftewel Londen’s West End. Het plein en haar omgeving zitten vol met theaters en bioscopen en ook de belangrijkste radiostations van Engeland zijn hier gevestigd. Er staan ook  enkele standbeelden van beroemde filmpersonages. Op een drempel zit een jonge vrouw te wenen. Dee Dee en Ingo gaan haar troosten en geven haar ons laatste gebakje. Zo moeder zo zoon, hartje op de juiste plaats.

  

Een bezoekje aan Chinatown doet ons de Europese metropool Londen even vergeten. Plotsklaps ruiken we de geur van brandende wierook en bepalen rode ballonnen en Chinese uithangborden het straatbeeld. Chinatown is een exotisch stukje Engeland.

Midden in het toeristische hart van Londen vind je één van de bekendste pleinen van de stad: Piccadilly Circus. Hoewel het plein tegenwoordig deels verkeersvrij is, is het er nog altijd enorm druk met auto’s, dubbeldekkers en toeristen. De bewegende reclamebeelden van Coca-Cola zijn erg leuk. Je blijft er naar kijken.

Ik hou wel van overdekte winkelstraten dus gaan we op zoek naar de Londense arcades. Nabij Bond street – daar moeten we zijn. Hier valt meteen de stijl van de gebouwen op: heel veel pracht en praal met prachtige details. Het blijkt dan ook een van de geliefde wijken te zijn voor de high society van Londen. 

Eindigen doen we in de bekendste winkelstraat van London, Oxford Street. Twee kilometer aan winkels maakt dit gewoon tot hét shoppingparadijs van Londen. Noem een winkel en die is aanwezig! Oxford Street is wel enorm druk.  Londen is zo zinderend, bruisend en sprankelend maar het lawaai hier is oorverdovend. Straatmuzikanten draaien de volume knop op maximum en al naargelang het soort muziek genieten we of gaan we er van lopen. Zelfs de opzichtige tuktuks met roze namaakpels hebben muziek in hun karretje. 

Onze eerste middag zit er bijna op want we moeten snel naar het hotel om ons om te kleden voor ‘a night out on the town’. We hebben kaartjes voor ‘Mama Mia - The party’ en dat start al om 18u30. Ik kijk er eigenlijk al maanden naar uit want Abba is mijn lievelingsgroep uit mijn jeugd. Ik voel me zo een beetje als een kind dat op sinterklaas wacht. Twintig jaar staat ‘Mamma Mia, the musical’ ondertussen onafgebroken op de West End maar sinds een tijdje is daar dus ook ‘Mamma Mia - The Party’ bijgekomen. Voor alle duidelijkheid: dit is niet de musical die gebracht wordt in de vorm van een dinner show. Neen, het is een totaal ander verhaal waar de hits van ABBA in verweven worden.  We nemen de Jubilee line metro naar North Greenwich, de dichtstbijzijnde halte voor de O2 Arena.

Bij het binnenkomen, zien we foto’s van de filmsterren en de castleden, waaronder Meryl Streep, langs de muren hangen. We krijgen een plaatsje in de perfect nagebootste Nikos taverna, op het eiland Skopelos waar de Mamma Mia film ingeblikt werd in 2007. Een klaterende fontein staat in het midden van het oude stadsplein, blauwe stoelen en tafels met geruite tafelkleden vullen de terrassen en balkons, en fonkelende sprookjeslampjes hangen langs takken van namaakbomen naast clusters van felroze plastic bougainville. Zelfs de temperatuur is ingesteld op een zwoele 24 graden, net als in het Middellandse Zeegebied. 

Sommige mensen zijn helemaal gekleed in de typische Abba stijl met veel spandex en plateauzolen, anderen hebben hun mooiste pailletten tevoorschijn gehaald en weer anderen zijn gekleed zoals ze op café zouden gaan. We hebben wel het idee dat onze outfit nog wat meer pit nodig heeft, dus kopen we een LED-bloemslinger. Om 19u30 start de show.

Al bij de openingssongs ‘Thank you for the music’ is de sfeer erg uitgelaten. De ‘die hard Abba fans’ en wij dus ook, zingen luid mee. Het verhaal is flinterdun en soms wat onsamenhangend maar wie maakt zich druk om de verhaallijn met zo een geweldige cast die de pannen van het dak zingt. We krijgen verspreid over drie acts een heleboel Abba songs te horen waarvan sommige in waanzinnig straffe versies: ‘The winner takes it all’ met indrukwekkende drums, ‘I have a dream’ waar duidelijk de sirtaki in geïntegreerd is.  Met ‘I’ve been waiting for you’ krijgen we een heuse Romeo en Julia balkonscène te zien. De vibes zitten fantastisch goed en werkelijk ie-de-reen geniet. Aan effecten is er ook geen gebrek. Zo komt er zelfs wat vuurwerk aan te pas.

Tussen de bedrijven door krijgen we een 3-gangen Grieks diner en het eten is erg goed (ik zal eerlijk zijn, ik had er niet zo veel van verwacht). Tafels zijn gedekt met houten planken met olijven, tzatziki, taramasalata en mandjes brood. Vrolijk bedienend personeel serveert drankjes. Werkelijk met alle allergieën of mogelijke restricties wordt rekening gehouden. Ik liet weten geen kaas te lusten en dat krijg ik dan ook niet. Zelfs de lamsfilet wordt vervangen door beef.

De obers dansen ook mee. Over dansen gesproken, na de voorstelling is de dansvloer geopend en zetten we het ABBA-feestje nog even verder. De avond was top – een paar uur muzikaal genot van de eerste noot tot de laatste. We zijn wel heel erg moe want het was een lange dag, alleen Ingo zit nog vol leven. Hij hangt dan ook even de grapjas uit in de lift van het hotel. Alle verdiepingen worden aangeklikt waardoor het lang duurt alvorens we op de achtste verdieping staan. Het is dat ik hem zo graag zie want anders ….