Torrevieja - Las Salinas ‘Laguna Rosa’

We hebben weer heerlijk geslapen en uitgerust beginnen we aan onze dag. Wanneer we buiten kijken, zien we opnieuw blauwe lucht en zon maar tegelijkertijd stormt het. We horen de wind huilen en de palmbomen gaan flink heen en weer. We waren al aangekleed maar beslissen toch maar om een andere outfit aan te doen!

Vandaag rijden we naar Torrevieja. Gedurende de afgelopen jaren heeft deze stad zich ontpopt als een van de populairste toeristenbestemmingen ter wereld.  Wanneer het zomer wordt en de temperaturen omhooggaan, worden de normaal stille straten van Torrevieja overvallen door toeristen uit alle landen maar gelukkig is het er nu nog redelijk rustig. De enige hoogbouw is een verdwaald appartementsgebouw van hooguit 8 of 9 verdiepingen. De boulevard van deze stad is zonder meer geweldig. Schitterend aangelegd met veel terrassen, overal gezellige banken en enkele kunstwerken. Bovendien ook allemaal vitale mensen op de zeedijk en geen fossielen zoals in Benidorm. 

Costa Blanca, dat eigenlijk witte kust betekent, doet haar naam alle eer aan. De uitgestrekte kustlijn is een aaneenschakeling van witte zandstranden. Hier en daar beukt het water tot tegen de boulevard. Ik voel de gezonde "zoute lucht" tot diep in mijn longen en heb echt het gevoel dat ik hier beter kan ademen dan thuis. Aan een rotsig stuk zien we het standbeeld ‘La mujer del pescador’, de vissersvrouw die op haar man wacht. Al wie met visserij te maken heeft, weet wat de gevaren zijn en welke tol de zee reeds geëist heeft. Deze symboliek komt helemaal tot z’n recht met dit beeld. Ingrid gaat naast haar zitten, ook zij tuurt over de zee en denkt aan haar geliefde. Ze vraagt zich luidop af of ze nog ooit gelukkig zal worden. Her en der op het rotsige strand werden dergelijke betonnen banken geplaatst. Het lijkt belachelijk, maar daar even verpozen met de zee quasi aan je voeten en de drukte van de dijk achter je rug, is heerlijk. 

We trotseren de hevige wind op de lange loopbrug aan de haven. Daar staat opnieuw een standbeeld, ‘La mujer marinera’. We kunnen eigenlijk nog verder maar besluiten toch af te dalen naar de haven en via daar in het zonnetje terug te wandelen naar de boulevard. Via een lange laan met winkeltjes komen we aan de Paseo de la Liberdad. Daar gaan we lunchen bij Bar la Marina. Ingrid gaat voor de pasta met zeevruchten en ik neem twee tapa’s: tortilla en gamba’s met look. Gelukkig zit er in Ingrid’s pasta ook look want ik stink uren in de wind. Wanneer straks iedereen opzij gaat, weten we waaraan het ligt. De storm is nog steeds niet gaan liggen en we hebben alle moeite om de papieren servetten tegen te houden die op tafel liggen, zelfs de servetten houder vliegt de grond op. Niet dat we daar van wakker liggen maar wanneer zelfs de spaghetti saus van Ingrid op haar blouse terecht komt, vinden we het tijd om op te stappen. 

In een klein winkeltje, volgestouwd met kledij hangen enkele losse broeken aan een rek. Mij lijken deze ideaal voor mijn reis naar Jordanië, alles bedekkend en in een heel lichte stof. We kruipen achterin tussen de rekken want een paskot is er niet. Na elke pasbeurt komt de man van het winkeltje, een kleine Spanjaard die wat lijkt op Manuel van Fawlty Tower met een spiegeltje aangelopen. Ik zie hem denken ‘mens, beslis nu al’, maar dat is niet zo simpel voor vrouwen. Ik twijfel nog over de kleur en het model. Uiteindelijk worden het er twee. Ingrid gaat met lege handen naar huis want de taille unique broeken zakken van haar gat. Tja dat probleem heb ik dus nooit! 

Het roze zoutmeer in Torrevieja staat al geruime tijd op mijn bucketlist. Nu ik hier ben, is een bezoekje aan dit bijzondere natuurverschijnsel een must. In het toerist Office hebben we vernomen dat er nog steeds veel productie is en dat bijgevolg het meer volledig is afgesloten voor onbevoegden. De enige mogelijkheid om toch ter plaatse te geraken is met een toeristen treintje. Normaal niet echt mijn ding maar om deze roze lagune met mijn eigen ogen te zien, wil ik wel wat compromissen sluiten. We hebben geluk, er vertrekt een treintje binnen 10 minuten en Ingrid wringt zich door de menigte zodat we vooraan kunnen zitten. Ze sluit resoluut het deurtje dus iedereen sluit achter ons aan. We moeten er iets voor over hebben want de rit duurt een goed uur en het is verschrikkelijk koud. De wind heeft vrij spel in de open trein en we waaien bijna uit onze kleren. Achteraan zit er een dame met een zomerkleedje, ik zou niet in haar plaats willen zijn. Al van ver zien we het meer dat 1.400 hectare groot is en een lengte heeft van 5,5 km. Het is wel degelijk roze van kleur. Het water is door het hoge zoutgehalte een ideale leefomgeving voor een microscopische bacterie die de roze kleur veroorzaakt. In de zomer komen er hier ook heel wat flamingo’s. Zij eten deze bacterie en bijgevolg worden hun veren ook roze. De lucht zit hier vol jodium en is dus heel gezond voor mensen met longproblemen. We genieten van het weidse uitzicht op de roze lagune. De stilte en schoonheid zijn sensationeel. We blijven een beetje achterop en even voelt het of dit unieke meer alleen van ons is. We laten ons betoveren door de fantastische kleuren: het roze dat overgaat in blauw, het contrast met de reuze witte zoutbergen, een échte droomplek.

Wanneer we terug aan de Paseo de la Libertad arriveren, besluiten we even op te warmen op de mooie mozaïek banken in de zon. We geraken aan de praat met een Antwerps koppel dat hier al 10 jaar een appartement heeft. Ingrid krijgt heel wat bruikbare tips maar op een gegeven moment hebben we het wel gehad en gaan we ieder onze eigen weg. De rest van de dag zien we alles door een roze bril en wandelen we vrolijk door de straatjes van Torrevieja. De traditie van de siësta is hier nog niet verdwenen want van ongeveer 13u tot 17u zijn alle winkels dicht en de stad lijkt dan wel verlaten.

We besluiten dan maar naar het Parque de las Nationes te gaan, een park dat rondom een langgerekte waterpartij is gesitueerd. Hier lopen er enkele pauwen los rond en we hebben geluk, eentje wil pronken met zijn veren en zet zijn staart wagenwijd open. De prachtige blauwe kleuren schitteren in de zon. Er zitten ook veel kippen en dat blijken geen lievelingsdieren van de pauw. Hij maakt een vreemd geluid en we zien de veren van zijn staart trillen, niet van genot, zo denken we. Het is ook de eerste keer dat ik de achterkant van een pauwenstaart te zien krijg en dat is ook best speciaal.

Na de wandeling in dit stukje natuur, trekken we naar de Zenia boulevard een heus openlucht winkelcentrum. Ingrid heeft nog een tv nodig dus gaan we eens een kijkje nemen. Na lang wachten is de tv eindelijk besteld en kunnen we naar huis. We hebben beide geen zin meer om te shoppen want we zijn moe en hebben het koud. 

Thuis eten we opnieuw paella maar dit keer met zeevruchten. Heerlijk om de dag af te sluiten met de voetjes onder tafel en daarna niet meer uit de luie zetel te komen. Ik word bijna een dagje ouder nietwaar.