Alenteja - Estremoz & Vila Viçosa

De wijn heeft ervoor gezorgd dat ik geslapen heb als een roosje maar het kan niet snel genoeg half 9 zijn. We kijken beide uit naar ons ontbijtje want nu weten we wat ons te wachten staat. Rita zorgde vandaag voor alweer een extraatje - quiche met spekjes (helaas voor mij met kaas). Ze steekt er onwijs veel passie en liefde in en dat merk je.

Na een heerlijk ontbijt, rijden we met ons Fiatje naar Estremoz. Het is zaterdag vandaag en dat is duidelijk want nu rijden we echt helemaal alleen door het mooie landschap. Iedereen weet dat ik hou van fotograferen maar hier in Alentejo levert dat soms een beetje frustratie op. Ja de wegen zijn hier echt zo smal, er is geen pechstrook en ook nergens plaats om te stoppen. Soms komen we iets voorbij en denk ik ‘doeme toch’. Het gebeurt dat ik dan gewoon terugdraai.  Hoe dichter we bij de stad komen, hoe drukker. How waar gaan we dat schrijven? Het is file! Dat komt omdat er in Estremoz elke zaterdag ochtend een zigeunermarkt gehouden wordt waarvoor mensen van heinde en ver komen. Alles kan je er vinden, van antiek tot typische waterkannen en van rode klei gemaakte 'bonecas', beschilderde terra cotta figuurtjes. Maar ook kruiden, kaas en groenten die de inwoners zelf verbouwen. We kopen alvast een stuk worst van het zwarte varken, een specialiteit die we beiden heel graag lusten. 

De stad ligt op een 425 meter hoge heuveltop die uitkijkt over boomgaarden met knoestige olijfbomen. Het is een charmant stadje dat tegen een noordelijke uitloper van het gebergte Serra de Ossa ligt. Het staat bekend als marmerstad, net als de nabijgelegen dorpen. Er is een oude bovenstad en een iets jongere benedenstad. Beiden worden omringd door een 17de-eeuwse vestingmuur met schietgaten en bastions. Alvorens aan onze klim naar boven te beginnen, gaan we iets drinken bij een plaatselijk café. Kwestie van wat vocht binnen te hebben. Eenmaal boven botsen we op het standbeeld van Isabel, de gemalin van koning Dinis, die hier in de veertiende eeuw overleed. Op het plein dat gedomineerd wordt door een 13de eeuwse marmeren toren van 27 meter hoog, de ‘Torre das Três Coroas’ of de 'toren van de drie kronen’, staat er ook een kerk. Zoals steeds hier in Portugal is deze verschrikkelijk donker. 

In de ‘Capala da Rainha Santa’ die gewijd is aan Isabel, worden we aangenaam verrast. De gehele kapel is bekleed met prachtige azulejos. Op de tegels wordt haar leven uitgebeeld. Een klein, oud vrouwtje met een bocheltje loopt ons achterna met een mega sleutelbos en zegt ons dat we moeten vertrekken want ze gaat sluiten. We doen of we doof zijn en maken snel nog wat foto’s. Wanneer we vertrekken, krijgen we toch nog een glimlach en een ‘bom dia’. Aan de kerk, die ondertussen gesloten is, komen we haar terug tegen en ze wenkt ons. Ze wil voor ons de deur openen. We zeggen haar dat we de kerk al gezien hebben maar ze begrijpt ons niet en neemt een van de grote sleutels uit haar zware bos  en draait deze om in het sleutelgat van het mega kerkportaal. Uit beleefdheid volgen we haar en doen nog een rondje in de deprimerende kerk. 

In het voormalige witte paleis dat ook aan de kerk gelegen is, is nu een pousada  gevestigd. We steken even onze neus binnen en het is echt wel een prachtig hotel maar waarschijnlijk niet voor onze portemonnee. 

We rijden verder naar Vila Viçosa, gelegen op een uitgestrekte hoogvlakte vol sinaasappel- en citroenboomgaarden. Het wordt ook wel het marmeren museumstadje genoemd vanwege de vele gebouwen, straten, stoepen en huizen van marmer. Hier is het heerlijk rondwandelen door straatjes met smeedijzeren balkons en bloembakken vol begonia's. 

We besluiten hier te lunchen op het terras van Restauração Vila Viçosa. Papa kan eindelijk de traditionele gazpacho van Portugal proeven want die staat hier op de kaart. In Spanje een doorgedane koude soep, hier boordevol groenten maar even fris. Daarna eten we gamba’s en we sluiten af met een heerlijk dessertje. Papa de plaatselijke pruimentaart en ik, hoe kan het ook anders, de hemelse Portugese lekkernij pasteis, eentje die ik al ken, namelijk de nata en eentje met amandelen. Ook dat laatste is geweldig, smaakt naar frangipane. 

Het paleis Paço Ducal ligt op wandelafstand van ons lunch adresje en volgens Rita een ‘must see’. We twijfelen even want alleen mag je er niet rondlopen en er is geen Engelse tour meer vandaag, enkel een Portugese. We besluiten het er toch maar op te wagen. Af en toe versta ik wel iets want soms lijkt het Portugees een beetje op het Spaans. We genieten echter met onze ogen want het favoriete verblijf van de hertogen van Bragança is echt wel de moeite waard. De vertrekken op de eerste verdieping zijn prachtig ingericht en stralen nog altijd de rijkdom van weleer uit. De Kamer van de Hertogen wordt gesierd door prachtige plafondschilderingen en Brusselse wandkleden. Ook de geometrische Franse tuinen zijn indrukwekkend. Na ons bezoek, eten we nog een ijsje op een leuk terrasje.

Op de hoogvlakte waar Vila Viçosa ligt, zijn er veel plaatsjes met Moorse kastelen te vinden maar we hebben een beetje een overdaad aan burchten en robuuste gotische torens. We rijden dus terug naar ons Cuba, Reguengos de Monsaraz. Ja echt de geplaveide straatjes met de gekleurde huisjes doen me soms aan Trinidad denken, alleen ontbreken hier de oldtimers. We zetten ons op het terras voor ons huisje met een lekkere ‘vinho licoroso’ en onze vettige worst van miss Piggy. Zo zien we de zon zakken achter de limoenbomen van Rita’s prachtige tuin. Het is vandaag alweer de laatste nacht op deze magische plek. 

Wat hebben we genoten van deze prachtige streek met de weidse vergezichten, groene heuvels, uitgestrekte wijnvelden, de ontelbare kurk- en olijfbomen en niet te vergeten het overheerlijke eten. Ook de karakteristieke slapende Portugese dorpjes met weinig toeristen hebben ons hart gestolen. Alentejo, daar waar de tijd heeft stilgestaan, heeft ons verbaasd, verrast en ontroerd.