De wekker staat op 9 uur maar Dee Dee is al wakker om 6 uur. Ik word met kleine oogjes en een pijnlijke rug wakker rond half acht. Ouder worden … geen pretje! De stad roept! We hebben geen ontbijt geboekt in het hotel want zo een English Breakfast dat is niet aan ons besteed. Onderweg halen we iets lekkers bij de bakker voor Rani en Ingo. Het is nog geen 11 uur dus ik pas nog even. We nemen vervolgens de metro naar Ladbroke Grove, wellicht niet het mooiste stukje om deze wandelroute te beginnen, maar wel het meest praktische. Notting Hill is trendy, maar ook chique en je vindt hier veel prachtige pasteltinten huizen in Victoriaanse bouwstijl. Vandaag de dag is de wijk ontzettend hot om in te wonen als Londoner. Wat bovendien zo leuk is aan Notting Hill, is dat je hier even het gevoel hebt in een heel andere stad te zijn. Je ziet hier een compleet andere kant van Londen. Een kant die minder chaotisch en hectisch is. Als je dus even gek wordt van de drukte is dit zeker een goeie plek om naartoe te gaan.
De Graffik Gallery is een kleine galerie die ik graag wil zien. De buitenkant is al geweldig. De muur wordt namelijk als canvas gebruikt en er staat een mooi kunstwerk op de gevel. Hier wordt gevestigde en opkomende urban street art tentoongesteld. Enkele van mijn favoriete kunstenaars zijn CLET, beroemd om zijn hilarische 'gepimpte' verkeersborden en de illustere Londense straatkunstenaar Stik met zijn simplistisch geschilderde mannetjes. Als het gaat om plaatsen waar je straatkunst in Londen kunt kopen, heeft Graffik Gallery een geweldige selectie van urban art te koop. Naast exclusieve edities, originelen en prints in beperkte oplage kun je er zelfs kleding kopen. Maar we hebben pech … ze zijn de galerij net aan het ombouwen en kunnen dus niet naar binnen.
Jammer maar het is sowieso leuk om in deze wijk rond te lopen, want er is veel streetart en er zijn leuke winkeltjes. In het begin van Portobello Road zien we een soort donut kraampje en het is net 11 uur voorbij. Tijd dus om hier iets te proeven. We kiezen appel-kaneel en pistache-witte chocolade en vragen de man om elke donut in vier te snijden zodat we allemaal kunnen proeven. Ze smaken heerlijk en zijn lekker krokant vanbuiten en smeuïg vanbinnen.
Portobello Road is een straat die iedereen ongetwijfeld kent want deze kwam al voorbij in talloze films. Het is een van de meest kleurrijke straten in Londen. De huizen zijn hier geschilderd in zachte pastelkleuren en je vindt er allerlei leuke winkeltjes, een antiekmarkt, vintage kleding en leuke plekjes om wat te eten of drinken. In deze straat woonde George Orwell. Maar ook de vele zijstraatjes zijn heerlijk om doorheen te slenteren. Op de markt verkopen ze allerlei leuke hebbedingetjes, van gebreide poppetjes tot mooie theedozen. Ik dacht dat het hier mega druk zou zijn, maar dat is het helemaal niet. Heel relaxed dus.
Al wandelend door de kleine straatjes komen we bij de iconische blauwe deur uit de film Notting Hill waar het hoofdpersonage William Thacker, gespeeld door Hugh Grant, woont. De originele deur is geveild, maar er is opnieuw een blauwe deur geplaatst. Veel stelt deze niet voor maar we lassen toch even een foto momentje in. Ingo en Rani hebben de film nooit gezien en vinden het maar gek dat wij zo enthousiast zijn om al die iconische plekjes te ontdekken. Dee Dee en ik krijgen de slappe lach wanneer we aan de filmscène terugdenken van Hugh Grants roommate die plots oog in oog staat met de paparazzi wanneer hij de voordeur opent. Hilarisch!
In deze wijk, en ook op andere plekken in Londen, vind je mews. Deze straten zijn gebouwd in de 18e en 19e eeuw. Mews zijn oorspronkelijk bedoeld om paarden te stallen. Boven de stallen is een appartement voor de bedienden. Tegenwoordig zijn het zeer gewilde plekken om in te wonen. En dat begrijpen we heel goed. Deze plek wordt zoveel gefotografeerd dat ze zelfs een bordje aan de poort gehangen hebben met de oproep om bij elke foto geld te doneren voor het goede doel. Ze vragen hier torenhoge bedragen voor een huis. Voor 2.075.000 Pond kan je voor je eigen huisje een foto nemen in St Lukes Mews. Wat is het hier heerlijk rustig.
Halverwege de 19e-eeuw bouwde dominee Dr. Samuel Walker All Saint’s Church als gedenkteken voor zijn ouders. Hij liet architect William White een bijzondere toren ontwerpen, deze moest net zo hoog worden als de toren van de kathedraal van Salisbury. Toen de toren klaar was bleek de drassige grond deze echter niet te kunnen dragen. Toen is het dus de kleinere toren geworden die je vandaag de dag nog kan zien. We passeren de bekende bookshop uit de film Notting Hill. Oorspronkelijk werden de scenes van de film opgenomen in een filmstudio maar was wel geïnspireerd op het interieur van deze boekenwinkel. Het reclamebord van de film hebben ze nog laten hangen. Het is een drukte van jewelste want het is er heel erg klein binnen.
De Electric Cinema is op 24 februari 1910 geopend en is daarmee één van de eerste gebouwen in Engeland die speciaal is ontworpen voor het vertonen van films. Ook is het een van de eerste gebouwen in de omgeving die van elektriciteit is voorzien. De eerste film draaide op 23 februari 1911 en dat was Henry VIII. Er is momenteel geen vertoning bezig dus mogen we even binnen kijken. De ouderwetse zetels lenen zich voor een indut momentje dus mij lijkt het niets om hier een film te komen kijken, na 10 minuten zou ik al liggen knorren. Mooi is het wel die oude vergane glorie. Bij het buitenkomen, worden we verrast door twee agenten te paard. Op een drafje rijden ze door de drukke Portobello Road maar de paarden lijken het wel gewend. De marktkramers komen hen zelfs wat wortels brengen die ze met plezier oppeuzelen.
Op een van de hoeken van Portobello Road zit Alice’s, een prachtige winkel bomvol hebbedingetjes. Als je op zoek bent naar een origineel cadeautje of souvenir moet je hier zijn maar jammer genoeg is het gesloten. Naast Alice’s is er nog een gezellig steegje en aan de overkant van de straat zijn er veel kleurrijke winkels. Een stukje voorbij Alice’s bevindt zich de Hummingbird Bakery. Deze bakkerij is een begrip in Londen en ver daarbuiten. Dankzij de Hummingbird bakboeken kent elke bakliefhebber deze bakkerij wel. Ik wist op voorhand: ‘Van zodra ik één stap in deze winkel zet ben ik verkocht’. Hier wil ik alles proeven! Maar wat een desillusie, de taartjes zien er eigenlijk helemaal niet lekker uit en bovendien hangt er een vreemd geurtje. We zijn er dan ook sneller buiten dan verwacht.
We hebben ondertussen honger gekregen en gaan dus op zoek naar een leuk restaurantje. In een zijstraat van Portobello Road stappen we binnen bij Oka, een Aziatisch restaurantje waar we bediend worden door een vriendelijke Italiaanse ober uit Turijn. Hij helpt ons met de keuze van de gerechtjes en we zijn het er alle vier over eens, die zijn stuk voor stuk om duimen en vingers af te likken.
Terug buiten is het weer helemaal omgeslagen, het is nog steeds droog maar bewolkt en er staat een stevige wind. Met uitzondering van Dee Dee, zijn we er helemaal niet op gekleed en iedereen heeft het koud. We besluiten een echte Londense pub op te zoeken, niet om een pint te drinken maar voor een lekker theetje. Wanneer we The Churchill Arms Pub binnenwandelen, komen we in een andere wereld. Ik merk meteen op dat er een geur hangt van gestoomde witte rijst. Dat wordt met vertwijfelende blikken van mijn reisgenoten onthaald maar wat blijkt, in de pub zit ook een Aziatisch restaurant achteraan. Ik ben dus niet gek! De pub bestaat al van voor de tweede wereldoorlog en is vooral bekend vanwege de vele bloemen (hanging baskets) aan de buitenkant.
In de late namiddag nemen we de metro naar het hotel. Ingo en Rani gaan op zoek naar een schaar in een van de vele kapperszaken terwijl Dee Dee en ikzelf opnieuw de metro instappen op zoek naar Leaderhall Market. Dit is een prachtige gaanderij met een unieke selectie boetieks. Het is een verborgen juweeltje te midden van het financial district. De architectuur gaat terug tot de 14de eeuw.
Rond 5 uur nemen we de metro terug naar het hotel. Geen goed idee, zo blijkt, want het is een werkdag en ook spitsuur. Nu weten we hoe een overvolle, warme metro voelt. We zijn dan ook blij bij ons 'thuistation' uit te kunnen stappen.
Vanavond hebben we gereserveerd in The Seafood Bar, de eerste Britse vestiging van een Nederlandse restaurantgroep, met vier vestigingen in Nederland. Ingo en Rani bezochten het restaurant in Amsterdam en waren zo enthousiast dat ze het in Londen nog eens wilden overdoen. De inrichting is niet echt mijn ding, redelijk koud als je het mij vraagt. Er zijn witte tegels en witte lamellen aan de voorkant van de bar en er werd ook een vleugje beige gebruikt bij het meubilair en de vloer. Verder een kale baksteen die wat verlicht wordt door neonreclame. Het voelt heel Scandinavisch aan. Maar de ontvangst is top, we voelen ons onmiddellijk welkom. Onze ober Florian zorgt voor ons met een juiste hoeveelheid humor, professionaliteit, kennis en service.
Ik ga voor de ‘mixed grill van de plancha’. Dit gerecht kost £37 en bevat wat mosselen, een enorme reuzengarnaal, grote vette scampi’s, een inktvisje, een dik stuk zalm, een sliptongfilet en een flinke zeebaarsfilet. Dit alles komt in een super lekkere tomatensaus op de bodem, en wordt hier en daar besprenkeld met kruidenknoflookboter. Tot slot wordt het versierd met zeekraalblaadjes. De andere drie gaan voor een combinatie van mixed grill en fruit de mer. We nemen er uiteraard zoals het goede Belgen betaamt, wat frietjes bij. Lang geleden dat ik nog zo’n lekkere maaltijd heb genuttigd. Werkelijk heerlijk! We besluiten dan toch nog voor een dessertje te gaan en ook dat smaakt heerlijk. Ingo en Rani krijgen hun chocomousse in de vorm van een hartje omdat we terloops gezegd hebben dat het morgen hun huwelijksverjaardag is. Van onze ober Florian krijgen we nog een lekkere frisse limoncello. Zelfs Ingo en Rani die normaal niet drinken laten het smaken.Wat een leuke afsluiter van alweer een prachtige dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten