De Embros bronnen zijn de enige omsloten warmwaterbronnen van het eiland en liggen aan de zuidoostelijke kust. Ze stellen niet zo veel voor maar de rit ernaartoe is prachtig. De adembenemende panorama’s ‘take our breath away’. Langs de weg naar de thermen staat een groepje geiten ons ongeïnteresseerd aan te staren. Grappige beestje! We parkeren de auto op de parkeerplaats die zich halverwege het onverharde pad naar het strand bevindt. Daarna is het nog zo’n driehonderd meter lopen. Uit de steile rotswand stroomt water van 50°C in een bekken van ongeveer 25 vierkante meter op het kiezelstrand. Het warme water wordt vermengd met zeewater waardoor de temperatuur in het kunstmatig aangelegde bekken uiteindelijk rond de veertig graden is. Het water zou een geneeskrachtige werking hebben maar we besluiten het toch maar aan ons voorbij te laten gaan. Vooral de geur van zwavel geeft ons een onaangenaam gevoel.
Even verderop in Platani bevindt zich, aan een pijnboombos een islamitisch kerkhof met honderden gedecoreerde grafzerken. Vooral de oudere, voor een deel door de tand des tijds aangetaste grafstenen met Arabische inscripties zijn echt kleine kunstwerkjes. Ook hier zijn we helemaal alleen.
Ondertussen is het bijna middag en dus tijd om een leuk restaurantje te zoeken. In ons reisboekje lezen we dat er in Limnionas een goed visrestaurant is. Daar aangekomen merken we dat het eigenlijk geen echt stadje is, het is veeleer een baaitje dat nog niet ontdekt is door veel toeristen. Dit zorgt voor een bepaalde charme want het is er lekker rustig. Boven aan de weg is er inderdaad een vis taverna met een mooi uitzicht over zee. Hier wordt elke dag verse vis gevangen die dan op de grill wordt bereid. We nemen plaats onder een afdak dat bestaat uit een soort visnet met grote gaten waardoor het er lekker koel is. Beneden zien we een strandje en in het piepkleine haventje liggen een paar vissersboten. De vis is heerlijk!
Ooit stonden er rond het dorp Antimachia meer dan honderd windmolens. Inmiddels is het grootste deel gesloopt of buiten gebruik geraakt. Er staat op het eiland Kos nog één werkende windmolen en dat is hier, namelijk de Milos tou papa. Door het oude zeildoek aan de wieken is de molen zeer schilderachtig. Jammer genoeg is hij vandaag gesloten en zijn de zeilen opgebonden. Recht tegenover de molen ligt het Huis van Antimachia. Zowel aan de buiten- als de binnenkant krijgen we een goede indruk hoe men hier begin 20 eeuw leefde. Leuk om te zien hoe men sliep op een verhoogd bed. Het museum stelt niet veel voor maar we betalen dan ook maar 1 euro. Liliane en mama zijn buiten op een bankje in de schaduw op ons blijven wachten.
In dit dorp staat ook de ruïne van het kasteel van Antimachia, een indrukwekkende vesting uit de 13de eeuw met enorme muren. De burcht diende in de oorlog als toevluchtsoord voor de dorpsbewoners. De site is bezaaid met distels en die prikken geweldig maar de groen-paarse distelbloemen zijn werkelijk prachtig. In de loop der jaren is het fort vervallen. De natuur heeft de binnenkant overgenomen. Wat echter blijft, is het fantastische uitzicht over het eiland. Zo kunnen we na een pittige klim vanaf de zuidelijke muur, voor zover die er nog staat, heel mooi uitkijken over de kust ter hoogte van Kardamena. We zijn ook hier helemaal alleen en dat zorgt voor een wow momentje.
We rijden terug naar Kos Stad waar we een van de weinige middeleeuwse overblijfselen van de stad, de indrukwekkende burcht aan de Mandraki haven bezoeken. Ze bestaat uit twee vestingringen, een binnenste oorspronkelijke burcht uit de 14de eeuw en een verreweg omvangrijkere muurring die alleen van buiten zichtbaar is. We voelen ons echte jonkvrouwen wanneer we er rondwandelen. Vanaf de verdedigingsmuren hebben we een fraai uitzicht over de haven.
Terug beneden, is het tijd om naar het hotel te gaan voor ons avondmaal. Het was een hele toffe dag en hebben heel erg veel gezien op korte tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten