Guadalest - Benidorm - Villajoyosa

Wanneer ik wakker word, zit Ingrid al te genieten van een koffietje op het terras. Ik heb heerlijk geslapen en bij het zien van de zon word ik instant happy. Na ons ontbijt, rijden we naar Guadalest, zo’n 140 km rijden maar via de autosnelweg is dit goed haalbaar. De ‘eyecatcher’ is hier El Castillo dat hoog boven het dorpje tussen de bergen uitrijst. Het 1.000 jaar oude dorp is rondom dit kasteel gebouwd. El Castello de Guadalest was jarenlang het verdedigingspunt van de Moren tegen de Spanjaarden. Een moeilijke verdediging was dat overigens niet. Het dorp was maar via één weg bereikbaar en vanuit het kasteel tussen de rotsen had je daar perfect zicht op.

We parkeren de auto op een parking beneden en starten onze klim via de gezellige, geplaveide toeristische straatjes van het kleine dorp. We passeren een prachtige barokkerk en arriveren dan op het sfeervolle marktplein. Van hieruit hebben we een geweldig zicht op een groot reservoir met helderblauw water. In het kasteel zelf kuieren we door de verschillende vertrekken. De ramen hebben uitzicht op de imposante toegangspoort van het dorp maar deze zijn gesloten. Ingrid besluit ze gewoon even te openen, het schurende scharniertje is er niets tegen. Nadat ik mijn foto genomen heb, wil Ingrid het raam terug sluiten maar de zware, veloursstof van de gordijnen verhindert dit. We besluiten dan maar dat de vertrekken hier best wel even verlucht mogen worden. Hopelijk hang er geen camera!  Terug beneden in het dorp, lunchen we op een terras. De zon is nog steeds van de partij maar er staat een stevig windje dus besluiten we om verder te rijden.

Benidorm stond niet op onze bucket list van te bezoeken Spaanse steden. Benidorm Bastards ligt nog iets te vers in ons geheugen maar nu we hier toch zijn, besluiten we om eens te gaan kijken wat al die Belgen daar te zoeken hebben. Wanneer we de stad naderen, zien we een sky-line die op die van New York lijkt. De ene wolkenkrabber naast de andere. Vanwege de grote hoeveelheid skyscrapers heeft het dan ook de bijnaam Manhattan van de Costa Blanca gekregen. Die eerste aanblik valt niet echt in de smaak maar misschien veranderen we nog van gedacht.

We parkeren de auto in een overdekte garage waar ik in een innige omhelzing terechtkom met een pilaar die in de weg staat. Bijna vallen we in kosten maar gelukkig is het maar een klein krasje. We trekken vervolgens naar de lange boulevard. In dit openlucht bejaardentehuis zien we heel wat oudjes genieten van het zonnetje, op een bankje, al sloffend over de dijk of in hun scootmobiel. Wanneer er twee jonge meisjes voorbij tuffen op zo’n ding, kijken we toch even naar elkaar maar wat blijkt, dit kan je hier gewoon huren. Waarom iemand, die goed te been is dit zou doen, is ons een raadsel maar er loopt hier wel meer vreemd volk rond. Op het strand ligt een bruingebakken man te genieten van de zon in zijn modieuze zwembroek, met de benen wijd open in het zicht van de voorbij wandelende mensen. Wij voelen een soort plaatsvervangende schaamte maar hij kent geen gêne. Een dame op leeftijd, monokini maar wel behangen met juwelen, wandelt naar het water en maakt haar bovenlijf nat. Ingrid is benieuwd naar de temperatuur en besluit toch even te gaan voelen. Het verbaast me haar te horen zeggen dat het water best meevalt, tenslotte is het nog maar eind maart. We verlaten het strand en wandelen omhoog de oude stad in. Boven bevindt zich een soort reuze prieel waar een plaatselijke muzikant gitaar staat te spelen. Een hippieachtig figuur spreekt ons aan. De foto die we nemen is volgens hem niet oké zonder zijn hoed. Ingrid krijgt deze dan ook zonder pardon op haar hoofd. Gelukkig laat hij ons verder met rust.

Sfeervol kan ik het historisch centrum niet echt noemen maar er is wel ambiance. De oude binnenstad is vergeven van de restaurantjes. In tegenstelling tot de Nederlandse, de Duitse en de Britse toeristen die veeleer kiezen voor hun eigen keuken, zetten wij ons neer op het terras van een typisch Spaans tentje voor enkele tapa’s. Deze kiezen we uit aan de toog en worden vervolgens aan tafel gebracht. We hebben verkeerd gekozen want de ‘croquetas de jamón serrano’ zijn niet echt lekker. Jammer! Aan het tafeltje naast ons zitten wat Engelse toeristen te genieten van een plaatselijk biertje. De dames met half ontblote decolleté, de mannen met wijd opengezet hemd en behangen met gouden kettingen. Ook de tattoos mogen niet ontbreken.  Het is misschien een cliché, maar Benidorm trekt toch een ander soort publiek dan de overige badsteden hier in de buurt. Wat de Belgen betreft, ja dat zijn toch vooral de Blankenberge liefhebbers die zich hier thuisvoelen.

Al wandelend door Benidorm, vragen we ons luidop af waarom mensen hier willen zijn.  Oké je hebt hier zon, zee, strand en goedkoop eten maar de stad kan ons niet echt bekoren. Wij zijn nog lang niet toe aan een Benidormse wandelstok of scootmobiel. Voorlopig willen we nog even de rest van de wereld ontdekken maar mocht ik toch een gezegende leeftijd bereiken, dan zal het niet hier zijn waar ik van mijn oude dag kom genieten.

Onze laatste stop van vandaag is in kleurrijk Villajoyosa. Aan het voorlaatste ronde punt ben ik even in de war want de gps doet vreemd. Tot 4 keer toe maak ik een rondje alvorens de juiste richting uit te gaan. We parkeren ons autootje in een klein hellend straatje en wandelen in de richting van La Vila Joiosa, de oude wijk aan het strand. De bonte kleuren van de huisjes vormen een uniek contrast met het zandstrand. Deze kleuren waren vroeger bedoeld voor de vissers; zij konden van op zee dan hun eigen huis spotten. We genieten van het uitzicht op dit prachtige geheel, maar nemen ook de tijd om een wandeling te maken door het stadje zelf.

Ook hier worden sommige huizen, net als aan de waterkant, gekarakteriseerd door felle kleuren. Bovendien passeren we echte graffiti juweeltjes. In de smalle straatjes wapperen vers gewassen lakens boven ons hoofd. Even hebben we een nostalgisch gevoel wanneer we enkele spelende kinderen passeren, twee mamma’s houden een groot elastiek tussen hun benen geklemd en de kinderen trachten op het ritme van een liedje behendig over het elastiek te springen zonder dit te raken. Wij kijken geamuseerd toe. Hier in de achterliggende straatjes zien we geen toeristen maar voor mij is dit echt genieten, verdwalen in de straatjes op zoek naar alledaagse tafereeltjes. We besluiten hier aan het strand te eten en kiezen voor een lekker visje. Dorade staat er op de kaart maar het zijn sliptongetjes die we krijgen. Deze keer wel een goede keuze zo blijkt want verser kan niet.

In het donker rijden we terug naar huis en dat valt hier niet mee want als ik zeg donker, dan bedoel ik ook echt donker! Wat zijn wij verwend in het in licht badend België. Hier moeten we het doen met was lichtjes op de grond en dat is best vermoeiend. Bovendien lijkt het wel of nu heel Spanje onderweg is want er is een pak meer verkeer dan tijdens de dag. Ik ben blij wanneer we eindelijk onze straat inrijden. Een hoofd gevuld met mooie herinneringen aan een prachtige dag maar wel 20 euro armer aan peage. In een streek waar alles zo goedkoop is, is rijden hier toch een pak duurder. Maar daartegenover staat wel dat de wegen hier heel goed onderhouden zijn.

Thuis trakteren we ons nog op een klein dessertje. Ingrid leest op het nieuws dat er vandaag om 17u een kleine zeebeving geweest zou zijn in Torrevieja maar daar hebben we niets van gemerkt, gelukkig! Zonder zorgen zoeken we dus de lakens op.